ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : + + Chapter 6 + + [Fixed : แก้คำผิด]
หลังจากที่ยูริได้เดินทางกลับมาถึงบ้านแล้ว เธอจึงรีบตรงกลับขึ้นมายังห้องนอนชั้น 2 โดยทันที อาการจุกที่มียังคงตามเล่นงานเธอไม่หายไปไหน
ยูริค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าออกพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดตัวซับน้ำที่เหลือออกให้แห้ง เธอก้มลงมองดูที่สีข้างของตัวเองที่มีรอยฟกช้ำจากการกระแทก ก่อนที่จะหยิบเสื้อผ้าออกมาใส่และเก็บปืนเข้าไปยังที่ซ่อนเดิมและเดินมานอนลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน พร้อมกับนึกไปถึงวีรกรรมของตัวเองและยิ้มออกมา
วีรกรรมที่ทั้งตัวเธอ และทางกรมตำรวจ จะไม่มีวันลืมไปเลยชั่วชีวิต…
ณ. สถานที่เกิดเหตุ เวลา 12.00 น.
เจสสิก้าที่ต้องกลับเข้ามาทำงานทั้งๆ ที่ขายังไม่หายดี เธอเดินเข้ามาในสถานที่เกิดเหตุและตรงมาสมทบกับแมทธิวทันที แต่เมื่อเดินเข้ามาถึง เธอก็ต้องแปลกใจที่พบว่าเพื่อนร่วมงานของตัวเองสภาพไม่ค่อยจะโอเคเท่าไรนัก
“ไปโดนอะไรมาเนี่ย !?”
เจสสิก้าถามขึ้นพร้อมกับจับที่บริเวณแผลของเขา
“อะ… โอ๊ยยย !! จับตรงไหนของเธอเนี่ย !!?”
“ก็ตรงแผลไง เห็นแล้วยังจะถามอีก…” เจสสิก้าพูดอย่างเชิดๆ ก่อนที่เธอจะเดินนำเข้ามาในสถานที่เกิดเหตุ
“แล้วทำไมมันเละอะไรขนาดนี้เนี่ย… อุ๊บบ !”
เมื่อหักเลี้ยวที่หัวมุม เธอก็ถึงกับต้องเอามือขึ้นปิดจมูกทันที เพราะกลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งอยู่ในบริเวณดังกล่าว
“ก็อย่างที่เธอเห็น…” แมทธิวพูดขึ้นก่อนที่จะเงียบสักพักใหญ่ๆ
“เธอจำคดีเมื่อคราวที่แล้วได้ไหม ?”
“ไอฆาตรกรรมหมู่ที่แมนชั่นเขต 2 น่ะนะ ?” เธอถามกลับพร้อมกับพยายามเดินผ่านเศษซากที่กระจัดกระจายอยู่ในพื้นที่อย่างสะอิดสะเอียน
“ไม่ใช่… ชั้นหมายถึงคดีลอบสังหารเลขาบริษัทไทรเซลล์…”
ได้ยินประโยคดังกล่าว เธอถึงกับหยุดชะงักทันที
“ว่าไงนะ ?”
ก่อนที่เธอจะหันมาและถามด้วยความสนอกสนใจ
“ชั้นว่าวันนี้ชั้นได้เจอกับคนๆ นั้น…”
“ว่าไงนะ ? นายจะบอกว่า ที่นายบาดเจ็บขนาดนี้เพราะเจอกับหมอนั่นมาเหรอ ?”
“ไม่ใช่หมอนั่นเจสสิก้า… ยัยนั่น”
แมทธิวตอบกลับ นั่นกลับยิ่งให้เจสสิก้าหัวเราะออกมา
“จะบอกว่า… ไอคนที่มีฝีมือขนาดฆ่าคนได้มากขนาดนี้ เป็นผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ ?”
