Fic SNSD : Love Generation (รวม I - IV) [Yuri]

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 : Something in my mind - บางสิ่ง... ในหัวใจ

+ + Tiffany Talk + +

ทำไมฉันต้องรู้สึกหงุดหงิดตอนที่เห็นแทยอนกอดกับเพื่อนของเธอด้วยนะ... นี่ชั้นเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย...

ทิฟฟานี่รู้สึกสับสนเป็นอย่างมาก เธอค่อยๆ ก้าวลงจากบันไดมาทีละขั้นๆ อย่างช้าๆ พลางคิดทบทวนถึงเรื่องต่างๆ ก่อนที่เธอจะเดินมาและเจอกับซันนี่ที่นั่งเล่นอยู่บริเวณม้านั่งในสวนหย่อมข้างๆ หอพัก

“ไงซันนี่ ^^ ขอชั้นนั่งด้วยคนสิ”

“อือมาสิๆ ^^” เธอตอบกลับมาพร้อมกับทำท่าตบที่ม้านั่งข้างๆ ฉันจึงเดินเข้าไปหาและค่อยๆ นั่งลง

“เป็นไรมาอ่ะแก ? เหมือนแกจะดูเครียดๆ นะ ?”

“มีเรื่องอะไรให้คิดนิดหน่อยแหล่ะ ^^”

“ม่ายหน่อยมั๊ง หน้าของเธอนี่แทบจาเอาทีนก่ายหน้าผากได้เลยนะนั่น -.-”

“เว่อไปละ -*-”

“เค้าล่อเล่นน่า ^__^” ซันนี่พูดพร้อมกับยิ้มออกมาก่อนที่เธอจะเอื้อมมือมาหยิกที่แก้มซ้ายของฉันเบาๆ อย่างเอ็นดู

“นี่ๆ...”

“หืม ?”

“แกเคยมะ แบบว่า... รู้สึกหงุดหงิดไม่ชอบใจเวลาที่เห็นเพื่อนเราไปกอดกับอีกคนอ่ะ ?”

“เพื่อนที่ว่า... แกหมายถึงใครล่ะนั่น ?” ซันนี่ถามกลับ

“ก็... ก็แค่เพื่อนคนนึงน่ะแหล่ะ”

ฉันรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะของตัวเอง ฉันค่อยๆ เอามือซ้ายมาสัมผัสที่หน้าอกของตัวเองเบาๆ

“เธอแน่ใจเหรอว่าแค่เพื่อน ?”

“แน่ใจสิ !!”

“ถ้าอาการแบบนี้นะ... ชั้นว่าแกคงต้องคิดอะไรกับเพื่อนคนที่แกว่าอยู่แน่เลยล่ะ ไม่งั้นแกไม่เป็นแบบนี้หรอก... หัวใจเต้นเร็วไม่เป็นจังหวะ รู้สึกเหมือนตัวร้อนขึ้นมา ทำอะไรไม่ถูก รู้สึกลนลานแปลกๆ เวลาที่อยู่ต่อหน้าเพื่อนคนนั้น...”

ยัยนี่พูดมาไหงมันถูกหมดทุกอย่างเลยฟะ -..-

“กะลังนึกในใจน่ะสิ ว่าที่ชั้นพูดไปทำไมถูกหมดทุกอย่าง...”

นั่นมันยังรู้อีกนะ - -a

“เปล่าซะหน่อย !!”

ซันนี่มองดูเพื่อนสาวตรงหน้าก่อนที่จะถอนหายใจออกมา และยิ้มให้กับเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

“เอาน่า... ตอนนี้แกคงยังสับสนอยู่... แต่สักวันแกก็จะรู้เองล่ะ ความรู้สึกลึกๆ ของแก ที่มีต่อเพื่อนคนนั้น ^^”

“ขอบคุณนะ...”

