[1]Binary[0]

ลำดับตอนที่ #3 : Files 3:Syntax Error

             อพาร์ทเมนต์ยามดึกสงัด นาฬิกาข้างผนังห้องบอกเวลาตีสองสามสิบนาที   แต่หาได้เงียบสงบไม่สำหรับชัยวัฒน์ ห้องข้างๆ ของเขาก็จับกลุ่มกับเพื่อนนั่งดูบอลเสียงอึกทึกครึกโครม  คู่นักศึกษาห้องละแวกใกล้เคียงกำลังเล่นหนังสดส่งเสียงดังน่าหนวกหู  ยายเม้าข้างๆ ห้องของเขาก็แนบหูฟังไม่ห่วงหลับห่วงนอน  ทุกอย่างเป็นวิถีทางที่เป็นอยู่อย่างน่าเบื่อสุดๆ  ที่ฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า  แต่สำหรับชัยวัฒน์  ในขณะนี้  สิ่งเหล่านี้ไม่อาจจะขัดจังหวะของเขาลงได้  มือที่ใส่คำสั่งลงแป้นพิมพ์อย่างเอาเป็นเอาตาย  ตาเบิกกว้าง  ปากคาบบุหรี่มวนที่เท่าไรแม้แต่เขาเองก็จำไม่ได้  เสียงแป้นพิมพ์ที่แทบจะดังแข่งกับเสียงลมหายใจของเขา  เขาเคาะโดยที่แทบจะไม่ต้องดูแป้นพิมพ์ด้วยซ้ำ  เขาใส่คำสั่งลงใน console อีกครั้ง ก่อนจะดูดมะเร็งอึกใหญ่เข้าปอด  พึมพำอย่างไร้สติ



“หนึ่ง.......ศูนย์.........หนึ่ง..........ศูนย์...........หนึ่ง..........ศูนย์” เขาบ่นพึมพำออกมา  ตาเบิกกว้าง  งานที่เขารับทำ เขาไม่สำนึกเสียใจในการกระทำที่พึ่งทำลงไปแม้แต่น้อย ในตอนนี้สิ่งที่เขานึกออกมีเพียงอย่างเดียวคือ   จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป  จะเกิดอะไรขึ้นกับเค้า.................



*****************************************************************************************

4 ชั่วโมงก่อนหน้านั้น



ชัยวัฒน์หยิบเอาบุหรี่หนึ่งมวนออกมาจากซอง ยัดใส่ปากตัวเองแล้วจุดสูบ  มวนที่เท่าไหร่แล้วนะ  สาม?  สี่? ช่างมัน  ในตอนนี้เขาเคาะแป้นพิมพ์เรียกโปรแกรม irc ขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง  พิมพ์คำสั่งเข้าห้องสนทนา หน้าจอแบบเดิมๆ  พื้นสีดำ  เส้นสีขาว  เขากวาดสายตาดูรายชื่อ  เขาต้องหามัน  คนที่จะช่วยเขาได้  คนๆ นั้น........  เขาเคาะแป้นพิมพ์เลื่อนหน้าจอดูรายชื่อลงทีละชื่อ  จนสะดุดที่ชื่อที่เขาตามหา  มันอยู่ในนี้จริงๆ  ชัยวัฒน์นึก  เขาเคาะแป้นพิมพ์ทักมันที่หน้าจอรวม



[1]Binary[0]  :: BadZecTar  อยู่รึเปล่า  



BadZecTar  ::  อยู่ๆ  ไม่ได้เจอกันนานนะ  [1]Binary[0]  คุยกันก่อนสิ  เดี๋ยวจัดห้องแยกให้ รอแป๊บนึง



[1]Binary[0]  ::  อืม



ชั่วอึดใจเดียว  หน้าจอของชัยวัฒน์ก็พลันดับเป็นสีดำ  ก่อนที่จะโผล่เป็นเส้นสีขาว  มีตัวกระพริบขึ้นมา  พร้อมทั้งข้อความของเพื่อนของเขา



BadZecTar  ::  เออ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน  เป็นยังไงมั่งล่ะ  



[1]Binary[0]  ::  เรื่อยๆ  ช่วงหลังๆ  ไม่ค่อยมีงานเข้ามาเท่าไหร่เลย  ตั้งแต่ไอ้กระทรวงปุ๊ยนั่นเริ่มกวาดล้างจริงจังน่ะ  เวปห่าเหวอะไรไม่เข้าท่าโดนกวาดเรียบ



