•• The Fairy Last Tale ,, Fic SJ ••

ลำดับตอนที่ #9 : •• Chapter 06 // The Song... (( บทเพลงแห่งท่วงทำนอง... )) ••

t em 
 

// The Song... //

 

        เมื่อวานนี้ท่านพ่อพาฉันมาส่งมอบให้กับเจ้าชายผู้มีผมสีน้ำเงินเข้ม เข้ากับดวงตาสีฟ้าใสของเขาอย่างน่าประหลาด แถมยังผิวที่ขาวสะอาดจนผู้หญิงยังอายแบบนั้นอีก แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะเลวร้ายอะไรหรอกนะ ที่ได้อยู่กับคนหล่อ ๆ แบบนี้ ก็แค่ถ้าเขาทำอะไรอย่างอื่นได้บ้างนอกจากยิ้ม และพูดเพราะ ๆ น่ะ -_-“ มันคงจะดีกว่านี้มากเลยว่ามั๊ย !!?

 

   “ นี่ๆๆ นาย... เอ่อ.. เจ้าชายคาเลียสจะให้ฉัน... ดิฉัน...หม่อมฉัน.. โว้ย ย ยย !! ~ จะพูดยังไงดีว่ะเนี่ย !? ” ฉันลองซ้อมพูดกับกระจกบานใหญ่ยักษ์ในห้องดูค่ะ ^^ แต่จนแล้วจนรอดก็ยังหาคำที่เหมาะสมมาใช้ไม่ได้ซักที -_-“

 

   “ หึหึหึ.. ใช้ตามที่เธอถนัดเถอะนะ ไม่ต้องเป็นพิธีอะไรมากนักหรอก ” เสียงนุ่มน่าฟังแบบนี้ !? O[]O กรี๊ดดด ดดด !!! เจ้าชายนี่นา.. โอ๊ย ย ย!! น้ำฟ้านะน้ำฟ้า น่าแตกยับเยินยิ่งกว่าวิ่งชนเสาคอนกรีตอีกมั้งเนี่ย !? ฮือ ๆๆๆ T^T ขายขี้หน้า !!! แต่ได้แลกกับการที่ทำให้เขาหัวเราะได้ >,< มันก็น่าภูมิใจเหมือนกันน๊า !!!~

 

   “ เราขอโทษที่เสียมารยาทเปิดประตูเข้ามาก่อนนะ แต่เราแค่อยากจะมาเชิญเธอลงไปทานอาหารเช้าพร้อมกันเท่านั้นเอง ^_^ ” ว้าก กก !! อย่ายิ้มได้มั๊ย !? ใจเต้นหมดแล้วเนี่ย!?

 

   “ ขอบคุณค่ะ ^^ ที่จริงเจ้าชายไม่น่าจะต้องมาตามฉันด้วยตัวเองเลยนะคะ.. มันจะลำบากเปล่าๆ ” ก็ต้องพูดเป็นมารยาทใช่มั๊ยล่ะค่ะ !? ใครจะไปบอกความจริงล่ะ ว่าปลื้มจนอกจะระเบิดอยู่แล้วอ่ะ >///<

 

   “ คาเลียส !!!! !! !! ! ~ ” เสียงใสของใครก็ไม่รู้ดังมาตั้งแต่ยังไม่เห็นตัว !? O_O ใครหว่า !? ทำไมกล้าเรียกชื่อเจ้าชายห้วน ๆ แบบนี้เนี่ย !?

 

   “ ฮันนี่.. ทำไมมาแต่เช้าเลย !? ” เจ้าชายคาเลียสหันไปยิ้มให้หญิงสาวผู้มาใหม่ (( เธอสวยจังเลยล่ะค่ะ >,< กรี๊ ดดดๆ ๆๆ ผมสีดำสนิท ตัดกับผิวขาวแบบคุณหนูลูกผู้ดี แถมยังดวงตาสีม่วงสดใสคู่นั้นอีก !!! นี่ถ้าน้ำฟ้าขอเค้าจับมือ เค้าจะยอมให้จับรึเปล่าคะเนี่ย !? ))

 

