[SFic] : Celebrating Count Down !! ( Kihae )

ข้อมูลเบื้องต้น

สุขสันต์วันปีใหม่...!!

Sae Hae Bok Manee BaTeu Se Yo!!

HappY New Year

O JoU Ga Tsu Omedetogozaimasu!!



เย้ ปีใหม่ ๆ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับปีใหม่นะครับ

ที่ขึ้นต้นเป็นอวยพรปีใหม่เพราะ ฟิค เรื่องนี้

จิ้นเพราะเหตุการณ์ปีใหม่นี้ล่ะ

เป็นเรื่องชั่ววูบ และ เป็นเรื่องแรกที่เขียนแบบ....

ละไว้ในฐานทมี่เข้าใจกัน>/////<

ไม่มีอะไรจะขอมาก หลังจากที่อ่านงานของเซนแล้ว

ช่วยติ - ชม งานเขียนหน่อยนะ 

เพราะจะได้ไปพัฒนาเรื่องยาวที่กำลังเขียนอยู่

ไว้พร้อมเมื่อไหร่จะได้เอามาลงให้อ่านกัน

นี่เป็นเรื่องแรกที่เขียนแนวนี้ จึงอยากได้คำติ-ชมมาก ๆ

เรื่องยาว จะได้เขียนให้อ่านอย่างถูกใจไง

อย่าลืมนะ เม้นท์บอกกันหน่อย

ขอบคุณมาก ๆ คิดถึงและรักคนอ่านเหมือนเดิม

เนื้อเรื่อง

Short Fiction: Celebrating Count Down!!

Main   :   Kibum x Donghae

Author   :   ZenriN

 

 

         ม่านสีขาวปลิวตามแรงลมเบา ๆ อย่างอ้อยอิ่ง ลมหนาวยามค่ำคืนพัดผ่านเข้ามาปะทะกับผิวหน้าคม ทำให้ร่างสูงเจ้าของใบหน้าหันไปสนใจริมระเบียงที่มาของลมทันที ผ้าสีขาวที่ถูกหยอกเย้าด้วยลมราตรีโบกแผ่วเบาเผยให้เห็นเงาร่างใครบางคนด้านนอก ทำให้พอมองออกว่า คนที่ร่างสูงตามหานั้นยืนอยู่ริมระเบียงเป็นแน่แท้ ขายาว ๆ จึงรีบสาวไปโดยไม่ต้องรอสมองสั่งการ มือข้างหนึ่งค่อย ๆ แหวกม่านออกแล้วก้าวเท้าไปอย่างเงียบเชียบ เพื่อไม่ให้ร่างบางที่ยืนดูแสงไฟที่ประดับประดายามราตรีนั้นรู้ตัว ก่อนที่จะค่อย ๆ สวมกอดจากทางด้านหลัง แล้วเอาคางเกยบ่าอย่างออดอ้อน

 

หน้าหวานหันมามองด้วยความตกใจก่อนที่จะอมยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นว่าผู้มาแอบแต๊ะอั๋งเค้าเป็นใคร จึงเอามือโอบแขนแกร่งตอบเบา ๆ

 

“คิบอม...ปล่อยสิ...อึดอัดน่า”

 

เสียงหวานเรียกให้คนขโมยกอดคืนอิสรภาพให้ตน แต่ดูเหมือนไม่เป็นผล คนฉวยโอกาสยิ่งกระชับอ้อมกอดแน่นกว่าเดิมแถมยังซุกหน้าคมลงกับซอกคอขาวแล้วสูดกลิ่นหอมแรง ๆ เรียกให้ใบหน้าที่ซีดขาวเป็นสีระเรื่อทันที มือเล็กจึงพยายามแกะมือปลาหมึกทีเกาะแน่นให้ออกจากบริเวณเอวซึ่งดูเหมือนพยายามจะไล้ลงต่ำลง ๆ ไปอีก

 

“ปล่อยน่า...คิบอม...อึดอัด”

 

“หืมม...ทงเฮอ่า...ก็มันหนาวนี่ ขอกอดให้อุ่นหน่อยนะ”

 

เสียงทุ้มออดอ้อนอย่างเอาแต่ใจ แต่ก็ยอมคลายอ้อมกอดไว้หลวม ๆ พลิกให้ร่างบางหันหน้ามามองตรง ๆ

