•• The Fairy Last Tale ,, Fic SJ ••

ลำดับตอนที่ #8 : •• Chapter 05 // First time to see... (( ครั้งแรกที่พบเจอ... )) ••

 t em ,, 

// First time to see... //

 

   “ คุณหนูคะ... คุณหนูขิงคะ ท่านชายให้มาเรียกคุณหนูไปพบที่ห้องทำงานด่วนเลยเจ้าค่ะ ” เสียงนุ่มของแม่นมประจำคฤหาสน์ เรียกปฏิกิริยาตอบสนองจากร่างบางที่หลับใหลอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ให้รู้สึกตัวขึ้นมา

 

   “ อะ.... อะไรนะคะป้า !? ” เสียงใสยังคงเต็มไปด้วยอาการงัวเงียจากการถูกปลุกขึ้นมากลางดึก แต่ด้วยนิสัยของเจ้าตัวที่เป็นคนสุขุมอยู่แล้ว ทำให้เธอสามารถจัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้เป็นอย่างดี

 

   “ ท่านพ่อของคุณหนูเรียกให้ไปพบที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้เลยเจ้าค่ะ ” สิ้นเสียงของผู้สูงวัยกว่า ร่างบางผู้มีเรือนผมสีดำสนิท ดัดเป็นลอนยาวถึงกลางหลังก็ลุกขึ้นจากที่นอน แล้วออกเดินตามแม่นมไปในทันที

 

   // อะไรกันอีกล่ะเนี่ย!? ยัยขิงนะยัยขิง อยู่ดีไม่ว่าดี... หลุดมาที่โลกแปลกๆนี่ยังไม่พอ ดันเกิดจะมาเป็นคุณหนูลูกนายพลอะไรนั่นอีก เฮ้อ !! ~ วุ่นวายไม่หยุดไม่หย่อนแน่ๆเลยเรา //

 

        ร่างบางสาวเท้าเข้าไปยังห้องขนาดกลางที่ตั้งอยู่สุดทางเดินด้านตะวันตกของคฤหาสน์ ก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมไปเคาะประตูเบาๆสามครั้งเป็นเชิงขออนุญาต

 

   “ เข้ามาได้ ” เสียงทุ้มหนักแน่นดังมาจากหลังบานประตู ร่างบางสูดหายใจลึกๆอีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ทัพใหญ่แห่งราชอาณาจักรแฟรี่เทลล์

 

   “ อ้าว...ขิงเองหรอลูก !? ขอโทษที่พ่อให้คนไปปลุกขึ้นมากลางดึกนะ ” ชายวัยกลางคนสวมเสื้อสีน้ำตาลเข้ม เสริมกับบุคลิกที่หนักแน่น และดูทรงพลังนั้น ยิ้มให้ขิงอย่างเอ็นดู ก่อนที่เจ้าตัวจะบอกให้ลูกสาวนั่งลง

 

   “ ราชวังกำลังปั่นป่วน เพราะองค์หญิงถูกลักพาตัวไป... พระราชาเองก็เลยใช้ช่วงเวลานี้ เป็นเครื่องช่วยตัดสินใจในการเลือกรัชทายาทองค์ใหม่ด้วย ” ถ้อยคำง่ายๆสั้นๆ ถูกจับมาบอกเล่าถึงต้นเหตุที่ทำให้เกิดการชุลมุนอย่างที่เป็นอยู่ ขิงพยักหน้ารับเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่ารู้เรื่อง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแทรกออกไป แม้ว่าเธอจะไม่เข้าใจเหตุผลนั้นอย่างลึกซึ้งก็ตาม เมื่อร่างสูงเห็นดังนั้นก็นึกชื่นชมอยู่ในใจถึงความมีมารยาทของบุตรสาว ผู้ที่เขารักและภูมิใจอย่างที่สุด

 