   “ ก็ฉันได้ข่าวว่านายมีแขกคนสวยมาอยู่ที่ปราสาทตั้งแต่เมื่อวาน แล้วพอเช้าก็เลยรีบออกจากบ้านมาหาเลยนี่ไง ^^ ว่าแต่... ไหนล่ะ !? ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน !? ” พอคาเลียส (( นี่สนิทขนาดเรียกชื่อเฉย ๆ แล้วหรอ !? )) พยักหน้ามาทางฉันแล้ว ผู้หญิงคนนั้น... เอ่อ.. รู้สึกว่าจะชื่อฮันนี่ ก็รีบผลักเขาออกไปให้พ้นทาง แล้วก้าวเข้ามายืนตรงหน้าฉันแทน !!! โอ้!! ! ยิ่งดูใกล้ ๆ ก็ยิ่งสวย !!! ! อิจฉาจริง ๆ เล๊ย ย ย ย !!

 

   “ สวัสดีจ๊ะ ^^ ฉันชื่อฮันนี่ เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่คาเลียสมี >,< ไม่ใช่ว่าอะไรหรอกนะ !? แต่ไม่มีใครคบมันแล้วน่ะสิ! ” ท้ายประโยคฮันนี่หันมากระซิบให้ฉันฟังแทน ส่วนคุณเจ้าชายสุดหล่อก็ไม่ได้สงสัยอะไรเล๊ย !?! -_-“ ได้แต่ยืนยิ้มแป้นอยู่อย่างเดิม !!

 

   “ สวัสดีค่ะ ^^ ฉันชื่อน้ำฟ้า เป็นลูกสาวของท่านขุนนางฝ่ายขวา จากนี้จะมาเป็นผู้ช่วยให้กับเจ้าชายคาเลียส ยังไงก็ช่วยแนะนำด้วยนะคะ >,< ”

 

   “ ว้าย ย ย ยยย !! น่ารักจังเล๊ ย ย !!! >///< ขอฉันกอดหน่อยจะได้มั๊ยเนี่ย !!? ” ไม่พูดเปล่า !? ฮันนี่ยังตรงเข้ามากอดฉันซะนานสองนาน ก่อนจะลามปามเป็นการหอมแก้มจนฉันถึงกับเคลิ้ม (( ?? )) ว้าย ๆๆ ไม่ใช่นะคะ ทุกคนอย่าเข้าใจผิด น้ำฟ้าไม่ได้เป็นเลสนะ T^T แค่ดีใจที่ได้เข้าใกล้คนสวย ๆ แต่ยังไงๆน้ำฟ้าก็ต้องคู่กับเจ้าชายอยู่ดีแหละเน๊อะ !? โฮะ ๆๆๆๆ ๆ (( นี่ฉันไม่ได้เขียนนิสัยเธอมาแบบนี้ไม่ใช่หรอ!? ห๊ะ !!!? :: มิลค์ )) (( โฮกกก !! ยูขอโทษค่ะ T^T พอดีมันส์มือไปหน่อย เลยออกมาเฮฮา บ้าต๊องแบบนี้ล่ะเน๊ !! :: ยู ))

 

   “ พอแล้ว ๆ ฮันนี่ น้ำฟ้า.. เราว่าพวกเธอ 2 คนลงไปทานอาหารเช้าก่อนเถอะนะ ^^ จากนั้นเราจะพาไปชมเมืองเอง ” ห๊ะ !?! O[]O ชมเมือง!? กรี๊ ดดด !! พลาดไม่ได้แล้ว อยากไป ๆๆๆ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฉันก็ยังไม่ได้ออกไปไหนเลยนอกจากคฤหาสน์ของท่านพ่อ กับพระราชวังของเจ้าชายคาเลียส แค่ 2 ที่นี้เท่านั้น !?!! แต่ที่ไม่เข้าใจก็คือ.. ทำไมฮันนี่ต้องทำท่าดีใจขนาดนั้นน๊า !?~ รึว่าจะมีอะไรดี ๆ เกินขึ้น !?

