คืนจันทร์ #ป๋อจ้าน

ลำดับตอนที่ #1 : คืนที่หนึ่ง

         เสียงผู้คนจอแจในยามเช้าวันทำงาน

เสียงรถเมล์ รถมอเตอร์ไซค์ รถไฟฟ้า ดังสลับกันไปมาในเมืองใหญ่

เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มที่กำลังเร่งรีบสับขาวิ่งให้ทันเวลาเข้าทำงาน

และสารพัดเสียงที่ผ่านเข้ามาในโสตประสาท ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยจนหัวใจเต้นแรง

"สายอีกแล้วนะไอ้ป้อง"

เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ทักทายขึ้น พร้อมประโยคที่ค่อนข้างจะติดปากในช่วงหลังมานี้

"เมื่อก่อนไม่เห็นสายแบบนี้นี่หว่า"

"ผมนอนไม่ค่อยหลับเลยพี่"

"เห้ย! ข้ออ้างหรือเปล่า มัวเที่ยวจนดึกล่ะสิ"

"พี่ก็รู้ ผมไม่เที่ยวกลางคืน"

"ไม่เที่ยว หรือไม่เคยบอกกูว่าเที่ยวกันแน่วะ"

"แล้วแต่พี่เลยละกัน"

ปกป้องไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อล้อต่อเถียงกับรุ่นพี่คนเดิม

ช่วงหนึ่งเดือนมานี้เขานอนไม่หลับอย่างชนิดที่หาสาเหตุไม่ได้

"แต่หน้ามึงโทรมลงจริงๆ นะ ขอบตาก็คล้ำ นี่แอบปั่นงานดึกหรือเปล่า หวังชิงตำแหน่งพนักงานดีเด่นสามปีซ้อนจากไอ้แว่นเหรอ"

"ผมไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงินขนาดนั้น"

"อ้าวไอ้แว่น ไอ้ป้องว่ามึงร้อนเงินอะ ฮ่าๆๆๆ "

แว่น เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่อีกคนตรงเข้ามาทำท่ากำหมัดหยอกล้อด้วยความสนิทสนม

"ผมล้อเล่นน่า"

ปกป้องหันไปยักคิ้วและส่งยิ้มให้แว่น

"แต่จริงอย่างที่พี่บอมพูดนะ ช่วงนี้เครียดอะไรหรือเปล่าวะ เล่าให้พวกพี่ฟังได้นะ"

แว่นทัก

"ไม่รู้สิพี่ มันนอนไม่ค่อยหลับ แล้วก็มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้น แต่ผมบอกไม่ถูก"

"แปลกๆ นี่อะไรวะ"

"อย่างวันก่อนที่ผมกลับคอนโด ทั้งๆ ที่แดดจ้ามาตลอดทาง แต่พอมาถึงหน้าปากซอยทางเข้า อยู่ๆ ฝนก็ตกลงมาแรงมาก ผมเปียกไปทั้งตัวเลย แต่พอก้าวเท้าถึงหน้าคอนโดนะ ฟ้ามืดๆ ครึ้มๆ ก็หายไปหมด กลายเป็นแดดจ้าซะอย่างนั้น"

"เห้ย! ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยหรือเปล่า เดี๋ยวแดดเดี๋ยวฝนไง"

ปกป้องคิดตาม

"แล้วเมื่อวาน ผมกลับถึงห้อง ไฟก็ติดๆ ดับๆ อยู่นั่นแหละ พอลงไปตามช่างขึ้นมาดูก็ไม่มีปัญหาอะไร พอช่างออกไปก็เป็นอีก ผมตามช่างมาสามรอบจนเขาด่า เลยไม่กล้าตามอีกเลย"

"ไฟตกป่าวมึง ในเมืองคนใช้ไฟฟ้าเยอะจะตาย จ่ายไฟไม่พอไง มึงอะคิดมาก"

ปกป้องขมวดคิ้ว หรือสิ่งที่เขาคิดว่ามันแปลก จริงๆ แล้วอาจจะเป็นเขาที่คิดมากไปเอง

"แล้วเมื่อเช้านี้..."

"มีอีกเหรอวะ"

"มีพี่ ก็ปกติผมจะเอากุญแจห้องใส่กระเป๋าสะพายเอาไว้ หลังล็อคห้องเสร็จ แต่ตอนนี้..."

"ว่า..

