คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คำถามที่ 1 : ของขวัญจากพระเจ้าหรือ?
1
“หา --_--” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยอย่าง งง งวย เมื่อโต๊ะข้างๆเขาในห้องเรียนที่เคยว่างเปล่า แต่บัดนี้มันถูกจับจองด้วยร่างของใครบางคนที่ฟุบหลังลงกับโต๊ะ
ดวงตาสีฟ้ากลมโตมองดูอย่างแปลกใจ ขณะที่มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมาเกาที่ท้ายทอยที่มีเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนปกคลุมอย่างงงๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรแล้วทิ้งตัวนั่งลงที่โต๊ะของตนเอง
คนๆนี้...?
เขาคิดก่อนมองเรือนผมสีดำของคนๆนั้น มันรู้สึกคุ้นเคยแปลกๆแฮะ
“เอาล่ะ ! นั่งที่ได้” เสียงอาจารย์เอ่ยขึ้นพร้อมกับพาร่างอ้วนเตี้ยของตนมายังหน้าชั้นเรียน ก่อนที่ดวงตาจะตวัดฉับมามองคนที่นั่งหลับอยู่ข้างๆเขาด้วยแววตาวาวโรจน์
“ซาวาริ มิจิน เธอช่วยปลุกเพื่อนข้างๆเธอด้วยนะ” เขาสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปสะกิดเรียกเจ้าคนข้างๆด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟังจับใจ
“เฮ้ ตื่นๆ”
“ฮืม...” เจ้าคนนั้นส่งเสียงครางเบาๆ แล้วหลับต่ออย่างไม่ใส่ใจ
“นี่คุณซาวาริ ! เธอก็ปลุกดังๆสิ” อาจารย์แหวใส่ เขาสะดุ้งเฮือกก่อนยิ้มแหยๆตอบกลับ
“อาจารย์ครับ ผมว่าอาจารย์มาปลุกเองดีกว่าครับ” ไม่ใช่ว่าจะใช้อาจารย์หรอกนะ แต่เขาไม่ชอบการพูดเสียงดังเลยสักนิด ชีวิตนี้ยังไม่เคยตะโกนเลยสักที
“เธอ นี่เธอ...เธอน่ะตื่นซิ!!!” เสียงแหลมๆของอาจารย์พร้อมกับการเขย่าแรงๆไม่ได้ช่วยให้คนๆนั้นลืมตาขึ้นมาสักนิด เจ้าตัวยังคงฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วส่งเสียงกรนออกมาเบาๆ
แต่เขาสิ ! อาจารย์ตะโกนออกมาขนาดนั้นน่ะ ได้ยินเต็มรูหูเลยล่ะ หูจะหนวกแทนเจ้าคนขี้เซารึเปล่าก็ไม่รู้นะเนี่ย --_--
“งั้นวันนี้ฉันไม่สอนแล้ว --*-- !!!”
“เย้ ^๐^” และนั่นเป็นเสียงตอบรับที่แสดงความเสียดายที่ไม่ได้เรียน(รึเปล่า ?)ของเพื่อนๆร่วมห้อง ผิดกับมิจินที่นั่งหน้านิ่ว อดเรียน
อย่างนี้จะเรียนไม่ทันห้องอื่นเขาน่ะสิ
“ฮ้าว~” เสียงหาวของคนข้างๆทำให้เขาหันไปมองเจ้าตัวต้นเรื่องที่ทำให้ไม่ได้เรียน
“เฮ้ย O_O!!!” เสียงนุ่มๆของเขาประสานกับเสียงห้าวๆของอีกคน ต่างคนต่างชี้หน้ากันอย่างตกใจ
“เอ้อ มิจิน นี่เพื่อนใหม่ห้องเรา เพิ่งย้ายมาจากโรงเรียนที่คิวชูเมื่อเช้านี้เอง เห็นว่าเช่าห้องพักอยู่แถวโรงเรียนนี้แหละ เขาชื่อ...”
