อาจารย์สีหน้าตายด้านในโลกฮงไก

ลำดับตอนที่ #77 : ตอนที่77

เบย์ยิงหนามเลือดไปหาลุดวิก และคุโระก็ตัดมมิติจากระยะไกลเช่นเคย ซึ่งทำให้ลุดวิกต้องรับศึกทั้งสองด้าน โดยเฉพาะการตัดมิติ เขาไม่สามารถรู้ได้ว่ามันจะโผล่มาทางไหน

และข้อสรุปก็คือ การตัดมิติของคุโระจะตัดร่างกายทั้งหมดของเมธูเสลาห์ แม้ว่าจะใช้คมเขี้ยวของสัตว์ร้ายป้องกันได้ แต่มันก็ยังโดนเขาอยู่ดี และไม่นานลุดวิกก็ฟื้นฟูร่างกายอีกครั้ง

ทันใดนั้นคุโระก็พุ่งไปหาลุดวิกและใช้ Jizo Mitama แทงไปที่หน้าอกของเขาสุดแรง จากนั้นปลดปล่อยเพลิงสีม่วงออกมาจากปลายดาบและเผาร่างของเมธูเสลาห์

อย่างไรก็ตามซีกซ้ายของคุโระก็ถูกคมเขี้ยวของสัตว์ร้ายกลืนกินเช่นกัน แต่คุโระยังคงใช้มือขวาลาก Jizo Mitama เป็นแนวขวางและใช้หมัดขวาต่อยเข้าที่หน้าก่อนจะกระโดดออกมา

“อ๊าาาาาาาา!” เบย์คำรามและต่อยทะลุหน้าอกของลุดวิกและเหวี่ยงเขาออกไป

“เจ็บเปล่าวะ? เจ็บใช่ไหม? มึงร้องออกมาดิวะ ฮ่าฮ่า” เบย์คำรามอย่างเยาะเย้ย

ทั้งสามคนปะทะกันอีกครั้ง เสียงคำรามของพวกเขาที่ปล่อยออกมาไม่สามารถสื่อเป็นคำพูดได้ แต่ถึงอย่างนั้น มันก็คือเจตจำนงที่ต้องการฆ่าอย่างแน่นอน

พวกเขาแตกสลายและกลายเป็นชิ้นๆ ทั้งสามคนกัดฟันด้วยความโกรธ โดยเฉพาะเบย์และเมธูเสลาห์ พวกเขาจะแย่งชิงกันว่าใครคือความมืดที่แท้แท้จริง แต่สำหรับคุโระ เขาต้องการแยกคลอเดียออกจากเมธูเสลาห์

เหตุผลที่เขารู้ก็เพราะว่า คลอเดียน่าจะกลายเป็นครึ่งแวมไพร์และถูกลุดวิกดูดเข้ามาในร่างกาย ดังนั้นต้องหาจังหวะเหมาะสมที่จะเสียบยามาโตะเข้าไปและดึงคลอเดียออกมา

ทั้งสามคนต่อสู้กันเหมือนพายุลูกมหึมาที่ปรากฏอย่างฉับพลันและมีอัตราการหมุนที่สูง และมันก็ยังเพิ่มความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้ง

“กูจะแพ้ไม่ได้!”

ความพ่ายไม่ใช่ทางเลือก คนเดียวที่เบย์ยอมรับความพ่ายแพ้ก็คือท่านเฮย์ดริช และมันก็จะเป็นความจริงตลอดไปและจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงทั้งสิ้น

ดังนั้นเบย์พยายามทำลายลุดวิก ฟื้นฟูร่างกาย และสับเขาให้เป็นชิ้นๆ เบย์ต้องการชนะโดยเร็วที่สุดและดื่มเลือดของเมธูเสลาห์เพื่อหาว่าคลอเดียอยู่ที่ไหน

ลุดวิกถอยออกไปอย่ารวดเร็ว เขาเริ่มโกรธและเลือกที่จะใช้พลังลึกลับของเขา ซึ่งท้องฟ้ารอบตัวทุกคนก็ปกคลุมไปด้วยแสงแห่งความมืด

