[Fic SNSD with AS] : D9 (DENIED) Yuri [Season 1]

ลำดับตอนที่ #13 : + + Day 10 : On my way + + [แก้คำผิด 100%]

“ถูกทางแน่นะคะพี่ ?”

ซอฮยอนถามขึ้นเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เพราะเธอสังเกตจากท่าทางที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรของซูยองหญิงสาวร่างสูงที่วิ่งนำอยู่ด้านหน้า โดยที่ซูยองเองก็ยังคงวิ่งนำต่อไปจนมาถึงจุดเชื่อมระหว่างอาคาร หลังจากที่ใช้เวลาไปมากพอสมควร

เธอวิ่งนำซอฮยอนข้ามไปยังอาคารอีกฝั่งอย่างเร่งรีบ เพราะยิ่งใช้เวลามาก มันก็ยิ่งอันตรายต่อแทยอนที่ตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่ายังปลอดภัยอยู่หรือไม่

“อือออออ…”

ผีดิบตนหนึ่งที่อยู่ๆ ก็โผล่พรวดออกมาจากหัวมุมบันไดทำเอาซูยองตกใจจนเผลอผลักมันออกจนร่างนั้นพลัดตกบันไดลงไปยังชั้นล่าง ก่อนที่เธอจะคว้าข้อมือของซอฮยอนขึ้นบันไดไปอีกชั้นหนึ่งด้วยความเร่งรีบ

.

.

.

ห่างออกมาจากตัวโรงพยาบาลราวๆ 200 เมตร เหนือน่านฟ้า เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งที่กำลังสูญเสียการควบคุมพยายามจะร่อนลงอย่างฉุกเฉิน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะใบพัดส่วนหางที่หยุดหมุนไปทำให้ตัวเครื่องนั้นบินวนจนสะบัดเอาคนที่นั่งอยู่ภายในตกลงมากระแทกกับพื้นจนเสียชีวิต

ยิ่งฝืนพยายามบังคับมันเท่าไร ก็ยิ่งทำให้มันเสียการทรงตัวมากขึ้นเท่านั้น

เสียงเครื่องยนต์ที่ดังใกล้เข้ามาทำให้ซูยองนั้นต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนที่จะเกิดแรงปะทะขึ้นอย่างแรง

ตูมมมมม !!!

ส่วนหัวของเฮลิคอปเตอร์ที่กระแทกกับกำแพงใกล้กับจุดพักบันไดที่เธออยู่สร้างความตกใจให้กับพวกเธอไม่น้อย จนต้องรีบกระโดดหลบลงมาจากจุดดังกล่าว เสียงใบพัดขนาดใหญ่ตีเข้ากับกำแพงคอนกรีตอย่างแรงจนปลิวกระเด็นเฉียดลำตัวของซอฮยอนไปพร้อมกับฝากรอยแผลยาวเอาไว้บนร่าง

เพล้งงงงงง !!!

“ว๊ายยยยย !!!!”

เพราะเศษหิน เศษกระจกอีกทั้งยังแรงระเบิดที่อัดเข้าใส่ ทำให้ร่างของซอฮยอนถูกแรงอัดนั้นกระเด็นไปจนแทบจะหลุดจากขอบหน้าต่าง ราวกับเป็นภาพสโลว์โมชั่นที่ร่างของเด็กสาวคนนั้นค่อยๆ ร่วงตกลงไปทีละน้อย โดยที่ซูยองก็พยายามจะพุ่งออกไปจับข้อมือของเธอเอาไว้

หมับบบ !!

โชคยังดีนักที่ซูยองสามารถจับเอาไว้ได้ทัน เธอพยายามจะดึงร่างของซอฮยอนขึ้นมาทั้งๆ ที่ตัวเองก็ถูกกระจกที่ยังแตกคาอยู่กับขอบทิ่มอยู่ที่ช่วงหัวไหล่จนเลือดนั้นเริ่มไหลออกมา

“อย่าปล่อยมือนะ !!!”

ซูยองพยายามจะดึงร่างของซอฮยอนขึ้นมาต้องหันกลับไปมองด้านหลังของตนเพราะเสียงจากเฮลิคอปเตอร์ลำดังกล่าวยังคงดังไม่หยุด ตัวเครื่องที่สะบัดอย่างแรงแทบจะทำลายชั้นที่พวกเธออยู่อย่างง่ายดาย ใบพัดที่ยังคงเหวี่ยงฟาดกับผนังคอนกรีต หักและกระเด็นเฉี่ยวผ่านแผ่นหลังของซูยองไปเพียงเล็กน้อยและยังคงหมุนปั่นต่อสักพักก่อนที่ชั้นที่อยู่จะเริ่มทรุดจนร่วงลงไปกระแทกกับพื้นชั้นล่าง

ตูมมมมมม !!!!

แรงระเบิดที่เกิดขึ้นทำให้ประกายไฟและไอความร้อนพุ่งขึ้นสูงทำให้เกิดความรู้สึกที่ไม่ต่างอะไรกับกำลังถูกย่างเผาทั้งเป็น ซูยองพยายามกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดที่หัวไหล่และไอความร้อนที่พวยพุ่งขึ้นมา ดึงร่างของซอฮยอนขึ้นมาอย่างยากลำบาก

“ฮึบบ !”

ยิ่งออกแรง เลือดของเธอก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้น

.

.

.

จนเลือดนั้นหยดลงมากระทบกับใบหน้าของซอฮยอน

แหมะ…

กระทั่งเด็กสาวจะเห็นว่าเลือดจำนวนไม่น้อยค่อยๆ ไหลลงมา

“อย่าคิดอะไรบ้าๆ นะ !”

ซูยองพูดพร้อมกับกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดพร้อมกับใช้มืออีกข้างดันและเกาะกับพื้นเอาไว้ ก่อนที่จะออกแรงทั้งหมดที่มีเพื่อดึงซอฮยอนขึ้นมา ใบหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำรอยฟันที่กัดริมฝีปากอยู่เริ่มมีเลือดไหลซึมออกมา

กระทั่งซอฮยอนสามารถใช้แขนที่เหลืออีกข้างเอื้อมมาเกาะที่ขอบอาคารได้ จึงช่วยผ่อนแรงของซูยองได้เป็นอย่างดี ซอฮยอนพยายามออกแรงดึงร่างของตัวเองขึ้นไปโดยใช้การเหวี่ยงขาขึ้นมาช่วย

“พ… พี่คะ !”

ทันทีที่ขึ้นมาได้เธอก็ตรงเข้าดูอาการของซูยองด้วยความเป็นห่วง จนลืมกระทั่งความเจ็บปวดของตนเอง เลือดที่ยังคงไหลออกมาจากบาดแผลยิ่งทำให้ซอฮยอนเริ่มเกิดความวิตก เธอพยายามรวบรวมสติ และพยายามคิดย้อนกลับไปถึงหนังสือที่ตัวเองเคยอ่านเกี่ยวกับการห้ามเลือดเมื่อนานมาแล้ว จนเธอตัดสินใจถอดเสื้อนอกที่สวมอยู่ออกและใช้ฟันกัดที่รอยตะเข็บเพื่อจะดึงมันให้ขาด

กึ๊ดด !

