คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 10 : เทศกาลสีรุ้ง100%(1)
ตอนที่ 10
เทศกาลสีรุ้ง
เหล่าผู้คน หรือไม่ใช่คน(?) ต่างทยอยออกจากโรงแรมตามกิจวัตรประจำวัน แต่บางครั้ง เมื่อเดินผ่านห้องหนึ่ง...
..โครม!
..ปัง!
เสียงอึกทึกก็ดังพาให้สะดุ้งโหยงอยู่ร่ำไป ผู้ที่ผ่านไปผ่านมาต่างมองหน้ากัน หลายคนอาจแกล้งทำเป็นไม่สนใจและเดินเลี่ยง แต่บางคนก็ใคร่รู้ว่าเสียงนั้นคืออะไร ..ซึ่งหนึ่งในนั้นคือ.เจ้าของหน้าที่แคชเชียร์ ที่ตอนนี้กำลังถือผ้าขนหนูค้างอยู่หน้าห้อง
'..เอาไงดีหว่า?..' คิดพลางเหงื่อแตกพลั่ก ชายร่างสูงยืนเก้ๆกังๆหน้าห้องไม่กล้าเข้าไป ในตอนแรก แค่จะนำผ้าขนหนูขึ้นมาให้ แต่เสียงน่ากลัวในห้องอดจะทำให้ฝ่อไม่ได้
คิดแล้ว ค่อยๆเขยิบชิดประตูไม้ช้าๆ ใบหน้าแนบกับไม้เย็นๆและเงี่ยหูฟัง แต่ไม่ทันไร!!
" ไอ้คนลามก!!" เสียงหวานๆปริศนาตวดด่าดังลั่น พร้อมกับประตูที่เปิดผลั๊วะออกมากะทันหัน
..ปัง!
" แอ่ก!"
ด้วยผลกรรมจากการแอบฟังชาวบ้านทำให้กรรมนั้นกระเด้งปะทะหน้าเข้าอย่างจังจนหงายหลัง
" อ้าว?..ลุงแคชเชียร์เองเหรอ" เสียงทุ้มๆเสียงหนึ่งดังท่ามกลางใบหน้าของผู้คนที่ลอยเคว้งอยู่ในอากาศ สมองพยายามปรับสภาพให้เข้าที่กับตาที่เริ่มเลือนเหมือนว่าจะเห็นสวรรค์อยู่รำไร
" ลุง!..เป็นอะไรรึเปล่า?!" เสียงหวานเสียงเดียวกับคำตวาดเอ่ยถาม หัวเงินๆนับสิบลอยเคว้งมาหา กว่าจะรู้ว่าที่จริงการเห็นหน้าคนลอยไปลอยมาเกิดจากอาการตาลายและเห็นคนสองคนเป็นสิบคนต่างหาก
" ม..ไม่เป็นไรหรอกครับ ผม แค่เอาผ้าขนหนูมาให้น่ะครับ" ชายฉกรรย์เริ่มตะกุกตะกัก
" นี่..ช่วยพยุงเขาหน่อยสิ" ร่างบางเอ่ยติกับชายครึ่งอสูร แต่ที่ได้รับคือใบหน้ามัวจากร่างสูง ก่อนที่นาราคุจะพยุงเขาขึ้นอย่างขอไปที เรียกสายตาขุ่นๆจากดวงตาสีทองสวย
" เจ้านี่มันไร้มารยาทจริงๆ" เซ็ตโชมรุบ่นเบาๆ แต่ร่างสูงกลับยิ้มนิดๆให้
" ข้าไม่ผิดนะ..เจ้าเป็นคนผลักข้าออกมาเอง โทษข้าไม่ได้" คำพูดแบบเอาตัวเอาตัวรอดชวนให้หน้าหงุดหงิด ดวงหน้าสวยมุ่นลงอย่างไม่พอใจ
" เจ้ามาฉวยโอกาสก่อนทำไมล่ะ! " เสียงแข็งนั้น กลับเรียกรอยิ้มหวานจากใบหน้าคมหน้ามองได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะแก้มใสที่เริ่มเป็นสีชมพู
" นี่ลุง..บอกว่าผ้าขนหนูมาให้พวกข้าใช่มั้ย?..พอดีเลย" ชายหนุ่มละจากร่างบาง และดึงผ้าขนหนูสีครีมออกจากมือหนาๆของแคชเชียร์ประจำโรงแรม ร่างสูงตรงปลี่เข้าหาเซ็ตโชมารุจนเกือบชิด
" เซ็ตโชจัง อาบน้ำด้วยกันน้า " \(^w^)/
" (>///<*)! " ' ..หมอนี่มันไม่เข็ดใช่มัย?!!..'
