คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
นี่ือโลแฟนาี โลที่าวาห์น่าที่อยู่ภายใ้ารปรออาวเรน่า
ประารเป็นทาส ผู้ปรอไ้แยินแนออเป็นห้าอาาัรที่แ่าันเพื่อปรอ แ่ละอาาัระปรอโยลอร์แ่ละน
าลาเีย ินแนที่แห้แล้และแผเผา เ็มไป้วยภูเาสูันและพื้นที่รร้า
Mosgul เหมือที่ให่ที่สุอาลาเีย ึ้นื่อเรื่อุภาพแร่ และเป็นศูนย์ลาอารปรออลอร์แห่ไฟ บัลเฟ
าวาห์น่าทำานวันแล้ววันเล่าภายใ้สภาพแวล้อมที่โหร้ายเพื่อผลิพลัานแอสทอล
แอสทอล พลัีวิาผู้นเมื่อเสียีวิ
“เฮ้อ…”
ายหนุ่มผมสั้นรสีำถอนหายใ ใบหน้ามอมแมม สวมุารุ่ริ่
เรนเป็นนัเินทา่าโล เาปราัวบนินแนาลาเียเมื่อไม่ี่เือน่อน ในานะทาส
้วยารไม่สนใเื้อาิ เรนถูนับรวมเป็นาวาห์น่าและถูี่ให้ทำานที่เหมือ
เนื่อา่วแรึไม่เป็นาน ายรูปร่าสูให่สวมหมวเหล็ึสอนารทำานให้เรน
เาื่อไม่มีื่อ เาสูเสียวามทรำ เาำอีอัวเอไม่ไ้ เมื่อรู้ัวเา็ลายเป็นทาสที่ทำานในเหมือ
มีบาอย่าแปลประหลาเิึ้นับเา ายหมวเหล็ไร้วามรู้สึ ร่าายอเาไม่อบสนอ่อวามเ็บปว
พวาสีเิน ือำเรียอัศวินุเราะสีเินที่เป็นทหารอาวเรน่า พวเาทำหน้าที่วบุมระเบียบภายในเหมือ รับใ้ลอร์ บารั้ใ้วามรุนแรโยไม่ำเป็น
้วยาบเล่มให่สีเินที่อยู่ในมือ พวทาสึหวาลัวและถูี่อย่าไม่เป็นธรรม
“ไปพัันเถอะหมวเหล็”
่วเวลาพั เรนัวนหมวเหล็ไปรับอาหารลาวันเป็นประำ
ทุนเิน่อิวอย่าเป็นเป็นระเบียบแล้วรับอาหารลาวัน หลัานั้นเรนและหมวเหล็นั่รับประทานบริเวโหิน
“นายิะหนีบ้าไหม?”
หมวเหล็ประหลาใับำถามอเรน
“เอ่อ…ไม่ พวเราหนีไปไหนไม่ไ้”
ทาสไม่สามารถหลบหนีไ้ มีัวอย่าให้เห็นทุวัน เมื่อพวเาหลบหนี ทหารเรน่าะส่มอนสเอร์ามลิ่นและสัหาร านั้นนำศพมาประาน
วามลัวรอบเา ึไม่มีใริหนี
“นั่นสินะ ันถามบ้าๆ เอ”
เรนไม่อยาะยอมรับ แ่เาไม่มีวามสามารถพิเศษอย่าเ่นระบบ หรือสิ่อำนวยวามสะวอนัเินทา
โลนี้มีสิ่ที่เรียว่าเวทมนร์ แ่พวเาเรียันแ่าออไป
าวเรน่าสิ่สิ่นั้นว่าอาร์ าวเรน่าวบุมพลัานแอสทัลเพื่อสร้าเวทมนร์ ิน น้ำ ลม ไฟ และแยย่อยไปอีหลายหมวหมู่
สำหรับาวาห์น่าที่น่าสสารึไม่สามารถใ้เวทมนร์ไ้ ยเว้นาวาห์น่าสมัยโบรา พวเาใ้เวทมนร์โยรวบรวมพลัานที่เรียว่า มานา
ปััย้านเทโนโลยี เวทมนร์ที่้าวหน้าอเรน่า ทำให้พวเานะสรามและยึาวาห์น่าไ้สำเร็
หลัา่วพัหมล เรนและหมวเหล็็ทำหน้าที่อพวเา่อไปนระทั่ถึ่วึ นั่นือเวลาพัอพวเา
เมื่อเ็บอุปร์อย่าเป็นระเบียบ ทั้สอนเินามทาแล้วลับไปยัเพัอาศัยอทาส
เที่พัอยู่ในสายา มันไม่ใ่บ้าน แ่เป็นาอาารเ่าๆ
พวเาแร์ที่พั บารั้็ไม่ไ้นอนที่พัเิม เนื่อามีทาสอยู่อาศัยเป็นำนวนมาึเิารแย่ที่ พวที่โร้าย้อนอน้านอ
หลัาอาบน้ำเสร็ พวเาสวมุเิม ทาสไม่ไ้รับารูแลอย่าเป็นธรรม
เรนและหมวเหล็เ้าไปยัอาารหลัหนึ่ มีที่ว่าเพียพอสำหรับ 2 น เรนทิ้ัวลนอนแหนหน้ามอท้อฟ้า
บนท้อฟ้าเ็มไป้วยหมู่าว มีาววให่อยู่บนท้อฟ้า นั่นือาวอเรน่า ถ้าสัเีๆ ะมอเห็นปราสาทหลัหนึ่ลอยอยู่
“ันอยานอนเียนุ่มๆ”
าอาารไม่มีเีย พวเา้อใ้เศษผ้าทำเป็นเียแล้วนอน เรน็ไม่มี้อยเว้น เาใ้เศษผ้าผืนให่รอพื้นแล้วนอนับหมวเหล็
“ฝันไปเถอะ อแบบนั้นะมีไ้ยัไ”
เรนยัไหล่
“ันอยาินเบอร์เอร์ ันอยาินไอิม…”
เรนบ่นพึมพำอาหารในโลสมัยใหม่อเา แล้วน้ำลาย็ย้อยลมาบนริมฝีปา
“มันืออาหารเหรอ?”
