คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ไม่คู่ควร (ขอโทดที หาชื่อพาสาปะกิด ไปได้)
พาร์ทสาม-ไม่คู่ควร
ตึก ตึก ตึก
เสียงย่ำเท้าดังมาตามทางเดินที่ทอดยาวก่อนจะสิ้นสุดลงที่ศาลาสีขาวหลังเล็กกลางสวน ศาลานั้นสวยงามจนยากจะบรรยาย แต่ถ้าให้เปรียบเทียบ เค้าว่ามันคงไม่ต่างจากศาลาสีขาวในเมืองเอลฟจากเรื่องเดอะ ลอร์ด ออฟ เดอะริง เท่าไหร่นัก
ทั้งหลังคาสี่เหลี่ยมที่สูงแหลม เสาเล็กที่ใช้ค้ำจุนหลังคาทรงสูงนั้นถูกแกะสลักด้วยลายวิจิตรตามแบบฉบับเอเชีย ทั้งยังเครื่องเรือนไม้ที่ถูกตั้งไว้สำหรับนั่งพัก พูดคุยก็ยังเป็นศิลปะของเอเชียขนานแท้ ทำให้กลิ่นไอของเอเชียยังคงตะหลบคละคลุ้งอยู่ทั่วบริเวณ
“มีอะไร ถึงได้มาหาฉันถึงที่นี่”ฮันคยองยิ้มทุกทายเพื่อนเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงกับเก้าอี้ตัวสุดท้ายที่ยังเหลือขายาวยกขึ้นไขว่ห้างอย่างรักษาท่าทีสง่างาม
ฮยอกแจส่งยิ้มทักทายเพื่อนตาสวยของเค้าอย่างหน้าบาน เพราะไม่นานมานี้พวกเค้ารู้ว่าสอบติดมหาวิทยาลัยเดียวกัน และมหาวิทยาลัยนั้น ทั้งเจ้านายของเค้า คุณฮันคยอง คุณยุนโฮ และพี่ซีวอน ต่างเรียนกันอยู่ก่อนแล้ว
ก่อนที่ยุนโฮจะได้พูดอะไร ลีทึกก็ชิงพูดขึ้นซะก่อน “พี่ฮันคยองครับ...เอ่อ..ผม..ขออนุญาตนะฮะ”ดวงตาคู่โตเสมองไปทางเพื่อนรักอย่างให้ความหมายกับอีกคน ร่างสูงพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงอนุญาต ลีทึกรีบลากฮยอกแจออกไปจากเรือนรับรอง
“คิกคิกคิก...ฮะๆๆ ฮ่าๆๆ ลีทึก อย่าวิ่งซี่~~”ฮยอกแจหัวเราะต่อกระซิกกับท่าทางเด็กๆของเพื่อนตาสวย ลีทึกไม่ยอมหยุดแถมยังเพิ่มความเร็วขึ้นอีกซะนี่...ระวังนร้าจะชนใครเค้าหนะ
“อ๊ะ ลีทึก ระ.........โครมมมม.........วัง อ๋อย~”พูดยังไม่ทันขาดคำคนที่วิ่งนำไปข้างหน้าก็ล้มลงทับใครบางคนเข้าให้ซะแล้ว
“โอยยย....”ผู้เคราะห์ร้ายรายนั้นส่งเสียงออกมาเบาๆ
“พี่ซีวอนนนน!!!...”ฮยอกแจเมื่อเดินเข้าไปใกล้และเห็นว่าใครคือผู้โชคร้ายถึงกับร้องเสียงหลง
“อ่อยยยย~~....ช่วยที...”ซีวอนส่งเสียงขอความช่วยเหลือ
“อ๊ะๆ ...ลีทึกๆลุกซิ...ลุกๆ”รีบดึงเพื่อนหน้าหวานขึ้นจากการทับร่างของพี่ชายสุดหล่อ พอเท้าแตะพื้นก็ไม่รู้จะทำอะไรนอกจากเกาท้ายทอยแก้เก้อปล่อยให้ฮยอกแจช่วยพี่ชายเค้าไป....อ๋า นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย ล้มทับพี่ซีวอนงั้นอ๋อ...อ่า น่าอายชะมัดเลย -///-
“แค่กๆ..โอ้ยๆ...แค่กๆ...เกือบไป.....ไม่ยักรู้นะครับ ว่าน้องลีทึกก้อตัวหนักเหมือนกัน”พอรอดตายก็เอ่ยปากแซวคนสวยเค้าซะงั้น
“อ่า.........พี่ซีวอนอ่า ลีทึกขอโทษฮะ”ก้มหน้าหลบตาอีกฝ่าย อ๊ากกกก เอาอีกแล้วๆ พออยู่ใกล้ๆพี่ซีวอนทีไรเป็นงี้ทุกทีเลยเรา เฮ้ออออ....
