~มาเฟียหนุ่มสดุดรักยัยเฉิ่ม~

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1สาวเฉิ่ม

    อากาศอันหนาวเย็นในช่วงเดือนธันวาคมความหนาวที่ดูเหมือนจะเป็นเพียงแค่เรื่องตลกของคนมีเงินแต่มันกลับเป็นเรื่องเศร้าของคนจนบ้านที่อบอุ่นไม่ได้รับสายลมหนาวเย็นที่พัดผ่านตลอดคืนเป้นเพียงความฝันของคนยากมี่เพียงแค่บ้านที่ต้องทนทุกข์กับความเย็นที่กัดกินไปถึงกระดูกเป้นความจริงที่ต้องทนรับความหนาวเย็นที่หนาวจนรู้สึกด้านชา มือที่ที่ทำงานหนักตลอดวันปวดเมื่อยอ่อนล้า ล้าเกินกว่าจะมานั้งสนใสเรื่องเล็กๆน้อยที่ไม่มีประโยชแสงไฟที่เกิดขึ้นจากการเผาไหม้ในยามราตรีเกินขึ้นตลอดสองข้างทางในแทบชนบทที่ห่างไกล บ้านหลังเล็กที่ดูเหมือนจะต้องทนทุกข์กัลลมหนาวอยู่เพียงลำพังในเมืองใหญ่แม้จะดูอ้างว้างไร้ที่พึงแต่กลับมีความอบอุ่นแฝงไว้อย่างน่าประหลาด...







    ฉันเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงที่มีความฝันแต่ฝันของฉันไม่เหมือนคนอื่นฝันของฉันคือครอบครัวเราได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาไม่ต้องทุกข์ร้อนหาเงินพี่น้องได้เรียนหนังสือได้อยู่บ้านที่ดีๆนอนในห้องส่วนตัวความฝันของฉันคงไม่เหมือนเด็กสาวทั่วไปหรอกพวกเธอนั้นมักฝันว่าจะได้เจอเจ้าชายหล่อๆสักคนที่จะอยู่ด้วยกันตลอดชีวิตแต่ฉันไม่อยากมีใครเพราะฉันอยากมีเวลาให้ครอบครัวมากๆทำงานหาเงินส่งน้องเรียนเรื่องแฟนหรอกตอนนี้ฉันแค่ม.6เองฉันอยากเรียนให้จบทำงานดีๆ



ติ๊ด......ต๊อก......ตี๊ด!!!!!!!!!!!!!



\"อืม…........\"รางบางใต้ผ้าห่มเก่าครางเบาๆ

ฟางเด็กสาวตัวเล็กๆที่มีภาระอันใหญ่กับการดูแลน้องๆทำงานบ้านและทุกๆอย่างที่เด็กสาวพอจะช่วยทางบ้านได้



“ไม่อยากตื่นเลย…”ใช่ใครอยากจะตื่นขึ้นมาแต่ตี3.30ทุกเช้ากันละทำมัยนะหรอก็เพราะว่าฉันต้องตื่นขึ้นมาทำงานบ้านทุกอย่างนี้เป็นใครก็คงจะไม่อยากจะตื่น ก็ช่วยไม่ได้คนเราเลือกเกิดไม่ได้หรอกเหมือนฉันที่เลือกเกิดไม่ได้เช่นกัน ครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวคนจีนดังนั้นจึงมีลูกเยอะ ตอนแรกครอบครัวเราก็ไม่ถึงกับจนขนาดนี้หรอกแต่เพราะว่าพ่อของฉันไปลงทุนธุริกจกับเพื่อนซึ่งถูกโกงจนเราต้องขายบ้านเพื่อใช้หนี้เราเลยต้องมาอยู่บ้านเก่าๆหลังเล็กๆอย่างนี้แล้วหลังจากนั้นพ่อก็หายไปจากบ้านโดยที่ฉันและแม่ไม่รู้เลยว่าพ่อหายไปไหน แต่ถึงยังไงครอบครัวเราก็มีความสุขดีเรารอที่พ่อจะกลับบ้านมาเสมอ



“เจ๊ฟาง…ตื่นแต่เช้าอีกแล้วหรอฮะ”ฟุค น้องชายของฉันอายุของเราห่างกันแค่ปีเดียว



“อืม…เจ๊ตื่นมาอ่านหนังสือเตรียมสอบฟุคนอนต่อเหอะ”



