ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : + + Chapter 3 + + [100%]
“เพราะเธอแท้ๆ เลยยูริอา !”
เจสสิก้าเริ่มโวยขึ้นทันทีที่พ้นออกมาจากบริเวณเมื่อครู่
“แต่เธอก็ชอบใช่ไหมล่ะสิก้า ^^”
แต่ยูริก็รู้ทัน ทำเอาเจสสิก้าชะงักและเถียงไม่ออกไปเลยทีเดียว เธอมองท่าเดินกระทืบเท้าน้อยๆ อย่างไม่พอใจของคนรักไปและยิ้มออกมาบางๆ
เธอนี่ไม่ว่าจะยังไงก็น่ารักเสมอเลยนะ เจสสิก้า…
.
.
.
“มันมีอะไรอร่อยๆ กินมั่งอะ สิก้าเริ่มหิวแล้ว…”
เหมือนเช่นเคย เจสสิก้าเริ่มออดอ้อนคนรักของเธออีกครั้ง พร้อมกับเขย่าแขนของยูริเบาๆ
“ร้านนั้นก็ดูน่าสนนะ”
ยูริพูดพร้อมกับชี้ให้เจสสิก้าดูร้านอาหารที่อยู่บริเวณหัวมุมถนนฝั่งตรงข้าม ซึ่งมันเป็นร้านอาหารสไตล์ตะวันตก โดนสีจะถูกเน้นไปทางสีขาวดูสะอาดตา และเมื่อเห็นว่าเจสสิก้ามีท่าทีสนใจ ยูริจึงพาเธอข้ามถนนไปยังร้านอาหารดังกล่าวทันที
“สวัสดีค่ะ 2 ท่านนะคะ ^^”
พนักงานสาวคนนั้นกล่าวทักขึ้น พร้อมกับเดินนำทั้งคู่เข้ามาด้านใน
“เอาเป็นตรงนี้แล้วกันค่ะ”
ยูริบอกกับพนักกงานคนนั้น และนั่งลงที่โต๊ะตัวดังกล่าว ซึ่งพนักงานสาวคนนั้นก็จัดการหยิบเอารายการอาหารออกมาและส่งให้กับเธอ ทั้งยูริและเจสสิก้าต่างก็เลือกดูรายการอาหารตามที่ตัวเองชอบ โดยที่สายตาของเจสสิก้าก็ยังคอยจ้องดูคนรักของเธอเป็นระยะๆ และยิ้มออกมาบางๆ อย่างมีความสุขหลังสมุดเมณูนั้น
ดีแล้วล่ะนะ… ที่ไม่มีใครตามเรามาที่นี่
แต่ก็อย่างที่ว่า… ความสุขมักจะเป็นช่วงเวลาเพียงสั้นๆ เท่านั้น
.
.
.
“นั่นใช่แบล๊คเพิร์ลรึเปล่า ?”
ชายคนหนึ่งที่บังเอิญขับรถผ่านมาติดที่แยกไฟแดงถามขึ้น ก่อนที่จะชี้ให้ชายอีกคนหนึ่งดู
“…”
เขาไม่ตอบอะไร เพียงแต่หยิบเอารูปที่พกติดตัวไว้ขึ้นมาเปรียบเทียบ
“ชัดเลยแบบนี้ !”
พูดจบเขาก็หักพวงมาลัยจอดที่ข้างทางทันที ปืนพกที่เหน็บซ่อนเอาไว้ที่ลิ้นชักหน้ารถถูกหยิบออกมาถือและเตรียมพร้อมเอาไว้
แกร๊กก !
ก่อนที่จะเหน็บไว้ที่ข้างตัวและพยักหน้ากับเพื่อนชายอีกคนเป็นการให้สัญญาณลงมือ
“อาหารก็ดีนะ ^^”
เจสสิก้าพูดขึ้นลอยๆ และพักส้อมกับมีดของเธอเอาไว้ สายตามองไปยังรอบๆ ตัว
เสียงเพลงบรรเลงที่ถูกเปิดคลอเบาๆ และการตกแต่งร้านสไตล์แบบนี้ มันข่างเป็นสไตล์ที่เจสสิก้าชอบมากเสียเหลือเกิน ราวกับมันถูกตกแต่งมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ ไม่ว่าจะเป็นเพลงเปียโนที่กำลังบรรเลงอยู่ในขณะนี้ หรือโทนสี การจัดข้าวของ ทุกอย่างช่างลงตัวเหลือเกิน
ยูริมองตามสายตาของคนรักไปและเห็นชายสองคนกำลังเดินตรงเข้ามา หากแต่เธอไม่ได้สังเกตว่าทั้งสองคนกำลังมุ่งเข้ามาหาเธอ และที่ยิ่งไปกว่านั้น ยังพกอาวุธติดตัวมาด้วย
“คนรู้จักกันอย่างนั้นเหรอคะ ?”
