Is LOVE?

ข้อมูลเบื้องต้น

"ยู!!!! หนีไป!!!!"
คำๆนี้....
คำที่ดังก้องอยู่ในหัวผมอยู่ตลอดเวลา
....นับตั้งวันนั้น...

เนื้อเรื่อง

"ยู!!!!  หนีไป!!!!"
คำๆนี้....
คำที่ดังก้องอยู่ในหัวผมอยู่ตลอดเวลา
....นับตั้งวันนั้น...

Feb.
"คุณรินารี่ ให้ผมช่วยมั้ยครับ?"อเลนเอ่ยปากถามสาวน้อยที่กำลังถือของพะรุงพะรัง
"อ่ะ จ้ะ"

!!!!
"คุณรินารี่!! ทำไมมันหนักแบบนี้ครับ!! นี่ยกมาได้ยังไงกัน??" อเลนถามด้วยความสงสัย.. เพราะของที่ถือนั่นมันหนักเกือบตัน
"ลอง ทาย ดู สิ ~"
....ผมว่าเธอจะต้องเป็นอย่างที่คุณโคมุอิ(เคย)ว่าไว้แหงๆ...
.........สาวน้อยกล้ามโต......ภายใต้ร่างที่บอบบาง.....
แต่ถ้าขืนพูดออกไปไม่อยากจะนึกเลยแฮะว่าสภาพเราจะเป็นยังไง

ในขณะที่อเลนและรินารี่คุยกันอย่างสนุกสนานนั้นได้มีคนบางคนได้ใช้สายตาที่ไม่เป็นมิตรจ้องมาทางอเลน.....
แต่ทันทีที่อเลนหันไปที่ตรงนั้นกลับไม่มีอะไรอยู่เลย
"มีอะไรหรออเลน?"
"อ๊ะ ปล่าวครับ ไม่มีอะไร"อเลนตอบกลับด้วยรอยยิ้มแห้งๆ เพราะความหนักของของที่ตนรับมาจากรินารี่.....

แต่ทันใดนั้นก็ได้มีจิตสังหารพุ่งมาจากข้างหลัง

"ริ นา รี่~~~   "
เจ้าของเสียงคงไม่ใช้ใครนอกจาก...
"พี่คะ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยคะ หนูจะหัวใจวายตายก็เพราะพี่นี่แหละ" น้องสาวโวยใส่ผู้เป็นพี่ที่ชอบเล่นอะไรพิเรนๆ
"นั่นน่ะสิครับ ทำแบบนี้ผมพลอยตกใจไปด้วยเลย ดีนะที่ผมไม่โยนของใส่คุณโคมุอิด้วย" อเลนที่โดนลูกหลงไปก็พาลโวยใส่ด้วยอีกคน
"บุ่ยๆ  ก็มันคิดถึงน้องสาวที่น่ารักนี่ ไม่รู้ว่าจะโดนใครทำมิดีมิร้ายรึป่าววววว" ฝ่ายพี่ชายผู้รักน้องสาวดั่งชีวิต ทำท่าสะดีดสะดิ้งสุดชีวิต
"ที่จะโดนก็จะมีแต่คุณนั่นแหละ..." ใครบางคนสบถขึ้น
"อะไรริเวอร์ นายพูดอะไร"โคมุอิหันควับ
"ปล่าวคร๊าบ~"
"ระ..." ทันทีที่หันกลับมารินารี่และอเลนก็ไม่อยู่เสียแล้ว
"กรี๊ดดดดดดดด  รินารี๊!!!!!  หายไปหนายยยยยยยยยยย"

"อเลน ขอโทษนะที่พี่ฉันเป็นแบบนี้อีกแล้ว"
"ฮ่ะๆๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมว่าดูๆไปแล้วสนุกดีออก"
"อ๊ะ นั่นคันดะนี่ คันดะ!"รินารี่ร้องเรียก
ผู้ถูกเรียกหันมา...แต่พอเห็นอเลนก็หันกลับและเดินหนี...
"อะไรของเค้านะ" รินารี่ได้แต่งง
"....นี่นายยัง..." อเลนพูดกับตัวเองเบาๆ...