เจสสิก้าพูดและยิ่งหัวเราะออกมา ก่อนที่เธอจะหันมาและถามขึ้นอีกครั้งด้วยเสียงเครียด
“ยัยนั่นมีลักษณะเด่นอะไรบ้าง ?”
ผมสีบลอนด์ยาวประบ่า นัยตาสีฟ้า ใบหน้าคมเข้ม เป็นคนที่สูงพอประมาณและยังหุ่นดีอีกด้วย…
เจสสิก้านึกถึงข้อมูลดังกล่าวอย่างปวดกะโหลก เพราะใน USA นี้ คนที่มีผมสีบลอนด์นัยตาสีฟ้าอะไรนั่น มีเยอะอย่างกับดอกเห็ด ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอ
“แล้วใครมันจะไปตามได้เนี่ย !”
เธอบ่นกับตัวเองพร้อมกับเอามือกุมขมับอย่างปวดหัว
“ขออนุญาติครับ !”
นายตำรวจคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับทำความเคารพ ก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้องทำงานของเธอ
“ว่ามา…”
“จากการตรวจสอบ อาวุธปืนที่คนร้ายใช้ เป็นปืนพกของนายตำรวจที่เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ กระสุนทุกนัดถูกยิงเข้าที่จุดตายอย่างแม่นยำ ทำให้เสียชีวิตทันที จากงานในครั้งนี้ เราสูญเสียเจ้าหน้าที่ไปทั้งสิ้น 16 คนครับ”
เจสสิก้ากำมือแน่นก่อนที่จะถามต่อ
“แล้วนำปืนที่ว่ามาตรวจสอบรึยัง ?”
“ตรวจสอบแล้วไม่พบรอยนิ้วมือใดๆ เลยทั้งสิ้นครับ !”
“หลักฐานอื่นๆ ล่ะ ?”
“มีเครื่อง Netbook ที่คนร้ายใช้ทำการแฮคระบบกล้องวงจรปิด แต่สภาพที่เหลืออยู่ในตอนนี้มีแต่เศษละเอียด เหมือนกับรู้ว่าทางเราจะสามารถตามสืบได้”
จากข้อมูลที่ได้ฟังมากลับยิ่งทำให้เจสสิก้ารู้สึกปวดหัวมากยิ่งขึ้นไปอีก
“นอกจากปืนพกที่คนร้ายใช้สังหารแล้ว… ยังมีระเบิดของเจ้าหน้าที่อีกด้วยครับ”
พูดจบนายตำรวจคนนั้นก็ส่งเอกสารรายงานมาให้กับเธอ ก่อนที่จะทำความเคารพและเดินออกจากห้องมา
เจสสิก้ายังคงนั่งอ่านข้อมูลผลการตรวจสอบและการพิสูจน์หลักฐานอย่างละเอียดอีกครั้ง พร้อมกับลุกขึ้นเดินออกมาจากห้องทำงาน ตรงไปสำรวจพื้นที่ด้วยตัวเองอีกครั้ง เพราะเธอต้องการรู้ได้ว่า ผู้หญิงคนนั้นเข้าไปที่นั่นได้ยังไง และหลบหนีไปทางไหน ทำไมทางตำรวจถึงได้ตามตัวไม่ได้เลย
ณ. สถานีรถไฟใต้ดิน สถานที่เกิดเกิดเหตุ
เจสสิก้าเดินลงมายังชั้นใต้ดิน ก่อนที่จะตรงมายังห้องของพนักงานที่กำลังตรวจสอบความเรียบร้อยกันอยู่
“FBI ขอความร่วมมือในการสอบถามข้อมูลด้วย…”
เจสสิก้าพูดพร้อมกับแสดงบัตรประจำตัวให้ดู ก่อนที่การเริ่มต้นตรวจสอบจะเริ่มขึ้น
“ในรถขบวน E3 ช่วงเวลา 10.03 นาฬิกา พบกลุ่มควันและแก๊สในตู้ขบวนหมายเลข 2”
ก่อนที่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งจะเดินเข้ามาหาพร้อมกับนำถุงพลาสติกซิปล๊อคที่ใส่ชิ้นส่วนของระเบิดเอาไว้ และนำมายื่นให้กับเธอ
“ตรวจสอบลิสก์การซื้อบัตรจากตู้ขายอัตโนมัติในช่วง 9.45 จนถึง 10.00 น. ให้ละเอียด มีใบไหนที่ไม่ได้ใช้ตอนขาออก พบแล้วแจ้งด้วย !” เจสสิก้ายังคงออกคำสั่งต่อไป
เธอเดินมาดูลิสก์การซื้อบัตรที่โชว์อยู่บนหน้าจอ
“เจอแล้วค่ะ !”