BadZecTar  ::  เออ  ใช่ๆ  แม่ง  มีอย่างที่ไหน  เนทสะอาด  ป้องกันเวปลามกอนาจาร  โอว พระเจ้าช่วยกล้วยทอด  หอกเอ๊ย  สมัยนี้เด็กอายุ 13  มันก็เอากันแล้ว    ใจมันอยากจะดูมันก็หาทางดูจนได้น่ะล่ะ  ทำไปก็เท่านั้น



[1]Binary[0]  ::  ช่างหัวเด็ก 13 เอากันหรือเวปโป๊อะไรนั่นก่อนเถอะ  ตอนนี้..........มีงานเข้ามาแล้ว



BadZecTar  ::  เออ  ก็กะอยู่แล้วว่ามันต้องเป็นเรื่องนี้  แกนี่ก็เหลือเกินนะ ไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่นิดเดียวเลยจริงๆ เรื่องงานน่ะไม่มีปัญหาหรอก  เรื่องเงินน่ะ  คุยกันหน่อยดีกว่ามั้ง  เงินไม่มีงานไม่เดินว่ะ  หวังว่าคงเข้าใจ



ชัยวัฒน์หยุดพิมพ์พร้อมกับอ่านข้อความล่าสุดของสหายไซเบอร์ผู้นี้   ไอ้ระยำ  งกเป็นที่หนึ่งเลยนะ  ช่างมัน  แบ่งๆ กันกิน  จะเอาอะไรมาก กะอีแค่เงินไซเบอร์ หาหลักประกันยังไม่ได้เลย แค่แผงตัวเลยศูนย์กับหนึ่ง  เขาคิดพลางดูดมะเร็งไปอีกหนึ่งอึก  แล้วเคาะแป้นพิมพ์ทีละตัวอย่างช้าๆ



[1]Binary[0]  ::  10 ล้าน  จ่ายสองงวด แกเอาไป 5 ล้านก่อน เสร็จงานแล้วชั้นให้อีก 5 ล้าน



BadZecTar  ::  เออ  พอคุยกันได้หน่อย  ว่าแต่ แกมาแปลกนะครั้งนี้ ปกติแกจ่ายงวดเดียวไม่ใช่เหรอวะ



[1]Binary[0]  ::  ก็เพราะคราวนี้ค่าจ้างมันมาไม่ครบน่ะสิ  งานนี้  20  ล้าน  ตอนนี้ชั้นได้  10  ล้านแล้ว  เสร็จงานได้อีก  10  ล้าน  เอาเถอะ  แกจะเอายังไง   รับงานมั้ย  



อีกครั้งที่หน้าจอเงียบหายไปพักหนึ่ง  แต่ชัยวัฒน์ไม่เป็นกังวลมากมายเท่าใดนัก  เขารู้นิสัยของไอ้เวรนี่ดี  ขอให้เงินดี  จะบุกสวรรค์เหยียบนรกที่ไหนก็ไป  ช่างน่าตลกสิ้นดี   กะอีแค่เงินไซเบอร์  เลขศูนย์หนึ่งเรียงกันแล้วอ่านออกมา  ทำไมมันถึงได้มีค่ามากมายแบบนี้  ถ้าไม่มีคอมพิวเตอร์  ของแบบนี้ก็เป็นได้แค่นามธรรมเท่านั้น  มันไม่มีอะไรเลย  สำหรับชีวิตของเขา  สำหรับอาชีพเช่นเขา  อีกครั้งที่ประโยคของคนกลางลอยขึ้นมาในห้วงสำนึก



“เรามาด้วยตัวเปล่า  เราก็กลับไปด้วยตัวเปล่านั่นล่ะ”  



“ปากดีนักนะมึง  ไม่ต้องเน้นย้ำกูก็รู้เว้ย  ไสหัวไปให้พ้นไป”  เขาสบถเพื่อไล่ความคิดนี้ออกไปจากหัว  ในขณะเดียวกันที่หน้าจอของเขามีการตอบสนองกลับมาอีกครั้ง  



BadZecTar  ::  เออ  ตกลงตามนั้น  แกโอนเข้าบัญชีชั้นใน 15 นาที  แล้วจะไปลุยที่ไหนก็ไป



