อาจารย์สีหน้าตายด้านในโลกฮงไก

ลำดับตอนที่ #10 : น้ำมะระ

 เคียน่าที่กำลังเดินอยู่ได้กลิ่นแปลกๆ จึงเดินตามกลิ่นนั้นมาหยุดที่คุโระ จากนั้นเริ่มสูดดมตามเสื้อผ้าในขณะที่คุโระเดินอย่างเหม่อลอย เธอรู้สึกถึงกลิ่นที่ไม่คุ้นเคย ตามเสื้อผ้ายังมีบางจุดที่เปียกน้ำ บางครั้งมีเส้นผมสีดำยาวติดปกคอเสื้อ

“พี่เมย์ หนูได้กลิ่นผู้หญิงมาจากคุโระ”

‘คนหรือหมา!’

“จริงหรือเปล่าที่คุณมีกลิ่นผู้หญิง”

คุโระมองใบหน้าของเมย์ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม มันเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างผุดขึ้นมาในใจ ซึ่งก็คือความกลัว ไม่รู้ว่าพวกเด็กๆ คิดยังไงกับตัวเอง ถ้าบอกความจริงไป ความน่าเชื่อถือจะหายหมดและถูกตราหน้าว่า บ้า

“คิดไปเอง-”

“หนูเจอเส้นผมด้วยอะ พี่เมย์!”

‘เชี่ย!’

เหงื่อแตกพลั่กเต็มไปหน้าคุโระ เขามองเด็กทั้งสามคนอย่างสิ้นหวัง ในเมื่อเคียน่าโง่เจอหลักฐานทุกอย่างแล้ว ข้อแก้ตัวที่จะพูดก็คงไร้ความหมาย เขาจึงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และพูดว่า “คือ-”

“เป็นไปไม่ได้หรอกที่คุโระจะไปหาผู้หญิงในเวลากลางคืน ใช่มั้ยคะ?” เมย์มองด้วยรอยยิ้มจากใจ

‘เมย์อย่าทำสีหน้าแบบนั้น! มันทำให้ฉันรู้สึกผิด!’

“ก็ตามนั่นแหละ…อย่ามาล้อเล่นเป็นครั้งที่สอง…เคียน่า”

เพียงแค่คำพูดสั้นๆ ที่เต็มไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ก็ทำให้เคียน่ากลืนน้ำลายและซุกหน้าอกเมย์ด้วยความกลัว เธอมองคุโระด้วยแววตาที่หวั่นเกรง ก็มันเป็นกลิ่นและเส้นผมของผู้หญิงจริงๆ

“เคียน่าจังอย่าล้อเล่นได้ไหม ตอนนี้เราต้องรีบออกจากเมือง” เมย์ลูบหัวอย่างอ่อนโยน

“มันไม่มีทางที่คุณคุโระจะไปหาผู้หญิงได้หรอก”

‘อย่ามองด้วยสีหน้าที่เชื่อใจแบบนั้น! ทำเหมือนฉันเป็นฝ่ายผิดที่ดุเคียน่า!’

“ว่าแต่กระเป๋าสะพายไปไหน?” โบรเนียถาม

คุโระหยุดชะงักกับคำพูดของโบรเนีย ตั้งแต่เดินออกจากห้างสรรพสินค้า โบรเนียแทบไม่เห็นกระเป๋าสะพายเลย ตั้งแต่นั้นมาก็แทบไม่ได้กินอาหารเช้าจนถึงตอนนี้

จะพูดว่าลืมไว้ในต่างโลกก็คงไม่เชื่อ หรือเอาไปบริจาค แต่ในเมืองที่เต็มไปด้วยคนตายคงไม่มีมูลนิธิเหลืออยู่ ทว่าก็มีความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นมาในหัวคุโระ เมื่อมองพารามีเซียมผมขาวที่ซุกหน้าอกเมย์ มันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในใจ

‘เคียน่าเธอทำให้ฉันรู้สึกแย่…คราวนี้เป็นตาเธอบ้าง!’

