ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Files 8: [0]
........................จากวันนั้นมาถึงวันนี้ เวลาเกือบสองวันเกือบจะสามวันได้แล้ว เขายังคงนั่งอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เวลาที่แขวนอยู่ที่ผนังบอกเวลาตีสี่ได้แล้ว น่าแปลกที่เหตุการณ์เมื่อตอนเย็นไม่มีใครกระโตกกระตากโวยวาย แต่เขาเชื่อว่า มันต้องเป็นปัญหาแน่ๆ แต่ช่างหัวมัน ไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว ถ้ารอดไปได้ ก็คงเป็นปาฏิหารย์แบบเหลือเชื่อสุดๆ แล้ว ตอนนี้หน้าจอของชัยวัฒน์เริ่มกวาดหน้าจอออกช้าๆ จนกระทั่ง เหลืออยู่ไฟล์เดียว ไฟล์ที่เขาตามหามานาน ไฟล์สุดท้าย
Port.5555
“ เจอจนได้ เอาล่ะ “ ชัยวัฒน์เคาะคำสั่งลงบนแป้นพิมพ์ โหลดไฟล์นั้นออกมา ง่ายดายเกินกว่าที่คิดไว้ เมื่อมีไฟล์ครบทั้ง 5 แล้ว เขาจัดการพิมพ์ชุดคำสั่งที่เขาสร้างขึ้น คำสั่งสุดท้าย จากการพิจารณาไฟล์ทั้งสี่ที่ผ่านมา
merge files :: port.*
เครื่องคอมพิวเตอร์ใช้เวลาอยู่สักพักหนึ่ง จนกระทั่งทำการรวมไฟล์ทั้งห้าจนสมบูรณ์ เป็นไฟล์ขนาดไม่ใหญ่โตมากนัก ไฟล์หนึ่ง
Port.exe
“ ไฟล์ executable เหรอเนี่ย “ ชัยวัฒน์บ่นพึมพำกับตัวเอง ในใจของเขาตอนนี้รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่แปลกประหลาด ราวกับร่ำร้องว่า อย่าใช้มัน อย่าเรียกมันขึ้นมา แต่ท้ายที่สุด เขาสูญเสียทุกอย่าง เขาไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกังวลใจอะไรอีก เขาตัดสินใจกดรันคำสั่งกับไฟล์ตัวนี้ทันที ตัวเลข tracetime หยุดลง หน้าจอของชัยวัฒน์ค่อยๆ เลือนหายเป็นสีดำ จนดำสนิท ไม่มีการตอบสนองใดๆ เกิดขึ้น เป็นเวลานานพอสมควรทีเดียว จนกระทั่ง ตัวอักษร.......... วิ่งบนหน้าจอ
สวัสดีอีกครั้ง [1]Binary[0]
คำสั่งห้องสนทนางั้นเหรอ เป็นไปได้ยังไงกัน เขาเคาะแป้นพิมพ์ตอบกลับไป
คุณเป็นใครกัน ? ชัยวัฒน์พิมพ์ประโยคส่งไป ทิ้งช่วงห่างไม่มากนัก ประโยคสนทนาก็ถุกต้อบกลับมา
คนที่คุณก็รู้จักกันดี @เด็กของคุณครู@ ยังไงล่ะ
ดุจดังฟ้าผ่า ทุกอย่างเหมือนจะกระจ่างกับชัยวัฒน์ ทุกอย่างคือการหลอกลวงมาตั้งแต่ต้น เขานั่งหัวเราะให้กับตัวเองเบาๆ แน่นอน ทุกอย่างจบแล้ว.............ถ้ามันเป็นอย่างที่เขาคาดคิดเอาไว้ เขาเคาะแป้นพิมพ์ช้าๆ ชัดๆ ไม่รีบเร่ง ไม่รีบร้อนอีกต่อไปแล้ว
ผมคงไม่แปลกใจหรอกนะ เอาเถอะ ผมคงไม่รอดอยู่แล้วนี่ ถ้าคุณจะตอบคำถามผมซักข้อสองข้อคงไม่ถึงกับเสียหายอะไรนี่ ใช่มั้ย ?