“อือ ไม่เป็นไรหรอก ^^ อย่าไปเครียด มามะขอกอดที” ซันนี่พูดพร้อมกับอ้าแขนรับทิฟฟานี่ ก่อนที่แทยอนที่อยู่ทางชั้นบนจะมาเห็นจังหวะนี้เข้าพอดี สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้ มีเพียงแต่ยืนมองอย่างเงียบๆ เท่านั้น

ซันนี่และทิฟฟานี่คลายอ้อมกอดออกจากกัน ก่อนที่ซันนี่จะลุกขึ้นยืน

“เดี๋ยวชั้นไปมั่งดีกว่า...”

“แกจะไปไหนล่ะนั่น ?” ฉันถามขึ้นอย่างสงสัย

“อ๋อ ! พอดีนัดกับยัยซูยองไว้ มันว่าจะไปเดินเมียงดงเที่ยวหาซื้อของใหม่ แกจะไปด้วยไหมล่ะ ?”

“อือๆ ไปสิ งั้นเดี๋ยวชั้นมานะ แกรออยู่นี่ก่อน”

“อือๆ อย่านานนักล่ะ”

“จ้าๆ” ฉันตอบกลับไปและเดินกลับเข้ามายังหอพัก และเดินขึ้นไปยังห้องพักของตัวเอง ในระหว่างที่เดินมาตามทาง ฉันก็คิดทบทวนเรื่องของแทยอนมาตลอด

ทำไมกันนะ... ชั้นถึงได้รู้สึกแปลกๆ เวลาที่อยู่ใกล้ๆ เธอ...

ภาพตอนที่แทยอนจับมือฉันผุดขึ้นมาในหัว ก่อนที่ฉันจะเห็นแทยอนเดินสวนกลับมาเข้าห้อง โดยที่ไม่ยอมพูดอะไรกับฉันเลย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ...

“เดี๋ยวชั้นไปเมียงดงกับเพื่อนก่อนนะ เธอจะเอาอะไรไหม ? หรือจะไปด้วยกันปะ ?”

“ไม่ล่ะ ชั้นไม่อยากไปไหน ขออยู่แบบเงียบๆ ดีกว่า เชิญเธอไปซื้อของให้ “สนุก” เถอะ” แทยอนตอบกลับมา น้ำเสียงของเธอดูแข็งกร้าวขึ้นจนแปลกไป

“เธอเป็นอะไรเปล่าเนี่ย ?”

“ไม่อ่ะ... ชั้นแค่รู้สึกเพลียๆ อยากจะอยู่เงียบๆ คนเดียว”

“งั้นเธอก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ เดี๋ยวชั้นซื้อของกินไรเข้ามาฝาก”

“เดี๋ยวชั้นไปหากินกับยูริอ่ะง่ายดี ได้ไม่ต้องไปลำบากเธออีก เธอไปเถอะ เดี๋ยวจะให้ “เพื่อน” เธอรอนาน”

คำพูดที่ออกมาจากปากของแทยอนในตอนนี้กลับทำให้ฉันรู้สึกแปลกไปไม่เหมือนเคย ราวกับว่าที่อยู่ตรงนี้ ไม่ใช่แทยอนที่ฉันรู้จัก... แต่กลับกลายเป็นใครก็ไม่รู้

“งั้นชั้นไปก่อนละกัน”

“อืม...” แทยอนพูดจบก็นอนฟุบลงบนเตียงนอนของเธออย่างเงียบๆ ฉันค่อยๆ เปิดประตูห้องออกมาและปิดลงอย่างค่อยๆ เพื่อที่จะได้ไม่เป็นการรบกวนเธอ ก่อนที่ฉันจะก้าวออกห่างจากประตูหนึ่งก้าว และหันกลับไปมองอีกครั้ง

เธอเป็นอะไรไปนะ... แทยอน

+ + Tiffany End + +

 

+ + Taeyeon Talk + +

หลังจากที่ทิฟฟานี่เดินออกจากห้องไป ฉันก็นอนฟุบอยู่กับเตียงตามลำพัง พลางนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ที่เธอเห็นมากับตา ภาพที่ทิฟฟานี่กับซันนี่กอดกันยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่ไปไหน

เธอคงจะมีคนที่ชอบอยู่แล้วสินะ...ทิฟฟานี่ ในเมื่อฉันไม่ได้เป็นคนที่เธอเลือก ฉันก็ขอไม่รักเธอเลยจะดีกว่า...