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งพูดขึ้น พร้อมกับชี้ให้เจสสิก้าดู
ซื้อตอน 9.55 งั้นเหรอ...
เจสสิก้าพยายามใช้ความคิดคำนวนหาความเป็นไปได้อย่างเงียบๆ
9.55 ซื้อ 10.03 เกิดเรื่อง ใช้เวลาเดินทางราวๆ 8 นาที...
เจสสิก้าหันไปยังอีกฝั่งหนึ่ง ซึ่งเป็นตารางการเดินสายของรถแต่ละขบวน พร้อมกับไล่หา E3 และพยายามมองหาดีเลย์ในการปล่อยรถ พร้อมกับคำนวนเวลาในแต่ละสถานี
การปล่อยรถแต่ละครั้งใช้เวลาราวๆ 5 นาที จากจุดหนึ่งไปอีกจุดหนึ่ง... ถ้าใกล้กับสถานีที่พบวัตถุระเบิดแล้ว ก่อนหน้าก็ต้องเป็น...
หลังจากที่เงียบมานานพอสมควร เธอจึงถามขึ้นอีกครั้ง
“แสดงภาพของกล้องจากสถานี I-39D มาซิ !”
พูดจบทางเจ้าหน้าที่จึงได้นำภาพการบันทึกขึ้นแสดงบนจอภาพ
“เร่งไป 9.45...”
ภาพของกล้องถูกเร่งมายังเวลาดังกล่าว ก่อนที่จะกดเล่นตามปกติ เธอพยายามมองหาหญิงสาวคนร้ายตามคำบอกเล่าของแมทธิว
ผมสีบลอนด์ยาวประบ่า... รูปร่างสูงโปร่ง และนัยตาสีฟ้า
พลันสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินลงบันไดเลื่อนมาในชุดหนังสีดำ พร้อมกับสวมแว่นตาเรย์แบนสีดำ ผมของเธอสีบลอนด์ยาวประบ่าอย่างพอดิบพอดี และรูปร่างยังตรงตามที่เธอคาดการณ์เอาไว้ด้วย
“หยุดภาพ แล้วขยายภาพของผู้หญิงคนนั้นขึ้นหน้าจอ”
ทันทีที่ภาพโชว์ขึ้น เจสสิก้าก็รู้สึกเอะใจขึ้นมาทันที เพราะเธอรู้สึกเหมือนกับว่า เธอรู้จักผู้หญิงคนนี้ เพียงแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก... อาจจะเป็นเพราะเค้าโครงหน้าของเธอก็เป็นได้
“เล่นภาพต่อไปซิ !”
หญิงสาวคนดังกล่าวที่หายจากกล้องตัวแรก และมาโผล่เข้าที่กล้องตัวที่ 2 และ 3 บริเวณที่ตู้ขายตั๋วอัตโนมัติอย่างพอดิบพอดี เธอมองดูเวลาที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอ ซึ่งมันตรงกับเวลา 9.55 พอดี
“ปริ๊นท์ภาพของผู้หญิงคนนี้แล้วส่งไปที่สำนักงาน ให้ออกประกาศจับได้ทันที !!”