สัญลักษณ์สีแดงปรากฎที่หน้าผากในเวลาเดียวกันที่ใบหน้าหวานขึ้นสี เพราะเจ้าของเสียงห้าวจงใจพูดเสียงดังจนก้องไปทั้วระเบียงยาว เรียกสายตาหลายคู่ให้หันมองเป็นตาเดียว ความอายแล่นริ้วไปทั่วใบหน้าสวยที่แดงจัด
..ผั๊วะ!
ผ้าขนหนูถูกฟาดใส่หน้าเข้มๆเข้าอย่างจัง ร่างสูงผงะหงายจนเกือบล้ม ไม่วายทรงตัวได้ ก็กลับมายิ้มส่งให้เขา สำหรับสาวๆหลายคนที่ยืนอยู่ที่นั่น อาจคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่แสนมีเสน่ชวนใจเต้นรัว แต่สำหรับร่างบางในตอนนี้ มันเป็นรอยยิ้มที่กวนประสาทสิ้นดี
"ใครจะยอมอาบกับเจ้ากัน! แล้วก็อย่ามาเรียกข้าว่าเซ็ตโชจังนะ!! ไอ้คนบ้า! ทะลึ่ง!!" ร่างบางเริ่มตวาด ดวงหน้าแดงๆมีความโกรธเคือง..แต่มันคงดูน่ากลัวกว่านี้ถ้าผู้พูดไม่ได้พูดจากใบหน้าสวยที่แดงเรื่อหน้ารักนั่น
เซ็ตโชมารุเดินหนีเข้าห้อง แต่การกระทำนั้นกลับถูกหยุดจากมือใหญ่ที่คว้าเอวเขาไว้ทันท่วงที ไม่แค่นั้นกลับดึงจนชิดแผ่นอกกว้างข็งแรงและกอดรัดแน่น
" จะไปใหน?..ถ้าจะเข้าห้องคงต้องอดล่ะนะเพราะตอนนี้เราจะไปกินข้าวข้างนอกกัน " นาราคุพูดนิ่มๆ แต่วงแขนก็ไม่ยอมปล่อยออก
" ขอบคุณเรื่องผ้าขนหนูนะลุง " นาราคุหันมาขอบคุณแคชเชียร์วัยทอง ก่อนผ้าขนหนูที่ว่าจะถูกโยนเข้าไปในห้อง ประตูถูกปิดลงพร้อมร่างสูงที่เดินลิ่วลงไปชั้นหนึ่งโยในอ้อมกอดก็ดึงร่างางลงไปด้วย
" ปล่อยข้านะ!" เซ็ตโชมารุดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอด แต่มันก็เหมือนทุกครั้งคือ..ดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุดสร้างความขุ่นเคืองให้กับอสูรหนุ่มร่างบางได้ชะงัก
เมื่อเท้าแตะพื้น นาราคุคลายอ้อมกอดลง ร่างบางรีบสลัดตัวออกทันที ดวงตาขุ่นเขียวสีทองทำให้รางสูงเลิกคิ้วขึ้น
" ไหงต้องโกรธล่ะ?..ข้ายังไม่ทำอะไรเลยนะ" แต่รอยยิ้มนิดๆนั้นไม่ได้ชาวยให้ไว้เจอเลยซักนิดเดียว ก่อนปรายหางตาจะเห็นร่างสูงผมเทาที่ดูคลับคล้ายคลับคลา
" ชิคัง" เสียงเรียกเบาๆจากข้างหลังทำให้ร่างสูงหันมา ดวงตาสีเทาสสบกับนัยน์ตาคู่สวยสีทองอำพัน เจ้าของชื่อนิ่งไปซักพักหนึ่งก่อนโปรยยิ้ม
" ไง เซ็ตโชมารุ ลงมาเร็วจังนะ ข้าไม่เห็นเลย " แน่นอนว่าคำพูดนั่นโกหก ไม่เห็นเหรอ?..โกหกทั้งเพ เพราะตัวเขาเองที่เป็นคนขึ้นไปแอบมองตั้งแต่ต้น เขาเห็นตั้งแต่ร่างบางลงบันไดมาแล้ว แต่ทำไม?..เมื่อเห็นคนๆนี้อยู่ในอ้อมกอดของนาราคุ กลับไม่กล้าทักซะเฉยๆ
