คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MY EXBOYFRIEND PART 1
1
ตึ่ง โป๊ะ โชะ เชะ ป๊อก!
-_-^ ทำไมบรรยากาศในห้องเรียนฉันถึงได้น่าเรียนอย่างนี้กันนะ!
ตึ่ง โป๊ะ โชะ เชะ ป๊อก แป๊ก แต่ง ตึง!!!
อื้ม... คึกคะนองกว่าเดิมเล็กน้อย!
ตึ่ง โป๊ะ โชะ เชะ แป๊ก ป๊อก ก๊อก แก๊ก แต๊ก ตึง!!!!!!
ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยย! >O<
“เฮ้ย! เงียบ! หยุดดดดด!!!! >O<”
ทันทีที่ฉันแหกปากออกไป เสียงทั้งหมดก็เงียบลงในฉับพลัน ผู้มีอิทธิพลก็งี้ล่ะน้า~ (ความจริงก็ไม่ได้ใหญ่อะไรหรอก แค่ทุกคนในห้องเกรงใจฉันเท่านั้นเอง)
สงสัยใช่มั้ยล่ะ ว่าเมื่อกี๊นี้มันคือเสียงอะไร ฮี่ๆ จะบอกให้ก็ได้ค่ะ! ^^ มันคือเสียงดนตรีในหัวใจของคุณ! (เสี่ยวจนพาลจะอ้วก! =O=) ล้อเล่นๆ อันที่จริงแล้ว มันคือเสียงที่เกิดจากการเคาะโต๊ะ เคาะเก้าอี้ เคาะไม้บรรทัด เคาะหัวเพื่อนข้างๆ หรือแม้กระทั่ง เคาะหัวเกรียนๆ ของตนลงไปกับโต๊ะเรียน! -_-^ ผู้ชายห้องฉันมันก็ปัญญาอ่อนแบบนี้กันเกือบหมดนั่นแหละ แต่ฉันชักชินกับมันแล้วสิ! แต่ช่างพวกนี้เถอะ เพราะถึงมันจะปัญญาอ่อนหรือบ๊องแค่ไหน แต่ผลการเรียนก็ไม่เคยขี้เหร่เลยนะคะ! =____=;; (แอบหมั่นไส้เล็กน้อยถึงมากที่สุด!) แล้วที่สำคัญ อาจารย์เองก็ปลงตกกับไอ้พวกนี้มากว่าชาติเศษ!
“ขออนุญาตค่ะอาจารย์”
ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น อาจารย์เปรมปรีดิ์ชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อยที่มีคนมาขัดจังหวะเธอ (เว้นมนุษย์ผู้ชายในห้องฉันไว้ฝูงหนึ่ง) ก่อนจะพยักหน้าให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามา
และเมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามา ฉันก็จำได้ทันทีเลยเชียววว ~ คนที่ชื่อมิลค์นั่นเอง ไม่ใช่ใครที่ไหน ว่าแต่... ยัยนี่มาทำอะไรที่ห้องฉันอ่ะ!
ความสงสัยของฉันถูกทำลายลงเมื่อมิลค์เดินมาตรงโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่พอดีเด๊ะ!
“อาจารย์อมฤตให้มาเรียกไปประชุมน่ะ”
“ตอนนี้เลยเหรอ?”
“อื้ม ใช่จ่ะ! ตอนนี้เลย”
“อ่า... งั้นแป๊ปนึงนะ ขอฉันเก็บของก่อน”
“อื้มๆ”
ฉันใช้เวลาเก็บของไม่ถึงยี่สิบวิ แล้วรีบขออนุญาตอาจารย์เปรมปรีดิ์ไปประชุม ดีเหมือนกันนะนี่... ขี้เกียจเรียน โฮะๆ! ^O^
ฉันกำลังจะเดินลงบันไดแต่ยัยคุณมิลค์นั่นเรียกเอาไว้ก่อน จะเรียกทำไมนะ!
“เดี๋ยวก่อนสิ เรายังไม่ได้ไปตามอีกสามคนที่เหลือเลยนะ”
“อ้าว! เหรอ! งั้นก็ไปตามสิ”
“แล้วเธอจะไม่ไปกับฉันหน่อยเหรอ? =_=”
ก็ต้องไปดิฟะ! =____= ยัยคนนี้... ทำอย่างกับว่าฉันแล้งน้ำใจมากมายเลยอย่างนั้นแหละ!