"ผมหากุญแจไม่เจอ"

"โอ้ย!! ก็นึกว่าอะไร มึงลืมไว้ที่อื่นหรือเปล่า ทำตกอะไรแบบนี้ หรือเอาไปใส่กระเป๋าเสื้อ กระเป๋ากางเกง"

"ผมหามาตลอดทางเลยพี่ จำได้ว่าใส่ในกระเป๋าแล้ว ตอนแรกนึกว่าลืมล็อคห้อง โทรไปเช็คที่คอนโดก็ไม่มี"

"มึงอาจจะทำหล่นก็ได้ แล้วมีคนเก็บไป ป่านนี้ไขกุญแจเข้าห้องมึง ยกเค้าไปหมดห้องแล้ว"

บอมพูดแซวหวังจะให้ปกป้องอารมณ์ดีขึ้น แต่เหมือนจะยิ่งทำให้เขาเครียดมากกว่าเดิม

"ไอ้พี่บอม ไอ้ป้องมันยิ่งเครียดๆ อยู่"

ปกป้องหันกลับไปจัดการเอกสารบนโต๊ะทำงานแต่ก็ต้องแปลกใจที่อยู่ๆ กุญแจห้องที่เขาหามาตลอดตั้งแต่นั่งรถมาทำงานจนถึงเมื่อครู่นี้ ถูกวางอยู่ใต้แฟ้มเอกสารที่เขายังไม่ได้แตะต้องเลยตั้งแต่มาถึง

"พี่! "

"อะไรวะไอ้ป้อง"

บอมหันไปถาม

"กุญแจห้องผม"

"นี่ไง ก็พวกกูบอกแล้วไงว่ามึงอาจจะเก็บไว้ที่อื่น"

"ไม่ มันอยู่ใต้แฟ้ม มาอยู่นี้ได้ไง ผมยังไม่ได้แตะต้องของบนโต๊ะเลยนะ"

"โอ๊ยยย!! ก็มันอาจจะอยู่ในกระเป๋าเสื้อ แล้วมึงก้มลง มันก็ตกลงอยู่บนโต๊ะพอดีไง"

"ไม่อะ ไม่ใช่แน่ๆ "

"ไอ้ป้อง เลิกคิดมากได้แล้ว รีบๆ ไปทำงาน เดี๋ยวพ่อมึงมาก็โดนด่าอีกหรอก เดือนนี้มึงสายเป็นสิบแล้วนะ"

ปกป้องนั่งลง คิ้วยังคงขมวดเข้าหากันอยู่

"เป็นไปได้ยังไง"

.

.

การทำงานที่แสนเหนื่อยล้ามาทั้งวัน ประกอบกับการพักผ่อนไม่เพียงพอมาแสนยาวนาน

ทันทีที่ปกป้องก้าวเท้าถึงหน้าห้อง เขาเปิดประตูแล้วตรงดิ่งไปยังเตียงนอน จนไม่ทันได้สังเกตว่ามีสิ่งแปลกปลอมวางอยู่หน้าห้องของเขา

เวลาค่อยๆ ดำเนินเดินทางของมันไปเรื่อยๆ ฟ้าข้างนอกเริ่มมืดสนิท แสงอาทิตย์ถูกแทนที่ด้วยแสงจันทร์

พระจันทร์ดวงกลมโตสาดแสงนวลไปทั่วท้องฟ้า และแอบลอดสาดส่องเข้ามากระทบร่างของปกป้องที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน

ปกป้องขยับร่างกายหวังจะลุกไปเข้าห้องน้ำ แต่ทันทีที่ลืมตาขึ้น เขาก็ต้องตกใจ

"ที่ไหนวะเนี่ย"

ปกป้องมองไปยังบรรยากาศรอบๆ ที่แปลกตาไป

ต้นไม้สูงใหญ่ล้อมรอบร่างกายของเขาไว้ มีแต่สีเขียวของธรรมชาติเต็มไปหมด

เขาค่อยๆ ขยับลุกขึ้น แต่กลับรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว ตามแขนขามีรอยแผลขีดข่วน

ยกมือขึ้นซับเหงื่อบนใบหน้าแต่กลับพบกับเลือดสีแดงสดบริเวณหน้าผาก

"โอ้ย!! ทำไมรู้สึกเจ็บเหมือนจริงเลย นี่ฝันหรือเรื่องจริงกันแน่เนี่ย"