หมวเหล็ไม่เยไ้ยินื่ออาหารประหลาๆ
“ใ่ มันอร่อยมา ไอิม เมื่อนายิน มันะละลายในปา มีรสมะนาว สรอว์เบอร์รี่ ็อโแล สำหรับเบอร์เอร์ นายะินแป้นุ่มๆ ที่ห่อหุ้มเนื้อสัว์ ผั ีส เพิ่มอสพริ็ี”
ะที่พู น้ำลายอเรน็หยลมาอย่าน่าลัว เาอยาิน
หมวเหล็พยายามินนาารถึอาหาร แ่ภาพที่เาไ้นั้นแ่าาวามิอเรนอย่ามา
“อย่าพูิ ันหิวเลย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า น้ำลายหย นาย็เ็ไม่ไ้อยู่ี”
เาสวมหมวเหล็ลอเวลา ถอออไม่ไ้ มัน่อน้าลำบาเมื่อันหรือ้อเาหน้า
เรนเยพยายามหลายรั้ แ่เา็ไม่สามารถถอหมวไ้ ราวับว่ามันถูล็อไว้ับใบหน้าอหมวเหล็
เรนเล่าเรื่อ่าๆ เี่ยวับโลอเาให้หมวเหล็ฟั่อนนอน และเมื่อไ้ฟัเา็อยาลอไปที่โลนั้นริๆ
โลอเรนปราศาสราม มีเรื่อบินบนท้อฟ้า รถไฟ เรือำน้ำ เป็น้น
…
ในเ้าวัน่อมา เรนและหมวเหล็ถูสั่ให้ย้ายไปทำานที่อื่น
ที่ทำานใหม่อยู่ในสายาอพวเา ทาสำลันลัที่เ็มไป้วยินปืนลำเลียึ้นรถไม้นาให่ที่เท่าัวบ้าน
รถไม้ับเลื่อน้วยรารถไฟ
“เอาริิ? ัน้อมาทำอะไรแบบนี้?”
“อย่าบ่นหน้า รีบมาทำานันเถอะ”
เรนพยัหน้าเบาๆ แล้วเริ่มานอเา
้อยอย่าระมัระวั อย่าทำให้ลัไม้ระทบระเทือนเ็า ินปืนที่อยู่้าในะเสียสีและทำให้ระเบิ
ทหารเราะสีเินูมอนสเอร์สี่าล่าเนื้อมารวระเบียบารทำานอทาส เสียาบระทบุเราะเบาๆ ทำให้สีหน้าอทุนัวล
พวเาไม่ไ้รับอนุาให้พัแม้ว่าะเหนื่อย็าม บานที่ไม่ไหว หมวเหล็ะทำหน้าที่แทน
หมวเหล็โ่ัในหมู่อาวทาส เาทำานแทนทุรั้เมื่อมีนถอนัว เาไม่อยาให้ใราย
เนื่อาหมวเหล็ไม่มีวามรู้สึเ็บปว ารยอหนัๆ ึไม่สผลระทบ่อเา
สัวันีำั้อมาถึ ใระรู้ว่าร่าายอหมวเหล็้อแบรับภาระมาแ่ไหน
ท้ายที่สุ็ถึรถันสุท้าย เรนและหมวเหล็่วยันันรถนเ้าที่
“เฮ้อ…ในที่สุ็บ”
เรนถอนหายใอย่าเหนื่อยล้าและนอนแผ่ับพื้นหินที่รุระ
“็มีแ่นายและันที่แ็แรที่สุ”
ในบรราทาสทั้หม เรนและหมวเหล็เป็นทาสที่มีวามแ็แร่และทนทานมาที่สุ เรนสร้าล้ามเนื้อาารทำานหนั
อนเ้า่อนเ้าาน เาวิ่๊อิ้ทุรั้เพื่อวอมร่าาย บารั้ิอัพ ันพื้น แล้วแ่ท่าที่เาัาราไว้
“รีบไปหาเ็ผู้หิเร็ว”
หูอเรนยับเมื่อไ้ยินเสีย
“อะไร? เ็ผู้หิเหรอ?”
“ไม่รู้สิ-”
ุบ!
บนรถ มีบาอย่าลมา เรนและหมวเหล็ไ้ยินัเน ทั้สอนพยัหน้าให้ันแล้วปีนึ้นไปู
สาวสวยผมยาวสีมพูที่รวมผมไว้้าหลัอย่าสวยาม เธอสวมุวันพีสีาว นั่หายใหอบอยู่บนรถ
“มาถึแล้วสินะ ารผภัยอัน”
เรนพูโยไม่รู้ัว
ราวับโะานำพา เรนรู้สึถึารผภัยอันยิ่ให่อเาำลัเริ่ม้น
ความคิดเห็น