[1]Binary[0]  ::  อืม  ขอเวลา 5 นาที



ชัยวัฒน์พิมพ์ประโยคสนทนาตอบกลับ  ก่อนที่จะหันความสนใจไปที่เครื่องคอมพิวเตอร์อีกเครื่องหนึ่งที่เปิดทิ้งไว้  เขาพิมพ์คำสั่งต่อตรงไปยัง server  ของธนาคาร  เข้ารหัสผู้ใช้เข้าไปในบัญชีและจัดการใส่รายละเอียดต่างๆ ที่จำเป็นในการโอนเงินเข้าบัญชีของเพื่อนของเขา  กระบวนการต่างๆ  เสร็จภายในเวลาไม่ถึงนาที  เขาละความสนใจกลับมาที่หน้าจอสนทนาอีกครั้ง  ลงมือเคาะแป้นพิมพ์ในทันที



[1]Binary[0]  ::  เออ โอนเรียบร้อยแล้ว  เริ่มงานกันได้  ชั้นจะส่งรายละเอียดเป็นไฟล์ .txt ใส่ encrypt เข้าไป  จัดการดูเอาเองละกัน พร้อมแล้วเรียกด้วย



เขาส่งข้อความไปที่เพื่อนของเขา  ก่อนจะเคาะแป้นพิมพ์ใส่คำสั่งเรียกไฟล์ภารกิจ  และส่งไปให้เพื่อนของเขา  บุหรี่หมดไปครึ่งมวนแล้ว   เขาเกิดนึกรำคาญมันขึ้นมาดื้อๆ จึงละมันออกจากปากและขยี้ลงที่เขี่ยจนที่เขี่ยบุหรี่กองพะเนินสูงจนทรายเกือบล้น  เขานั่งรอคำตอบจากเพื่อนของเขาเพื่อที่จะได้ทำการชี้แจงรายละเอียดปลีกย่อยอื่นๆ  แต่โดยรวมๆ แล้ว เขาคิดว่าคงไม่น่าจะมีอะไรมาก  อีกครั้งที่ตัวกะพริบที่หน้าจอขึ้นมาอีกครั้งพร้อมข้อความตามมา



BadZecTar  ::  เห้ย  นี่เล่นเจาะ isp ใหญ่ทั้ง 5 เลยเหรอวะเนี่ย  แม่งเอ๊ยงานช้างแล้วไงล่ะ  ผู้ว่าจ้างของแกนี่ใครกันวะ  [1]Binary[0]   สติดีรึเปล่าวะไอ้บ้านี่



[1]Binary[0]   ::  มันจะสติดีหรือไม่ดีก็ช่างหัวมันแล้ว  เรามีหน้าที่แค่ทำตามภารกิจเท่านั้น  เออ  ตอนนี้นาฬิกาชั้นอยู่ที่สี่ทุ่มสิบห้า  ปรับเวลาของแกให้เรียบร้อยด้วย อีก 3 นาทีเราจะเริ่มดำเนินการกันแล้ว  ชั้นอยากให้แกส่ง  Data  Spam  ไประลอกแรก  แล้วทิ้งช่วงซัก 2 วิ แล้วใส่ backdoor เข้าไป  แล้วที่เหลือชั้นจัดการเอง



BadZecTar  ::  ทั้งหมดทุก server เลยรึเปล่าวะ



[1]Binary[0]  ::  ไม่ต้อง แค่ server เดียวก็พอแล้ว ที่เหลือ  แกคอยระวังหลังชั้นด้วยละกัน  เอาล่ะ  ตอนนี้เหลืออีก  2 นาที แกเตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม  แล้วเราจะเริ่มกันแล้ว



BadZecTar  ::  yeah yeah  as ya wish dude!