มันเป็นฉากแห่งการทำลายล้างอย่างชัดเจน และรู้สึกเหมือนจะเป็นสัญญาณของหายนะครั้งใหญ่เช่น สึนามิที่สามารถจมได้ทั้งทวีป

“ยีซาร์ต (Yetzirah) ของขวัญแห่งความมืด (Qliphoth Bacikal) ” เบย์ดีดนิ้ว

“อ๊ะ!” ลุดวิกมองลงไปที่หนามแหลมที่งอกออกมาจากหน้าอก เห็นได้ชัดว่าลุดวิกไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นี่เป็นสิ่งที่เกิดนอกเหนือจากการคาดการของเขา และมันก็คือไพ่ตายของเบย์เช่นกัน

ซึ่งทุกอย่างเริ่มปะติดปะต่อกันมากขึ้น ซึ่งทำให้ลุดวิกมองย้อนกลับไปในการต่อสู้และเบย์ก็กำลังจะอธิบายทุกอย่างให้ฟังอย่างชัดเจน

“มึงถูกแทงด้วยเลือดของกู ซึ่งคลอเดียได้ดูดเลือดของกูมานิดนึง”

ดูเหมือนลุดวิกจะตระหนักในที่สุด ซึ่งทั้งหมดที่กล่าวมานั้นเป็นสัญญาเลือด

“คลอเดียดูดเลือดของกูแม้ว่าจะแค่เลีย แต่เลือดของกูก็ผสมอยู่ในตัวของมัน”

ไม่ว่าคลอเดียจะรับเลือดไปมากแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงได้ว่า เธอได้รับเขี้ยวของเบย์ลงไปแล้ว

“มึงเข้าใจใช่ไหม? ความสัมพันธ์ระหว่างสายเลือดของผู้รับและผู้มอบให้ จากมึงถึงมัน และจากมันถึงกู มันเป็นเส้นตรงวะ”

เป็นเพราะคลอเดีย เบย์จึงสามารถตอบโต้ลุดวิกได้ ในอีกความหมายหนึ่ง เบย์กำลังต่อสู้ด้วยพลังของคลอเดีย และเธอก็ยังเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เบย์ไม่ใช้เขตแดนกุหลาบเลือด ถ้าจิตสำนึกของเฮลก้าแข็งแกร่งขึ้นเธอก็จะฆ่าคลอเดีย

“เยี่ยมมากเบย์!” แม้แต่คุโระก็ไม่เคยรู้ว่าแวมไพร์จะมีสัญญาเลือดแบบนี้ด้วย ดังนั้นเขาจึงใช้โอกาสที่ลุดวิกตื่นตระหนกและพุ่งเข้าหา

คุโระกำยามาโตะไว้ในมือขวาและแทงกลางหน้าอกลุดวิกด้วยความมั่นคง เขานึกถึงภาพของคลอเดียและใช้มือขวาแทงเข้าไปในร่างกายลุดวิกและดึงคลอเดียออกมา พร้อมกับแสงสว่างเจิดจ้า

“ดีมากทั้งสองคน คราวนี้ถึงตาฉันแล้ว”

“พันธสัญญา-หอกศักดิ์สิทธิ์แห่งโชคชะตา (Longinuslanze Testament)”

แสงสีทองเอ่อล้นเมื่อพลังของจักรวาลถูกอัดเข้าไปในหอกที่ปรากฏขึ้นภายในมือของท่านเฮย์ดริช นี่คือการแสดงพลังที่แท้จริงของความเป็นพระเจ้า และไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป้าหมายของมันคืออะไร

เมธูเสลาห์ ว่ากันว่าเป็นคนที่ใช้อาคมขั้นสุดท้าย

“ชัยชนะที่ไร้ที่ติ ฉันจะคว้ามันเอาไว้ รับไปซะ”

แม้แต่ความมืดก็ไม่สามารถต้านทานพลังทำลายล้างโดยตรงได้ ซึ่งมันเป็นแสงสว่างที่จะทำลายกฎและให้กำเนิดโลกใหม่

มันเหมือนกระแสของน้ำตกสีทองที่พัดพาความมืดทั้งหมดออกไป ซึ่งลุดวิกก็กรีดร้องเหมือนร่างกายของเขาจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เขาไม่ใช่เมธูเสลาห์อีกแล้ว

“อ๊าาาาาา!”