Mar.
"อะไรกัน นี่มันเดือนมีนาแล้วหรอเนี่ย ทำไมมันไวจังน๊า"สาวน้อยสบถขี้น
"นั่นสิครับ ......มาถึงแล้วหรอเนี่ย..." เด็กหนุ่มกล่าวด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย
"ว่าแต่..."
"ครับ?"
"ชั้นสังเกตุมานานแล้วนะ นายสองคนเป็นอะไรกันน่ะ เห็นไม่ยอมมองหน้ากันเลย แม้แต่เวลาตอนปราบAKUMAปกติก็เห็นร่วมมือกันดีแล้วตอนนี้เป็นอะไรกัน?"
"คันดะ?กับผม?"
"ใช่สิ แล้วจะให้ชั้นพูดถึงใครล่ะ"
"เอ.. อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันแฮะ ลองไปถามเจ้าตัวดูสิครับ"อเลนกล่าวพร้อมกับหัวที่เอียงไปทางซ้ายนิดๆและรอยยิ้มที่ทำให้เมะทุกคนหลงไหล

แล้ววันนึงก็มีภารกิจที่ให้ทั้ง2ไปทำ.....
"อเลนคุง คันดะคุง พวกเธอต้องไปภารกิจที่เมืองร้างที่อยู่.............."
แล้วโคมุอิก็สาทะยายเรื่องที่จะต้องทำและ...ไม่วายที่จะค้องบอกว่า
"พวกเธอสองคนน่ะ ดีๆกันซะที"
เฮ้อ นั่นสินะ เมื่อไหร่คันดะจะยอมญาติดีกะผมซะที

"พวกผมไปแล้วนะคร๊าบ~" อเลนตะโกนบอกทุกคน
"ระวังตัวด้วยน๊า อเลน คันดะ~ "

ระหว่างทาง....
"เฮ้ คันดะ~"
"....อะไร"
"ในที่สุดนายก็ยอมพูดกับฉันแล้วนะ" อเลนเผยรอยยิ้มออกมา
"...นี่เรามาทำภารกิจนะ ไม่ใช่มาเล่น นายเข้าใจรึเปล่า" คันดะสบถขึ้นอย่างอารมณ์เสีย พร้อมกับใบหน้าที่แดงฉาน
"คร๊าบ คร๊าบ~"
ทั้งคู่เดินเข้าไปในเมืองร้าง...และเริ่มเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ...
"เฮ้ ไอ้ถั่วงอกนี่จะเดินไปถึงไหนน่ะ!!!" คันดะเริ่มบ่นเพราะตั้งแต่เดินมา ไม่เจอAKUMAเลยน่ะสิ
"อีกนิดนึงครับ  อ๊ะ ทางนี้ครับ ทางนี้"อเลนหันมา แล้วกวักมือเรียก
คันดะตามไปอย่างไม่ลังเล และไม่สงสัยอะไรเลยซักนิด....

"คันดะ!!!"
"เฮ้ย ไอ้ถั่วงอก เป็นอะไร!!!"คันดะรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อนอย่างรวดเร็ว

"หึหึ  สุขสันต์วันไวท์เดย์~"อเลนกล่าวพร้อมกับยื่นของขวัญในมือให้
"อึก..  แล้วAKUMA?"
"ไม่มี" อเลนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"ไม่มี?"
"อื้อ ไม่มี ไม่มีตั้งแต่แรกแล้วล่ะ ที่จริงภารกิจนี้ไม่มีด้วยซ้ำไป"
"หมายความว่าไง..."คันดะก็ยังคงเอ๋ออยู่...
"ก็หมายความว่าผมขอร้องคุณโคมุอิให้ส่งเรามาทำงานกันสองคนไงล่ะ และ... จะได้ถามนายให้รู้เรื่องด้วยว่าทำไมต้องหลบหน้าผม"
จากใบหน้าที่ยิ้มแย้มสดใส ตอนนี้ใบหน้านั้นได้แปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่คร่ำเครียดและจริงจัง
"เฮ้ ถั่วงอก.. นาย..."คันดะที่ถูกผลักให้ชิดติดกำแพง ได้แต่อ้ำอึ้งพูดไม่ออก
"คันดะ...นายรู้มั้ยว่าผม...  ฮึก จิตสังหารของAKUMA!!!"บรรยากาศถูกตัด อเลนหันเหความสนใจไปทางAKUMA
"ทำไม? ทั้งๆที่ผมตรวจสอบมาอย่างดีแล้วทำไม!!!"ไม่พูดพร่ำ พร้อมวิ่งออกไปดูAKUMAตนนั้น
"เฮ้ย ไอ้ถั่วงอก เดี๋ยว!!!" คันดะตะโกนร้องห้าม

อึก!!

