ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฉันนะหรอ เจ้าหญิงคู่หมั้น
“ ว้าว สวยจังเลยเจ้าคะ คุณ หนู แต่ทำไม ดูไม่สดชื่นเลยเจ้าคะ”สาวใช้ทักเพราะเห็นหน้าเจ้านายที่ดูเหมือนว่าจะอารมณ์บูดแต่เช้า
“วันนี้เราต้องเข้าวังกับท่านพ่อ นะสิ เคฟ เราต้องไปเข้าเฝ้าเจ้าชายลาเซีย ผู้ไม่เคยยิ้มนะสิ” ผู้ถูกทักว่าเป็นคุณหนูกล่าว
“ แล้วทำไม คุณหนู เซย่าไม่บอกท่านพ่อว่าไม่อยากไปละเจ้าคะ”เคฟตั้งคำถาม
“เฮ้อ ! เราบอกแล้ว แต่ท่านพ่อบอกว่าเจ้าชายอยากให้เราสอนเต้นรำ หญิงทั้วแคว้น ฟาร์ฟาร์อเวย์มีมากมายก่ายกอง ทำไมต้องเจาะจงเลือกเราก็ไม่รู้” เซย่าบอกกับเคฟ แล้วพอเคฟทำท่าจะถามต่อ ก็บังเอิญได้ยินเสียง เจ้าพ่อตัวดี ดังออกมา
“ เสร็จรึยัง เซย่า เราไม่มีเวลาพอที่ตะมาคุยเล่นกับใครทั้งนั้นนะ”
“เสร็จแล้วค่ะ” เซย่าตอบพร้อมกับทำหน้าสะอิดสะเอียน แต่ดี ที่เจ้าพ่อบ้านั่น มองไม่เห็นไม่งั้นยุ่งแน่
“ไปกันได้แล้ว ช้าเป็นเต่าอยู่ได้ ยัยเซย่า” เจ้าพ่อตัวดีบ่นออกมา
เซย่าและเจ้าพ่อตัวดี ก็ขึ้นรถม้า ไม่นานก็เข้าเขตเมือง และเข้าเขตพระราชวัง
“ อะแฮ่ม ! หยุดก่อนท่าน” เสียงองครักษ์หน้าประตูพระราชวังตะโกนสั่ง เจ้าพ่อตัวดีจึงเปิดหน้าต่างออกไปถาม
“มีอะไร หรือ คาลอส” เจ้าพ่อตัวดีถามทหารองครักษ์คนนั้น
“ชะ เชิญ พะ พะ ย่ะ ค่ะ” ทหารคนนั้นกล่าวอย่างหวาดกลัว
“ท่านพ่อทำไม อีตา ทหารนั่น ใช้คำราชาศัพท์กับท่านหล่ะ”เซย่าถาม
“ เซย่า ถึงเวลาที่พ่อ ต้องบอกความจริงเจ้าแล้ว เจ้าเป็นเจ้าหญิงของแคว้น ไอซ์เบิร์ก พ่อเป็นพระราชาปกครองอยู่อะนะ พ่อได้แต่งงานกับแม่ของเจ้าแล้วก็มีเจ้าออกมาเนี่ย แหละ หลังจากนั้นพ่อก็หนีออกมาเที่ยวกับเจ้าโดยไม่ได้ขออนุญาต สมเด็จย่าของเจ้า พ่อก็กลับเข้าเมืองไม่ได้ พ่อก็ได้เขียนจดหมายไปหาท่านย่าของเจ้า ท่านก็ได้บอกวิธีการกลับว่า จะต้องให้ผู้หญิง ชาวไอซ์เบิร์ก เท่านั้นพาเข้ามา และต้องเป็น ผู้หญิง อายุ 18 ซึ่งก็ต้องรออีก 3 ปี กว่าเจ้าจะอายุครบกำหนด พ่อก็เลยอนุญาตให้เจ้าชายให้เจ้ามาสอนเต้นรำ และเรียนรู้การใช้ชีวิตในวังเป็นการตอบแทน เจ้าพ่อตัวดีกล่าวอย่างเป็นงานเป็นการ
“ พ่อ ล้อ เล่น น่า” เซย่ากล่าว แต่พอเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของ พ่อตัวเองก็รู้ว่าไม่ได้ล้อเล่น
“เราฝันไปรึเปล่าเนี่ย ” เซย่า นึกในใจ พอดีกลับที่รถม้าแล่นมาถึงพระตำหนัก แฮปปี้เนส ของเจ้าชายลาเซีย มีต้นไม้ดอกไม้ส่งกลิ่นหอมรวยรินเห็นภูเขา ป่าไม้ ชัดเจน ทำให้ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าชายคนนี้เนี่ยมีอะไรที่จะทำให้ไม่ยิ้มได้
“ลงมาจากรถได้แล้ว นั่งตะลึงอยู่ได้ยัยเซย่า” เจ้าพ่อตัวแสบกล่าว
“ ลงแล้ว เดี๋ยวนี้แหละ” พูดเสร็จก็เดินนำไปโดยไม่รอพ่อของตัวเอง
.........................................ทางด้านใน พระตำหนัก แฮปปี้เนส..................................