เขาเคาะแป้นพิมพ์ตอบกลับไป ประโยคสนทนาถูกทิ้งช่วงอีกครั้งหนึ่ง ตอนนี้ชัยวัฒน์รู้สึกเหนือ่ยกับเกมแบบนี้เต็มทนแล้ว รีบๆ ตอบแล้วกูจะได้นอนรอพวกมึงมาลากเข้าตะรางไงล่ะ ตอนนั้นเอง ที่ประตูห้องของชัยวัฒน์เปิดออก ตอนนี้ชัยวัฒน์ไม่เหลือสติรับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว ที่เขาพอจะจับความได้คร่าวๆ เป็นกลุ่มตำรวจสามสี่คน ตะโกนโหวกเหวก สั่งให้เขาหยุดอยู่กับที่ ยกมือขึ้น เขาทำตามอย่างว่าง่าย ให้ตายเถอะ ทำไมมันสบายใจอะไรแบบนี้นะ เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ตอนนี้เสียงเริ่มอึกทึกมากขึ้นเรื่อยๆ ตามมาด้วยตำรวจอีกสองสามคน และ.........สาวในชุดทำงาน กางเกงขายาว ผมมวย ใส่แว่นกรอบหนา แต่ไม่อาจปิดบังใบหน้าที่คมเข้มไว้ได้เลย เธอพุดกับตำรวจที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า แล้วเดินตรงมาทางเขา
\"ดีใจที่ได้เจอตัวจริง [1]Binary[0]” เธอทักทายด้วยเสียงอันคุ้นเคย ชัยวัฒน์ถึงกับยิ้มอย่างอดไม่ได้ออกมา หัวเราะออกมาเบาๆ
“ เออ เช่นกันครับ @เด็กของคุณครู@ คุณเป็นคนที่สอง“ ชัยวัฒน์กล่าวแกมประชด เธอทำหน้างง ชัยวัฒน์ยิ้มอย่างฝืนๆ ออกมา
“ คนที่สองที่นัดเจอกันผ่านการคุยอินเตอร์เนท คนแรก เมื่อประมาณ 7 ปีก่อน หักอกผมยับเยินเลย คุณเป็นคนที่สอง แน่นอน เหมือนกัน หักอกผม “ ชัยวัฒน์กล่าว ยิ้มอย่างฝืนๆ แต่แววตานั้น เหนื่อยอ่อนเต็มที เธอยิ้มอย่างนุ่มนวลให้กับเขา
\"ไม่ยักกะรู้ว่าการคุยกันของเราเป็นการนัดเดทน่ะ เอาเถอะ คุณชัยวัฒน์ ดิชั้นชื่อกฤษณา พาธุกรรชัย เจ้าหน้าที่หน่วยปราบปรามอาชญากรอินเตอร์เนท กระทรวงเทคโนโลยี จะได้ไม่ต้องลำบากเรียกชื่อในอินเตอร์เนทน่ะ “ เธอกล่าว ชัยวัฒน์ถึงกับหัวเราะออกมา
“ ฮ่ะๆๆๆ คุณนี่แปลกนะ ถึงจะหักอกผม แต่อย่างน้อยก็ตรงไปตรงมาดี ถ้าไม่ได้เป็นศัตรุกันผมคงขอคุณเป็นแฟนไปแล้วล่ะ เอาล่ะ ไหนๆ ผมก็จะโดนลากเข้าตะรางแล้ว ตอบคำถามผมสองสามข้อหน่อยละกัน “ ชัยวัฒน์กล่าว
“ ไม่มีปัญหา ชั้นมาในครั้งนี้ ก็เพื่อตอบคำถามคุณอยู่แล้ว” เธอกล่าว ชัยวัฒน์นั่งหลับตานิ่ง ให้ตายเถอะ เขาเกือบหมดสติซะแล้ว ไม่ได้.... อย่างน้อยเค้าขอรู้ความจริงในเหตุการณ์ณ์นี้ก่อนเถอะ เขาลืมตาอย่างฝืนๆ ก่อนจะพูดอย่างเนือยๆ
“ ข้อแรก ผมโดนข้อหาอะไรมั่ง “ ชัยวัฒน์ถาม กฤษณาขยับแว่นเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวอย่างเป็นการเป็นงาน