ทุกคนรู้สึกว่าเวทมนตร์โบราณของเขาระเหยหายไปเนื่องจากพลังของหอกศักดิ์สิทธิ์ ไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่ความมืดมิด

ในที่สุดมันก็เหลือแต่ธรรมชาติที่ไร้รูปแบบ ซึ่งไม่สามารถบรรยายออกมาได้ และด้วยเหตุนี้ เหตุการณ์ลึกลับที่กาตึญจึงถูกกำจัดโดยสมบูรณ์

แต่ดูเหมือนจะมีมือหนึ่งยื่นออกมาจากแสงและจับไหล่ของคุโระที่กำลังจะส่งคลอเดียให้เบย์

“ไม่! มันยังไม่จบ!….เอาแสงของฉันคืนมา!….ฉันจะไม่ยอมให้แกขโมยแสงของฉันไป!”

“ไอ้เวร! ปล่อยนะเว้ย! ร่างปีศาจของฉันกำลังจะสลายไปแล้ว! มันรับน้ำหนักไม่ไหว!” คุโระคำรามออกมาและพยายามจะสลัดลุดวิกให้หลุด แม้แต่เบย์ก็ไม่สามารถบินได้ และเขาต้องมาเกาะไหล่คุโระเช่นกัน

ทุกอย่างทำให้คุโระสับสนไปหมดอย่างไม่น่าเชื่อ ลุดวิกยังมีชีวิตอยู่ ไม่เพียงแต่ถูกเขาและเบย์จัดการเท่านั้น แต่ยังหลังจากถูกหอกศักดิ์สิทธิ์ของท่านเฮย์ดริชโจมตีโดยตรง

บางทีเขาอาจจะตายไปแล้วก็ได้ ดังนั้นลุดวิกจึงมีความตั้งใจที่ดื้อรั้นและต้องการปฏิเสธความตายของเขา โดยไม่คิดถึงสิ่งใดเลยนอกจากคลอเดีย

“ฉันจะไม่ปล่อยแก!….ฉันจะไม่ยอมให้แกขโมยแสงของฉัน!”

“ตูไม่ใช่ทีก้านะเว้ย ไปหาคนอื่นนู่น!-”

ลุดวิกรวบรวมพลังทั้งหมดของเขา ซึ่งเป็นการกระทำที่เหนือความคาดหมายของคุโระและเบย์เป็นอย่างมาก เขาดึงทั้งสามคนและทำให้ไม่สามารถทรงตัวกลางอากาศได้

“อ๊าาาาาาาา!” เบย์และคุโระ

ทุกคนเริ่มร่วง ทั้งสามคนอยู่ในแรงโน้มถางที่ต่างกัน ในที่สุดก็ทะลุเมฆหมอกออกมาและเมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นดินแดนรกร้างอันกว้างใหญ่และเย็นยะเยือก

ซึ่งมันเป็นดินแดนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะและน้ำแข็ง 

ทุกคนอยู่สูงมากและตกลงไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งทำให้คุโระไม่มีทางเลือกนอกจากใช้ร่างปีศาจที่เหลือคลุมตัวคลอเดียเอาไว้ และหวังว่าเธอจะรอดจากการตกไปได้ ส่วนตัวของคุโระเองก็ไม่น่าจะตาย เขาคิดแบบนั้น

เมอร์คิวเรียสกำลังมองลงไปราวกับผู้ชมละคร แม้ว่าสถานการณ์จะเลวร้าย แต่เขาก็จะพูดอะไรสักอย่างที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ซึ่งทัศนคติแบบนี้ทำให้หลายคนไม่ชอบเขา

“แล้วเราจะทำอะไรดี? จะส่งกำลังเสริมไปไหม? หรือเราจะเตรียมพร้อมกับสำหรับการโจมตีครั้งต่อไป?”