 

“ใส่เสื้อโค้ทหนาขนาดนี้ยังจะมาบ่นหนาวอีก...คนโกหก” 


    เสียงหวานแหวเข้าให้กับข้ออ้างร้อยแปดของคนตรงหน้าที่หาวิธีมาให้เขาขาดทุนอยู่เรื่อย คิบอมลอบยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเถียงตอบ

 

“หนาวจริง ๆ นะ ก็ขาดความอบอุ่นจากทงเฮ ก็เลยหนาวใจไง”

 

“ไม่ต้องมามุกเลย...เลี่ยน”

 

 ทงเฮว่าแล้วหันหน้าหนี ไม่ใช่เพราะมุกเสี่ยว ๆ แต่เป็นเพราะรอยยิ้มร้อยล้านของหน้าคมที่ยิ้มให้เสียจนใจเต้น จนทำอะไรไม่ถูกเลยเฉมองไปทางอื่นแทน

 

“ว่าแต่...ทงเฮมาทำอะไรตรงนี้ ไม่ไปฉลองปีใหม่กับพี่ ๆ ข้างล่างล่ะ”

 

“ไม่อ่ะ...ฉันไม่ชอบคนเยอะ อีกอย่างเหม็นบุหรี่ ไม่รู้จะสูบกันทำไมนักหนา นายจะไปก็ไปเถอะ ฉันไม่ไปหรอก ฝากบอกพี่ ๆ ด้วยแล้วกัน”

 

“อืมม...ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นก็ไม่ไปเหมือนกัน เราเข้าไปข้างในกันเถอะ เดี๋ยวเป็นหวัด ยืนตากลมนาน ๆ อากาศหนาวจะแย่”

 

คนชวนว่าพลางกุมมือดึงเบา ๆ ให้เข้าไปด้านในอาคารที่อุ่นกว่า ตึกสูงขนาดนี้ลมจึงยิ่งแรง แต่ทงเฮกลับรั้งไว้ทำให้ร่างสูงหันมามองแล้วเลิกคิ้วถาม

 

“นายไปเถอะ ฉันจะอยู่ที่นี่ จะรอดูดอกไม้ไฟน่ะ ถ้า Count Down แล้วเขาจะจุดพลุกัน ฉันอยากดู”

 

เสียงหวานตอบอย่างตื่นเต้น แววตาพราวระยับจนคิบอมอดสงสัยไม่ได้ว่า คนตรงหน้านี้อายุมากกว่า หรือน้อยกว่าเขากันแน่ ถึงได้ตื่นเต้นกับการดูดอกไม้ไฟขนาดนี้ จึงเผลอเอามือลูบผมนุ่มอย่างเอ็นดู ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาดิจิตอลบนข้อมือ

 

“เหลือเวลาตั้งเป็นชั่วโมงแน่ะ ไปรอข้างในก็ได้ ถึงเวลาค่อยออกมาดู ทงเฮสวมเสื้อบาง ๆ จะไม่สบายเอานะ”

 

“ไม่เอา ฉันจะรอดู ตรงนี้ได้ยินเสียงเพลงเบา ๆ ด้วย ได้ดูไฟที่เขาแต่งบ้านกันเพลินดีออก เข้าไปข้างในอากาศอุ่น ๆ ฉันเผลอหลับไปไม่ได้ดูจะทำไงเล่า”

 

“แต่ว่าลมมันพัดเข้าห้อง ถ้าพี่ ๆ ขึ้นมาจะหนาวเอานะ”

 

“นายก็ปิดกระจกซะสิ ฉันไม่เข้าไปหรอก”

 

     เมื่อเสียงหวานสั่งเสร็จ คิบอมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ดึงม่านทึบสีฟ้าเข้มปิดมิดชิด ปิดม่านบางสีขาวแล้วตามด้วยการปิดบานประตูกระจกอีกชั้น ร่างบางเพลิดเพลินกับแสงไฟราตรีจึงไม่ทันสังเกตเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเจ้าชายแก้มแตก แต่ดูเหมือนปลาน้อยเองก็รู้สึกถึงอันตรายใกล้ ๆ ตัว จึงลูบแขนตัวเองป้อย ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยืนกอดอก มองไปยังแสงไฟต่าง ๆ ยังไม่ทันได้นึกระวังอะไรต่อ คนเจ้าเล่ห์ก็เบียดตัวเองให้แนบชิดทันที