คันดะวิ่งเข้าไปประคองร่างของอเลน...
"โธ่เว้ย ฉันอุตส่าห์ตะโกนเรียกแล้วแท้ๆ ทำไมไม่หยุดน่ะฮะ!!"คันดะพูดพลางน้ำตาที่ไหลออกมาประแก้ม...
"ฮ่ะๆ  นั่นสินะ ทั้งๆที่คันดะอุตส่าห์เรียกแล้วแท้ ผมขอโทษนะ.."ถึงแม้จะยังบาดเจ็บอเลนก็ยังคงมีรอยยิ้มให้กับคันดะ...

"ฉันไม่ยอมให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยหรอกน่า!!!"
"ฉันจะปกป้องอเลน!!!"คันดะลุกขึ้นและตะโกนออกมาด้วยเสียงที่มีอยู่ทั้งหมด

"จงสำแดงฤทธิ์..."

ตูมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!

"ห๊ะ.." คันดะหันไปทางที่ๆAKUMAถูกจัดการ
"ในที่สุดก็ยอมเผยใจจริงออกมานะครับ"
"อ๊ะ นี่นาย หลอกฉันอีกแล้วหรอ!!!???"
"เอ จะว่ายังไงดีนะครับ คงจะเป็น 'ใช่ครับ' ละมั้ง " อเลนหยอกเย้าด้วยความสนุกสนาน
"หนอย ไอ้ถั่วงอก นายนี่มัน..!" คันดะหัวเสียเมื่อตัวเองถูกปั่นหัวอีกแล้ว
"เอาน่า อย่าโกรธไปเลยครับ..."
แล้วอเลนก็เดินไปโอบคันดะและประทับจูบที่อบอุ่น
"อึก ถั่วงอก..."
"อเลนสิครับ"
"อเลน....นายปากแตกหรอ กลิ่นเลือดฟุ้งเลย...." คันดะเอ่ยถามเพราะอยากทำลายบรรยากาศรึยังไงกันนะ?
"อ๊ะ หรอครับ งั้นเลียให้ผมหน่อยสิ~"แต่ถึงกระนั้นอเลนก็ไม่วายที่จะหยุดแกล้งคันดะ
"บ้าสิ!!!"
เฮ้..อเลน...ฉันขอให้นายเป็นแบบนี้ตลอดไปนะ...
คอยกวนประสาทฉันแบบนี้.... ทั้งๆที่รู้ว่าตัวฉันเองก็ไม่ได้ชอบเลย....
แต่มัน...รู้สึกอบอุ่นแบบบอกไม่ถูก.......

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

"ว่าไงอเลนคุง~ ผลงานAKUMAของฉันเป็นยังไงบ้าง~" โคมุอิเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
"ดีมากเลยล่ะครับ คันดะเค้าไม่รู้ตัวเลยซักนิด"
"ไม่รู้แม้กระทั่งว่าAKUMAนั่นเป็นสิ่งที่คุณโคมุอิสร้างขึ้นและรีโมทนี่ และเหตการณ์ทุกๆอย่าง... สร้างมาเพื่อให้เค้าตกหลุมรักผม สร้างสถานการณ์ทุกอย่าง..ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก..."
อเลนพูดด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุขที่ได้ครอบครองคนที่ตนรักแล้ว
"แหม อเลนคุง แอบชั่วร้ายนะเนี่ย ถ้าเกิดคันดะคุงมาได้ยินเข้าจะทำยังไงละ~"
"นั่นน่ะสิครับ จะทำยังไงดีน๊า~"
ถึงจะมีความกังวลว่าถ้าเค้ารู้เรื่องขึ้นมาล่ะ? คงจะโกรธผมน่าดูเลยน่ะสิ แต่ยังไงเจ้าตัวเค้าคงไม่มาได้ยินหรอกเพราะตอนนี้น่ะ คงกำลังหลับฝันหวานเป็นเจ้าหญิงอยู่ในห้องแล้วล่ะ ก็เหนื่อยมามากนี่นะ
"Good night sweet dream kanda..."