แต่มันก็ไม่ได้ขาดง่ายๆ เหมือนในภาพยนตร์ เธอจึงต้องพยายามกัดมันอีกครั้งและออกแรงดึงให้มันขาด

แคว่กกกก !!

เมื่อลองดูแผลที่บริเวณไหล่ของซูยองอีกครั้ง โชคยังดีนักที่มันไม่ลึกมาก เธอจึงจัดการใช้เสื้อที่ขาดออกพันรอบแผลก่อนที่จะออกแรงกดและมัดให้แน่นพอสมควรเพื่อเป็นการห้ามเลือด

“ไหวไหมคะ ?”

“เธอต่างหากล่ะไหวรึเปล่า แผลของเธอน่ะยิ่งกว่าของพี่ซะอีก !”

ซูยองทักกลับพร้อมกับมองดูบาดแผลบริเวณช่วงท้องของซอฮยอนที่เลือดก็ยังคงไหลออกมาจากแผลไม่หยุด ความเจ็บปวดที่เคยลืมไปเพราะความเป็นห่วงซูยองได้กลับมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกตัว ใบหน้าที่เริ่มเหยเกก็ทำให้ซูยองเดาได้ไม่ยากว่ามันเจ็บปวดมากน้อยแค่ไหน

จนกระทั่งซูยองถอดเอาเสื้อนอกของเธอออกและเริ่มทำการห้ามเลือดให้กับซอฮยอน

“ทีหลังห่วงตัวเองก่อนเถอะเราน่ะ !”

พร้อมกับผูกให้แน่น เธอมองดูมันสักพักเพื่อความแน่ใจว่ามันน่าจะพอช่วยห้ามเลือดได้บ้างในระหว่างที่พวกเธอจะเดินทางต่อไปเอาอุปกรณ์ทำแผลเพื่อนำมันกลับไปช่วยแทยอน และเพื่อทำแผลให้กับพวกเธอด้วย

“ไปกันเถอะ…”

ซูยองเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งมือไปให้กับซอฮยอน

“ค่ะพี่…”

เด็กสาวตอบกลับและคว้ามือของซูยองเอาไว้ ก่อนที่พวกเธอจะเดินทางต่อไปด้วยกัน

.

.

.

15 นาทีต่อมา…

“แทยอนนน !!”

ซูยองตะโกนเรียกเพื่อนสาวพร้อมกับพยายามเลื่อนเอาเก้าอี้ที่ขวางประตูอยู่ออกเพื่อที่จะได้เปิดเข้าไปรีบทำการรักษา ทันทีที่ประตูเปิดออก ซูยองและซอฮยอนก็ตรงเข้าไปหาแทยอนที่นอนอยู่บนเตียงทันที

“แทยอน !”

พร้อมกับเขย่าตัวเธอเบาๆ เพื่อเรียกสติ

“แทยอน !!”

กระทั่งสาวร่างเล็กค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา น้ำตาแห่งความปิติก็รื้นขึ้นมาจนไหลอาบแก้ม

“ซ… ซูยอง ดี ดีจังที่เธอปลอดภัย…”

“ชั้นต่างหากล่ะที่ควรดีใจที่เธอยังไม่เป็นอะไร”

สาวร่างสูงตอบกลับก่อนที่จะเตรียมเอาอุปกรณ์ที่ตนเองหามาได้เริ่มทำแผลให้กับแทยอน แม้ว่าส่วนใหญ่เจ้าตัวจะเป็นคนลงมือเองก็ตาม ส่วนซอฮยอนนั้นก็ได้แต่คอยช่วยส่งอุปกรณ์ให้กับแทยอนเท่านั้น หลังจากที่ทำแผลให้กับแทยอนเสร็จแล้ว เธอก็หันมาช่วยทำแผลให้กับทั้งซูยองและซอฮยอนต่อ กระทั่งเลือดที่ไหลซึมออกมานั้นเริ่มน้อยลงและหยุดสนิท [mission complete]

ซูยองจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้นั้นและเดินไปกดล็อคประตูห้องเอาไว้พร้อมกับพูดขึ้น

“สงสัยวันนี้เราคงต้องพักกันก่อนซะแล้วล่ะ รอให้บาดแผลนั้นค่อยยังชั่วก่อน แล้วค่อยหาทางออกไปจากที่นี่”

“หนูก็เห็นด้วยกับพี่นะ…”

ซอฮยอนกล่าวเสริมขึ้น

“อาจจะใช้เวลาพักฟื้นสักวันสองวัน… ระหว่างนั้นเราต้องหาอาวุธ แล้วก็อุปกรณ์อะไรที่จำเป็นๆ ให้พร้อม”

ซูยองพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เงียบใช้ความคิดไปนานพอสมควร

.

.

.

“นั่นสิคะ…”

--------------------------------

เวลา 09.00 นาฬิกาก่อนที่จะเกิดเหตุเฮลิคอปเตอร์ตก 30 นาที…

“นี่เธอติดต่อยัยนั่นได้รึยัง ?”

ฮโยยอนถามเพื่อนสาวอีกคนที่กำลังพยายามจะโทรตามยูริเพื่อนสาวจนแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ในมือทิ้งอยู่แล้วเพราะโทรไปเท่าไรก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้เลย

“ยัง !”

ซันนี่ตอบกลับอย่างหงุดหงิด พร้อมกับมองข้ามแม่น้ำฮันไปยังอีกฝั่ง ยังกรุงโซลที่เต็มไปด้วยฝูงผีดิบกระหายเลือดซึ่งเธอคาดว่ายูรินั้นยังติดอยู่ในเมืองนั้น และยังคิดอีกด้วยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

“โธ่เว้ย !!”

เธอสบถออกมาอย่างหงุดหงิดจนเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือในมือลงพื้นจริงๆ

“ยัยบ้า ! เธอทำแบบนั้นแล้วจะใช้โทรศัพท์ที่ไหนฮะ !?”

“ก็ของเธอไง…”

คำตอบที่หลุดออกมาจากปากทำเอาฮโยยอนอยากจะตบเพื่อนสาวเข้าสักที แต่อยู่ๆ เสียงสัญญาณไซเรนก็ดังขึ้นทำให้ทั้งซันนี่และฮโยยอน ต่างก็พากันวิ่งไปรวมกันที่ลานกว้างซึ่งคนอื่นๆ ก็พากันวิ่งมารวมพลกันที่บริเวณดังกล่าวด้วยเพื่อรอรับคำสั่งจากทางผู้บังคับบัญชา

“ตอนนี้มีภารกิจด่วนเข้ามาจากท่านประธานาธิบดี เพราะตอนนี้ลูกสาวของท่าน ยังคงติดอยู่ในตัวเมือง”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจจึงได้แบ่งออกเป็นทีมต่างๆ เพื่อเตรียมตัวเข้าไปช่วยเหลือลูกสาวของท่านประธานาธิบดีตามคำสั่ง ซึ่งซันนี่ ฮโยยอนและคนอื่นๆ ของหน่วย STARS ก็เตรียมตัวที่จะขึ้นเครื่องเข้าไปเพื่อกระจายกำลังสมทบให้กับเจ้าหน้าที่จากหน่วยอื่นๆ

ซันนี่เดินกลับเข้ามาในเต็นท์ของตนและหยิบคว้าเอาสไนเปอร์ไรเฟิลกระบอกใหม่ที่เพิ่งจะส่งมาถึงได้ไม่นานออกมาบรรจุใส่กระเป๋าพร้อมกับเตรียมบรรจุกระสุนให้พร้อม เช่นเดียวกับฮโยยอนที่กำลังเปิดตู้ล็อคเกอร์ของตนและหยิบเอาปืนกลและปืนพกออกมาใส่สายคาดและสะพายเอาไว้

“จะไปกันยัง ?”

