อาจารย์สีหน้าตายด้านในโลกฮงไก

ลำดับตอนที่ #14 : เยือนนางาโซระอีกครั้ง

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว

โรงเรียนเซนเฟรย่า ห้องผู้อำนวยการ

ในเวลานี้เทเรซ่าและฮิเมโกะอ่านข้อมูลที่รายงานมาจากแผนกวิทยาศาสตร์ของทางเซนเฟรย่า เป็นเรื่องสำคัญที่พึ่งตรวจพบค่าฮงไกระดับสูงในเมืองนางาโซระ

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น บูมบูม!

“ใคร?” เทเรซ่าตะโกนโดยไม่รู้ตัว

ตอนนี้ยังมีใครมาหาในช่วงเวลาสำคัญได้อีกหรือไง เคียน่ามีปัญหาอีกแล้วหรอ? วันๆ มีแต่เรื่องปวดหัว

“คุโระ ชิบิโตะ ที่พึ่งถูกเรียกตัวครับ”

ฮิเมโกะพยักหน้าแล้วเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว “เข้ามา”

ฮิเมโกะเปิดประตูแล้วทักทาย คุโระจ้องมองโฮโลแกรมขนาดใหญ่ด้านหน้า มันคือแผนที่ของเมืองนางาโซระซึ่งมีจุดสีแดงจุดใหญ่อยู่บริเวณโรงเรียนชิบะ

คำถามอยู่บนใบหน้าของคุโระ ที่เรียกมาคือให้ไปตรวจสอบโรงเรียนชิบะหรือไม่ หรืออาจจะเป็นสนามรบจำลองของนักเรียนแล้วให้เขาไปดูแล

เทเรซ่ากระโดดลงจากเก้าอี้และส่งอุปกรณ์คล้ายมือถือขนาดเล็กให้กับคุโระ “นี่คือเครื่องตรวจจับค่าฮงไก”

‘อุปกรณ์ตรวจจับค่าฮงไก? ส่งมาทำไม? คงไม่ใช่แบบนั้นใช่ไหม?’

“แสดงว่าเธอรู้อยู่แล้วสินะถึงไม่ได้ถามคำถาม” เทเรซ่าพยักหน้าอย่างพึงพอใจและเดินกลับไปนั่งเก้าอี้

‘เดี๋ยว? ไม่ใช่ว่าต้องอธิบายเหมือนพล็อตในเกมหรอกหรอ?’

ฮิเมโกะกระแอมในลำคอและส่งแท็บเล็ตให้คุโระ “ฉันจะอธิบายสั้นๆ  ตอนนี้ในเมืองนางาโซระอาจมีแฮชเชอร์ถือกำเนิดขึ้นมาอีกหนึ่งตน”

คุโระหนังตากระตุก เรื่องแบบนี้มาบอกทำไม ไม่ใช่หน้าที่ของวัลคิวเรียระดับ S อย่างเทเรซ่าที่ต้องไปจัดการหรือ? แล้วเขาเกี่ยวอะไรด้วย เป็นแค่อาจารย์สังคมธรรมดา

ฮิเมโกะอธิบายต่อ “การปะทุของฮงไกแต่ละครั้งจะกำเนิดแฮชเชอร์ขึ้นมาหนึ่งตน ตอนนี้เราได้แฮชเชอร์ที่ 3 มาอยู่ในความดูแลแล้ว (เมย์) แต่ว่าค่าที่อ่านได้มันน้อยกว่าแฮชเชอร์ที่ 3 ซึ่งพวกนักวิทยาศาสตร์คิดว่า การหายไปของแฮชเชอร์ที่ 3 ทำให้ฮงไกที่ตกค้างเกิดการรวมตัวกัน”

“แฮชเชอร์เทียม?” คุโระพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

“นั่นก็เป็นไปได้ เพราะฉะนั้นมันจึงเป็นภัยคุกคามด้วย ด้วยเหตุนี้ คุโระ ชิบิโตะ ฉันของสั่งในฐานะผู้อำนวยการ ให้ไปจัดการแฮชเชอร์ซะ!” เทเรซ่าพูดออกมาอย่างมั่นใจ

‘เดี๋ยว เราเป็นมนุษย์ธรรมดาเกี่ยวอะไรกับแฮชเชอร์? ทำไมต้องไปจัดการด้วย ผู้อำนวยการไปเองไม่ได้หรอ?’