 

   “ งั้นต้องรีบไปซะแล้วล่ะ !?~ น้ำฟ้า.. ไปกินข้าวกันเถอะ !!! ” แน่นอนค่ะ.. ฉันยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรเหมือนเดิม คนสวยคนนั้นก็ลากแขนเล็ก ๆ ของฉันลงไปห้องอาหารด้วยกันซะแล้ว >,<

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

        อากาศช่วงเช้าที่เย็นสบาย เหมาะแก่การเดินเล่นในแฟร์รี่เทลล์เวลานี้ ดูจะทำให้คนทั้ง 3 ยิ้มออกมาอย่างถูกใจ ก่อนที่ร่างสูงของบุรุษเพียงคนเดียวในกลุ่มจะเอ่ยปากให้องค์รักษ์ทั้ง 5 ไปรออยู่ที่จุดนัดหมายก่อน แล้วหันกลับมายิ้มให้กับผู้ร่วมทางทั้ง 2 สาวที่ยืนคุยกันอยู่ก่อนแล้วอย่างถูกคอ

       

        จากนั้น... ร่างบางของฮันนี่ก็อาสารับหน้าที่เป็นไกด์นำทาง แล้วลากลูกทัวร์ทั้ง 2 คนให้ตรงไปที่วิหารเทพเจ้าซีอาเป็นที่แรกทันที !!! พอไปถึงสาวเจ้าก็ไม่พูดพร่ำให้เสียเวลา แต่กลับยืนผิวปากเป็นท่วงทำนองที่น้ำฟ้าฟังไม่เข้าใจ แม้แต่เจ้าชายคาเลียสเองก็เพียงยิ้มบาง ๆ แล้วส่ายหน้าอีกนิดหน่อยเท่านั้น

 

   “ ฮันนี่ !!! ” เสียงทุ้มแต่น่าฟังของบุรุษผู้มาใหม่ที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีครีมและน้ำตาลอบอุ่นเอ่ยทักทายเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทที่บัดนี้หยุดผิวปากแล้ว

 

   “ เจซาร์... ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน ” ร่างบางของฮันนี่โผเข้าสู่อ้อมกอดของบุรุษหนุ่มดวงตาสีทองคนนั้นแทบจะในทันที ใบหน้าหล่อใสที่ฉายแววอบอุ่นส่งยิ้มหวานอ่อนโยนให้กับเธอผู้อยู่ในอ้อมแขน ก่อนจะใช้มือหนากระชับร่างบางให้ใกล้เข้ามาอีกด้วยความคิดถึงที่มีมากไม่ต่างไปจากกันเลย

 

   “ อะแฮ่ม!! เราว่าปล่อยคู่รัก 2 คนนี้เอาไว้ตรงนี้ก่อนดีกว่า... หรือว่าเธออยากจะอยู่ดูมากกว่าไปเที่ยวเอ่ย !? ” คาเลียสพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราวกับจะแหย่ให้คนฟังเขิน เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลสว่างอย่างน้ำฟ้าจึงทำได้แค่เพียงพยักหน้ารับคำเบา ๆ แล้วก้มหน้างุด ๆ เพื่อจะได้ไม่ตกหลุมพลางไปกับใบหน้าขาวสะอาดนั้น

 

   “ งั้นเราจะพาเธอไปสถานที่โปรดของเรา... ตามมาทางนี้เถอะ ” คาเลียสไม่พูดเปล่า แต่มือนุ่มราวกับผู้หญิงของเขายังคว้าหมับเข้ามาที่ข้อมือเล็ก ๆ ของเธออีก แล้วพาคนตัวเล็กกว่าเดินเลียบลำธารขึ้นไปเรื่อย ๆ พลางชี้โน่น ชี้นี่ให้เธอดูไปตลอดทาง

 

   “ ที่นี่ไงล่ะ ^^ ” ร่างสูงเอ่ยขึ้น เมื่อพวกเขาทั้ง 2 คนเดินขึ้นมาหยุดอยู่ที่ทุ่งหญ้าสีเขียวกว้างสุดลูกหูลูกตาบนเนินเขาแห่งหนึ่ง น้ำฟ้าเบิกตากว้างราวกับไม่เคยพบเห็นสถานที่แบบนี้... เธอออกเดินไปตามทางเส้นเล็ก ๆ ที่ถูกปูด้วยก้อนหินสีขาวบริสุทธิ์ยาวไปจนถึงบ่อน้ำที่ถูกสร้างขึ้นจากอิฐสีน้ำตาลอ่อน หญิงสาวยิ้มกว้างแล้วหมุนตัวสองสามรอบ ^^ พลางร้องเพลงโปรดของเธอด้วยเสียงใสกังวาน

 

   “ Mmmmm
There's so much craziness, surrounding me
There's so much going on, it gets hard to breathe
When all my faith has gone, you bring it back to me
You make it real for me

