คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
กริ๊งๆๆๆๆ
เสียงนาฬิกาปลุกเครื่องที่ 10ของเดือนนี้ กำลังปลุกเจ้าของที่ไม่อยากจะลุกแม้แต่น้อย เสียงนั้นยังคงดังต่อไป เพื่อนกวนใจเจ้าของ แต่วันนี้ผิดกับทุกวัน เพราะในแต่ละวัน หรือบางวัน จะต้องมีนาฬิกาโดนสังเวยเพื่อบูชายันต์ กับเจ้าของขี้เซา แต่วันนี้เจ้าของกลับตื่นได้อย่างง่ายดายซะนี่
"ฮ้าว................รู้แล้วๆ เลิกดังซะทีจะได้มั้ย"
เครื่องที่สิบเหรอ อืม....
แปลกจริงๆ วันนี้ตื่นได้ โดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อแฮะ
แกโชคดีมาก รอดไป เพราะไม่งั้นจุดจบของแกจะเหมือนเครื่องที่ เก้า
เช้านี้คงจะเป็นเช้าที่สดใสที่สุดสำหรับฉันในรอบสามปีนี้เลย เพราะว่าวันนี้ฉันจะได้พบกับเพื่อนสนิทมากๆ ตั้งแต่สมัยม.ปลาย เธอไปเรียนต่อที่อเมริกา จะกลับมาวันนี้
อา.......ในที่สุดเธอก็มาหาฉันแล้ว
สิ้นสุดกันที่ชีวิตที่โดดเดี่ยว.........
เหลือบดูนาฬิกา ............ตายล่ะ ต้องรีบแล้ว ต้องขัดสีฉวีวันซะด้วย
" ถ้าฉันกลับมาแล้วแกยังเฉิ่มเบอะเป็นยายป้าเหมือนเดิม แกโดนแน่ นิ"
อ่า ไม่อยากจะนึก ตอนที่คอสวยๆของฉัน โดนสันมืออรหันต์
หลังจากใช้เวลาอาบน้ำประมาณ 5 นาที(จุ่มหรืออาบ) ก็มาคิดว่าจะใส่ชุดอะไรไปดีน้า
เอาเป็นกางเกงขาก๊วยดีมะ.......ไม่ได้ๆ ขืนใส่อย่างงั้นไปฉันโดนเชือดตายแน่
ฉันเลือกชุดที่คิดว่าโอเคที่สุดสำหรับฉัน
เสื้อแดง "โอเค...."
กระโปรงเขียว "ใช้ได้...."
หน้าผม "งืม....."
งั้นก็ลุยกันเลย ..................
"ลุง สุวรรณ บูมิวๆ ซึ่งโลด.. " สาบานได้ว่านั่นคือชื่อสนามบิน
ฉันนั่งมองสองข้างทางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ฉันกับจินเป็นเพื่อนกันสมัยม.ปลาย ยัยจินสวยสะเด็ด ผิดกับฉันป้าสะเหร่อ ยัยจินเข้ามาวันแรก มีหนุ่มๆตามจีบเหมือนแมลงวันตอมอึ(ช่างเปรียบเนอะ)
สำหรับฉันถ้าใครเจอหน้าแล้วไม่วิ่งป่าราบ ก็ถือว่าบุญโขแล้ว ก่อนหน้ายัยจินจะมา มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้น มึคนเห็นวิญญาณเด็กทีหาแม่ไม่เจอแล้วตายสิงอยู่ และทุกวันนี้เด็กคนนั้นก็ใช้ร่างฉันตามหาแม่อยู่ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ร้าวระทมแอนด์อับเฉาสุดๆแล้ว
คิดไปได้ ไร้สาระสิ้นดี
ถ้าฉันรู้ว่าหน้าไหนมันปูดข่าวนี้ขึ้น แม่จะจัดปลาทีนให้กิน
นึกถึงวันแรกที่เราเจอกันมันก๊แปลกดี ว่าพวกเราที่ต่างกันสุดขั้วจะมาเป็นเพื่อนกันได้
"หวัดดี เธอ นิรชาใช่มั้ย ฉันชื่อจิน ฉันเคย...ได้ยินเรื่องของเธอมาบ้าง เรามา.....เป็นเพื่อนกันมั้ย" ยัยนั่นยิ้มแสยะชัดๆ(ในความคิดของฉัน)
โอ้ มาย ก๊อด!! คนที่หน้าเหมือนนางฟ้านั่น มาขอฉันเป็นเพื่อน
" ล้อเล่นใช่มะ เธอเป็นคนที่แปลกประหลาดที่สุดเลย ใครๆเขาก็กลัวฉันกันทั้งนั้น เธอไม่กลัวรึไง"
ใช่........ฉันมันน่าเกลียดใครจะมาจริงใจคบฉันเป็นเพื่อน
บทเรียนจากโรงเรียนนี้ทำให้ฉันรู้แล้วว่า มิตรภาพน้ำเน่าไม่มีอยู่จริง
แล้วทำไมฉันจะต้องร้องไห้ด้วยเนี่ย เก็บมันไว้
เข้มแข็งไว้ อย่าแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น
"คนอย่างฉันไม่จำเป็นต้องมีเพื่อน" ฉันพยายามบังคับไม่ให้เสียงสั่น
"ฉันคิดว่าเรามีอะไรเหมือนกัน คงจะเป็นเพื่อนกันได้ ....
เอาเถอะ เรื่องนั้นถือว่าฉันไม่ได้พูดก็แล้วกัน " จินทำท่าจะเดินออกไป
"เดี๋ยว!!!~ ฉันกับเธอเหรอมีอะไรเหมือนกัน.....ฮึ่ก....
เธอสวย แต่ฉันขี้เหร่ ..........ฮึ่ก....
เธอมีเพื่อนมากมายที่ฉันไม่เคยมี.....ฮึ่ก....
นี่เหรอ ที่เรียกว่าเหมือนกัน!!!!" ฉันระเบิดออกมาอย่างสุดกลั้น
ทั้งที่สัญญากับตัวเองแล้วว่าจะไม่ร้องไห้
จินดูเศร้ามาก เพียงแต่เขาไม่ด้ร้องไห้เหมือนกับฉัน
" เรา..............โดดเดี่ยวเหมือนกันไง
แม้ว่าจะมีผู้คนมากมายห้อมล้อมฉัน แต่กลับสัมผัสไม่ได้ถึงความจริงใจ
ความรู้สึกของฉันก็ไม่ได้ต่างจากเธอเลย "
เราสองคนเงียบกันไปสักพักจินก๊พูดขึ้น
"ฉันจะไปแล้ว ยังไงก็รีบเข้าเรียนแล้วกัน จะถึงเวลาแล้ว บาย"จินหันหลังเธอออกไป
ไม่แน่.......
บางที.............
เราอาจจะเป็นเพื่อนกันก็ได้
" ฉันตกลง"
จินหันกลับมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจแล้ว
เธอก็ยิ้ม
นั่นเป็นรอยยิ้มครั้งแรกที่สวยทีสุดของจินที่ฉันเคยเห็นมา
-----------------------------------------------------------------------
หวัดดีจ้า...
แต่งเป็นตอนแรก ดีไม่ดีไงก็ช่วยคอมเมนต์ด้วยเนอะ
ขอบคุณหลายเด้อ.....
ความคิดเห็น