[Fic SNSD with AS] : D9 (DENIED) Yuri [Season 1]

ลำดับตอนที่ #9 : + + Day 07 : The promise + + [แก้คำผิด 100%]

Time to Survive:0hr 0minutes[Time's Up]

 

1.       เลือกที่จะไปต่อ <-- [This choice was activated]

2.       เลือกที่จะถอยกลับ


ตึกๆ ตึกกๆ

เสียงหัวใจเต้นระรัวเพราะความกลัวอย่างสุดขีด ในหัวตอนนี้คิดแต่เพียงอยากจะหนีออกไปให้พ้นๆ แต่หากเธอเลือกที่จะหนี ทำอย่างไรเธอถึงจะไปต่อได้ ? หรือหากเธอเลือกที่จะไปต่อ เธอจะเอาชีวิตรอดได้อย่างไร ?

.

.

.

ตึกๆ ตึกกๆ

ซูยองเลือกที่จะก้าวถอยกลับมาเพราะตอนนี้สติของเธอเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ความกดดันยามที่เจ้าปีศาจตนนั้นค่อยๆ ขยับลุกขึ้นอย่างช้าๆ ยิ่งทำให้เม็ดเหงื่อนั้นผุดซึมขึ้นมา ยิ่งเสียงร้องไห้ที่ถูกเปลี่ยนเป็นเสียงคำรามฟังดูน่าสยดสยองเป็นการบอกได้อย่างดีว่าเจ้าสิ่งนั้นมันเห็นเธอเข้าแล้ว

“ฮื่อออ… ฮื่อออออออ… !”

แววตาสีแดงเลือดสะท้อนออกมาราวกับมีแสงไฟส่องไปกระทบ กระทั่งเธอพลาดก้าวถอยไปเตะโดนอะไรสักอย่างโดยที่ไม่ทันได้ระวัง

เคร้งงง !!

เจ้าปีศาจสาวตนนั้นหันขวับมาทางเธอด้วยแววตาที่เบิกโพลง ก่อนที่จะกรีดร้องด้วยเสียงอันโหยหวน ไม่เพียงแค่นั้น มันยังพุ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเร็วสูง จนเธอแทบจะตั้งตัวไม่ทัน

“แฮ่ !!!!!”

ผัวะ !!!

จังหวะที่มันพุ่งเข้ามาซูยองก็จัดการใช้ไม้ในมือนั้นหวดสวนกลับเข้าไปอย่างแรงจนมันถึงกับชะงัก พร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างโหยหวน มือทั้งสองข้างกุมอยู่ที่ศีรษะจุดที่โดนซูยองฟาดเข้าไปเต็มแรง ท่าทางของมันดูท่าจะเจ็บปวดไม่น้อย

ซูยองอาศัยจังหวะดังกล่าวหันหลังกลับและวิ่งย้อนกลับมา พยายามบิดประตูไปเรื่อยๆ หาห้องที่เธอพอจะเข้าไปหลบได้ แต่ไม่ว่าจะห้องไหนๆ มันก็ไม่สามารถเปิดได้เลย กระทั่งเธอสามารถเปิดเข้ามาได้ห้องหนึ่ง

“แฮ่ !!!!!”

เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าปีศาจตัวนั้นกรีดร้องและพุ่งตามมาด้วยความเร็วสูง แรงปะทะที่กระแทกเข้าใส่ประตูอย่างแรงทำเอาซูยองแทบจะกระเด็นถอยออกมา ประตูที่เปิดแง้มออกทำให้มันพยายามจะเอื้อมมือล้วงเข้ามา นั่นยิ่งทำให้ซูยองต้องออกแรงดันกลับไปให้มากยิ่งขึ้น

“กรี๊ดดดดดด !!!!!”

เสียงกรีดร้องอย่างโหยหวนดังขึ้นอีกครั้งเพราะแขนที่ถูกหนีบอยู่ที่ประตู ยิ่งออกแรงดันเท่าไร มันก็ยิ่งส่งเสียงกรีดร้องออกมามากเท่านั้น ซูยองพยายามก้มหลบเล็บที่พยายามจะตวัดใส่เธออย่างยากลำบาก เพราะเธอต้องคอยดันประตูเอาไว้ด้วย

“แฮ่ !!!!! ฮื่ออออออออ !!!!!”

