อาจารย์สีหน้าตายด้านในโลกฮงไก

ลำดับตอนที่ #11 : วันที่วุ่นวาย

หกโมงเช้า โรงเรียนเซนเฟรย่า บริเวณหอพักอาจารย์

ทันทีที่คุโระลืมตา เขาก็ได้ยินเสียงนกร้องเป็นระยะๆ ดังมาจากแปลงดอกไม้ชั้นล่าง จากนั้นได้ยินเสียงหัวเราะและการพูดคุยของผู้หญิง เขาก็ได้รู้ว่าเขาได้มาที่โรงเรียนเซนเฟรย่าแล้ว

เมื่อวานไม่ใช่ความฝัน เขาหนีรอดจากเมืองนางาโซระและได้มาที่เซนเฟรย่าพร้อมกับเด็กๆ ทั้ง 3 คน จากนั้นถูกต้อนรับด้วยน้ำมะระจากเทเรเซ่า และได้รายงานตัวกับเวล หยาง

เวลหยางได้ออกไปทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ จนเหลือคุโระอยู่คนเดียว คุโระเลือกที่จะหลับต่ออีกหน่อย มันเข้าเรียนเวลาแปดโมง ทว่าก็ได้ยินเสียงเคาะประตู บูมบูม! กับเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

“อาจารย์คุโระ! ยังหลับอยู่อีกหรอ! ตื่นยัง!? สวัสดี! คุโระ คุณใช่คุโระ ชิบิโตะรึเปล่า?” ประตูถูกเคาะโดยใครบางคน เคาะดังราวกับว่าเธอหรือเขากำลังตีกลอง

“เคียน่าจัง มันไม่ดีนะ เราจะมารบกวนเวลาพักผ่อนของคุโระได้ยังไง” เมื่อเห็นฉากนี้เมย์รีบหยุดเคียน่าทันที

ตั้งแต่มาที่เซนเฟรย่าเมื่อวาน เธอ เคียน่าและโบรเนียอาศัยอยู่ในหอพักเดียวกันกับครูที่ชื่อ มุราตะ ฮิเมโกะ 

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากเมย์อาบน้ำเสร็จก็ถูกเคียน่าลากลงมาโดยบอกว่า จะพาเธอไปดูหน้าของอาจารย์ที่ชื่อว่าคุโระ ไม่รู้ว่าเป็นคนเดียวกับคนที่ถือดาบหรือเปล่า

“บางทีอาจารย์อาจยังไม่ตื่น” เมย์ดึงมุมเสื้อของเคียน่าด้วยความเขินอาย

“ไม่เป็นไร อาจารย์ต้องตื่นนานแล้ว อีกไม่นานก็ได้เวลาไปทำงานแล้ว”

เคียน่าโบกมืออย่างเฉยเมย แต่เมย์ก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย มันเป็นการรบกวนเวลาพักผ่อนของอาจารย์คุโระคนนี้หรือไม่ นอกจากนี้เธอยังทำโจ๊กอยู่ในครัว หากรอต่อไปมันจะเกิดปัญหาใหญ่ตามมา

เพราะนี่คืออาหารเช้าสำหรับทั้งสี่คน

‘คุโระ…จะใช่คุโระหรือเปล่านะ ตั้งแต่เมื่อวานก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย’ เมย์รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้เจอุโระตั้งแต่เมื่อวาน เขาหายตัวไปเลย และแทบไม่ติดต่อมาอีกเลย โทรศัพท์ก็ไม่รับ

คลิก

ตอนนี้มีเสียงเบาๆ จากล็อกประตูเปิดออก รอยยิ้มของเคียน่าก็แข็งทื่อเช่นกัน ชายคนนี้ไม่ใช่อาจารย์ที่ไหนนอกจากคุโระ ชิบิโตะ คนที่อยู่กับพวกเธอที่นางาโซระ

ผมของคุโระยุ่งเหยิง เขาสวมเสื้อยืดสีขาว แค่มองก็รู้เลยว่าใบหน้าของเขาเขียนว่าอะไร เพิ่งตื่น เกิดอะไรขึ้น

“มีอะไร?”

‘พารามีเซียมอีกแล้วหรอ?’

