อาจารย์สีหน้าตายด้านในโลกฮงไก

ลำดับตอนที่ #6 : ความวุ่นวายครั้งใหม่

หญิงสาวรู้สึกถึงกลิ่นที่คุ้นเคยมาจากคุโระ​ ‘มนุษย์งั้นหรอ...ฉันจะยอมแกไปก่อน’

“ช่วยหันหลังไปด้วย”

คุโระหันหลังตามที่หญิงสาวบอก ได้ยินเสียงเสื้อผ้าที่ถอดทีละชิ้นมันก็อดไม่ได้ที่จะจินตนาการว่าร่างกายของเธอสวยงามเพียงใด

‘ไม่ได้ เราเป็นอาจารย์จะไปคิดแบบนั้นไม่ได้!’ คุโระกัดฟันและหลับตาพยายามไม่คิดถึงเรื่องลามก

“เสร็จแล้ว”

 ต้องบอกเลยว่าเธอสวยมาก ใบหน้าที่สวยและเย็นชาราวกับเจ้าหญิงน้ำแข็ง ผมยาวที่รวบไว้ด้านหลัง ชุดกะลาสีสีขาวพร้อมกับส่วนโค้งเว้าที่นูนออกมา ขาเรียวยาวที่ถูกห่อหุ้มด้วยถุงน่องสีดำ เพิ่มเสน่ห์ให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก

‘ส…สุดยอด!’

จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปจนเกิดประกายแสงจ้าทั่วห้องขัง หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะเอามือมาบังด้วยความประหลาดใจและตั้งท่าสู้ด้วยสัญชาตญาณ

‘เมื่อกี้มันอะไร? …เจ้านั่นใช้เวทงั้นหรอ’ เมื่อมองดูดีๆ ร่างกายยังคงปกติ ไม่รู้สึกถึงอะไร เหมือนกับว่าเป็นเวทมนตร์ฉายแสงธรรมดา

คุโระโชว์รูปถ่ายดิจิตอลให้หญิงสาวดู เธอประหลาดใจเป็นอย่างมาก เพราะในกล่องเล็กๆ มีตัวเธออยู่ข้างใน หญิงสาวจึงคว้าโทรศัพท์และมองอย่างใกล้ๆ มุม สัดส่วน หน้าตา ถอดแบบออกเหมือนทุกอย่าง

‘นี่มันอะไร? อาวุธใหม่งั้นหรอ…แต่ทำได้ยังไง? …เอ๊ะ!? มันขยับได้!? อะไรเนี่ยรูปภาพพวกนี้!?’

ในโทรศัพท์ยังมีรูปของคนอื่นอยู่ในนั้น ส่วนมากเป็นคนที่เธอไม่รู้จัก เสื้อผ้าก็แตกต่างออกไปซึ่งมีรูปของพวกเคียน่ารวมเอาไว้ด้วย เมื่อเลื่อนไปเรื่อย ๆ ก็ยิ่งทำให้เธอประหลาดใจขึ้นไปอีก

มันเป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยสิ่งก่อสร้างที่ไม่รู้จัก นกเหล็กที่สามารถบินบนท้องฟ้า (เครื่องบิน) ม้าเหล็กที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง (มอเตอร์ไซค์) ยังมีโกเลมที่ร่างกายถูกสร้างขึ้นด้วยเหล็ก (ไททัน)

‘กล่องนี่มันคืออะไร?’

คุโระยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยถึงแม้ว่าสีหน้าของเขาจะไม่เปลี่ยนไปเลยก็ตาม เหมือนเห็นเด็กบ้านนอกที่ไม่รู้จักโลก คงถูกขังอยู่ในคุกมานาน น่าสงสารจริงๆ ที่สาวสวยแบบนี้ต้องมาติดอยู่ในคุก

“มันคือรูปถ่าย”

“รูปถ่าย?”

