อาจารย์สีหน้าตายด้านในโลกฮงไก

ลำดับตอนที่ #3 : ผู้ปกครอง

ตื่นขึ้นมากับเพดานที่ไม่คุ้นเคย ดาบยามาโตะวางอยู่ข้างๆ ท่อนบนถูกถอดออกแทนที่ด้วยผ้าพันแผลสีขาวที่ถูกทำอย่างประณีต ข้างๆมีหญิงสาวผมสีม่วงไรเดน เมย์ กำลังยุ่งอยู่กับอะไรบางอย่าง

เมื่อเห็นว่าฟื้นแล้ว เธอจึงก้มหัวขอโทษและอธิบายทุกสิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นพลังที่ได้รับมาโดยบังเอิญจากงานวิจัยของพ่อ พลังของแฮชเชอร์สายฟ้า

“เรื่องก่อนหน้านี้ ต้องขอโทษด้วยนะคะ” 

“ไม่เป็นอะไร” คุโระยังคงแสดงสีหน้าไร้อารมณ์ต่อหน้าหญิงสาว ภายนอกไม่สามารถบอกได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่ภายใน 

‘ยังไม่ตายโว๊ย! ครบ 32 รึเปล่า? ครั้งหน้าไม่เอาแบบนี้ละ’ กรีดร้องออกมาอย่างดีใจและทิ้งตัวนอน

“ถ้าคุณยังไม่มีที่อยู่ ก็อยู่ที่บ้านนี้ได้นะคะ ห้องนี้เป็นห้องของพ่อนะคะ…นี่เป็นชุดของพ่อ ฉันไม่รู้ว่าคุณจะใส่ได้รึเปล่า…วางไว้ตรงนี้นะคะ”

หลังจากเมย์เดินออกจากห้อง คุโระลองสวมเสื้อของไรเดน เรียวมะ ขนาดพอดีกับตัว ยังคงเป็นชุดลำลองสีดำสลับขาว เหมือนกับคนตายเมื่อใส่คู่กัน เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่างก็เป็นเวลามืดค่ำ กลิ่นหอมจางๆลอยมาชั้นล่าง จึงเดินไปดูด้วยความอยากรู้

เมย์ใส่ผ้ากันเปื้อนสีม่วงกำลังเตรียมอาหาร ล้วนเป็นอาหารญี่ปุ่นทั้งสิ้นเช่น ซุปมิโซะ แกงกระหรี่ เท็มปุระ ฯลฯ เมื่อเห็นคุโระเดินมา เธอจึงเชิญเขาให้นั่งตรงข้ามและบอกให้รออีกสักพัก

ไม่นานอาหารทุกอย่างก็พร้อมทั้งคู่จึงเริ่มรับประทานพร้อมกัน เมย์มองคุโระอย่างคาดหวังหลังจากกินคำแรก แต่น่าเสียดาย ที่ใบหน้าของเขายังไร้อารมณ์เหมือนเดิม เมย์จึงก้มหน้าอย่างผิดหวังและคิดว่า อาหารไม่ถูกใจปาก

‘อร่อยโครตๆ ไม่ได้กินอะไรแบบนี้มานาน! มีแต่อาหารอัดแท่งไม่ก็มาม่า…เมย์เหมาะกับเป็นภรรยาในอานาคต- ไม่ใช่สิ ลูกศิษย์ในอนาคต ฮิฮิฮิ’ 

“มันไม่อร่อยหรอคะ?”