พนักงานสาวคนนั้นถามขึ้นทันทีที่เห็นชายสองคนนั้นเดินนำตัวเองมาหยุดอยู่ที่โต๊ะของยูริ แต่เพราะว่าเขาหันหลังให้กับพนักงานคนนั้น จึงทำให้ไม่เห็นปืนที่กำลังจะชักออกมา
พลั่คคคค !!!!
เพราะว่าเป็นฝ่ายเห็นก่อน เจสสิก้าจึงใช้ศอกของเธอกระทุ้งเข้าที่สีข้างของชายคนนั้นเต็มแรง
“อุ่กกก !”
เพราะไม่คิดว่าเจสสิก้าจะลงมือ เขาจึงไม่ได้เตรียมตั้งรับเอาไว้ แต่เพราะร่างกายที่ผ่านการเพาะกายมาบ้าง อาการจุกจึงไม่มากพอที่จะทำให้ทรุด เขาหันมาทางเจสสิก้าอย่างโกรธๆ
“หน๊อย ! นังนี่ !”
ผัวะ !!
หมัดขวาที่ถูกปล่อยใส่ใบหน้าของชายคนนั้นอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว ทำเอาเขาถึงกับเสียหลักไปเลยทีเดียว ยูริหยิบเอามีดหั่นสเต็กขึ้นมาถือไว้ในมือ สีหน้าของเธอกลับไปเลือดเย็นและน่ากลัวดังเช่นแต่ก่อน
“ใครส่งแกมา ?”
ไม่เพียงแค่สีหน้าเท่านั้น แม้แต่น้ำเสียงของเธอก็กลับไปเรียบเย็นจนน่าขนลุก
“ยูล !!!”
พลั่คคคคคค !!!
ราวกับรู้ว่าอีกคนอยู่ทางด้านหลัง ยูริหันกลับไปเตะหวดเข้าที่กลางลำตัวอย่างเต็มแรง จนทำให้ชายอีกคนหนึ่งทรุดลงไปนอนกับพื้นอย่างรวดเร็ว ท่าทางของเขาดูทรมานไม่น้อย
“ใคร ส่ง แก มา… ?”
เธอย้ำขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดุดันและเย็นยะเยือกยิ่งกว่าเก่า พร้อมกับเอาขาของเธอเหยียบซ้ำที่ใบหน้าของชายคนนั้น และเล็งเหยียบซ้ำที่ริมฝีปาก ในเมื่ออีกฝ่ายนั้นไม่ยอมพูด
“ชั้นถามว่าใคร !?”
แต่กว่าที่จะได้ทำอะไรต่อ เสียงปืนก็ดังขึ้นหนึ่งนัด
ปังงงง !!!!
ตามมาด้วยเศษกระจกร้านที่กระจัดกระจายไปทั่ว โชคร้ายของพนักงานสาวคนนั้นที่ถูกเศษกระจกที่ปลิวกระเด็นปักเข้าที่ลำคอโดยที่ไม่ทันได้ส่งเสียงกรีดร้องออกมาเลยแม้แต่คำเดียว เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วจนเปรอะเปื้อนตัวของเจสสิก้าที่อยู่ใกล้ๆ
ปังงง ปังงง ปังงงง !!!
เสียงปืนถูกกระหน่ำใส่เข้ามาในร้านอีกครั้ง ทำเอาทั้งเจสสิก้าและยูริแทบจะตั้งตัวไม่ทัน
ยูริละมือจากชายคนนั้นและคว้าตัวเจสสิก้าหมอบต่ำลงกับพื้นเพื่อหลบจากวิถีกระสุนจนถูกเศษกระจกบาดเข้า เช่นเดียวกับเจสสิก้า แต่มันก็ดีกว่าถูกกระสุนที่กำลังพุ่งเข้ามายิงเอา
เพล้งงง !!
“น… ไหนเธอว่าที่นี่ไม่มีใครรู้จักเธอไง !”
เจสสิก้าโวยขึ้นทันที
“ชั้นเองก็ไม่รู้ !!”
