Floranda ♡.wierd ( - audition)

ลำดับตอนที่ #1 : `Floranda ( - Intro )

Throw it away. Forget yesterday, we’ll make the great escape.

เขวี้ยงมันทิ้งไป ลืมวันวานไปซะ เราจะสร้างการหลบหนีอันยิ่งใหญ่

We won't hear a word they say. They don't know us anyway

เราไม่ได้ยินที่พวกเขาพูดแม้แต่น้อย ยังไงซะเขาก็ไม่รู้จักเราหรอก ;p
Watch it burn, Let it die… Cause we are finally free tonight
มองดูมันเผาไหม้ไป ปล่อยให้มันตายลงตรงนั้น เพราะในที่สุดคืนนี้เราก็เป็นอิสระแล้ว

 

 

Intro

 

                คฤหาสน์ขนาดใหญ่บนเนินเขาตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางเมฆหมอกสีดำทะมึน มีเพียงแสงจากดวงไฟที่ส่องลอดออกมาจากบานหน้าต่างนับสิบเท่านั้นที่บ่งบอกว่าที่นี่มีคนอาศัยอยู่ อีกาสีดำปลอดสองสามตัวโผลงเกาะที่ซากต้นไม้หงิกอใกล้กับประตูไม้โอ๊กบานยักษ์ พื้นหินอ่อนที่เคยถูกขัดจนเงาวับบัดนี้กลับแตกกระเทาะออกจากทางเดินอย่างไม่เป็นระเบียบ บางส่วนแม้จะยังมีสภาพดีอยู่แต่ก็ไม่ได้ช่วยบั่นทอนความน่าสะพรึงกลัวของคฤหาสน์ที่เคยหรูหราฟู่ฟ่าที่สุดในเมืองนี้ได้เลยสักนิด เสียงลมพัดแผ่นสังกะสีข้างคอกม้าร้างดังกรอบแกรบอยู่อย่างต่อเนื่อง ขู่ให้ชาวบ้านสองสามคนที่บังเอิญเดินผ่านขวัญหนีดีฝ่อวิ่งหนีไปได้อย่างไม่ยากเย็นอะไร

                “พวกเขาหนีไปอีกแล้วล่ะ” เสียงหวานที่ติดจะสูงจัดของหญิงสาวตัวเล็กราวตุ๊กตากระเบื้องเนื้อดีดังขึ้นเบาๆ มือเรียวแปะอยู่ที่บานกระจกเย็นเยียบของหน้าต่างที่ใหญ่ที่สุดในคฤหาสน์ เธอสวมชุดกระโปรงสีเทาหม่นพร้อมทั้งกอดตุ๊กตาทรงกลมสีดำสนิทที่ไม่สามารถระบุได้ว่าเป็นตัวอะไรไว้แนบอก ริมฝีปากสีแดงสดราวกลีบกุหลาบเบ้ลงนิดๆ เพื่อแสดงความผิดหวังที่มีอยู่อย่างท่วมท้น

                “เธอหวังอะไรอยู่งั้นหรอพิลอา” คราวนี้เจ้าของเสียงคือชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผู้มีเส้นผมและดวงตาสีน้ำเงินเข้มดูดุดัน เขาสวมเสื้อโค้ทขนสัตว์ตัวหนาที่ทำให้อุ่นได้แม้จะยืนอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บในช่วงต้นฤดู มือหนายกขึ้นลูบหัวคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู ในคฤหาสน์หลังนี้ยังพิลอาคือเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขาจริงๆ

                “นายไม่อยากออกไปงั้นหรอมยองซู” เสียงสูงถามกลับ แต่สายตายังคงจับจ้องผ่านความมืดมืดเบื้องนอกไปอย่างไร้จุดหมาย

                “ไม่รู้สินะ... เธอไม่เคยคิดบ้างหรอว่าโลกข้างนอกนี้อาจไม่เหมาะกับพวกเราน่ะ” ชายหนุ่มลังเลใจ เขายกปลายนิ้วเรียวขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากสีอ่อนอย่างครุ่นคิด

                “ถ้าพวกเราที่นายว่า หมายถึงฉันกับนายมันก็น่าลองเสี่ยงดู แต่ถ้านายหมายถึง...”

                “พวกฉันมันทำไมงั้นหรอมยองซู พิลอา” เสียงทุ้มแต่นุ่มลึกชวนฟังดังแทรกขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะพูดได้จบ ร่างสูงของผู้มาใหม่ปรากฏขึ้นภายใต้แสงไฟสีส้มเลือนลางจากตะเกียงน้ำมันขนาดไม่ใหญ่มากนัก เขาเลิกคิ้วเรียวขึ้นเป็นเชิงท้าทาย ก่อนจะขยับตัวเข้าประชิดชายหนุ่มผู้สวมโค้ทขนสัตว์ทันที

                “นายไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี่หรอกมยองซู โลกใบนี้ไม่มีที่ให้คนน่ารังเกียจแบบนายรู้ไว้ซะด้วย” คำพูดของผู้มาเยือนบาดเข้าไปในหัวใจของมยองซู แม้จะรู้ความจริงข้อนั้นดี แต่เขาก็ไม่อยากจะได้ยินมันจากปากใครที่ไหนนี่ ร่างสูงผลักชายหนุ่มปากร้ายออกไปเต็มแรง แต่คนถูกผลักกลับไวกว่าเมื่อเขาหมุนตัวย้อนกลับมาปล่อยหมัดเข้าใส่ใบหน้าของมยองซูอย่างจัง