มิลค์เดินนำฉันขึ้นบันไดไปชั้นบนสุด เพราะเห็นบอกว่าห้องเรียนของสามคนนั้นอยู่ชั้นบน
“งั้นเราแยกกันไปคนละห้องละกันนะ ฉันจะไปห้องเจ็ดเอง ส่วนเธอไปห้องสี่ แล้วไปเจอกันที่ห้องอาจารย์อมฤตเลยจะได้ไม่เสียเวลา”
“อืมๆ แล้วอีกคนล่ะ? ไม่ไปตามเหรอ”
“อ๋อ... พอดีห้องสี่มีสองคนน่ะ ^^”
ฉันพยักหน้าแล้วเดินไปหยุดหน้าประตูห้องที่สี่ น่าจะเป็นห้องนี้แหละ งั้นก็เคาะประตูเลยละกัน
…ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
“ขออนุญาตค่ะอาจารย์”
ฉันพูดเมื่อเปิดประตูเข้าไป แต่...!
ห้องเรียนเละเทะมากๆ! ไม่มีอาจารย์อยู่ในห้องสักคน พวกนักเรียนในห้องก็วิ่งเล่น เขียนไวท์บอร์ด นั่งอ่านนิยาย อ่านการ์ตูน บางคนนอน และบางกลุ่ม ปาจรวดเล่นด้วย! =O=!!!
นี่คือห้องเรียนของเด็กมอห้าจริงๆ ใช่มั้ย?
แล้วถ้ามันเละเทะขนาดนี้จะมีคนฟังที่ฉันพูดบ้างมั้ยเนี่ย! =_= เฮ้อ~ ลองอีกทีละกัน!
“ขอโทษนะ! คนที่เป็นตัวแทนทำโครงงานจตุจักรให้รีบไปประชุมด่วน! ทุกคนรอพวกเธออยู่!!!”
ฉันแหกปากหวังว่าสองคนนั้น (ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใครบ้าง) จะได้ยิน แต่... เหมือนพูดกับลมมากกว่า! -____-^
หึ! เอาอย่างนี้ละกัน!
‘คนที่เป็นตัวแทนทำโครงงานตลาดนัดจตุจักร ไปประชุมที่ห้องอาจารย์อมฤต! ด่วน!!!’
ฉันเขียนตัวหนังสือใหญ่ๆ ลงไปบนกระดานไวท์บอร์ด ถ้าไม่ได้ตาบอดต้องเห็นแน่ๆ!
“เฮ้ย! มาทำไรที่นี่อ่ะ?! -_-”
ฉันหันหลังไปทางต้นเสียง อ่อ...เติ้ลนี่เอง! =.= แต่คำถามเมื่อกี้นี้ดูหาเรื่องสุดๆ ไปเลย ฟังแล้วรู้สึกอยากเตะมากกกกกกก!!! >_<!
ฉันไม่ตอบแต่ชี้ไปบนไวท์บอร์ดแทน เติ้ลมองตามแล้วหันมาที่ฉัน
“อ๋อ... ประชุมอีกละ! =_= งั้นเธอรอแป๊ปนึงนะ ไปตามไอ้เฟธก่อน! ^^+”
หมอนั่นเดินออกไปนอกห้อง ทิ้งให้ฉันเหวออยู่อย่างนั้น
สักพักเติ้ลก็กลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม! =___= เป็นยิ้มแบบที่ไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย! =_____=^
“ไอ้เติ้ล! เรียกมาทำไมวะ? กำลังสนุกอยู่พอดี! =_=”
“สนุกอะไรของแกวะ?”
“ฮึๆ! ก็รู้กันอยู่”
ช่างรู้สึกเหมือนคนนอกซะจริง! (ความจริงก็เป็นคนนอกนั่นแหละ!)
“เออๆ รู้แล้ว แต่พักเรื่องนั้นไว้ก่อนละกัน ต้องรีบไปประชุม”
“ประชุมอีกละ! =_= ไร้สาระว่ะ!”