“หึหึ จะบ้าหรอ พี่จะไปโกรธเราทำไม”ว่าพลางลุกขึ้นยืนจัดเสื้อจัดแสงให้เข้าที่เรียบร้อย
.....ใจจริง จะมีใครรู้บ้างมั้ยน้าว่าใจของเค้าเนี่ย เต้นแรงเสียกว่าจังหวะเพลง ด็อนท์ ดอน
ของวงซุปเปอร์ จูเนี่ยร์อีก
เมื่อกี้...เหมือนฝันเลย น้องลีทึก ล้มทับเค้า(ถึงจะแบบไม่ตั้งใจก้อเถอะนะ)....โอ้ย ไอใจบ้านิ อย่าเต้นแรงนักจะได้มั้ย เดี๋ยวเค้าก็รู้กันหมดหรอก.....................
.................
....................
..............................ว่าเราหนะ....คิดยังไง.......
.........ไอ้วอนเอ้ย.......แกมันไม่เจียม
“อ้าว...พี่ซีวอนฮะ..ชุดพี่..ซ้อมเสร็จแล้วหรอฮะ”ฮยอกแจสังเกตว่าชุดของอีกฝ่ายนั้นไม่ใช่ชุดยูโดอย่างที่หวัง เค้ากับลีทึกกะจะมาดูพี่ซีวอนซ้อมยูโดซะหน่อยหนะซิ ก้อแหมนะพี่ซีวอนหนะแชมป์ยูโดของมหาวิทยาลัยเชียวนะ
“อ่าาา....พี่ยังไม่ได้ไปซ้อมหรอก ฮยอก....พอดี.......เมื่อคืน...พี่เชียร์บอลดึกไปหน่อยหนะ...ก็..ก็เลย...ตื่นสายอ่ะ”บอกความผิดเสียงตะกุกตะกัก
“หน๋อยแหนะ..ไอพี่ตัวดี บอกแล้วใช่มั้ยห๊ะ ว่าอย่าตื่นสายๆ”ฮยอกแจว่าเสียงเขียว
“โอ๊ยๆๆๆ ฮยอกๆๆๆ ฮยอกจ๊าาา....พี่ขอโท๊ดดดด อย่า...อย่าหยิกๆๆๆ”ซีวอนได้แต่ร้องโอดโอยไม่กล้าเอามือฮยอกแจออกจาแขนล่ำๆของตน ส่วนลีทึกเมื่อเห็นภาพเจ้าของแชมป์ยูโดสองสมัยซ้อนมาโดนเพื่อนเค้าหยิกแขนแล้วร้องโอดโอย ก้อไม่รู้จะขำหรืออะไร จึงได้แต่ส่ายหัวยิ้มๆ
“พอเถอะฮยอกแจ ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ เราจะได้ไปดูพี่ซีวอนซ้อมไงหละ เนอะๆ”เข้าไปเขย่าแขนฮยอกแจอ้อนๆ ทำตาปริบตาปรอยออดอ้อนจนเพื่อนตัวเล็กใจอ่อนยอมปล่อยมือจากแขนของพี่ชายตัวโต
“พี่ซีวอนเอง ก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามาซ้อมซิฮะ”เกาะแขนเพื่อนไว้ พลางส่งซิกให้อีกคนหลบลี้หนีภัยไปเปลี่ยนเสื้อเปลี่ยนผ้า
โรงฝึกยูโด
ร่างบางสองคนกำลังนั่งอยู่ที่ริมขอบสนามที่ภายในกลางสนาม มีชายฉกรรจ์หลายคนกำลังฝึกซ้อมกันอย่างแข็งขัน สำหรับฮยอกแจที่ชินกับภาพของชายร่างยักษ์เหล่านั้นอยู่แล้วก็นั่งเงียบๆ มองดูคนโน้นคนนี้ฝึกไปเรื่อย นี่ถ้าไม่ติดว่าต้องนั่งเป็นเพื่อนลีทึกหละก็เค้าก็คงกระโดดลงไปฝึกด้วยอีกคน
“อ๊ะ!นั่นไง พี่ซีวอน มาแล้วๆ”ลีทึกสะกิดเพื่อนยิกๆเมื่อเห็นว่าร่างสูงสวมชุดยูโดเดินออกมาจากห้องที่เค้าคาดเอาเองว่าเป็นห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