ฉันลุกขึ้นจากเตียงนอนของตัวเองและเดินไปหยิบเครื่องเล่น mp3 ขึ้นมาและนำหูฟังมาเสียบเข้ากับหูของตัวเอง ก่อนที่จะกดเล่นเพลง

ฉันกดหาเพลงไปเรื่อยๆ จนมาสะดุดเข้ากับเพลงๆ หนึ่ง “Living in my heart”

เพลงนี้ชั้นไปเอามาตอนไหนนะ...

พลันนึกย้อนกลับไปเรื่อยๆ ก็รู้ว่ายูริเป็นคนส่งมาให้พร้อมกับบอกว่าเป็นเพลงที่ความหมายดี

ไหนๆ ก็ไหนๆ ละ ลองฟังดูเลยละกัน...

 

Un – Un – Untouchable come in at you once again!

Please come back to me

Please come back to me
Please come back to me Girl

I can`t Breath I can`t smile everyday so because of you

(ฉันไม่อาจหายใจ ฉันไม่อาจยิ้มได้ทุกๆ วันก็เพราะเธอ)
I can`t sleep I can`t live everyday so because of you...

(ฉันไม่อาจหลับตาลง ฉันไม่อาจอยู่ได้ทุกๆ วันก็เพราะเธอ)

Girl, 아직너를향한내맘은숨이가빠지게뜨거워

(เธอ,ใจฉันยังคงส่งผ่านไออุ่นไปถึงเธอ มันยังคงเต้นอย่างไม่อ่อนล้า)

허나나를향한네맘은숨이멎어지게차가워

(แต่ใจเธอกลับส่งผ่านความหนาวเหน็บมายังฉัน ช่างหนาว หนาวเหน็บเหลือเกิน จนหัวใจอาจจะหยุดเต้นเข้าสักวัน)

 

ฮะๆ ถูกอย่างที่เธอพูดเลยยูริ... เพลงนี้เพราะจริงๆ

ฉันนึกในใจ ความรู้สึกที่เหมือนกับอัดอั้นอยู่ภายในได้คลายออกพร้อมกับน้ำตาใสๆ ที่ไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสายจนเปียกที่นอนของเธอ ยิ่งฟังก็เหมือนกับยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของตัวเอง

เพลงถูกเล่นซ้ำไปซ้ำมาหลายๆ รอบจนฉันแทบจะจำคำร้องได้จนหมด แต่ละประโยคที่ผ่านเข้าหูมานั้น ราวกับจะทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจพร้อมกับสร้างบาดแผลลึกเกินกว่าที่จะรักษาได้เอาไว้ ฉันนั่งฟังเพลงเดิมซ้ำไปซ้ำมา น้ำตาที่ไหลออกมาก็ไม่รู้ว่าหยุดไหลไปเมื่อไร ราวกับว่าไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาอีกแล้ว

 

그대때문에숨을쉴수있어요

(ฉันหายใจได้เพราะเธอ)

그대때문에웃을수가있어요

(ฉันยิ้มได้เพราะเธอ)

참이상하게웃어도눈물이흘러요

(น่าแปลก ตอนที่ฉันยิ้ม น้ำตามันก็ยังคงไหล)

 

ฉันลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้งพร้อมกับมองดูนาฬิกาที่อยู่หัวนอน เวลาช่างผ่านไปยาวนานเหลือเกิน แสงแดดเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มยามอาทิตย์ตกดิน ฉันเดินมาที่หน้าต่างและจ้องมองออกไปยังวิวด้านนอกอย่างเหม่อลอย สายลมเย็นๆ พัดผ่านเข้ามาเอื่อยๆ

ถ้าเป็นแบบนี้... ฉันขออยู่คนเดียวจะดีเสียกว่า...

ก๊อกๆ... ก๊อก...

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันค่อยๆ เดินไปพร้อมกับเปิดประตูออกอย่างช้าๆ ยูริเพื่อนสาวกำลังยืนยิ้มให้อยู่ทางด้านหน้า ฉันจึงบอกให้เธอเข้ามานั่งในห้อง ก่อนที่ฉันจะเดินไปหยิบผ้าปูเตียงอันเก่าที่เปียกน้ำตาของฉันออก

“แกเอาออกทำไมอ่ะนั่น ?”

