กีฬาสีกับโคลนอันน่าอร่อย = =

            วันนี้เป็นวันกีฬาสี...ที่โค-ตะ-ระ แย่เลย!!!!

            มันก็ไม่แย่ปานนั้นหรอกนะครับ..เพราะผมอยู่ม.ต้นพวกพี่ม.ปลายที่ทำหน้าที่คุมจึงนัดเราไห้มาซ้อมตอน 9 โมง  เหอๆๆเสร็ตตูล่ะ

 นัดเก้าโมงใช่มั้ย  ดี><!! 

ผมจึงโดดเคารพการเข้าแถว  การเทศอันแสนน่าเบื่อ  สวดมนตร์  คาบแรกและอื่นนานาประเทศราษฏรที่ผมพอจะนึกได้   ตื่นซักแปดโมงกว่าพอเป็นพิธี  แล้วเดินเอื่อยมารร.อย่างสบายใจ

        ผมมองซ้ายแลขวาหน้าประตูก่อนจะวิ่งแผลวผ่านยามรักษาการที่ก้มๆเงยๆอย่างไม่รู้ตัวว่ามีแมว (?) ดำๆโดดกำแพงเข้ามา  และเจ้าแมวอย่างผมก็ใช้ตีนผีโกยอ้าวเข้าตึกอย่างรวดเร็ว

            แต่รู้มั้ยตีนแมวอย่างผมแพ้อะไร..?

            นาทีที่ผมเห็นสีขาวๆดำๆอันคุ้นเคย  และเสียงคุ้นหูอันน่าฟัง

            “อ้ายยยยย!!! เซ!!!” แพนด้าเชนยืนถือโทรศัพท์ค้างในสวนหิน  รังสีมารแผ่กระจายจากรองประธานตรงเข้าหาแมวอย่างผม

สิ่งที่ผมทำต่อมาก็คือ..ยิ้มหวานหยด..ใช้อุ้งเท้าโบกไปมา..ขยับแข้งขาทั้งสี่..สุดท้าย...โกยแน่บ!!!!  - -;

แต่มีหมีกลับเร็วกว่า  ผมจึงไม่รอดมือและถูกเพ่นกระบานและด่าแบบนิดๆ (?) ข้อหาที่มาช้า  เฮ้อ~~ เศร้านัก  (แมวถอนใจ)

การซ้อมสียอมรับว่าสนุกดีนะครับ  มีพู่ใช้ในการเต้นด้วย  อ้อ..ผมลืมบอกไปว่าม.ของผมนั้นมีหน้าที่เต้นกลางแจ้งในเพลง  5 เพลง  คือ  ประตูใจ. Play girl, Ifeel  good,พบกันบางกอกและคาเมนไรเดอร์ (!)  แถมยังมีอุปกรณ์ตกแต่งอย่างที่คาดผมสีหวาน

บอกตามตรงว่าผมช่างโชคร้ายนัก  จะบอกว่าผู้ชายทั้งหมดโชคร้ายก็ว่าได้ - -‘ เอาล่ะ..ใครช่วยปฏิเสธที่ว่าการเอาที่คาดผมหลากสีแปร๊นเป็นดอกโบตั๊นนั้นไม่น่าอายสำหรับผู้ชาย!   ผู้หญิงในห้องระริกระรี้กันใหญ่

^///^ << หน้าเหล่าอิสตรี

=*=<<< หน้าเหล่าบุรุษ

>[  ]< <<<< หน้าเหล่าเพศที่ 3 ( - -;)

อ๊ากกกก! แมวเศร้า >.<!! 

แต่มันก็มีส่วนดีอยู่นะครับเพราะหมีเชนใส่ที่คาดผมแล้วน่าร๊ากกกมาก  คุณ 66 ก็น่ารักสุดๆ  อดไม่ได้ที่จะถ่ายรูป  เฮ้อ  (เก็บงูๆ - -)

และช่วงเวลานั้นก็มาถึง  เวลาแห่งการเต้นสะบัดช่อ!!  แต่แล้ว!!

ซ่าๆๆๆ << เสียงฝน

ก็เกิดการฝนตกขึ้นปรอยๆทำไห้หยุดช่วงไปซักพัก  แต่นั่นไม่ใช่ความจริงอันโหดร้าย  ที่โหดร้ายที่สุดก็คือ..= =

..เลน..โคลน..และแอ่ง

สนามฟุตบอลเป็นลานเต้นของพวกผม  ลองนึกสภาพตามหลักวิทยาศาสตร์หากดินเจอน้ำ..มันจะกลายสภาพเป็นของเมือกจข้น  แต่ไม่หวานดั่งคาราเมลและสีไม่หวานอย่างอมยิ้ม

มันคือ เลน  โคลน และแอ่งน้ำ !!!!! <<ขอย้ำอีกรอบ

ซึ่งสิ่งที่ผมต้องทำคือ  วิ่งฝ่าเลนเข้าไปกลางสนามภายในเวลาสิบวินาที!!

เมื่อสัญญาณเริ่มขึ้น  ทุกสีวิ่งกันจ้าละหวั่น  ผมเห็นคนลื่นหลายคน  แต่ผมไม่ (หรือเป็นอิทธิพลของแมว - -)

“ฉันขี่นไอ้ทุยวิ่งลุยท้องนา~~~~” เหมือนประชดกันผมนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมาทันที

  เมื่อเพลงเริ่มการเต้นเกรียวกราวก็เริ่มขึ้น  ผมสะบัดนู่นสะบัดนี่แทบลื่นหน้าจุ่มดินไปหลายรอบ   สุดท้ายมันก็เป็นไปอย่างราบรื่นถ้าไม่นับเลนลอยได้กลางอากาศตอนที่คนด้านหน้ากระแทกเท้าซะเต็มรัก  ความรู้สึกแฉะๆนิ้มชอนไชผ่านเท้า  และอารามกลัวการเหยียบขี้หมา  อย่างอื่นนับว่าราบรื่นดีครับ

แต่ไอ้ตอนสุดท้ายนี่สิ  เพลงจบพวกเราต้องวิ่งกลับไป  แต่ไอ้ ติ๊ดๆ (เซ็นเซอร์เพราะคำไม่สุภาพ)  มันดันแกว่งเท้าหาแมว  ปลายดินอันชุ่มโชกที่เท้าจึงตวัดขึ้น 180 องศา  เวลาเดียวกันกับที่ผมอ้าปากหายใจ

ลองนึกภาพผมในชุดกีฬาสี  ที่มีรอยพาดดำๆเละผ่ากลางเป็นแซนวิส  ตั้งแต่กางเกงขึ้นไปจนถึงหน้าปาก  และเต็มปากแมวอย่างผมอย่างเอร็ดอร่อย  - -‘  ไม่ต้องพูดถึงว่าจะเป็นไงต่อ..

นั่นเป็นวันที่แมวอย่างผมรู้รสชาติดินเป็นครั้งแรก  ไม่นับกรวดเล็กๆและเศษหญ้าในปาก   = =’’’’

............................