“เคียน่าทำหาย”

“เอ๊ะ? ฉันเกี่ยวอะไรด้วย?” เคียน่าเอียงหัวอย่างสงสัย มองเมย์ด้วยแววตาที่น่าสาร

“เคียน่าจัง…”

“ไอ้โง่เคียน่า”

“หนูไม่ได้ทำจริงๆ พี่เมย์ หนูแค่แอบกินอาหารนิดหน่อยเอง!”

“…”

ดูเหมือนว่าวันนี้จะโชคดีที่มีแพะรับบาป จนสุดท้ายเคียน่าก็ถูกเมย์และโบรเนียบ่นยับ คุโระมองเคียน่าด้วยรอยยิ้มและหัวเราะในใจ ไม่ชอบขี้หน้ามานาน ผลักออกไปจากบ้านโดยไม่ลังเล สมควรแล้วที่จะโดน

หลังจากนั้นไม่นาน มียานลึกลับขนาดใหญ่ลอยเหนือน่านฟ้านางาโซระ ทั้งลำติดตั้งป้อมปืนต่อต้านอากาศสยานและอาวุธภาคพื้นดิน ไม่ต้องเดาเลยว่านั่นคือ ไฮเปอร์เรียน

เคียน่า เมย์และโบรเนียมองด้วยความตกตะลึง และทิศทางของยานลำนั้นก็คือตำแหน่งนี้พอดี มันค่อยๆ เคลื่อนตัวมาอย่างช้าๆ จนในที่สุดก็หยุด จากนั้นก็มีเสียงแหลมและน่ารักขึ้นมาว่า

“ฉันมารับแล้ว หลานรักของฉันเคียน่า”

เคียน่ามองยานด้านบนอย่างประหลาดใจและทำสีหน้าสงสัย ครอบครัวของเธอควรมีแค่พ่อซีกฟรีด ญาติคนอื่นๆไม่น่าจะมี เคียน่าจึงถามคุโระว่า

“รู้จักหรอ?”

“เงียบก่อนผู้ใหญ่จะคุยกัน”

‘ผู้ใหญ่หรอ!…ดูยังไงก็อายุเท่าฉันแท้ๆ หึ!’ เคียน่าแก้มป่องอย่างไม่พอใจ

“ฮิเมโกะ ฝากด้วยนะ”

ถึงจะไม่เคยได้ยินเสียงจริงๆ แต่คุโระก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลก ตามข้อมูลที่ได้รับมาจากสำนักงานใหญ่ เทเรซ่าเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กอายุประมาณ 40 ร่างกายหยุดเจริญเติบโต และเป็นโลลิถูกกฎหมาย

‘…มันจะไม่แหลมไปหน่อยหรอ?’

จากนั้นไม่นานหญิงสาวผมแดงที่ร้อนแรงเหมือนกับไฟกระโดดลงมา ดัง ตู้ม! พร้อมกับควันโขมง เมื่อควันจากหายไปก็พบกับวัลคิวเรีย ฮิเมโกะ มุราตะพร้อมกับดาบสีแดงยักษ์ใหญ่ในชุด Nuclear Fusion Armor

​

“มุราตะ ฮิเมโกะ วัลคิวเรียระดับ A ยินดีที่ได้รู้จัก…ส่วนนายคือคุโระ ชิบิโตะ อาจารย์วิชาสังคมสินะ” ฮิเมโกะกวาดสายตามองสาวๆ ทั้งสามคนและหยุดอยู่ที่คุโระ

“ใช่ ฉันเอง”

‘นี่นะหรอคุโระ ชิบิโตะ…ความรู้สึกที่เหมือนความตาย…ไม่เคยคิดจริงๆ ว่าจะได้รู้สึกแบบนี้เป็นครั้งที่สอง’

ชุดสูทสีดำ ใบหน้าที่ไร้อารมณ์และดวงตาที่ไร้ซึ่งความหวังใดๆ สะท้อนตัวตนอันมืดมิดของคุโระเป็นอย่างดี ดาบสีดำยาวคู่กาย แสดงถึงเคียวยมทูตพร้อมที่จะคร่าชีวิต

 ฮิเมโกะอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายและจับมือ

‘ถุงมือสีดำ? …คงไม่อยากจะสัมผัสกับเชื้อโรคสินะ…ฉันเข้าใจดีเลยละ ตัวตนอาจารย์สังคมเป็นแค่ฉากบังหน้า’ ฮิเมโกะเพิ่มแรงบีบ

‘เห้ยๆ ตูไปทำอะไรให้เธอเกลียดขี้หน้าวะ? เล่นแรงตั้งแต่เจอหน้าเลยหรอ?’

มุราตะ ฮิเมโกะ ไม่เคยอ่อนข้อให้ผู้ชายที่คิดร้ายต่อเซนเฟรย่ามาก่อน เธอจึงไม่ชอบขี้หน้าคุโระตั้งแต่แรกพบจึงเพิ่มแรงบีบเพื่อลองเชิง แต่ตอนนี้ต้องทำให้เธอมองเขาใหม่ เพราะคุโระหยิบไวน์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ และยื่นให้ฮิเมโกะด้วยรอยยิ้มพร้อมกับพูดว่า

“ในโอกาสที่เราพบกัน ผมอยากจะให้ของขวัญเล็กๆ น้อย”

เมื่อฝาจุกเปิดออก ฮิเมโกะก็ได้กลิ่นหอมจางๆ ในฐานะที่ติดเบียร์ สามารถบอกได้เลยว่านี่เป็นไวน์แท้ไร้ส่วนผสมแปลกปลอม และภาษาที่อ่านไม่ออก ก็หมายความว่าเป็นไวน์ที่หายาก

‘ถึงจะเอาใจฉันคนนี้…ฉันก็ไม่อ่อนข้อให้หรอกนะ’

“อย่าพึ่งดื่มฮิเมโกะ นี่มันเวลางานนะ!” เสียงตะโกนของเทเรซ่าทำให้ฮิเมโกะหยุดชะงักจากนั้นเก็บไวน์ไว้ในร่องหน้าอก

'ชิ!'

‘ให้ตายสิผู้ชายอะไรกัน…รู้ใจฮิเมโกะซะจริง…แต่ฉันไม่อ่อนข้อให้หรอกนะ คุ-’

คำพูดของเทเรซ่าต้องหยุดกลางคันด้วยหนังสือโฮมุรุ่นลิมิเต็ดที่อยู่ในมือคุโระ เธอตามหาหนังสือเล่มนั้นมาแล้วทว่าหน้าร้านและออนไลน์ก็หมดอย่างรวดเร็ว

‘โฮมุรุ่นลิมิเต็ด! ผู้ชายคนนั้นเอามาได้ยังไง…เราต้องเอามาให้ได้!’ เทเรซ่ากำหมัดด้วยความมั่นใจจากนั้นเรียกให้ทุกคนขึ้นมาบนยาน

เมื่อขึ้นมาบนยาน เมย์ โบรเนียและเคียน่าแยกย้ายกันไปห้องพักของแต่ละคน ส่วนคุโระถูกเรียกตัวให้มาที่สะพานเดินเรือ โดยมีวัลคิวเรียคอยนำทาง

‘ก็แบบนี้ละนะ ไม่คิดว่าข้อมูลของหน่วยข่าวกรองจะมีประโยชน์ในเวลาแบบนี้ เทเรซ่าชอบโฮมุ ฮิเมโกะชอบเบียร์ ถ้าติดสินบนไปเรื่อยๆ คงไม่มีอะไรน่าสงสัย’

“ฉันเทเรซ่า อโพคาลิปส์ ผู้อำนวยการโรงเรียนเซนเฟรย่า ยินดีที่ได้รู้จัก...เธอคือ คุโระ ชิบิโตะ อาจารย์วิชาสังคมคนใหม่สินะ”

เด็กสาวผมขาวดวงตาสีฟ้าเหมือนกับเคียน่า ในชุดแม่ชี ที่เหมือนจะใหญ่เกินไปสำหรับเธอ แต่ที่ต่างออกไปคือ เธอตัวเล็กเหมือนโลลิ