“ฮานาเซะ เคียว ไม่ต้องบอกหรอกไอคาว่าคุง ขอบใจนะ” มิจินพูดขึ้นก่อนหันไปยิ้มให้กับไอคาว่า
“เอ๋ ? นายรู้เหรอ” ไอคาว่ามีสีหน้างงๆ ก่อนที่ชายหนุ่มผมดำจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแล้วพูดขึ้นมา
“พวกเราเป็นเพื่อนกันตอนเรียนอยู่ประถมที่เกียวโตน่ะ กี่ปีแล้วนะที่ไม่ได้เจอนาย มิจิน ไม่ยักรู้ว่านายเรียนอยู่ที่คามิเน่ย์” พูดพร้อมกับล็อกคอเจ้าเพื่อนรัก
“ห้าหรือหกปีล่ะมั้ง เพราะฉันย้ายจากเกียวโตมาโตเกียวตอนม.1 ส่วนเคียวคุงก็ย้ายไปคิวชูใช่ม่ะ” มิจินพูดก่อนจะหันไปจับจ้องนัยน์ตาสีดำสนิทคมๆของเพื่อนชาย
“ดีจังเลยที่เจอนายอีกนะเคียวคุง” นัยน์ตาสีฟ้าของมิจินแพรวพราว เคียวพะยักหน้ายิ้มมุมปากให้
“อ๋อ ! ที่แท้ก็ฮานาเซะ เคียวที่นายพูดถึง” ไอคาว่าทำท่านึกขึ้นมาได้
“แล้วทำไมนายถึงมาเรียนที่โรงเรียนคามิเน่ย์ล่ะ” มิจินยังถามต่อก่อนจัดแจงเก็บหนังสือเรียนเข้ากระเป๋าเพื่อเป็นสัญญาณว่า ไม่รงไม่เรียนมันแล้วโว้ย !
“คือวันแข่งกีฬาที่คิวชูน่ะ มีนักวิ่งสาวจากโรงเรียนนี้เข้าไปแข่งด้วย ถูกสเป๊คฉันมากๆเลยล่ะ”
“นายก็เลยย้ายมาเรียนที่เดียวกับเธอ” มิจินถามหน้ากลุ้มๆ เขาลืมไปได้ไงนะ ว่าเคียวคุงน่ะเป็นเพลย์บอยขนาดไหน
“อื้อ ^^” แล้วไอ้เจ้าเพลย์บอยสุดหล่อก็ยิ้มแฉ่งออกมา
“อ๋อ รีนะจังใช่มะ” มาซาโตะ เพื่อนจอมทะเล้นอีกหนึ่ง ลูกคู่กับไอคาว่าเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วย
“อื้อ รู้สึกจะใช่แหละนะ ที่ตาโตๆ ผมยาวสีทองน่ะ” เคียวพูดต่อขณะที่ไอคาว่าดีดนิ้วอย่างถูกใจ
“ชัวร์เลย นายชอบเธอเหรอ เดี๋ยวฉันติดต่อให้ หล่อๆเท่ๆแบบนาย อย่าพลาดเชียวนะ” ไอคาว่าพูดก่อนหัวเราะชอบใจ ส่วนเคียวก็ยิ้มยิงฟันอย่างเจ้าเล่ห์ออกมา
“เฮ้อ” เขาถอนหายใจเบาๆพลางส่ายหน้าไปมา
เคียวคุงก็ยังเป็นเคียวคุงอยู่เหมือนเดิม แล้วเขาจะรอความหวังลมๆแล้งๆนั้นอยู่ทำไมกันนะ ทั้งๆที่เมื่อกี้ที่รู้ว่านี่คือเคียวคุงมันทำให้เขาดีใจและใจเต้นไม่น้อยเลยทีเดียว ความดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งของนาย มันหายไปไหนหมดเคียวคุง ทั้งๆที่ก่อนจากกันเขาก็บอกไปว่าเรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้ ‘ไม่ยักรู้ว่านายเรียนอยู่ที่นี้’ ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าเคียวคุงลืมเขาไปแล้ว และมาที่นี่ก็มีจุดประสงค์อื่น และก็แค่มาพบเขาโดยบังเอิญเท่านั้น...
