อาจารย์สีหน้าตายด้านในโลกฮงไก

ลำดับตอนที่ #1 : คุโระ ชิบิโตะ

​ โชคคือชื่อของหนุ่มมหาลัยธรรมดาคณะบริการธุรกิจในโลกสีฟ้า เรียนจบตอนอายุ 23 ปี เป็นเด็กธรรมดาไม่เข้าสังคม ไม่ทำตัวโดดเด่นในงานของมหาลัย เป็นคนเงียบๆ พูดจาน้อย แทบไม่มีตัวตนในสายตาของคนอื่นๆ

หลังจากเรียนจบว่างงานมา 7 ปี หมกตัวอยู่ในห้อง ไม่ยอมไปหางานทำ เป็นนีทที่วันๆ ไม่ยอมทำอะไร พ่อแม่เป็นเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่หวังให้ลูกสืบทอดตำแหน่ง โชคจึงไม่สนใจโลกภายนอกและนอนสบายๆ รอรับมรดกตกทอด

สิ่งหนึ่งที่โชคสนใจมากที่สุดก็คือ เกมฮงไก เป็นเรื่องราววัยใสของสาวน้อยวัลคิวเรียต่อสู้เพื่อสิ่งสวยงามบนโลก เล่นเกมทั้งวันไม่สนใจเนื้อเรื่อง ใช้เงินอย่างสุรุ่ยสุร่าย

อีกสองเรื่องที่มีความสนใจเป็นพิเศษไม่แพ้กัน Devil may cry 5 และ Toaru no index เรียกง่ายๆ ว่าเป็นพวกโอตาคุถ้าอยากได้อะไรก็ได้มาครอบครอง

หลังจากอายุ 30 ก็ได้ตายจากไปด้วยอุบัติเหตุรถยนต์ ทำให้โชคไปอยู่ในโลกฮงไก ได้รับตัวตนใหม่ชื่อใหม่พร้อมกับความสามารถติดตัวสองอย่าง ดาบยามาโตะและอิมเมจินเบรกเกอร์

ดาบยามาโตะที่มีความสามารถในการแยกอะไรก็ได้ออกจากกันไม่ว่าจะเป็นวิญญาณหรือแยกมิติ มันมีความคมเป็นอย่างมากสามารถตัดมนุษย์ได้เหมือนเต้าหู้บางๆ

อิมเมจินเบรกเกอร์พลังที่ทำให้ปฏิเสธสิ่งเหนือธรรมชาติ สามารถลบล้างพลังวิเศษหรือสิ่งที่วิทยาศาสตร์ไม่สามารถพิสูจน์ได้ เช่น พลังงานฮงไก

คุโระ ชิบิโตะ อายุ 25 ปี ครูวิชาสังคมประจำโรงเรียนเซนเฟรย่า (เจ้าหน้าที่ปฏิบัติการพิเศษของแอนตี้แอนโทปิ) ผมยุ่งสีดำ ดวงตาสีดำที่หม่นหมอง สีหน้าตายด้านที่ไม่สามารถแสดงอารมณ์ออกมาได้

​

บนตึกสูง ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเช่นเดียวกับสีถุงมือ นอนแผ่ราบลงกับพื้นเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยดวงตาสีดำที่หม่นหมอง  ด้วยใบหน้าที่ตายแล้วไม่สามารถบอกได้ว่ามีอารมณ์แบบไหน ดีใจ ร้องไห้ เสียใจ ฯลฯ

“เฮ้อ…ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้”

คุโระถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งที่ตัวเองควรจะอยู่ในตำแหน่งพนักงานเอกสารที่ไม่ต้องทำอะไร เพียงแค่เขียนข้อมูลและส่งให้สำนักงานใหญ่ บุคลิกดี ไม่โดดเด่น ไม่เข้าสังคม เป็นแบบอย่างที่ดีของรุ่นน้อง

อยู่มาวันหนึ่งเวล หยาง ผู้นำของแอนโทปิ มองเห็นความสามารถและผลงานของคุโระ ได้ยินข่าวลือมาว่าสามารถจัดการฮงไกระดับจักรพรรดิได้ด้วยตัวคนเดียว (เป็นพนักงานที่บังเอิญอยู่ในเหตุการณ์ปะทะฮงไกและเป็นคนสุดท้ายที่รอดชีวิตในขณะที่คนอื่นๆ ตายและหาศพไม่เจอ)