เฟธพูดแล้วปรายตามาทางหน้าฉัน! -___-;
“เออๆ แต่ก็ต้องทำ! งั้นแกไปก่อน ฉันจะไปบอกไอ้พาร์ทแล้วเดี๋ยวจะตามไปทีหลัง”
พูดจบเติ้ลก็หายไปทันที ฉันที่ไม่รู้จะทำอย่างไรก็เลยตัดสินใจเดินลงบันไดเพื่อตรงไปยังห้องอาจารย์อมฤตด้วยความรวดเร็ว!
หลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่น่าอึดอัด! =_=
เดินมาสักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าตามหลังมา ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องหันไปมอง ก็รู้อยู่นี่นาว่าเป็นใคร!
“กี่โมงแล้ว”
เจ้าของคำถามคือไอ้คนที่เดินตามหลังมา แต่... เขาอาจจะไม่ได้ถามฉัน เพราะฉะนั้น ไม่ตอบ!
“กี่โมงแล้ว”
ฉันยังคงจ้ำต่อไปอย่างเร่งรีบโดยไม่หันไปมองข้างหลังแม้แต่น้อย
“หูหนวกป่ะ?! ถามสองรอบไม่ตอบอ่ะ”
“ว่าใครหูหนวก”
ฉันหันกลับไปย้อนแล้วจ้องหน้าเฟธอย่างหาเรื่อง
“โอเค แสดงว่าเธอไม่ได้หูหนวก! งั้นตอนนี้กี่โมงแล้ว?”
“บ่ายโมงยี่สิบ”
“แค่นั้นก็จบ”
แล้วเฟธก็เดินนำหน้าฉันไป อะไรฟะ! เมื่อกี้ยังเดินตามอยู่เลย! =___=^
ฉันเลยจำเป็นต้องเดินตามหลังหมอนี่ไปอย่างเสียไม่ได้! ฮึ่ยย! กวนส้นนัก! =O=!!!
ไม่นาน เราสองคน ไม่ใช่สิ! ฉันกับเฟธต่างหาก -_-; ก็มาถึงห้องของอาจารย์อมฤตโดยสวัสดิภาพ
ดูเหมือนว่าฉันกับเฟธจะมาเป็นสองคนสุดท้าย! =___= เป็นไปได้ยังไง ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ ฉันออกมาก่อนเติ้ลด้วยซ้ำ!
“มากันครบแล้ว ครูเริ่มเลยละกันนะจ๊ะ!”
ทุกคนพยักหน้าหงึกหงัก
“โครงงานนี้เนี่ย เราทุกคนก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นหน้าตาของระดับชั้นเรา ใช่มั้ยลูก? ครูก็เลยอยากให้เราเริ่มทำกันแต่เนิ่นๆ ถ้าเป็นไปได้ก็ วันเสาร์นี้เลย ได้มั้ยจ๊ะ?”
เริ่มงานเร็วๆ ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้รีบๆ หลุดพ้นจากความซวยสักที! -___-
“ถ้าไม่มีใครขัดข้อง วันเสาร์นี้เริ่มสำรวจกันได้เลยนะลูกนะ รายละเอียดพวกหนูก็ไปนัดกันทีหลังแล้วกัน ตอนนี้ครูขอตัวไปสอนก่อน ^ ^”
วันเสาร์
แปดโมงเช้า! ฉันยืนเอ๋ออยู่ที่สถานีรถไฟฟ้าเพียงลำพัง ทั้งๆ ที่นัดไว้แปดโมงแท้ๆ แต่ก็ยังไม่มีใครหน้าไหนโผล่มาสักคน ไม่มีเลย!
ฉันหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์ของแววแล้วโทรออก พวกเราทุกคนแลกเบอร์กันเรียบร้อยแล้วล่ะ
...ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ดด...
[สวัสดีค่ะ แววค่ะ]
“แววเหรอ เธออยู่ไหนแล้ว นี่ฉันถึงบีทีเอสแล้วนะ”
[ฉันใกล้ถึงแล้ว อีกสองสถานี]
“อืมๆ ถึงแล้วโทรมาด้วยนะ”
ติ๊ดด!
“อยู่นี่เองเหรอ หาตั้งนาน!”