ยูริตอบกลับ เธอเหลือบหันไปมองชายสองคนที่เคยอยู่ที่พื้น แต่ตอนนี้เขากลับกำลังเล็งปืนมาทางพวกเธอ
และ
.
.
.
ปังงงง !!!
เลือดสีแดงสดที่พุ่งทะลักออกมาจากอก ทำให้พื้นที่รอบๆ ต้องเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆ ทรุดลงกับพื้นอย่างช้าๆ เช่นเดียวกับชายอีกคนที่ลุกขึ้นและโดนลูกหลงจนร่างกระเด็นไปชนกับโต๊ะข้างๆ จนล้มระเนระนาด
ยูริพุ่งไปคว้าเอาปืนที่หล่นอยู่ข้างๆ ศพของชายคนนั้นมาถือเอาไว้ ก่อนที่จะส่งมันมาให้กับเจสสิก้า ก่อนที่จะโผล่ขึ้นมามองดูต้นทาง กลุ่มชายชุดดำอีกกลุ่มหนึ่งที่กำลังพยายามจะวิ่งเข้ามาในร้าน ทำให้ยูริรีบคว้าตัวของเจสสิก้าออกมาจากบริเวณนั้นทันที
ปังงง !!
เสียงประตูห้องครัวที่กระแทกอย่างแรงทำให้เหล่าพ่อครัวที่ต่างก็ตกใจกลัวกันอยู่แล้ว ยิ่งพากันกลัวหนักขึ้นไปอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นปืนสีดำเงาวับที่เจสสิก้าถืออยู่ บางคนก็ถึงกับสลบไปทันที
“ประตูหลังร้านอยู่ไหน !”
ยูริหันไปถามกับเหล่าพ่อครัวที่พากันตัวสั่น
“ย… อย่า ฆ่าผมเลย ผม ผมม ยังมีครอบครัวที่ต้องด… ดูแลอีก”
“โถ่เว้ย !! ฟังกันบ้างสิ ! ชั้นถามว่า ประตูอยู่ไหน ชั้นไม่ได้จะมาฆ่าใคร ทีนี้เข้าใจรึยัง !!”
ยูริโวยลั่น ทำเอาชายชุดดำที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงของเธอแว่วๆ
“ไม่ต้องตกใจนะคะ ฉันเป็นเจ้าหน้าที่ FBI กรุณาให้ความร่วมมือกับเราด้วยค่ะ”
เจสสิก้าพูดเพื่อพยายามทำให้เหล่าคนที่กำลังตกใจกลัวสงบจิตสงบใจลง
“ถ้าธ… เธอเป็น FBI จริงๆ ไหนล่ะหลักฐาน ไหนล่ะบัตรประจำตัว !?”
เจสสิก้าที่ครั้งหนึ่งเคยลาออกจากงาน FBI ของเธอมาแล้ว แล้วเธอจะเอาบัตรประจำตัวที่ไหนมายืนยันล่ะ ? เธอคิดในใจพร้อมกับพยายามคิดหาวิธี แต่เพราะอยู่ๆ ความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรอยู่ในกระเป๋า ทำให้เธอลองล้วงเข้าไปและหยิบมันออกมาดู
บ้าน่า ! มันมาอยู่ในกระเป๋าของเราได้ไงกัน…
เธอมองดูบัตรประจำตัวที่อยู่ๆ ก็โผล่มาอย่างตกใจ ก่อนที่จะส่งมันให้กับชายคนนั้น
เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ยูริก็มองเธออย่างไม่เข้าใจเหมือนกัน
ปังง !!
เสียงประตูห้องครัวที่เปิดกระแทกขึ้นอีกครั้ง ทำเอาเหล่าคนที่อยู่ด้านในต้องพากันก้มหลบอีกครั้ง เมื่อเห็นอาวุธปืนที่ชายอีกคนหนึ่งถือเข้ามา
“จ… เจอแล้… !!”
ไม่ทันที่พูดจบ มีดเล่มหนึ่งก็ถูกขว้างใส่อย่างแม่นยำ ทำให้ร่างนั้นกระเด็นหงายออกไป จนทำให้ชายคนอื่นๆ พากันวิ่งกรูกันเข้ามา
“สิก้า ! เธอสั่งให้คนออกไปก่อน เร็วเข้า !!”