ปึ้งงง ปึ้งงงงงงง !!!!!

แรงกระแทกที่ประตูอย่างแรงทำให้ซูยองเสียหลักถอยออกมา เธอรีบพุ่งกลับไปดันประตูเอาไว้อีกครั้งเป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าปีศาจตัวนั้นดึงมือกลับและเตรียมพุ่งกระแทกเข้าใส่อีกครั้ง

แกร๊กกก !!

ปึ้งงงงงง !!!

โชคดีนักที่ซูยองสามารถกดล็อคประตูได้ทัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังจะพยายามพังประตูเข้ามาอยู่ดี นั่นจึงทำให้ซูยองต้องหาอะไรมาขวางกันประตูเอาไว้ เธอมองไปยังรอบตัวพยายามหาอะไรที่พอจะใช้ได้กระทั่งไปพบเข้ากับเตียงนอนกลางห้อง

ซูยองรีบวิ่งไปที่เตียงนั้นทันทีพร้อมกับปลดล็อคที่ล้อเสียก่อน ก่อนที่จะออกแรงเข็นมันมาขวางประตูเอาไว้

ปึ้งงง ปึ้งงงง !!!!

“ฮึบบ !!!”

เธอพยายามออกแรงเข็นเตียงนั้นมาขวางประตูเอาไว้ แต่ถึงจะจับอยู่ที่เตียงไม่ได้สัมผัสกับประตูโดยตรง แต่แรงสั่นกระแทกที่เข้ามาก็ทำให้รู้ว่ามันไม่ใช่น้อยๆ เลย ยิ่งหาอะไรมาขวางมากเท่าไร มันก็ยิ่งกระแทกเข้ามาแรงขึ้นเท่านั้น

“ฮื่ออออออ !!!!!”

โครมมมมมม !!!!

กระทั่งประตูที่กันเอาไว้ถูกมันทะลวงเข้ามาจนเป็นรู เสียงกรีดร้องราวกับคนบ้ายิ่งทำให้สถานการณ์ในตอนนี้ยิ่งเลวร้ายขึ้นไปอีก เพราะมันพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจะเปิดประตูนั้นเข้ามา

“แฮ่ !!!”

เมื่อเห็นดังนั้น การอยู่ในห้องอย่างนี้ต่อไป ไม่ใช่ทางออกที่ดีแน่ นั่นจึงทำให้ซูยองต้องหาทางหนีออกไปจากห้องนี้ให้ได้ แต่เธอจะออกไปทางไหนล่ะ ? ประตูหน้าก็ถูกเจ้าปีศาจตัวนั้นพยายามจะพังเข้ามา หน้าต่างงั้นเหรอ ? เธอหันกลับไปมองทางกระจกทางด้านหลัง ที่ไม่มีแม้แต่บานเลือนให้เปิดออก แต่ด้านนอกก็พอจะมีระเบียงทางเดินแคบๆ พอจะให้เดินออกไปได้

แต่ปัญหาคือจะออกไปยังไงล่ะ ?

โครมมม !!!

เสียงประตูที่เริ่มพังจนกลายเป็นช่องโหว่ เผยให้เห็นใบหน้าอันน่าสยดสยองของเจ้าปีศาจตัวนั้น

“แฮ่ !!!!”

ซูยองพยายามใช้ความคิดของเธออีกครั้ง ในขณะที่ประตูนั้นใกล้จะพังเข้ามา เธอกวาดสายตามองไปยังรอบๆ ตัวเพื่อหาทางไปต่อ ซึ่งมันก็แทบจะไม่มีความเป็นไปได้เลย

ปึ้งงง !!!

เป็นไงเป็นกัน !!

 

Time to Survive: 0hr 0minutes[Time's Up]


1.       เลือกที่จะพังกระจกออกไปทางด้านนอก <-- [This choice was activated]

2.       เลือกที่จะแอบในตู้เสื้อผ้าเงียบๆ เพื่อรอจังหวะ

ปึ้งงงง !! ปึ้งงงงงง !!!

เสียงกระแทกประตูยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและรุนแรงขึ้นทุกครั้ง จนซูยองเลือกที่จะถอยออกมาให้ห่างจากประตูให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอเหลือบมองไปยังระเบียงทางด้านนอกอีกครั้ง แม้ว่ามันจะค่อนข้างแคบ แต่มันก็ไม่มีทางออกอื่นแล้ว

ซูยองเหลือบหันไปมองยังรอบๆ ตัวอีกครั้ง กระทั่งเห็นเก้าอี้ที่วางตั้งอยู่ใกล้ๆ เข้า เธอจึงตรงเข้าไปคว้ามันยกขึ้นมาและเหวี่ยงฟาดใส่กระจกด้านข้างอย่างแรงจนมันแตกละเอียดออกเป็นเสี่ยงๆ

เพล้งงงงงง !!!!

เก้าอี้นั้นหลุดออกจากมือตกลงไปกระแทกกับพื้นคอนกรีตเบื้องล่างจนแตกกระจายออกเป็นชิ้นๆ ราวกับต้องการจะย้ำเตือนว่าหากผิดพลาดไป สภาพของเธอก็คงไม่ต่างอะไรกับเก้าอี้ตัวนั้น

ปึ้งงงงง !!!

ประตูนั้นถูกกระแทกเข้ามาอย่างแรงจนกลอนนั้นแทบจะทานเอาไว้ไม่อยู่ ขนาดเตียงที่ขวางกั้นเอาไว้ยังเขยิบถอยออกมาด้วยเรี่ยวแรงอันมหาศาลของเจ้าปีศาจตนนั้น เมื่อเห็นดังนั้นซูยองจึงตัดสินใจก้าวขาผ่านกระจกออกมายังระเบียงดังกล่าวอย่างลังเล

ความสูงดังกล่าวบวกกับกระแสลมที่พัดผ่านไปมาทำให้ขานั้นถึงกับสั่น

โครมมมม !!!!

กระทั่งประตูนั้นไม่สามารถต้านทานเอาไว้ได้อีกต่อไป เผยให้เห็นใบหน้าโชกเลือดของผีสาวตนนั้นที่ถูกซูยองหวดเข้าไปจนเต็มแรง ท่าทางของมันดูท่าจะเกรี้ยวกราดไม่น้อย

“แฮ่ !!!!”

ด้วยความตกใจจนทำให้ซูยองก้าวขาพลาดออกไป

!!!!

ความรู้สึกเสียววูบยามที่รู้ว่าตนเองกำลังจะตกลงมาจากที่สูงมันทำให้ช่วงท้องรู้สึกโหวงๆ ราวกับเครื่องในนั้นหายไปกองอยู่ที่ปลายเท้า เธอพยายามจะคว้าหาอะไรยึดจับเอาไว้ แต่เพราะมือที่ค่อนข้างลื่นจึงทำให้ไม่สามารถคว้าอะไรเอาไว้ได้เลย

ไม่นะ… ไม่ !!

“แฮ่ !!!!!”

ตามมาติดๆ ด้วยเสียงกรีดร้องของเจ้าปีศาจสาวตนนั้นที่ดังใกล้เข้ามา แต่เพราะแสงแดดที่สาดส่องเข้าไปภายในห้องกระทบเข้ากับเปลือกตา ความรู้สึกแสบตาก็ทำให้มันกรีดร้องออกมาอย่างโหยหวนราวกับจะถูกแสงแดดนั้นแผดเผาให้เป็นจุล ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ซูยองสามารถคว้าราวระเบียงของห้องพักผู้ป่วยทางชั้นล่างเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด

“อั่คคค !!”

กร๊อบบบ… กร๊อบบบบ…

แต่เพราะเสียงที่เหมือนกับอะไรกำลังร้าว ทำให้เธอพยายามมองไปตามเสียง ก่อนที่จะพบว่าราวส่วนที่เธอกำลังจับอยู่นั้นถูกแรงกระแทกตอนที่เธอร่วงลงมาคว้าเอาไว้จนเริ่มเกิดเป็นรอยร้าว แต่ถึงแม้ว่าอยากจะปีนขึ้นไปยังไง แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้เลย เพราะเรี่ยวแรงที่เคยมีถูกขอบระเบียงที่กระแทกเข้าอย่างแรงดูดออกไปจนหมด จนเรี่ยวแรงแม้แต่จะยึดจับเอาไว้ก็แทบจะไม่เหลือแล้ว

ช… ชั้นยังไม่อยากตาย

.