“พอดีน้ำมันหกใส่เลยเปียกน่ะ ไม่มีอะไรมากนักหรอก...”

“แกหลอกฉันไม่ได้หรอกนะแทยอน... ชั้นรู้ว่าแกร้องไห้มา ดวงตาของแกมันฟ้อง...”

“แกคิดไปเองน่ะสิ... เมื่อกี้ตอนที่ฉันนั่งกินน้ำอยู่ มันมีตัวอะไรไม่รู้บินเข้ามาทางหน้าต่าง แล้วมันมาโดนตาของชั้น ชั้นเลยไปล้างน้ำออก แล้วก็ดันทำน้ำหกบนเตียงอีก... มันเลยเป็นอย่างที่เธอเห็นนี่ล่ะ -*-”

“งั้นชั้นก็คิดไปเองน่ะสิ -..- ไรว๊า คนอุตส่าเป็นห่วง...”

“เอาน่า...” ฉันพูดพร้อมกับเดินไปหายูริและหอมแก้มเธอไปหนึ่งที

“ขอบคุณนะ ที่เป็นห่วง”

“อือ เราเพื่อนกันนี่หว่า ^^ แกไม่เป็นอะไรก็ดีละล่ะ... งั้นเราไปหาไรกินกันดีกว่าปะ ชั้นเริ่มหิวละ”

“เอาสิ ! ชั้นเองก็เริ่มหิวละ”

ก่อนที่ฉันและยูริจะเดินออกมาจากห้องพักด้วยกัน และเดินลงไปยังชั้นล่าง เพื่อไปหาอะไรกิน เราสองคนเดินคุยกันไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้สังเกตคนที่เดินสวนไปมาเลย

“นี่แทแท...”

“หืม ?”

“ชั้นว่าเธอแปลกๆ ไปนะ”

“ทำไมเหรอ ?” ฉันถามขึ้นอย่างงงๆ

“เมื่อกี้ทิฟเดินผ่านไป แล้วยัยนั่นมันทักฉันกับแกด้วย แต่แกกลับทำเป็นเหมือนไม่เห็นเธอซะงั้นอ่ะ”

“อ่าวเหรอ... ก็ชั้นไม่เห็นจริงๆ นี่”

“ชั้นว่าระหว่างแกกับทิฟ ต้องมีเรื่องอะไรกันแน่เลย...”

“ไม่มีหรอกแก ก็ชั้นไม่เห็นจริงๆ นี่หว่า -*-”

“เหมือนกับทิฟจะน้อยใจที่แกเมินใส่เมื่อกี้ด้วย...”

-*-

“ชั้นขอถามตรงๆ เลยนะแทยอน มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับทิฟฟานี่กันแน่” ยูริถามด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างออกไปจากเคย จนทำให้ดูเหมือนเธอกำลังโกรธอยู่ในขณะนี้

ฉันค่อยๆ ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ ก่อนที่จะพูดขึ้น

“ไปหาที่นั่งคุยกันเถอะ...”

เราสองคนเดินมานั่งบริเวณที่ทิฟฟานี่และซันนี่กอดกันอยู่เมื่อช่วงเย็น มันกลับทำให้ฉันรู้สึกแย่ยิ่งขึ้น เมื่อต้องมาพูดเรื่องของทั้งสองคนนั้นในบริเวณที่เกิดเหตุแบบนี้ ฉันนั่งลงที่ม้านั่งตรงข้ามกับม้านั่งที่ซันนี่และทิฟฟานี่นั่ง ก่อนที่ยูริจะมานั่งลงข้างๆ สายลมพัดผ่านไปมาไม่ขาดสาย

“จริงอย่างที่เธอพูดยูริ... ชั้นมีเรื่องไม่สบายใจเกี่ยวกับทิฟฟานี่”

“แล้วเรื่องมันเป็นไงมาไง ?”

“ชั้นถามแกบ้างแล้วกัน... ถ้าแกเห็นเจสสิก้าไปกอดกับคนอื่น เธอจะรู้สึกยังไงล่ะ ?”