มันทำเอานัยน์ตาสีฟ้ากลมโตต้องค่อยๆปิดลงช้าๆอย่างสะกดกลั้นอารมณ์
“แล้วนายล่ะมิจิน โรงเรียนนี้มีสาวงามเยอะ นายคงเล็งไว้แล้วล่ะสิ” เคียวหันมาถามเสียงใส มิจินหันไปมองก่อนหัวเราะฝืดๆ
นายจะให้ฉันมองใครได้อีกงั้นเหรอ เคียวคุง…
“กินอะไรดีล่ะเคียวคุง” เขาถามก่อนจะชะเง้อหาไอคาว่ากับมาซาโตะที่ล่วงหน้ามาจองโต๊ะให้ก่อนแล้ว
“อ๊ะ ! นั่นไงเคียวคุง” เขาพูดก่อนจูงมือพาเคียวไปยังที่หมาย แต่พอมาได้ครึ่งทาง เคียวกลับปล่อยมือเขาแล้ววิ่งตรงไปหารีนะจัง ต้นเหตุของการทำให้เคียวมาเรียนที่นี่
เขายืนค้างมองเพื่อนตาปริบๆ ริมฝีปากบางสวยเม้มแน่นก่อนเดินตรงไปทิ้งตัวนั่งบนโต๊ะที่มีสองเพื่อนทะเล้นนั่งกวักมือเรียก
“โหมิจิน เคียวเนี่ยไฟแรงจังเลยนะ” มาซาโตะพูดก่อนนั่งลุ้นอยู่เงียบๆ
“อืม...” เขาพะยักหน้ารับ ก่อนตรงไปที่ร้านข้างราดแกงกะหรี่
“ป้าครับข้าวแกงกะหรี่สองนะครับ” เขาพูดก่อนยิ้มนุ่ม
“อ้าว มิจินนี่เอง วันนี้ขอสองเลยเหรอจ้ะ” ป้าทักก่อนยิ้มให้ลูกค้าขาประจำ
“เปล่าครับ ซื้อให้เพื่อนด้วย ตอนนี้กำลังยุ่งอยู่แล้วคิวก็เยอะด้วย เดี๋ยวเขาจะไม่ได้ทานน่ะครับ” มิจินพูดก่อนเหลือบหางตาไปมองร่างสูงของเคียวที่ยินคุยอยู่กับรีนะจัง
“อ๋อจ้า เอ้าได้แล้ว” ป้าพูด เขาจ่ายเงินก่อนถือถาดกลับมาวางที่โต๊ะ เห็นเหมือนสองคนนั้นคุยกันเสร็จพอดี
“เคียวคุง ทางนี้” เขาลุกขึ้นโบกมือส่งสัญญาณ เคียวพะยักหน้าก่อนโบกมือแล้วชี้ไปที่รีนะที่นั่งอยู่อีกโต๊ะ เป็นเชิงว่า ‘วันนี้ฉันนั่งกับรีนะจังนะ’
“เอ่อ...มิจิน วันนี้เคียวเขาคงนั่งนู่นแหละ อีกจานนึงพวกเรามาช่วยกันจัดการนะ” ไอคาว่าพูด เขารู้ว่ามิจินรู้สึกอย่างไร เช่นเดียวกับมาซาโตะที่พะยักหน้าเห็นด้วย ใช่ว่าเขาสองคนไม่รู้จักมิจินสักหน่อย ตั้งแต่มิจินมาเรียนที่นี่ ถือได้ว่าสนิทกับเขาสองคนที่สุด
“งั้นฝากนายสองคนจัดการของฉันด้วยนะ ไม่ต้องห่วง ฉันยังไม่ได้แตะสักนิดเลย” มิจิน เจ้าเพื่อนหน้าสวยของพวกเขาพูด ก่อนยันกายลุกขึ้น แล้วเดินออกจากโรงอาหารไป
“ซาวาริ มิจิน นายเป็นอะไรของนายกันแน่” เขาพึมพำกับตัวเองในห้องเปลี่ยนชุดของชมรมคาราเต้ ทั้งๆที่แข่งคราวก่อนเขาก็ไปแท้ๆ แต่เคียวกลับไม่เห็นเขา นึกน้อยใจก่อนมัดสายผ้าสีดำเข้ากับเอวของตน
“เฮ้อ...นายไม่ใช่เจ้าของเคียวคุงสักหน่อย อย่ามาทำอาการที่อาจส่งผลต่อความสัมพันธ์ของฉันกับเคียวคุงได้ไหม” เขายังนั่งพูดพร่ามกับตัวเองเหมือนคนบ้านั่งพูดกับวิญญาณ
“อยู่นี่เอง” เสียงของคนที่เพิ่งเอ่ยถึงดังขึ้น มิจินสะดุ้งเฮือก
“หา นี่นายเป็นคาราเต้สายดำเหรอ” เคียวตาโตขึ้นมาทันที ก่อนยกมือขึ้นลูบหัวเขาเบาๆด้วยนัยน์ตาพราวระยับ
“เก่งจังเลยนะ ตัวเล็กกว่าฉันตั้งเยอะแท้ๆ” มิจินช้อนตากลมๆขึ้นมอง
“เคียวคุงเองก็เป็นสุดยอดปรมาจารย์เพลย์บอยนี่นา จะมาอิจฉาอะไรฉัน”
“ฮ่าๆ อิจฉาสิ นายน่ะออกจะสวยน่ารัก แถมตัวเล็กๆบางๆยังกับผู้หญิง กลับเป็นถึงสายดำ”
“ถ้าสวยแล้วนาย...”