ฮโยยอนที่เตรียมตัวเสร็จก่อนหันกลับมาถามเพื่อนสาว

“อืม…”

ซันนี่ตอบกลับก่อนที่จะแบกกระเป๋าบรรจุปืนที่หนักเกือบ 10 กิโลไปด้วย ทั้งสองเดินตามหลังคนอื่นๆ มารออยู่ที่บริเวณลานจอดเฮลิคอปเตอร์ สายตาหันกลับไปมองดูขบวนรถหุ้มเกราะที่ทางกองทัพพากันวิ่งข้ามสะพานสายหลักที่เหลืออยู่เพียงสายเดียวไป

ก่อนที่เฮลิคอปเตอร์จะค่อยๆ ลดระดับเพดานบินลงและจอดที่ลาน ซันนี่และฮโยยอนจึงก้าวขึ้นไปพร้อมกับเพื่อนร่วมทีมที่เหลือ และเมื่อพร้อม เฮลิคอปเตอร์จึงค่อยๆ เดินเครื่องและบินสูงขึ้นจากพื้นมุ่งหน้าเข้าไปสู่ตัวเมืองที่รกร้างต่อไป

.

.

.

เวลา 09.25 ณ. บริเวณใกล้เคียงของโรงพยาบาล St. Mary Hospital…

เฮลิคอปเตอร์ที่นั่งไปอยู่ๆ ก็เกิดเหตุขัดข้องเมื่อบังเอิญมีฝูงนกบินผ่านตัวเครื่องไป แสงไฟกระพริบเตือนคล้ายกับมีอะไรบางอย่างไปขัดกับใบพัดทางด้านหลังทำให้มันหยุดหมุนลงซะเฉยๆ ก่อนที่ตัวเครื่องจะเริ่มหมุนส่ายเพราะสูญเสียการควบคุม และด้วยแรงเหวี่ยงดังกล่าวทำให้ร่างของสมาชิกทีมคนหนึ่งหลุดจากสายเข็มขัดนิรภัยที่ล็อคอยู่จนฟาดเข้ากับประตูของเครื่องจนเปิดออก และด้วยแรงกดอากาศที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันทำให้กระแสลมนั้นดูดพัดเอาสิ่งของที่อยู่ภายในกระเด็นออกจากเครื่อง

“เหวออออ !!!!”

กระทั่งร่างของชายคนนั้นจะถูกแรงเหวี่ยงดังกล่าวจนหลุดออกมาจากตัวเครื่องสร้างความโกลาหลให้กับเพื่อนร่วมทีมที่เหลืออยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อพบว่าเบื้องหน้านั้นกำลังจะพุ่งเข้าชนกับตัวอาคารของโรงพยาบาล

แกร๊กกก !!

ชายอีกคนหนึ่งที่ปลดสายเข็มขัดออกเพื่อหวังจะเอาชีวิตรอดกลับถูกแรงดูดของอากาศนั้นกระชากออกไปอย่างรวดเร็วจนกระแทกกับใบพัดของตัวเครื่อง

“อ๊ากกกกกก !!!!”

ร่างที่ถูกปั่นจนขาดกระเด็นออกเป็นชิ้นๆ เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่ว ก่อนที่แรงกระแทกอันมหาศาลจะตามมาติดๆ เมื่อตัวเครื่องนั้นกระแทกเข้ากับอาคารของโรงพยาบาลนั้นและเกิดระเบิดขึ้น

ตูมมมมมม !!!!

ซึ่งนั่นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ซันนี่ตัดสินใจเหวี่ยงกระเป๋าใส่ปืนของเธอไปยังอาคารอีกหลังหนึ่งที่ใกล้กว่า ก่อนที่จะคว้าตัวฮโยยอนเพื่อนสาวให้กระโดดออกไปพร้อมกับเธอ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ตัวเครื่องจะกระทบกับอาคารฝั่งตรงข้ามและระเบิดขึ้น

“อั่คคค !!!”

ร่างของทั้งสองที่ถูกแรงระเบิดพัดออกมาจนกลิ้งไปกับพื้นก่อนที่จะหยุดลงและนอนแผ่หงายอยู่ชั่วครู่

“เกือบตายแล้วมั๊ยล่ะ”

ซันนี่พูดขึ้นก่อน ก่อนที่จะดันร่างของตัวเองลุกขึ้นมาและมองดูภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นฝั่งตรงข้าม ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นไปหยิบเอากระเป๋าปืนที่อยู่ไม่ไกลออกไปเท่าไร

“เพิ่งจะได้มาแท้ๆ แล้วอย่างนี้จะเจ๊งมั๊ยเนี่ย !”

“นี่เธอห่วงปืนนั่นมากกว่าอีกเหรอ ?”

ฮโยยอนถามขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปหาเพื่อนสาวที่ค่อยๆ เปิดประเป๋าออกและหยิบเอาปืนไรเฟิลด้านในออกมา โชคยังดีนักที่กระเป๋านั้นสามารถรับแรงกระแทกได้บ้างจึงทำให้ตัวปืนนั้นไม่เกิดความเสียหาย ส่วนฮโยยอนก็ตรวจสอบปืนที่สะพายอยู่กับตนเองและเริ่มสำรวจความเสียหายบ้าง

“แล้วทีนี้เราจะทำยังไงต่อ ?”

ซันนี่หันไปถามเพื่อนสาวที่อยู่ข้างๆ

“ก็คงต้องหาทางติดต่อกลับ HQ แจ้งว่าทีมเราติดอยู่ที่นี่ล่ะมั๊ง ให้ทางนั้นส่งเฮลิคอปเตอร์เข้ามารับ”

ฮโยยอนตอบกลับ

“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นล่ะนะ… แต่ก่อนอื่น เรามาหาทางออกไปจากที่นี่แล้วหาทางติดต่อกับ HQ นั่นก่อนดีกว่า” ซันนี่ตอบกลับพร้อมกับเริ่มบรรจุกระสุนใส่ในแม็กกาซีนและบรรจุเข้ากับกระบอกปืนเตรียมพร้อมสำหรับการใช้งาน

แกร๊กกก !!

.