“ขอเดชะเจ้าหญิง รีนาเซย่า มาขอเข้าเฝ้าพะย่ะค่ะ “ มหาดเล็กกล่าว
“ ให้เข้ามาได้” เจ้าชายลาเซียพูด เสียงที่ฟังแล้วดูเย็นชาทำเอาผู้ฟังนึกหวาดกลัว
“ ได้ยินมาว่างามนัก ถ้าเจ้าทำให้ข้า ยิ้มได้ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้ากลับไปนะเซย่า “ เจ้าชายลาเซียนึกอยู่ในใจ
“ถวายบังคมเพคะ หม่อมฉัน รีนาเซย่า “ เซย่ากล่าว
“ไม่ต้องพิธีรีตอง อะไรหรอก เราก็มีศักดิ์เท่าเทียมกัน อ่อ สวัสดีครับ ไลท์คิง“ เจ้าชาย ลาเซียกล่าว ด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วมำเอาฟังคนฟังเกือบแข็งเป็นน้ำแข็ง
“สวัสดี ลาเซีย สบายดีไหม “ เจ้าพ่อตัวดีกล่าวทักทายเจ้าชายลาเซีย
เจ้าชายลาเซียผงกหัวพร้อมกับพยักหน้าให้เสนาบดีอ่านสัญญา ทำเอาคนถามถึงกับอึ้งในกิริยานั้น
“ สัญญามีอยู่ว่า ถ้าเจ้าหญิง รีนาเซย่าไม่สามารถทำให้ข้า ยิ้มได้ เราก็จะไม่นางกลับบ้าน ขอให้ท่านทำตามด้วย เจ้าหญิง รีนาเซย่า ระหว่างที่นางอยู่ในวัง นางจะมีศักดิ์เป็นคู่หมั้นของเราและอีก 2 ปี นางไม่สามารถทำให้เรายิ้มได้ นางต้องแต่งงานกับเรา “ มหาดเล็กอ่าน
“มากเกินไปแล้ว เจ้าชายลาเซีย” เซย่ากล่าว อย่างโกรธ ๆ
“เป็นอันว่าเราตกลง “ ไลท์คิงกล่าว “ ขอเราลาลูกสาวเราก่อนนะ ตามพ่อมาลูก”
------------------ นอกประตูห้อง ในพระตำหนักแฮปปี้เนส -----------------
“พ่อ ทำแบบนี้ได้ไง อ่ะ” เซย่าโวยวายทันที
“เฮอะน่า เอ้า เอานี่ไป ไม้เท้าประจำราชวงศ์เรา ไม้เท้าวาโย ใช้ตามที่หนังสือ เวทย์มนตร์ นะ ใช้เมื่อยามจำเป็นเท่านั้น เข้าใจนะเซย่า” ไลท์คิงกล่าว
“ พ่อแล้วท่านล่ะ จะอยู่กลับใคร” เซย่าถามอย่างเป็นห่วง (เป็นครั้งแรก ที่เธอรู้สึกเป็นห่วงพ่อ ฮิ ฮิ )
“ พ่อจะกลับประเทศ ย่าเจ้า หาคนมารับพ่อเข้าเมืองได้แล้ว พอเจ้าอายุครบ 18 ปีบริบูรณ์ พ่อจะมารับเจ้าไป ไปนะย่าเจ้าเรียกแล้ว ” ไลท์คิงกล่าว
“แล้วเคฟล่ะ” เซย่าถามต่อ
“ นางก็กลับไปบ้านเกิดของนางแล้ว พ่อให้เงินนางเป็นค่าเดินทางตั้งแต่เมื่อวานแล้ว พ่อไปล่ะน่ะลูก” ไลท์คิงเอ่ยพร้อมกับ วาร์ปไป
“ลาก่อนท่านพ่อ” เซย่ากล่าวอย่างเศร้า ๆ
---------------------------------------------------------------------
“วันนี้เราต้องเข้าวังกับท่านพ่อ นะสิ เคฟ เราต้องไปเข้าเฝ้าเจ้าชายลาเซีย ผู้ไม่เคยยิ้มนะสิ” ผู้ถูกทักว่าเป็นคุณหนูกล่าว
“ แล้วทำไม คุณหนู เซย่าไม่บอกท่านพ่อว่าไม่อยากไปละเจ้าคะ”เคฟตั้งคำถาม