When I'm not sure of, my priorities
When I've lost site of, where I'm meant to be
Like holy water, washing over me
You make it real for me

And I'm running to you baby
You are the only one who saved me
That's why I've been missing you lately
Cause you make it real for me

When my head is strong, but my heart is weak
I'm full of arrogance, and uncertainty
But I can find the words, you teach my heart to speak
You make it real for meee, yeaaa

And I'm running to you baby
Cause you are the only one who saved me
That's whyyy I've been missing you lately
Cause you make it real for me

Ohhh
Everybodies talking in words
I don't understand
You got to be the only one
Who knows just who I am
Your shinin in the distance
I hope I can make it through
Cause the only place
That I want to be
Is right back home with you

I guess there's so much more
I have to learn
But if you're here with me
I know which way to turn
You always give me somewhere,
Somewhere I can learn
You make it real for me

And I'm running to you baby
Cause you are the only one who saved me
That's why I've been missing you lately
Cause you make it real for me

You make it real for me ”

 

   “ เธอร้องเพลงอะไรน่ะ !? ” เสียงนุ่มของคาเลียสเอ่ยถามขึ้น ภายหลังจากที่ท่วงทำนองสุดท้ายจากเธอได้จบลงแล้ว ดวงตาสีฟ้าใสของเขามองร่างบางตรงหน้าด้วยความชื่นชม และประทับใจ หญิงสาวเดินกลับมายังทุ่งหญ้าสีเขียวอีกครั้ง แล้วทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างองค์ชายผู้มีแต่รอยยิ้ม

 

   “ เพลงในสถานที่ที่ฉันจากมาน่ะค่ะ ^^ เพลงนี้เป็นเพลงที่ฉันชอบมากที่สุด >,< เป็นเพลงที่ช่วยให้รู้สึกเข้มแข็งและทำให้ฉันอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่ออนาคต ” เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลยาวตรงถึงกลางหลังเบือนหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้ากว้างเบื้องบนอย่างมีความสุข เธอหลับตาลงเบา ๆ ราวกับจะปล่อยความคิดให้ลอยล่องไปไกลแสนไกล....

 

   “ เพลงที่เธอร้องน่ะ... แปลว่าอะไรงั้นรึน้ำฟ้า !? ”

 

   “ เพลงนี้พูดถึงชีวิตของคน ๆ นึงค่ะ ^^ คน ๆ นั้นสูญสิ้นความศรัทธาต่อทุก ๆ สิ่ง จนยากแม้กระทั่งจะหายใจ แต่เมื่อใครบางคนก้าวเข้ามาสู่ชีวิตของเค้า อะไรต่ออะไรก็ดีขึ้นไปซะทุกอย่าง !! เธอสอนให้เค้ารู้จักความรัก และคำว่าชีวิต บนเส้นทางอันยาวไกล.. สิ่งที่เค้าหวังมีเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือ.... การได้กลับบ้านไปกับเธอผู้เป็นที่รักเท่านั้นเอง >,< ” เสียงใสแปลความหมายของเนื้อเพลงให้เจ้าชายหนุ่มรูปงามฟังไปเรื่อย ๆ อย่างไม่ทันรู้สึกตัวว่า..ดวงตาสีฟ้าสว่างคู่นั้น จับจ้องเธอด้วยความรู้สึกเช่นไร!? และอาจจะเป็นเพราะความสวยงามของท้องฟ้า ความสดชื่นของสายลมที่ทำให้เธอผู้นี้ ไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าแววตาที่เขามองเธอนั้น.... ช่างเป็นประกายที่สดใส และเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกดี ๆ ที่เขาเองก็ไม่เคยรู้จักเช่นกัน

 

   “ เอ่อ... น้ำฟ้า... จะขัดข้องหรือไม่ !? ถ้าเราอยากจะให้เธอช่วยสอนให้เราร้องเพลงนี้ได้บ้าง !? ” รอยยิ้มหวานใสของน้ำฟ้าถูกส่งไปให้ร่างสูงเป็นการตอบรับคำขอ หญิงสาวค่อย ๆ ร้องทีละประโยคและพยายามสอนให้เจ้าชายเข้าใจความหมายของคำต่างๆ ที่อยู่ในเนื้อเพลง ^^ ท่ามกลางบรรยากาศเย็นสบายของเวลาเช้า พวกเขาทั้ง 2 คนต่างผลัดกันร้องเพลง และพูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนลืมเวลา! ! ~ ใบไม้สีเขียวสดของต้นไม้ใหญ่รอบด้านต่างเป็นเกราะป้องกันแสงแดดในยามบ่ายได้เป็นอย่างดี แม้กระทั่งสายลมตะวันออกก็ยังช่วยกันขับกล่อมจนหนุ่มสาวทั้ง 2 เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างไม่ทันได้รู้สึกตัว