.

.

ชั้นต้องกลับไป กลับไปหาแทยอนให้ได้…

พรืดดด !!

เม็ดเหงื่อที่ผุดซึมขึ้นมาเริ่มทำให้มือที่จับคว้าที่ราวระเบียงนั้นยิ่งลื่นขึ้นไปอีก เหมือนกับสวรรค์เล่นตลกที่ทำให้ซูยองที่ไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้วต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายหนักขึ้นไปอีก พลันสายตาเหลือบมองลงไปยังพื้นทางด้านล่าง ความสูงจากจุดที่เธอห้อยอยู่มันก็แทบจะทำให้เธอใจหาย

พรืดดดดด !!!

ยิ่งคิดตัดสินใจนานก็ยิ่งทำให้เสี่ยงมากยิ่งขึ้น ลำพังเรี่ยวแรงของตัวเองก็แทบจะไม่เหลือแล้ว แม้แต่เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดเพียงแค่คว้าราวระเบียงนั้นไว้ยังแทบจะไม่พอ

“ไม่… ไม่นะ !!”

มือที่ค่อยๆ ลื่นหลุด ทำให้ซูยองพยายามใช้แขนอีกข้างช่วยจับคว้าเอาไว้ แต่เพราะแรงเหวี่ยงดังกล่าวจึงทำให้แขนข้างที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อต้องลื่นหลุดไป ยังดีนักที่มืออีกข้างยังสามารถคว้าเอาไว้ได้

กึกกๆ กึกกกกก…

เสียงที่เหมือนกับอะไรบางอย่างกำลังขยับอยู่ภายในห้อง ทำให้ซูยองยิ่งรู้สึกกลัวมากยิ่งขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ต้องรวบรวมเรี่ยวแรงที่พอจะเหลืออันน้อยนิดพยายามเกี่ยวเอาไว้และดึงตัวเองขึ้นไป แต่ก็ใช่ว่าจะทำได้ง่ายนัก เพราะยามเมื่อเธอออกแรง ความเจ็บปวดบริเวณซี่โครงที่เข้ากระแทกก็ทำให้เรี่ยวแรงที่รวบรวมมาได้ หายไปจนหมด

จนมือที่คว้าอยู่ค่อยๆ ลื่นหลุดมาทีละนิ้วๆ

.

.

.

ไม่นะ… ชั้นต้องรอด ชั้นต้องกลับไปหาแทยอน

ชั้นต้องกลับไป !!!

พรืดดดดดด !!!

“ก… กรี๊ดดดดดดดด !!!!!”

 

Time to Survive: 0hr 15minutes[Till 12.00 pm]

 

REQUIRE : Someone to Help 5/5 [Complete]

หมับบบบ !!

“จับเอาไว้ !!”

กับการปรากฏตัวของเด็กสาวคนหนึ่งที่มาคว้าข้อมือเธอเอาไว้ทำให้ซูยองรอดตายได้อย่างหวุดหวิด เพราะหากช้าไปกว่านี้เพียงสักวินาทีเดียว เธอก็คงจะร่วงตกลงไปกระแทกกับพื้นตายเสียแล้ว

“ฮึบบบ !!!”

เธอพยายามออกแรงดึงโดยใช้ขาทั้งสองข้างยันพื้นเอาไว้ แม้ว่ามันจะค่อนข้างลำบาก แต่เธอก็ไม่สามารถปล่อยให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าร่วงลงไปได้

“เกาะเอาไว้ค่ะ !”

เธอตะโกนบอก จนซูยองสามารถใช้แขนอีกข้างเกาะที่พื้นระเบียงเอาไว้ได้สำเร็จ เด็กสาวคนนั้นจึงค่อยๆ ดึงตัวเธอขึ้นมาจนในที่สุดก็พ้นจากอันตราย

“ขอบคุณนะที่ช… ช่วย”

ซูยองพูดขึ้นอย่างโล่งอก เพราะเธอเพิ่งจะรอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์เพราะเด็กสาวที่นั่งหมดแรงอยู่ตรงหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะ…”

เธอตอบกลับเบาๆ ก่อนที่จะปล่อยตัวนอนราบไปกับพื้นอย่างหมดแรง เช่นเดียวกับซูยองที่เผลอปล่อยตัวนอนราบกับพื้น กระทั่งความคิดที่เกี่ยวข้องกับแทยอนจะผุดขึ้นมาเตือนสติของเธออีกครั้ง เธอจึงสปริงตัวลุกขึ้นและเตรียมที่จะเดินออกไปจากห้องทันที

“น… นั่นพี่จะไปไหนน่ะ ?”