ประโยคภาษาอังกฤษแสลงแปร่งหูขึ้นมาตามหน้าจอของชัยวัฒน์ ก่อนที่จะดับหายไป  แล้วออกมาที่หน้าจอ console  ของเขาอีกครั้งหนึ่ง  ตอนนี้ชัยวัฒน์เคาะแป้นพิมพ์ใส่คำสั่งลงไปอีกครั้ง ตอนนี้ที่หน้าจอของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นแผงตารางมากมาย  มีตัวเลขและตัวอักษรที่ยากจะเข้าใจอยู่เต็มไปหมด  จากนั้นเขาจึงหันเหความสนใจไปที่อีกหน้าจอหนึ่ง เคาะคำสั่งลงไป  หน้าจอเริ่มเปลี่ยนเป็นตารางสี่เหลี่ยมขนาดย่อมอยู่สามอัน  มีกรอบตัวเลข  00000 อยู่ตรงมุมขวาบน  ตอนนี้ชัยวัฒน์ยกขาขึ้นมาพาดโต๊ะ  เอาแป้นพิมพ์วางไว้บนหน้าตัก  ตาจ้องมองนาฬิกาในเครื่องที่เดินกันเป็นวินาที  เขากำลังรอจังหวะอยู่  ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่กำหนดไว้  อีก 60 วินาที  คงจะได้เห็นอะไรดีๆ กัน  เขานั่งขาพาดโต๊ะมือกุมไว้ที่ด้านบนของแป้มพิมพ์พลางนึกล่องลอยไปไกล   ทำไมเขาต้องเกลียดกระทรวงเทคโนโลยีขนาดนั้นด้วย  ทำไมเขาถึงรู้สึกเป็นจริงเป็นจังอะไรกับมัน  บางทีเขาอาจจะรู้สึกว่าการที่มีมันเข้ามาควบคุมกันสังคมไซเบอร์อย่างเข้มงวดเช่นนี้  มันช่างขัดกับอุปนิสัยของพวกเขาจริงๆ  เพราะธรรมชาติของคนอย่างพวกเขาคือ   ความรุนแรง  ความไร้ระเบียบ  อิสระและเสรีภาพ  หรือแท้ที่จริง แล้วเขาเป็นเพียงไอ้ขี้แพ้ที่อยากจะรักษาที่อยู่สุดท้ายของตัวเอง  ที่ๆ  คนอย่างพวกเขามีอำนาจชี้เป็นชี้ตายใครก็ได้  ที่ๆ อยู่แล้วยังดีกว่าสังคมห่วยๆ ข้างนอกนั่น  ที่ๆ  เขาไม่มีอำนาจอะไรหากเทียบกับโลกดิจิตอลนี้  อาจเป็นไปได้  ชัยวัฒน์สลัดความคิดออกจากหัว  พร้อมกับพิมพ์คำสั่งลงบนแป้นพิมพ์



            Connect  ip 204.111.26.47  port 473



เป็นหมายเลข  ip address  ของ  Netrotac  บริษัทของเขา  ถ้าแปลงเป็นตัวอักษรก็คงเป็นเวปไซต์สำหรับพนักงาน  ในขณะนั้นเอง ที่มีตัวอักษรแจ้งขึ้นมา



        Destination  Unavailable ::  failure  to  connect  to the server



นี่คือสิ่งที่ชัยวัฒน์รอคอย  เจ้านั่นเริ่มลงมือแล้ว  เขาไม่รอช้ารีบเคาะคำสั่งที่แป้นพิมพ์เตรียมพร้อมไว้  นับในใจจากหนึ่งถึงสอง  แล้วใส่คำสั่งเข้าไป  ปรากฏให้เห็นเป็นตารางสี่เหลี่ยมพร้อมตัวเลขวิ่งอย่างรวดเร็วจนกระทั่งหยุดลงและมีตัวอักษรขึ้นมา



        BackDoor  found!!  ::  port  473  tracetime  7000000000 millisecond



“ เหลือเฟือ  เอาล่ะ” ชัยวัฒน์กล่าวกับตัวเอง  พลางเคาะคำสั่งลงบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว พลันหน้าจอก็มืดลงแล้วถูกแทนที่ด้วยแผงตัวอักษรเต็มไปหมด  เขาใส่คำสั่งลงแป้นพิมพ์อีกครั้งหนึ่ง



    Disable  Firewall ::  Disable  Proxy :: Search for Gateway :: Search for port.*



เสร็จสิ้นการใส่คำสั่ง  หน้าจอที่เต็มไปด้วยตัวอักษรก็ค่อยๆ หายไปทีละน้อย  จำนวนไฟล์ที่ถูกกวาดหายไปจากหน้าจอค่อยๆ มากขึ้นๆ  จนกระทั่งเหลืออยู่เพียงไฟล์เดียวคือ  port.1111



