[Fic SNSD with AS] : D9 (DENIED) Yuri [Season 1]

ลำดับตอนที่ #18 : + + Dead End 04 : Wrong way... [สำหรับผู้ที่เลือกเข้าประตูทางด้านขวา] แก้คำผิด

Time to Survive: 0hr 0minutes[Time's Up]

 

1.       เลือกเข้าประตูทางด้านซ้ายที่อยู่ใกล้ที่สุด

2.       เลือกที่จะวิ่งไปต่อและเข้าประตูที่อยู่กึ่งกลาง

3.       เลือกที่จะเข้าประตูทางด้านขวา <-- [This choice was activated]

 

ยุนอาตัดสินใจเลือกเข้าประตูด้านขวาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามพร้อมกับกดล็อคประตูเอาไว้หลังยังคงติดอยู่กับบานประตูเพราะใช้ขาออกแรงดันต้านเอาไว้ สายตาพยายามมองหาอะไรที่สามารถนำมาใช้เพื่อแทนที่ แต่มันก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรพอเข้าท่าเลย

ยุนอาเดินเข้ามาและหยุดอยู่ที่เตียงนอนด้านใน สายตาหันไปมองทางหน้าต่างบานใหญ่ที่อยู่ทางด้านหลังก่อนที่จะวิ่งไปและเปิดมันออก ด้านนอกนั้นไม่มีระเบียงใดๆ ให้สามารถปีนออกไปได้เลย แต่จากจุดที่เธออยู่นั้นก็ค่อนข้างใกล้กับต้นไม้อีกต้นหนึ่ง ซึ่งหากกระโดดลงไปบนกระเบื้องหลังคานี่ก็น่าจะไปยังจุดๆ นั้นได้ไม่ยาก

ปึ้งงง !!

เสียงประตูนั้นยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ราวกับมันพร้อมที่จะพังเข้ามาได้ทุกเมื่อ

“โออออออออ !!!”

ยุนอาวกกลับมาและพยายามมองหาอะไรที่พอจะใช้เพื่อถ่วงเวลาให้เธอสามารถออกไปได้ก่อนที่จะเจอเข้ากับโต๊ะเครื่องแป้งตัวหนึ่งที่อยู่ติดผนังด้านข้าง เธอจึงวิ่งกลับมาและลองออกแรงลากมันดูแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอ

“ฮึบบ !!!”

เธอทั้งกัดฟันและพยายามฝืนทั้งลากทั้งยกดูหลายต่อหลายครั้ง แต่มันก็ไม่มีท่าทีว่าจะขยับออกไปไหนเลย เหมือนกับมันติดอะไรบางอย่าง ยุนอาเปลี่ยนเป็นหาอย่างอื่นดูก่อนที่จะเลือกเอาเก้าอี้ไปตั้งขวางเอาไว้ก่อน แต่ก็ดูเหมือนมันจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย เพราะเพียงแค่ถูกดันเข้ามา เก้าอี้ตัวนั้นก็จะล้มไปอย่างง่ายดาย

ปึ้งงง ปึ้งงงง !!!!

แรงกระแทกที่เริ่มจะหนักขึ้นมาทุกทีๆ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกกลัวมากยิ่งขึ้น เธอพยายามออกแรงลากเจ้าโต๊ะเครื่องแป้งตัวดังกล่าวอีกครั้งแต่มันก็ขยับแค่นิดเดียว จนยุนอาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงไปออกแรงเข็นมันออกมา

“ขยับสิ ขยับ !!!”

กร็อดดด !!

ครืดดดดดด…

จนในที่สุดมันก็ยอมขยับให้กับเธอ ยุนอาพยายามเข็นดันมันออกไปอย่างยากลำบาก เหมือนกับมีอะไรมาคอยถ่วงน้ำหนักเอาไว้ด้วยความโมโห ยุนอาจึงละมือจากตรงนั้นและมาเปิดดูว่าภายในนั้นมีอะไรกันแน่ และสิ่งที่เธอพบข้างในตู้นั้นก็คือตู้เซฟขนาดใหญ่ซึ่งมันมีขนาดเท่ากับตู้นั้นพอดี ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงได้หนักนัก

เธอเดินกลับมาและเปิดที่ตู้อีกฝั่งหนึ่งซึ่งมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกับฝั่งแรกที่เธอเปิดเลย

ยุนอาพยายามจะดึงเอาตู้เซฟที่ซ่อนเอาไว้ด้านในออกมา แต่ด้วยน้ำหนักที่ไม่ใช่น้อยๆ ราวกับใส่ทองแท่งเอาไว้มันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะดึงหรือยกมันออกมา

ปึ้งงงง !!!

“โออออออออออ !!!!”

เสียงของเหล่าผีดิบที่ส่งเสียงร้องโหยหวนอยู่ภายนอกหากจะเปรียบเป็นภาษามนุษย์ก็คงไม่ต่างอะไรกับการบอกให้เปิดประตูให้พวกตน ซึ่งยุนอาไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นแน่ๆ เธอยังคงออกแรงดันเจ้าโต๊ะเครื่องแป้งตัวนั้นต่อไป

ปึ้งงง ปึ้งงงงง !!!!

“โออออออออ !!!”