“ขอบคุณนะที่ช่วย… แต่ชั้นมีสิ่งที่ต้องทำอยู่ เพื่อนชั้นกำลังรอให้ชั้นกลับไปหา… เธอรอให้ชั้นกลับไปช่วยเธออยู่”

ซูยองตอบกลับอย่างเร่งรีบ

“พี่ก็น่าจะรู้นี่คะ ว่าข้างนอกมันอันตรายแค่ไหน !? อีกอย่างหนูเพิ่งจะช่วยพี่ขึ้นมาเมื่อกี้ นี่พี่จะออกไปเสี่ยงอีกแล้วงั้นเหรอคะ ?”

เด็กสาวคนนั้นถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ น้ำเสียงของเธอเอ่ยขึ้นเป็นเชิงห้ามปราม

“…”

“ใช่… ชั้นรู้ว่ามันเสี่ยง รู้ว่ามันอันตราย แต่ถึงอย่างนั้นชั้นก็ปล่อยให้เพื่อนชั้นต้องทรมานอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก เธอจะตายรึเปล่า ตอนนี้ชั้นยังไม่รู้เลย !!”

ซูยองตอบกลับอีกครั้งพร้อมกับเอื้อมมือไปสัมผัสที่ลูกบิดประตูเตรียมจะเปิดออก

“ง… งั้นหนูขอไปด้วย !”

“ว… ว่าไงนะ ?”

ซูยองถามกลับอย่างงงๆ พร้อมกับหันกลับไปมองหญิงสาวที่อยู่ทางด้านหลังของตน

“หนูจะขอไปกับพี่ด้วย…”

พร้อมกับเดินเข้ามาหยุดอยู่ใกล้ๆ และพูดขึ้นอีกครั้ง

“อย่างน้อย… ตอนที่อยู่ด้วยกันมันก็รู้สึกปลอดภัยกว่า… อีกอย่าง หนูเองก็ไม่อยากจะติดอยู่ที่นี่ตลอดไปด้วย”

“แต่เธอก็รู้นี่ ว่าข้างนอกมันอันตรายยังไง เมื่อกี้เธอยังเป็นคนบอกกับพี่เองเลยนี่นา ?”

“…”

เด็กสาวคนนั้นนิ่งเงียบไม่พูดอะไร แต่จากที่ดูไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอเองก็คงจะรู้สึกกลัวไม่ต่างอะไรไปจากเธอ แต่การที่ออกไปจากที่ห้องนี้ ถึงแม้ว่ามันจะเสี่ยง แต่มันก็ยังพอจะมีโอกาสรอดอยู่

ซูยองหันกลับมามองเด็กสาวคนนั้นอีกครั้ง พร้อมกับถามขึ้นเบาๆ

“แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ ?”

.

.

.

“หนูชื่อ จูฮยอนค่ะ… ซอจูฮยอน”

-----------------------------

แกร๊กกกก...

ซูยองค่อยๆ เปิดประตูออกไปอย่างช้าๆ สายตามองลอดผ่านช่องประตูอันน้อยนิดไปยังระเบียงทางเดินด้านนอก แม้ว่ามันจะค่อนข้างมืด แต่ก็ยังพอจะมีแสงสว่างสาดส่องเข้ามาบ้าง เธอมองมันอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนที่จะดึงปิดกลับมาเช่นเดิม

“ทำไมเหรอคะพี่ ?”

ซอฮยอนถามขึ้นด้วยความสงสัย

“มันพอจะมีอะไรใช้ป้องกันตัวได้บ้างไหม ?”

“พี่หมายถึงอาวุธน่ะเหรอคะ ?”

“นั่นแหล่ะ...”