“ กระทำธุรกรรมทางอินเตอร์เนทโดยผิดกฎหมาย ก่ออาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์ และ.........ทำร้ายร่างกายโดยไม่ได้ไตร่ตรองไว้ก่อน “ เธอบอก เขาถึงกับหัวเราะให้กับตัวเองเบาๆ ที่ว่าร้ายแรงที่สุด น่าจะเป็นทำร้ายร่างกายนี่ล่ะนะ ชัยวัฒน์ผ่อนลมหายใจครู่หนึ่ง ก่อนจะถามข้อต่อไป
“ ข้อสอง คุณรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน อย่างไร ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ยังหาโอกาสไม่ได้ซักที สินะ คุณถึงต้องชิงลงมือก่อน ?” เขาถาม เธอพยักหน้า พร้อมกับให้คำตอบ
“ จริง เรารู้ตัวมานานแล้วเกี่ยวกับตัวคุณ การก่อการทั้งหลาย เพียงแต่เราไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด ก็อย่างที่ว่าล่ะนะ คุณไม่ทำตัวกระโตกกระตากจริงๆ เหตุการณ์ณ์ที่คุณทำร้ายร่างกาย ถือเป็นโชคสำหรับพวกเราจริงๆ “ เธอกล่าว แต่ชัยวัฒน์กลับหัวเราะออกมาดังๆ อย่างเหยียดหยามในชะตากรรมตัวเอง
“ สรุปคือผมขุดหลุมฝังตัวเองอย่างนั้นสิ อืม ทำไมไม่ให้เหรียญกล้าหาญกับไอ้บ้านั่นซะเลยล่ะ นอนอยู่ที่โรงพยาบาลไหนแล้วตอนนี้ “ ชัยวัฒน์ถามอย่างเหยียดๆ ก่อนจะหลับตา นึกพิจารณาคำถามข้อสุดท้ายของเขา เพราะเขาก็เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยเกินไปแล้ว คงได้ข้อสุดท้ายแล้วล่ะ
“ สุดท้ายแล้ว................ข้อสุดท้าย ผมไม่เชื่อว่า BadZecTar จะให้ข้อมูลเกี่ยวกับตัวผม อย่างน้อยก็แค่บอก แต่ที่คุณรู้ มัน.........เจาะจงมากๆ ไม่ใช่มันแน่ๆ เป็นใครกัน” ชัยวัฒน์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง คราวนี้เป็นกฤษณาที่เป็นฝ่ายยิ้มออกมาอย่างชื่นชม
“ คุณฉลาดจริงๆ ชัยวัฒน์ ข้อสุดท้ายคุณถามได้ตรงประเด็นดีมากๆ เอาล่ะ ชั้นจะบอกให้ “ เธอกล่าว พร้อมทั้งโน้มตัวไปที่ข้างหูของชัยวัฒน์ กระซิบบางอย่าง บางอย่าง............. ที่เขาเองก็อดตะลึงและตลกในใจไปด้วยไม่ได้ มันต้องมีเหตุจูงใจแน่นอน แต่ช่างมันเถอะ ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เขายิ้มออกมา เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มจริงๆ อย่างสบายใจ
“ อืม ขอบคุณมากๆ เอาเถอะ พาผมไปได้แล้ว คุณได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วล่ะ “ ชัยวัฒน์กล่าว ในจังหวะเดียวกับที่กฤษณาส่งสัญญาณบอกตำรวจให้ช่วยใส่กุญแจมือ ชัยวัฒน์ยอมให้ใส่กุญแจมืออย่างว่าง่าย ตำรวจสองคนช่วบยคุมตัวเขาออกจากห้อง ตอนนี้ เขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว สายตาเลื่อนลอย เพื่อนบ้านต่างห้องกำลังยืนดูเหตุการณ์อย่างนั้นเหรอ อาจจะใช่ กี่คนนะ มีใครบ้าง เขาไม่ได้สนใจมันอีกต่อไปแล้ว ชั้นล่างของอพาร์ทเมนต์ นักข่าวทั้งหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์กำลังทำข่าว แสงไฟแฟลชวูบวาบชวนเวียนหัว แต่มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขาถูกลบออกจากระบบเป็นที่เรียบร้อย ศูนย์ กับหนึ่ง เขาเป็น..........