[1]Binary[0]

ลำดับตอนที่ #1 : Files 1 :Header ( บทนำ)

0.........1...........0...........1.............0...............1............0?



เสียงบ่นพึมพำของชายหนุ่มผู้หนึ่งในห้องแคบๆ ของอพาร์ทเมนต์เก่าๆ โทรมๆ ที่มือกำลังเคาะแป้นพิมพ์อย่างเอาเป็นเอาตาย  สายตาที่จ้องมองมอนิเตอร์ผ่านแว่นกรอบหนาสีดำที่กำลังเต็มไปด้วยความกังวลอย่างไม่สามารถจะปิดบังได้ กำลังมองที่หน้าจอที่เปลี่ยนไปอย่างไม่วางตา  เขาขบฟันแน่น หายใจถี่จนเกือบหอบ ในตอนนี้ทุกอย่างที่เขาเดิมพันไว้  อยู่ในข้อมูลที่เขากำลังค้นหาผ่านเครื่องคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ ข้อมูลที่เป็นตัวเลขปนตัวอักษรไล่เรียงลงมาทีละบรรทัด  ยากแก่การเข้าใจ  ชายคนนั้นนั่งจ้องพิจารณากวาดสายตาอย่างเร่งรีบ  เขาไม่สามารถเสียเวลาไปได้แม้แต่วินาทีเดียว



“มันอยู่ไหน  มันอยู่ที่ไหนกัน?” เขาบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย  ความเร็วที่ใช้ในการเคาะแป้นพิมพ์ดูเหมือนจะเร็วขึ้นๆ  แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้ความเร็วของข้อมูลที่ออกมาจากหน้าจอเร็วขึ้นแต่อย่างใด  ประกอบกับเสียงสัญญาณนาฬิกาดิจิตอลที่ดังอยู่ที่มุมขวาบนของหน้าจอมอนิเตอร์ที่กำลังนับถอยหลังอยู่ทุกวินาทีนั้น  ราวกับเป็นเสียงเวลานับถอยหลังสู่ความตายของชายผู้นี้ เขาขบฟันแน่น  ตาที่ค่อยๆ เบิกกว้าง เขาละมือข้างหนึ่งจากแป้นพิมพ์เพื่อจะหยิบเอาบุหรี่มาจุดสูบ  แต่ในตอนนี้  มือของเขาสั่นเทาไปหมด  ไม่สามารถแม้แต่จะหยิบมันขึ้นมาได้  แต่เขากลับใส่คำสั่งลงไปที่แป้นพิมพ์ได้รวดเร็วราวกับมันอยู่ในห้วงสำนึกของเขามาช้านาน  อาจจะไม่ผิดนัก  เขาเฝ้าวนเวียนถึงวินาทีแห่งชะตากรรมนี้มาเป็นเวลาสามวันได้แล้ว  สามวัน..........สามวันที่เขาต้องทนทุกข์ทรมานอยู่กับความกลัว  ทรมานอยู่กับการหลอกลวง  ทรมานอยู่กับจินตนาการที่ไม่อาจจะจำแนกได้  เขาอยากจะจบมันในตอนนี้ จบมันในคืนนี้   สำหรับตัวเขาเองก็อดที่จะนึกประหลาดใจไม่ได้  เขาที่ไม่เคยสนใจแม้แต่ชีวิตของตนเอง  จะตั้งใจเพื่อเรื่องอะไรบางอย่างถึงเพียงนี้   เขาถามตัวเองอยู่ลึกๆ ว่าถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้  เขาจะเลือกทำมันมั้ย  เลือกที่จะรับภารกิจนี้หรือไม่   หรือ......... เขาสลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปอย่างรวดเร็ว  มือที่เพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ  ในตอนนี้สัญญาณนาฬิกาดิจิตอลหยุดนับลงกระทันหัน  เขาหันไปมองที่มุมหน้าจอ  สัญญาณคาที่เวลา  01583  เขาขบฟันแน่น ตาเบิกโพลงกว้าง