“ไม่จำเป็น”

หลังจากตอบเมอร์คิวเรียส ท่านเฮย์ดริชปลดรูปแบบหอกของเขาและมองลงไปด้านล่างก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ไม่แยแส

“เป้าหมายของเราสำเร็จแล้ว ที่เหลือก็คือปัญหาของพวกเขา ดังนั้นเราก็ถอนตัว…ถ้าพวกเขารอด เดี๋ยวก็กลับมาเอง ซึ่งตอนนี้พวกเราเป็นแค่คนนอก และการไปบุกรุกพื้นที่ส่วนตัว มันค่อนข้างหยาบคาย”

เมอร์คิวเรียสที่อยู่ด้านข้างดูผิดหวัง แต่ก็ยากที่จะบอกได้ว่าเขาดูจริงจังแค่ไหน ก่อนที่จะถอนตัว เมอร์คิวเรียสก็ถามท่านเฮย์ดริชอีกหนึ่งคำถาม

“เมธูเสลาห์เป็นยังไงบ้าง?”

“ก็ไม่เลว”

ท่านเฮย์ดริชมองผู้ใต้บังคับบัญชาอีกครั้ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและอวยพรอนาคตของพวกเขาด้วยความจริงใจ

ท่านเฮย์ดริชฝันถึงดินแดนแห่งความขัดแย้งที่เขาต้องการ ซึ่งมีแต่การทำลายล้างและการสู้รบชั่วนิรันดร์

…

ไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายที่เข้ากันไม่ได้จึงลงเอยด้วยความร่วมมือกันในขณะที่พวกเขาทำสิ่งเดียวกันโดยไม่ได้ตั้งใจ เบย์และลุดวิกใช้พลังเฮือกสุดท้ายที่เหลืออยู่ปกป้องร่างของคลอเดียที่มีคุโระอุ้มอยู่

แน่นอน การสลายตัวของร่าง Sin Devil Trigger เกิดขึ้นเร็วมาก จนคุโระกลับมาเป็นมนุษย์ธรรมดา ดังนั้นเขาก็ใช้แรงที่เหลืออยู่ปกป้องคลอเดียเช่นกัน

พวกเขาไม่เคยปล่อยเลยแม้ว่าจะชนเข้ากับดินแดนน้ำแข็งจากความสูงหลายพันเมตร ร่างกายของพวกเขาบาดเจ็บสาหัสและกระอักเลือดออกมาจำนวนมาก

พวกเขายังจับคลอเดียไว้แน่นแม้ว่าพวกเขาจะตกลงบนทางลาดที่ลื่นและถูกน้ำแข็งทิ่มแทงร่างกายก็ตาม

เมื่อทุกอย่างจบลง พวกเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในโลกที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสุดลูกหูลูกตา

“อะ…อะ…อะ”

คนแรกที่ยืนขึ้นคือลุดวิก เขาสูญเสียตัวตนในฐานะเทพเจ้าแห่งความมืดไปหมดแล้ว สีผิว สีตา ความมืดทุกอย่างที่เขาสะสมมา ทุกอย่างหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ในความเป็นจริง อาวุธของท่านเฮย์ดริชได้ทำลายส่วนหนึ่งของลุดวิกซึ่งถูกเรียกว่าแกนกลางของเขา และการที่ร่างกายของลุดวิกจะสูญสลายไปก็เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

ดังนั้นลุดวิกจึงใช้พลังอันน้อยนิดช่วยเหลือคลอเดีย และความจริงที่ว่าเขาสามารถรักษารูปลักษณ์ความเป็นมนุษย์ได้ก็ถือว่ามหัศจรรย์แล้ว

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้นได้ แต่น่าจะเป็นความดื้อรั้นของเขา ซึ่งไม่มีคำอธิบายอื่นอีกแล้ว และลุดวิกหยุดคิดถึงเรื่องนั้นและเดินไปหาสิ่งสำคัญของเขา

“คลอเดีย…”

ลุดวิกลากเท้าของเขาไปหาแม่ชีที่นอนอยู่บนพื้นสีขาว ตรงนั้นเป็นแอ่งเลือดสีแดงและมีผู้ชายนอนอาบเลือดด้วยเสื้อผ้าฉีกขาด บาดแผลเหวอะหวะ เรียกได้ว่าอาการบาดเจ็บถึงตายจนน่าสยดสยอง