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

        ‘ ขุนเขาสูงเสียดเมฆา ’ หนึ่งในคำพรรณนาถึงความงามแห่งแฟร์รี่เทลล์ของนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งทิศใต้ ผู้ซึ่งหลงรักขุนเขาแห่งทิศเหนืออย่างหมดหัวใจ และบัดนี้หญิงสาวร่างบาง ผู้มีดวงตาสีฮาเซลสวยโดดเด่น ก็ได้พบกับความงามดั่งที่ร่ำลือกันแล้วด้วยตาของเธอเอง

 

   // ขุนเขาเสียดเมฆา... ฉันมาถึงแล้ว ^^ //

 

        รอยยิ้มสดใสปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวเนียนของคนตัวเล็ก ที่อุตส่าห์ดั้นด้นเดินทางมาตามคำสั่งของผู้เป็นอาจารย์มาจนถึงหุบเขาแห่งนี้

 

   “ เจ้ามาหาใคร !?~ ” เสียงต่ำทุ้มดังลอดออกมาจากประตูไม้บานใหญ่ที่สูงกว่าตัวเธอถึง 10 เท่า แอเรียลพยายามมองหาคนพูด แต่เมื่อรู้ว่าไร้ประโยชน์ที่จะตามหา เพราะหากเจ้าตัวเขาไม่อยากเปิดเผย เธอเองก็คงไม่มีทางหาเจอแน่ ๆ คิดได้ดังนั้นริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนของเธอก็ตอบคำตอบที่ทำเอาคนถามถึงกับเงียบไปนาน

 

   “ ข้ามาหาแม่มดอานิเดล ”

 

   “ ............ ” เมื่อไม่มีคำพูด หรือคำถามได้ ๆ ถูกส่งมาถึงเธออีก เจ้าของเรือนผมยาวสีน้ำตาลเข้มจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง

 

- - แอ๊ดดดด ดด !! - -

 

        ประตูบานใหญ่ค่อย ๆ เปิดออก ฉับพลัน!!! ร่างสูงโปร่งสมส่วนของผู้ชายคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นแก่สายตาของเธอ

 

   “ ขอเชิญท่านแอเรียลเข้าสู่ปราสาทแห่งเรา ” เสียงของเขาต่างจากตอนที่เอ่ยคำถามเมื่อครู่ จนเธอไม่มั่นใจว่าเป็นคนเดียวกันหรือไม่ !?~ ดวงตาสีเงินของเขาดูสงบนิ่งซะจนทำให้เธอรู้สึกประหม่า เส้นผมสีเดียวกับดวงตาถูกตัดเป็นทรงสั้นแค่ต้นคอ จมูกเรียวได้รูปของเขาเชิดขึ้นนิดหน่อยตามโครงหน้า ริมฝีปากสีแดงซีดแย้มยิ้มออก แสดงความเป็นมิตร ร่างสูงโค้งตัวให้เธอเป็นการทักทาย และผายมือเชิญเธอเข้ามาในปราสาท

 

   “ ข้าชื่อ.. เพลน์ บุรุษแห่งนภาผู้เป็นเจ้าของปราสาทแห่งนี้ ^^ และข้าก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ท่านเดินทางมาถึงตามคำบอกของท่านพ่อมดแห่งดินแดนหลังเมฆหมอกแล้ว !! ” แอเรียลยังคงไม่พูดอะไร เธอได้แต่คาดคะเนว่าอายุของผู้ชายหน้าหวานคนนี้คงจะไม่มากไปกว่าเธอซักเท่าไหร่ !?~ ดวงตาสีฮาเซลจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากสีแดงยามเขาเอื้อนเอ่ยคำพูด แววตาของเขาดูมีแรงดึงดูดอย่างน่าประหลาด !? ไม่รู้ว่าอะไรดลใจ !? รู้ตัวอีกทีมือเล็กของเธอก็วางอยู่ที่ใบหน้าใสสะอาดของเขาซะแล้ว