คุโระจึงเริ่มอธิบายการทำงานของโทรศัพท์ให้แก่หญิงสาว เธอค่อยๆ เลื่อนดูหลายๆ ฟังชั่นก์ บางสิ่งก็ทำให้เธอตกใจ ที่จู่ๆ ก็มีเสียงเพลงดังขึ้น ตัวอักษรที่ไม่คุ้นเคย ฯลฯ

หลังจากดูทุกอย่างแล้วเธอก็ส่งคืนคุโระและมองเขาอย่างระมัดระวัง สิ่งที่เรียกว่าโทรศัพท์เป็นเทคโนโลยีที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันสามารถเก็บภาพเหตุการณ์ต่างๆได้ สุดท้ายโครงสร้างภายในที่มีความซับซ้อนสูง

ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ออร่าที่ปล่อยออกมาไม่ธรรมดา แถมดาบในมือก็ดูน่าสงสัย คงไม่ใช่อาจารย์ธรรมดาที่จู่ๆ ก็โผล่มา หญิงสาวจึงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยและคิดในใจว่า

‘ไม่ว่าต้องแลกมาด้วยอะไร ข้าจะต้องฆ่าแก อาโทเรียส!’ หญิงสาวกำหมัดด้วยความโกรธ

‘สีหน้าแบบนั้นมันคืออะไร!? เราทำอะไรให้เธอไม่พอใจง? หรือว่าจะเป็นชุดนักเรียน!? …คงต้องล่อด้วยอาหารสินะ’

การหยิบกระเป๋าเป้ของคุโระทำให้หญิงสาวต้องถอยหลังครึ่งก้าว เธอไม่รู้ว่าคุโระกำลังทำอะไร แต่สีหน้าที่ไร้อารมณ์สามารถบอกได้เลยว่ากำลังเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น หญิงสาวจึงตั้งท่าโจมตีอีกครั้ง

ต่อมาเธอต้องประหลาดใจเพราะผู้ชายคนนี้หยิบบางอย่างที่คล้ายกับอาหารออกมาจากกระเป๋า มันถูกเก็บไว้ในห่อใสๆ บางอย่างถูกเก็บเอาไว้ในกล่อง เมื่อเปิดออกมามันก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมๆ ที่โชยออกมา

‘อาหาร? อาหารถูกเก็บไว้ในนี้? เป็นของที่แปลก…แต่ว่าตัวเราในตอนนี้กินของพวกนี้ไม่ได้แล้ว’

ตั้งแต่ร่างกายนี้ถูกครอบงำด้วยคำสาป ทำให้เธอไม่สามารถกินอาหารหรือลิ้มรสชาติของมนุษย์ได้อีก ทำได้แค่กินเนื้อสดๆ ของพวกสัตว์ปีศาจเท่านั้น

“ข้ากินของแบบนี้ไม่ได้…ข้ากินได้แต่เลือดสดๆ” หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบง่ายในท่าสบายๆ

‘อะไรนะ!? กินได้แต่เลือดงั้นหรอ!? ตูมาเจอตัวบ้าอะไรเนี่ย!? …เดี๋ยวนะคำว่า ข้า นี่ตูมาอยู่ยุคไหนวะเนี่ย!?’ คุโระกรีดร้องในใจอย่างน่าสมเพช

“ข้ายังไม่ได้บอกชื่อสินะ ข้าชื่อ เวลเวท โครว์ เป็นปีศาจ” เวลเวทพูดในขณะที่โชว์แขนปีศาจสีแดง

คุโระถึงกับพูดไม่ออกและมองด้วยใบหน้าที่ตายแล้ว เสียใจมากที่ไม่รู้ว่าจะมาโผล่ในคุกที่ขังปีศาจอย่างเธอคนนี้ ทางที่ดีควรรีบหนีออกจากที่นี่ดีกว่า ไม่งั้นโดนเธอกินแน่

‘เชี่ย!’

‘เห็นมือนี่แล้วยังไม่กลัวอีกหรอ…ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา…ก่อนอื่นเราต้องดูท่าทีของมันไปก่อน’

คราวนี้คุโระลองชักดาบอีกครั้ง ทว่ามันก็ชักไม่ออก เขาได้แต่ยืนแข็งเป็นหินอยู่สักพัก จนในที่สุดก็ถอนหายใจ ขนาดแฮชเชอร์แห่งสายฟ้ายังทำให้เป็นมิตรได้เลย ปีศาจหญิงคนนี้คงไม่ต่างกัน

“คุโระ ชิบิโตะ เป็นอาจารย์สอนวิชาสังคมที่เซนเฟรย่า”