ศูนย์ ถูกหามออกจากสนาม หมดสิทธิ์จะกลับเข้ามาใหม่ เขาควรจะเสียใจ แต่ทำไมเขารู้สึกสงบแบบนี้นะ รุ้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็น เขาถูกพาขึ้นรถตู้ขนาดใหญ่ที่มีการคุ้มกันแน่นหนา นั่งอยู่อย่างเดียวดาย คำพูดของคนกลางลอยขึ้นมาในสำนึกของเขา
คนอย่างพวกเรา มาตัวเปล่า ก็ต้องจากไปแบบตัวเปล่าเหมือนกัน
“ เออ จริง จริงทีเดียว ไอ้ฉลาด ไอ้ฉลาดเป็นกรด “ เขาบ่นพึมพำเพียงลำพัง จนกระทั่งตำรวจนายหนึ่งเดินมานั่งอยู่ด้านข้างเขาในรถตู้ ชัยวัฒน์นั่งเงยหน้า สายตาเลื่อนลอย ตำรวจคนนั้นส่งบุหรี่ให้เขาตัวหนึ่ง
“ มึงสูบป่ะวะ อ่ะ เอาไปซักตัวสิ “ ตำรวจคนนั้นถาม พร้อมกับยื่นบุหรี่ให้ชัยวัฒน์หนึ่งตัว ชัยวัฒน์รับมายัดใส่ปาก ในขณะที่ตำรวจคนนั้นกำลังจะต่อบุหรี่ให้นั้น ชัยวัฒน์หยุดนิ่ง สายตาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง พร้อมกับเอาบุหรี่ออกจากปาก ส่งคืนให้กับตำรวจนายนั้น
“ ผมเลิกแล้ว เลิกสูบ “ ชัยวัฒน์กล่าว สายตาเลื่อนลอย
“ ทำไมวะ ?” นายตำรวจคนนั้นถาม เขาไม่ตอบแต่กลับเอนศีรษะและหลับตา นายตำรวจคนนั้นย้ายไปนั่งตรงข้ามกับเขา แต่สำหรับชัยวัฒน์นั้น ห้วงสติเขากำลังจะขาด รุ้สึกถึงความผ่อนคลายที่เขาถวิลหามานาน เขากำลังล่องลอย ล่องลอยออกไปไกล อบอุ่น สงบสุข ปากของเขาขมุบขมิบเบาๆ ที่มีแต่เขาและพระเจ้าเท่านั้นที่ได้ยิน
“ ผมว่าผมจะนอนซักตื่นหนึ่ง”
Port.5555
“ เจอจนได้ เอาล่ะ “ ชัยวัฒน์เคาะคำสั่งลงบนแป้นพิมพ์ โหลดไฟล์นั้นออกมา ง่ายดายเกินกว่าที่คิดไว้ เมื่อมีไฟล์ครบทั้ง 5 แล้ว เขาจัดการพิมพ์ชุดคำสั่งที่เขาสร้างขึ้น คำสั่งสุดท้าย จากการพิจารณาไฟล์ทั้งสี่ที่ผ่านมา
merge files :: port.*
เครื่องคอมพิวเตอร์ใช้เวลาอยู่สักพักหนึ่ง จนกระทั่งทำการรวมไฟล์ทั้งห้าจนสมบูรณ์ เป็นไฟล์ขนาดไม่ใหญ่โตมากนัก ไฟล์หนึ่ง
Port.exe
“ ไฟล์ executable เหรอเนี่ย “ ชัยวัฒน์บ่นพึมพำกับตัวเอง ในใจของเขาตอนนี้รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่แปลกประหลาด ราวกับร่ำร้องว่า อย่าใช้มัน อย่าเรียกมันขึ้นมา แต่ท้ายที่สุด เขาสูญเสียทุกอย่าง เขาไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องกังวลใจอะไรอีก เขาตัดสินใจกดรันคำสั่งกับไฟล์ตัวนี้ทันที ตัวเลข tracetime หยุดลง หน้าจอของชัยวัฒน์ค่อยๆ เลือนหายเป็นสีดำ จนดำสนิท ไม่มีการตอบสนองใดๆ เกิดขึ้น เป็นเวลานานพอสมควรทีเดียว จนกระทั่ง ตัวอักษร.......... วิ่งบนหน้าจอ