“ฉันคาดหวังไว้มาก อาจารย์คุโระ จากประวัติส่วนตัวของคุณ”

อายุสิบสามปี เข้าร่วมหน่วยคอมมานโด เมื่ออายุได้สิบสี่ปีเขาสังหารฮงไกด้วยกระทะ ตอนอายุสิบห้าได้รับปริญญาดุษฎีบัณฑิต (ปริญญาเอก) และได้รับตำแหน่งจอมพลเมื่ออายุสิบหกปี

เกษียณอายุเมื่ออายุสิบเจ็ดปีและได้รับรางวัลอวอร์ดด้านจิตวิทยาที่ได้การรับการรับรองจากมหาลัยอ๊อกซฟอร์ด เมื่ออายุสิบแปดปีเขาต่อสู้กับฮงไกระดับจักรพรรดิเป็นเวลาเก้าวันเก้าคืน และในที่สุดมันก็หมดแรงจนตาย จนได้รับรางวัล คนจริง ตราที่ออกโดยกองกำลังทหารประชาชาติ

อายุสิบเก้าปีได้รับฉายาปรมาจารย์ดาบจากการท้าประลองกับนักดาบทั่วโลก ตอนอายุยี่สิบห้าตัดสินใจละทิ้งชื่อเสียงทั้งหมดและต้องการส่งต่อสิ่งที่เรียนรู้ทั้งหมดในชีวิต ดังนั้นจึงสมัครเป็นอาจารย์ในโรงเรียนเซนเฟรย่า

คุโระมองข้อมูลของตัวเองผ่านแท็บเล็ตด้วยสายตาที่หม่นหมองเหมือนกับความสิ้นหวัง ข้อมูลนี้เกินจริงจนคุโระพูดไม่ออก อย่างไรก็ตามข้อมูลนี้เป็นของแท้ที่ผ่านการรับรองแล้ว

‘เชี่ย! เอาจริงดิ! ใครมันคิดประวัติบ้าๆ แบบนี้วะ!?’

“มีผู้ช่วยไหม?”

เทเรซ่าตอบอย่างรวดเร็ว “แน่นอนไม่! ใครจะส่งวัลคิวเรียให้ไปตายเปล่ากันละ ทางเราหวังว่าคุณจะนำผลงานอันทรงคุณค่ากลับมา”

‘ตายเปล่าควรจะเป็นทางนี้มากกว่า!’ คุโระกรีดร้องในใจ

คุโระมองเมืองนางาโซระด้วยสายตาที่เหม่อลอย ถ้าหนีได้คงหนีไปแล้ว ตอนนี้ยังต้องมาเจอการใช้งานยังกับทาส หลายวันก่อนก็ทำงานในร้านสะดวกซื้อที่แทบจะทำทุกอย่าง

‘ลาออกดีไหม?’

‘สมแล้วที่เป็นความหวังของโรงเรียน’ ฮิเมโกะและเทเรซ่าคิดเหมือนกัน

เธอสองคนมองคุโระตั้งแต่เข้าในห้อง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นไร้ความกลัว (มันเป็นสีดำไม่สามารถบอกอะไรได้) เมื่อได้ยินสิ่งที่เรียกว่าแฮชเชอร์เขาไม่ตอบปฏิเสธเลย (กลัวจนปฏิเสธไม่ได้)

พวกเธอมั่นใจว่า ประวัติของคุโระเป็นของแท้ ถ้าเขาสามารถแสดงผลงานออกมาได้

‘สมกับเป็นอาจารย์ใหม่ไฟแรง เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น’ ฮิเมโกะยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

‘เดี๋ยวเลี้ยงน้ำมะระหลังจากกลับมา’

‘อย่ามองด้วยสีหน้าแบบนั้น จะไปหวังอะไรมากกับอาจารย์วิชาสังคม!’ คุโระสาปแช่งตัวเองในใจและเดินออกจาห้องไป