ยูริตะโกนสั่งพร้อมๆ กับหยิบเอามีดที่อยู่แถวนั้นขว้างดักทางเอาไว้ เหล่าพ่อครัวที่อยู่ด้านในจึงพากันวิ่งหนีตายออกมาด้านนอกทางประตูหลังของร้าน เจสสิก้าเข้าไปคว้าตัวของยูริออกมาพร้อมกับคอยยิงสกัดเป็นระยะๆ พร้อมกับถามถึงแผนการขั้นต่อไปด้วย
“แล้วเราจะเอาไงต่อ !?”
ปังงง ปังงงงง !!!
“เอาปืนมานี่สิก้า !”
ยูริพูดพร้อมกับรับปืนมาจากเจสสิก้าคนรัก ก่อนที่จะเล็งไปยังชายคนหนึ่งที่โผล่พ้นประตูออกมา
ปังงง !!!
และอีกคนหนึ่งที่กำลังโผล่เข้ามา
ปังงง !!!!
“มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ยยูริอา พวกนั้นมันใครกัน !”
เจสสิก้าโวยขึ้นทันทีหลังจากที่หลบหนีมาจากบริเวณนั้นได้
“ชั้นก็ไม่รู้ !”
“เธอก็รู้เนี่ยนะ ! เราเกือบจะตายกันแล้วนะยูริอา !”
“อย่าเพิ่งมาโวยตอนนี้สิก้า ชั้นเองก็ไม่รู้ !”
“ชิ !”
เธอสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะพากันเดินข้ามสะพานมาด้วยกัน เธอที่เพิ่งสังเกตเห็นว่ายูริมีอาการแปลกๆ ไปนอกจากนั้นเธอยังกุมที่แขนของตัวเองจนแน่น เจสสิก้าจึงตัดสินใจแกะแขนของยูริออกและถกแขนเสื้อของเธอขึ้น
“My Gosh…”
ภาพที่เห็นคือบาดแผลที่เหวอะจนดูน่ากลัว ราวกับถูกมีดหรือของมีคมบาด
มันลึกมากซะจนดูน่ากลัว…
“ตายแล้ว ! ทำไมเธอไม่บอกสิก้าว่าบอกเจ็บอยู่ล่ะยูริอา !”
เจสสิก้าโวยขึ้นอีกครั้ง แต่ไม่ใช่เพราะอารมณ์เสียเหมือนอย่างตอนแรก แต่เพราะความเป็นห่วง ยูริกุมที่แผลของเธอเอาไว้อีกครั้ง ก่อนที่จะพูดขึ้น
“ชั้นน่ะไม่เป็นไรหรอก… ว่าแต่ชั้น เธอเองก็บาดเจ็บมาเหมือนกันนั่นแหล่ะสิก้า…”
เจสสิก้ามองสำรวจตัวเองและเพิ่งสังเกตเห็นว่าตัวเองก็ถูกกระจกบาดมาเช่นกัน ความรู้สึกเจ็บที่อยู่ๆ ก็เกิดขึ้นมาทำเอาเธอแปลกใจไม่น้อย แต่มันก็ไม่เท่ากับความเป็นห่วงยูริคนรักของเธอเลย
ตูมมมมม !!!!
เสียงระเบิดที่อยู่ๆ ก็ดังขึ้นทำเอาทั้งสองคนสะดุ้ง ก่อนที่รถคันหนึ่งที่หักพวงมาลัยหลบเพราะอุบัติเหตุด้านหน้า จะพุ่งเข้ามาหาทางเจสสิก้าอย่างรวดเร็ว
และ…
.
โครมมมมม !!!
-------------------------------------------
.
.
อึกก…
ความรู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกายส่วนล่างถูกบดละเอียดจนแหลกเละ และกระแทกกับขอบสะพานจนพาร่างของเธอร่วงลงสู่ผืนน้ำด้านล่าง ยูริที่อยู่ข้างๆ กรีดร้องลั่นเมื่อเห็นคนรักของตนถูกรถชนไปต่อหน้าต่อตา
“เจสสิก้า !!!!”
ซู่มมมมมมม !!!!
.
เสียผืนน้ำที่ดังขึ้นและกระจายออกเป็นวงกว้าง ราวกับเป็นน้ำพุที่ถูกฉีดพ่นขึ้นมา ยูริได้แต่มองดูภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างเจ็บปวด ราวกับหัวใจของตัวเองกำลังแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
เอี๊ยดดดดดดด !!!!
เสียงเบรกที่ดังขึ้นจากข้างตัวทำให้ยูริหันไปมอง
โครมมมม !!!!
