หญิงสาวในโรงน้ำชา

ณ พระราชวังตระกูลหลิน

     เสียงพิธีกรรมการสวดมนต์ขอพรต่อพระเจ้าเพื่อให้

อัครมเหสีตั้งครรค์บุตรชายคนแรกได้จบลงในที่สุด เหล่าขุนนางต่างกันเดินมาอวยพรแก่มเหสีและออกจากพระราชวังแยกย้ายกันกลับจวน 

พระพันปีเดินตรงเข้ามาหามเหสีด้วยสีหน้ายินดี

"หลินเฟิ่งจวิ้น คือชื่อบุตรของเจ้า ข้านอนคิดทั้งคืนว่าจะตั้งชื่อหลานของข้าว่าอะไร"

มเหสีทำความเคารพก่อนจะยิ้มกว้างออกมา

"ข้าชอบชื่อนี้เพคะท่านแม่ ข้าจะให้ลูกของข้าชื่อว่า หลินเฟิ่งจวิ้น"

พระพันปียิ้มตอบมเหสีที่นางหมายมั่นหมายมานาน และพอใจกับการอภิเษกของนางและองค์ชายเป็นอย่างมาก แต่องค์ชายกลับไม่เคยจะหันมองมเหสีเลยแม้แต่น้อย มเหสีมิได้เพียงแค่ป่วยจนมีลูกอยาก แต่อีกหนึ่งเหตุผลที่นางยังไม่มีบุตรนั่นเป็นเพราะองค์ชายไม่เคยหันมาสนใจนางเลยต่างหาก..

"หยางฟู่เหริน ข้ายังไม่ได้บอกเจ้าเรื่องสำคัญเรื่องนึงเลย"

พระพันปีกล่าวกับมเหสีก่อนที่ทั้งจะกระซิบกับมเหสี

"ข้าให้หมอจัดยาให้องค์ชายแล้ว คืนนี้เจ้ากับองค์ชายต้องอยู่ด้วยกัน เจ้าทั้งสองจะสามารถมีบุตรได้แน่"

มเหสียิ้มเบาๆก่อนจะกล่าวขอบคุณและขอตัวไปอาบน้ำแต่งกายให้งดงามกว่าที่เคยเป็น เพื่อรอองค์ชายกลับจากราชการ

.

.

.

ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานมากเพียงใด องค์ชายก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับพระตำหนัก หยางฟู่เหรินยังคงนั่งรอองค์ชาย และสั่งให้ทหารออกไปตามหาพระองค์ จนกระทั่งทหารได้รับสารจากองค์ชายว่าจะไม่กลับพระตำหนักเป็นเวลาสามวัน

สักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ทาสประจำกายรีบวิ่งไปเปิดประตูออก และพบว่าเป็นหวังฉ่างหรู อัครเสนาบดีของตระกูลหวัง ซึ่งตกหลุมรักมเหสีตั้งแต่เด็กและถูกมเหสีปฏิเสธความรักมาโดยตลอด

"ท่านมาหาข้า มีอะไร"

หยางฟู่เหรินเดินย่างกายเข้ามาไถ่ถามด้วยสีหน้าไม่พอพระทัย

"หยางฟู่เหริน ข้ามีเรื่องจะมาบอกกับท่าน"

"เป็นความลับ"

มเหสีทำหน้าไม่เข้าพระทัยเป็นอย่างมาก และเชิญให้หวังฉ่างหรูเข้ามาดื่มชาข้างใน ทั้งสองทั้งลงและเริ่มบทสนทนากัน

"ข้าไปรู้มาว่าอัครเสนาบดีตระกูลเหวยนั้นคิดจะก่อกบฎโดยการที่จะไม่ส่งเสบียงให้ประชาชน และอ้างเหตุผลว่าเป็นเพราะท้องพระคลังให้จำนวนมาไม่พอดี ข้าไปเจอจดหมายการกบฎที่ห้องของท่านเหวยเที่ยนฝูตอนที่ข้าไปหารือเรื่องนี้ และท่านเหวยเที่ยนฝูยังคิดจะปลอมแปลงเอกสารราชการของจักพรรดิอีกด้วย นี่พ่ะย่ะค่ะ"