“ไม่เอาเจ๊…เดียวฟุคช่วยทำงานบ้านดีกว่า”เจ้าตัวดีไม่ยอมรีบลุกขึ้นมาเก็บที่นอนอย่างรวดเร็ว



“เราต้องไปเรียนเช้านะเดียวไปหลับให้ห้องหรอก…”ฉันบ่นเบาๆเพราะกลัวแม่และน้องๆจะตื่น



“โห่เจ๊…ทีเจ๊ตื่นอย่างงี้มาตั้งแต่พ่อหายไปเจ๊ยังไปเรียนได้เลย…”พอพูดถึงพ่อฉันกับฟุคก็ต่างคนต่างเงียบกันไปพักใหญ่



“เออ…คือ…”



“ช่างเถอะ…ไหนว่าจะช่วยเจ๊ทำงาน…รีบมาช่วยสิ”ฉันพูดเพื่อตัดบทเจ้าฟุคฉันให้ฟุคเก็บล้างจานชามส่วนฉันซักผ้าแล้วเริ่มทำกับข้าวโดยมีฟุคเป็นคนหยิบของส่งให้



“เห้ย…เสร็จซักที..โห๊..ตี5ครึ่งแล้วอะเจ๊”ฟุคเดินเข้ามาบอกฉันในครัว



“อืม..ฟุคไปอาบน้ำเถอะแล้วมากินข้าวเราต้องไปส่งหนังสือพิมพ์ไม่ใช่หรอ...”



“ครับ…”



“อ้าวฟางตื่นแล้วหรอลูก…”แม่ฉันเดินออกมาจาห้องน้ำเลือนผมสีน้ำตาลอ่อนที่เข้ากับสีดวงตา เปียกน้ำนิดๆถึงแม่จะอายุ40กว่าแล้วแม่ก็ยังดูสวยเสมอสำหรับฉัน



“จะ…ม๊า..”



“เราก็ไปอาบน้ำเถอะปลุกน้องด้วยนะบอก ฟ้า ฝ้าย มาช่วยม๊าจัดร้านด้วย”พูดจบแม่ก็เดินไปหน้าบ้านทันที



\"ฟ้า ฝ้าย ตื่นได้แล้วม๊าให้ไปช่วยจัดร้าน\"ฉันปลุกน้องสาวฝาแฝดสุดสวยของฉันทั้งสอง



\"คร๊า/คะ  \"



ฉันหันหลังเดินเข้าห้องน้ำหลังจากที่ฟุคออกมาแล้ว…



  เช้าววันนี้ก็เหมือนกับทุกๆวันคือฉันต้องเดินไปโรงเรียนโดยระหว่างทางฉันก็ส่งหนังสือพิมพ์ตามบ้านต่างๆที่ผ่านทางส่วนยัยน้องสาวสองคนเดินตามหลังมาพูดคุยเสียงเจือแจ้ว



หน้าโรงเรียน



“ฟ้า ฝ้าย ตั้งใจเรียนนะฝากบอกฟุคกับม๊าด้วยว่าวันนี้เจ๊จะไปทำงานพิเศษกลับบ้านค่ำไม่ต้องรอกินข้าว”



“คะ/คะเจ๊อย่ากลับค่ำมากนะมันอันตราย..”



“อืม..จะรีบทำรีบกลับ”ฉันเดินเอื่อยๆไปหน้าอาคารที่ประกาศว่าฉันจะได้อยู่ห้องไหน



“ฟาง!!!!!!!!!!!!!”เสียงแหลมตะโกนเสียงดังอย่างไม่เกรงกลัวใคร



“…บิว…แก้ว”บิววิ่งเข้ามาจับเปียสองข้างของฉันที่ตอนนี้มันยาวเกือบถึงสะโพกแล้ว…บิวเป็นเพื่อนรักของฉันมาตั้งแต่ม.ต้นแล้วเราเลือกเรียนในสายเดียวกัน บิวเป็นสาวสวยหุ่นบางผิวขาวแล้วก็ร่าเริงมากจึงทำให้เธอถูกโหวดให้เป็นดาวโรงเรียนคู่กับเดือนโรงเรียนคืออีตาฟุคน้องชายฉันส่วนแก้วสาวคมเข้มแก้วเป็นคนเรียบร้อยมารยาทงามไปแข่งขันกับโรงเรียนไหนแก้วก็จะได้รางวัลที่หนึ่งมาเสมออาจเป็นเพราะครบครัวแก้วเป็นผู้ดีเก่าก็เป็นได้