“อร่อย” 

เมื่อได้ยินแบบนั้นเมย์ก็ยิ้มออกมา หลังรับประทานอาหารเสร็จเมย์จะเป็นคนล้างจาน และให้คุโระรออยู่สักพักเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย 

คุโระยิ้มออกมาถึงแม้ใบหน้าของเขาจะตรงกันข้ามก็ตาม มันก็นานแล้วตั้งแต่เขามีมนุษย์สัมพันธ์กับคนอื่นไม่ใช่เพื่อนในจินตนาการ เมื่อมองดูดีๆเมย์ค่อนข้างมีความเป็นแม่บ้านสูง และบางทีเธออาจจะเตรียมอาหารเช้าและข้าวกล่องไปโรงเรียน

แต่น่าเสียดายที่ความสุขแบบนี้คงอยู่ไม่นาน เพราะอีก 2 วันข้างหน้า โคโคเลียจะทิ้งระเบิดทั้งเมืองนางาโซระ ทว่ามันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุโระ เขาไม่รู้จักใครในเมือง เป็นแค่คนแปลกหน้า

“ขอโทษที่ให้รอคะ…ฉันควรจะเรียกว่าอะไรดีพี่ชายหรือ-”

“แค่คุโระก็พอ…ฉันก็แค่ผู้ปกครองไม่ใช่ญาติหรือคนในสายเลือด” คุโระจิบชาเบาๆก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนโดยไม่สนใจสายตาของเมย์ที่มองอย่างซับซ้อน

‘ในที่สุดก็จะได้นอนเตียงนุ่มๆซะที! นอนแต่พื้นมาหลายวัน!’ 

เมย์ก้มหน้า ‘เขาคงจะเกลียดฉันสินะ…ที่ไปทำแบบนั้น’ 

เมย์คิดว่าการที่คุโระเลือกที่จะไม่พูดกับตัวเอง มันแสดงถึงความเกลียดชังและไม่พอใจต่อสิ่งที่เธอและแฮชเชอร์ได้ทำลงไป เมย์ถอนหายใจออกมาเบาๆและเลือกที่จะเข้านอน

วันรุ่งขึ้นคุโระตื่นมาตอนเช้าในเวลาแปดโมง เดินเข้าไปห้องน้ำและมองใบหน้าตัวเองผ่านกระจก พยายามยิ้ม ทำหน้าบูดบึ้ง แต่สุดท้ายใบหน้าก็ยังคงไร้อารมณ์เหมือนเดิม 

‘สุดท้าย หน้าเราก็กลายเป็นแบบนี้…เฮ้อ’

หลังจากลงมาชั้นล่างพบกับอาหารเช้าที่เมย์เตรียมไว้ ถึงแม้จะเป็นวันที่ต้องเรียนตามปกติ เธอยังอุตส่าห์ทำอาหารเช้าเผื่อไว้ด้วย เป็นผู้หญิงที่ดีจริงๆ

คุโระพนมมือก่อนเริ่มรับประทานอาหารและเปิดทีวี ช่วงนี้พบสัตว์ร้ายฮงไกกลุ่มเล็กๆนอกเมืองนางาโซระ แต่ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะกองกำลังป้องกันตนเองได้จัดการมันลงไปแล้ว

‘ดูเหมือนว่าจะเริ่มแล้วสินะ…หือ?’

ข้าวกล่องตั้งอยู่บนโต๊ะถูกพับเก็บไว้เรียบร้อย ซึ่งดูเหมือนว่าเมย์จะลืม ถ้าเป็นช่วงพักเที่ยงเธอคงไม่มีอะไรกิน

‘เดี๋ยวค่อยเอาไปให้ละกัน…ทางด้านโบรเนียน่าจะเริ่มแผนการแล้ว’

เมย์เดินเข้ามาในห้องอย่างสุภาพสตรี มีสายตาที่ดูถูกเหยียดยามมองเธอเสมอ แต่มีอยู่สองคนที่มองเธอเหมือนคนปกติ เคียน่าและโบรเนีย 

“อรุณสวัสดิ์พี่เมย์” x2

“โบรเนีย…กล้าพูดตามฉันหรอ?”