 

“อืม ... บรรยากาศดีอย่างที่ทงเฮว่าจริง ๆ นั่นแหละ อากาศถึงจะหนาวไปหน่อย แต่แสงไฟก็สวยดี เพลงคลอเบา ๆ แล้วก็ดูสิ วันนี้ดาวเต็มฟ้าเลย เห็นหรือเปล่า”

 

เสียงทุ้มว่าพลางชี้ไปยังหมู่ดวงดาราที่พราวระยับ สวยงามกว่าไฟนีออนหลากหลายสีสันที่ประดับอยู่ตามตึกตามถนนเสียอีก เพราะมีฉากหลังเป็นแผ่นฟ้ากว้างมืดสนิท เหล่าดวงดาวจึงพากันส่องแสงได้สุกสว่างและสวยงาม ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองอย่างชื่นชม กลีบปากแดงรับกับหน้าขาวซีดด้วยอากาศที่หนาวจัด ทำให้ใบหน้าหวานยามนี้จึงน่าดูไม่แพ้กับดวงดาวบนฟ้าแม้แต่น้อย คนข้าง ๆ เลยมองอย่างหลงใหล

 

“สวยจริง ๆ ด้วย โชคดีจังวันนี้ฟ้าเปิดล่ะ เห็นดาวเต็มเลย”

 

เสียงหวานเอ่ย ยังไม่ละสายตาจากเหล่าหมู่ดาวนั่น แต่เสียงนี้ก็เรียกสติของคิบอมที่เคลิ้มไปกับภาพตรงหน้าให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว

 

ปลาน้อยที่กำลังเพลินกับการดูดาวเดินไปสอง สามก้าวแล้วท้าวแขนลงที่ระเบียงหินอ่อน แต่ก็ต้องรีบชักมือกลับเพราะความเย็นเยียบที่จับตัวกันที่ขอบระเบียง คิบอมเห็นดังนั้นจึงรีบตามไปดู กุมฝ่ามือเย็นเอาไว้

 

“เป็นอะไรมากรึเปล่า อากาศหนาวขึ้นอีกแล้ว เอาโค้ทไปใส่ก่อนแล้วกัน”

 

เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเป็นห่วงก่อนจะถอดเสื้อโค้ทไว ๆ เอื้อมมือโอบแล้วคลุมเสื้อโค้ทให้ อย่างตั้งใจ

 

“เอ่อ.......ขอบใจนะ”

 

เสียงหวานกล่าวอ้อมแอ้มอย่างเขินอาย หน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ ตาหวานเยิ้มได้สบกับตาคมปราดเดียวก็เฉไป ทำเอาคนมองอยู่แทบคลั่งกับอากับกิริยาน่ารัก น่าฟัดนี่ ทำอย่างงี้ใครจะไม่รัก ทำแบบนี้ใครจะไม่หลง มืออุ่นที่วางอยู่บนไหล่มน เลื่อนขึ้นมาจับสองข้างแก้มเย็นให้หันมาสบตาตรง ๆ ตาสีชาที่หลุบลงต่ำ ช้อนมามองด้วยแววตาเว้าวอน ยิ่งอยากให้เจ้าชายแก้มแตกนี่ อกแตกตายไปด้วยอีกอย่างนึง

 

“ไม่เป็นไรหรอก ที่ทำให้น่ะ.........เพราะผมรักคุณนะ”

 

  เสียงทุ้มเอ่ยนุ่ม กระซิบเพียงเบา ๆ เหมือนกับว่า คำหลังนี้เป็นคำที่รู้กันสองคนเท่านั้น คนฟังหน้าแดงจัดร้อนผ่าวจนสัมผัสได้ ตาหวานก็หยาดเยิ้มไปด้วยความสุขจากการที่ได้ยินคำที่อยากได้ยินมากที่สุดจากคนที่เขาอยากให้พูดให้ฟังที่สุดด้วย

 