ซูยองตอบกลับ เพราะการจะออกไปเสี่ยงโดยที่ไม่มีเครื่องไม้เครื่องมือ มันก็ดูจะอันตรายเกินไป ทั้งซอฮยอนและซูยองต่างก็พากันแยกย้ายไปหาอะไรที่พอจะเป็นประโยชน์ได้บ้าง สิ่งที่พบก็มีไฟฉายหนึ่งกระบอก ยาแก้ปวดที่คาดว่าน่าจะช่วยระงับอาการปวดจากบาดแผลได้

“มีอะไรอีกไหม ?”

ซูยองหันกลับไปถามเด็กสาวคนนั้นอีกครั้ง พลันสายตาเหลือบไปเห็นเสาที่ห้อยน้ำเกลือเอาไว้ ซูยองจึงตรงเข้าไปพร้อมกับยกเอาถุงน้ำเกลือเปล่าออกพร้อมกับมองดูทั้งขนาดและความยาวของเสานั้น พร้อมกับเหลือบหันไปมองรอบๆ ตัว สร้างความสงสัยให้กับซอฮยอนไม่น้อย

“นั่นพี่หาอะไรอยู่เหรอคะ ?”

“มันพอจะมีอะไรคมๆ มั่งไหม ?”

พร้อมกับกวาดสายตามองไปยังรอบๆ ตัวอีกครั้ง

“เกรงว่าจะไม่มีน่ะสิคะ…”

ซอฮยอนตอบกลับ กระทั่งซูยองจะเดินไปหยุดอยู่ที่ขอบหน้าต่างซึ่งเป็นกระจกใสขนาดใหญ่ ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในหัวของเธอทันที ไอนี่ไงล่ะ ! ถ้าเป็นไอนี่อาจจะใช้ได้ก็ได้ ! เมื่อคิดได้ดังนั้นซูยองจึงเดินมาคว้าเก้าอี้ไม้กลางห้องมาหยุดอยู่ที่หน้ากระจก

“น… นั่นพี่จะทำอะไรคะ ?”

ซอฮยอนถามขึ้นอีกครั้งขณะที่ซูยองนั้นยกเก้าอี้ไม้ในมือขึ้นพาดบ่า ตั้งท่าเหมือนกับจะฟาดเข้าใส่

และมันก็เป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ เมื่อซูยองฟาดเก้าอี้ในมือเข้าใส่กระจกใสแผ่นหน้าข้างตัวอย่างแรงจนมันถึงกับแตกออกเป็นเสี่ยงๆ กระจัดกระจายเต็มระเบียง

เพล้งงงง !!

ซอฮยอนยังคงงงกับการกระทำของซูยองไม่หาย สาวร่างสูงยังคงมองหาสิ่งที่ต้องการต่อไป จนกระทั่งพบกับกระจกแผ่นยาวใหญ่ขนาดกำลังพอดีเข้าแผ่นหนึ่ง ซูยองจึงก้มลงไปเก็บมา พร้อมกับนำไปทำอะไรสักอย่างซึ่งซอฮยอนก็ยังไม่เข้าใจ เธอจึงต้องเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

“ช่วยไปหยิบเอาสายน้ำเกลือมาทีสิ แล้ว... เธอถอดเสาน้ำเกลือนั่นเป็นไหม ?”

“ยังไง คะ ?”

“…”

จนซูยองต้องไปทำด้วยตัวของเธอเอง เธอลุกเดินมายังเสาน้ำเกลือนั้นก่อนที่จะก้มลงไปหมุนบิดกลไกที่บริเวณข้อต่อตัวยึดให้หลุดออกจากฐานส่วนล่าง พร้อมกับทำอย่างเดียวกันกับส่วนบนจนได้แท่งเหล็กเพียวๆ ออกมา

“ทีนี้... อีกอันนึงเธอพอจะทำได้ไหมล่ะ ?”

“อ... อ่าค่ะ”

เธอตอบกลับ พร้อมกับเดินไปถอดเสาน้ำเกลืออีกเสาหนึ่งตามแบบที่ซูยองได้ทำให้เธอดู เมื่อเห็นดังนั้นซูยองจึงเดินกลับมาที่กระจกที่ทำค้างไว้อีกครั้ง ปลายด้านหนึ่งซูยองลับให้มันคมไม่ต่างอะไรกับคมมีด ส่วนอีกด้านเธอก็ทำให้มันทื่อ เพราะจะต้องนำมาผูกกับแท่งเหล็กนั้น

“ได้ละค่ะพี่...”