“เคียน่าโง่ต่างหากที่พูดตาม”

“ใจเย็นทั้งสองคนจะได้เวลาเรียนแล้วนะ”

“หึ!” x2

วันนี้ก็ยังเหมือนวันปกติ เป็นวันธรรมดาที่สงบสุข เคียน่ายังคงนอนหลับอยู่ในห้องเรียน เพื่อนบางคนคุยกันในคาบ เธอเริ่มชินกับเรื่องพวกนี้แล้ว ทว่ามีคนมาอยู่ในบ้านเพิ่มจึงเป็นเรื่องแปลกใหม่

เมย์นึกถึงคำพูดของเมื่อวานตอนเย็น ว่าเขาไม่สนใจว่าเธอจะเป็นคนหรือปีศาจ มันทำให้ตัวเองรู้สึกว่าในโลกนี้ยังคงมีคนที่ไม่แบ่งแยกเหมือนกับเคียน่าและโบรเนีย

‘คุณคุโระ-ไม่สิ คุโระ เรียกแบบนี้คงได้มั้ง…ตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ’ 

เมื่อพักเที่ยงเมย์คลำหาข้าวกล่องในกระเป๋า ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เธอจึงนึกขึ้นได้ว่า ลืมข้าวกล่องเอาไว้บนโต๊ะ เมย์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยและเดินขึ้นไปบนดาดฟ้า

“พี่เมย์ วันนี้ไม่ได้เอาข้าวกล่องมาหรอ?”

เสียงอันสดใสของเคียน่าลอยมาแต่ไกล เธอมองเมย์ที่ก้มหน้าอยู่บนดาดฟ้า มันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เคียน่าจึงถามออกไปว่า “เป็นอะไรหรอพี่เมย์?”

“เคียน่าจัง…ขอโทษนะวันนี้ลืมเอาข้าวกล่องมา คงแบ่งให้ด้วยไม่ได้แล้วละ”

“เอ๋!?อะไรกัน อดกินข้าวฝีมือพี่เมย์เลย” เคียน่าทรุดลงอย่างสิ้นหวัง

ทันใดนั้นประตูดาดฟ้าได้เปิดออกพร้อมผู้ชายในชุดสูทสีดำที่คุ้นเคยพร้อมกับคาตานะสีดำในมือและข้าวกล่อง เดินตรงมาที่เมย์

“ลืมข้าวกล่อง”

เมย์เงยหน้ามองด้วยความตกใจ เธอไม่คิดว่าคุโระจะเป็นคนถือข้าวกล่องมาให้ เพียงแค่วันแรกก็สร้างปัญหาให้แล้ว จึงรู้สึกผิดนิดๆในใจ

“ต้องขอโทษที่สร้างความลำบากให้คะ” เมย์ก้มหัวขอโทษและรับข้าวกล่อง

เคียน่ามองเมย์และคุโระด้วยความประหลาดใจ เหมือนกับว่าสองคนนี้รู็จักกันมาก่อน แถมเมย์ยังเคารพอย่างมาก เคียน่าจึงถามไปว่า “พี่เมย์เกี่ยวข้องยังไงกับผู้ชายคนนี้หรอ?”

เมย์จึงเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่าง เมื่อเคียน่ารู้แล้วก็ตกใจเป็นอย่างมากและมองคุโระอย่างสงสัย อายุน่าจะราวๆเดียวกับตัวเอง เป็นผู้ปกครองของเมย์ ต้องมีแรงจูงใจอย่างอื่นซ่อนอยู่แน่

“คงไม่ได้คิดอะไรไม่ดีกับพี่เมย์ใช่ไหม?”

“เคียน่าจัง จะเสียมายาทกับเขาไม่ได้ได้นะ” เมย์โบกมือปฏิเสธและก้มหัวอีกครั้ง

เคียน่าถกแขนเสื้อ “ไม่ต้องห่วงพี่เมย์ เคียน่าคนนี้จะปกป้องพี่เมย์เอง”

‘เชี่ยถ้าโดนซัดที ตูปลิวแน่!’

เคียน่าหยุดการกระทำเพราะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ดัง ตึกตัก ทันทีที่สบตากับคุโระความกลัวบางอย่างก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนอดไม่ได้ที่จะก้าวถอย หลังก็เต็มไปด้วยเหงื่อที่เปียกโชก(คิดไปเอง)

“ก่อนจะพูดอะไร ดูที่พื้นรึยัง” 

‘พื้น!? ที่พื้นมีอะไรอยู่? อย่าบอกนะว่าถ้าเราพูดอะไรออกมา มันจะโจมตีเราด้วยดาบเล่มนั้น!’(มโนไปเอง)

“หลังเลิกเรียนจะพาเพื่อนมาที่บ้านก็ได้นะ…เมย์” ด้วยคำพูดสั้นๆเพียงคำเดียวทำให้เมย์กลืนน้ำลายและมองเคียน่าอย่างขอโทษ ก่อนจะพยักตอบรับอย่างไม่เต็มใจ

“นะ…แน่นอน…ถ้าท้ามาแบบนี้ฉันไม่หนีแน่!” เคียน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

เมย์ก้มหน้า‘หมายความว่าคุโระ…จะทำอันตรายเคียน่าจังสินะ…ถ้าเป็นแบบนั้น เราต้องคุยกับเขา’

'เยี่ยม! ถ้าเคียน่าอยู่ด้วยละก็ เราก็ไม่ต้องไปสู้กับพวกฮงไก!' 

คุโระยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเมื่อมองแผ่นเกม otome girl ของค่ายninxx  ในมือ

'โชคดีจังนะที่ซื้อทัน...ถ้าไม่ได้มาโรงเรียนชิบะ คงอดซื้อไปแล้วแน่ๆ'

หลังเลิกเรียนช่วงเย็นเคียน่าเดินตามเมย์ ถึงแม้ถูกจะห้ามแล้วก็ตาม

'เราหวังว่าเขาจะฟังที่เราพูด'

เมย์ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงคุโระที่เป็นคนถือข้าวกล่องไปให้ มันก็นานแล้วตั้งแต่มีใครมาดูแลเอาใจใส่แบบนี้ 

ถึงใบหน้าของเขาจะน่ากลัวไปหน่อยแต่ในใจคงเป็นห่วงมาก จนตามมาที่โรเรียน(ผ่านร้านเกมพอดี)

คุโระเริ่มเล่นตั้งแต่กลับมาจากโรงเรียนลากยาวมาถึงตอนเย็น เขาได้เคลียร์ไปแล้วหลายรอบ ส่วนมากจะเป็นเกมแนวจีบสาว

"ไม่ได้นะตรงนั้น...อิย๊า~" 

'คนนี้น่ารักจัง ผมชมพู...เสียงแบบนี้ มันช่าง-'

ปัง! "กลับมาแล้วค่ะ"

เมย์มองคุโระที่นั่งไขว่ห้างจิบชาเบาๆอยู่หน้าจอทีวีอย่างใจเย็น ทันใดนั้นก็สบตากันอย่างไม่ตั้งใจ มันทำให้เมย์รู้สึกประหม่า

"ยินดีต้อนรับกลับ...เมย์" เสียงที่เย็นชาดังออกมาทั่วห้อง

'แม่งเอ้ย! ทำไมไม่เคาะประตูก่อน ถ้าปิดไม่ทัน ภาพลักษณ์ตูแตกแน่!'

"คะ...คือว่าเรื่องก่อนหน้านี้"

"ไม่ไปทำอาหารละ เพื่อนอุตส่าห์มาเที่ยวบ้านทั้งที"

เมย์กัดริมฝีปากและเดินเข้าไปในห้องครัวแต่โดยดี เคียน่าวางกระเป๋าไว้บนโซฟาและมานั่งโต๊ะทานอาหารตรงข้ามคุโระ

บรรยากาศค่อนข้างน่าอึดอัดเมื่อไม่มีการสนทนากันระหว่างทั้งสองคน ใบหน้าที่ไร้อารมณ์เต็มไปด้วยความเงียบ มันก็อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าด้วยความกลัว

เคียน่าเหลือบมองทีวีที่อยู่ด้านหลังคุโระและเห็นเครื่องเกม Ninxxx สีเทาวางอยู่เธอจึงเดินไปดู 

'พี่เมย์ก็เล่นเกมเหมือนกันหรอ? ถ้าจะขอเล่นนิดหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอกเนอะ'

"คิดจะทำอะไร?"