เอ้า!!! =_= ฉันผิดเหรอ
“แล้วนี่ยังไม่มีใครมาอีกเหรอ นอกจากเราสองคน”
“อืม... แต่แววใกล้ถึงแล้ว แล้วเพื่อนนายล่ะ ยังไม่มาอีกเหรอ”
“กำลังจะโทรตามมันนี่แหละ สักครู่”
แล้วเติ้ลก็เดินออกไปเพื่อคุยโทรศัพท์ ฉันเองก็ยืนชะเง้อคอมองหาแววอยากตั้งอกตั้งใจ (?) ด้วยเหมือนกัน
จึ้กๆ
เติ้ลเดินมาสะกิดไหล่ฉัน สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูค่อนข้างจะอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อย!
“มีอะไร?”
“ไอ้เฟธบอกว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะถึง! มันเพิ่งตื่น! =___=;”
“...!!!”
“ฉันขอโทษแทนมันละกัน เธอก็รู้ ไอ้นี่มันตัวสายอยู่แล้ว! =_=”
“ไร้ระเบียบวินัยจริงๆ! -_-^”
“ฉันมาแล้วจ้า ~”
เสียงยัยแวว (เด็กเนิร์ด) ดังขึ้นจากด้านหลัง พอฉันหันไปมองก็ต้องตกใจ เพราะ... ยัยนี่แบกของเยอะแยะมาเต็มมือเลยน่ะสิ! =_= นี่เราแค่มาสำรวจเฉยๆ นะ ยังไม่ได้เริ่มทำรูปเล่มอะไรสักหน่อย!
“เธอเอาของอะไรมาเยอะแยะเนี่ย?! O.O”
เติ้ลถาม
“ก็... เตรียมสำรองเอาไว้ เพราะคุณแม่บอกว่าที่นี่มีของน่าสนใจเยอะแยะเลยล่ะ! ^_^”
“อ๋อเหรอ... -__-;”
เติ้ลตอบแล้วทำหน้าเอือมระอาหน่อยๆ ซึ่งแววไม่ได้สังเกตเห็น
“เออ! O_O แล้วมีใครเห็นมิลค์บ้างมั้ยเนี่ย!!!”
ฉันลืมไปได้ยังไงนะ! =O=
เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากใคร ฉันจึงจำใจโทรตามยัยนั่น
...ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ดดด...
[ฮัลโหลโย่เย่]
-______-^^^
“อะ... เอ่อ นั่นใช่มิลค์หรือเปล่า”
[อ๋อ.. อื้ม ฉันเอง มีอะไรเหรอ]
“เธออยู่ไหนแล้ว?”
[อยู่บ้านไง]
“อะไรนะ!!!! -O-”
[ฉันอยู่บ้าน ทำไมเหรอ?]
“วันนี้เรามีนัดที่จตุจักรไม่ใช่เหรอจ๊ะ! -___-;;”
[นัด... นัด... จตุจักร!!! OoO!!! ฉันจะรีบไป แค่นี้นะ]
ติ๊ดด!
ยัยบ้าเอ๊ยยยยย!!!
เวรกรรมของฉันจริงๆ ที่ได้ผู้ร่วมงานไร้ความรับผิดชอบถึงสองคนแบบนี้!
“ไอ้เฟธโทรมาบอกว่ามันถึงแล้ว จะให้มันไปเจอที่ไหน”
“แล้วเพื่อนนายอยู่ตรงไหนล่ะ?”
“ฮัลโหล แกอยู่ตรงไหน? ... มันบอกว่าร้านกาแฟดอยตุง”
“งั้นรอตรงนั้นแหละ! -___-”
“รอตรงนั้นนะเว้ย! เดี๋ยวพวกฉันไปหา”
เติ้ลพูดใส่โทรศัพท์ก่อนจะวางสายไป แล้วออกเดินหน้าไปที่ร้านกาแฟดอยตุง ฉันที่ตั้งใจไว้ว่าจะคุยกับแววระหว่างทางก็ต้องเลิกล้มความตั้งใจเมื่อเห็นว่ายัยนั่นกำลังเดินอ่านหนังสือสารคดีชีวิตสัตว์ อีกแล้ว!