“บัดซบ  ใช้ passive trace  งั้นเหรอ  ระยำ!!” เขาสบถออกมา  พลางป้อมคำสั่งลงที่แป้นพิมพ์อีกหลายบรรทัด  ด้วยคำสั่งตัวเลขปนตัวอักษรในหน้าจอ console



    “Insert  Drone::  increase  trace time  80000000000000 millisecond

    Increase Firewall Status::  60/40 ratio “



“น่าจะสกัดได้สักพัก”  เขาบ่นอย่างหัวเสีย ก่อนจะเริ่มลงมือป้อมคำสั่งต่อไป  ในหัวใจที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและกังวล  ปากที่กัดด้ามปากกาจนเหวอะหวะแต่ก็ยังไม่ละออกจากปาก  แต่ด้วยฟันที่กระทบกันด้วยอาการตื่นกลัว  ในที่สุด  ปากกาด้ามนั้นก็หลุดออกจากปาก



“ให้ตายเถอะๆๆ  เราผ่านเรื่องแบบนี้มาเป็นล้านครั้งแล้ว  เรื่องอะไรจะไปยอมแพ้กัน!!” เขาสบถออกมาอย่างไม่อาจจะควบคุมได้  แน่นอน คำกล่าวของเขาไม่เกินจริงแม้แต่น้อย  สำหรับเขาแล้ว  สถานการณ์เพียงแค่นี้  มันเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับงานชิ้นที่แล้วๆ มาของเขา  หากแต่อารมณ์และความรู้สึก บวกกับสถานการณ์ของเขาในตอนนี้  มันช่างเทียบกันไม่ได้กับงานที่แล้วๆ มาเลย เขาต้องทำมันให้ได้  ถึงตายก็ต้องทำมันให้สำเร็จลุล่วงให้ได้   แต่แล้วเขากลับนึกเอะใจกับตัวเอง  เขากลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ?  มันน่าแปลกเหลือเกิน  อีกทั้งยังน่าขบขันอย่างถึงที่สุด  หากจะกล่าวว่า  เขากลายเป็นคนเช่นนี้   เขายิ้มที่มุมปากอย่างหยามเหยียดให้กับตลกร้ายเรื่องนี้  มันช่างน่าขบขันและน่าเย้ยหยันเกินจะทนไหว   ทั้งเรื่องราวที่พลิกผัน  ที่ผ่านมา และเปลี่ยนไป จนเขาต้องมาอยู่ ณ ทีนี่  ณ วินาทีนี้  ที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด และจุดจบของเรื่องราวเหล่านี้เช่นกัน   คอมพิวเตอร์เครื่องนี้  ห้องแห่งนี้  และเหนือสิ่งอื่นใด..........เขา  คนนี้  ในตอนนี้  เขาป้อนคำสั่งลงแป้นพิมพ์อีกครั้งหนึ่ง   บรรดารายชื่อเริ่มถูกคัดออกไปทีละน้อยๆ อย่างช้าๆ โดยอัติโนมัติ  เขาหยิบเอาปากกาด้ามเดิมมากัดอีกครั้งหนึ่ง  เสียงนาฬิกาดิจิตอลหยุดเดินแล้ว  พวกนั้นใช้การตามแบบ passive   เขาในตอนนี้อยู่ในสภาพยืนบนเส้นเชือก  เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกมันจะสาวตัวมาถึงเขาได้เร็วแค่ไหน   และพวกมันเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าเขาไปได้ไกลมากน้อยเพียงใด  เอาวะ  มาเล่นกันแฟร์ๆ ไปเลยอีหนู  เล่นกับป๋า  เขานึกให้กับตัวเอง  ในตอนนี้หน้าจอเขากำลังกำจัดไฟล์ที่ไม่ตรงประเภทออกไป  เป้าหมายเขามีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น  ไฟล์เดียว เพียงแค่อันเดียว........