เจสสิก้าหันไปสังงานกับลูกน้องของเธอที่ตามมาด้วย ก่อนที่เธอจะลงไปยังสถานีรถไฟด้านล่าง เพื่อตรวจสอบถึงเส้นทางต่อไป
“ขออภัยในความไม่สะดวก แต่ทางเราต้องขอหยุดการเดินรถไฟเป็นเวลา 15 นาที ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงค่ะ”
ทางเจ้าหน้าที่ของสถานีต้องทำการหยุดการเดินรถตามคำสั่งของ FBI เพื่อการสืบสวนหาตัวคนร้าย
“ก่อนจะถึง I-39D มีทางใต้ดินสำหรับการเดินสายไฟใช่ไหม ?”
เจสสิก้าหันไปสอบถามทางเจ้าหน้าที่เดินรถ
“ครับ...”
เธอยังคงเดินสำรวจมาตามทางเรื่อยๆ จนในที่สุดก็มาถึงจุดๆ ที่ยูริกระโดดลงมา พร้อมกับฉายไฟเข้าไปยังด้านในทันที เจสสิก้าเดินนำเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งเข้ามาด้านใน
ประตูลูกกรงเหล็กด้านหน้าที่ปิดอยู่ ทำให้เจสสิก้าเดินเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับหยิบถุงมือขึ้นมาสวมเอาไว้ สายตาของเธอเหลือบไปเห็นโซ่ที่คล้องเอาไว้ โดยที่ไม่มีแม่กุญแจล๊อค
เข้ามาทางนี้จริงๆ ด้วยสินะ...
เจสสิก้าเดินต่อเข้ามาตามทางจนมาพบกับศพของเจ้าหน้าที่คนหนึ่งนอนอยู่ เธอค่อยๆ เดินมาและยืนดูอยู่สักพัก องศาของลำคอที่บิดหันจนเกินไป ทำให้รู้สาเหตุการเสียชีวิตได้ไม่ยาก
RRRRR… RRRRRRRR…
โทรศัพท์ที่ดังขึ้นมา ทำให้เจสสิก้าค่อยๆ ล้วงออกมาและกดรับสายทันที
“ว่าไง ?”
/ทางนี้เจาะทางออกเรียบร้อยแล้วนะ ยัยนั่นมันเล่นถล่มซะเละเลย กว่าจะเคลียร์ทางได้.../
“แล้วเจออะไรบ้าง ?”
เจสสิก้าถามต่อ
/ยัยนั่นมันอาศัยทางระบายน้ำที่อยู่ติดกันหนีออกไป ตอนนี้กำลังให้หน่วยดำนั้นหาหลักฐานอยู่/
แมทธิวตอบกลับมา ก่อนที่จะถามขึ้นบ้าง
/แล้วทางนั้นล่ะ เป็นไงบ้าง ?/
“มันลอบเข้ามาจากทางเดินไฟใต้ดิน มีเจ้าหน้าที่เสียชีวิตอีก 1 ตอนนี้ชั้นออกประกาศจับแล้ว”
/อืม... เดี๋ยวทางนี้รู้อะไรจะแจ้งไปอีกที/
“แล้วตอนนี้นายอยู่ไหน ? ชั้นเสร็จจากทางนี้แล้วเดี๋ยวจะตามไปสมทบ”
/อยู่ Geneseo แม่น้ำ Genesse…/
“อืม...”
เจสสิก้าตอบกลับก่อนที่จะตัดสายไป และสั่งการให้ลูกน้องจัดการต่อ ก่อนที่เธอจะมุ่งหน้าไปหาเพื่อนร่วมงานของเธอต่อไป
“ว่าไงไปถึงไหนแล้ว ?”
เจสสิก้าที่เพิ่งจะเดินทางมาถึงถามขึ้น
“ก็อย่างที่เห็น... ตอนนี้กำลังให้หน่วยดำน้ำขยายขอบเขตออกไป 1 กม. แต่ก็ยังไม่พบอะไรเลย...”