"ปะ...เปล่า...แค่อยากอยากจะเล่นเกมของพี่เมย์"

'อย่าเปิดนะเว้ย! ยังไม่ได้ปิดเกมเลย!'

เคียน่าที่เห็นคุโระเดินมาก็กลืนน้ำลายและหลับตา เธอไม่กล้าสบตาที่มัวหมองของเขา เหมือนกับว่าเขาสามารถทองทะลุความคิดได้ทุกอย่าง ดวงตานั่นยังสะท้อนถึงความมืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุด

เมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น เคียน่าก็พบว่าคุโระเพียงแค่หยิบเครื่องเกมมาทำอะไรสักอย่างก่อนจะยื่นให้ จากนั้นก็ไปนั่งรอเมย์ที่โต๊ะ

'เกือบแล้วไหมละ ถ้าปิดไม่ทัน มีหวังความแตกแน่' คุโระยิ้มในใจ

'ไม่ได้ทำอะไรหรอ?'

เคียน่าถอนหายใจอย่างโล่งอกที่คุโรไม่ได้ทำอะไร จากนั้นเธอก็เปิดดูและพบว่า มันเต็มไปด้วยเกม ส่วนมากจะเล่นด้วยกัน 2 คนขึ้นไป

'มันเป็นของผู้ชายคนนั้นหรอ...มีแต่เกมที่เราไม่เคยเล่นทั้งเลย'

เมย์เหลือบมองออกมาจากในครัวและเห็นว่า คุโระเพียงแค่ยื่นเครื่องเกมให้เคียน่า เธอจึงยิ้มออกมา ทุกอย่างเป็นสิ่งที่คิดไปเอง 

'เราคงเข้าใจผิดไปเอง'

ระหว่างรับประทานอาหาร เคียน่ายังคงเล่นเกมและกินไปด้วย มันทำให้เมย์มองอย่างไม่พอใจและยึดเครื่อง จนเคียน่าร้องออกมาอย่างน่าสมเพช

คุโระพูดแก้ต่าง จนเมย์ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ก่อนจะคืนเครื่องเกม

 เคียน่าหัวเราะคิกคักและตบไหล่คุโระอย่างเป็นกันเอง

"เคียน่าจัง จะทำแบบนั้นไม่ได้นะ"

"ไม่ต้องห่วงน่าพี่เมย์ ถึงแม้ว่าใบหน้าของหมอนี่จะน่ากลัวไปหน่อยแต่ก็เป็นคนดีใช่ไหมละ ฮิฮิ"

"ไม่เป็นอะไร..." เสียงที่เรียบง่ายของคุโระทำให้เคียน่าได้ใจ

"กินก่อนค่อยเล่นเคียน่าจัง เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมดนะ"

"เข้าใจแล้วพี่เมย์"

ระหว่างที่ปากของเคียน่าเลอะ เมย์จะเป็นคนคอยเช็ดให้ เมื่อเคียน่าทำอะไรที่ไร้มารยาท คุโระจะเป็นคนพูดแก้ตัว

มันเหมือนพ่อที่คอยเอาใจลูกสาวที่เอาแต่ใจกับคุณแม่ที่เคร่งครัดเรื่องระเบียบ

ผ่านมาจนเกือบจะถึงเที่ยงคืน ถ้าให้ผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวคงจะเป็นอันตราย เมย์จึงให้เคียน่าค้างคืนด้วย เพราะยังมีห้องของคุณแม่ที่ว่างอยู่

"ราตรีสวัสดิ์ คุโระ" x2

 คุโระพยักหน้าเบาๆหลังจากเมย์และเคียน่าเข้านอน เขามองท้องฟ้าและคิดถึงวันพรุ่งนี้เพราะมันจะเป็นวันที่ระเบิดจะลงเมืองนางาโซระ