ผีเสื้อสีดำ

เนื้อเรื่อง

ผีเสื้อสีดำ

                เย็น มันเย็นดั่งน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย ไม่มีวันที่ไออุ่นจะสามารถซุกซอกเข้ามาได้ ฉันลูบมือที่เย็นยะเยือกไปมาอย่างช้าๆ  มือของฉันก็คงจะเหมือนใจของฉัน ถ่ำน้ำแข็งอันอ้างว้างและเงียบเหงา เสียงผู้คนดังกึกก้องไปมาในกำแพงของหัวใจแต่ไม่เคยมีตัวตนเลยสักครั้ง มือของฉันค่อยๆเลื่อนขึ้นมากุมตรงอกซ้ายและกำเสื้อนักศึกษาเอาไว้อย่างแน่นหนาโดยไม่รู้ตัว ไม่มีวันที่ฉันจะยอมให้ใครเข้ามาก่อไฟในนี้อีกเป็นอันขาด...

                ติ๊ง!

                เสียงสัญญาณไฟดึงฉันให้ออกมาจากพวงแห่งความคิด นักศึกษารองข้างต่างพากันเดินข้ามถนนไปยังประตูทางเข้ามหาวิทยาลัยอย่างชุลมุน ฉันค่อยๆย่างก้าวเดินตามพวกเขาไปอย่างใจลอยจนพ้นผ่านเข้าไปในประตูใหญ่  เสียงเจี๊ยวจ๊าวเฮฮาของนักศึกษาหนุ่มสาวที่ตื่นเต้นกับวันแรกของภาคเรียนเป็นอะไรที่ทิ่มแทงใจฉันอย่างบอกไม่ถูก แต่แล้วก็มีบางอย่างสะดุดตาฉัน รถเข็นเด็กอ่อนสีครีมที่อยู่กลางทางเดิน มันเปล่งรัศมีแห่งความอบอุ่นออกมาท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่ล่องลอยไปมารอบด้าน

                ฉันมองไปที่รถเข็นคันนั้นด้วยความสงสัย มันคืออะไร แสงพวกนั้น ความรู้สึกพวกนั้น ทั้งหมดมันคืออะไร แสงสว่างที่ไม่เคยเล็ดรอดเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจฉัน ฉันไม่เคยเข้าใจมันเช่นคนยุคดึกดำบันที่ไม่เคยรู้จักไฟ กึก กึก กึก ขาทั้งสองของฉันเลือกมี่จะเดินเข้าไปหารถเข็นคันนั้น กึก กึก กึก เสียงรองเท้ากระทบพื้นคอนกรีตดังกึกก้องและชัดเจนอยู่ในหัวของฉัน รถเข็นเด็กคันนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ  แต่ก่อนที่ฉันจะเดินถึงก็มีผีเสื้อสีดำตัวหนึ่งออกมาบินวนไปวนมาอยู่เหนือปากรถ และแล้วมือน้อยๆของเด็กทารกคนหนึ่งก็ยื่นออกมาพยายามคว้าเอาผีเสื้อตัวนั้น มือท้วมๆ นั้นมันช่างดูขาวและอิ่มเกินคำบรรยาย ควักไคว่ไปมาอย่างขี้เล่นในขณะที่ผีเสื้อตัวนั้นบินหลบ

                หมับ!

                มือเล็กๆนั้นคว้าผีเสื้อได้และเคมือบมันเอาไว้ในกำมืออย่างมิดชิดแม้แต่ปลายขาก็ไม่มีโผล่ออกมาให้เห็น ฉันหยุดเดินและมองกำมือน้อยๆ ที่เต็มไปด้วยผีเสือตัวเล็กสีดำอย่างประหลาดใจ มันเหมือนกาลเวลาได้หยุดเดินอยู่อย่างนั้น ทุกอย่างนิ่งสงบ ใบไม้ที่ร่วงหล่นจากกิ่งหยุดอยู่กลางอากาศ ผู้คนที่พูดคุยกันไม่ส่งเสียงและนิ่งเฉย ทุกอย่างเป็นเช่นดั่งภาพวีดีโอที่ถูกสั่งให้หยุดนิ่ง การหายใจก็ยังไม่มี จนกระทั่งมือเด็กทารกที่อยู่ตรงหน้าฉันค่อยๆ คลายออก ทุกอย่างก็ค่อยๆเดินตามกาลเวลาอย่างเชื่องช้า มือของเด็กคนนั้นคลายออกจนสุดและสิ่งที่ค่อยๆ บรรจงบินออกมาจากกำมือนั้นก็คือ ผีเสื้อสีเหลืองสดใส มันบินเข้าหาท้องฟ้าไปเรื่อยๆ จนลับสายตา

                กึกๆๆ ฉันรีบวิ่งจนไปถึงรถเข็นคันนั้น มือทั้งสองจับขอบและตาก็ค่อยๆมองลงไป เสียงเด็กหัวเราะผ่านเข้ามากระทบหูฉัน เด็กทารกอ้วนท้วมหัวเราะและยิ้มขึ้นมาให้ฉันอย่างสบายใจ น้ำตาของฉันไหลพรากและหยดลงไปบนหน้าพากของเด็กคนนั้น เขายื่นมือขึ้นมาเหมือนคราที่พยายามจะจับผีเสื้อและพยายามจะจับฉัน ฉันหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่จะยื่นนิ้วชี้อันเย็นเชียบของฉันให้เขาจับ

                ความอบอุ่นแพ่ส่านไปทั่วทั้งกายของฉัน ทำไมมันช่างอุ่นอย่างนี้นะ มือนิ่มๆ ของเด็กคนนี้ช่างอุ่นและอ่อนโยนอย่างที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อน เขากำนิ้วของฉันเอาไว้อย่างแข็งแกร่งและคลายมือออกในไม่ช้า ในวินาทีนั้นเองฉันถึงรู้สึก ฉันถึงได้รู้ มีลำธารเล็กๆ ไหลออกมาจากถ่ำน้ำแข็งและมีดวงไฟดวงน้อยๆ ส่องประกายออกมาจากปากถ่ำอันมืดมิด

                เด็กคนนั้นยิ้มอีกหนึ่งครั้งก่อนที่ฉันจะยืดตัวขึ้นมองฟ้า ลมเย็นพัดอ่อยมาอย่างอ่อนแรงผ่านร่างของฉัน ฉันเอามือปัดหน้าสองสามครั้งก่อนมองขึ้นฟ้าอีกครั้ง ได้เวลาตื่นแล้วสินะ ปีกสีดำคลับค่อยๆ กางออกจากหลังและพัดไปมาอย่างอ่อนพลิ้ว ตัวฉันลอยขึ้นไปบนอากาศและหลุดออกจากมือของเด็นทารกคนนั้น ในขณะที่ฉันโผบินอยู่นั้นก็มีเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งเข้ามากระทบหูฉัน

                “ลูกเธอนี่น่ารักจังนะ เล่นกับผีเสื้อได้ด้วย ตอนแรกก็ตัวสีเหลือง พอมาตอนนี้ก็ผีเสื้อตัวสีดำ...”