" เป็นอะไรรึเปล่า?" เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าไม่ดี ร่างบางจึงเอ่ยถาม แต่คำตอบกลับกลายเป็นรอยยิ้มและการส่ายหัวเบาๆแทน
" ไปกันได้แล้ว " เสียงคุ้นหูดังข้างหลัง ไม่ต้องมองก็รู้เลยว่าใคร
แตไม่รู้ทำไม มือหนากุมมือเขาเบาๆ..เซ็ตโชมารุรู้สึกถึงอกที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ก่อนที่นาราคุจะดึงเขาออกไป มือเล็กของเขาก็คว้าที่เสื้อของชิคังให้ตามมาด้วยจนชายหนุ่มเกือบล้ม
นอกตัวโรงแรมสีน้ำตาลอ่อนถูกตกแต่งด้วยริบบิ้นสีต่างๆนาๆ จนดูลานตาไปหมด กระดิ่งถูกติดตามมุมของตึกทุกตึก เเละส่งเสียงเบาๆยามที่ลมพัดผ่าน กระดาษสะท้อนแสงสีทองถูกเชื่อมด้านบนของเสาทุกเสา จนเหมือนกับด้ายนั้นเรืองรองเหมือนแสงไฟ เทียนสีต่างๆ กลับโคมไฟหลากสีส้องแสงเจิดจรัสสวยงาม ท่ามกลางเวลาที่คล้อยจากยามเย็นเป็นกลางคืน ช่วยเพิ่มสันให้กลับท้องฟ้ายามราตรียิ่งนัก
" ที่นี่กำลังจัดงานเทศกาลอะไรรึเปล่า?" เซ็ตโชมารุหันถามชายหนุ่มผมเทาข้างๆ
" อ้อ..ที่นี่น่ะเหรอ? เขากำลังจัดงานเทศกาลสีรุ้งกันอยู่ " ชิคังพูดยิ้มๆ มันเป็นรอยยิ้มที่นุ่มนวล...ผิดกับคนบางคนข้างๆลิบลับ ร่างบางคิดพาลชายผมหยักศกด้านขวา ไม่รู้ทำไมสองคนนี่ถึงต้องขนาบข้างซ้ายขวาเขาเหมือนบอดี้การ์ดด้วย
" นี่ๆชิคัง และเทศกาลสีรุ้งคืออะไร?" เสียงใสๆเริ่มถามอีกครั้ง แต่คำตอบกลับดังมาจากริมฝีปากบางเฉียบของชายหนุ่มผมดำ
" เทศกาลสีรุ้งถูกจัดขึ้นเพื่อตอบแทนเทพเจ้าแห่งพื้นฟ้าที่จะประทานฟ้าฝนและความอุดมสมบูรณืให้กับไร่นา แต่ที่เรียกว่าเทศกาลสีรุ้งก็เพราะ ทุกๆเจ็ดวันในแต่ละปี จะเกิดออร่าในช่วงกลางคืน มันเป็นแสงเจ็ดสีเหมือนสายรุ้ง และในยามนั้นไม่ว่าผู้ใดก็สามารถสร้างสายรุ้งประจำบ้านเพื่อให้พรกับลูกหลานและการทำนา ค้าขายมั่งคั่ง " นาราคุพูดตอบเสียงทุ้ม รอยยิ้มหวานๆประดับที่มุมปาก
" ใครเขาถามเจ้ามิทราบ " (-_-)
" ง่ะ อย่าพูดจาเย็นชาแบบนั้นสิ เซ็ต-โช-จัง" (^-^) ร่างสูงพูดเน้นคำหลังหมายแกล้งพร้อมทำหน้าทะเล้นกวนโมโห
..ปึด***
" ชิคัง..ทำไมข้าต้องกินข้าวกับเจ้านี่ด้วย" (-_-**)
" เวณกรรมมันมีจริงไงล่ะ" (^o^)/ คำพูดพร้อมรอยยิ้มกว้างสดใส ถึงมันจะดูจริงใจแต่คำพูกมันนี่สิ... ไม่ทันคิดจบ ร่างสูงกลับหาที่สนับสนุนทันที
" เนอะนาราคุ เนอะ " ( ^o^)
" ช่ายย " (^o^ ) ผู้ถูกถามเอ่ยเสียงยานคาง ในขณะที่เซ็ตโชมารุเริ่มคิดเบาๆว่า '..สองคนนี่เข้ากันได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?!..'