.

.

ปึ้งงงง !!!

ฮโยยอนเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูดาดฟ้าและใช้ขาของเธอถีบใส่ประตูอย่างแรงจนมันเปิดผลัวะเข้าไปด้านใน กระบอกปืนถูกยกขึ้นและเล็งจ่อที่ศีรษะของผีดิบตัวที่ขวางอยู่ด้านหน้าและกดยิงทันที

ปังงง !!!

“ไปกันเถอะ !”

ฮโยยอนเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับใช้เท้าของเธอถีบเข้ากลางลำตัวจนผีดิบที่เพิ่งจะถูกยิงเลือดสาดให้หงายล้มไปทางด้านหลัง

นั่นสินะ… ก่อนอื่นก็ต้องไปหายัยนั่น

ปังงง !!!

 

‘ถ้า… ถ้าเธอไม่เข้า ชั้นเข้าเองก็ได้ !!’

ยุนอาตวาดกลับพร้อมกับแย่งเอาขวานจากในมือของยูริไป ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปช่วยหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ซึ่งเธอไม่ยอมฟังคำทักท้วงของยูริเลย

อย่านะ… อย่า

.

.

.

“อย่านะยุน กลับมา…”

“ชั้นบอกให้กลับมา !!!”

กระทั่งเกิดแรงระเบิดขึ้นจนคอนกรีตนั้นตกลงมาทับเพื่อนสาวของเธอไปต่อหน้าต่อตา

“ไม่… ม่ายยยยยยย !!!!”

เฮือกก !!

ด้วยความตกใจทำให้ทั้งยูริและเจสสิก้าต่างก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยกันทั้งคู่ ยูริพยายามมองไปยังรอบๆ ตัวเพื่อมองหาเพื่อนสาว แต่รอบตัวกลับกลายเป็นทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไป ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วยุนอาล่ะ ยุนอาอยู่ที่ไหน ?

“ยุน…”

จนเธอเหลือบมาเห็นเจสสิก้าที่อยู่ข้างๆ เข้า

“ยุนอาล่ะ เพื่อนชั้นอยู่ที่ไหน !?”

เธอถามพร้อมกับเขย่าตัวของเจสสิก้าค่อนข้างแรงจนเจสสิก้าต้องตบเข้าที่ใบหน้าของยูริเพื่อเรียกสติ แม้ว่าจะค่อนข้างช็อกที่อยู่ๆ ถูกตบหน้า แต่ความเงียบของเจสสิก้าก็ทำให้ยูริรู้สึกช็อกยิ่งกว่า

“ไม่จริง…”

“บอกชั้นสิว่ามันไม่จริง !!!”

“นี่เธอจะบ้าไปถึงเมื่อไรฮะยูริ !!”

จนเจสสิก้าเริ่มที่จะเหลืออดกับเพื่อนร่วมทาง

“ชั้นรู้ว่าเธอน่ะเศร้า แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ถ้ามัวแต่มาร้องไห้แบบนี้ !!”

“…”

“เธอเสียเพื่อนไปแล้ว แต่ชั้นสิ น้องสาวชั้นจะเป็นยังไงบ้าง เธอยังอยู่ดีไหม เธอไปติดอยู่ที่ไหนหรือเปล่า หรือเธอตายไปหรือยัง ชั้นที่ไม่รู้เลยว่าน้องสาวตัวเองเป็นยังไงไม่เครียดกว่าเหรอ !!?”

เจสสิก้าโวยลั่นด้วยความโกรธ จนน้ำตานั้นเริ่มที่จะรื้นขึ้นมาเพราะความผิดหวังในตัวของยูริ

ต่างฝ่ายก็ได้แต่เงียบจนเจสสิก้าเลือกที่จะเดินออกมา

“แล้วนั่นเธอจะไปไหนน่ะ !?”

ยูริเอ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจ

“จะไปหาน้องสาวชั้น !”

“เดี๋ยวก่อนสิ !”

“เชิญเธอร้องไห้ต่อไปคนเดียวเถอะยูริ ชั้นจะไปตามหาน้องของชั้นด้วยตัวของชั้นเอง !”

พูดจบเธอก็หยิบเอาขวานที่ครั้งหนึ่งยูริเคยใช้ขึ้นมาซึ่งเธอจำมันได้ดีว่านั่นคือขวานที่ยุนอาแย่งออกไปจากมือของเธอ แต่ที่สำคัญคือเจสสิก้าไปเอามันมาจากไหน และได้ยังไง

ปึ้งงง !!

เสียงปิดประตูที่กระแทกใส่ด้วยความไม่พอใจเริ่มทำยูริรู้สึกตัวและคิดถึงในสิ่งที่เจสสิก้าพูด ในเมื่อเพื่อนของเธอตายไปแล้ว มันจะมีประโยชน์อะไรอีกเล่าที่เธอจะต้องมาร้องไห้เสียใจ ก่อนที่จะมองออกไปทางที่เจสสิก้าเดินกระทืบเท้าออกไป ในเมื่อเธอยังมีความหวัง ชั้นเองก็ยังมีหวังเช่นกัน

“เดี๋ยวว !!!”

จนยูริเลือกที่จะตามหญิงสาวร่างบางคนนั้นออกไป

“กรี๊ดดดดดดด !!!!”

เป็นจังหวะเดียวกับที่เจสสิก้าถูกผีดิบตนหนึ่งตรงเข้าเล่นงาน และแม้ว่าเธอจะพยายามใช้ขวานที่ถืออยู่ในมือเหวี่ยงขึ้นเฉาะเจ้าผีดิบตนนั้น แต่เพราะร่างกายที่ไม่ได้แข็งแรงแบบยูริทำให้แรงที่เหวี่ยงไปนั้นเบาจนเฉาะแทบไม่เข้า ซ้ำร้ายเจ้าผีตัวนั้นกลับปัดขวานในมือจนกระเด็น

ยูริจึงรีบวิ่งเข้าไปพร้อมกับหยิบขวานนั้นขึ้นมาถือและง้างเตรียมที่จะเหวี่ยงเข้าใส่ เธอใช้ขาอันเรียวยาวของตนถีบเข้าที่กลางอกจนร่างนั้นกระเด็นหงายไป ตามมาติดๆ ด้วยคมขวานที่ถูกวาดเข้าใส่กลางลำตัว

ฉึกกกกก !!!

เลือดพุ่งพรวดออกมาสร้างความตกใจให้กับเจสสิก้าไม่น้อย ก่อนที่ยูริจะดึงเอาขวานนั้นออกและสับซ้ำเข้าไปอีกครั้งที่กลางศีรษะจนกะโหลกนั้นแยกออกเป็นสองส่วน ด้วยความตกใจกลัวทำให้เจสสิก้าถึงกับตัวสั่น ยูริจึงค่อยๆ ดึงร่างนั้นเข้ามาโอบกอดไว้อย่างหลวมๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ

.

.

.

“เธอไม่เป็นไรนะ “ถูกทางแน่นะคะพี่ ?”