สามารถลักลอบเข้าไปในห้องของเวล หยางได้โดยที่ไม่มีใครรู้ตัว (จืดจางเกินไปที่กล้องวงจรปิดจะสนใจ) สีหน้าไร้อารมณ์เมื่ออยู่ต่อหน้านักโทษ ทำให้ยอมเปิดปากออกมาด้วยความกลัว (คิดไปเอง)

มีศิลปะดาบขั้นสูง ต่อสู้ด้วยดาบที่ติดอยู่ในฝักและไม่จำเป็นต้องชักดาบออกมาให้เปื้อนเลือด เพราะคู่ต่อสู้ไม่มีค่าพอให้ฆ่า (ชักดาบไม่ออก)

เพราเหตุผลแบบนี้จึงได้รับภารกิจสำคัญให้เป็นผู้ช่วยของเวล หยางในการแทรกซึมเซนเฟรย่าในฐานะอาจารย์สอนสังคม โดยที่ทุกคนมีมติเห็นชอบอย่างยิ่ง

ไม่นานมีข้อความมาจากโคโคเลีย หนึ่งในผู้บริหารของแอนตี้แอนโทปิ เป็นรูปของไรเดน เมย์ เด็กนักเรียนหญิงสถาบันชิบะผมสีม่วงยาวสลวยเหมือนกับสีดวงตา รูปร่างผอมเพรียวน่าดึงดูด ขาคู่เรียวยาวด้วยถุงน่องสีดำ

หน้าที่อีกหนึ่งอย่างของคุโระ คือการสังเกตไรเดน เมย์แฮชเชอร์แห่งสายฟ้า โดยโคโคเลียจะทิ้งระเบิดในอีก 3 วันข้างหน้า เพื่อให้ไรเดน เมย์ที่ถูกฝังคอร์แห่งสายฟ้าตื่นขึ้นมาในฐานะแฮชเชอร์และจับตัวมาเป็นๆ

ภารกิจในครั้งนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเวล หยาง เพราะเป็นคำขอร้องส่วนตัวของโคโคเลีย ซึ่งคุโระก็ไม่ได้ตั้งใจจะรับปาก แต่เห็นสีหน้าของเธอแล้วก็ตอบตกลงไปโดยไม่รู้ตัว

“อย่างแรกคงต้อง- กางเกงในสีขาว?”

คุโระมองก้นของหญิงสาวผมขาวเช่นเดียวกับสีกางเกงในของเธอ ที่กำลังร่วงลงมาพร้อมกับก้นใหญ่ๆ  ด้วยใบหน้าที่ตายแล้วจึงคิดว่าเป็นแค่ฝันช่วงกลางวันจึงไม่ได้สนใจอะไร แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงที่สดใสของหญิงสาวว่า “หลบไป!”

ตุบ! เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่า เด็กสาวผมขาวคนนั้นกำลังนอนอยู่บนตัว กลิ่นหอมๆ ของหญิงสาวโชยเข้าจมูก เด็กสาวค่อยๆ มองชายแปลกหน้าที่มีสีหน้าตายแล้วก่อนจะกรี๊ดออกมาดังๆ “ไอ้โรคจิต!”

เด็กสาวกระชากคอคุโระติดกำแพงและจ่อปืนที่หน้าผากด้วยความไม่พอใจ ทว่าสีหน้าของคุโระยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ใบหน้านิ่งเฉยที่ไม่กลัวอะไร

เด็กสาวผมขาวถักเปียสองข้าง ดวงตาสีฟ้าเหมือนกับทะเล ในชุดนักเรียนสีขาว -ขาเรียวยาวด้วยถุงน่องสีดำ หน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์

​

“แก! เห็นแบบนี้แล้ว ยังไม่กลัวอีกหรอ!?”

“…”

สีหน้าที่ตายแล้วของคุโระไม่แสดงอารมณ์กังวลใดๆ ต่อปืนพกที่จ่อหน้าผาก มันจึงทำให้หญิงสาวเริ่มระวังตัวชายแปลกหน้า ชุดสูทสีดำ มีดาบยาวเล่มหนึ่งตกอยู่บนพื้น เป็นไปได้ว่า เป็นองค์กรลับที่มาทำภารกิจบางอย่าง

แต่จิตใจของคุโระต่างจากหน้าตาโดยสิ้นเชิง ‘กลัวเว้ย! กลัวจนพูดไม่ออก รีบๆ เอาปืนออกไปที ขอร้องละ! ยังไม่ได้เป็นอาจารย์เลยจะมาตายตอนนี้ได้ยังไง แฟนก็ยังไม่มี!’