…

ภายในหอพักอาจารย์ชาย

อาจารย์วัยกลางคนสวมแว่น ผมสีน้ำตาลมองคุโระที่เดินเข้ามาอย่างใจเย็นและพูดว่า “ถ้าเป็นไปได้ ชักชวนให้แฮชเชอร์คนนั้นเข้าร่วมกับฝ่ายเรา”

“คุณเวล…ผมไม่-”

“จะพูดว่าไม่ต้องเป็นห่วงสินะ ฉันเข้าใจได้เลย ถ้าเธอทำผลงานได้ดี ฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้” เวลดันแว่นขึ้นและมองคุโระด้วยสายตาที่คาดหวัง

‘แต่ละคน…ให้ตายสิ’

คุโระถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และรีบไปเก็บสัมภาระที่จำเป็นอย่างเช่น ยาสระผม เสื้อผ้า ผ้าขนหนู เต็นท์ ฯลฯ น่าจะอยู่ในเมืองอีกหลายวัน

หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงเคาะประตู บูมบูม!

“คุโระนี่เมย์เอง หนูเอาข้าวกล่องมาให้”

คุโระเปิดประตูและพบกับเมย์ที่แพ็คข้าวกล่องมาให้ แน่นอนว่าอยู่ได้หลายวันเลย ลองมาคิดดูอีกทีเหมือนไปตั้งแคมป์มากกว่ากำจัดแฮชเชอร์เสียอีก

“ขอบคุณ…อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยละ”

“ห้ามกินเบียร์นะคะ อย่าลืมแปรงฟันก่อนนอน…และไปดีมาดีนะคะ” เมย์โบกมือก่อนจะเดินออกไป

‘เชี่ย! บอกยังกับเป็นแม่เลย! นี่เธอเป็นใครกัน? เด็กที่อยู่ในความดูแลหรือแม่เรากันเนี่ย!?’

…

คุโระมองยานสีขาวลำเล็กบนยานไฮเปอร์เรียน ขนาดไม่ใหญ่และไม่เล็กเกินไป เหมาะสำหรับเดินทางระยะไกลที่ไม่เน้นการโจมตี มีเด็กผมเขียวคล้ายกะหล่ำปลีโผล่มาบนหน้าจอ

​

“ดูเหมือนว่าเราจะเจอกันครั้งแรกสินะ ฉันขอแนะนำตัวละกัน ฉันคือ ไอ เรียกว่าไอจังก็ได้นะ เป็นปัญญาประดิษฐ์ของยานไอเปอร์เรียน จะทำหน้าที่นำทางให้คุณ”

ไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอไอจังตัวเป็นๆ เด็กคนนี้ไม่ค่อยมีบทบาทในเกมเท่าไหร่ เป็นมาสคอตและขายขำ อย่างไรก็ตาม คำแนะนำของเธอเป็นของจริง เพียงแค่ติดเล่นอย่างเดียว

‘ไอจังหรอ…ถ้าเอาไอจังไปรวมกับอาร์ค คงเรียกว่าอาร์คจังได้สินะ’

“บอสมีเงินเดือนให้รึเปล่า?”

‘ยังไม่ทำห่าอะไรเลย เรียกเงินเดือนซะแล้ว’ คุโระถอนหายใจเบาๆ และเริ่มออกเดินทาง มองเมย์ โบรเนียและเคียน่า แต่ดูอีกทีเหมือนเคียน่าจะหายไป

‘เดี๋ยวนะ? เมย์ โบรเนีย…แล้วเคียน่าละ? …คงไม่ใช่…’

เสียงร้องครวญครางดังออกมาจากช่องเก็บของ

“ยานออกไปรึยังนะ? ใครจะพลาดโอกาสที่จะได้ออกจากโรงเรียนกัน เอาแต่เรียนและก็ฝึกซ้อม น่าเบื่อจะตาย”

เคียน่าได้ยินข่าวว่าคุโระจะออกเดินทางไปที่เมืองนางาโซระ เคียน่าจึงเปลี่ยนเป็นชุดต่อสู้ White Comet ที่ป้าขอเธอพึ่งตัดให้ในอาทิตย์ที่ผ่านมา แล้วไปซ่อนตัวอยู่ในช่องเก็บของยาน