หวังฉ่างหรูส่งจดหมายที่ว่าให้มเหสีเพื่อตรวจสอบ

"เรื่องนี้ข้าจะบอกองค์ชายเอง ท่านกลับไปเถิด"

มเหสีลุกขึ้นและเดินไปที่ประตูเพื่อส่งแขกด้วยความไม่พอใจ เพราะไม่เชื่อในคำของอัครเสนาบดี หรือหากเป็นความจริงก็คงเป็นเพราะหวังฉ่างหรูอยากเอาชนะใจนาง หวังฮ่างหรูเองก็ฉลาดมิใช่น้อย ถึงแท้จะเดินออกมาทั้งๆที่รู้ว่ามเหสีไม่เชื่อ แต่ก็ยังคิดที่จะหาหลักฐานเพิ่มต่อไปพร้อมทั้งหาวิธีทำลายองค์ชายไปด้วย

ณ โรงน้ำชาฉาห่าว

ท่ามกลางกลิ่นน้ำอบที่หอมอบอวนไปทั่วโรงน้ำชา เหล่าหญิงสาวในผ้าบางๆต่างกันทำหน้าที่ของตน ทั้งรินน้ำชาให้แขก ร้องเพลงหรือการแสดง ต่างเต็มไปด้วยความงามดั่งความฝัน ชายใดที่หลงเข้าไปคงมิมีผู้ใดยอมออกง่ายๆจนกว่าเงินในกระเป๋าจะเป็นสัญญาณเตือน มีเพียงจักพรรดิหลินจางอี้ ชายผู้เป็นเป้าหมายของผู้หญิงในโรงน้ำชา แต่องค์ชายเองกลับมาที่นี่เพื่อชมการแสดงเท่านั้น 

"องค์ชาย ข้าเห็นท่านมาที่นี่ทุกวัน ท่านสนใครอะไรหรือใครเป็นพิเศษไหมเพคะ"

แม่เล้าถามไถ่องค์นับครั้งไม่ถ้วน แต่องค์ชายก็ยังคงให้คำตอบเหมือนเดิมทุกครั้ง

"ข้ามาเพื่อชมการแสดงเท่านั้น"

ถึงแม้รายได้จากพระองค์จะเข้าสู่โรงน้ำชาเป็นกอบเป็นกำ แต่แม้เล้าก็ยังคงคอยหาวิธีให้ที่ทำให้ใครสักคนที่นี่ได้เป็นสนมจององค์ชาย จนกระทั่งหลานของนาง ' เหวยซงเยว่'อาสาจะร้องเพลงพร้อมกับดีดกู่เจิ้งไปด้วย เพราะอยากทำให้องค์ชายประทับใจและตอบแทนพระคุณแม่เล้าที่เก็บนางมาเลี้ยงและไม่เคยปล่อยให้ชายใดแตะต้อง 

สิ่งที่เหวยซงเยว่คิดเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดในชีวิต เพราะเพียงนางเริ่มการแสดง หัวใจองค์ชายก็มอบให้กับนางทันที หลินจางอี้มองเหวยซงเยว่ตาไม่กระพริบหรือเรียกได้ว่า แทบหยุดหายใจ แม่เล้าสังเกตเห็นหน้าพระองค์ก็หยุดที่จะยิ้มไม่ได้ และตระหนักได้ว่าเหวยซงเยว่จะต้องได้เป็นสนมขององค์ชายแน่นอน หน้าที่สุดท้ายของนางคือการถามว่า

"องค์ชายสนพระทัยใครในนี้หรือไม่เพคะ"

แววตาล่องลอยขององค์ชายดูจะเป็นคำตอบที่ดี องค์ชายพูดตอบแต่ตายังสนพระทัยอยู่ที่เหวยซงเยว่

"นี่เจ้าขายหญิงพวกนี้ด้วยหรือ"

"ข้าต้องการนางผู้นี้ เจ้าทำยังไงก็ได้ให้นางกลับวังไปกับข้า"

แม่เล้ายิ้มก่อนที่เพลงของนางจะจบลง เหวยซงเยว่มองมาที่องค์ชายและรู้ทันทีว่าองค์ชายหนีนางไม่รอด

"ได้เพคะ"

.....

----------------------------------