ซอฮยอนถามขึ้นเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เพราะเธอสังเกตจากท่าทางที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยมั่นใจเท่าไรของซูยองหญิงสาวร่างสูงที่วิ่งนำอยู่ด้านหน้า โดยที่ซูยองเองก็ยังคงวิ่งนำต่อไปจนมาถึงจุดเชื่อมระหว่างอาคาร หลังจากที่ใช้เวลาไปมากพอสมควร

เธอวิ่งนำซอฮยอนข้ามไปยังอาคารอีกฝั่งอย่างเร่งรีบ เพราะยิ่งใช้เวลามาก มันก็ยิ่งอันตรายต่อแทยอนที่ตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่ายังปลอดภัยอยู่หรือไม่

“อือออออ…”

ผีดิบตนหนึ่งที่อยู่ๆ ก็โผล่พรวดออกมาจากหัวมุมบันไดทำเอาซูยองตกใจจนเผลอผลักมันออกจนร่างนั้นพลัดตกบันไดลงไปยังชั้นล่าง ก่อนที่เธอจะคว้าข้อมือของซอฮยอนขึ้นบันไดไปอีกชั้นหนึ่งด้วยความเร่งรีบ

.

.

.

ห่างออกมาจากตัวโรงพยาบาลราวๆ 200 เมตร เหนือน่านฟ้า เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งที่กำลังสูญเสียการควบคุมพยายามจะร่อนลงอย่างฉุกเฉิน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะใบพัดส่วนหางที่หยุดหมุนไปทำให้ตัวเครื่องนั้นบินวนจนสะบัดเอาคนที่นั่งอยู่ภายในตกลงมากระแทกกับพื้นจนเสียชีวิต

ยิ่งฝืนพยายามบังคับมันเท่าไร ก็ยิ่งทำให้มันเสียการทรงตัวมากขึ้นเท่านั้น

เสียงเครื่องยนต์ที่ดังใกล้เข้ามาทำให้ซูยองนั้นต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนที่จะเกิดแรงปะทะขึ้นอย่างแรง

ตูมมมมม !!!

ส่วนหัวของเฮลิคอปเตอร์ที่กระแทกกับกำแพงใกล้กับจุดพักบันไดที่เธออยู่สร้างความตกใจให้กับพวกเธอไม่น้อย จนต้องรีบกระโดดหลบลงมาจากจุดดังกล่าว เสียงใบพัดขนาดใหญ่ตีเข้ากับกำแพงคอนกรีตอย่างแรงจนปลิวกระเด็นเฉียดลำตัวของซอฮยอนไปพร้อมกับฝากรอยแผลยาวเอาไว้บนร่าง

เพล้งงงงงง !!!

“ว๊ายยยยย !!!!”

เพราะเศษหิน เศษกระจกอีกทั้งยังแรงระเบิดที่อัดเข้าใส่ ทำให้ร่างของซอฮยอนถูกแรงอัดนั้นกระเด็นไปจนแทบจะหลุดจากขอบหน้าต่าง ราวกับเป็นภาพสโลว์โมชั่นที่ร่างของเด็กสาวคนนั้นค่อยๆ ร่วงตกลงไปทีละน้อย โดยที่ซูยองก็พยายามจะพุ่งออกไปจับข้อมือของเธอเอาไว้

หมับบบ !!

โชคยังดีนักที่ซูยองสามารถจับเอาไว้ได้ทัน เธอพยายามจะดึงร่างของซอฮยอนขึ้นมาทั้งๆ ที่ตัวเองก็ถูกกระจกที่ยังแตกคาอยู่กับขอบทิ่มอยู่ที่ช่วงหัวไหล่จนเลือดนั้นเริ่มไหลออกมา

“อย่าปล่อยมือนะ !!!”

ซูยองพยายามจะดึงร่างของซอฮยอนขึ้นมาต้องหันกลับไปมองด้านหลังของตนเพราะเสียงจากเฮลิคอปเตอร์ลำดังกล่าวยังคงดังไม่หยุด ตัวเครื่องที่สะบัดอย่างแรงแทบจะทำลายชั้นที่พวกเธออยู่อย่างง่ายดาย ใบพัดที่ยังคงเหวี่ยงฟาดกับผนังคอนกรีต หักและกระเด็นเฉี่ยวผ่านแผ่นหลังของซูยองไปเพียงเล็กน้อยและยังคงหมุนปั่นต่อสักพักก่อนที่ชั้นที่อยู่จะเริ่มทรุดจนร่วงลงไปกระแทกกับพื้นชั้นล่าง

ตูมมมมมม !!!!

แรงระเบิดที่เกิดขึ้นทำให้ประกายไฟและไอความร้อนพุ่งขึ้นสูงทำให้เกิดความรู้สึกที่ไม่ต่างอะไรกับกำลังถูกย่างเผาทั้งเป็น ซูยองพยายามกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดที่หัวไหล่และไอความร้อนที่พวยพุ่งขึ้นมา ดึงร่างของซอฮยอนขึ้นมาอย่างยากลำบาก

“ฮึบบ !”

ยิ่งออกแรง เลือดของเธอก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้น

.

.

.

จนเลือดนั้นหยดลงมากระทบกับใบหน้าของซอฮยอน

แหมะ…

กระทั่งเด็กสาวจะเห็นว่าเลือดจำนวนไม่น้อยค่อยๆ ไหลลงมา

“อย่าคิดอะไรบ้าๆ นะ !”

ซูยองพูดพร้อมกับกัดฟันทนต่อความเจ็บปวดพร้อมกับใช้มืออีกข้างดันและเกาะกับพื้นเอาไว้ ก่อนที่จะออกแรงทั้งหมดที่มีเพื่อดึงซอฮยอนขึ้นมา ใบหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำรอยฟันที่กัดริมฝีปากอยู่เริ่มมีเลือดไหลซึมออกมา

กระทั่งซอฮยอนสามารถใช้แขนที่เหลืออีกข้างเอื้อมมาเกาะที่ขอบอาคารได้ จึงช่วยผ่อนแรงของซูยองได้เป็นอย่างดี ซอฮยอนพยายามออกแรงดึงร่างของตัวเองขึ้นไปโดยใช้การเหวี่ยงขาขึ้นมาช่วย

“พ… พี่คะ !”

ทันทีที่ขึ้นมาได้เธอก็ตรงเข้าดูอาการของซูยองด้วยความเป็นห่วง จนลืมกระทั่งความเจ็บปวดของตนเอง เลือดที่ยังคงไหลออกมาจากบาดแผลยิ่งทำให้ซอฮยอนเริ่มเกิดความวิตก เธอพยายามรวบรวมสติ และพยายามคิดย้อนกลับไปถึงหนังสือที่ตัวเองเคยอ่านเกี่ยวกับการห้ามเลือดเมื่อนานมาแล้ว จนเธอตัดสินใจถอดเสื้อนอกที่สวมอยู่ออกและใช้ฟันกัดที่รอยตะเข็บเพื่อจะดึงมันให้ขาด

กึ๊ดด !