เพียงแค่คำพูดคำเดียวกับใบหน้าที่ไร้อารมณ์และผมที่ยุ่งๆ ก็เพิ่มความน่ากลัวให้แก่คุโระ ทั้งสองคนจึงกลืนน้ำลายและก้าวถอยหลัง

คุโระส่ายหัวทันทีที่เมื่อเห็นเคียน่าอยู่หน้าประตู ยิ่งกว่านั้นเสียงของเคียน่านั้นดังมากจนเขาต้องเอาที่อุดหูมาสวม แต่ก็ยังได้ยินเสียงที่แหลมของเคียน่าอยู่ดี จนสุดท้ายต้องเดินมาเปิดประตู

“คุโระหรอ…นึกว่าใครที่ไหนซะอีก” เคียน่าส่ายหัวด้วยความผิดหวัง เมย์จึงหยิกเอวเคียน่าจนเธอเสียการทรงตัว ซึ่งเป็นการบอกนัยๆ ว่าให้รักษามารยาท

‘พี่เมย์อะ’

เคียน่าจึงนึกถึงวิธีรักษามารยาทตามที่เมย์บอกไปก่อนหน้านี้ “คุโระ ฉันเอาอาหารเช้ามาให้!”

“…”

“ไหนอาหารเช้า?” คุโระรู้สึกตลกเล็กน้อยและชี้มือขาวๆ ที่ว่างเปล่าของเคียน่า

‘อ๊า..ทำไงดี? มีหวังเขาโกรธแน่ๆ’

“อะแฮ่ม…อาหารเช้ายังทำอยู่ ฉันแค่มาเตือนเฉยๆ” เคียน่าเกาแก้มด้วยความเขินอาย ในขณะที่เมย์ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้

คุโระพยายามเบิกตาขว้างแต่น่าเสียดายที่ทำไม่ได้ เขาไม่เชื่อเรื่องไร้สาระของเคียน่าและเหลือบมองเมย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างเขินอาย

“เอ่อ…คุโระเป็นอาจารย์ ฉันควรเรียกว่าอาจารย์สินะ”

เมย์รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ตอนแรกเขาเป็นผู้ปกครองของเธอและบอกให้เรียกว่าคุโระเฉยๆ ตอนนี้เขากลายเป็นอาจารย์ไม่รู้ว่าควรจะเรียกว่าอะไรดี และเขาก็ยังดูเด็กอายุน่าจะใกล้เคียงกับเธอ

เมื่อเห็นท่าทางเขินอายของเมย์แล้วมองไปที่เคียน่า ที่ถูกจับได้ว่าทำอะไรผิด คุโระก็เดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นทันที หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง คุโระค่อยๆ พูดออกไปว่า

“ถ้าอยู่ในโรงเรียนให้เรียกว่าอาจารย์ ถ้าเวลาปกติหรืออยู่บ้านให้เรียกว่าคุโระ…หรือจะเรียกว่าคุโระเฉยๆ ก็ได้ ฉันไม่คิดมาก”

เมย์พยักหน้าและยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย อย่างน้อยคุโระก็ไม่สนใจว่าสถานะของเขาจะเป็นอะไร แต่เป็นคุโระผู้ปกครองคนเดิมของเมย์

“แล้วคุโระเป็นครูจริงๆ หรอ? สอนวิชาอะไร? ฉันขอเกรด 4 ได้ไหม?” เคียน่าโชว์ฟันขาวและถูมืออย่างเขินอาย

‘แม่ง! ยังไม่รู้อีกหรอว่าฉันสอนวิชาอะไร แล้วยังจะมาขอเกรด 4 อีก!’

“เคียน่าจัง ไม่หัดจำบ้างเลย อาจารย์คุโระเขาสอนสังคมจิตวิทยา…เกรด 4 จะได้ยังไงถ้าเธอไม่ตั้งใจเรียน”

หนังตาคุโระกระตุก มันไม่ใช่วิชาสังคมธรรมดาหรอ แล้วทำไมถึงมีจิตวิทยาต่อท้าย หรือว่าเขาอ่านข้อมูลในเอกสารไม่ครบ คุโระสลัดความคิดนั้นทิ้งและเดินเข้าไปในบ้าน

“อาจารย์คุโระ มาทานอาหารเช้าด้วยกันไหม?”

คุโระคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และพยักหน้าเห็นด้วย จากท่าทางของเมย์ นี่คงเป็นคำพูดที่สุภาพ และไม่ใช่ราชินีสายฟ้า ถ้าคุโระเลือกปฏิเสธ คงมีคำพูดว่าหนอนแมลงดังขึ้นพร้อมกับสายฟ้าสีม่วง จากนั้นก็ถูกลากออกจากบ้าน

ในหอพักของฮิเมโกะซึ่งแตกต่างจากหอพักของคุโระโดยสิ้นเชิง มันครอบคลุมอาคารขนาดเล็กทั้งหมดในพื้นที่ ซึ่งแต่ละห้องจะมีเจ้าของเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ทว่าหอพักของฮิเมโกะมีนักเรียนสามคนถูกยัดเข้าไปเป็นปลากระป๋อง

“คุโระ”

ทันทีที่เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น ฮิเมโกะผมสั้นสีแดงในชุดนอนร้อนเแรง สังเกตเห็นคุโระ เพียงแต่ว่าตอนนี้เธอดูไม่เหมือนกุลสตรี ชุดนอนบอบบางบนร่างกายของเธอเผยให้เห็นพื้นที่สีขาวขนาดใหญ่ตรงช่วงอก

‘นี่หรออาจารย์…ต้นแบบของนักเรียน ล่อเบียร์ตั้งแต่หัววันเลยหรอ?’

ฮิเมโกะเดินไปที่ตู้เย็นในห้องนั่งเล่นและหยิบเบียร์อีกสองกระป๋อง จากนั้นถามคุโระว่า “ปีนี้อายุเท่าไหร่ พอดีเมื่อวานยุ่งกับไว- ไม่ใช่สิ เอกสาร จนไม่มีเวลาถามอายุเลย”

'ไวน์สินะ หึหึ'

ขณะที่เธอพูดก็โยนเบียร์กระป๋องหนึ่งไปทางคุโระ ยังไม่ทันที่คุโระจะได้ทำอะไร เมย์คว้าเบียร์กระป๋องนั้นในมือและรีบไปหยุดฮิเมโกะที่กำลังเปิดกระป๋องและพูดว่า

 “อาจารย์ฮิเมโกะ คุณดื่มอีกแล้วหรอ? เมื่อวานพวกหนูต้องแบกคุณขึ้นไปบนห้องนะคะ…อีกอย่าง คุณต้องไปทำงานและก็อย่าส่งเบียร์ให้คุโระได้ไหม?”

‘พูดเหมือนแม่เลย’ คุโระคิดในใจ

ฮิเมโกะไม่ได้จริงจังกับมันและปกป้องเบียร์ในมือของเธออย่างสิ้นหวัง

“มันก็แค่เบียร์กระป๋องหนึ่ง เชื่อฉันเถอะ มันไม่เมาหรอก”

“ไม่! เมื่อวานคุณก็พูดแบบนี้!”

เมย์พูดอย่างเฉียบขาด และแย่งเบียร์ในมือของฮิเมโกะ โดยไม่สนใจเสียงตะโกนของฮิเมโกะเลย จากนั้นมองคุโระด้วยสายตาที่จริงจัง “คุโระ คุณก็อย่าไปตามอาจารย์ฮิเมโกะ!”

‘เชี่ย! ตูผิดอะไรวะ? ยังไม่ไม่ได้ทำห่าอะไรเลย’

หลังจากนั้นไม่นานก็มีอาหารวางไว้บนโต๊ะมันประกอบไปด้วยโจ๊กหมู และของทานเล่นอื่นๆ เมื่อยกฝาหม้อขึ้น กลิ่นหอมก็โชยออกมาทันที

“ฝีมือของเมย์ยังอร่อยเหมือนเดิม”

เมย์ยิ้มออกมาเล็กน้อยและเริ่มรับประทาน มีเพียงแค่เคียน่าที่กินอย่างตะกละตะกลาม โดยมีโบรเนียส่ายหัว จนสุดท้ายเมย์ก็ใช้ทัพพีทุบหัวเคียน่า

“กินข้าวให้ดีๆ”

‘โดนอีกแล้ว พารามีเซียม’

“คุณยังไม่ได้บอกอายุฉันเลยนะ”

ฮิเมโกะที่อยู่ตรงข้ามเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ใบหน้าคล้ายกับเด็กอายุ 18-20 แถมสีหน้าไร้ซึ่งการแสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ เหมือนกับโบรเนีย “ถ้าไม่มีร่างกายพิเศษเหมือนกับเทเรซ่า คุณก็น่าจะอายุ 21หรือ22”

“ใช่หนูก็คิดแบบนั้นเหมือนกันอาจารย์ฮิเมโกะ ไอ้คุโระน่าจะเป็นนักเรียนมากกว่าอาจารย์”

“25”