สวัสดีอีกครั้ง [1]Binary[0]
คำสั่งห้องสนทนางั้นเหรอ เป็นไปได้ยังไงกัน เขาเคาะแป้นพิมพ์ตอบกลับไป
คุณเป็นใครกัน ? ชัยวัฒน์พิมพ์ประโยคส่งไป ทิ้งช่วงห่างไม่มากนัก ประโยคสนทนาก็ถุกต้อบกลับมา
คนที่คุณก็รู้จักกันดี @เด็กของคุณครู@ ยังไงล่ะ
ดุจดังฟ้าผ่า ทุกอย่างเหมือนจะกระจ่างกับชัยวัฒน์ ทุกอย่างคือการหลอกลวงมาตั้งแต่ต้น เขานั่งหัวเราะให้กับตัวเองเบาๆ แน่นอน ทุกอย่างจบแล้ว.............ถ้ามันเป็นอย่างที่เขาคาดคิดเอาไว้ เขาเคาะแป้นพิมพ์ช้าๆ ชัดๆ ไม่รีบเร่ง ไม่รีบร้อนอีกต่อไปแล้ว
ผมคงไม่แปลกใจหรอกนะ เอาเถอะ ผมคงไม่รอดอยู่แล้วนี่ ถ้าคุณจะตอบคำถามผมซักข้อสองข้อคงไม่ถึงกับเสียหายอะไรนี่ ใช่มั้ย ?
เขาเคาะแป้นพิมพ์ตอบกลับไป ประโยคสนทนาถูกทิ้งช่วงอีกครั้งหนึ่ง ตอนนี้ชัยวัฒน์รู้สึกเหนือ่ยกับเกมแบบนี้เต็มทนแล้ว รีบๆ ตอบแล้วกูจะได้นอนรอพวกมึงมาลากเข้าตะรางไงล่ะ ตอนนั้นเอง ที่ประตูห้องของชัยวัฒน์เปิดออก ตอนนี้ชัยวัฒน์ไม่เหลือสติรับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว ที่เขาพอจะจับความได้คร่าวๆ เป็นกลุ่มตำรวจสามสี่คน ตะโกนโหวกเหวก สั่งให้เขาหยุดอยู่กับที่ ยกมือขึ้น เขาทำตามอย่างว่าง่าย ให้ตายเถอะ ทำไมมันสบายใจอะไรแบบนี้นะ เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ ตอนนี้เสียงเริ่มอึกทึกมากขึ้นเรื่อยๆ ตามมาด้วยตำรวจอีกสองสามคน และ.........สาวในชุดทำงาน กางเกงขายาว ผมมวย ใส่แว่นกรอบหนา แต่ไม่อาจปิดบังใบหน้าที่คมเข้มไว้ได้เลย เธอพุดกับตำรวจที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า แล้วเดินตรงมาทางเขา
\"ดีใจที่ได้เจอตัวจริง [1]Binary[0]” เธอทักทายด้วยเสียงอันคุ้นเคย ชัยวัฒน์ถึงกับยิ้มอย่างอดไม่ได้ออกมา หัวเราะออกมาเบาๆ
“ เออ เช่นกันครับ @เด็กของคุณครู@ คุณเป็นคนที่สอง“ ชัยวัฒน์กล่าวแกมประชด เธอทำหน้างง ชัยวัฒน์ยิ้มอย่างฝืนๆ ออกมา
“ คนที่สองที่นัดเจอกันผ่านการคุยอินเตอร์เนท คนแรก เมื่อประมาณ 7 ปีก่อน หักอกผมยับเยินเลย คุณเป็นคนที่สอง แน่นอน เหมือนกัน หักอกผม “ ชัยวัฒน์กล่าว ยิ้มอย่างฝืนๆ แต่แววตานั้น เหนื่อยอ่อนเต็มที เธอยิ้มอย่างนุ่มนวลให้กับเขา
\"ไม่ยักกะรู้ว่าการคุยกันของเราเป็นการนัดเดทน่ะ เอาเถอะ คุณชัยวัฒน์ ดิชั้นชื่อกฤษณา พาธุกรรชัย เจ้าหน้าที่หน่วยปราบปรามอาชญากรอินเตอร์เนท กระทรวงเทคโนโลยี จะได้ไม่ต้องลำบากเรียกชื่อในอินเตอร์เนทน่ะ “ เธอกล่าว ชัยวัฒน์ถึงกับหัวเราะออกมา