“นายจะรีบไปไหนเนี่ย! เราเดินตามไม่ทันแล้วนะ”
“อ่า... เหรอ โทษที ฉันจะพยายามเดินให้ช้าลงละกันนะ! ^^”
พอเติ้ลเดินช้าลงก็เลยกลายเป็นว่า ฉันกับเขาเดินคู่กัน แล้วนายนั่นก็พูดขึ้นมาเหมือนเพิ่งนึกได้
“เอ้อ! แล้วมิลค์ล่ะ! O.O”
“ยังไม่ออกจากบ้าน ยัยนั่นลืมนัดวันนี้! =___=”
“เฮ้ย! เป็นไปได้ไง แปลกดีเนอะ ผู้หญิงคนนี้”
“อย่าพูดอะไรเกี่ยวกับยัยนั่นตอนนี้เลย ยิ่งพูดฉันยิ่งหงุดหงิด! -.-”
เติ้ลเลยเงียบปากตลอดทาง เชื่องดีจัง! >.< ไม่นานเราสามคนก็เดินมาถึงที่นัดหมาย ซึ่งก็คือร้านกาแฟดอยตุง! อุง! อุง! (มีแอคโค่เพื่อความอลังการ~)
“ไอ้เติ้ล ทางนี้ๆ”
เสียงเรียกดังลั่นร้านทำให้ลูกค้าทั้งร้านหันไปมองทางต้นเสียงนั่นด้วยสายตาตำหนิ สมน้ำหน้า! คนไร้มารยาทก็อย่างนี้แหละ!
พวกเราสามคนเดินไปทางโต๊ะที่เฟธนั่งอยู่ซึ่งมันก็อยู่แถวๆ ประตูร้าน แต่ทำไมฉันถึงมองไม่เห็นนะ! =_=
“ตาบอดหรือไงวะ ฉันนั่งอยู่ตรงนี้เด่นจะตาย”
“ฉันว่าแกไม่มีออร่ามากกว่า ฮ่าๆๆ”
นี่ไม่ใช่เวลามานั่งเถียงกัน เพราะนี่มันเวลางาน แต่...ฉันขี้เกียจพูดอ่ะ ปล่อยพวกเขาไปละกัน
“แล้วนี่กาแฟใคร แกกินคนเดียวสองเลยเหรอไอ้เฟธ! คืนนี้กะไม่นอน?”
“เปล่า! นี่ของพี่”
พอพูดคำว่า ‘พี่’ สายตาของเฟธและเติ้ลก็ปรายมาทางฉันนิดหน่อย ฉันเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจหรอกนะ ว่าทำไมต้องมองมาที่ฉันแบบนั้นด้วย เป็นสายตาแบบที่ไม่ชอบเอาซะเลย!
“เพื่อนมาแล้ว งั้นฉันกลับแล้วนะ”
เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง
“พี่ฟอร์ซ หวัดดีครับ” เติ้ลยกมือไหว้ด้วยท่าทางกวนๆ =_= พี่ฟอร์ซพยักหน้าหน่อยๆ ส่วนฉันก็ยกมือไหว้ตามแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“อืมๆ พี่จ่ายตังด้วยนะ ผมจน ไม่มีตัง! >w<”
“เออ จ่ายแล้ว ไอ้น้องบ้านี่! -___-; ไปละนะ จะกลับเมื่อไหร่โทรมาด้วย ฉันจะได้มารับ”
“อือๆ … ไปกันเหอะ เสียเวลาเยอะแล้ว”
ฉันว่าประโยคหลังนั่นนายควรพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับพวกฉันนะ! -_-^
แล้วเราสี่คนก็เดินออกจากร้าน ฉันแอบเห็นเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งมองพวกเราด้วยล่ะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามองเพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะว่า... พวกเราหน้าตาดี! ใช่แน่ๆ พวกเราหน้าตาดี (- -)(_ _) < ไม่ค่อยหลงตัวเอง
“แล้วทำไมมีแค่สี่คน? =.=”
เฟธถามแล้วหันมามองหน้าฉันด้วยความสงสัย
“มิลค์ลืมนัด ยัยนั่นยังไม่ออกจากบ้าน แต่บอกว่าจะรีบมาให้เร็วที่สุด”
“โอ๊ะ! =O= คนแบบนี้ก็มีด้วย!”
นายเองก็คนหนึ่งล่ะ! -_-
“ฉันว่า... เราไปดูร้านทำพวกเทียนหอมก่อนดีมั้ย? ฆ่าเวลาน่ะ”
เติ้ลเสนอไอเดีย ซึ่งฉันก็เห็นด้วยนะ เพราะว่าตอนนี้ไม่มีใครรู้เลยว่าจะไปไหน หรือจะทำอะไร แล้วอีกอย่าง ฉันจะได้มีอะไรทำไม่มัวมาหงุดหงิดเรื่องยัยมิลค์ด้วย!