และด้านข้างคงเป็นฮิเมโกะ มุราตะ เธอเปลี่ยนเป็นชุดลำลองธรรมดา ยืนถือเอกสาร

“ใช่ครับ...ผมมีของฝากครับคุณเทเรซ่า”

เมื่อพูดแบบนั้นคุโระยื่นหนังสือโฮมุลิมิเต็ดให้เทเรซ่า เธอรีบหยิบมาใส่กระเป๋าทันทีโดยมีฮิเมโกะมองอย่างสงสัย

‘เทเรซ่า ติดการ์ตูนอีกแล้ว’

ทว่าคุโระก็เลือกที่จะหยิบไวน์อีกขวดมอบให้แก่ฮิเมโกะ

‘ฮิเมโกะจะกินเบียร์แต่หัววันเลยหรอ?’

สรุปแล้ว ทั้งสองคนถูกคุโระติดสินบนได้อย่าง่ายดายและกระแอมในลำคอ ขณะที่ลูกเรือคนอื่นๆ มองด้วยสีหน้าสงสัย ทว่าลูกเรือก็ยกนิ้วโป้งให้แก่คุโระ และยกย่องชื่นชม

“อาจารย์คนใหม่ดีจังนะ”

“ใช่ๆ ถึงเขาจะน่ากลัวไปหน่อยก็เถอะ”

“คุณเทเรซ่ากับคุณฮิเมโกะดูเหมือนจะได้ของดีๆ มาด้วยละ”

“อะแฮ่ม เงียบๆ กันหน่อยทุกคน ดูเหมือนฉันจะไม่ต้องพูดอะไรมากนะ คุโระ ชิบิโตะ ไปพักผ่อนได้ เมื่อถึงโรงเรียนเดี๋ยวฉันจะเรียกเอง”

‘ติดสินบนกันง่ายเกิน สองคนนี้มันอะไรกันเนี่ย?’

เมื่อได้ยินเทเรซ่าพูดแบบนั้น คุโระจึงเดินออกจากสะพานเรือและมุ่งหน้าไปหาโบรเนีย เพราะหลังจากขึ้นยานมาได้แล้ว เธอได้ส่งข้อความนัดพบอย่างลับๆ

“หม่าม้าหนูขึ้นยานมาได้แล้ว”

“เยี่ยมมาก…ดูเหมือนแผนจะผิดพลาดไปหน่อยเพราะหญิงสาวที่ชื่อว่าเคียน่า ครั้งนี้ให้จับตาดูเมย์และคอยรายงานตลอดนะ”

“ได้เลย”

หลังจากคุยกันไปสักพักคุโระก็เดินเข้ามาพอดี โคโคเลียจึงอธิบายแผนถัดไป เธอคาดหวังในตัวสายลับฝีมือดีอย่างเขามาก ถ้าดูจากประวัติคร่าวๆ ในสำนักงานใหญ่ ถือว่าคุโระค่อนข้างมีชื่อเสียงและผลงานดี (ไม่รู้ใครเขียน)

เมื่อฟังไปเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกว่า ตัวเองเริ่มถูกคาดหวังมากขึ้น จนไม่รู้จะอธิบายว่ายังไงดี มันแค่เรื่องบังเอิญที่ไปอยู่ในเหตุการณ์ เอาเป็นว่าแย่งเครดิตของคนอื่น

“ฉันคาดหวังในตัวเธอนะ คุโระ” เมื่อพูดแบบนั้นโคโคเลียก็ตัดสาย

‘ถ้ามีคุณคุโระอยู่ด้วยละก็ โบรเนียก็ไม่ต้องห่วงอะไร’

ในที่สุดก็มาถึงเซนเฟรย่าอย่างปลอดภัย เมย์ โบรเนียและเคียน่าถูกฮิเมโกะพาตัวไปยังบ้านพัก ส่วนคุโระต้องไปห้องผู้อำนวยการกับเทเรซ่าเพื่อเอาบัตรประจำตัว เอกสาร ข้อมูล ฯลฯ