   “ องค์ราชาประกาศให้เจ้าชายทั้ง 2 ออกตามหาผู้ช่วยเหลือได้เพียง 1 คนเท่านั้น และนั่นก็คือเหตุผลที่พ่อเรียกเจ้ามาในเวลานี้ ” ดวงตาสีนิลของผู้เป็นพ่อ ฉายแววภาคภูมิใจอยู่ไม่ใช่น้อยเมื่อกล่าวถึงประโยคหลัง สร้างความประหลาดใจให้เด็กสาวร่างบางได้อีกระลอก

 

   “ แล้วที่คุณ... เอ่อ... ท่านพ่อเรียกขิงมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงหรอคะ !? ” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนฉายแววสงสัย แต่ก็สงวนท่าทีอยู่ดังเช่นปกติที่เคยถูกสอนมาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

 

   “ เจ้าชายเซเรอัสเรียกพบลูก ” ถ้อยคำสั้น ๆ แต่ได้ใจความของผู้เป็นพ่อ ทำเอาดวงตาของขิงเบิกกว้างอย่างตกใจ ริมฝีปากบางสีแดงสดเม้มเข้าหากันเพราะเจ้าตัวกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

 

   // อะไรนะ !? เจ้าชายน่ะหรอ !? เรียกพบกันกลางดึกแบบนี้... ท่าทางจะไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้วแน่ๆ //

 

   “ ไปอาบน้ำ แล้วเก็บข้าวของให้เรียบร้อยเถอะลูก ใกล้จะได้เวลาเข้าพบองค์ชายแล้ว ” สิ้นเสียงทุ้มของร่างสูง คนตัวผอมกว่าก็ได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะรับคำของพ่อแล้วผละออกไปจัดการตามคำสั่งทันที

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

        โถงทางเดินหรูหราของปราสาทหินอ่อนที่เลื่องชื่อไปทั่วทั้งดินแดนแฟรี่เทลล์ ถูกจัดตกแต่งให้สมกับฐานะเจ้าชายรัชทายาทที่มีแต่ผู้คนยกย่องเชิดชู ทุกตารางนิ้วของปราสาทสร้างขึ้นจากหินอ่อนสีขาวสะอาดขัดจนขึ้นเป็นเงาวาววับ ผ้าม่านสีขาวขลิบทองถูกซักจนส่งกลิ่นหอมอยู่เสมอ ประติมากรรมปูนปั้นต่าง ๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ และดูมีระดับ ร่างบางของขิงเองก็ได้แต่ชื่นชมในความงดงามของปราสาทหลังนี้อย่างที่สุด ต่างจากพ่อของเธอที่มีรอยยิ้มบาง ๆ ประดับอยู่ที่มุมปาก เพราะลูกสาวของตัวเองเป็นผู้ถูกเลือกเพียงหนึ่งเดียวจากผู้หญิงนับร้อย นับพัน ณ อาณาจักรแห่งนี้ เห็นทีว่าอนาคตของลูกสาวที่เขารักและภาคภูมิใจ คงจะมีแต่เรื่องดี ๆ รออยู่แน่ๆ

 

   “ ถวายบังคมพะยะค่ะ ” ผู้เป็นพ่อโค้งตัวลงคำนับองค์ชายผู้มีดวงตาและเส้นผมสีน้ำตาลรับกับใบหน้า จมูกโด่งรั้น และริมฝีปากสีส้มยิ่งเสริมให้เจ้าตัวดูดีเข้าไปอีก ทำเอาดวงตาสีน้ำตาลสว่างของขิงถึงกับเบิกกว้างด้วยความแปลกใจ แต่เธอเองก็ไม่ได้ปล่อยให้แววตาแบบนั้นปรากฏอยู่นานนัก ขิงสะบัดหน้าเบาๆ พอให้รู้สึกตัวขึ้นมาจากอาการตื่นตะลึงในความหล่อเหลาของผู้ชายตรงหน้า ก่อนจะย่อตัวลงข้าง ๆ ผู้เป็นบิดาเพื่อเป็นการทำความเคารพ

 