“หือ?” ทุกคนอ้าปากกว้าง

ฮิเมโกะอึ้ง คุโระอายุแค่ 25 แต่ใบหน้าของเขายังเด็กอยู่ ใครๆ ก็คิดว่าน่าจะอายุไม่เกิน 20 เขาอ่อนกว่าเธอ 2 ปี ทว่าตัวเองกลับถูกเรียกว่าป้าโดยเคียน่า บางทีคุโระอาจมีร่างกายพิเศษเหมือนกับเทเรซ่า

เมย์ยังคงมองช้อนในมือตัวเองอย่างว่างเปล่า ซึ่งสะอาดราวกับกระจก และอยู่ในความคิดที่ซับซ้อน ตอนเจอครั้งแรกเขาดูเหมือนจะอายุเท่ากับเธอ แต่ตอนนี้เขาอายุ 25 หน้าเด็กไม่ต่างจากตัวเองเลย งั้นเธอควรจะเรียกเขาว่า พ่อหรือพี่ชาย ลุง ฯลฯ

‘เป็นไปไม่ได้ คุโระ ชิบิโตะจะอายุ 25’

‘ไอ้คุโระ 25 หรอ…แต่ช่างเถอะ เรียกคุโระอย่างเดิมก็ดีแล้ว’

‘ฉันควรจะเรียกว่าอะไรดี คุณคุโระ? พ่อ? หรือพี่ชาย…แต่เขาบอกให้เรียกคุโระเหมือนเดิม’ เมย์กินโจ๊กด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน

‘สมแล้วที่เป็นคุณคุโระ อายุไม่เกี่ยวกับหน้าตา’ โบรเนียยกนิ้ว

‘อย่ามองด้วยสีหน้าแบบนั้น! หน้าตาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิด!’

ดูเหมือนว่าเคียน่าจะเลิกสนใจคุโระแล้ว อายุเท่าไหร่ไม่สำคัญสำหรับเคียน่า เธอยังคงนั่งกินโจ๊กหกถึงเจ็ดชามอย่างมีความสุข

สนามฝึกซ้อมของวัลคิวเรีย

ด้านหน้าเป็นพื้นที่เปิดโล่ง นักเรียนกลุ่มหนึ่งรวมตัวกันซึ่งได้เปลี่ยนเป็นกางเกงรัดรูป เต็มไปด้วยความวัยเยาว์ แสดงสัดส่วนโค้งที่อ่อนเยาว์และงดงามเล็กน้อย

เมื่อเห็นฉากนี้คุโระอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจ และส่ายหน้า พวกเธอยังเป็นเด็ก และพวกเธอก็ยังคงมีศักยภาพ แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา ฮิเมโกะก็ส่งสายตาอันตราย

‘ฉันให้แกมาดูการสอน ไม่ใช่ให้มองเด็กๆ ด้วยสายตาแบบนั้น!’

“ฉันขอเตือน นักเรียนทุกคนที่นี่คือนักเรียนของคุณ อย่าเปลี่ยนนักเรียนเหล่านี้ให้กลายเป็นฮาเร็ม”

‘ยังไม่ได้พูดอะไรเลย อย่าตัดสินคนจากภายนอกแบบนี้!’

ปรากฏว่าคุโระต้องทำหน้าที่ฝึกสอนการสู้รบด้วยเนื่องจากผลงานอันเลื่องชื่อของเขา และบังเอิญต้องมาสอนร่วมกันกับฮิเมโกะ ซึ่งก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคนไร้ทางสู้อย่างเขาจะสอนอะไรกับนักเรียนได้

“คิดว่าผมเป็นคนยังไง?”

“หึหึ ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะเป็นใคร ถ้ากล้าทำอะไรนักเรียนของฉันละก็ ฉันไม่ไว้ชีวิตแน่!”

เมื่อเห็นสีหน้าของฮิเมโกะ คุโระก็ไม่สนใจและยังยิ้มเหยียดหยามอยู่ในใจ หน้าตาแบบนี้จะมีใครมาจีบอีกหรอ แค่มองซ้ายทีขวาทีก็กลัวกันจนตัวหดแล้ว การหาแฟนสักคนมันยังยากเลย

ฮิเมโกะกระแอมในลำคอ ทันใดนั้นสายตานับร้อยคู่ก็จ้องมาพร้อมกับ ความสงสัย ความกลัว ความตื่นเต้น แต่ที่แน่ๆ ความกลัวต้องมาเป็นอันดับแรก