ดวงตาสีเลือดนกราวกับกับทับทิม หลิ่วตามองร่างบางตรงกลาง รอยยิ้มนุ่มนวลประดับตรงมุมปาก ในทันทีที่เขารู้สึกว่าคิ้วกระตุก
'..ฆ่าซะทั้งคู่เลยดีมั้ย? (-_-**)P..'
ถึงอารมณ์ความรู้สึกจะคิดแบบนั้น แต่ในสถานะการแบบนี้คงทำไม่ได้อยู่ดี... แต่เพราะอารมณ์ที่ครุกรุ่นจึงไม่ทันฟังเสียงซุบซิบรอบข้าง ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวกับกลุ่มตัวเองทั้งนั้น
" นี่ๆๆๆ! ดูคนผมดำนั่นสิ เท่จัง!"
" แต่ฉันว่าผมเทาก็หล่อดีนะ ท่าทางทะเล้นดีด้วยฉันชอบ "
" ว๊าย! คนครงกลางผมเงินน่ารักจังเลย ยังกับตุ๊กตาแน่ะ " เสียงซุบซิบดังตามผู้คนรอบข้าง แต่ดูเหมือนจะไม่เข้าหูใครในสามเลยซักคนเดียว กลุ่มเล็กของชาวแปลกหน้าก็เด่นไปถนัดตา
นาราคุ ซึ่งวันนี้อยู่ในชุดดำล้วนเหมาะสมกับบุคลิก ลายดอกซากุระสีขาวตัดกับสีดำเพิ่มกลิ่นอายลึกลับแบบของเขาให้ดูมีเสน่ห์ชวนค้นหา ดวงหน้าคมเข้มเสริมกลับแววตาสีแดงเลืดดูรุนแรงแต่กลับน่ามอง ยิ่งรอยยิ้มนิดๆตรงมุมปาก ก็ชวนให้ใจละลายแม้เพียงมองไกลๆ
และในทางชิคังเอง ซึ่งดวงหน้าคมมนนั้นละม้ายคล้ายกับชายผมดำราวกับฝาแฝด ซึ่งนั่นก็เหมือนจุดเด่นจนใครต้องมองอย่างแปลกใจ บุคคลิกดูทะเล้นและสบายๆดูต่างจากนาราคุโดยดูดีไปอีกแบบหนึ่ง กิโมโนสีน้ำตาลยาวและคลุมด้วยเสื้อนอกสีเทาแขนสั้นเสริมดวงตาสีเทาขุ่นของเขาให้ดูเด่น ผิวสีน้ำผึ้งหายากในบุคคลปกติ
ร่างบางที่อยู่ตรงกลางก็เช่นกัน ถึงสีหน้าจะบอกไม่รับแขก แต่ดวงหน้าติดสวยหวานนั้นก็สะกดคนมองทั้งหญิงและชายได้เป็นอย่างดี ดวงตาสีอำพันที่ถูกเน้นด้วยแพขนตางอนสวยจนดูงดงามเป็นจุดเด่น ผิวขาวเนียลเหมาะสมกับกิโมโนสีฟ้าลายเมเปิ้ลอย่างเหมาะเจาะ เรือนผมสลวยสีเงินที่ถูกรวบขึ้น เผยต้นคอขาวให้สายตาของหนุ่มที่เริ่มใจแตกบางคนมองคามตาไม่กระพริบ
" อยากจะละลาย! ฉันสบตากับเขาด้วยล่ะ ตาสีแดงเหมือทับทิมเลย" หนึ่งสาวพูดกระดี๊กระด๊ากับเพื่อน
" จริงเหรอ! แต่ฉันเห็นคนผมเทายิ้มให้ฉันด้วยล่ะ อยากกรี๊ด! "
" นี่ๆ ว่าผู้ชายตรงกลางนั่นสวยดีมั้ยวะ..เป็นผู้ชายด้วยกัน น่าเสียดายชะมัด " แต่ก็ยังแว่วเสียงผู้ชายพูดกันอย่างเสียดายจนได้สิ
แต่ดูเหมือนเสียงที่ดังขึ้นเรื่อยๆจะเข้าหูทั้งามบ้างแล้ว เมื่อขบวนเล็กๆกลับหยุดกึก...หรือไม่ก็...อาจมาจากสาเหตุคนหนุ่มสาวต่างวัยเบียดเสียดกันปิดทางเดินข้างหน้าจนมิด เซ็ตโชมารุขมวดคิ้วมุ่น และในทางด้านนาราคุกับชิคังก็มองหน้ากัน ก่อนร่างสูงผมเทาจะเดินไปก่อน