ยูริถึงกับสะอึกไปชั่วครู่ ก่อนที่จะหันมองมาทางฉัน

“คงรู้สึกแบบเดียวกับเธอนั่นแหล่ะแทยอน... ถ้าเป็นชั้นองก็คงทนไม่ได้ที่เห็นคนที่ชั้นรักไปกอดกับคนอื่นแบบนั้น”

“อืม... ชั้นเลยพยายามที่จะลืมเธอไง ในเมื่อเธอมีคนที่รักอยู่แล้ว ฉันที่แอบรักเธออยู่ข้างเดียวจะไปมีประโยชน์อะไรล่ะ ? แกว่าจริงไหม ?”

ยูรินิ่งเงียบ เธอได้แต่เพียงพยักหน้าตอบเท่านั้น เธอค่อยๆ เอื้อมมือมากุมมือของฉันเอาไว้จนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นอีกครั้งหนึ่ง ฉันหันไปมองเพื่อนสาวที่อยู่ข้างๆ และค่อยๆ เอนหัวไปซบลงกับอกของเธอ ถึงแม้จะเศร้า... ถึงแม้จะเจ็บปวด... แต่น้ำตาก็ไม่ไหลออกมาอีกแล้ว

“ชั้นขออยู่แบบนี้สักพักนะ...”

“อืม... ชั้นคงช่วยแกได้แค่นี้ T__T” ยูริพูดและเริ่มร้องไห้ออกมา

“แกไม่ใช่ชั้นซะหน่อย แกจะร้องไห้ทำไมกัน บ้ารึเปล่า ?”

ยูริเอื้อมมือมาโอบกอดร่างของฉันเอาไว้จนแน่น พร้อมกับมอบความอบอุ่นให้

“ขอบคุณนะยูริ... ขอบคุณ... ขอบคุณจริงๆ”

“เราเป็นเพื่... เพื่อนกันน...นี่ มีอะไรร...เราก็ต้องช่วยเหลือกะ... กัน”

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว บัดดี้มีเพียงแต่ดวงจันทร์สีเหลืองนวลลอยเด่นอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าเบื้องบน บรรกากาศเงียบสงัดทำให้รู้สึกปล่าวเปลี่ยว ฉันและยูริยังคงนั่งกอดกันอยู่อย่างนั้นไม่ไปไหน ก่อนที่ยูริจะค่อยๆ คลายอ้อมกอดออก

“เธออย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะยูริ”

“อือ...”

เธอตอบกลับมาพร้อมกับมองหน้าฉันสักพักก่อนที่จะค่อยๆ เชยคางของฉันขึ้นอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เธอจะบรรจงจูบที่หน้าผากของฉันอย่างเอ็นดู

“ถ้าเจสสิก้ารู้ เธออาจจะตายได้นะยูริ”

“ก็อย่าให้รู้สิ ฮะๆๆ” ยูริพูดและหัวเราะคิกคักชอบใจ ก่อนที่เธอจะเดินจูงมือฉันออกมาจากบริเวณดังกล่าว และตรงไปหาร้านอาหารเพื่อหาอะไรกินกัน

“เรื่องของทิฟแกจะทำยังไงต่อไปล่ะ ?”

“ฉันคงไม่สนใจเธอแล้วล่ะ... เพราะถึงยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี...”

+ + Taeyeon End + +

แทยอนพูดออกมาโดยที่หารู้ไม่ว่าทิฟฟานี่ คนที่เธอพูดถึงนั้นจะยืนอยู่ตรงข้ามกับเธอ ทันทีที่ทิฟฟานี่ได้ยิน เธอก็หันหลังกลับพร้อมกับเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันที

ทำไมเราถึงได้รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจด้วยนะ... ทำไมกัน

ทิฟฟานี่คิดในใจ ก่อนที่จะเริ่มก้าวขาและวิ่งออกมา และกลับไปยังห้องพักของเธอ

ทำไมกัน... ทำไมเราถึงได้รู้สึกเจ็บปวดแบบนี้... ทำไมกัน T___T