เวลเวทรู้สึกถึงน้ำเสียงที่เย็นชาและออร่าที่กดดัน มันไม่มีอาจารย์ที่ไหนจะเข้ามาหานักเรียนในคุก แถมคุกนี่ยังอยู่ในใจกลางมหาสมุทรที่คนธรรมดาไม่สามารถลอบเข้ามาได้

เพราะคุกทั้งเกาะถูกป้องกันด้วยเวทมนตร์และเอ็กเซอร์ซิสต์ (นักล่าปีศาจ) คุกนี่ไม่ได้ขังอาชญากรทั่วไป มันรวมอาชญากรที่ชั่วช้าจากทุกมุมโลกและปีศาจมาอยู่ด้วยกัน

“แล้วอาจารย์อย่างเจ้ามีเป้าหมายอะไรถึงมาที่คุกแห่งนี้”

‘แม่ง คำถามปราบเซียน แต่จะตอบอะไรดีวะ ถ้าบอกว่าแค่บังเอิญเข้ามาโดยไม่ตั้งใจ คงทำให้สงสัยแน่ๆ!’

“เมื่อเวลามาถึง เธอจะรู้เองเวลเวท โครว์...”

‘เป็นสำเนียงที่ไม่คุ้นเคย...เมื่อถึงเวลา... มันหมายความว่ายังไง...หรือว่า!?’

คุโระไม่รู้ว่าเวลเวทคิดอะไรอยู่ เธอถึงได้นั่งรอเงียบๆ และมองหน้าอย่างใจจดใจจ่อ

เวลเวทเห็นคุโระหยิบกล่องประหลาดๆ ขึ้นมา เมื่อมองดู เธอก็ต้องประหลาดใจ เพราะคนที่อยู่ในกล่องกำลังต่อสู้กันด้วยภาษาที่คุ้นเคย

‘นี่มันคืออะไร? เจ้านี่ขังคนเอาไว้ข้างในงั้นหรอ แล้วควบคุมด้วยมือ...มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!’

หลังจากผ่านไปไม่นานเวลเวทยังคงมองอย่างไม่เลิกละ คุโระที่เห็นแบบนั้นจึงยื่นเครื่องเกมและพูดว่า “อยากเล่นหรอ?”

‘มันคิดว่าคนที่อยู่ข้างในเป็นของเล่นรึไง!?...ช่วยไม่ได้ตอบรับเสนอของมันก่อนแล้วกัน’

เวลเวททำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะหยิบเครื่องเกม เมื่อภาพเริ่มขยับเวลเวทไม่รู้ว่าจะทำอะไร เธอจึงมองมันอย่างเงียบๆ จนได้ยินเสียงอิเล็กทรอนิกส์ Game Over

‘นี่มันอะไร จู่ๆ คนข้างในก็ตาย? ไอ้เครื่องบ้านี่มันทำงานยังไง?’

ไม่นานก็มีเสียง start ดังขึ้น เวลเวทที่ตกใจจึงโยนเครื่องเกมทิ้ง คุโระถึงกับพูดไม่ออก สุดท้ายก็ต้องรีบคว้าก่อนจะพูดกับเธอว่า

“อะแฮ่ม...มันยังเร็วเกินไปสำหรับเธอที่จะเรียนรู้”

‘อะไรนะ!? หมอนี่คิดจะสอนข้างั้นหรอ...ช่วยไม่ได้คงต้องพูดจาดีๆ’

เวลเวทสูดลมหายใจเข้าและมองด้วยรอยยิ้มของสาวน้อยน่ารัก (กัดฟันอย่างไม่พอใจ) ก่อนจะพูดว่า "เมื่อกี้ข้าขอโทษ ข้าตกใจไปหน่อย...คงเรียกเจ้าว่าอาจารย์ได้สินะ...ถ้างั้นอาจารย์ ช่วยสอนข้าใช้เครื่องนั้นที"

คุโระพยักหน้าอย่างพึงพอใจจากนั้นควักมือเรียกเวลเวทไปในใกล้ๆ และเริ่มสอนวิธีเล่นอย่างใกล้ชิด

“กดตรงนี้...ตรงนี้ เข้าใจไหม?”

“จะลองดู”

...