แมทธิวพูดอย่างเจ็บใจ ก่อนที่จะพูดขึ้นอีกครั้ง
“เหมือนคราวที่แล้ว... รู้ว่ามาจากไหน แต่ตามตัวไม่ได้...”
“ไม่หรอก... คราวนี้เราคืบหน้าไปไกลกว่าเดิมแล้ว...”
เจสสิก้าพูดปลอบใจ ก่อนที่จะเดินมาหยุดอยู่ที่ขอบทางระบายน้ำ และมองออกไปยังวิวของแม่น้ำเบื้องหน้า
“ทำไมถึงไม่คิดว่ามันจะขึ้นฝั่งทันทีแล้วใช้เส้นทางบนบกหนีแทนล่ะ... ชั้นว่าแบบนั้นน่าจะเวิร์คกว่า”
เธอพูดอย่างใช้ความคิด พร้อมกับลองจินตนาการถึงวิธีการหนีถ้าตัวเองเป็นหญิงสาวคนนั้นดู
ถ้าเป็นเรา... พอโดดลงจากที่นี่...
ตูมมมมม !!!
ทันทีที่กระโดดลงน้ำ เจสสิก้าก็พยายามว่ายขึ้นมาเพื่อสูดหายใจพร้อมกับมองย้อนกลับไปทางด้านหลัง
ในเมื่อเราระเบิดปิดทางไปแล้ว ก็ไม่มีใครตามเราได้...
ระยะห่างระหว่างจุดเชื่อมต่อออกมาถึงปลายทางนั้นก็ถือว่าไกลพอสมควร จึงทำให้เธอมีเวลาในการรีบว่ายน้ำขึ้นฝั่ง และใช้เส้นทางบนบกหนีต่อไป
ในเมื่อฝั่งซ้ายเป็นริมตลิ่งมีทางเท้าเดิน เธอจึงเลือกมาทางฝั่งขวาที่เป็นพื้นหญ้าแทน
เจสสิก้าค่อยๆ ลืมตาขึ้นและมองลงไปยังพื้นหญ้าทางด้านขวา ซึ่งถ้าเดินต่อไปอีกหน่อยก็จะขึ้นสู่ถนนได้เหมือนกัน
“ได้ตรวจสอบทางเส้นนั้นรึยัง ?”
เจสสิก้าชี้ไปยังเส้นทางดังกล่าว
“ยัง...”
“ไอบ้า !! เพราะแกมัวแต่ดำน้ำนี่ไงล่ะ ยัยนั่นมันอาจจะใช้ทางเส้นนี้นี้ไปแล้วก็ได้ !”
เจสสิก้าโวยขึ้นทันที ก่อนที่จะหันมาสั่งการต่อ
“แยกย้ายออกสองฝั่ง ตามหาหญิงผมบลอนด์คนนั้นให้พบ ไปๆ !!”
ตกเย็น ความเหนื่อยล้าที่ได้ตามล่าหญิงสาวคนนั้นมาทั้งวันทำให้ร่างกายล้าจนแทบจะไร้เรี่ยวแรง และก็เป็นเช่นทุกครั้ง นั่นก็คือไม่พบอะไรเกี่ยวกับเป้าหมายเลย
ไม่ว่าจะเป็นหลักฐานที่ใช้ตามตัว หรือแม้กระทั่งลายนิ้วมือก็ตาม...
“สุดท้ายก็คว้าน้ำเหลวอีกเหมือนเดิม... บ้าชะมัด !”