                “ควอนจียงนายนี่มัน...” เสียงของพิลอาขาดหายไปเมื่อเพื่อนสนิทที่ตัวเองประคองอยู่โผออกไปซัดคืนบ้างอย่างเคียดแค้นใจ เมื่อหมัดแลกหมัดการต่อสู้อย่างดุเดือดจึงเริ่มต้นขึ้นอย่างไม่มีใครยอมใครทันที

                “พอได้แล้วน่า!” แม้จะตะโกนสุดเสียงเพียงไร แต่พิลอาก็ไม่สามารถห้ามผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าเธอถึงสองคนได้ เธอพยายามเข้าไปแทรกกลางระหว่างการต่อสู้ แต่กลับถูกลูกหลงจนมือเล็กถูกเศษกระเบื้องบนพื้นที่แตกอยู่บาดเข้าให้แทน หยดน้ำตาใสร่วงเผาะลงมาจากดวงตาสีส้มสว่าง สองขาเรียวยันตัวเองขึ้นจากพื้นก่อนจะขว้างตุ๊กตาตัวโปรดใส่หัวควอนจียงสุดแรง

                “นายไอ้คนเลว.. ถอยออกไปจากเพื่อนของฉันเดี๋ยวนี้นะ!!”

                “เป็นผู้หญิงก็อย่ามาแส่ไปหน่อยเลยพิลอา!!!!” เจ้าของเส้นผมสีบลอนด์ซีดตวาดลั่น ทำท่าจะพุ่งตัวเข้ามาตบคนตัวเล็กที่ขว้างตุ๊กตาสัปปะรังเคใส่เขาด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าชายหนุ่มอีกคนคว้าไหล่ของเขาไว้ก่อนล่ะก็นะ

                “ถ้าแกแตะต้องเพื่อนฉันแม้แต่นิดเดียว รับรองว่าแกไม่มีวันตายดีแน่” มยองซูขู่ลอดไรฟัน ใบหน้าขาวจัดเต็มไปด้วยบาดแผลจากการต่อสู้เมื่อครู่ กระนั้นเจ้าตัวก็ไม่ได้มีท่าทีใส่ใจมันแต่อย่างใด

                “ถุย!!! ปกป้องกันเข้าไปเถอะ พวกกระจอกยังไงก็ยังกระจอกอยู่วันยังค่ำ เพราะอย่างนี้ถึงได้ไม่มีใครเขาอยากคบกับพวกแกสองตัวไง!” พูดจบก็ถุยน้ำลายใส่เท้ามยองซูอีกรอบเป็นการทิ้งท้าย แต่ยังไม่วายหันมาส่งสายตารังเกียจใส่พิลอาที่ยืนเช็ดน้ำตาอยู่ข้างๆกัน

                เมื่อจียงลับสายตาไป ร่างสูงก็ดึงเพื่อนสนิทเข้ามากอดปลอบ ก่อนที่น้ำตาลูกผู้ชายจะค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตาสีน้ำเงินเข้มนั่นอย่างสุดจะห้ามจริงๆ

            “ฉันจะพาเธอออกไปจากที่นี่ให้ได้พิลอา...”

             - talking with yudungkee -            
บทนำมาจากไหน ? =*= เชื่อว่าทุกคนคงจะมีคำถามนี้อยู่ในหัว
ยูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมาได้ยังไง, แค่เกิดอารมณ์อยากจะดาร์กขึ้นมาเท่านั้นเอง !
ขอโทษที่บทนำมันสั้นมาก(ย้ำว่ามากจริงๆ) TT อ่านไปก็คงไม่ได้ช่วยให้รู้เรื่องอะไรขึ้นมาหรอก(มั้ง?)
ตอนแรกกะจะให้หนุ่มๆออกกันมาเยอะกว่านี้, แต่มีอันต้องพับกลับไปก่อน..
เพราะอยากจะเก็บไว้ยั่วให้ทุกคนรออ่านคาแรกมากกว่า 5555
พิลอาคนที่น่ารักคือไอยูลูกสาวเค้าเองล่ะ >///< ส่วนมยองซูคนนั้นขอชี้แจงไว้ก่อนว่า,
สองคนนี้เป็นแค่เพื่อนสนิทกันจริงๆนะเฮ้ย ! แม้ยูจะอยากนัวเนียกับมยองแอลมากแค่ไหนก็ตามเถอะ ;p
พี่จุงมิต้องกังวลไป.. เรื่องนี้น้องมีโจ๊กเอาไว้แทะเล็มเป็นของตัวเองแล้ว ฮ่าๆๆๆ
บทเด่นอยู่ที่ใครคงไม่ต้องทาย, เพราะผู้ชายที่ชื่อมยองแอลคว้าไปครองแล้วเรียบร้อย !
แต่บทเด่นอีกสามบทยังไม่เฉลย.. รู้แต่ว่าไม่ใช่พิลอาของเค้าแน่นอนล่ะ
คาแรกจะตามมาในไม่ช้านี้นะจ๊ะทุกน ;) แต่ก่อนหน้านั้นขอเม้นกันซักนิด !
อย่างน้อยยูก็ยังอยากจะรู้ว่าเรื่องนี้ยังมีคนรออยู่มั๊ย T^T เพราะใจมันกำลังอยากจะแต่งมากจริงๆ
<3 คิดถึงทุกคนมาก. ขอโทษที่ไม่มีประกาศผล, ที่จริงก็พิมพ์ไว้แล้วล่ะ
แต่คอมมันดับเพราะไฟตกเลยไม่ได้เซฟด้วยประการทั้งปวง ;'( อนึ่งบทนำแต่งตอนเบื่อๆเซ็งๆ
บรรยายไม่ได้เรื่องบ้างอะไรบ้างก็อย่าได้ถือสาเค้าเลยนะจ๊ะ >,.<
ยูรักทุกคนนะเออ !!!