คุณยมทูตหิวแล้วนะ!!

ลำดับตอนที่ #1 : Prologue

     ป้อมปราการแลนดอร์, พันโท มิเกล แวนซิลลา 

ถ้านี่เป็นสถานการณ์ปกติละก็ ผมคงจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างแน่นอน โต๊ะไม้ราคาแพงที่ถูกสั่งทำเป็นพิเศษโดยใช้ไม้หายากจากทางเหนือ ในตอนนี้มันได้เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด 

“ธ…เธอต้องการอะไร” 

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน ความน่าพะอืดพะอมที่พุ่งพรวดออกมา น้ำเสียงของผมสั้นโดยธรรมชาติ สิ่งที่อยู่ในถุงที่เธอนำมา… หัวของอดีตพันตรี วิลเลียม แคนเชสเซอร์ วีรบุรุษที่ไปเข้าร่วมกับพวกกบฏว่ากันว่าเขาเด็ดหัวทั้งหัวหน้าทหารขุนนางและแม่ทัพมากมาย 

“เข้าร่วมกองทัพ… ได้รับอาหาร” 

คำตอบของเธอทำให้ผมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่อีกครั้ง ค่าหัวของพันตรีวิลเลียมมีค่าถึง 300 เพนรีตีเป็น 1000 เหรียญทองจักรวรรดิ แค่นั้นก็ทำให้อยู่ดีกินดีไปทั้งชีวิตได้เลย 

“แน่นอน พรุ่งนี้เช้าเธอจะถูกส่งไปเวสเบนน์ ไปเตรียมตัวได้เลย” 

ผมรู้ตัวดีว่าทำอะไร บางทีเธออาจจะกลายเป็นขุนนางหรือไม่ก็ทหารชั้นสูง เงินพวกนั้นมากเกินไปสำหรับเด็กอายุสิบสองอยู่แล้ว ยังไงซะ ผมก็ขอรับไว้ด้วยความปิติแล้วกัน 

♦️

   เธอเป็นลูกนอกสมรสของขุนนาง เรื่องนั้นเป็นแค่อดีต นั่นคือก่อนที่จะถูกขายให้เป็นทาส ก่อนที่จะถูกโยนลงนรกทั้งเป็น ในโลกใบเล็กของเธอที่ทุกอย่างถูกห้อมล้อมไปด้วยความมืด เสียง เคร้ง! เคร้ง! ดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า โซ่ตรวนที่ล่ามเด็กสาวพวกนี้ดูไม่มีทีท่าจะหลุดออกไปได้ง่ายๆ มีเพียงขนมปังขึ้นราที่ตกถึงท้อง 

ต้องขอบคุณคุณวีรบุรุษผู้ทรงเกียรติที่รับเลี้ยง ‘ของสะสม’ พวกนี้มา แม้ว่าเขาจะมีงานอดิเรกแปลกๆอย่างการทรมานพวกเธอก่อนจะฆ่าทิ้งอย่างเลือดเย็นก็ตาม 

“ไว้ชีวิตฉันเถอะ”

ปลายแหลมของเคียวจอไปที่คอหอยของเขา จริงๆแล้วฉันเองก็อธิบายไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้มาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ อ่าา… อาจจะเป็นเพราะหิวจนหน้ามืดตามัวก็ได้ คราวหลังต้องหาอะไรกินให้อิ่มซะแล้วสิ 

“ขอบคุณสำหรับอาหาร.. คุณวีรบุรุษ”

หัวของเขาขาดสะบั้น ช่างน่าเสียดายจริงๆคุณวีรบุรุษ ต่อจากนี้คุณคงจะแจกอาหารฟรีให้เด็กที่ไหนไม่ได้อีก แม้มันจะเป็นเศษขนมปังก็ตาม 

เธอค่อยๆเก็บศีรษะที่มีสีหน้าบิดเบี้ยวใส่ถุงลงไปอย่างละเมียดละไม……..