 

   “ เอ่อ....เอ่อ... ข้า.. ข้าขอโทษ ได้โปรดให้อภัยในความงี่เง่าไร้ความคิดของข้าด้วยเถิด >///< ” ก่อนที่จะทันรู้สึกตัว ใบหน้าของร่างบางก็ขึ้นสีแดงจนเห็นได้ชัดเจน คนตัวสูงกว่าก็รู้สึกตกใจอยู่มิใช่น้อยที่ผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนี้สัมผัสเข้าที่ใบหน้าของเขา แต่เพียงชั่วเวลาไม่นานดวงตาสีเงินเป็นประกายก็ฉายแววอ่อนโยนเช่นเดิม

 

   “ ไม่เป็นไรหรอกท่าน... ข้าไม่ได้โกรธอะไรหรอก !? อย่าตำหนิตัวเองเลย เชิญตามข้ามาทางนี้ดีกว่า ข้าจะพาท่านไปดูห้องน่ะ ^^ ”

 

   “ ห้อง !? พาข้าไปดูห้องทำไมหรือ !? ” แอเรียลเอียงคอถามอย่างสงสัย !?

 

   “ ช่วงนี้ท่านอานิเดลออกเดินทางไปทำธุระยังเมืองแถบชายทะเล จะด้วยเหตุผลใดข้าก็ไม่อาจทราบได้ !? ทำได้เพียงแค่จัดห้องเอาไว้รับรองท่านก่อน เพื่อรอเวลาที่ท่านอานิเดลจะกลับมาตามคำสั่งของท่านพ่อมดเท่านั้น ^^ ”

 

   “ เช่นนั้นท่านก็เดินนำไปก่อนเถิด... และได้โปรดรับคำขอบคุณจากข้าไปด้วยเช่นกัน ” ร่างสูงส่ายหน้าเบา ๆ เป็นการบอกว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเดินนำร่างบางขึ้นไปยังชั้นสี่ของปราสาท แล้วมาหยุดอยู่ที่ประตูไม้สีน้ำตาลอ่อนบานแรกในจำนวน 2 บาน

 

   “ นี่จะเป็นห้องของท่านไปจนกว่าท่านจะไม่ต้องการ หากต้องการอะไรเพิ่มเติมได้โปรดบอกข้าซึ่งพักอยู่หลังประตูบานตรงข้ามกับท่านเถิด ราตรีสวัสดิ์ครับ แอเรียล ” กล่าวจบร่างสูงก็เดินเข้าไปยังห้องฝั่งตรงข้าม ทิ้งไว้เพียงร่างเล็กของแอเรียลที่ยังคงสับสนกับการกระทำแปลก ๆ ของเธอในวันนี้อย่างหาคำตอบไม่ได้ต่อไป ~

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

' อะไรที่ทำให้ใจหวั่นไหว !?~

อะไรที่ทำให้หัวใจพร่ำเพ้อ.. จนเหมือนไม่ใช่ตัวของเราเอง !?

เป็นเพราะเธอ หรือเพราะหัวใจที่อ่อนไหวของฉันกันแน่ !?!?!?!

ถึงจะไม่รู้เหตุผล... แต่ความรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้มันกลับทำให้รู้สึกดีซะเหลือเกิน '

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

กรี๊ดดดด ดด ๆๆ ยูอัพแล้วจ้า !!

 

ตอนนี้มันดูแปลก ๆ ยังไงมิรู้อ่ะ T^T หรือว่ายูจะเบลอ ๆ เพ้อ ๆ หว่า !?

 

เอางี้เน๊ !? ใครเจอจุดที่บกพร่อง อ่านติดขัด

 

หรือไม่ดี ควรแก้ไขยังไง !?~

 

กรุณาบอกยูด้วยนะค๊า !! !!! ^^ พลีส ส สสส !!

 

(( แอบ ๆ คิดว่าจะรีไรท์ตอนนี้ด้วยเน๊ ?!!  ))

 

อ่านอย่างมีความสุขนะคะ

 

ถูกใจก็เม้น ,,ประทับใจก็โหวต

 

ยูรักทุกคนเหมือนเดิมจ้า !!!!