สติเส้นสุดท้ายของคิบอมก็ขาดผึงลงเมื่อถูกชักชวนด้วยตาสีชาคู่สวยนี้ ซึ่งดูเหมือนทงเฮเองก็ถูกสะกดด้วยตาคมเช่นกัน ใบหน้าคมคายโน้มลงมาเรื่อย ๆ จนสันจมูกคมแนบชิดกับใบหน้าหวาน ริมฝีปากห่างกันเพียงลมหายใจอุ่นคั่น

 

“Happy New Yearนะ ขอให้ทงเฮมีความสุขที่สุดในโลก”

 

คิบอมเอ่ยกระซิบโดยที่ปากอิ่มแทบจะแนบชิดกับกลีบปากสวย ตาหวานช้อนขึ้นมองอีกครั้งก่อนจะกระซิบตอบกลับ

 

“งั้นปีใหม่นี้ก็ขอให้คิบอมอยู่กับฉันตลอดไป ฉันจะได้เป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก”

 

      ทันทีที่เสียงเล็ดลอดออกจากปากสวยพูดจบประโยค ก็กดจูบลงที่ปากอิ่มโดยที่คิบอมไม่ทันตั้งตัว แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอคนสูงกว่า ในขณะที่มือคนที่ถูกจู่โจมยังคงประคองแก้มเนียนอยู่ เมื่อคิบอมตั้งสติได้แล้วลิ้นร้อน ก็เริ่มทำหน้าที่ทันที ลิ้นสากเลียริมฝีปากสวยให้เปิดทางเข้าไปหาความหวานด้านใน ซึ่งดูเหมือนว่าฝ่ายรับเองก็เปิดทางให้ จูบของทั้งคู่จึงหอมหวานขึ้นเรื่อย ๆ คิบอมเลื่อนฝ่ามือจากหน้าหวานผ่านไปที่ร่างบาง ดึงโค้ทให้หลุดออกจากไหล่มน ก่อนที่จะให้มือรั้งเอวไว้ข้างนึง แล้วข้างที่ว่างก็สอดเข้าไปใต้สาบเสื้อลูบไล้ผิวเนียน จากจูบที่อ่อนหวานก็เป็นจูบที่ร้อนแรงขึ้น จนทงเฮต้องยึดคนที่มอบสัมผัสร้อนให้เอาไว้ ไม่รู้ว่าเรี่ยวแรงถูกดึงดูดหายไปไหนเสียหมด มือข้างยึดร่างของผู้ถูกกระทำไว้ทำหน้าที่โอบอุ้มร่างได้ดี ก่อนที่มืออีกข้างนึงจะถอดเสื้อตัวบางออกไปให้พ้นทาง ทงเฮเริ่มครางประท้วงที่ถูกปากอิ่มขโมยอากาศหายใจ จึงทำให้คิบอมต้องถอนปากอิ่มออกอย่างเสียดาย ลิ้นร้อนจึงไล่ลงตามซอกคอขาว แล้วขบเม้มตามร่างกายให้ผิวขาวขึ้นสีกุหลาบ

 

“อ่ะ...อืม......คิบอม...อ่ะ”

 

ทงเฮเอ่ยเสียงหวานเมื่อลิ้นสากหยอกเย้ากับยอดอกสีชมพู พร้อมมือข้างเดิมที่ว่างทำหน้าที่ไล้วนจากอกลงต่ำไปเรื่อย ๆ สติของทั้งคู่เริ่มเร้าไปตามแรงอารมณ์ ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กระทั่งหลังที่เปลือยเปล่าแนบกับพื้นระเบียงที่เย็นเยียบทำให้ร่างบางสะดุ้งสุดตัว โผเข้ากอดกับแผ่นอกกว้างที่ถอดเสื้อออกไปตอนไหนไม่รู้

 

“หนาวหรอ เข้าข้างในมั๊ย”

 

เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง พยายามช้อนร่างที่โผกอดเขาขึ้นมา แต่เจ้าตัวกลับส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย

 

“ไม่เอา......เดี๋ยวไม่ได้ดูดอกไม้ไฟ อยู่ตรงนี้แหละ”

 

เหตุผลที่ทำเอาคนฟังอมยิ้ม   ‘เวลาอย่างนี้ยังห่วงดูดอกไม้ไฟได้อีก...’