รถคันหนึ่งที่เสียหลักพุ่งเข้ามาขนกับเธออย่างแรง ไม่ต่างอะไรกับเจสสิก้า จนร่างของยูริกระเด็นหลุดออกจากขอบสะพานและร่วงหล่นลงสู่ผืนน้ำ
ซู่มมมมมม !!!
เจสสิก้าที่รู้สึกเจ็บปวดและทรมานกับการจมดิ่งลงสู่ก้นคลอง อากาศที่กำลังจะหมดทำให้เธอต้องตะเกียกตะกายหาอากาศเพิ่มอย่างทรมาน จนกระทั่งร่างของเธอเริ่มกระตุก
ก่อนที่เศษหินจากขอบสะพานและรถอีกคันหนึ่งจะพุ่งตามลงมาทับ
เฮือกกกก !!!
เจสสิก้าสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝันอีกครั้ง เธอรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่น้อย ราวกับเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆ เสียอีก เธอเริ่มสำรวจร่างกายตัวเองอย่างละเอียดอีกครั้งด้วยความตกใจ ก่อนที่จะหันไปเห็นยูริคนรักของเธอนอนหลับอยู่ข้างๆ น้ำตาจึงไหลออกมาอีกครั้งพร้อมกับโอบกอดร่างของคนรักเอาไว้จนแน่น
“โฮๆๆ ยูริอา !!”
และก็เหมือนกับทุกครั้ง…
“โอ๊ยยยยย !!!!”
ยูริร้องลั่นพร้อมกับสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที ไม่ใช่เพราะแผลที่เกิดขึ้นในความฝัน แต่เพราะแผลเก่าที่ถูกยิง เธอกุมแผลเอาไว้ด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับมองเจสสิก้าอย่างเคืองๆ เพราะไม่ว่าจะเตือนเธอยังไง หรือบอกกับเธอยังไง ก็เหมือนกับไม่ได้ผลเพราะเธอมักจะลืมทุกที
“เจสสิก้า ! ม… เมื่อไรเธอจะจำได้ซะทีว่าตรงนี้มันแผลชั้น !!”
“ข… ขอโทษ ชั้น ชั้นขอโทษ ฮือๆ”
เธอกล่าวขอโทษพร้อมกับปล่อยโฮออกมา
“เธอเป็นอะไรรึเปล่าน่ะสิก้า… ?” ยูริที่ลืมความเจ็บปวดจากบาดแผลไปโดยปริยาย เธอตรงเข้ามาหาเจสสิก้าคนรักทันทีพร้อมกับกอดเธอเอาไว้อย่างแนบแน่น
“เธอเป็นอะไรน่ะสิก้า ใครทำอะไรเธอ… ?”
“ฮือๆ สิก้า… สิก้า ฮือๆ”
“เธอเป็นอะไรก็บอกชั้นมาสิสิก้า…”
“สิก้าฝัน ฮือๆ”
เมื่อได้ยินดังนั้น ยูริจึงคลายอ้อมกอดออกพร้อมกับลูบที่ศีรษะเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน
“มันก็แค่ฝันนะคะที่รัก… มันก็แค่ฝัน”
.
.
.
เวลาผ่านไปนานพอสมควร กว่าที่เจสสิก้าจะยอมหยุดร้องไห้ ยูริยังคงโอบกอดร่างของเจสสิก้าเอาไว้อย่างแนบแน่น พร้อมๆ กับฟังสิ่งที่เธอเล่าไปด้วยอย่างตั้งใจ
“เธอบอกว่ามีคนมาตามล่าเราอย่างนั้นเหรอสิก้า ?”
“อือ…”
เหมือนกับเห็นอะไรบางอย่างเข้า ยูริจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงพร้อมๆ กับคว้าตัวของคนรักลงมาจากห้องนอนทันที
“ธ… เธอจะทำอะไรน่ะ ยูริอา !”
PASSWORD ACCESS !
ยูริกดปลดล๊อครหัสเข้าสู่ห้องใต้ดินอย่างเร่งๆ ทำเอาเจสสิก้ารู้สึกงงกับการกระทำดังกล่าวของยูริไม่น้อย ก่อนที่ยูริจะตามเข้ามาและเกิดเสียงระเบิดขึ้นมาจากทางห้องนอน
ตูมมมมมม !!!!
“ว๊ายยย !!!”