“อืมๆ แล้วแต่นายเถอะ”
ฉันตอบ แล้วพวกเราสี่คนก็มุ่งหน้าไปที่ร้านทำเทียนหอมที่เติ้ลว่าทันที
ตอนนี้เราสี่คนมายืนอยู่หน้าร้านเทียนหอมเรียบร้อยแล้ว! ความจริงต่อให้ไม่มีป้ายใหญ่ๆ แขวนไว้หน้าร้านฉันก็พอจะเดาออกว่านี่คือร้านอะไร เพราะไอ้กลิ่นธูป เทียน และเครื่องหอมสารพัดนี่มันเตะจมูกชะมัดเลย แต่ไม่น่าจะเรียกว่าเครื่องหอมเลยนะ น่าจะเรียกว่าเครื่องเหม็นซะมากกว่า! =___=^
“ป้าครับ ^_^ เทียนนี่ขายอันละเท่าไหร่ครับ?”
“ห้าสิบห้าบาท ห้ามต่อ! -___-”
คุณป้าหน้าเลือดตอบ น่ากลัวจริงๆ! =.=
“ไม่ต่อหรอกป้า... เพราะผมจะไม่ซื้ออยู่แล้ว! :P”
แล้วไอ้คนพูดมันก็วิ่งออกจากร้านทันทีด้วยความเร็วแสง! =O= ทิ้งความซวยไว้ให้พวกฉันที่ยังยืนอยู่ตรงนั้นอย่างมึนงง! =O=!!!
... ไอ้เฟธบ้า!!!! >[]<
ก่อนที่จะโดนประทุษร้ายไปมากกว่านี้ รีบไปก่อนดีกว่า! =[]=
ฉันวิ่งหน้าตั้งออกมาจากร้านเป็นคนแรก ตามด้วยเติ้ลที่ความรู้สึกเร็วรองลงมาหน่อย และสุดท้ายนั่นคือแวว เธอคนนี้ความรู้สึกช้าและเอ๋อเป็นที่สุด! ฉันสงสารนะเนี่ย! -__- วิ่งซะแว่นเอียงเลยอ่ะ! =_=^
“ปากเสียคนเดียวพาคนอื่นเขาซวยกันไปหมด! นายนี่ไม่ไหวเลยจริงๆ! =_=+”
ฉันว่าแล้วแถมค้อนให้นายเฟธอีกหนึ่งที
“แหะๆ ก็ป้าคนนั้นน่าแกล้งดีนี่! =.=”
น่าแกล้งมาก! -___-;
“ก็เลยพูดอย่างนั้น ให้ป้าเขาโมโหแล้วพวกฉันก็รับกรรมแทนนายอ่ะนะ?”
“ไม่ได้มีเจตนาแบบนั้น -_- ... แล้วคนอื่นล่ะ?”
“คนอื่นอะไร? ก็นี่ไง”
ฉันพูดแล้วหันหลังไปหาเติ้ลกับแวว แต่... โล่ง! ไม่มีสองคนนั่น! =[]= หายไปไหนแล้วววว! =[]=!!!
“เฮ้ย! เมื่อกี้ยังวิ่งตามมาอยู่เลยนะ! =O=”
“เธอนี่ซื่อบื้อเนอะ! -___-+”
=[]=!!! อะไรฟะ สองคนนั่นหลงทางเอง แต่ฉันกลับโดนด่าเนี่ยนะ! ไม่แฟร์ ไม่แฟร์ ไม่แฟร์! :(
“ไม่ต้องมาด่า! นายนั่นแหละต้นเหตุ”
“เกี่ยวอะไร? =___=”
“ก็ถ้านายไม่ปากเสียออกไปอย่างนั้น พวกฉันคงไม่ต้องวิ่งหนีออกมาแล้วหลงทางหรอก! -____-++”
“เธอไม่รอบคอบเอง อย่ามาโทษฉันสิ! =O=”
พูดจบเขาก็สะบัดหน้างอนไปอีกทาง เฮ้ย! กลับกันหรือเปล่า ฉันต่างหากต้องงอน! =_=
“เฮ้ยๆ! เธอจะไปไหน =_=”
“ไปหาคนอื่นๆ น่ะสิ ยืนอยู่ตรงนี้จะมีประโยชน์อะไร?”