“ ได้เวลาแล้ว “ ชัยวัฒน์กล่าวกับตัวเอง พลางเคาะแป้นพิมพ์ใส่คำสั่งถ่ายโอนไฟล์ลงไป  เขานั่งนิ่งๆ หยิบบุหรี่มวนใหม่มาจุดสูบ  มันง่ายเกินไป  เขาคิด  เรียบง่าย  ไฟล์ก็ขนาดไม่ใหญ่  มันยังไงกันแน่  เขาเริ่มสังหรณ์ถึงอะไรบางสิ่งที่อันตรายเอามากๆ  ในขณะที่เขากำลังล่องลอยในห้วงความคิดอยู่นั้น  สิ่งที่เขาไม่คาดฝันก็ได้เกิดขึ้น เมื่อเสียงสัญญาณเตือนดังมาจากเครื่องคอมพิวเตอร์อีกตัวหนึ่งของเขา  ชัยวัฒน์ลืมตาเบิกกว้าง  เอาขาลงจากโต๊ะแล้วหันความสนใจไปที่ต้นตอของเสียงในทันที



        Illegal Access ::  Decrease  tracetime multiply by  4



“ชิบหายแล้วมึง !!” เขาสบถออกมาด้วยอาการตกใจ  แล้วสังเกตไปที่ตัวเลขที่มุมขวาบน  มันลดลงเป็นเป็นสี่เท่าจากเวลาเดิม  ชัยวัฒน์เบิกตากว้าง  ปากคาบบุหรี่ไว้แน่น  หันความสนใจไปที่อีกหน้าจอหนึ่งแล้วใส่คำสั่งจากแป้นพิมพ์ลงไป



            Ip Probe via Gateway :: WideScan



เขาใส่คำสั่งลงไปอย่างรวดเร็ว ปากคาบบุหรี่ดูดมะเร็งอึกใหญ่เข้าปอด  หายใจถี่  ตอนนี้ตัวเลข  ip address เริ่มปรากฏให้เห็นต่อหน้าเขาขึ้นมาอีก  4  ชุด  นี่มันเกิดอะไรขึ้น  มันไม่น่าเป็นไปได้  Data spam ก็ทำแล้ว  Backdoor ก็ใส่แล้ว  มันเป็นไปได้ยังไงกัน  ความคิดเขาเริ่มฟุ้งซ่านขณะที่เขาพิมพ์คำสั่งลงไปอีกชุดหนึ่ง



Search  for Gateway :: Access  via  Gateway :: cpy port.*



เขาพิมพ์คำสั่งลงไป กระบวนการดำเนินไปอย่างรวดเร็วจนแทบจะไม่ได้หายใจ  เสียงสัญญาณเตือนที่ดังขึ้นเรื่อยๆ จากเครื่องคอมพิวเตอร์อีกเครื่องหนึ่ง  พร้อมกับเวลา  tracetime ที่ลดลงเพิ่มเป็นสี่เท่าทุกๆ การเคลื่อนย้ายไฟล์เป้าหมาย  นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน  ชัยวัฒน์นึก  ไฟล์เล็กๆ แบบนี้มีความสำคัญมากมายอะไรกันนักหนา  ที่สำคัญ  มันแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะมีการตรวจพบการลักลอบเข้ามาได้เร็วแบบนี้  นอกเสียจาก ............. ชัยวัฒน์นั่งนิ่ง ตาเบิกกว้างอีกครั้ง  ปากที่กัดมวนบุหรี่แน่นจนเกือบจะขาดออก  ความกลัวแล้วแผ่กระจายเข้าเต็มอก  เขาไม่อยากแม้แต่จะคิดไปในทางนั้น  แต่ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิด  มันคงน่ากลัวเกินกว่าที่จะจินตนาการได้  เขาถูกหลอก !!  แผนการของบริษัทอย่างนั้นเหรอ  ไม่น่าใช่  หรือรัฐบาลที่จะกำจัดคนอย่างเขาไป  มีความเป็นไปได้  ในตอนนี้สัญญาณดิจิตอลตัวเลขดังมากขึ้นเรื่อยๆ  แข่งกับเสียงหัวใจของชัยวัฒน์ที่กำลังเต้นอย่างรุนแรง  