หญิงสาวถอยออกไปอย่างช้าๆ และหยิบดาบขึ้นมา ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องดัง โครกกกก! ออกมาจากท้องของเธอโดยไม่รู้ตัว หญิงสาวหัวเราะออกมาด้วยความเขินอาย

เธอมองข้าวกล่องหนึ่งที่วางอยู่ข้างประตู มันเป็นข้าวของคุโระที่ยังไม่ได้กิน น้ำลายไหลเยิ้มออกมาจากใบหน้าที่ใสซื่อของเธอ

“จะกินก็กิน”

ทว่าด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบเหมือนคนตายของคุโระ สีหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นซีดเผือด ออร่าอันตรายพุ่งออกมาจากตัวของชายแปลกหน้า (คิดไปเอง)

“พ…พ…พ่อบอกว่า…อย่าเชื่อคนแปลกหน้า”

‘คงต้องทำให้เธอเชื่อใจก่อนสินะ อย่างงั้นก็ยิ้มสวยๆ และโชว์ฟันขาว’ คุโระคิดใจก่อนจะยิ้มและพูด ทว่าใบหน้าของเขามันยิ้มไม่ออกกลับกลายเป็นใบหน้าที่นิ่งเงียบราวกับคนตาย

“ฉันไม่ใช่คนแปลกหน้า เป็นแค่อาจารย์”

“อย่า…อย่า…อย่าเข้ามา!”

ปัง! กระสุนเฉียดหน้าคุโระเพียงนิดเดียว ทว่าก็ยังไม่มีความกลัวปรากฏบนใบหน้า หญิงสาวเข่าอ่อนด้วยความกลัว มันรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูกเมื่อมองผู้ชายคนนี้ เขาเหมือนมองตัวเองเป็นแค่เยื่อเพื่อที่จะเล่นสนุก

‘แม่งเอ๊ย! อีกนิดเดียวตูตายแน่!’

คุโระเลือกวางข้าวกล้องไว้หน้าหญิงสาวก่อนจะเดินไปที่ขอบของตึกและมองไปข้างหน้า วิวค่อนข้างสวย ผู้คนมีชีวิตชีวาไม่สนใจเรื่องฮงไก ชีวิตวัยรุ่นของหนุ่มสาว มันเป็นสิ่งที่เขาอยากจะได้รับมาอีกครั้ง

“เธอคิดจะทำอะไรต่อไป สาวน้อย?”

“?” หญิงสาวสะดุ้งหลังจากได้ยินเสียงคุโระ ด้วยเศษข้าวติดแก้มน้อยๆ ของเธอ

“ทำไมฉันต้องตอบด้วย”

“ก็เธอกินข้าวกล่อง” คุโระมองกล่องเปล่าบนมือของหญิงสาว

เธออดไม่ได้ที่จะหน้าแดง หลังจากกินจนหมดโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน ไม่มีที่อยู่ ออกเดินทางตามหาพ่อจนไม่ได้พักผ่อน

เด็กสาวกระแอมในลำคอ “ฉันเคียน่า คลาสลาน่า ในฐานะตระกูลคลาสลาน่าต้องมีการตอบแทน เพราะฉะนั้นฉันจะตอบคำถามเมื่อกี้นี้…ออกเดินทางตามหาไอ้พ่อบ้า!”

เมื่อได้ยินแบบนั้นก็ได้รู้ว่า เด็กคนนี้คือ เคียน่า คลาสลาน่า หนึ่งในตัวละครหลักของเกมฮงไก จำไม่ได้แล้วว่าเรื่องราวของเธอเป็นมาอย่างไร แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยลืม โง่

“งั้นหรอ…ถ้าอย่างงั้นก็ขอให้ได้เจ-”

คำพูดของคุโระถูกขัดจังหวะด้วยเท้าที่เสียสมดุล จึงหงายหลังลงไปอย่างรวดเร็ว จนทำให้เคียน่าคิดว่า ชายตรงหน้าจะหนีไป เธอจึงรีบวิ่งและพยายามคว้ามือก่อนจะตะโกนเสียงดังไปว่า “คุณละเป็นใคร ถึงจะดูน่ากลัวไปหน่อย แต่ก็เป็นคนดีใช่ไหมละ!?”