   “ ไม่ต้องเป็นพิธีมากนักหรอก... ไหน !? เจ้าน่ะ.. เงยหน้าขึ้นซักหน่อยสิ ” เสียงนุ่มฟังดูสบายหูที่เรียกให้เธอเงยหน้าขึ้น ทำให้ขิงที่คิดว่าตัวเองเก่งกาจและชำนาญในด้านการวางตัว ถึงกับหน้าขึ้นสี แต่เพราะความเคยชินเธอจึงต้องรีบปรับสีหน้า และความรู้สึกให้กลับเป็นปกติอย่างรวดเร็วที่สุด

 

   // เฮ้อ !!! ~ เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ !? คนอะไรก็ไม่รู้.. ทำไมถึงหล่อได้ขนาดนี้นะ !? ยัยขิงเอ๊ย !!! ใจชักจะเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วเนี่ย !? //

 

   “ ชื่ออะไร !? ”

 

   “ ชื่อ.. ขิงเพคะ ”

 

   “ ขิง !? แปลกดีนะ เราไม่เคยได้ยินชื่อแปลก ๆ แบบนี้ แต่ก็ดีแล้วล่ะ.. จะได้ไม่ซ้ำกับใคร ” รอยยิ้มเป็นมิตรจากเจ้าชายทำให้ร่างบางผ่อนคลายขึ้นมามากกว่าเดิม ก่อนที่จะส่งยิ้มหวานคืนให้กับร่างสูงตามมารยาท

 

   “ ท่านแม่ทัพ.. ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ เรารับรองว่าลูกสาวของท่านจะได้รับการดูแลที่สมกับฐานะแน่นอน กลับไปก่อนเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว เอาไว้เราจะเรียกตัวท่านอีกครั้งแล้วกัน ” จบประโยคขององค์รัชทายาทอย่างเซเรอัส ท่านแม่ทัพใหญ่ก็โค้งตัวอีกครั้งเป็นการรับคำสั่ง แล้วหันไปยิ้มให้กับบุตรสาวที่มีแววตาเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงจึงมอบกอดอุ่น ๆ ให้กับลูกสาวผู้ที่เขารักมาก ด้วยความเป็นห่วง จากนั้นจึงถอยหลังเดินออกไป

 

   “ ฉันชื่อ.. เซเรอัส ” สรรพนามแทนตัวที่เปลี่ยนไปของเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา ที่เอ่ยขึ้นหลังจากที่แม่ทัพใหญ่หายไปจากสายตาแล้ว ส่งผลให้ขิงเลิกคิ้วเรียวด้วยความสงสัย แต่เธอจะทำอะไรได้ !? ในเมื่อตอนนี้มีเพียงเธอกับเขา 2 คนอยู่ในห้องนี้นี่ !!?

 

   “ เธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะ ผู้ช่วยของฉัน หน้าที่ของเธอก็คือ... ทำทุกอย่างตามที่ฉันสั่ง !! เข้าใจมั๊ย !? ” เสียงนุ่มเข้มขึ้นอย่างออกคำสั่ง ส่วนร่างบางเองก็เชิดหน้าขึ้นสูงด้วยความไม่พอใจ

 

   “ ......... ”

 

   “ ฉันถามแล้วทำไมเธอถึงไม่ตอบ !? ” เซเรอัสขมวดคิ้วเข้มอย่างไม่พอใจ ในขณะที่สองขาก็ก้าวเข้าไปใกล้ร่างบางเรื่อย ๆ

 

   “ ........ ” เมื่อไม่มีเสียงตอบออกมาจากริมฝีปากสีแดงสดอย่างที่ต้องการ เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลจึงกระชากแขนเรียวด้วยความหงุดหงิด

 

   “ ตอบมา !!! เธอเข้าใจมั๊ย !? ฉันเป็นเจ้าชาย เป็นเจ้านายเธอ สั่งให้ทำอะไรเธอก็ต้องทำ !!! สั่งให้พูดเธอก็ต้องพูด สั่งให้คลานเธอก็ต้องคลาน แล้วถ้าฉันสั่งให้เธอไปตาย... แน่นอนว่าเธอก็ขัดใจฉันไม่ได้ เข้าใจมั๊ย !?!? ” แรงบีบจากเขาเริ่มเพิ่มมากขึ้น ตามอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเช่นกัน เจ้าของผมยาวสีดำสนิทอย่างขิงเอง ก็เริ่มที่จะไม่พอใจ จนไม่อาจจะรักษาความสุขุมของเธอไว้ได้อีก

 

   “ ไม่เข้าใจ !!! ฉันมีพ่อ มีแม่ เรื่องอะไรจะต้องไปตายตามที่นายสั่งด้วย ห๊า !? นายเป็นคนคลอดฉันออกมารึยังไง !? ถึงได้มีสิทธิ์มาสั่งฉันแบบนี้ !? ” เสียงใสของขิง เต็มไปด้วยความขุ่นมัวจากอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่แพ้ร่างสูงที่จับแขนเธออยู่

 

   “ ปากดีนักนะ !! ฉันเป็นเจ้าชาย เธอต้องฟังฉัน ไม่ได้มีสิทธิ์มาต่อปากต่อคำแบบนี้ !!! ” พูดจบเซเรอัสก็เขย่าตัวของเธออย่างแรง แต่ร่างบางเองก็ไม่ปริปากร้องออกมาซักนิด และนั่นก็ยิ่งเป็นเหตุผลให้ร่างสูงหงุดหงิดมากขึ้น ๆ จนเขาพลั้งมือเหวี่ยงเธอไปกระแทกกับผนังที่ทำจากหินอ่อนล้วน ๆ จนขิงถึงกับทรุด

 

   “ ป่าเถื่อน !!! นายยังมีหน้าบอกว่าตัวเองเป็นเจ้าชายอีกรึไง !? ทั้ง ๆ ที่นายลงมือทำร้ายผู้หญิงน่ะ !? ไอ้ชั่ว นายมันก็ดีแต่ตีสองหน้า สร้างภาพหลอกตาคนอื่นเค้าไปวัน ๆ เท่านั้นแหละ !!!! ! ” เมื่อขีดอารมณ์ของเธอพุ่งขึ้นจนถึงขีดสุด ร่างบางจึงหลุดปากพูดออกไปด้วยความโกรธ และแน่นอนว่า... เธอเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกันกับท่าทีที่เธอแสดงต่อหน้าเค้าไป ในเมื่อตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยปรี๊ดแตกกับอะไรง่าย ๆ เธอสุขุมอยู่เสมอจนทุก ๆ คนต่างชื่นชมนี่นา !? แล้วนี่.. ทำไมนะ !? แค่เค้าพูดจาเอาแต่ใจตัวเองไม่กี่ประโยค ทำไม !? ทำไมเธอถึงได้โมโหจนยอมทิ้งมาดของตัวเองไปจนหมดแบบนี้ !?

 

   “ นี่เธอ !!! !~ หยุดพูดจาก้าวร้าวแบบนี้นะ ฉันเป็นเจ้าชาย เธอไม่มีสิทธิ์มาต่อว่าแบบนี้ !!! หุบปากไปซะ !!! ” เสียงนุ่มของเซเรอัส แปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเกรี้ยวกราดแบบที่คนฟังถึงกับใจสั่นด้วยความกลัว ร่างสูงก้าวเข้ามาประชิดตัวขิงอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มือหนาจะคว้าเข้าที่คางเรียวของร่างบางเข้าอย่างแรง

 

   “ โอ๊ย !!! ไอ้คนน่ารังเกียจ เอามือของนายออกไปนะ !! ไอ้ชั่ว ไอ้บ้า ไอ้... ” เสียงเล็กของเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลสว่าง หายกลับเข้าไปในลำคออีกครั้ง เมื่อริมฝีปากสีส้มประกบเข้ากับริมฝีปากบางสีแดงสดของเธออย่างไม่ทันตั้งตัว

 