" เอ่อ..ขอโทษครับ ช่วยถอยให้พวกเราไปก่อนได้มั้ยครับ?" ชายหนุ่มพูดอย่างสุภาพและยิ้มน้อย แต่ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างสูง
" กรี๊ดดดดดดดดด!!! " เสียงสาวพาใจกันกรี๊ดและปรี่เข้าหาสามหนุ่มทันที
" ชื่ออะไรคะ อายุเท่าไหร่!! " สาวหนึ่งตรงเข้ากอดชิคังแน่นจนหายใจไม่ออก และรัวคำถามเป็นชุดจนตอบไม่ทัน
" คือ..คือว่า หวา!!" คลื่นมนุษย์โถมเข้ามาอีกครั้ง รางสูงเกือยล้มถ้าไม่พยุงตัวไว้
" เฮ้ย!ปล่อย" เสียงห้าวเอ่ยควาด ดวงตาสีแดงบอกถึงความหงุดหงิดเมื่อมีใครมากระแซะ แต่สาวๆทั้งหลายกลับตีเป็นอย่างอื่น
" แหม อย่าเขินสิคะ" ร่างสูงพยายามสลัดจนหลุด แต่ก็ยังถูกล้อมหน้าล้อมหลังจนน่ารำคาญ ก่อนจะเลือบมองเรือนผมสีเงินไม่ไกล แต่ภาพมันชวนให้คิ้วกระตุกกึก
" น่ารักจังๆ!! ขอจับแก้มน้า"
" ขนตาย๊าวยาว! ผมก็สวยด้วย น่าอิจฉาๆ!!" เสียงวี๊ดว๊ายจนปวหูดังขึ้นรอบข้าง ร่างบางรู้สึกถึงบางคนที่หยิกแก้มของเขาจนแดง แต่เพราะพึ่งเคยโดนผูหญิงแตะตัวแบบนี้ ใบหน้าสวยจึงขึ้นสีเรื่อ เป็นที่มาของเสียงกรี๊ดลั่น
" น่าร๊ากกก!!~" ร่างบางสะดุ้ง แต่ก็ต้องขนลุกซู่เมื่อนอกจากผู้หญิงแล้วยังมีกลุ่มชายตรงรี่เข้ามาหาเขา หนึ่งในนั้นกอดเขาแน่นและไซ้หัวเงินของเขาไปมาพลางพูดว่าน่ารักๆไม่หยุด
" ปล่อยน้า!" ร่างบางดิ้นพล่านกับการถือวิสาสะ แต่อยู่ๆ เขารู้สึกถึงการกระชาก แผ่นหลังบางสัมผัสได้ถึงอกอุ่นๆที่คุ้นเคย
" นา..นาราคุ" ร่างบางเรียกชื่อผู้ช่วยชีวิตเขาเบาๆ แต่ท่าทางร่างสูงจะไม่ค่อยสนใจเขาเท่าไหร่เมื่อ ดวงตาสีเลือดนั้นจ้องเขม็งไปยังชายที่กอดเขาเมื่อครู่ออย่างน่ากลัว
" ใครแตะ..ตาย!!" สีหน้าบอกถึงความโกรธจนชายผู้นั้นถอยหลังไปหลายก้าว ร่างบางถูกดึงไปตรงที่ว่าง(ที่สุด)
" ชิคัง!..นับสามนะ!!" นาราคุตะโกนบอกร่างสูงที่กำลังฝ่าคลื่นมนุษย์เต็มที่ แต่ก็พอเห็นว่าหัวเทาๆนั้นกำลังพยักหน้า
" ด..เดี๋ยว..นับสามแล้วทำไม" แต่ร่างสูงไม่สน
"..1!.."
"..2!.." ร่างสูงคว้าข้อมือเขาแน่น
"..3!!! วิ่ง!!!!! " สิ้นเสียง ร่างสูงก็ดึงร่างบางวิ่งไม่คิดชีวิต
" ..!!.."
..............................
เสร็จไปแล้วอีกตอน หุๆๆๆๆ ดีใจมากๆลเย
มาถึงบทที่ 10 แล้วเย็ๆๆๆๆ อ่านแล้วอย่าลืมเม้นต์นะคะ
ปล. มีประกาศด้วยอย่าลืมอ่านนะคะ
ความคิดเห็น