“ว่าไงยัยแว่นน้อยเพื่อนรักของฉัน…”แต่ฉันลืมบอกไปว่ายัยแก้วมันเรียบร้อยแต่ภายนอกความจริงยัยนี้ปากจัดสุดๆ



“ก็ดี…พวกเธอได้อยู่ห้องไหนกันบ้างละ…”ฉันถามพร้อมกับเดินช้าๆไปข้างหน้า



“ก็อยู่ห้อง A/1 แกอะฟางอยู่ห้องไหน”บิวถามทั้งๆที่มือมันยังยุ่งอยู่กับผมเปียของฉัน



“ยังไม่ได้ไปดูเลย…แต่คงได้อยู่กับพวกเธอนั้นแหละ”ฉันตอบ



“ก็ดีเลยสิเราจะได้ไปทัศนะศึกษาด้วยกันได้”แก้วร้องออกมาอย่างลืมตัว…พูดตามตรงเถอะเวลาฉันอยู่กับยัยพวกนี้รู้สึกอึดอัดมากเพราะมีความรู้สึกว่ามีคนรบข่างคอยมองเราอยู่แล้ว…วันแรกขอกงการเปิดเรียนม.6ของฉันก็เริ่มขึ้นด้วยเสียงพูดคุยอันสนุกสนานของเพื่อนรักทั้งสองคนและกับการทำงานพิเศษจนดึก



หนึ่งเดือนผ่านไปกับการเรียนที่ไม่ค่อยหนักของนักเรียนมัธยมปีสุดท้าย



ติ๊ง...ต๊อง.....



\"ฟางจะไปไหนรีบกลับอีกแล้วหรอเพิ่งเลิกเรียนเองนะ\"บิวเพื่อนรักของฉันถาม



\"ขอโทษนะบิวแต่เรามีงานต้องทำ\"ฉันตอบเพื่อน



\"อะไรกันฟางหยุดสักวันก็ไม่ได้หรอวันนี้วันเกิดแก้วนะแกลืมแล้วหรอ\"บิวว่าฉัน



\"ไม่ได้ลืม..แต่บิวแกก็น่าจะรู้นะว่าทำมัยแกก็รู้ว่าบ้านฉันนะฐานะเป็นยังไงฉันต้องทำงานหาเงินแกก็รู้\"ฉันบอกกับเพื่อน



\"แต่ฟางงานอื่นฉันไม่ว่าแกเลยนะแต่นี้มันงานของแก้วนะแก้วเพื่อนรักแกอะะ\"บิวเริ่มตะโกนใสฉันบ้างแล้ว



\"ก็ได้…ก็ได้…ไปก็ได้แต่ฉันจะไปแปปเดียวนะ\"ฉันใจอ่อน



\"จ้า!!!แปปเดียวก็ได้\"บิวพูดพร้อมกับเข้ามากอดฉัน



งานวันเกิดแก้วไม่ใช้ว่าฉันไม่อยากไปหรอกนะแต่บ้านของแก้วเป็นออกจะไฮโซแล้วก็รวยมากกับฉันสาวเป๋อเซอซ่าคนหนึ่งคงไม่มีหน้าเข้างาน



เย็นวันนั้น



\"เจ๊จะใสชุดนี้ไปจริงๆหรอ\"ฟุคถาม



\"อืม....เจ๊ไม่มีชุดอืนแล้ว\"ฉันตอบ



\"แล้วทำไมไม่บอกให้แม่ซื่อให้ใหม่\"แม่ของฉันพูดขึ้น



\"ชุดนี้มันเก่าแล้วนะลูกตกยุคแล้ว\"แม่ฉันบอก



\"แล้วอีกอย่างนะเจ๊ไอ้แว่นของเจ๊นะเก่ามากเลยนะ\"ฝ้ายน้องสาวพูด



ฉันลืมบอกไปเรื่องรูปร่างของฉันฉันสูง170น้ำหนักก็45ผิวขาวแบบลูกคนจีนแล้วก็ไว้ผมยาวใส่แว่นรุ่นป้า



\"ใช้ๆเจ๊ทักเปียสองข้างยังงี้เหมือนพจมานเลย555\"ฟ้าแซว



\"ชางเจ๊เถอะน้าไม่ต้องชื่อใหม่ด้วยเปลืองเงิน\"ฉันพูดแล้วก็เดินออกจากบ้านเพื่อตรงไปบ้านของแก้ว