​

“นึกแล้วว่าต้องอยู่ในนี้เคียน่า”

เคียน่าสะดุ้งและมองผ่านรูปเล็กๆ ของกล่อง เจอดวงตาสีดำที่หม่นหมอง ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าคือใคร อาจารย์ประจำวิชาสังคมจิตวิทยา คุโระ ชิบิโตะ ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความมืดมิดพร้อมที่จะกินเคียน่า

เคียน่าหัวเราะคิกคักและพูดว่า “นานๆ ทีจะได้ออกไป คิดมากเนอะ ฮ่าฮ่า”

“งั้นหรอ?”

เคียน่ารับรู้ถึงแรงกดดันมหาศาลจากตัวคุโระ เหงื่อโชกเต็มหลังอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เคียน่าค่อยๆ ปีนออกมาและคุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าขอโทษ

ชุดรัดรูปสีขาวแสดงความเยาว์วัยของเคียน่า  ถ้าบอกว่าสีขาวคือสีที่เหมาะกับเคียน่า คุโระจะไม่ปฏิเสธเลยจริงๆ เพราะชุดนี้เหมาะกับเคียน่ามากๆ ด้วยการเป็นอาจารย์คุโระจึงสลัดความคิดนั้นทิ้งไป

“บอสให้รายงานเลยไหม”

“ไม่จำเป็น…ไหนๆ ก็มาแล้วก็ต้องให้เรียนรู้ด้วยตัวเอง…ใช่ไหมเคียน่า?”

‘แน่นอน ต้องใช้งานให้เธอสู้กับแฮชเชอร์ในขณะที่เรายืนดูอยู่ห่างๆ’ คุโระมองเคียน่าด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

เคียน่าแลบลิ้นอย่างน่ารัก “เอ๊ะ? เรียนรู้ด้วยตัวเอง? คืออะไรอะ?”

“เดี๋ยวก็รู้เอง” เมื่อพูดแบบนั้นคุโระก็เดินไปนั่งตำแหน่งนักบิน กอดดาบ หลับตา และรอเวลา

เคียน่าที่ไม่รู้จะทำอะไร เปิดกระเป๋าใบใหญ่ของคุโระ พบอาหารกล่องของเมย์ น้ำลายเริ่มไหลเยิ้ม จนในที่สุดก็เปิดกินอย่างไม่ลังเล

“อร่อย! สมกับเป็นฝีมือของพี่เมย์!…กินสักนิดคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?”

เคียน่ากินสามถึงสี่กล่องอย่างมีความสุข โดยไม่รู้เลยว่านั่นคืออาหารทั้งหมดสำหรับภารกิจในครั้งนี้

…

นางาโซระ

น่านฟ้ามียานสีขาวลอยลำอย่างไร้จุดหมาย ประตูยานเปิดออกมาพร้อมกับชายหนุ่มในชุดสูทสีดำและหญิงสาวผมขาวในชุด White Comet เคียน่ามองคุโระและหัวเราะคิกคัก

“มันต้องแบบนั้นใช่ไหม?”

‘อะไร? แบบไหน? หรือว่า-’

คำพูดของคุโระต้องถูกขัดจังหวะด้วยการโอบไหล่ของเคียน่า ผลักตัวเองตกลงไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางความสูงที่มากกว่าตึก 10 ชั้น

‘แม่งเอ๊ย อะไรกันเนี่ย! ตูไม่ใช่มิคาสึกิที่จู่ๆ ก็ฝ่าชั้นบรรยากาศลงมานะ!’ คุโระคร่ำครวญในใจ เมื่อนึกถึงเรื่องกันดั้มไอร่อนบลัดภาคสองตอนแรก ที่มิคาสึกิฝ่าชั้นบรรยากาศลงมาและเปิดฉากโจมตี

“อ๊าาาาาาา ลมเย็นดีจังเลย คุโระ…คุโระ?” เคียน่าเอียงหัวอย่างสงสัย

คุโระเช็กตำแหน่งตัวเองในแผนที่ มันเป็นภูเขาด้านนอกเมืองนางาโซระที่ปกคลุมไปด้วยป่าไม้และลำธาร มีฮงไกประเภทสัตว์ป่าอาศัยอยู่น้อย “เคียน่า…เราลงผิดจุด”

เคียน่าอ้าปากค้าง “เอ๊ะ!?”