เขาพยายามพาร่างของตัวเองเดินตามทางไปเรื่อยๆ

อากาศเริ่มหนาวเย็น ความปวดเริ่มทวีคูณมากขึ้น

หันมองไปรอบๆ ไม่มีวี่แววของคนสักคนหรือบ้านสักหลัง

ปกป้องพยายามรวบรวมสติ ถึงแม้จะเป็นความฝัน แต่ก็เป็นฝันที่เหมือนจริงเกินไป จนไม่สามารถปลุกตัวเองให้ตื่นขึ้นในความเป็นจริงได้เลย

ความเงียบทำให้เขาได้ยินชัดมากขึ้น

"เสียงนำ้"

ปกป้องเดินเข้าหาเสียงที่เขาได้ยินชัด อย่างน้อยมีน้ำพอประทังชีวิต เขาก็คงไม่ล้มตายอยู่กลางป่านี้แน่ๆ

ใช้เวลาไม่นานก็เดินถึงลำธารเล็กๆ น้ำใสจนมองเห็นพื้นด้านล่าง

ปกป้องใช้มือวักน้ำขึ้นล้างหน้าถูตัว น้ำเย็นจนเขาสะดุ้ง แต่ก็ทำให้สดชื่นและมีแรงอย่างประหลาด

เขาใช้สองมือตวงน้ำก่อนจะค่อยๆ รินเข้าปากสอดส่องสายตามองไกลออกไปก็พบสิ่งที่ทำให้เขาใจชื้น

ชายหนุ่มที่กำลังใช้ถังตักตวงน้ำจากลำธารขึ้นฝั่ง นั่นเป็นความหวังเดียวที่จะทำให้เขาอาจมีชีวิตรอด

ท่าทางทะมัดทะแมงขัดกับรูปร่างผอมบางและใบหน้าหวาน ผิวขาวนวลเนียนทำให้ปกป้องสะดุดตา จนเผลอจับจ้องลักลอบมองทีละส่วนของใบหน้าอย่างถือวิสาสะ

"ใครน่ะ"

ปกป้องก้าวถอยหลังทันทีหลังจากได้ยินเสียงทักของอีกฝ่าย

โดนจับได้เข้าแล้ว

"นั่นใคร ไปยืนทำอะไรตรงนั้น"

ปกป้องยังคงนิ่ง พยายามซ่อนตัวอยู่หลังกิ่งไม้ใหญ่

เขากล้าๆ กลัวๆ

อันที่จริงเขาควรจะแสดงตัวออกไปว่าเขาหลงทิศหลงทาง มาจากที่ไหนก็ยังไม่รู้ แต่ไม่ทันจะก้าวขาออกไปไหน อีกฝ่ายก็เข้าประชิดตัวเขาแล้ว

"คุณเป็นใคร"

กลายเป็นอีกฝ่ายที่ดูหวาดระแวงเขาขึ้นมา

"คือผม ผมชื่อปกป้อง"

"แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไง"

"ผมไม่รู้"

ชายหนุ่มตรงหน้าขมวดคิ้ว ความกลัวและระแวงยังคงแฝงอยู่ในแววตา

"หน้าผากคุณมีแผลด้วย ไปโดนอะไรมา"

ปกป้องยกมือขึ้นแตะหน้าผาก เขาลืมไปเสียสนิท

"ผมจำไม่ได้"

แววตาของฝ่ายตรงข้ามเริ่มเปลี่ยนไป

"คือผมไม่รู้ ผมตื่นขึ้นมาก็อยู่ที่นี่แล้ว ผมปวดไปทั้งตัว แล้วก็มีแต่แผลเต็มไปหมด"

ปกป้องยกแขนทั้งสองข้างยื่นให้คนตรงหน้าสำรวจ

ชายหนุ่มแปลกหน้าค่อยๆใช้สายตาตรวจดูช้าๆ พร้อมกับเดินสำรวจหมุนรอบตัวเขา

"ถ้าอย่างนั้นมากับผมเถอะ คุณต้องทำแผลก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน"

ทันทีที่มือของอีกฝ่ายจับต้อง ปกป้องก็รู้สึกวูบและสลบไป

เขาได้ยินเพียงเสียงเรียกของชายแปลกหน้าที่ดังแว่วเข้ามาในหู และฝังลึกเข้าไปถึงหัวใจ

"คุณ คุณ ตื่นสิ คุณ คุณปกป้อง! "

.

.

.

ขออนุญาตฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ

คิดว่าเป็นแนวใหม่ ยังไม่เคยเขียนแนวนี้เหมือนกันค่ะ

ชอบหรือไม่ชอบยังไง ฝากติชมด้วยนะคะ :)

.. ม่านบูรพา ..