 

“แต่ว่าข้างนอกหนาวนะ”

 

คิบอมยังคงย้ำหวังว่าคนดื้อจะเปลี่ยนใจ

 

“นายก็ทำให้ฉันอุ่นซะทีสิ”

 

เมื่อเอ่ยชวนกันขนาดนี้ มีหรือฟังจะไม่ทำตามคำชวนที่ถึงไม่ต้องชวนก็จัดให้... มือยาวคว้าเอาเสื้อโค้ทที่โยนทิ้งไปเมื่อครู่มาปูแทนผ้ารองหลังไว้ พร้อมกับมอบจูบที่แสนหวานจนทงเฮครางคร่ำไม่เป็นภาษา

 

“อืม......อื้ม...”

 

ปากอิ่มละจากกลีบปากออกมาเลื่อนต่ำลงไปที่ยอดอก แล้วขบเม้มรอยรัก แสดงความเป็นเจ้าของไว้ทั่วคอระหง และแผ่นอกเนียน

 

“อะ.....อา....คิ...คิบอม.......อื้ม..”

 

คนด้านบนที่ทาบทับร่างที่เล็กกว่าด้านใต้ มอบความสุขให้กับผู้รับอย่างไม่หยุดหย่อน เรียกให้เสียงหวานเรียกชื่อตนซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความเสน่ห์หา ทำให้แรงอารมณ์ของผู้กระทำพุ่งทะยานมากขึ้นไปเรื่อย ๆ

 

“ฮึก...อืออ.....คิบอม.....อืมมม....”

 

เมื่อทงเฮกระตุกเกร็งด้วยความสุข คิบอมก็ไม่รอช้ากดจูบลงบนปากนิ่มอีกครั้ง แล้วเปลี่ยนช่องทางรักใหม่ ค่อย ๆ ใช้นิ้วเปิดทางกับผนังอ่อนนุ่มจนทงเฮเริ่มปรับตัว

 

“ไม่ต้องเกร็งนะ......เชื่อผม”

 

ทงเฮพยักหน้ารับตาคู่สวยยังคงปิดสนิท หอบหายใจน้อย ๆ จนแผ่นอกสะท้อนขึ้นลงเบา ๆ ตามแรงไหวของร่างกาย หน้าขึ้นสีระเรื่อ บวกกับเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ที่เกาะพราวระยับตามร่างกาย ยามนี้ผิวเนียนเปลี่ยนเป็นสีชมพูจากเลือดที่สูบฉีด ออกอาการเย้ายวน สะกดให้คนมองหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น

 

คิบอมที่ไม่สามารถเก็บกดอารมณ์ได้อีกต่อไป จึงเริ่มมอบบทรักบทใหม่ให้กับคนรักอีกครั้ง

 

“อื้อ......เจ็บ...คิบอม...เจ็บ...”

ทงเฮหลับตาปี๋ มือเรียวที่โอบรอบคอร่างสูงจิกเกร็งแน่น เมื่อคิบอมค่อย ๆ เข้ามายังทางรัก ทำให้คิบอมต้องปลอบเบา ๆ

 

“ไม่เป็นไรนะทงเฮ ... มองผมนะ   ลืมตามองผม”

 

ทงเฮยังคงหลับตาแน่น ส่ายหน้าให้ด้วยความกลัว

 

“ไม่ต้องกลัวนะ...ไม่เป็นไร........”

 

เสียงทุ้มเอ่ยอีกครั้งอย่างนุ่มนวล แพขนตาหนาจึงเปิดขึ้นให้ตาสีชาได้สบมองกับตาคมตรงหน้า

 

“เชื่อผมนะ......ผมรักคุณ”

 

เมื่อพูดจบคนที่ตื่นกลัวก็ค่อย ๆ ผ่อนคลายลง คิบอมฝังตัวลงที่ผนังอ่อนนุ่มด้านในจนทงเฮปรับตัวได้ก็เริ่มขยับเข้าออกช้า ๆ และเริ่มเร่งจังหวะขึ้น เมื่อรู้จุดที่ผู้รับต้องการ

 

“อึก...อ่ะ.....อืม...อือ...”

