กิเลนเร้นฟ้า

..

"เจ้าเป็น 'มาร' กระนั้นรึ?" 

หยู่เยียน เอ่ยปากถามร่างทมึนเบื้องหน้านาง ร่างนักรบในชุดเกราะนั้นพลันหันมา วงกรอบหน้าเข้มสายตาซื่อตรง มิมีสิ่งใดจะเข้าเค้าของ 'มาร' รึหากมีมารมีเทพจริงเบื้องหน้านี้ก็คือเทพนักรบเสียมากกว่า

"หยู่เยียน ขอประทานอภัย.. " 

นางกล่าวขอโทษพลางก้มวาดวงแขนทำความเคารพด้วยสำนึกผิด แม้ทุกอย่างดูคลุมเครือแต่สิ่งเดียวที่แน่ใจคือนางไม่ใช่มนุษย์อีกแล้ว

นางสิ้นใจครั้งที่สามด้วยการกระทำของ 'หานฉี' บุรุษผู้นั้นตอกย้ำความต้อยต่ำแห่งนางด้วยถ้อยคำหยาบช้า ซ้ำยังสาปส่งนางให้ตกนรกหมกไหม้ สองคราแรกก็เช่นกัน

คราแรกนั้นนางมิยอมตายด้วยอาลัย แลมาคราที่สองตนผู้เดิมก็ยังคงทรมานนางเฉกนางเป็นก้อนเนื้อเน่าเฟะก้อนหนึ่ง ครานั้นนางหวังจะใช้ความดีต่อรองจึงมิยอมตาย

แต่มาครานี้นางหมดแรงจะฝืนจริงๆ สามครั้งสามครา มันเกินไปกว่าหญิงสาวอย่างนางจักยอมรับในใจที่แตกสลายแม้คนทั้งโลกจักเรียกหยู่เยียนผู้นี้ว่า 'นางมาร' ก็เถอะ

หยู่เยียนถวายคำนับศีรษะนั่นก้มโขกพื้น นางโขกศีรษะนั้นให้ฟ้าดิน เป็นนาง เป็นนางที่ผิดเกินอภัย เป็นนางที่ชั่วช้าสามานย์ เป็นหยู่เยียน.. 

'เจ้ามิอยากเป็นหยู่เยียนกระนั้นรึ?'

เสียงใสกังวานดังสะท้อนดั่งเสียงระฆังแก้ว เบื้องหน้าปรากฏแสงสว่างหนึ่งจุดแล้วพลันขยายใหญ่.. 

'งั้น... ก็ให้เหนียนเจินผู้นี้เป็นแทนแล้วกัน.. '