จะชอบฉันไหมบ้างไหมล่ะ อยู่ๆเหมือนเสียงก็แหบพร่าและหายไปเฉยๆ
ร่างสูงกว่าโน้มตัวลงมาอย่างฟังไม่ชัด
“นายจะพูดว่าอะไรนะ สวยแล้วฉันจะทำไมเหรอ”
“ปะ...เปล่า ฉันแค่คิดว่าเรารู้จักกันมานานมากแล้วนะ --///--” มิจินเปลี่ยนเรื่อ ร่างสูงส่งเสียงหัวเราะคิกคักก่อนถาม
“นายเพิ่งรู้รึไง ก็เรารู้จักกันตั้งแต่เกิดนั่นแหละ บ้านก็อยู่ติดกัน แม่กับแม่เป็นเพื่อนกัน ของมันแน่อยู่แล้ว” เคียวพูดก่อนหัวเราะต่ออย่างอารมณ์ดี มิจินทำหน้าแหยๆก่อนเกาท้ายทอยอย่างเป็นนิสัย
“นั่นสินะ ฉันนี่ไม่น่าบ้าเลย เนอะเคียวคุง” แล้วแล้วก็หัวเราะให้ตัวเองเบาๆ
“นี่...เมื่อกี้นายซื้อข้าวไว้รอฉันเหรอ” อยู่ๆเสียงของเคียวก็ราบเรียบ ทำเอาเขาปั้นหน้าไม่ถูก
“อื้อ เห็นคนมันเยอะ กลัวเคียวคุงต่อแถวกับคนอื่นไม่ทันน่ะ”
“ขอโทษนะ พอดีฉันไม่รู้ก็เลยไปนั่งกับรีนะจัง”
“...”
“เห็นไอคาว่าบอกว่านายยังไม่ได้กินอะไรเลย ฉันก็เลยซื้อแซนวิชมาฝากน่ะ” เคียวพูดน้ำเสียงร่าเริงเหมือนเดิมก่อนควานหาของในเป้แล้วยื่นให้มิจิน
“ว้าว ขอบคุณนะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็คว้าแซนวิชมาเก็บไว้ในเป้ของตนก่อนเอ่ยชวน
“ไป...เอ่อ...ไงล่ะ ไปดูฉันซ้อมคาราเต้ไหม” พูดแล้วเจ้าตัวก็ยกมือขึ้นเกาท้ายทอยอีกรอบ เคียวยิ้มก่อนตอบตกลง
“ไปสิ” เท่านั่นแหละมิจินก็ยิ้มกว้างแล้วคว้ามือเคียวแล้วพาวิ่งออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
“สวัสดีค่ะรุ่นพี่มิจิน อุ้ย เพื่อนเหรอคะ” รุ่นน้องสาวใช้น้ำเสียงแปร่งๆห้าวๆทัก เขาเหลือบมองเคียวที่ยิ้มหวานให้รุ่นน้องเขา หมอนี่มัวแต่ตลึงในความน่ารักของรุ่นน้องคนนี้จนลืมฟังเสียงเธอรึไงนะ
“ใช่ครับ วันนี้ผมพาเขามาดูการฝึกซ้อมน่ะ...เคียวคุง !” เสียงนุ่มโวยวายลั่นเมื่ออยู่ๆเจ้าของมือที่เขากุมอยู่ก็ถลาเข้าไปคว้ามือรุ่นน้องขึ้นมาแล้วจุมพิตแผ่วเบา
“อุ้ย >///<” เธอส่งเสียงด้วยความอาย เคียวลุกขึ้นยืนแล้วยังยิ้มหวานอยู่ แต่เขาสิสะอึกแทนเลย มือเรียวของเขาตวัดเข้าที่วงแขนของเพื่อนชายก่อนลากออกห่างรุ่นน้องแล้วกระซิบกระซาบรายงานด่วน
“นี่เคียวคุง ไปจุ๊บมือน้องได้ยังไง”
“ก็น่ารักอ่ะ” มันพูดก่อนยักไหล่
“นั่นมันจริง แต่รู้ไหมว่าในชมรมคาราเต้มีของฉันแต่ผู้ชาย”
“อื้อ แล้วไง...เดี๋ยวนะ มีแต่ผู้ชาย” แล้วสมองของจอมเจ้าชู้ก็เริ่มแล่น
“อืม เข้าใจไม่ผิดหรอกนั่นน่ะกะเทยแปลงเพศ”
“ว้ากกกกกก !” แล้วร่างสูงก็วิ่งพรวดออกไปจากห้องชมรมทันที
“อ้าว แล้วไหนว่าจะดูฉันซ้อม” มิจินถามไล่หลังหากแต่ร่างสูงนั้นรีบวิ่งออกไปล้างปากเสียแล้ว และมีทีท่าว่าจะไม่กลับมาเป็นแน่แท้
มาแว้วหนึ่งตอน ถ้ามีตรงไหนไม่เข้าใจหรือผิดพลาดก็บอกกล่าวเซ็นนะได้เน้อ
ไม่น้องเกรงใจ
(แต่ห้ามต่อว่าด้วยคำรุนแรงน้า~ เซ็นนะเป็นคนอ่อนไหว 55)
ไหนๆก็ไหนๆ ลงให้อีกตอนละกันเนาะ
สุดท้ายก็เมนท์ๆมาด้วยละกันนะ
ความคิดเห็น