ซอฮยอนเดินมาและนั่งดูสิ่งที่ซูยองกำลังทำ

“เอาสายน้ำเกลือมาทีสิ...”

“นี่ค่ะ...”

เธอตอบกลับพร้อมกับส่งมันให้กับซูยอง เธอรับสายน้ำเกลือมาและลองวางกระจกหนาแผ่นนั้นทาบกับแท่งเหล็ก โชคยังดีนักที่เหล็กนั้นเป็นทรงเหลี่ยม เธอจึงสามารถวางและเริ่มทำการมัดด้ามกระจกที่ทำเอาไว้เข้ากับแท่งเหล็กดังกล่าว ซอฮยอนมองดูสิ่งที่ซูยองทำด้วยความสนใจ

“พี่นี่เก่งจัง...”

“ไม่หรอก... ตอนนี้เราต้องทำทุกวิถีทาง เพื่อให้ตัวเองรอด”

ซูยองตอบกลับและเริ่มทำการมัดสายน้ำเกลือนั้นให้แน่นและมั่นคง เพื่อที่ว่ากระจกที่มัดเอาไว้จะได้ไม่หลุดออก กระทั่งซูยองได้ทำหอกของตัวเองเสร็จ เธอจึงเบนความสนใจกลับมายังอีกอันหนึ่งที่ซอฮยอนถืออยู่ในมือ

“เอาอันนั้นมาสิ เดี๋ยวพี่จะทำให้อีกอัน... อย่างน้อยมันก็น่าจะใช้ป้องกันตัวได้”

ซอฮยอนมองดูหอกในมือ พร้อมกับลองใช้แกว่งไปแกว่งมาดู ถึงแม้ว่ามันจะไม่หนักมาก แต่มันก็ใช้ลำบากพอสมควร เพราะซอฮยอนไม่เคยคิดว่าตนเองจะต้องมาจับอาวุธต่อสู้กับใคร ความกลัวดังกล่าวทำให้มือไม้นั้นเริ่มสั่น เพราะนี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอจะต้องออกไปต่อสู้... เพื่อเอาชีวิตรอด

ซึ่งไม่นานนักซูยองก็ทำหอกของเธอเสร็จ ซึ่งส่วนปลายนั้นจะแตกต่างจากของซอฮยอนเล็กน้อย

แม้ว่ามันจะสั้นกว่า แต่คมที่มีลักษณะคล้ายกับเคียวก็ทำให้มันมีโอกาสได้สัมผัสกับด้านคมมากกว่า อย่างน้อยมันก็น่าจะโอเคล่ะนะ... ซูยองคิดในใจสักพัก ก่อนที่จะหันมามองซอฮยอน

“เอาล่ะ... เราไปกันเถอะ”

“ค... ค่ะพี่”

ซอฮยอนตอบกลับ ก่อนที่จะเดินตามซูยองมาหยุดอยู่ที่บานประตู เตรียมพร้อมที่จะออกไปลุยเอาชีวิตรอด ถึงแม้ว่ามันจะน่ากลัว... แต่มันก็คงไม่มีทางรอดอื่นแล้ว

“พร้อมนะ ?”

“ค่ะ...”

ก่อนที่ซูยองจะเปิดแระตูออกไป พร้อมกับใช้หอกที่ตนเพิ่งจะทำมาตวัดปาดเข้าใส่คอของเจ้าผีดิบตรงหน้าด้วยความเร็ว จนมันแทบจะหลุดขาดกระเด็นออกจากบ่า ทำเอาเลือดนั้นสาดกระเซ็นไปทั่วจนเปรอะผนัง

“ไปๆ !!”

ซูยองหันไปบอกเด็กสาวที่อยุ่ทางด้านหลังของตน ก่อนที่ทั้งคู่จะพากันวิ่งไปด้วยกัน

.

.

.

รอชั้นก่อนนะแทยอน... ชั้นจะต้องกลับไปช่วยเธอให้จงได้

เพราะงั้น... เธอช่วยอดทนรอชั้นก่อนนะ...

รอชั้นอีกนิด... รับรองว่าชั้นจะต้องกลับไป อย่างแน่นอน...