“ ไม่ !! ชั้นจะไม่ยอมจบแบบนี้เด็ดขาด “ เขาพูดปลุกใจตัวเอง  พร้อมกับมือที่พิมพ์คำสั่งอย่างรวดเร็ว  ทุกอย่างมันช่างดูยาวนานนัก  ในตอนนี้ไฟล์ข้อมูลถูกโหลดมาที่เครื่องของเขาเรียบร้อย  ชัยวัฒน์ดูดมะเร็งเข้าปอดอีกอึกใหญ่ก่อนจะเริ่มลงมือหาทางหลบหนีออกมา  เขาพิมพ์คำสั่งอีกชุดใหญ่ลงไปอีกครั้งหนึ่ง



                Spoof  Security :: fake target  

            Duration :: 40000 to 60000 millisecond



เขาใส่คำสั่งลงไปอย่างรวดเร็ว  และภาวนาว่ามันจะช่วยสร้างช่องว่างให้เขาสามารถไปถึง  backdoor  ได้ก่อนที่มันจะถูกตรวจพบและถูกทำลายไป  เขาใส่คำสั่งออกจาก  server  ที่หน้าจออีกตัวหนึ่งของเขามีตัวเลขแสดงผลออกมา  ทุ่นล่อตอนนี้ถูกทำลายแล้ว  ระบบป้องกันภัยของบริษัทเหนียวเอาเรื่อง  ในตอนนี้ชัยวัฒน์ออกจาก server  ทีละส่วนๆ  อย่างเร่งรีบ  ไอ้เจ้า  BadZecTar  มันจะคอยถ่วงเวลาให้เขาออกไปได้ทันรึเปล่า  คิดพลางดูดมะเร็งอีกหนึ่งอึกเข้าปอด  ตอนนี้หนทางสู่เสรีภาพอยู่ไม่ไกลแล้ว   หลังจากที่เขาใช้ลูกล่อลูกชนกับระบบป้องกันภัย  ในที่สุดมันก็ประสบผล  ใช่แล้ว  เกือบแล้ว  ใกล้ถึง  backdoor  แล้ว ชัยวัฒน์นึก  ถัดจากนี้เขาควรจะทำอะไรต่อไป  ตรวจหาตัวจริงผู้ว่าจ้างอย่างนั้นเหรอ  หรือว่าหลบซ่อนตัวสักพัก  ถึงกระนั้นเขาก็ยังภาวนาขออย่าให้สิ่งที่เขานึกเป็นความจริงขึ้นมา  ในตอนนั้นเองที่หน้าจออีกตัวหนึ่งของชัยวัฒน์มีสัญญาณเตือนขึ้นมาอีกครั้ง  

    

        Backdoor  disable :: status  dissolved  in  500000 millisecond



“บัดซบ !!!” เขาสบถออกมาสด้วยความโกรธ    BadZecTar  มันคิดจะทิ้งเค้าไว้ให้โดนซิวอย่างนั้นเหรอ   ไอ้ระยำ  มันจะเกินไปหน่อยแล้ว  ชัยวัฒน์คิด  ตาเบิกกว้าง  หายใจถี่หอบ  เขาต้องหนีออกไปให้ได้ๆ  คือสิ่งที่ชัยวัฒน์นึกอยู่ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายนี้  พริบตานั้นเอง  ชัยวัฒน์ได้กระทำสิ่งหนึ่งโดยที่แทบจะไม่ต้องคิดแม้แต่น้อย  เขาเคาะแป้นพิมพ์ใส่คำสั่งหนึ่งลงไป



        Backdoor Source  point :: ip 205.64.31.89 port 558

            Transfer to ip 204.111.26.47  port 473



“คิดจะดัดหลังกู อย่าหวัง  ไอ้ระยัม !!” เขาสบถพร้อมกับกดส่งคำสั่งเข้าไป  พริบตาเดียวนั้น  หน้าจออีกด้านหนึ่งของชัยวัฒน์  ตัวเลข  tracetime  หยุดเดิน  พร้อมทั้งสถานะของ backdoor ค้างอยู่กับที่  เขารีบพิมพ์คำสั่งออกจาก  server  ลงไปทันที  พร้อมทั้งจัดการเปลี่ยน ip address ตัวเองในจังหวะเดียวกัน  เป็นยังไงล่ะไอ้เวร  คิดจะดัดหลังกู  อย่าหวังว่าจะได้ทำแบบนั้น  ชัยวัฒน์นึก  พร้อมกับหัวเราะอย่างเหยียดหยามในการกระทำอันแสนโง่เง่าของมัน  แต่เมื่อเขาหันกลับไปมองที่หน้าจออีกข้างหนึ่งนั้น  เขากลับตกตะลึงอย่างถึงขีดสุด  เมื่อตำแหน่งของ  ip address  ของ  BadZecTar  ไม่มีการเปลี่ยนแปลงไปจากตอนแรกแม้แต่น้อย  ไม่มีรายงานของการยกเลิก  backdoor  แต่อย่างใด  เพื่อนของเขาคนนั้นคอยเฝ้าระวังหลังให้เขาจนกระทั่งเขาส่งมันเข้ามือพวกมัน  ซึ่งนั่นก็หมายความว่า ..........