แต่มันก็ไม่ได้ขาดง่ายๆ เหมือนในภาพยนตร์ เธอจึงต้องพยายามกัดมันอีกครั้งและออกแรงดึงให้มันขาด

แคว่กกกก !!

เมื่อลองดูแผลที่บริเวณไหล่ของซูยองอีกครั้ง โชคยังดีนักที่มันไม่ลึกมาก เธอจึงจัดการใช้เสื้อที่ขาดออกพันรอบแผลก่อนที่จะออกแรงกดและมัดให้แน่นพอสมควรเพื่อเป็นการห้ามเลือด

“ไหวไหมคะ ?”

“เธอต่างหากล่ะไหวรึเปล่า แผลของเธอน่ะยิ่งกว่าของพี่ซะอีก !”

ซูยองทักกลับพร้อมกับมองดูบาดแผลบริเวณช่วงท้องของซอฮยอนที่เลือดก็ยังคงไหลออกมาจากแผลไม่หยุด ความเจ็บปวดที่เคยลืมไปเพราะความเป็นห่วงซูยองได้กลับมาอีกครั้งเมื่อรู้สึกตัว ใบหน้าที่เริ่มเหยเกก็ทำให้ซูยองเดาได้ไม่ยากว่ามันเจ็บปวดมากน้อยแค่ไหน

จนกระทั่งซูยองถอดเอาเสื้อนอกของเธอออกและเริ่มทำการห้ามเลือดให้กับซอฮยอน

“ทีหลังห่วงตัวเองก่อนเถอะเราน่ะ !”

พร้อมกับผูกให้แน่น เธอมองดูมันสักพักเพื่อความแน่ใจว่ามันน่าจะพอช่วยห้ามเลือดได้บ้างในระหว่างที่พวกเธอจะเดินทางต่อไปเอาอุปกรณ์ทำแผลเพื่อนำมันกลับไปช่วยแทยอน และเพื่อทำแผลให้กับพวกเธอด้วย

“ไปกันเถอะ…”

ซูยองเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งมือไปให้กับซอฮยอน

“ค่ะพี่…”

เด็กสาวตอบกลับและคว้ามือของซูยองเอาไว้ ก่อนที่พวกเธอจะเดินทางต่อไปด้วยกัน

.

.

.

15 นาทีต่อมา…

“แทยอนนน !!”

ซูยองตะโกนเรียกเพื่อนสาวพร้อมกับพยายามเลื่อนเอาเก้าอี้ที่ขวางประตูอยู่ออกเพื่อที่จะได้เปิดเข้าไปรีบทำการรักษา ทันทีที่ประตูเปิดออก ซูยองและซอฮยอนก็ตรงเข้าไปหาแทยอนที่นอนอยู่บนเตียงทันที

“แทยอน !”

พร้อมกับเขย่าตัวเธอเบาๆ เพื่อเรียกสติ

“แทยอน !!”

กระทั่งสาวร่างเล็กค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา น้ำตาแห่งความปิติก็รื้นขึ้นมาจนไหลอาบแก้ม

“ซ… ซูยอง ดี ดีจังที่เธอปลอดภัย…”

“ชั้นต่างหากล่ะที่ควรดีใจที่เธอยังไม่เป็นอะไร”

สาวร่างสูงตอบกลับก่อนที่จะเตรียมเอาอุปกรณ์ที่ตนเองหามาได้เริ่มทำแผลให้กับแทยอน แม้ว่าส่วนใหญ่เจ้าตัวจะเป็นคนลงมือเองก็ตาม ส่วนซอฮยอนนั้นก็ได้แต่คอยช่วยส่งอุปกรณ์ให้กับแทยอนเท่านั้น หลังจากที่ทำแผลให้กับแทยอนเสร็จแล้ว เธอก็หันมาช่วยทำแผลให้กับทั้งซูยองและซอฮยอนต่อ กระทั่งเลือดที่ไหลซึมออกมานั้นเริ่มน้อยลงและหยุดสนิท [mission complete]

ซูยองจึงตัดสินใจลุกขึ้นจากเก้าอี้นั้นและเดินไปกดล็อคประตูห้องเอาไว้พร้อมกับพูดขึ้น

“สงสัยวันนี้เราคงต้องพักกันก่อนซะแล้วล่ะ รอให้บาดแผลนั้นค่อยยังชั่วก่อน แล้วค่อยหาทางออกไปจากที่นี่”

“หนูก็เห็นด้วยกับพี่นะ…”

ซอฮยอนกล่าวเสริมขึ้น

“อาจจะใช้เวลาพักฟื้นสักวันสองวัน… ระหว่างนั้นเราต้องหาอาวุธ แล้วก็อุปกรณ์อะไรที่จำเป็นๆ ให้พร้อม”

ซูยองพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เงียบใช้ความคิดไปนานพอสมควร

.

.

.

“นั่นสิคะ…”

--------------------------------

เวลา 09.00 นาฬิกาก่อนที่จะเกิดเหตุเฮลิคอปเตอร์ตก 30 นาที…

“นี่เธอติดต่อยัยนั่นได้รึยัง ?”

ฮโยยอนถามเพื่อนสาวอีกคนที่กำลังพยายามจะโทรตามยูริเพื่อนสาวจนแทบจะเขวี้ยงโทรศัพท์ในมือทิ้งอยู่แล้วเพราะโทรไปเท่าไรก็ไม่สามารถติดต่อเธอได้เลย

“ยัง !”

ซันนี่ตอบกลับอย่างหงุดหงิด พร้อมกับมองข้ามแม่น้ำฮันไปยังอีกฝั่ง ยังกรุงโซลที่เต็มไปด้วยฝูงผีดิบกระหายเลือดซึ่งเธอคาดว่ายูรินั้นยังติดอยู่ในเมืองนั้น และยังคิดอีกด้วยว่าเธอยังมีชีวิตอยู่

“โธ่เว้ย !!”

เธอสบถออกมาอย่างหงุดหงิดจนเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือในมือลงพื้นจริงๆ

“ยัยบ้า ! เธอทำแบบนั้นแล้วจะใช้โทรศัพท์ที่ไหนฮะ !?”