“เฮ้อ ! เราบอกแล้ว แต่ท่านพ่อบอกว่าเจ้าชายอยากให้เราสอนเต้นรำ หญิงทั้วแคว้น ฟาร์ฟาร์อเวย์มีมากมายก่ายกอง ทำไมต้องเจาะจงเลือกเราก็ไม่รู้” เซย่าบอกกับเคฟ แล้วพอเคฟทำท่าจะถามต่อ ก็บังเอิญได้ยินเสียง เจ้าพ่อตัวดี ดังออกมา
“ เสร็จรึยัง เซย่า เราไม่มีเวลาพอที่ตะมาคุยเล่นกับใครทั้งนั้นนะ”
“เสร็จแล้วค่ะ” เซย่าตอบพร้อมกับทำหน้าสะอิดสะเอียน แต่ดี ที่เจ้าพ่อบ้านั่น มองไม่เห็นไม่งั้นยุ่งแน่
“ไปกันได้แล้ว ช้าเป็นเต่าอยู่ได้ ยัยเซย่า” เจ้าพ่อตัวดีบ่นออกมา
เซย่าและเจ้าพ่อตัวดี ก็ขึ้นรถม้า ไม่นานก็เข้าเขตเมือง และเข้าเขตพระราชวัง
“ อะแฮ่ม ! หยุดก่อนท่าน” เสียงองครักษ์หน้าประตูพระราชวังตะโกนสั่ง เจ้าพ่อตัวดีจึงเปิดหน้าต่างออกไปถาม
“มีอะไร หรือ คาลอส” เจ้าพ่อตัวดีถามทหารองครักษ์คนนั้น
“ชะ เชิญ พะ พะ ย่ะ ค่ะ” ทหารคนนั้นกล่าวอย่างหวาดกลัว
“ท่านพ่อทำไม อีตา ทหารนั่น ใช้คำราชาศัพท์กับท่านหล่ะ”เซย่าถาม
“ เซย่า ถึงเวลาที่พ่อ ต้องบอกความจริงเจ้าแล้ว เจ้าเป็นเจ้าหญิงของแคว้น ไอซ์เบิร์ก พ่อเป็นพระราชาปกครองอยู่อะนะ พ่อได้แต่งงานกับแม่ของเจ้าแล้วก็มีเจ้าออกมาเนี่ย แหละ หลังจากนั้นพ่อก็หนีออกมาเที่ยวกับเจ้าโดยไม่ได้ขออนุญาต สมเด็จย่าของเจ้า พ่อก็กลับเข้าเมืองไม่ได้ พ่อก็ได้เขียนจดหมายไปหาท่านย่าของเจ้า ท่านก็ได้บอกวิธีการกลับว่า จะต้องให้ผู้หญิง ชาวไอซ์เบิร์ก เท่านั้นพาเข้ามา และต้องเป็น ผู้หญิง อายุ 18 ซึ่งก็ต้องรออีก 3 ปี กว่าเจ้าจะอายุครบกำหนด พ่อก็เลยอนุญาตให้เจ้าชายให้เจ้ามาสอนเต้นรำ และเรียนรู้การใช้ชีวิตในวังเป็นการตอบแทน เจ้าพ่อตัวดีกล่าวอย่างเป็นงานเป็นการ
“ พ่อ ล้อ เล่น น่า” เซย่ากล่าว แต่พอเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของ พ่อตัวเองก็รู้ว่าไม่ได้ล้อเล่น
“เราฝันไปรึเปล่าเนี่ย ” เซย่า นึกในใจ พอดีกลับที่รถม้าแล่นมาถึงพระตำหนัก แฮปปี้เนส ของเจ้าชายลาเซีย มีต้นไม้ดอกไม้ส่งกลิ่นหอมรวยรินเห็นภูเขา ป่าไม้ ชัดเจน ทำให้ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าชายคนนี้เนี่ยมีอะไรที่จะทำให้ไม่ยิ้มได้
“ลงมาจากรถได้แล้ว นั่งตะลึงอยู่ได้ยัยเซย่า” เจ้าพ่อตัวแสบกล่าว
“ ลงแล้ว เดี๋ยวนี้แหละ” พูดเสร็จก็เดินนำไปโดยไม่รอพ่อของตัวเอง
.........................................ทางด้านใน พระตำหนัก แฮปปี้เนส..................................
“ขอเดชะเจ้าหญิง รีนาเซย่า มาขอเข้าเฝ้าพะย่ะค่ะ “ มหาดเล็กกล่าว
“ ให้เข้ามาได้” เจ้าชายลาเซียพูด เสียงที่ฟังแล้วดูเย็นชาทำเอาผู้ฟังนึกหวาดกลัว
“ ได้ยินมาว่างามนัก ถ้าเจ้าทำให้ข้า ยิ้มได้ ข้าจะไม่ปล่อยเจ้ากลับไปนะเซย่า “ เจ้าชายลาเซียนึกอยู่ในใจ
“ถวายบังคมเพคะ หม่อมฉัน รีนาเซย่า “ เซย่ากล่าว
“ไม่ต้องพิธีรีตอง อะไรหรอก เราก็มีศักดิ์เท่าเทียมกัน อ่อ สวัสดีครับ ไลท์คิง“ เจ้าชาย ลาเซียกล่าว ด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วมำเอาฟังคนฟังเกือบแข็งเป็นน้ำแข็ง
“สวัสดี ลาเซีย สบายดีไหม “ เจ้าพ่อตัวดีกล่าวทักทายเจ้าชายลาเซีย
เจ้าชายลาเซียผงกหัวพร้อมกับพยักหน้าให้เสนาบดีอ่านสัญญา ทำเอาคนถามถึงกับอึ้งในกิริยานั้น
“ สัญญามีอยู่ว่า ถ้าเจ้าหญิง รีนาเซย่าไม่สามารถทำให้ข้า ยิ้มได้ เราก็จะไม่นางกลับบ้าน ขอให้ท่านทำตามด้วย เจ้าหญิง รีนาเซย่า ระหว่างที่นางอยู่ในวัง นางจะมีศักดิ์เป็นคู่หมั้นของเราและอีก 2 ปี นางไม่สามารถทำให้เรายิ้มได้ นางต้องแต่งงานกับเรา “ มหาดเล็กอ่าน
“มากเกินไปแล้ว เจ้าชายลาเซีย” เซย่ากล่าว อย่างโกรธ ๆ
“เป็นอันว่าเราตกลง “ ไลท์คิงกล่าว “ ขอเราลาลูกสาวเราก่อนนะ ตามพ่อมาลูก”
------------------ นอกประตูห้อง ในพระตำหนักแฮปปี้เนส -----------------
“พ่อ ทำแบบนี้ได้ไง อ่ะ” เซย่าโวยวายทันที
“เฮอะน่า เอ้า เอานี่ไป ไม้เท้าประจำราชวงศ์เรา ไม้เท้าวาโย ใช้ตามที่หนังสือ เวทย์มนตร์ นะ ใช้เมื่อยามจำเป็นเท่านั้น เข้าใจนะเซย่า” ไลท์คิงกล่าว
“ พ่อแล้วท่านล่ะ จะอยู่กลับใคร” เซย่าถามอย่างเป็นห่วง (เป็นครั้งแรก ที่เธอรู้สึกเป็นห่วงพ่อ ฮิ ฮิ )
“ พ่อจะกลับประเทศ ย่าเจ้า หาคนมารับพ่อเข้าเมืองได้แล้ว พอเจ้าอายุครบ 18 ปีบริบูรณ์ พ่อจะมารับเจ้าไป ไปนะย่าเจ้าเรียกแล้ว ” ไลท์คิงกล่าว
“แล้วเคฟล่ะ” เซย่าถามต่อ
“ นางก็กลับไปบ้านเกิดของนางแล้ว พ่อให้เงินนางเป็นค่าเดินทางตั้งแต่เมื่อวานแล้ว พ่อไปล่ะน่ะลูก” ไลท์คิงเอ่ยพร้อมกับ วาร์ปไป
“ลาก่อนท่านพ่อ” เซย่ากล่าวอย่างเศร้า ๆ
---------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น