 

เสียงหวานเริ่มดังขึ้นอีกครั้งเมื่อคนรักปรนเปรอความสุขให้

 

“อ่ะ...อา......คิบอม....อือ”

 

“ฮึก.....อา....ร่ะ...เร็วอีก...ได้...ไหม....ฮึก”

 

เสียงครางแหบแห้งแทบฟังไม่เป็นภาษา แต่ด้วยอารมณ์รักและท่าทางเย้ายวน ทำให้คนฟังพร้อมที่จะเร่งจังหวะ และเข้าสู่เส้นทางรักที่พวกเขาเป็นคนกำหนดไปด้วยกัน คนด้านใต้เริ่มบิดสะโพกอวบไปมาด้วยความเสียวซ่านที่ได้รับ

 

“อื้ม...อือออ.......คิบอม...คิบอม...”

 

“อือ....อ๊ะ..อ๊า........อื้อ”

 

ร่างเล็กบิดเร่าด้วยแรงอารมณ์ มือเรียวขยุ้มเสื้อโค้ทจิกระบายอารมณ์ที่ได้รับจากคนที่ทาบทับ ร้องครวญครางด้วยเสียงที่ถูกเติมความสุขให้เต็ม เหมือนดั่งคนเพ้อ ใบหน้าหวานขึ้นสีจัด ปากสวยขบเม้มกันจนเป็นเส้นตรง เมื่อได้รับความสุขแต่ยากที่จะหาทางระบาย คิบอมจึงกดจูบมอบความหวานให้อีกครั้งก่อนที่จะผละจากลิ้นร้อน แล้วกระแทกกายเร็ว ๆ เข้าไปอย่างไม่หยุดยั้ง

 

“อ๊ะ...ฮึก...อ๊ะ...อื๊อ..ม่ะ..ไม่ไหว...แล้ว.....ฮึก...คิบอม...คิบอม....อืมมม...”

 

 ไม่นานทั้งคู่ก็ไปถึงเส้นทางรักพร้อมกัน คิบอมทิ้งตัวลงนอนอย่างไม่ใส่ใจความเย็นเยียบของพื้นหินอ่อนยามค่ำคืน ดึงให้ร่างบางมานอนหนุนพร้อมโอบกอดให้ความอบอุ่นแก่ร่างบาง ทั้งคู่หอบหายใจน้อย ๆ ก่อนที่คิบอมจะจูบลงบนขมับที่ชื้นเหงื่อด้วยความรัก

 

“คิบอมไม่หนาวหรอ”

 

เสียงหวานเอ่ยถามอย่างห่วงใย เพราะตนเองนอนหนุนอยู่บนอกกว้าง

 

“ไม่หนาวหรอก มีทงเฮอยู่ทั้งคน อุ่นจะตาย”

 

เสียงทุ้มเอ่ยกวน ๆ ก่อนจะฝังจมูกลงบนผมนิ่ม

 

“ไม่ต้องมาเล่นมุกเดิมเลย เล่นแล้วก็เล่นอีก...เลี่ยน”

 

“แต่ผมว่า...ทงเฮน่ะ ‘หวาน’จนเลี่ยนกว่าผมอีกนะ”

 

คำพูดสื่อไปทางติดเรทนิด ๆ เสียจนชวนให้คิดลึก คนฟังหน้าขึ้นสีด้วยคำที่คนพูดจงใจเน้นให้มันดูมีเลศนัย

 

“บ้า...เลี่ยนนักก็ไปหาที่ถูกใจใหม่โน่นเลย”

 

เสียงหวานเอ่ยอย่างงอน ๆ แต่คนกวนก็ยังไม่เลิกกวน

 

“ไม่เป็นไรหรอก ผมชอบหวาน ๆ กินกี่ทีก็ไม่เบื่อ เลยอยากกินบ่อย ๆ”

 

“ไอ้คิบอมบ้า...ไม่คุยด้วยแล้ว พูดจาไม่รู้เรื่อง”

 