“ก็ของเธอไง…”

คำตอบที่หลุดออกมาจากปากทำเอาฮโยยอนอยากจะตบเพื่อนสาวเข้าสักที แต่อยู่ๆ เสียงสัญญาณไซเรนก็ดังขึ้นทำให้ทั้งซันนี่และฮโยยอน ต่างก็พากันวิ่งไปรวมกันที่ลานกว้างซึ่งคนอื่นๆ ก็พากันวิ่งมารวมพลกันที่บริเวณดังกล่าวด้วยเพื่อรอรับคำสั่งจากทางผู้บังคับบัญชา

“ตอนนี้มีภารกิจด่วนเข้ามาจากท่านประธานาธิบดี เพราะตอนนี้ลูกสาวของท่าน ยังคงติดอยู่ในตัวเมือง”

เมื่อได้ยินดังนั้น ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจจึงได้แบ่งออกเป็นทีมต่างๆ เพื่อเตรียมตัวเข้าไปช่วยเหลือลูกสาวของท่านประธานาธิบดีตามคำสั่ง ซึ่งซันนี่ ฮโยยอนและคนอื่นๆ ของหน่วย STARS ก็เตรียมตัวที่จะขึ้นเครื่องเข้าไปเพื่อกระจายกำลังสมทบให้กับเจ้าหน้าที่จากหน่วยอื่นๆ

ซันนี่เดินกลับเข้ามาในเต็นท์ของตนและหยิบคว้าเอาสไนเปอร์ไรเฟิลกระบอกใหม่ที่เพิ่งจะส่งมาถึงได้ไม่นานออกมาบรรจุใส่กระเป๋าพร้อมกับเตรียมบรรจุกระสุนให้พร้อม เช่นเดียวกับฮโยยอนที่กำลังเปิดตู้ล็อคเกอร์ของตนและหยิบเอาปืนกลและปืนพกออกมาใส่สายคาดและสะพายเอาไว้

“จะไปกันยัง ?”

ฮโยยอนที่เตรียมตัวเสร็จก่อนหันกลับมาถามเพื่อนสาว

“อืม…”

ซันนี่ตอบกลับก่อนที่จะแบกกระเป๋าบรรจุปืนที่หนักเกือบ 10 กิโลไปด้วย ทั้งสองเดินตามหลังคนอื่นๆ มารออยู่ที่บริเวณลานจอดเฮลิคอปเตอร์ สายตาหันกลับไปมองดูขบวนรถหุ้มเกราะที่ทางกองทัพพากันวิ่งข้ามสะพานสายหลักที่เหลืออยู่เพียงสายเดียวไป

ก่อนที่เฮลิคอปเตอร์จะค่อยๆ ลดระดับเพดานบินลงและจอดที่ลาน ซันนี่และฮโยยอนจึงก้าวขึ้นไปพร้อมกับเพื่อนร่วมทีมที่เหลือ และเมื่อพร้อม เฮลิคอปเตอร์จึงค่อยๆ เดินเครื่องและบินสูงขึ้นจากพื้นมุ่งหน้าเข้าไปสู่ตัวเมืองที่รกร้างต่อไป

.

.

.

เวลา 09.25 ณ. บริเวณใกล้เคียงของโรงพยาบาล St. Mary Hospital…

เฮลิคอปเตอร์ที่นั่งไปอยู่ๆ ก็เกิดเหตุขัดข้องเมื่อบังเอิญมีฝูงนกบินผ่านตัวเครื่องไป แสงไฟกระพริบเตือนคล้ายกับมีอะไรบางอย่างไปขัดกับใบพัดทางด้านหลังทำให้มันหยุดหมุนลงซะเฉยๆ ก่อนที่ตัวเครื่องจะเริ่มหมุนส่ายเพราะสูญเสียการควบคุม และด้วยแรงเหวี่ยงดังกล่าวทำให้ร่างของสมาชิกทีมคนหนึ่งหลุดจากสายเข็มขัดนิรภัยที่ล็อคอยู่จนฟาดเข้ากับประตูของเครื่องจนเปิดออก และด้วยแรงกดอากาศที่เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันทำให้กระแสลมนั้นดูดพัดเอาสิ่งของที่อยู่ภายในกระเด็นออกจากเครื่อง

“เหวออออ !!!!”

กระทั่งร่างของชายคนนั้นจะถูกแรงเหวี่ยงดังกล่าวจนหลุดออกมาจากตัวเครื่องสร้างความโกลาหลให้กับเพื่อนร่วมทีมที่เหลืออยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อพบว่าเบื้องหน้านั้นกำลังจะพุ่งเข้าชนกับตัวอาคารของโรงพยาบาล

แกร๊กกก !!

ชายอีกคนหนึ่งที่ปลดสายเข็มขัดออกเพื่อหวังจะเอาชีวิตรอดกลับถูกแรงดูดของอากาศนั้นกระชากออกไปอย่างรวดเร็วจนกระแทกกับใบพัดของตัวเครื่อง

“อ๊ากกกกกก !!!!”

ร่างที่ถูกปั่นจนขาดกระเด็นออกเป็นชิ้นๆ เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่ว ก่อนที่แรงกระแทกอันมหาศาลจะตามมาติดๆ เมื่อตัวเครื่องนั้นกระแทกเข้ากับอาคารของโรงพยาบาลนั้นและเกิดระเบิดขึ้น

ตูมมมมมม !!!!

ซึ่งนั่นก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ซันนี่ตัดสินใจเหวี่ยงกระเป๋าใส่ปืนของเธอไปยังอาคารอีกหลังหนึ่งที่ใกล้กว่า ก่อนที่จะคว้าตัวฮโยยอนเพื่อนสาวให้กระโดดออกไปพร้อมกับเธอ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ตัวเครื่องจะกระทบกับอาคารฝั่งตรงข้ามและระเบิดขึ้น

“อั่คคค !!!”

ร่างของทั้งสองที่ถูกแรงระเบิดพัดออกมาจนกลิ้งไปกับพื้นก่อนที่จะหยุดลงและนอนแผ่หงายอยู่ชั่วครู่

“เกือบตายแล้วมั๊ยล่ะ”

ซันนี่พูดขึ้นก่อน ก่อนที่จะดันร่างของตัวเองลุกขึ้นมาและมองดูภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นฝั่งตรงข้าม ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นไปหยิบเอากระเป๋าปืนที่อยู่ไม่ไกลออกไปเท่าไร

“เพิ่งจะได้มาแท้ๆ แล้วอย่างนี้จะเจ๊งมั๊ยเนี่ย !”

“นี่เธอห่วงปืนนั่นมากกว่าอีกเหรอ ?”

ฮโยยอนถามขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปหาเพื่อนสาวที่ค่อยๆ เปิดประเป๋าออกและหยิบเอาปืนไรเฟิลด้านในออกมา โชคยังดีนักที่กระเป๋านั้นสามารถรับแรงกระแทกได้บ้างจึงทำให้ตัวปืนนั้นไม่เกิดความเสียหาย ส่วนฮโยยอนก็ตรวจสอบปืนที่สะพายอยู่กับตนเองและเริ่มสำรวจความเสียหายบ้าง

“แล้วทีนี้เราจะทำยังไงต่อ ?”

ซันนี่หันไปถามเพื่อนสาวที่อยู่ข้างๆ

“ก็คงต้องหาทางติดต่อกลับ HQ แจ้งว่าทีมเราติดอยู่ที่นี่ล่ะมั๊ง ให้ทางนั้นส่งเฮลิคอปเตอร์เข้ามารับ”

ฮโยยอนตอบกลับ

“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นล่ะนะ… แต่ก่อนอื่น เรามาหาทางออกไปจากที่นี่แล้วหาทางติดต่อกับ HQ นั่นก่อนดีกว่า” ซันนี่ตอบกลับพร้อมกับเริ่มบรรจุกระสุนใส่ในแม็กกาซีนและบรรจุเข้ากับกระบอกปืนเตรียมพร้อมสำหรับการใช้งาน

แกร๊กกก !!