เมย์ เคียน่าและโบรเนียก็เรียนอยู่ในคลาสนี้ด้วย พวกเธอจึงมองคุโระอย่างเป็นธรรมชาติและคาดหวังว่าเขาจะพูดอะไรบางอย่าง

“ฉันจะแนะนำให้พวกเธอรู้จัก นี่คือผู้ช่วยคนใหม่ในวิชาการต่อสู้ระยะประชิด คุณ คุโระ ชิบิโตะ”

‘คงเป็นแค่ครูปลอมๆ แค่นั้นแหละ คงไม่มีอำนาจสั่งให้นักเรียนเงียบหรอก หึหึ’ ฮิเมโกะหัวเราะในใจ

คุโระเดินมาที่ใจกลางสนามจากนั้นกวาดสายตามองนักเรียนทุกคนอย่างประหม่า ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกแต่มันก็น่าอายที่ถูกสายตานับร้อยจ้องมอง อย่างแรกกระแทกดาบกับพื้น

นักเรียนทุกคนถึงกับเงียบและมองเขาด้วยสายตาที่หวาดกลัว เพียงแค่เสียงกระทบเบาๆ ก็ทำให้รู้สึกถึงออร่าอันตรายจากอาจารย์ใหม่ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเธอรู้สึกอะไรแบบนี้ แถมบรรยากาศรอบตัวเขายังเต็มไปด้วยแรงกดดัน

“อาจารย์คนนั้นใครอะ?”

“เขายังเด็กอยู่เลยนะ”

“น่ากลัวเป็นบ้า”

คุโระกระแอมในลำคอและพูดว่า “ฉันคุโระ ชิบิโตะ…แค่นี้แหละ”

“…”

ถึงการแนะนำตัวจะสั้น ทว่าน้ำเสียงของเขากลับสร้างความกลัวปกคลุมนักเรียนทุกคน ดวงตาสีดำไร้ซึ่งแสงสว่างเปรียบเสมือความมืดไร้ที่สิ้นสุด 

‘เอาจริงดิ…วันแรกก็ปล่อยออร่าสังหารเลยหรอ…เป็นครูนรกรึไงเนี่ย?’ ฮิเมโกะมองมือตัวเองที่สั่นเครือหลัง

‘โครตน่าอายเลย! ไม่รู้จะพูดอะไรดีแถมสายตานักเรียนพวกนั้นอีก!’ คุโระกรีดร้องในใจ

ดูเหมือนว่าจะมีสายตาอันตรายมองมายังคุโระ ปรากฏว่าเป็นฮิเมโกะ เธอจึงพูดขึ้นด้วยเสียงดังต่อหน้านักเรียนทุกคน

“ฉันได้ยินข่าวมาว่าอาจารย์คุโระ จัดการฮงไกจักรพรรดิด้วยตัวคนเดียวเก้าวันเก้าคืน ฉันอยากจะเห็นว่าฝีมือของคุณเป็นของจริงรึเปล่า?”

‘หะ? ตูเนี่ยนะจัดการฮงไกจักรพรรดิ? ใครมันเขียนในเรซูเม่วะ!’

“ว่าไง? ไม่โชว์ความแข็งแกร่งให้เด็กๆ ดูหน่อยหรอ?”

“เอาจริงดิ อาจารย์ผู้ชายคนนั้นเนี่ยนะ?”

“เป็นไปไม่ได้หรอก”

“แต่ว่าความรู้สึกเมื่อกี้เป็นของจริงนะ”

สุดท้ายก็มีสายตาที่คาดหวังมาจากจากเรียน ทันใดนั้นคุโระเอนจินเริ่มทำงานพร้อมกับเสียงดังกึกก้อง ตุบตับๆ ฮิเมโกะและนักเรียนคนอื่นๆ ต่างรับรู้ได้ถึงเสียงนี้

‘อาจารย์เอาจริงแล้วใช่ไหม’

‘คุโระ…เป็นผู้ชายที่ไม่ปฏิเสธเลยจริงๆ’

นักเรียนทุกคนถอยออกไป จนเหลือแต่ฮิเมโกะกับคุโระที่ยืนมองหน้ากันท่ามกลางสนามหญ้าสีเขียว มันมีความรู้สึกของอันตรายแผ่ออกมาเป็นระยะๆ

‘ชิบผาย! จะเป็นไงวะ? แพ้ต่อหน้านักเรียนทุกคน ตูขายหน้าแน่!…ช่วยไม่ได้ มีแต่ต้องสู้!’