เจสสิก้าเดินย้อนกลับมาตามเส้นทางเรื่อยๆ ก่อนที่จะลองตัดสินใจแวะมาหายูริที่บ้านอีกครั้ง เพราะความคาใจที่ทำไมยูริถึงไม่ยอมมาตามนัด
http://www.youtube.com/watch?v=1Oj_olmBjoE [Background Music]
เธอยังคงเดินต่อมาเรื่อยๆ แสงแดดยามเย็นที่ทอแสงมาค่อยๆ เล็กหรี่ลงอย่างช้าๆ พร้อมๆ กับที่ความมืดมิดยามค่ำคืนค่อยๆ คืบคลานเข้ามา
สายลมอ่อนๆ ที่พัดโชยไปมา และอุณหภูมิที่ลดต่ำลงทำให้รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาเล็กน้อย
ดวงไฟที่อยู่ตามท้องถนนค่อยๆ ติดไล่มาทีละดวงๆ อย่างสวยงาม พลันสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเหล่าคู่รักที่เดินจับมือกันอยู่ฝั่งตรงข้าม โดยที่เธอต้องเดินอย่างโดดเดี่ยวอยู่ตามลำพัง ทำให้เธอนึกอิจฉาอยู่ในใจ
หญิงสาวสองคนที่เดินสวนไปด้วยท่าทางที่มีความสุข ทำให้เธอเผลอคิดจินตนาการไปถึงตัวของเธอและยูริ ที่กำลังเดินจูงมือกันอย่างมีความสุข
…
“บ... บ้า !!!”
เจสสิก้าหลุดตะโกนออกมา พร้อมกับสลัดเอาความคิดไร้สาระดังกล่าวออกไปจากหัว
เราเป็นผู้หญิง... ส่วนเค้าเองก็เป็นผู้หญิงนะ
เธอย้ำตัวเองอยู่ในใจ ก่อนที่จะเหลือบหันกลับไปมองคู่หญิงสาวที่เดินสวนกันไปเมื่อครู่ จนเธอเผลอมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของยูริตั้งแต่เมื่อไรเธอเองก็ไม่รู้
ไฟชั้นสองที่เปิดอยู่ด้านบนทำให้เจสสิก้ารู้สึกน้อยใจขึ้นมา
ทั้งๆ ที่เรานัดกันไว้แล้วนะ...
เธอค่อยๆ ถอยก้าวออกมาครึ่งก้าวและหันหลังกลับ และเป็นจังหวะเดี่ยวกับที่ยูริโผล่มาที่หน้าต่างพอดิบพอดี สายตาที่มองตรงลงมายังหญิงสาวที่กำลังเดินหันหลังไกลออกไปทำให้เธอรู้ได้ทันทีว่า คนๆ นั้นคือใคร
“เจสสิก้า...”
ยูริพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะรีบเปิดหน้าต่างออกและตะโกนเรียกเธอทันที
“เจสสิก้า !!!!”
เสียงเรียกของยูริทำให้เธอต้องชะงักเท้าและหันกลับมามองยังหน้าต่างชั้นสองเมื่อครู่ แต่กลับไม่พบอะไร มีเพียงหน้าต่างที่ถูกเลื่อนเปิดออกเท่านั้น
เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะก้าวเดินต่อไป
หมั่บบ !!
แรงฉุดจากด้านหลังทำให้เธอต้องชะงักพร้อมกับหันมาอีกครั้ง
“ย... ยู”
http://www.youtube.com/watch?v=sUtZGkEceFE&feature=related [Background Music]
พูดไม่ทันจบยูริก็ดึงตัวของเธอเข้าไปกอดทันที
“อยากเจอเธอที่สุดเลยเจสสิก้า...”
ยูริพูดพร้อมกับโอบกอดเธอแน่นยิ่งขึ้นอีก
ความรู้สึกแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นภายในจิตใจทำให้เจสสิก้าไม่รู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่ถ่ายทอดเข้ามา ทำให้สองมือเล็กๆ ค่อยๆ ยกขึ้นและสวมกอดหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับค่อยๆ ซบใบหน้าเข้ากับอ้อมอกที่แสนอบอุ่นของยูริ
อุ่นจัง...