.

.

.

ปึ้งงงง !!!

ฮโยยอนเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูดาดฟ้าและใช้ขาของเธอถีบใส่ประตูอย่างแรงจนมันเปิดผลัวะเข้าไปด้านใน กระบอกปืนถูกยกขึ้นและเล็งจ่อที่ศีรษะของผีดิบตัวที่ขวางอยู่ด้านหน้าและกดยิงทันที

ปังงง !!!

“ไปกันเถอะ !”

ฮโยยอนเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับใช้เท้าของเธอถีบเข้ากลางลำตัวจนผีดิบที่เพิ่งจะถูกยิงเลือดสาดให้หงายล้มไปทางด้านหลัง

นั่นสินะ… ก่อนอื่นก็ต้องไปหายัยนั่น

ปังงง !!!

 

‘ถ้า… ถ้าเธอไม่เข้า ชั้นเข้าเองก็ได้ !!’

ยุนอาตวาดกลับพร้อมกับแย่งเอาขวานจากในมือของยูริไป ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปช่วยหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ซึ่งเธอไม่ยอมฟังคำทักท้วงของยูริเลย

อย่านะ… อย่า

.

.

.

“อย่านะยุน กลับมา…”

“ชั้นบอกให้กลับมา !!!”

กระทั่งเกิดแรงระเบิดขึ้นจนคอนกรีตนั้นตกลงมาทับเพื่อนสาวของเธอไปต่อหน้าต่อตา

“ไม่… ม่ายยยยยยย !!!!”

เฮือกก !!

ด้วยความตกใจทำให้ทั้งยูริและเจสสิก้าต่างก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยกันทั้งคู่ ยูริพยายามมองไปยังรอบๆ ตัวเพื่อมองหาเพื่อนสาว แต่รอบตัวกลับกลายเป็นทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไป ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วยุนอาล่ะ ยุนอาอยู่ที่ไหน ?

“ยุน…”

จนเธอเหลือบมาเห็นเจสสิก้าที่อยู่ข้างๆ เข้า

“ยุนอาล่ะ เพื่อนชั้นอยู่ที่ไหน !?”

เธอถามพร้อมกับเขย่าตัวของเจสสิก้าค่อนข้างแรงจนเจสสิก้าต้องตบเข้าที่ใบหน้าของยูริเพื่อเรียกสติ แม้ว่าจะค่อนข้างช็อกที่อยู่ๆ ถูกตบหน้า แต่ความเงียบของเจสสิก้าก็ทำให้ยูริรู้สึกช็อกยิ่งกว่า

“ไม่จริง…”

“บอกชั้นสิว่ามันไม่จริง !!!”

“นี่เธอจะบ้าไปถึงเมื่อไรฮะยูริ !!”

จนเจสสิก้าเริ่มที่จะเหลืออดกับเพื่อนร่วมทาง

“ชั้นรู้ว่าเธอน่ะเศร้า แต่มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ถ้ามัวแต่มาร้องไห้แบบนี้ !!”

“…”

“เธอเสียเพื่อนไปแล้ว แต่ชั้นสิ น้องสาวชั้นจะเป็นยังไงบ้าง เธอยังอยู่ดีไหม เธอไปติดอยู่ที่ไหนหรือเปล่า หรือเธอตายไปหรือยัง ชั้นที่ไม่รู้เลยว่าน้องสาวตัวเองเป็นยังไงไม่เครียดกว่าเหรอ !!?”

เจสสิก้าโวยลั่นด้วยความโกรธ จนน้ำตานั้นเริ่มที่จะรื้นขึ้นมาเพราะความผิดหวังในตัวของยูริ

ต่างฝ่ายก็ได้แต่เงียบจนเจสสิก้าเลือกที่จะเดินออกมา

“แล้วนั่นเธอจะไปไหนน่ะ !?”

ยูริเอ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจ

“จะไปหาน้องสาวชั้น !”

“เดี๋ยวก่อนสิ !”

“เชิญเธอร้องไห้ต่อไปคนเดียวเถอะยูริ ชั้นจะไปตามหาน้องของชั้นด้วยตัวของชั้นเอง !”

พูดจบเธอก็หยิบเอาขวานที่ครั้งหนึ่งยูริเคยใช้ขึ้นมาซึ่งเธอจำมันได้ดีว่านั่นคือขวานที่ยุนอาแย่งออกไปจากมือของเธอ แต่ที่สำคัญคือเจสสิก้าไปเอามันมาจากไหน และได้ยังไง

ปึ้งงง !!

เสียงปิดประตูที่กระแทกใส่ด้วยความไม่พอใจเริ่มทำยูริรู้สึกตัวและคิดถึงในสิ่งที่เจสสิก้าพูด ในเมื่อเพื่อนของเธอตายไปแล้ว มันจะมีประโยชน์อะไรอีกเล่าที่เธอจะต้องมาร้องไห้เสียใจ ก่อนที่จะมองออกไปทางที่เจสสิก้าเดินกระทืบเท้าออกไป ในเมื่อเธอยังมีความหวัง ชั้นเองก็ยังมีหวังเช่นกัน

“เดี๋ยวว !!!”

จนยูริเลือกที่จะตามหญิงสาวร่างบางคนนั้นออกไป

“กรี๊ดดดดดดด !!!!”

เป็นจังหวะเดียวกับที่เจสสิก้าถูกผีดิบตนหนึ่งตรงเข้าเล่นงาน และแม้ว่าเธอจะพยายามใช้ขวานที่ถืออยู่ในมือเหวี่ยงขึ้นเฉาะเจ้าผีดิบตนนั้น แต่เพราะร่างกายที่ไม่ได้แข็งแรงแบบยูริทำให้แรงที่เหวี่ยงไปนั้นเบาจนเฉาะแทบไม่เข้า ซ้ำร้ายเจ้าผีตัวนั้นกลับปัดขวานในมือจนกระเด็น

ยูริจึงรีบวิ่งเข้าไปพร้อมกับหยิบขวานนั้นขึ้นมาถือและง้างเตรียมที่จะเหวี่ยงเข้าใส่ เธอใช้ขาอันเรียวยาวของตนถีบเข้าที่กลางอกจนร่างนั้นกระเด็นหงายไป ตามมาติดๆ ด้วยคมขวานที่ถูกวาดเข้าใส่กลางลำตัว

ฉึกกกกก !!!

เลือดพุ่งพรวดออกมาสร้างความตกใจให้กับเจสสิก้าไม่น้อย ก่อนที่ยูริจะดึงเอาขวานนั้นออกและสับซ้ำเข้าไปอีกครั้งที่กลางศีรษะจนกะโหลกนั้นแยกออกเป็นสองส่วน ด้วยความตกใจกลัวทำให้เจสสิก้าถึงกับตัวสั่น ยูริจึงค่อยๆ ดึงร่างนั้นเข้ามาโอบกอดไว้อย่างหลวมๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ

.

.

.

“เธอไม่เป็นไรนะ ?”