“อีกแค่นิดเดียวก็จะได้เจอกันแล้ว เวลเวท” เสียงที่เต็มไปด้วยความแข็งกระด้างลอยออกมาจากความมืด

หญิงสาวผมยาวสีแดงปลายขาว มีหน้ากากสีดำปิดบังใบหน้า ถ้ามองดูดีๆ จะเห็นเลยว่าเธอเป็นหญิงสาวที่สวยงามตั้งแต่หุ่นที่ผอมเพรียว หน้าอกที่เติบโตอย่างอุดมสมบูรณ์ ขาที่เรียวยาว ปกคลุมไปด้วยถุงน่องสีดำ

​

เธอมาถึงทางเข้าคุกและได้ยินเสียงที่คุ้นเคยตะโกนออกมา

“โถ่เว้ย! ไอ้บ้าเอ๊ย อย่าคิดว่าจะแตะต้องข้าได้!”

‘หรือว่าเวลเวทกำลังสู้กับตัวอะไรอยู่!?’

ด้วยความกังวลเธอจึงคายผนึกทางเข้าและกระโดดลงมาอย่างรวดเร็ว ทว่าเธอต้องประหลาดใจกับภาพตรงหน้า

“ห๊า!? อะไรวะเนี่ย นี่ข้าแพ้เจ้ามากี่ตาแล้วเนี่ย!?”

‘หึ...มันยังเร็วเกินไปร้อยปีที่เธอจะชนะเรา เวลเวท’ คุโระหัวเราะในใจเมื่อมองเวลเวทที่เต็มไปด้วยความหัวร้อน

ปกติเธอก็สวยในตัวอยู่แล้ว ทว่าตอนโกรธมันยิ่งทำให้เธอน่ารักขึ้นไปอีก คุโระกระแอมในลำคอและพูดว่า

“ฉันจะออมมือให้”

“ออมมือ? ข้าไม่ต้องการ มาสู้กันด้วยกำลังทั้งหมดที่มีนี่แหละ!”

‘ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร? ทำไมเวลเวทถึงดูสนิทกับผู้ชายคนนั้นหรือว่า!?’

ไม่ว่าจะดูยังไงก็แปลก เวลเวทที่มีความเกลียดชังต่ออาโทรเรียสจะมามีเวลาคุยอย่างสนุกสนานกับผู้ชาย

‘...เธอก็โตแล้ว จะมีคนรักก็ไม่แปลกแต่ว่า...ฉันไม่ยอมรับไอ้ผู้ชายที่กล้ามาหลอกผู้หญิงหรอกนะ!’

“อะแฮ่ม!”

“อ๊าาาา ข้าแพ้อีกแล้ว”

“อะแฮ่ม!”

“โถ่เว้ย นี่มันเครื่องบ้าอะไร ข้าไม่เล่นมันแล้ว!”

“อะแฮ่ม!”

“หือ?”

การเล่นเกมของคุโระและเวลเวทต้องหยุดกลางคันเมื่อได้ยินเสียงของคนแปลกหน้า

‘สวยแฮะ...โดยเฉพาะถุงน่องและหน้าอก-เอ๊ย ใครกัน!?’

ทันทีที่เวลเวทมอง เธอก็เต็มไปด้วยความโกรธและกำหมัด จากนั้นพุ่งเข้าใส่ ทว่าน่าเสียดายที่ถูกเปลวไฟสะท้อนออกมา

‘คราวนี้อะไรอีกเนี่ย!?’ คุโระสาปแช่งในใจ

“เซเรส!” ความโกรธและความแค้นสะท้อนออกมาทางคำพูด จนคุโระรู้สึกถึงมันได้และก้าวถอยหลังด้วยความกลัว

‘เดี๋ยวนะ…เวลาที่หมอนี่พูดถึงคือแบบนี้เอง!? (มโนไปเอง) ’

“ยังเหมือนเดิมเลยนะเวลเวท...ผู้ชายคนนั้นคือ?”

ไม่รู้ว่าทำไมเวลามองหน้าของหญิงสาวลึกลับ ก็รู้สึกถึงความเกลียดชังอันรุนแรงที่แผ่ออกมา จนคุโระขนลุกซู่

“อยากรู้งั้นหรอ? ...ก็ลองพิสูจน์ดูสิว่าแกมีค่าพอให้อาจารย์ชักดาบรึเปล่า?”

“อาจารย์?”