โรงเรียนเซนเฟรย่าสร้างตามแนวตะวันตกโกธิค มีโบสถ์ น้ำพุ ร้านเกม โรงอาหาร สวน ทะเล ฯลฯ นับว่าเป็นโรงเรียนที่ดีมากโรงเรียนหนึ่ง มีทุกอย่างพร้อมสำหรับนักเรียน

เมื่อมาถึงห้องผู้อำนวยการ เทเรซ่าหยิบเอกสารกองหนึ่งขึ้นมาบนโตะและเริ่มหาข้อมูลของคุโระ ผ่านไปสักพักก็ยังไม่เจอ คุโระจึงหยิบเอกสารที่ตกอยู่ขึ้นมาและถามว่า “ใช่อันนี้ไหม?”

“ใช่ๆ ขอบคุณมาก แฮะๆ -”

ทว่ารอยยิ้มของเทเรซ่าต้องหยุดกลางคันด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ของคุโระ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า เพราะรู้สึกถึงออร่าที่อันตรายเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง

‘เทเรซ่าเธอจะทำตัวแบบนี้ไม่ได้…เราต้องรับแขก’ เทเรซ่าคิดกับตัวเอง

“รอแป๊บนะ เดี๋ยวหยิบน้ำมะระมาให้”

‘เดี๋ยว! น้ำอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่น้ำมะระ! คิดจะฆ่ากันตั้งแต่วันแรกรึไง!’ คุโระสาปแช่งในใจด้วยใบหน้าที่ตายแล้ว

“ไม่-”

“ไม่ต้องเกรงใจสินะ เธอจะดื่มเท่าไหร่ก็ได้เลย เดี๋ยวฉันรินให้”

เทเรซ่ามองคุโระด้วยรอยยิ้ม รินน้ำมะระสีเขียวเข้มจนเต็มแก้ว แล้วยื่นให้คุโระอย่างเป็นกันเอง จากนั้นนั่งเก้าอี้ผู้อำนวยการมองเขาอย่างคาดหวัง

“ต้องดื่มจริงๆ หรอครับ?”

“ใช่จ้ะ ไม่ต้องเกรงใจ มันอร่อยนะ”

‘อร่อยกับผีดิ! จะทำไงดี? โยนทิ้งไหม? ไม่ได้! เดี๋ยวจะทำเธอเสียใจ…เป็นไงเป็นกันวะ!’ คุโระกัดฟันและดื่มทีเดียวหมดแก้ว

จู่ๆ ฮิเมโกะก็พุ่งเข้ามา “เทเรซ่า-”

คำพูดของฮิเมโกะต้องหยุดกลางคันเมื่อเห็นคุโระกระดกหมดแก้ว เธอแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่าอาจารย์ใหม่คนนี้จะดื่มน้ำมะระที่แสนจะเปรี้ยวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

‘ในโลกนี้จะมีใครดื่มน้ำมะระได้เหมือนเทเรซ่าก็คงเป็นอาจารย์คนนี้แหละ’

“เป็นไงบ้าง?”

“อ…อ…อร่อย!”

มันเปรี้ยวจนถึงสมอง แต่น่าเสียดาย ที่ใบหน้าของคุโระไม่สามารถแสดงอารมณ์ออกมาได้ เทเรซ่าจึงเห็นว่าคำพูดของคุโระเป็นความจริง เธอจึงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยและรินแก้วที่สองให้

‘แม่ง! ลาออกทันไหม!’