คนเง้างอนพยายามจะลูกหนี แต่คนง้อก็คว้าตัวมาได้ทันแล้วกอดอย่างออดอ้อน ทงเฮที่แรงน้อยกว่า ทำได้ก็เพียงดิ้นขลุกขลักก็เท่านั้นเอง ร่างสองร่างที่นอนกอดกันอย่างมีความสุขได้พักหนึ่งแล้วก็เริ่มได้รับความหนาวเย็นของลมหนาวแล่นวาบผ่านร่างที่เปลือยเปล่า ทั้ง ๆ ที่ยังเร่าร้อนกันได้โดยไม่กลัวหนาวเมื่อครู่นี้แท้ ๆ หรืออาจจะเป็นเพราะความรักที่อบอุ่นจึงทำให้ลืมความหนาวเหน็บก็เป็นได้ คิบอมเหลือบเห็นเวลาบนหน้าปัดว่าเหลือเวลาอีกไม่ถึง 5นาที ก็จะข้ามสู่ปีใหม่ จึงพากันจัดแจงใส่เสื้อผ้าแล้วมานั่งนับถอยหลังก้าวเข้าสู่ปีใหม่ด้วยกัน

 

“ทงเฮ จะ Count Down แล้ว!!”

 

“เอ๋ จริงหรอ ...เหลือเวลาเท่าไหร่”

 

“13.....12....11.” แล้วทั้งคู่ก็เริ่มนับพร้อมกัน

 

“...10.....9......8.....7......6......5” คิบอมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ร่างบางใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นอีกครั้ง

 

“...4.....”

 

“...3......”

 

“...2......”

 

“...1......”

 

 

 

“...0....”

 

   ชั่วอึดใจเสียงระฆังกับเพลงด้านล่างก็ดังขึ้นเพื่อเฉลิมฉลอง แล้วดอกไม้ไฟแรกที่ทงเฮเฝ้าคอยก็ถูกจุดให้สว่างเต็มแผ่นฟ้า หยอกเย้ากับหมู่ดวงดาวให้ดูสวยงามขึ้นไปอีก แบ็กกราวน์สีดำสนิททำให้สีสันจากดอกไม้ไฟบนนภากว้างส่องแสงวูบวาบสวยงามน่าหลงใหลยิ่งนัก จากนั้นก็ตามมาด้วยพลุ และดอกไม้ไฟต่าง ๆ หลากหลายรูปแบบสีสันทยอยกันขึ้นสู่แผ่นฟ้าอย่างต่อเนื่องเป็นเวลากว่า 20 นาที คิบอมจึงเผลอหลับไป เมื่อคนนอนหนุนอกรู้สึกถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอเป็นสัญญาณว่าคนที่ถูกหนุนต่างหมอน คงเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองก่อนยื่นหน้าเข้าไปใกล้ กระซิบที่ข้างหูเบา ๆ แล้วล้มตัวลงนอนหลับในอ้อมกอดคนรักด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอย่างมีความสุขของทั้งคู่

 

“Happy New Year ขอให้นายมีความสุขนะ ......... ‘ฉันก็รักนาย’ ”

 

 

 

...........++++++++*******..::ll The End ll::..********++++++++............

 

 

:ll::..แถม..::ll:

 

“พี่ ๆ เสียงเงียบไปนานแล้วนะ ให้ผมดูมั่งสิ” เสียงของบุรุษแรกเอ่ยขึ้นพลางเอานิ้วจิ้ม ๆ ร่างที่กำลังแอบมองผ่านม่านช่องเล็ก ๆ

 

“หลับแล้ว หลับไปแล้วทำไงดีอ่ะ” เสียใสที่ถูกจิ้มตอบกลับมา

 

“เอาพวกมันเข้ามาเหอะ เดี๋ยวไม่สบาย” คนที่ฟังการสนทนาอยู่เอ่ยตอบ

 

“เออ...ฮยอกแจ แกไปเรียกคังอินมาดิ๊ ให้มันมาลากคิบอมกับทงเฮหน่อย” เสียงใสเอ่ยใช้บุรุษแรกผู้ร่วมขบวนการ

 

“อ้าว ทำไมเป็นผมล่ะ พี่ฮีชอลก็ให้พี่อีทึกไปดิ่” คนอยากรู้อยากเห็นเอ่ยตอบ พลางทำท่าจะวางมวยกับเสียงใสที่เอ่ยใช้ อีทึกจึงต้องห้ามทัพเสียก่อน

 

“ไม่ต้องมาโบ้ยเลยฮยอก ไปตามมาเลยเดี๋ยวสองคนนั้นเป็นหวัดกันพอดี หรือว่าจะเสนอตัวแบกคิบอมกับทงเอเองก็ได้นะ พวกฉันไม่ไหวหรอก”