เจสสิก้ากรีดร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนที่เธอจะถูกยูริดันเข้ามาด้านใน พร้อมกับปิดประตูลง แรงระเบิดที่ตามมาติดๆ ทำเอาพื้นสั่นสะเทือนเลยทีเดียว
“นี่มันหมายความว่ายังไงเนี่ย !!”
เจสสิก้าโวยขึ้นพร้อมกับก้มหัวต่ำลงเพื่อเลี่ยงจากแรงระเบิดที่อาจจะตามมา ยูริวิ่งนำเจสสิก้าผ่านเข้ามายังห้องอีกห้องหนึ่ง และทันทีที่ประตูเปิดออก เธอก็ตรงเข้าไปกดรหัสเอาปืนที่เก็บไว้ออกมาทันที
“ด… เดี๋ยว ! นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ยยูริอา สิก้าไม่เข้าใจ !!”
“รับไป !”
ยูริพูดพร้อมกับส่งปืนมาให้กับเจสสิก้า และหยิบปืนของตนออกมาและขึ้นลำเตรียมพร้อม
“มีคนกำลังจ้องเอาชีวิตเรา !”
ยูริตอบกลับพร้อมกับเดินมาหยุดเอาหลังพิงประตูลับอีกฝั่งหนึ่งที่ถูกซ่อนเอาไว้หลังกำแพง การกระทำทุกอย่างของยูริ เจสสิก้าได้แต่ยืนดูอยู่เฉยๆ เท่านั้น
.
“สรุปเรื่องมันเป็นไงมาไงแน่ยูริอา !”
เจสสิก้าถามขึ้นตลอดทางไม่มีหยุดขณะที่เดินตามหลังยูริออกมาตามทางลับเรื่อยๆ ไม่นานนักพวกเธอก็มาโผล่ออกที่ซอยเล็กๆ ที่ห่างออกมาจากตัวบ้านไม่ไกลเท่าไรนัก
กลุ่มชายชุดดำที่คอยสังเกตอยู่รอบๆ ตัวบ้าน ช่างเหมือนกับในความฝันของเจสสิก้าไม่มีผิด จนเธอรู้สึกสับสนไปหมด ว่าเรื่องไหนคือความจริง หรือเรื่องไหนคือความฝันกันแน่
“ทำไม…”
“มันอยู่นั่น !!!”
ชายคนหนึ่งตะโกนบอกคนอื่นๆ ทันทีที่เห็นพวกเธอเข้า
“ทางนี้ !”
“บ้าเอ๊ยย !!”
ยูริสบถออกมาก่อนที่จะจูงมือเจสสิก้าวิ่งอีกครั้ง
“ยูริอา พวกนั้นมันตามล่าเราทำไม ?”
เจสสิก้าถามขึ้นอีกครั้ง ยูริหักหลบที่หัวมุมพร้อมกับตั้งปืนขึ้นเตรียมพร้อม
“เพราะเธอไปทำอะไรไว้… ใช่มั๊ย ?”
“ชั้นเองก็ไม่รู้สิก้า ! ชั้นรู้แค่ว่าตอนที่เธอบอกว่ามีคนตามล่าเธอในความฝัน มันมีคนเอาปืนเล็งมาทางเราอยู่ ชั้นรู้แค่นั้นจริงๆ เจสสิก้า ! แค่นั้นจริงๆ !!”
ยูริตะคอกกลับและยื่นปืนพกของเธอออกไป ก่อนจะเล็งยิงชายคนหนึ่งที่กำลังมุ่งหน้าเข้ามาหาพวกเธอบริเวณศีรษะอย่างแม่นยำจนร่างนั้นทรุดลงกับพื้นและแน่นิ่งไป
เจสสิก้าหันกลับไปอีกทางพร้อมกับลากตัวยูริคนรักมาด้วย
“เธอขึ้นไปก่อนยูริอา !”
เจสสิก้าหันมาบอกกับคนรักพร้อมกับมองไปทางลังที่วางกองอยู่ข้างๆ กำแพง ยูริจึงเป็นฝ่ายปีนข้ามขึ้นไปก่อน พร้อมกับคอยดูต้นทางไปด้วย เมื่อขึ้นมาถึง เธอก็ส่งมือให้กับเจสสิก้าและดึงเธอตามขึ้นมา
“ไปเร็ว !”
ยูริตะโกนบอกกับคนรัก ก่อนที่เจสสิก้าและเธอจะพากันกระโดดลงมาอีกทางหนึ่ง
.
.
.
ซู่มมมมม !!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น