ฟ้ายังให้เรามาเจอ

หลายๆครั้งในวัยเด็กเรามักจะแยกไม่ออกระหว่างความรักและมิตรภาพ 

ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำ ธิชาเด็กหญิงมัธยมปลายกำลังยืนหลบฝนอยู่ในตู้โทรศัพท์หน้าโรงเรียนด้วยกลัวว่าถ้าอยู่ภายในโรงเรียน แม่ที่สัญญาว่าจะมารับจะหาไม่เจอ แม่…ตั้งแต่เล็กจนโตธิชาเข้าใจว่าแม่ไม่ค่อยมีเวลาด้วยงานที่รัดตัวและที่ทำงานอยู่ไกลจากบ้านและโรงเรียน ทำให้ธิชาต้องอยู่ที่โรงเรียนเพื่อรอแม่มารับ รอจนเหลือเป็นเด็กนักเรียนคนสุดท้าย แต่เมื่อโตขึ้นธิชาก็เรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดโดยขอติดรถเพื่อนกลับบ้านอยู่บ่อยๆ แต่วันนี้แม่สัญญาว่าจะพาเธอไปกินข้าวนอกบ้านเธอจึงยืนรอตั้งแต่เลิกเรียนสี่โมงเย็นจนถึงตอนนี่ห้าโมงสิบห้า 

“มืดแล้ว ยืนคนเดียวอันตราย เดี๋ยวไปส่งที่บ้าน”

จู่เสียงผู้ชายไม่คุ้นหูก็ดังขึ้นทำให้ธิชาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนรีบหน้าไปมองต้นเสียง เขาคือปัณณ์ ธิชาไม่เคยคุยกับปัณณ์ เธอเพียงแต่รู้ว่าเขาเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับเธอและเพิ่งจะได้มาอยู่ห้องเดียวกันปีนี้เป็นปีแรก ม.4/1

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวแม่เรามารับ”

“….”

“เราอยู่ได้ ไม่เป็นไรจริงๆ”

“ขึ้นไปรอบนรถเราก่อน จะได้ไม่เปียก”

ธิชามองตามสายตาปัณณ์ไปก็พบว่าบนรถมีเงาลางๆของผู้หญิงกำลังโบกมือคงจะเป็นแม่ของเขา เห็นดังนั้นธิชาจึงพยักหน้าเป็นการตอบตกลงและเดินไปกับปัณณ์

วันฝนพร่ำ นั้นเป็นครั้งแรกที่เธอได้คุยกับปัณณ์และเดินอยู่ใต้ร่มคันเดียวกันกับเขา