“บอส โทษทีไอจังเหม่อลอยไปหน่อย…มันบินเลย ฮ่าฮ่า” ไอจังเกาแก้มอย่างเขินอายและส่งคริสตัลให้จำนวนหนึ่ง

“…”

‘แม่ง! ไอจังเวร เอาอาร์คในเซโร่วันมาแทนได้ไหมวะ!’ คุโระกัดฟันและมองด้านล่างที่เต็มไปด้วยป่าไม้ ความสูงระดับนี้ตายแน่ เขาจึงเหลือบมองเคียน่าที่จะพอทำอะไรได้

เมื่อเกือบถึงพื้น เคียน่าจับปกคอเสื้อของคุโระ จากนั้นพูดขึ้นว่า “เนโกะ! ชามมมมม!”

อุ้งเท้าแมวขนาดใหญ่ฟาดลงกับพื้นจนเกิดแรงกระแทกมหาศาล ชะลอความเร็วลงไปได้ ทั้งสองคนจึงลงจอดอย่างปลอดภัย

คุโระจัดระเบียบเสื้อผ้า จัดทรงผม สวมถุงมือสีดำ มองบริเวณรอบๆ ที่ถูกล้อมไปด้วยสัตว์ป่าฮงไก บิดคอเล็กน้อยตั้งดาบลงกับพื้นและพูดว่า “คงรู้ใช่ไหมว่าต้องทำอะไร?”

“ไม่ต้องบอกก็รู้…เรื่องนี้ปล่อยให้ฉันจัดการเอง!”

‘เยี่ยม! สมกับเป็นหมา-เอ๊ย แมวเฝ้ายามจริงๆ’ คุโระหัวเราะในใจและนั่งลงบนก้อนหินสีเทามนอย่างใจเย็น ในขณะที่มองลูกศิษย์ต่อสู้กับฮงไก

“เนโกะ….ชามมมมมมมม!”

เคียน่าเคลื่อนที่ว่องไวเหมือนแมวพร้อมกับ Desert Eagle ในมือของเธอ ฆ่าเหล่าฮงไกได้อย่างง่ายดาย ยังมีอุ้งเท้าสีขาวที่พร้อมจะบดขยี้พวกมันให้แหลกเป็นชิ้นๆ

เคียน่าเคลื่อนไหวอย่างยืดหยุ่น สามารถกระโดดหลบกลางอากาศและใช้อุ้งเท้าเหยียบลงมา มันเหมือนกับลูกแมวที่ร่ายรำท่ามกลางสนามรบที่นองไปด้วยเลือด

‘หึ…นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้น…ฉันจะใช้งานเธอให้หนักๆ!’

‘นั่นมันผู้ชายที่ข้าน้อยเจอเมื่อตอนนั้น…ทำไมรู้สึกถึงอันตรายจากตัวเขาคนนั้น!?’ หญิงสาวหูกระต่ายสีชมพู มองดูการต่อสู้ของเคียน่าอยู่ข้างต้นไม้ ในขณะที่สัมผัสถึงอันตรายจากคุโระ

เงาจิ้งจอกสีดำโผล่ออกมาข้างๆ “เจ้ามีแค่ข้าเท่านั้น ฆ่าพวกมนุษย์ให้หมด”

“เงียบไปเลย”

จิ้งจอกแยกเขี้ยวและทำท่าจะกลืนกินคุโระ

“หือ? …ยุง?” คุโระมองยุงสีดำผ่านเข้าไปในป่า บังเอิญสบตากับจิ้งจอกพอดี

‘นั่นมันสัตว์ประหลาดอะไร!? …มนุษย์คนนี้น่ากลัวเกินไป ข้าต้องรีบหนี!’ (มโนไปไกล)

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

ปีใหม่หยุดอัพ