“อืม... จะให้ฉันไปด้วยมั้ย?”
ยังมีหน้ามาถามฉันอีกเนอะ! ผู้ชายบ้าอะไร ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษที่สุดในโลกกกกกก! -O-
“ไม่ต้องก็ได้ ถ้านายไม่เต็มใจ -O-”
ฉันพูดแค่นั้นแล้วก็เดินออกมาจากซอกหลืบที่เรายืนคุยกันอยู่เมื่อกี้นี้ แล้วก็มีเสียงฝีเท้าเดินตามมา...
ฉันไม่หันกลับไปมองเพราะเดี๋ยวนายนั่นจะหาว่าฉันแคร์เขา! -^- (หยิ่งค่ะหยิ่ง!) แต่เขาก็เดินมาตีคู่ฉันแล้วล่ะ =_= เราสองคนไม่มีใครพูดอะไรออกมา ต่างคนต่างเงียบ เงียบ เงียบ! เป็นอีกสถานการณ์ที่แสนจะน่าอึดอัด ความจริงการยืนเถียงกันแบบเมื่อกี้นี้ยังดีต่อฉันมากกว่าซะอีก! =_=
“นี่... ใบ้กินอีกแล้วรึไง?” เฟธยักคิ้วถามอย่างกวนประสาท
“เปล่า แค่ไม่มีเรื่องจะพูดก็เท่านั้น!”
“แล้วเธอจะไปตามไอ้เติ้ลกับแววที่ไหน =_=”
“ไม่รู้! แถวนี้แหละ (มั้ง)”
ฉันยังคงเดินหน้าต่อไป (โดยที่เขาก็เดินอยู่ข้างๆ นั่นแหละ) จุดประสงค์ก็คือการตามหาเพื่อนให้พบ แต่... จิตใจของฉันมันไม่ได้อยู่กับการตามหาสองคนนั่นเลยแม้แต่น้อย! =_=
...จู่ๆ ภาพอะไรบางอย่างก็แล่นเข้ามาในหัวฉันแวบหนึ่งแล้วจากไป
มันทำให้ฉันเผลอหันหน้าไปมองผู้ชายที่เดินอยู่ข้างๆ อย่างช่วยไม่ได้ ความรู้สึกที่ฉันไม่ได้สัมผัสมันมานาน เหมือนกับว่า... ตอนนี้มันจะค่อยๆ คืบคลานเข้ามานิดหนึ่งแล้ว! =O=
=[]=!!!
“เอ่อ... ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย? -*-”
นั่นเป็นประโยคคำถามของเฟธ สาเหตุที่เขาถามก็เพราะว่า...
เมื่อกี้ที่ฉันมองหน้าเขาอยู่อย่างเพลินๆ จู่ๆ หมอนั่นก็หันกลับมาจ้องหน้าฉัน มันช่วยไม่ได้ที่ฉันจะไม่ตกใจ สายตาของนายนี่น่ากลัวมากนะ! -_-^
“นายจ้องฉันทำไม?”
“เธอมองฉันก่อนนี่! =_=”
“ฉันไม่ได้มองนาย! -O-” โกหก!
“ไม่ต้องมาปฏิเสธเลย~ แอบมองฉันก็บอกมาเหอะ! รู้ตัวนะว่าหน้าตาดี ไม่ต้องแอบมองก็ได้”
เอ่อ... มันไม่ค่อยจะหลงตัวเองเท่าไหร่! -_-
“นี่ซอยไหนแล้วเนี่ย! =O=”
รู้สึกเหมือนตัวเองจะหลงทางรอบสอง ต้องเป็นเพราะมัวเถียงอะไรไร้สาระกับไอ้บ้าเฟธนี่แน่เลย! ตายแล้วววว! อยู่กับนายนี่มีแต่เรื่องซวยๆ! =[]=!!!
“ไม่รู้เหมือนกัน ...ฉันว่าเราโทรหาไอ้เติ้ลก่อนเถอะ -*-”
แล้วก็เพิ่งจะนึกได้นะยะ! -_-++
ความคิดเห็น