“ ฮ่ะๆๆๆ คุณนี่แปลกนะ ถึงจะหักอกผม แต่อย่างน้อยก็ตรงไปตรงมาดี ถ้าไม่ได้เป็นศัตรุกันผมคงขอคุณเป็นแฟนไปแล้วล่ะ เอาล่ะ ไหนๆ ผมก็จะโดนลากเข้าตะรางแล้ว ตอบคำถามผมสองสามข้อหน่อยละกัน “ ชัยวัฒน์กล่าว
“ ไม่มีปัญหา ชั้นมาในครั้งนี้ ก็เพื่อตอบคำถามคุณอยู่แล้ว” เธอกล่าว ชัยวัฒน์นั่งหลับตานิ่ง ให้ตายเถอะ เขาเกือบหมดสติซะแล้ว ไม่ได้.... อย่างน้อยเค้าขอรู้ความจริงในเหตุการณ์ณ์นี้ก่อนเถอะ เขาลืมตาอย่างฝืนๆ ก่อนจะพูดอย่างเนือยๆ
“ ข้อแรก ผมโดนข้อหาอะไรมั่ง “ ชัยวัฒน์ถาม กฤษณาขยับแว่นเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวอย่างเป็นการเป็นงาน
“ กระทำธุรกรรมทางอินเตอร์เนทโดยผิดกฎหมาย ก่ออาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์ และ.........ทำร้ายร่างกายโดยไม่ได้ไตร่ตรองไว้ก่อน “ เธอบอก เขาถึงกับหัวเราะให้กับตัวเองเบาๆ ที่ว่าร้ายแรงที่สุด น่าจะเป็นทำร้ายร่างกายนี่ล่ะนะ ชัยวัฒน์ผ่อนลมหายใจครู่หนึ่ง ก่อนจะถามข้อต่อไป
“ ข้อสอง คุณรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน อย่างไร ตั้งแต่แรกแล้ว แต่ยังหาโอกาสไม่ได้ซักที สินะ คุณถึงต้องชิงลงมือก่อน ?” เขาถาม เธอพยักหน้า พร้อมกับให้คำตอบ
“ จริง เรารู้ตัวมานานแล้วเกี่ยวกับตัวคุณ การก่อการทั้งหลาย เพียงแต่เราไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด ก็อย่างที่ว่าล่ะนะ คุณไม่ทำตัวกระโตกกระตากจริงๆ เหตุการณ์ณ์ที่คุณทำร้ายร่างกาย ถือเป็นโชคสำหรับพวกเราจริงๆ “ เธอกล่าว แต่ชัยวัฒน์กลับหัวเราะออกมาดังๆ อย่างเหยียดหยามในชะตากรรมตัวเอง
“ สรุปคือผมขุดหลุมฝังตัวเองอย่างนั้นสิ อืม ทำไมไม่ให้เหรียญกล้าหาญกับไอ้บ้านั่นซะเลยล่ะ นอนอยู่ที่โรงพยาบาลไหนแล้วตอนนี้ “ ชัยวัฒน์ถามอย่างเหยียดๆ ก่อนจะหลับตา นึกพิจารณาคำถามข้อสุดท้ายของเขา เพราะเขาก็เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยเกินไปแล้ว คงได้ข้อสุดท้ายแล้วล่ะ
“ สุดท้ายแล้ว................ข้อสุดท้าย ผมไม่เชื่อว่า BadZecTar จะให้ข้อมูลเกี่ยวกับตัวผม อย่างน้อยก็แค่บอก แต่ที่คุณรู้ มัน.........เจาะจงมากๆ ไม่ใช่มันแน่ๆ เป็นใครกัน” ชัยวัฒน์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง คราวนี้เป็นกฤษณาที่เป็นฝ่ายยิ้มออกมาอย่างชื่นชม
“ คุณฉลาดจริงๆ ชัยวัฒน์ ข้อสุดท้ายคุณถามได้ตรงประเด็นดีมากๆ เอาล่ะ ชั้นจะบอกให้ “ เธอกล่าว พร้อมทั้งโน้มตัวไปที่ข้างหูของชัยวัฒน์ กระซิบบางอย่าง บางอย่าง............. ที่เขาเองก็อดตะลึงและตลกในใจไปด้วยไม่ได้ มันต้องมีเหตุจูงใจแน่นอน แต่ช่างมันเถอะ ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว เขายิ้มออกมา เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มจริงๆ อย่างสบายใจ
“ อืม ขอบคุณมากๆ เอาเถอะ พาผมไปได้แล้ว คุณได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้วล่ะ “ ชัยวัฒน์กล่าว ในจังหวะเดียวกับที่กฤษณาส่งสัญญาณบอกตำรวจให้ช่วยใส่กุญแจมือ ชัยวัฒน์ยอมให้ใส่กุญแจมืออย่างว่าง่าย ตำรวจสองคนช่วบยคุมตัวเขาออกจากห้อง ตอนนี้ เขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว สายตาเลื่อนลอย เพื่อนบ้านต่างห้องกำลังยืนดูเหตุการณ์อย่างนั้นเหรอ อาจจะใช่ กี่คนนะ มีใครบ้าง เขาไม่ได้สนใจมันอีกต่อไปแล้ว ชั้นล่างของอพาร์ทเมนต์ นักข่าวทั้งหนังสือพิมพ์และโทรทัศน์กำลังทำข่าว แสงไฟแฟลชวูบวาบชวนเวียนหัว แต่มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้เขาถูกลบออกจากระบบเป็นที่เรียบร้อย ศูนย์ กับหนึ่ง เขาเป็น..........ศูนย์ ถูกหามออกจากสนาม หมดสิทธิ์จะกลับเข้ามาใหม่ เขาควรจะเสียใจ แต่ทำไมเขารู้สึกสงบแบบนี้นะ รุ้สึกผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็น เขาถูกพาขึ้นรถตู้ขนาดใหญ่ที่มีการคุ้มกันแน่นหนา นั่งอยู่อย่างเดียวดาย คำพูดของคนกลางลอยขึ้นมาในสำนึกของเขา
คนอย่างพวกเรา มาตัวเปล่า ก็ต้องจากไปแบบตัวเปล่าเหมือนกัน
“ เออ จริง จริงทีเดียว ไอ้ฉลาด ไอ้ฉลาดเป็นกรด “ เขาบ่นพึมพำเพียงลำพัง จนกระทั่งตำรวจนายหนึ่งเดินมานั่งอยู่ด้านข้างเขาในรถตู้ ชัยวัฒน์นั่งเงยหน้า สายตาเลื่อนลอย ตำรวจคนนั้นส่งบุหรี่ให้เขาตัวหนึ่ง
“ มึงสูบป่ะวะ อ่ะ เอาไปซักตัวสิ “ ตำรวจคนนั้นถาม พร้อมกับยื่นบุหรี่ให้ชัยวัฒน์หนึ่งตัว ชัยวัฒน์รับมายัดใส่ปาก ในขณะที่ตำรวจคนนั้นกำลังจะต่อบุหรี่ให้นั้น ชัยวัฒน์หยุดนิ่ง สายตาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง พร้อมกับเอาบุหรี่ออกจากปาก ส่งคืนให้กับตำรวจนายนั้น
“ ผมเลิกแล้ว เลิกสูบ “ ชัยวัฒน์กล่าว สายตาเลื่อนลอย
“ ทำไมวะ ?” นายตำรวจคนนั้นถาม เขาไม่ตอบแต่กลับเอนศีรษะและหลับตา นายตำรวจคนนั้นย้ายไปนั่งตรงข้ามกับเขา แต่สำหรับชัยวัฒน์นั้น ห้วงสติเขากำลังจะขาด รุ้สึกถึงความผ่อนคลายที่เขาถวิลหามานาน เขากำลังล่องลอย ล่องลอยออกไปไกล อบอุ่น สงบสุข ปากของเขาขมุบขมิบเบาๆ ที่มีแต่เขาและพระเจ้าเท่านั้นที่ได้ยิน
“ ผมว่าผมจะนอนซักตื่นหนึ่ง”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น