ในฐานะที่เป็นผู้เริ่มต้น ร่างกายของคุโระยังคงเป็นมนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีเกราะวิญญาณปกป้องเหมือนกับคนอื่นๆ ดังนั้นการที่เขารอดมาได้ก็ปาฏิหาริย์แล้ว

ทันใดนั้นกุญแจสวรรค์ก็เรืองแสงและร่างของฮิโกคุมารุก็โผล่ออกมา เมื่อเห็นสภาพของคุโระ เธอร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวังและกอดร่างของเขาไว้แน่น

“ลูกพี่!….ลูกพี่!….อย่าตายนะ!” แม้แต่น้ำตาบนใบหน้าของฮิโกคุมารุก็ร่วงลงบนใบหน้าของคุโระที่มองท้องฟ้าอย่างวางเปล่า

ฮิโกคุมารุรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เธอคิดว่าจะมีใครสักคนมาช่วยคุโระ ดังนั้นเธอจึงมองไปหาคนที่ใกล้ตัวมากที่สุด นั่นก็คือลุดวิก

อย่างไรก็ตาม ลุดวิกส่ายหน้าและมองไปที่คลอเดีย คนอื่นไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจ มีแต่แสงสว่างเท่านั้นที่เขาต้องการ

คุโระกระอักเลือดออกมาและมองใบหน้าของฮิโกคุมารุที่น่าเกลียด แน่นอนการที่ร้องไห้มันต้องเป็นสภาพแบบนั้น และเขาก็ยื่นมือจับใบหน้าของฮิโกคุมารุ

“อา…ไม่เป็นไร…ขอพักสักหน่อย….แค่แปปเดียว…” คุโระพูดอย่างอ่อนแรง ซึ่งฮิโกคุมารุก็จับมือของคุโระด้วยมือทั้งสองข้างของเธอและตะโกน

“ไม่! ลูกพี่จะหลับไม่ได้นะ!…ถ้าลูกพี่ตายหนูจะต้องอยู่คนเดียว…หนูไม่เอานะ! ได้โปรด…” ฮิโกคุมารุร้องครวญครางเหมือนวันสิ้นโลก

แต่ดวงตาของคุโระเริ่มปิดลงอย่างช้าๆ และหลับลงไปในที่สุด

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย!” เสียงกรีดร้อวของฮิโกคุมารุทำให้เกิดการปะทุของพลังฮงไกรอบตัวเธออย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน รูปลักษณ์ของเธอเริ่มกลายเป็นจิ้งจอกสีชมพู

แม้แต่ลุดวิกก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวพลังที่ไม่เคยรู้จักเช่นนี้ แต่ทันใดนั้นก็มีมือขวามาจับที่ใบหน้าของฮิโกคุมารุด้วยความอ่อนโยน ซึ่งทำให้เธอสลบลงเล็กน้อย

“ฉัน…ไม่ได้ตาย…ฉันอยากพัก…ขอนอนหนุนตักได้ไหม?” คุโระพูดออกมาอย่างประหม่าเล็กน้อย

‘ไอ้ห่า คนมันเหนื่อยและเจ็บ คนมันอยากจะนอนพัก ทำไมดันมาร้องข้างๆ หูและปล่อยพลังฮงไก?’ คุโระสาปแช่งตัวเองในใจ

ร่างกายของฮิโกคุมารุกลับมาเหมือนเดิมและยกหัวของคุโระวางบนตักของเธออย่างอ่อนโยนและลูบผมของเขาอย่างเอ็นดู ในขณะที่น้ำตาของเธอยังคงร่วงมาอย่างต่อเนื่อง

“หนู…จะให้…ความอบอุ่น…” ฮิโกคุมารุใช้พลังของเธอจุดไปบางๆ รอบตัวคลอเดียและคุโระ

‘ได้หนุนตักสาวน่ารักๆก็ดี…ค่อนข้างนิ่ม รู้สึกดีจริงๆ ถ้าเป็นคนอื่นอย่างเช่นเมย์- ไม่! เลิกคิด เดี๋ยวมันจะอนาจาร’ คุโระคิดในใจด้วยความสุขและมองท้องฟ้า