“ ไม่นะ  ไม่ ๆๆๆ  นี่ชั้นเข้าใจผิดอย่างนั้นเหรอ !!!” ชัยวัฒน์อุทานออกมาด้วยอาการตื่นตระหนก  เป็นไปได้ยังไงกัน  เขาไม่เคยผิดพลาดเช่นนี้มาก่อน  ไม่  ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว  เขากับ BadZecTar ทำงานด้วยกันมานานพอสมควร  มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่  ทำไมเค้าตัดสินใจส่งมันให้พวกนั้น  เป็นเพราะอะไรกัน   ชัยวัฒน์นั่งตรึกตรองถึงเรื่องราวความผิดพลาดที่ตนเองได้ก่อขึ้นมา  เขาคายบุหรี่ออกจากปาก  ขยี้ลงที่เขี่ยอย่างหัวเสีย  ก่อนจะเริ่มลงมือเปิดดูไฟล์ที่ตัวเองขโมยออกมาจาก  server  ของบริษัท  เขาพิมพ์คำสั่งลงไป  แล้วหน้าจอก็แสดงตัวอักษรขึ้นมา



Port.1111

Port.2222

Port.3333

Port.4444



“ไม่ครบอย่างนั้นเหรอ  ไอ้เฮงซวยเอ๊ย !!” เขาสบถอย่างหัวเสีย  การที่  BadZecTar  ถูกจับไปไม่ใช่เรื่องใหญ่  แต่ที่มันจะโดนเค้นให้บอกอะไรไปนี่สิเรื่องใหญ่  ใหญ่สำหรับเค้ามากๆ  เค้าพลาดไปอีกอย่างที่ส่งรายละเอียดภารกิจเป็นไฟล์ .txt  ไป  มันมีสิทธิ์ที่จะถูกสาวมาถึงตัวเค้าได้  ตอนนี้ชัยวัฒน์หลับตานิ่ง  ขยับแว่นเล็กน้อย  เขาต้องทำอะไรสักอย่าง  ไฟล์ที่ได้มานี้ต้องมีความลับอะไรอยู่แน่นอน  การที่เขาพลาดไปในครั้งนี้  นั่นอาจจะประเมินได้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งอาจจะมีหนทางที่จะสาวมาถึงเค้าวันใดวันหนึ่ง  เขาต้องชิงลงมือก่อน ไฟล์ที่ได้มานี้  เขาต้องรู้ให้ได้  ว่ามันคืออะไร  เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วชัยวัฒน์ก็เริ่มลงมือเคาะแป้นพิมพ์เรียกโปรแกรมพัฒนาเพื่อตรวจสอบไฟล์ที่ได้รับมาในทันที