\"คุณครับมี...บัตรเชินรึ....ป่าวครับ\"ยามหน้างานมองฉันอย่างอึ่งๆทำมัยฉันมันแต่งตัวดูไม่ได้ขนาดนั้นเลยรึไง



\"มีนี้คะ\"ฉันตอบพร้อมยื่นบัตรเชิญไปให้ยาม



\"ครับๆเชิญทางนี้ครับ\"ยามพูดพร้อมผายมือออกเป็นที่รู้กันว่าให้เดินไปทางนั้น



ซุบ...ซิบ....ซุบ.....ซิบ



  ทำมัยทุกคนมองฉันอย่างนั้นละทำมัยชุดชันมันน่าเกลียดขนาดนั้นเลยหรอก็แค่กระโปรงซุ่มสีชมพูถึงมันจะสั้นกว่าเกานิดหน่อยแต่ก็ไม่น่าจะสังเกตเห็นนะคอเสื้อยาวกับแขนเสื้อยาวถึงข้อมือสีชมพูก็ดูเรียบรอยดีออกดีกว่าพวกที่มองฉันใสเกาะอกสายเดียวน่าเกลียดจะตายไป



\"ไอ้ฟาง!!!\"เสียงบิว เพื่อนรักฉันร้องขึ้น



\"นี้แกใส่อะไรของแกมะมานะ\"บิวถามด้วยน้ำเสียงตกใจ



\"ก็ชุดราตรีไง\"ฉันตอบด้วยน้ำเสียงซื่อ



\"โอ้ย!!!!ยัยฟางแกหลุดมาจากบ้านทรายทองรึไง...ตาย....ตาย..เพื่อนฉัน\"บิวร้องออกมาหลังจากลากฉันเข้ามาในสวนหน้าบ้าน



\"ทำไมหรอ....ชุดฉันไม่สวยหรอ\"ฉันถามด้วยใบหน้าซื่อแต่เจอกับคำตอบด้วยใบหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของบิว



\"เอาเถอะฉันไม่เข้าไปในงานแล้วละ\"ฉันพูด



\"ฉันไม่ได้หมายความว่างันแต่.......\"บิวพยามจะพูด



\"ไม่เป็นไรหรอกบิวฉันแค่เอาของขวัญมาให้แก้วฉันก้จะรีบไปทำงานเหมือนกัน…ฝากของขวัญชิ้นนี้ให้แก้วด้วยนะแกไปเถอะ\"ฉันพูดพร้อมกับยื่นกลองของขวัญให้บิวแล้วดันหลังบิวให้เดินหน่อยๆ



\"แต่ฟาง..\"บิวพยามจะพูด



\"ไม่เป็นไรไอ้บิวฝากของขวัญให้แก้วด้วยฉันจะรีบกลับไปทำงานต่อนะ....เธอไปเลยก็ได้ฉันกลับเองได้\"ฉันพูดก่อนที่บิวจะได้พูดอะไร



\"ไปเถอะบิว\"ฉันพูด



\"อืมก็ได้......งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะฟาง\"บิวพูด



\"เฮ้ย!!!!\"โล่งอกไปทีหวังว่าฉันทำอย่างนี้คงถูกต้องที่สุดแล้วนะ



  แกร็บ!!!!



\"โทษที...ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังพวกเธอคุยกันแต่ฉันยืนอยู่ก่อนแล้ว\"เสียงชายหนุ่มในเงามือเอ่ยเบาๆ



\"ไม่เป็นไรหรอกคะช่างมันเถอะขอโทษด้วยนะคะที่รบกวนคุณ\"ฉันพูดพร้อมกับจะเดินจากไปแต่ก็ไม่วายหันหลังกลับไปพูด



\"อ้อ...คุณอยู่ใต้ต้นไม้มืดๆอย่างนั้นระวังยุ่งกัดนะ...ฉันไปละ\"ฉันพูดก่อนทีจะเดินจากไป



แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าเงาที่อยู่ใต้ต้นไม้นั้นเป็นใครแล้วกำลังส่งยิ้มที่หายากให้เธอสาวน้อยผู้น่ารักและมีเสน์ที่เป็นของตัวเอง

โดยที่เธอไม่เคยรุ้ตัวมาก่อนเลย…

*****************************************************************************************

ตอนแรกคงน่าเบื่อหน่อยตอนต่อไปรับรองสนุกแน่คะติชมกันได้ตามสบายนะคะ