   “ อื้อ !!! ” เสียงใสได้แต่อู้อี้อยู่ในลำคอ ก่อนที่ร่างบางจะเบิกตากว้างอย่างตกใจในความร้อนที่ร่างสูงมอบให้กับเธอ เขาบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างเร่าร้อน และรุนแรงจนคนตัวเล็กกว่าถึงกับยืนไม่อยู่ แต่ร่างสูงเองก็ไม่ได้ใส่ใจ เขากลับรั้งตัวเธอให้แนบชิดเข้ามาจนทั้งสองคนรับรู้ถึงการเต้นของหัวใจอีกฝ่าย เมื่อไม่สามารถสู้ได้ ร่างบางจึงร้องไห้ออกมาอย่างอับอายที่ศักดิ์ศรีของเธอโดนทำลายด้วยน้ำมือของผู้ชายนิสัยแย่คนนี้

 

   “ หึ !! ไม่เอาไหนซักนิด ไป !!! ออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ !!! อ้อ... แล้วอีกอย่างจำใส่หัวเธอไว้ด้วยว่าอย่าได้มาทำเก่งต่อปากต่อคำกับฉันอีก !! ! ทหาร !!! พายัยนี่ไปที่ห้อง แล้วลงกลอนเอาไว้อย่าให้ใครเข้าไปได้เด็ดขาด !!! ! ” เซเรอัสออกคำสั่งอีกครั้ง หลังจากที่เขาผละออกมาจากเธอแล้ว

 

   “ ฉันเกลียดนาย จำเอาไว้ว่าฉันเกลียดนาย !!! แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วง คนอย่างฉันต่อให้ต้องเจอคนทุเรศ ๆ อย่างนายอีกกี่คนก็ไม่คิดที่จะหนีอยู่แล้ว !! ” ร่างบางเชิดหน้าขึ้นสูง เพื่อปิดบังความอ่อนแอของเธอที่เขาเป็นคนก่อขึ้น ก่อนที่จะเดินตามนายทหารสองคนไปอย่างรวดเร็ว

 

   // นี่มันอะไร !? ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ !? ทั้ง ๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยหวั่นไหวไปกับเรื่องอะไรทั้งนั้นนี่ !? ขิง !!! เธอรู้สึกตัวซะที เลิกบ้าจี้ไปตามที่นายนั่นพยายามจะแกล้งได้แล้ว !! ! ! เซเรอัส... แล้วนายจะได้รู้ ! นายจะได้รู้ว่าฉันก็มีศักดิ์ศรีไม่ต่างไปจากนายหรอก !!! //

 

        ท้องฟ้ายามรัตติกาลมืดมัวกว่าทุก ๆ วัน ดวงดาวหลบซ่อนตัวเข้าไปใต้ผืนพรมสีดำ ทิ้งให้ดวงจันทร์เสี้ยวเล็ก ๆ ปรากฏตัวอยู่ในยามค่ำคืนอย่างโดดเดี่ยว ซึ่งคงไม่ต่างไปจากความรู้สึกของร่างบางที่หลับใหลอยู่บนเตียงนุ่มสีขาว ไปพร้อม ๆ กับคราบน้ำตาที่ยังไม่ทันจะแห้งไปจากดวงตาของเธอด้วยซ้ำเช่นกัน

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

‘ ค่ำคืนมืดมิดจนหวั่นใจ

 

รอยสัมผัสของเขายังคงติดค้างไปแม้กระทั่งในความฝัน

 

ทั้งที่เกลียดจนไม่อยากมองหน้า

 

แต่ทำไม !? ฉันถึงได้ลบใบหน้านั้นออกไปจากความคิดไม่ได้ซักทีนะ ’

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

.

 

กลับมาแล้วค๊า !! ! ! >///< ขอโทษที่ยูหายตัวไปนานเลยน๊า !!?

 

คราวนี้เอาตอนใหม่มาส่งแล้วค่ะ ^^ ดุเดือดไปมั๊ยเนี่ย !?

 

ติ – ชมกันได้เหมือนเดิมนะคะ >,< ตอนนี้ยูรู้สึกสงสารขิงจังเลย T^T

 

โดนเซเรอัสของเรารังแกไปแบบนั้น !?

 

โอ๋ ๆ ๆ ไม่ร้องน๊า !! เดี๋ยวยูจะแก้แค้นให้เองค๊าบ บ บบ !! 555+

 

ตอนต่อไปจะเป็นตอนของใคร !? รออ่านนะคะ ^^