เขาดูไฟล์ต่างๆ ที่ถูกกำจัดไปจากหน้าจอพลางนึกให้กับตัวเอง  มันช่างเหมือนกับโลกของเราเหลือเกิน  ไฟล์เหล่านี้  ไม่ใช่เป้าหมายของเขา  ถูกกำจัดไปจากหน้าจอ  มันก็ไม่ต่างอะไรกับที่คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่ต้องมารับผลจากการกระทำเพื่อผลประโยชน์ของผู้ที่มีอำนาจ  เขาเองนั้น........เคยอยู่ในจุดที่เรียกว่าผู้มีอำนาจ  อิ่มกับรสชาติอันน่าคลื่นเหียนของมัน  หรือถ้าจะพูดให้ถูก..........เขาเป็นเพียงเครื่องมือของผู้มีอำนาจเท่านั้น  ถ้าเขาอยู่ในจุดที่มีอำนาจได้จริงๆ  มันอาจจะต่างไปจากที่เป็นอยู่ก็ได้  เขานึกพลางกัดด้ามปากกาต่อไป  รายชื่อไฟล์ค่อยๆ หายไปอย่างช้าๆ  .........ภาพสะท้อนที่มีชีวิตของดิจิตอล  ศูนย์กับหนึ่ง  อยู่......หรือตาย  เขาหยิบด้ามปากกาที่อยู่ในปากมาหมุนในมืออย่างช้าๆ   ในตอนนี้เขารู้สึกสงบผิดกับที่ผ่านมา  ราวกับ ......... สิ่งที่เลวร้ายกว่าตอนนี้กำลังก้าวมาหาเขาอย่างช้า ๆ  โดยที่เขาเองก็ไม่อาจจะรู้ได้  เหมือนกับชีวิต ที่หาความแน่นอนไม่ได้  แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ไม่มีทางเปลี่ยน อยู่ ....หรือตาย   เขาจ้องมองหน้าจอขณะควงปากกาอย่างช้าๆ  ในตอนนี้หน้าจอกำลังเคลียร์ไฟล์ไปได้มากขึ้นเรื่อยๆ จำนวนไฟล์ที่ไม่เกี่ยวข้องเริ่มหายไปจากหน้าจอเหลือแต่จำนวนน้อยๆ ที่เริ่มให้เห็นทุกที  ตอนนี้เขาสงบลงมาก  เขาหันมองไปที่ซองบุหรี่ที่วางไว้ข้างๆ เขาเอื้อมมือไปที่ซองเพื่อจะหยิบบุหรี่มาจุดสูบ  แต่แล้วเขากลับชะงักมือ  แล้วเลือกที่จะควงปากกาตามเดิม  เขารู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก  แต่เป็นความสงบ........ที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ  จิตใจเขาล่องลอยไปไกล เสียงหมาหอนนอกหน้าต่าง  นาฬิกาแขวนข้างห้องบอกเวลาตีสี่สามสามสิบห้านาที  เขามีเวลาอีกเพียงน้อยนิด  ก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลาย  และทุกความพยายามสูญเปล่า   เขาย้อนระลึกถึงสามวันที่แล้ว....... มันช่างแปลกประหลาดเหลือยากจะเชื่อได้  ว่าวันที่ไม่น่าจะต่างจากวันอื่นๆ ที่ผ่านมา  จะกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องทำในสิ่งนี้  คืนนี้ ที่นี่  ในสิ่งที่เขาเองก็ไม่คิดว่าจะเป็นสิ่งที่เขาจะต้องเผชิญกับมัน  เขาควงปากกาช้าๆ  ตาจ้องมองหน้าจอ  สายตาเลื่อนลอย  พึมพำอย่างไร้สติสัมปชัญญะ



“ ศูนย์.........หนึ่ง..........ศูนย์...........หนึ่ง...........ศูนย์..................”