“ช่วย-” เสียงสุดท้ายก่อนที่ร่างของเขาจะหาย

เมื่อมองลงไปก็ไม่เห็นร่างของคุโระอีกเลย เธอมองเบื้องล่างด้วยสายตาที่ซับซ้อน เป็นชายแปลกหน้าที่ดูน่ากลัว แต่ลึกๆ ก็เป็นคนดี

“ถ้าเจอกันครั้งหน้า ฉันจะถามชื่อคุณให้ได้เลย!”

เมื่อหันกลับมาก็เห็นดาบสีดำที่ตกอยู่ เคียน่าจึงเอียงหัวอย่างสงสัยและคิดว่า คำว่าช่วย คงเป็นการให้เก็บดาบเอาไว้ดูแลต่างหน้าแน่ๆ

“ขอบคุณนะคุณคนแปลกหน้า อุตส่าห์ทิ้งของมีค่าไว้ให้ฉัน” เคียน่าถูดาบด้วยแก้มนิ่มๆ ของเธอ

…

“ตอนนี้โบรเนียเจอคุณคุโระแล้ว หม่าม้า” โบรเนียติดต่อโคโคเลียหลังได้รับคำสั่งว่าให้ไปพบคุโระก่อนจะเริ่มภารกิจสังเกตการณ์ไรเดน เมย์

“เยี่ยมมาก เริ่มแผนต่อไปได้เลย”

โบรเนียมองชายหนุ่มในชุดสูทสีดำที่อยู่บนกองขยะ ถ้าไม่มองดีๆ มันจะเหมือนขยะชิ้นใหญ่ๆที่ถูกทิ้ง ตอนแรกโบรเนียก็ไม่เชื่อว่าเพื่อนร่วมงานครั้งนี้จะมีฝีมือ แต่พอเห็นแบบนี้แล้วยิ่งทำให้เธอยิ่งสนใจเขา

“โบรเนียเองก็ไม่คิดว่าคุณคุโระจะซ่อนตัวในถังขยะ ถ้าโบรเนียไม่มองดีๆ คงคิดไปแล้วว่า เป็นแค่ขยะ”

คุโระเหลือบมองเด็กสาวตัวเล็กๆมัดผมคู่สีเทาเหมือนกับสีของดวงตาในชุดนักเรียน ลอยอยู่ข้างๆ ถังขยะ คาดว่าน่าจะเป็น โบรเนีย ไซซิก เพื่อนร่วมงานที่โคโคเลียส่งมา เธอตัวเล็กและดูเหมือนเด็กประถม

‘เฮ้อ…ขนาดเด็กแม่งยังมองว่าเราเป็นถุงขยะ…แต่ช่างมันเถอะ รอดได้ก็บุญแล้ว’

ปัดเศษขยะและจัดชุดสูทให้เรียบร้อย คลำหาคาตานะคู่หู ไม่ว่าจะค้นในถังเท่าไหร่ก็ไม่มีวีแววของตัวดาบ และนึกขึ้นได้ว่าลืมไว้บนตึก แต่ถ้าคิดดีๆ ดาบเล่มนั้นคงถูกใครซักคนเอาไปแล้ว เพราะมันสวยและมีค่า

‘เฮ้อ…ทำดาบที่สำคัญหายแบบนี้…ให้ตายสิ ชีวิตนี้ไม่เคยมีอะไรดีบ้างรึไง’

จ้อง-

โบรเนียจ้องคุโระที่มีสีหน้าไร้อารมณ์ในขณะที่มีออร่าบางๆ แผ่ออกมา บอกได้เลยว่าเพื่อนร่วมงานคนนี้เป็นมืออาชีพ สามารถไว้ใจได้ ตามข้อมูลที่หม่าม้าส่งมา (มโนไปเอง)

“คิดจะไปไหนคุณคุโระ” โบรเนียพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์คล้ายกับคุโระ

“เธอไม่จำเป็นต้องรู้”

โบรเนียทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนจะนึกอะไรออกมาได้และพูดกับคุโระว่า “เป็นอย่างงั้นหรอ…สมกับเป็นคุณคุโระ เป็นแผนที่โบรเนียคิดไม่ถึงจริงๆ”

‘แผนอะไร!? ผู้ชายอายุ 25 อยู่กับเด็กประถม ใครๆ ก็คิดว่านี่มันพรากผู้เยาว์ชัดๆ’ คุโระกรีดร้องในใจก่อนจะเดินหายไปท่ามกลางสายตาของคนระแวกนั้นที่มองเขาด้วยความสงสัย​