********************************************************************************************************************

เกือบสี่ชั่วโมงแล้วที่เขาได้ไฟล์ลึกลับนี้มา  เขานั่งแกะ  นั่งเปิด  แต่ไม่เป็นผล  การเข้ารหัสของมันแปลกประหลาดกว่าทุกๆ โปรแกรมที่เขาเคยเจอมา ขนาดของมันไม่ใหญ่โตอะไร  เขาสงสัยว่าทำไมการป้องกันใน server ถึงต้องซับซ้อนถึงขนาดนี้ด้วย  รวมถึงการที่ระดับของ  tracetime  ลดลงเป็นเท่าตัวทุกครั้งที่ดึงไฟล์ออกมา  รูปแบบการป้องกันภัยที่ผิดปกติอย่างที่ไม่ควรจะเป็น  ชัยวัฒน์ดูดมะเร็งอึกใหญ่ก่อนที่จะเริ่มลงมือใส่คำสั่งลงบนแป้นพิมพ์ เขาลองมาเป็นสิบๆ ครั้งแล้ว   เขาพยายามที่จะจำลองรูปแบบไฟล์สุดท้ายที่หายไป แต่มันกลับไร้ผล  ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย  เขาเริ่มรู้สึกเหนื่อยเต็มทน  ไม่มีประโยชน์  ขาดอีกไฟล์ก็ทำอะไรไม่ได้  เขาพิมพ์คำสั่งออกจากโปรแกรมแล้วเอื้อมมือไปปิดสวิทช์เครื่องคอมพิวเตอร์  ยกขาพาดโต๊ะ   ถอดแว่นวางไว้ที่ด้านหน้าของหน้าจอ  ตอนนี้  BadZecTar  จะเป็นยังไงมั่งก็ไม่รู้  พวกนั้นจะรีดอะไรที่จะสาวมาถึงตัวเค้าได้รึเปล่า  เหล่านี้คือสิ่งที่คาอยู่ในใจของชัยวัฒน์เป็นอย่างมาก  เขาไม่อยากหยุดอยู่เพียงแค่นี้  ถ้าพวกมันคิดจะไล่บี้เค้า  ตัวเค้าเองที่จะเริ่มโต้กลับ  แต่ในความเป็นจริงที่เกิดขึ้นขณะนี้นั้นมันมืดแปดด้านมากๆ ไฟล์ที่ขโมยมาแต่ไม่ครบก็ไม่มีประโยชน์  เขาหลับตา  ดูดบุหรี่อีกหนึ่งอึก  เขาเหนื่อย  เหนื่อยมากๆ ............. เขาไม่เคยรู้สึกเหนื่อยแบบสุดๆ มานานแล้ว  หรือในความเป็นจริง  ทุกจังหวะชีวิตของเขาต่างหากที่เหนื่อยหน่ายท้อแท้  มีแต่ความน่าเบื่อที่ประดังเข้ามา  ตั้งแต่เล็กจนโต  เขาเริ่มรู้สึกสงสัยว่าอะไรที่ทำให้เขาเข้ามาอยู่ในโลกแห่งจารชนไซเบอร์เช่นนี้ ?  ความรู้ความเชี่ยวชาญทางคอมพิวเตอร์งั้นเหรอ  อาจจะใช่  แต่บางที  เพราะเขาเบื่อก็ได้  เพราะเบื่อชีวิต เบื่อสังคม  ถึงได้พยายามแสวงหาทางขจัดความน่าเบื่อหน่ายในชีวิต   เขาก็เหมือนๆ กับทุกคนในสังคม  ทนอยู่ในสังคมอันน่าเบื่อ  เลวทราม เฮงซวย แล้วหลอกตัวเองด้วยบางสิ่งที่เป็นเฉพาะตัว  ละครน้ำเน่าทางโทรทัศน์  การ์ตูน  เกม  เพลง  หนัง  เติมแต่งสรรสร้างจินตนาการ  กล่อมเกลาประโลมใจไปวันๆ  เขาเองก็คงเหมือนกัน  หากแต่สิ่งที่กล่อมเกลาจิตใจของเขานั้น  คงเป็นโลกไซเบอร์แห่งนี้  ที่ทุกอย่างตรงไปตรงมา  ศูนย์ .........หนึ่ง   อยู่..........ตาย   ใช่  เรื่องมันง่ายๆ แค่นี้เอง  ทำไมไม่มีใครเข้าใจ หรือเปิดใจยอมรับมันนะ  ตอนนี้ชัยวัฒน์รู้สึกเหนื่อยอย่างมากๆ  นาฬิกาแขวนผนังบอกเวลาตีสามตรง  เขาอยากจะจัดการกับไฟล์เจ้าปัญหานี้ต่อ  แต่ดูเหมือนว่าเรี่ยวแรงในตัวเขามันจะหายไปหมดแล้ว   ง่วง  ง่วงมากๆ  เขาคิด  แล้วหนังตาของเขาก็ค่อยๆ ปิดลง      เขาได้แต่ภาวนากับสติสัมปชัญญะสุดท้ายในใจเพียงคนเดียว



“ขอซักคืนที่ได้นอนเต็มๆ และไม่ต้องฝัน …………………………”