ลุดลิกเดินผ่านทั้งสองคนและไปหาคลอเดีย

“อา…อา…”

การได้ยินเสียงครางเบาๆ ของคลอเดียก็ทำให้ลุดวิกรู้สึกโล่งใจ และเขาก็คุกเข่าลงและตรวจสอบสภาพของเธอ

แก้มและมือของเธอเปื้อนเลือดสีแดง ซึ่งน่าจะมาจากคุโระที่นอนอยู่ตรงนั้น และลุดวิกก็ไม่เห็นบาดแผลอื่นอีกเลย เห็นได้ชัดว่าไม่มีกระดูกหักหรืออะไรเลย ส่วนหนึ่งก็เป็นการปกป้องของคุโระ

ลุดวิกรู้ว่าความเป็นครึ่งแวมไพร์ของคลอเดียหายไปแล้วหลังจากการถูกดาบยามาโตะแทง และพลังเมธูเสลาห์ของลุดวิกก็หายไปเช่นกันเพราะหอกศักดิ์สิทธิ์

แต่ความจริงที่ลุดวิกยังมีชีวิตอยู่ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คลอเดียปลอดภัย และตอนนี้มีสิ่งเดียวที่เขาทำได้

“ฉันต้องพาเธอไปที่ปลอดภัย” การสลายของร่างลุดวิกเริ่มใกล้เข้ามาทุกวินาที

ไม่ต้องพูดเลยว่า โรคมะเร็งของคลอเดียเริ่มเดินอีกครั้งและเริ่มป่วยจนถึงอ่อนแอ จากนั้นความตายของเธอก็ใกล้เข้ามาทุกที

ลุดวิกยอมไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม แม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะอยู่กับเธอจนถึงวันที่ทุกอย่างจบลง แต่เขาก็พูดออกมาอย่างมีความหวัง

“เธอต้องมีชีวิตอยู่…อีกสักวินาทีหรือนานกว่านั้น เธอคือทุกอย่างของฉัน…ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอตาย!” ด้วยคำสาบานลุดวิกจึงยื่นมือไปรับเธอ

“หยุด! อย่าเอามือสกปรกของมึงไปแตะต้องมัน!”

เสียงที่ดังมาจากด้านหลังนั้นเต็มไปด้วยความรุนแรงจนรู้สึกเหมือนสามารถละลายน้ำแข็งที่เย็นยะเยือกได้

ชายทั้งสองคนจ้องตากันโดยไม่พูดอะไร ทั้งคู่อยู่ในสภาพสยดสยอง ซึ่งบาดแผลของเบย์สาหัสเป็นพิเศษ

ในระหว่างการต่อสู้บนท้องฟ้า เขาได้รับวิญญาณแกลดส์ไฮม์เช่นเดียวกับคุโระ แต่ปัจจุบันมันไม่เหลืออะไรแล้ว วิญญาณเดียวที่เหลืออยู่คือตัวของเขาเอง

เห็นได้ชัดว่าเบย์ใช้วิญญาณทั้งหมดที่เหลืออยู่โจมตีลุดวิกครั้งสุดท้ายและใช้พลังอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ช่วยคลอเดีย เช่นเดียวกับสิ่งที่คุโระทำ

ทั้งคุโระและเบย์ไม่สามารถฟื้นฟูร่างกายได้อีกแล้ว ถ้าต้องการทำแบบนั้น ทั้งสองคนก็จะไม่แน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่ดีแน่นอน

และการใช้พลังชีวิตของตัวเองเป็นอาวุธนั้นไร้สาระอย่างชัดเจน ซึ่งมันเหมือนกับการฆ่าตัวตาย ดังนั้นทั้งสองคนจะไม่ยอมทำแบบนั้น

ทั้งคุโระและเบย์อยู่ในระดับมนุษย์ธรรมดาทั่วไป เวทมนตร์ที่ไหลผ่านร่างกายของพวกเขาถูกปิดผนึกโดยสมบูรณ์

เมื่อเบย์และลุดวิกจ้องตากัน พวกเขาก็รู้แล้วว่าควรจะทำอะไร