เธอพยยามดันต่อไปจนในที่สุดก็สามารถนำมากันประตูเอาไว้ได้จนสำเร็จ ซึ่งนั่นก็มีเวลามากพอที่จะให้เธอนั้นปีนออกมาทางหน้าต่างได้ ยุนอาถอยห่างออกมาจากประตูนั้นและเปิดหน้าต่างเลื่อนออกไปจนสุด

แกร๊กกก…

ก่อนที่จะค่อยๆ หย่อนขาก้าวออกไป ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูนั้นเริ่มพังเข้ามา

โครมมมม !!!

แม้ว่าจะยังติดอยู่ที่ประตู แต่นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกผวาไม่น้อย ยุนอาค่อยๆ หย่อนตัวลงไปจนขานั้นแตะกับหลังคาก่อนที่จะปล่อยมือและค่อยๆ ก้าวเดินต่ออย่างระมัดระวัง แต่ถึงอย่างนั้นอุบัติเหตุก็เกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ เมื่อขาที่ก้าวลงไปยังกระเบื้องนั้นเหยียบลงไปยังผืนกระเบื้องที่เพิ่งจะผ่านการซ่อมแซมมาได้ไม่นาน รอยร้าวที่ถูกสมานไว้จึงปริแตกขึ้นมาอีกครั้ง

โพล๊ะ !!

“ว๊ายยยย !!!”

ผืนกระเบื้องที่แตกออกทำให้ยุนอาเสียการทรงตัวจนพลัดตกลงมากระแทกกับชายหลังคาอีกชั้นหนึ่งที่ต่ำกว่า จนร่างนั้นกระดอนไปยังกำแพงที่เป็นแนวรั้วเข้า

.

.

.

ฉึกกกก !!

“อั่กกกก !!!”

ความเจ็บปวดยามที่ถูกเหล็กแหลมทิ่มเข้าที่แขนจนทะลุทำให้ยุนอาแทบอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ เพราะมันปวดจนน้ำตานั้นไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่ได้ อีกทั้งน้ำหนักตัวที่ห้อยอยู่ก็เหมือนจะยิ่งถ่วงให้แผลที่ถูกแทงจนทะลุค่อยๆ ฉีกออกจากกัน

เธอพยายามจะใช้แขนข้างขวาเอื้อมขึ้นไปคว้าขอบของกำแพงเอาไว้เพื่อจะได้หาทางเอาแขนของตนออกจากเหล็กแท่งนั้น แต่เพราะแขนขวานั้นยังไม่คืนสภาพดีนัก เธอจึงไม่สามารถออกแรงคว้าอะไรได้เลย แต่นั่นก็ไม่ร้ายเท่ากับการที่ผีดิบตนหนึ่งเดินมาคว้าข้อเท้าของเธอและกัดเข้าจนเลือดนั้นสาดกระเซ็น ความเจ็บปวดดังกล่าวทำให้ยุนอากรีดร้องออกมาอีกครั้ง

“ปล่อย ! ปล่อยชั้นน !!!!”

เธอใช้ขาอีกข้างนั้นถีบอัดเข้าที่ใบหน้าของเจ้าผีดิบตัวนั้นอย่างแรง แต่แขนของมันก็ยังคงไม่ยอมปล่อยกลับกลายเป็นว่ายิ่งออกแรงถีบ มันก็ยิ่งดึงตัวเธอออกไปทำให้แผลที่ถูกเหล็กเสียบอยู่แทบจะฉีกแยกออกจากกัน เหมือนกับแขนของเธอกำลังจะขาดจนเธอต้องร้องอย่างทรมาน

“กรี๊ดดดดดดด !!!!!”

“ปล่อยชั้น !! ปล่อยยยยยย !!!!!”

ยิ่งส่งเสียงกรีดร้องดังเท่าไร เหล่าผีดิบก็ยิ่งกรูกันมามากขึ้นเท่านั้น

กร้วมมมม !!

“กรี๊ดดดดดดด !!!”

เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นส่งกลิ่นหอมเย้ายวนเรียกผีดิบตัวอื่นๆ ให้เข้ามาใกล้ ยิ่งไปกว่านั้นเหล่าผีดิบพวกนั้นยังกระชากตัวเธอลงมาอย่างแรงจนรอยแผลที่ถูกเหล็กเสียบเอาไว้เริ่มฉีกออกจากกัน ความรู้สึกดังกล่าวทำให้ยุนอากรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง ขาก็ถูกเหล่าผีดิบพวกนี้กัดแทะจนเนื้อแหว่งเห็นไปถึงกระดูก ซ้ำร้ายไปกว่านั้นแขนที่ถูกเหล็กเสียบอยู่ก็ค่อยๆ ฉีกแยกออกจากกัน จนร่างของเธอตกลงมาในที่สุด

ตุบบ !!

ยุนอาพยายามดิ้นหนีอย่างสุดความสามารถ ในขณะที่เหล่าผีดิบนั้นค่อยๆ กรูกันเข้ามา

“ไม่นะฮือๆ… ไม่…”

.

.

.

“ม่ายยยยยยย !!!!!”

มุมกล้องค่อยๆ แพนสูงขึ้นมาอย่างช้าๆ กระทั่งผ่านท่อนแขนครึ่งบนที่ยังคงเสียบคาแท่งเหล็กนั้น ปลายนิ้วมือกระตุกช้าๆ เลือดสีแดงสดยังคงหยดไหลออกมาจากบาดแผล และไหลลงไปตามกำแพงจนถึงร่างที่ชุ่มไปด้วยเลือดของยุนอาที่เหล่าผีดิบนั้นกำลังกัดกินกันอย่างเอร็ดอร่อย…

กร้วมมมม !!

.

.

.

You Are Dead...