‘หึ...ถ้าสู้กันละก็ ข้าก็จะได้เห็นว่าหมอนี่มีพลังแค่ไหน’ เวลเวทยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยและหลบไปข้างหลังคุโระ

‘อย่าไปเติมเชื้อเพลิงได้ไหมแม่คุณ! และก็อย่ามาหลบข้างหลัง! ฉันเป็นอาจารย์ของเธอตอนไหน!?’ คุโระสาปแช่งเวลเวท

‘ไม่เคยเห็นชุดแบบนี้มาก่อน ไม่รู้สึกจิตสังหาร...แต่สีหน้าแบบนั้นคงไม่ใช่นักดาบธรรมดา...คงมีแต่ต้องทดสอบเท่านั้น ว่าคู่ควรกับเวลเวทรึเปล่า’

“ข้าจะไม่ออมมือให้เจ้า”

ทันใดนั้นคุโระเอนจินเริ่มทำงานพร้อมกับเสียงของการเต้นหัวใจที่ดังกึกก้อง ตุบตับๆ

เวลเวทและเซเรสยังต้องตกตะลึงกับเสียงลึกลับและความรู้สึกอันตรายที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย บรรยากาศค่อยๆ เย็นเฉียบจนเหลือแต่ความเงียบ

‘นี่มันอะไรกันความรู้สึกนี้!?’ หลังของเซเรสเต็มไปด้วยเหงื่อโชก พร้อมกับมือที่สั่นเครือ

“ถ้าไม่โจมตีมา ข้าจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน”

เมื่อเซเรสพูดแบบนั้น เธอวิ่งไปหาคุโระและคิดในใจ ‘ถ้าเราโจมตีตรงๆ มันต้องกระโดดขึ้นไปแน่ๆ’

ทันใดนั้นเซเรสก็มาอยู่ตรงหน้าคุโระไม่ถึง 10 ซม. จากนั้นปาลูกบอลไฟขึ้นไปบนอากาศอย่างรวดเร็ว

ทว่าการโจทตีของเธอก็พลาดเป้า เพราะคุโระไม่ได้หลบ และมองเธอด้วยสีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์ (กลัวจนขยับไปไหนไม่ได้) มันให้ความรู้สึกเหมือนกับความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

‘บ้าน่า!? การโจมตีของเราไม่ได้ผล!? ...ถ้างั้น!’

เซเรสเลือกที่จะโจมตีด้วยลูกไฟระยะเผาขน

‘ตูตายแน่!’

ต่อมาเธอต้องตกตะลึงเพราะคุโระใช้แค่มือขวามือเดียวสลายการโจมตีได้อย่างง่ายดาย จากนั้นพูดขึ้นว่า “ใกล้ไป”

‘ใกล้งั้นหรอหมายความว่ายังไง? ...หรือว่า!? มันจะโจมตีด้วยดาบในระยะนี้!?’

เซเรสถอยออกไปอย่างรวดเร็วและตั้งท่าโจมตี เธอไม่รู้สึกถึงจิตสังหารของอีกฝ่าย ทว่าคำพูดสั้นๆ ก็ทำให้หนาวสั่นจนถึงกระดูก

‘มนุษย์คนนี้อันตราย!...’

‘หน้าอกเกือบทิ่มหน้าแล้วไหมล่ะ เฮ้อแม่คุณ!’ ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เวลเวทมองคุโระด้วยสีหน้าตกตะลึง คุโระแทบไม่ขยับไปไหนเลยตั้งแต่เซเรสโจมตี เป็นไปได้ว่าเขายังไม่คิดจะเอาจริง เพียงแค่เล่นกับเหยื่อเท่านั้น

‘ผู้ชายคนนี้ทำไมถึงไม่เอาจริง…หรือว่า!? เซเรสไม่มีค่าพอ!?’ เวลเวทมองด้วยสีหน้าครุ่นคิด (มโนไปเอง)

‘ยังไงตอนนี้อย่าสร้างความขัดแย้งกับมนุษย์คนนั้นจะดีกว่า…สิ่งที่เรากังวลมากที่สุดคือการหลบหนีไปจากเกาะ’

เมื่อคิดได้แบบนั้น เซเรสถอนหายใจจากนั้นเริ่มแนะนำตัวว่า “ข้าชื่อเซเรสเป็นภูต ข้าไม่ได้เป็นศัตรูกับท่าน…ข้ามีธุระกับผู้หญิงคนนั้น”

‘เวลเวท!?’​