“อีกแก้ว…ไม่ต้องเกรงใจ ยังมีอีกเยอะ”

‘ก่อนภารกิจจะเริ่ม ตูจะถูกฆ่าตายก่อนไหม!?’ คุโระสาปแช่งในใจและดื่มแก้วที่สองจนหมด

‘ฉันคงเข้าใจอาจารย์คนนี้ผิดไปเองว่าเป็นสายลับ…มันคงไม่มีอาจารย์ที่ไหนจะดีไปกว่าเขาแล้ว ฉันขอโทษจริงๆ อาจารย์คุโระ’ ฮิเมโกะพยักหน้า

‘ฉันคิดถูกจริงๆ ที่รับเขาเข้าทำงาน…คนที่เห็นว่าน้ำมะระอร่อยก็คงมีแต่เขาเท่านั้นแหละ…สายลับอะไรนั่นคงคิดไปเอง’

เทเรซ่าที่รวบรวมเอกสารได้แล้วจึงส่งให้คุโระ แต่ก่อนที่เอกสารจะถึงมือ เทเรซ่าต้องหยุดชะงักทันที เพราะเธอรู้สึกถึงออร่าที่อันตรายจากคุโระอีกครั้ง

‘อะไรกัน!? …ความรู้สึกนี้!? …เขาอยากจะดื่มอีกหรอ!? …แต่มันจะหมดแล้วนะ เหลืออีกไม่กี่ขวด…ช่วยไม่ได้ เราต้องดูแลอาจารย์คนนี้ให้ดีที่สุด’

เทเรซ่าปฏิญาณในใจจากนั้นรินน้ำมะระอีกแก้วให้คุโระ

‘จะเอาอีกหรอ!? ไม่ไหวแล้ว!’

“แค่น้ำใจก็พอแล้วครับ…เดี๋ยวคราวหน้าผมจะมาใหม่” คุโระรับเอกสารจากนั้นรีบเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

“อาจารย์ใหม่ไฟแรงจังนะ…คิดถึงตัวเองสมัยแรกๆ เลย”

“นั่นสินะฮิเมโกะ…เธอไม่เคยเมาเหมือนแบบนี้เนอะ”

“อะ…ฮ่าฮ่า นั่นสินะ…เธอก็ไม่เคยแอบอ่านการ์ตูนเนอะ เทเรซ่า”

“อะแฮ่ม…เรามาคุยเรื่องไรเดน เมย์ กันเถอะ ฮิเมโกะ”

ทั้งสองคนเริ่มคุยเรื่องไรเดน เมย์ ที่เป็นแฮชเชอร์แห่งสายฟ้าว่าจะเอายังไงต่อ ทว่าเมื่อเห็นข้อมูลส่วนตัวและความสัมพันธ์ก็ต้องตกตะลึงไปตามๆ กัน เพราะคุโระเป็นผู้ปกครองของไรเดน เมย์

‘ชักจะปวดหัวซะแล้วสิ…ถ้าเป็นอาจารย์คุโระ เขาคงปล่อยให้เธอเข้าโรงเรียนนี้อยู่แล้ว’

…

หอพักชาย

“คุโระ ชิบิโตะ เจ้าหน้าที่ปฏิบัติการพิเศษมารายงานตัวแล้วครับ”

“เยี่ยมมาก…ฉันคาดหวังในตัวนาย”

‘สมกับเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษขนาดเห็นเราแล้ว ยังไม่มีความกลัวเลย’ เวลหัวเราะในใจเมื่อมองคุโระที่มีสีหน้าที่ไร้อารมณ์

เพราะแบบนี้เวลจึงสนใจชายที่ชื่อว่า คุโระ ชิบิโตะ และผลงานอันเลื่องชื่อ (ปลอม)

‘เอาจริงดิ!? นี่หรอแฮชเชอร์ที่หนึ่ง’

ใจของคุโระเต้น ตุบตับๆ ถึงแม้ว่าสีหน้าของเขาจะต่างออกไปก็ตาม เขาไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเวล หยาง เพียงแค่ได้ยินข่าวลือว่า เคยเข้าร่วมสงครามการปะทะฮงไกครั้งที่สอง และเป็นศัตรูตัวฉกาจของ schicksal

คุโระแค่หวังว่าจะเป็นอาจารย์ธรรมดาที่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเหนือธรรมชาติมากนัก และใช้ชีวิตในโรงเรียน หาแฟน และแต่งงานจนมีลูก

‘หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ’