คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP 3 รอยยิ้มเปื้อนเลือด
EP 3
หลายวันผ่านไป
โรเรียนเอน
วันนี้เป็นวันสอบปลายภารั้สุท้ายอเหล่าเ็มัธยมอนปลาย และเป็นวันแรที่เวฬุรา้าวเท้าเ้ามาในโรเรียนเป็นรั้แร หลัาเหุาร์นั้น
่าวนัเรียนระโึ่อน้าัในโรเรียน แ่ลับเียบบนโลภายนอเพราะถูปิ่าว ทุย่า้าวที่เินไป้าหน้า ่า็เป็นุสนใให้นหันมามอ
เวฬุราที่เยืืแ่ัวเรียบร้อยยิ้มแย้มแ่มใส ท่าทาารเินห่อไหล่แบบนไม่มั่นใในัวเอและี้ลัว ารแสออแบบนั้นไม่มีอี่อไปแล้ว
เวฬุราในอนนี้อยู่ในุนัเรียนที่่าออไปาปิ ผ้ารัหน้าอที่เยอบใส่ถูโยนทิ้ลถัยะทำให้ร่าายอเธอเป็นอิสระ เสื้อนัเรียนูัวเล็ิ๋วนเน้นส่วนอัเน ระโปรนัเรียนสั้นเลยหัวเ่าึ้นมา ริมฝีปาอวบอิ่มเลือบลิปสิสีแาบอมยิ้มสีมพูไว้ ท่าทาารเินส่าผ่าเผยบวับใบหน้าเรียบนิ่ยิ่ลับใหู้น่าเราม
เ็สาวเินเ้ามานั่ในห้ออัวเอ สิ่ที่ทำให้เธอัใมาที่สุือเหล่าบรราเ็นอื่นในห้อที่พาันมอมาทาเธอ แล้วหันไปุบิบนินทาันสนุปา
่วเวลาแห่ารสอบมาถึและผ่านไป เวฬุราทำ้อสอบเสร็นแรและมั่นใไ้ว่าะแนนเ็มแน่นอน เธอ้นพบว่าัวเอมีวามสามารถอย่าหนึ่็ือไม่ว่าะอ่านหรือเห็นอะไรเพียรั้เียว เธอสามารถำมันไ้อย่าแม่นยำและลอเลียนแบบไ้นเือบสมบูร์ ่ว่อนสอบที่รู้ว่า้อมาเอเ็อันธพาลที่โรเรียนเธอึูหนัเี่ยวับาร่อสู้มาเป็นพิเศษ
ปึ!
ระเป๋านัเรียนอใรบานระแทลมาบนโ๊ะอเวฬุราเสียันนในห้อหันมามอ รูทีุ่มสอบเินหายไปแล้วมันึเป็นโอาสให้เ็เเรเ้ามาหาเรื่อเธออีรั้
“มึ! ามูออมานี่” น้ำาพูพลาเินนำหน้าไปโยมีพรรพวอีสอนเินามไปิๆ
“……………….” เวฬุราไม่พูอะไร เธอทำเพียแ่แะอมยิ้มิ้นใหม่ึ้นมาเลียพลาัริมฝีปานผู้ายในห้อถึับหน้าแ
เ็สาวลุยืน่อนะมอเ็ทุนในห้อ สายาเย็นาับ้อพลาแสยะยิ้มออมา
“โรเรียนนรวยที่มีแ่เศษเนสินะ เป็นยัไันบ้า ละรที่มีเ็น้อยโนรัแ หมาอย่าพวแูันนพอใหรือยั”
เวฬุราเินออาห้อไปหลัาล่าวบ ท่าทีที่แปลไปาทุทีทำให้ไม่มีใรล้าอบโ้
เ็สาวเินไปยัหลัโรเรียนที่มีน้ำาและพวนั่รออยู่่อนแล้ว
“มึยัล้าเสนอหน้ามาเรียนอีเหรอ อีัวาลิี” น้ำาลุึ้นมาเปิประเ็น แ่เวฬุราลับเินผ่านหน้าอเธอไปอย่าหน้าาเย
“…………….”
“อีเวล!” ท่าทาทีู่นิ่ออีฝ่ายยิ่ทำให้น้ำาาสิ
“อะไร?...อีน้ำเน่า”
“ะ…รี๊!!! อีเวรนี่ มึล้าพูาแบบนี้ับูเหรอ”
น้ำาปรี่เ้ามาหวัะิผมอเวฬุราเหมือนอย่าที่เยทำ แ่รั้นี้เหมือนนที่ถูแล้มาลอะไม่ไ้รู้สึลัวอีแล้ว
หมับ!!
“ลูไม้เิมๆ อีโ่!” มือบาับไปที่แนอู่อริ ่อนะบิอย่าแรนไ้ยินเสียระู
ร๊อบ!
“อะ…รี๊.!! แน ฮือออ! แนู” น้ำาลไปีิ้นอยู่บนพื้นอย่าทรมาน แนอเธอผิรูปนูน่าลัว
“ปล่อยเพื่อนูนะอีเวล!”
ปั!!
สิ้นเสียำพูอลูสมุน ไม้หน้าสามในมือ็ถูฟาลมาบนศีรษะอเวฬุราเ็มแร
ใบหน้าสวยเรียบนิ่พลา่อยๆหันไปมอัวนทำ เลือสีแานไหลเ้าานทำให้เธอูหลอนและน่าลัวว่าเิมหลายเท่า
“อะ…อีเวล ยะ..อย่าเ้ามานะ” ลูสมุนอน้ำาถอยหลัอย่าลนลาน เธอเรียมยไม้ะฟาอีรอบแ่รั้นี้เวฬุราเอื้อมมือไปว้าทัน
“อยาแนหัเหมือนอีนี่หรือเปล่า” น้ำเสียเย็นยะเยียบเอ่ยออมา ทำให้ลูสมุนอน้ำาถึลับร้อไห้ออมาอย่าหวาลัว ในะที่ไม้หน้าสามถูแย่ไปามือ
“วะ..เวล ันอโทษ ันแ่ทำามที่อีน้ำมันสั่” ลูสมุนลับลำ ่อนะี้มาทาน้ำาที่นอนร้อไห้อยู่บนพื้นอย่าทรมาน
“ไม่ทำให้หั็ไ้…แ่ว่า…มือ้านี้ใ่ไหมที่ับไม้” เวฬุราแสยะยิ้ม าเรียวถีบลไปบนหน้าท้ออลูสมุน แล้วระทืบย้ำๆนนที่โนระทำุนัวอ รีร้อแทบไม่ออ
“ฮือออ! เวลเรายอมแล้ว เราอโทษ” เมื่อหมหนทาสู้ มีแ่้อยอมำนน …..แ่เวฬุราไม่ใ่นใี
“ถนั้าวาสินะ ับไม้มือวา้วย หึๆๆ”
แน้าวาอลูสมุนถูเวฬุราเหยียบไว้ เ็สาว้มลไปนั่ยอๆแล้วล้วหยิบเอาะปูัวเล็ในระโปรนัเรียนึ้นมาสามสี่ัว เธอเรียมเอามาใ้ับน้ำาแ่เห็นที้อเปลี่ยนเป้าหมาย
“ะ..ะทำอะไร…ฮืออ!! เวลหยุเถอะ เราลัวแล้ว” นโนระทำถึับลนลาน ะปูัวเล็ถูิ้มเ้ามาในนิ้วแล้วปัาไว้ ่อนที่เวฬุราะยยิ้มมุมปาเหมือนำลัสนุ
ปั!
“รี๊!!!” ไม้หน้าสามในมืออเวฬุราีลไปบนะปู แรระแททำเอาเล็บหลุระเ็น
ปึ!ปึ!ปึ!
“รี๊!!!”
ะปูอีสามอที่เรียมมาถูใ้เหมือนัน เล็บอลูสมุนหลุระเ็นไปถึสี่เล็บ เลือสีแสไหลนอออมา
น้ำามอเหุาร์รหน้าอย่าหวาหวั่น เธอเ็บนไม่สามารถ่วยเหลือัวเอไ้ เวฬุราในอนนีู้น่าลัวนเธอี่แออมา
“อะ! เหลือไว้ให้เล็บหนึ่” เ็สาวพูออมาหน้าาเยเหมือนำลัสนุสนานที่ไ้เล่น แม้ว่าเลือบนหัวะไหลอาบลมาบนุนัเรียนแล้ว็าม
“ฮึ!..ฮืออ!! แม่๋า”
นโนระทำร้อไห้อย่าเอาเป็นเอาาย เธอเ็บปวทรมานนยาะอธิบายออมาไ้ แ่ลำพัเวลาัเล็บแล้วัผิเผลอัเ้าเนื้อนิเียว เธอยัเ็บนสะุ้แ่นี่เธอโนถอเล็บแบบสๆถึสี่นิ้ว
“บทเรียนอารเลือรับใ้นผิ ูะสิปป้ออีน้ำเน่านี่แทบาย สุท้ายมัน่วยอะไรมึไ้บ้าไหม หึ!” มือบาิลไปบนเส้นผมอลูสมุน ่อนะบัับให้หันไปมอน้ำาที่นอนร้อไห้หมสภาพไม่่าัน
“หยุเี๋ยวนี้นะเวฬุรา เธอทำอะไรลไป” รูห้อปรอวิ่เ้ามาหยุสถานาร์ เสียแหลมวาใส่เ็สาวลั่น
“อนูโนทำร้าย มึไม่เห็นมาไวแบบนี้บ้าเลยเนอะ”
“ธะ…เธอล้าพูแบบนี้ับรูเหรอฮะ!”
“ทำไม? นเหมือนันทำไมะพูไม่ไ้”
“ันะเรียผู้ปรออเธอนะเวฬุรา! พ่อแม่สอนมายัไถึมาทำพฤิรรมอันธพาลในโรเรียนแบบนี้ ัน้อเิเธอออใ่ไหม ถึะมีวามเรลัวันบ้า!”
“ไม่้อเิ ูลาออเอไ้ เบื่อแล้วเหมือนันับพวสัมอมปลอม”
“เวฬุรา!!” รูห้อปรอวาลั่นอย่าเือาล แ่็ไม่ล้าเ้าใล้เ็สาว เพราะในมือเธอยัถือไม้หน้าสามไว้แน่น
“ออ…เ็บปาไว้อมเหรียอนายเถอะนะอีแ่” เวฬุราพูเสียั ่อนะเินออไปอย่าอารม์ี
หมเวลาอารถูทำร้ายแล้ว ่อไปเธอะเป็นฝ่ายระทำบ้า
ความคิดเห็น