เจสสิก้านึกอยู่ในใจพร้อมกับปล่อยตัวไปตามความรู้สึกดังกล่าว แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่เธอก็ไม่อยากจะสูญเสียมันไป...
ยูริค่อยๆ ผละตัวออกจากเจสสิก้าพร้อมกับยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน โดยที่เจสสิก้าได้แต่ยืนหน้าแดงเท่านั้น
ใบหน้าที่ค่อยๆ เลื่อนเข้ามาใกล้ๆ ทำให้เจสสิก้ารู้สึกสับสน เธอพยายามจะถอยออกแต่ด้วยความรู้สึกที่ไม่แน่นอน ทำให้เธอเลือกที่จะอยู่เฉยๆ พร้อมกับหลับตาลง
ริมฝีปากอุ่นๆ ที่ค่อยๆ ทาบลงบนริมฝีปากบางของเธอ ทำให้เจสสิก้ายิ่งรู้สึกเขินมากขึ้นกว่าเดิม หน้าของเธอแดงขึ้นอย่างมาก แต่ความรู้สึกดีๆ ที่ยูริเป็นคนมอบให้ ทำให้เธออยากจะเก็บช่วงเวลานี้เอาไว้นานๆ จนเธอยอมโอนอ่อนต่อยูริแต่โดยดี
ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แตเจสสิก้าก็รู้สึกมีความสุข
“ข... ขอโทษนะ”
ยูริพูดขึ้นพร้อมกับผละตัวออกจากเจสสิก้า ก่อนที่เจสสิก้าจะเป็นฝ่ายหนีออกมาเสียเอง เพราะความรู้สึกแปลกๆ ของเธอและเพราะความอายที่มีต่อยูริ
เธอเอามือจับที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ อีกครั้ง
รสจูบที่ยังคงหลงเหลืออยู่ที่ริมฝีปากทำให้เธอคิดย้อนกลับไปยังเหตุการณ์เมื่อกี้อีกครั้ง
เธอจะหวั่นไหวไม่ได้นะสิก้า... เราเป็นผู้หญิงกันทั้งคู่นะ
ถึงแม้ในใจจะคิดแบบนี้ แต่ความรู้สึกที่มีต่อยูริ มันกลับยิ่งพัฒนาต่อไปแบบก้าวกระโดดเลยทีเดียว
ข่าวการเสียชีวิตของท่านผู้ว่าการรัฐฟลอริด้าที่กำลังถ่ายทอดสดอยู่ในขณะนี้ ทำให้ชายคนหนึ่งยิ้มออกมาอย่างชื่นชม แต่เพราะหมายจับที่ตามมาทำให้เขาเริ่มรู้สึกวิตกขึ้นมาทันที
ถึงแม้จะยังไม่รู้ตัวคนร้าย... แต่ก็คงในไม่ช้านี้แน่ๆ
เงาดำที่ยืนอยู่ด้านหลังชายคนนั้นค่อยๆ เขยิบเข้ามาใกล้ๆ และหยุดยืนอยู่ที่ข้างๆ ตัว
“ชั้นมีงานให้ทำ…”
ชายคนนั้นหมุนเก้าอี้ให้ตรงกับบุคคลลึกลับตรงหน้าและพูดขึ้นอีกครั้ง
“คอยตามสะกดรอยแบล๊คเพิร์ล อย่าให้เจ้าตัวรู้ และลงมือทันทีที่ฐานะของอีกฝ่ายถูกเปิดเผย อย่าให้ทางตำรวจสืบมาถึงตัวชั้นได้ !!”
สิ้นเสียงของชายคนนั้น บุคคลลึกลับนี้ก็เดินออกจากห้องไป
ถึงจะเสียดายในฝีมือ... แต่มันก็ช่วยไม่ได้ถ้าฐานะของเธอถูกเปิดเผย...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น