 

“ไปก็ได้” เด็กหนุ่มผมแดงรุดออกไปจากจุดสอดแนมเหลือเพียง อีทึกและฮีชอลที่ยังประจำการอยู่

 

“ทึกกี้ ทำไมนายรู้ล่ะว่าบอมมันจะมาหาทงเฮที่นี่อ่ะ” ฮีชอลเอ่ยถามลีดเดอร์ที่เป็นคนว่าจะให้เขากับฮยอกแจ ‘ดูอะไร ๆ ดี ๆ’

 

“ก็เปล่าหรอก ก่อนจะลงไปฉันเห็นทงเฮมันอยู่ที่นี่น่ะ เลยคิดว่าเดี๋ยวคิบอมคงจะมาเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะร้อนแรงขนาดนี่ทั้ง ๆ ที่อากาศหนาว ๆ”

 

คำตอบทำเอาหน้าสวยลอบยิ้มแล้วเผลอถอยไปชนกับโต๊ะจนแก้วที่วางอยู่ตกลงมากระทบพื้นเสียงดัง ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนที่จะแสร้งทำเป็นไปนั่งดูทีวีที่โซฟาอย่างไม่ได้นัดหมาย เพราะคนข้างนอกที่ตื่นง่ายคงตื่นเพราะเสียงแก้วตกแล้วแน่ ๆ

 

เป็นไปตามที่คาดไม่นาน ร่างสูงก็อุ้มร่างที่หลับสนิทเข้ามาด้านใน เหล่ากองประจำการสอดแนมก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทันที โดยเฉพาะฮีชอลที่น่าจะได้รางวัลตุ๊กตาทองนัก

 

“อ้าว...คิบอมไปทำอะไรข้างนอกหนาว ๆ นั่นล่ะ แล้วทงเฮเป็นอะไร”

 

ฮีชอลตีหน้าเซ่อถามเสียงใส เนียนจนอีทึกหันกลับมาลอบอมยิ้มน้อย ๆ

 

คิบอมตกใจอยู่บ้างไม่คิดว่าพี่ ๆ จะรีบกลับมาที่หอเร็วขนาดนี้ แต่ก็ตีหน้าเรียบก่อนจะตอบด้วยเสียงปกติที่สุด

 

“เอ่อ...พาทงเฮมาดูดอกไม้ไฟน่ะครับ แล้วทงเฮเผลอหลับไป ผมกลัวว่าจะไม่สบายเลยจะพาไปนอนที่ห้อง”

 

“อ่อ ... หรอออ.......” ฮีชอลยังคงตีหน้านิ่งถามลากเสียงยาวพลางทำทีพยักหน้าเข้าใจ ก่อนหันหน้าไปมองเพื่อนร่วมขบวนการแล้วลอบยิ้มกันทั้งคู่

 

“งั้น...ผมพาทงเฮไปห้องก่อนนะครับ” คิบอมคาดได้ว่าพี่ ๆ คงรู้ทันจึงก้มหน้างุด ๆ แล้วขอปลีกตัวไปไว ๆ แต่เสียงใสก็ไม่วายเอ่ยแซวตามหลัง

 

“เออ คืนนี้นอนห้องทงเฮก็ได้นะ ซองมินบอกพี่ว่าจะไม่กลับห้อง นายจะได้ ‘นอน’ สะดวก ๆ”

 

แล้วพี่ ๆ ก็หัวเราะกันคิกคักเรียกให้หน้าคมขึ้นสีก่อนจะปลีกตัวเข้าห้องปิดประตูไป ทั้งคู่จึงดื่มฉลองปีใหม่ด้วยกัน ไม่นานคังอินที่ถูกฮยอกแจไปตามก็มาถึงพร้อมกับฮยอกแจ แต่ไม่ทันได้เห็นเหตุการณ์ จึงได้แต่อิจฉานั่งฟังพวกพี่บอกเล่าอย่างสนุกสนาน ไม่นานทั้งหมดก็เปลี่ยนเป็น ดื่มฉลองปีใหม่ อวยพรให้กันอย่างมีความสุขในช่วงเวลาว่างเล็ก ๆ อย่างนี้....

 

 

  

..++*** HapPy – NeW – YeAr ***++...

2oo8