“อืมมมม...เห็นแล้วจ้าๆ สะกิดอยู่นั่นแหละ ไม่เคยเห็นพี่ฉันรึไง”ฮยอกแจว่ายิ้ม ก่อนที่จะโดนลีทึกสะบัดหน้าใส่
ร่างสูงของซีวอน ยืดเส้นยืดสายอยู่สักพักก่อนจะหันไปออกแรงกับเป้าอันใหญ่ที่มีนถือไว้ให้ออกแรงเตะ ต่อย หลังจากนั้นซีวอนก็เดินไปหาร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์คนหนึ่ง พูดคุยอะไรกันสอง สามคำ ก่อนจะเดินไปที่กลางฟอร์ของสนาม ผู้คนอบข้างเริ่มหลีกทางออกเป็นวง
ทั้งคู่ยืนประจันหน้ากัน ชายที่ท่าทางดูมีอายุคนหนึ่งก้าวมายืนขั้นกลางระหว่างทั้งสองคน ก่อนจะเอ่ยให้ได้ยินกันทั่ว
“เคารพ” ทั้งซีวอนและชายร่างยักษ์คนนั้นก้มหัวให้กัน ก่อนที่ชายชราจะถอยออกห่างไปจนชิดขอบสนาม
“เริ่ม!!” ทั้งซีวอนและร่างยักษ์พุ่งเข้าปะทะกันมือทั้งสองฝ่ายต่างบีบรัดแขนของฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ และพยายามใช้แรงจะยกตัวอีกฝ่ายให้ลอย
ซีวอนกัดฟันแน่น หมอนี่ตัวใหญ่กว่าเค้าถ้าจะให้จับทุ่มคงทำได้ยาก ขายาวเกี่ยวพาดตะหวัดเป็นวงไปกับขาของชายหนุ่มผิวสีเข้ม จนเป็นเหตุให้ฝ่ายนั้นเสียหลักล้มลง ซีวอนรวบรวมแรงกระชากคอเสื้อ และเสื้อบริเวณเอวของร่างยักษ์ก่อนยกขึ้นและจับทุ่มลงกับพื้นสนาม ที่มีแผ่นยางไว้รองรับ
.
.
.
.
“อ้าว น้องลีทึก แล้วฮยอกแจหละครับ”ซีวอนที่เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับชุดที่ใส่มาตอนแรก
“ฮยอกแจบอกว่าจะไปเอาของว่างหนะฮะ ก็เลยจะให้ผมกับพี่ซีวอนไปนั่งรอที่ซุ้มกล้วยไม้ก่อนหนะครับ”แจกแจงรายละเอียดเสร็จก็ยิ้มจนเห็นฟันครบ 32 ซี่
เจ้าตัวคงไม่รู้ว่า รอยยิ้มนั้นได้ไปกระตุกใจใครบางคนจนเต้นตึกตักไม่เป็นท่า
“อ่ะครับ งั้น..เราไปกันเลยดีกว่า”ซีวอนว่า ก่อนที่จะผายมือออกน้อยๆให้อีกฝ่ายได้เดินก่อน (ใครที่ดูhuman body EP.1แล้วจะเข้าใจว่าทำไมเราถึงเขียนให้วอนผายมือ 555 +)
ลีทึกก้มหัวน้อยๆด่อนจะเดินนำออกไป ในใจก็ไม่รู้ทำไม....ถึงอยากจะให้เส้นทางนี้ ยาวไกลออกไปเรื่อยๆ
...ไม่มีปลายทาง
...ไม่มีคำว่าจุดจบ
...ไม่มีคำว่าสิ้นสุด
...มีแต่คำว่า..”ตลอดไป”..
..........ทำไมกันนะ???
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
มาต่อแล้ววว ว ว วว ว ช้าไปมากมายยย ย ย
ขอโทดนร้า อืม มม ม คอนเอสเจ ใครไปมั่งอ่า?
เรื่องตอนที่ สู้ กันอ่ะ เขียนไม่ค่อยดีเลย ขอโทดนะ เราไม่ค่อยถนัดแนวนี้อ่ะ
อ้อ เปิดๆเทอมกันแล้ว ตั้งใจเรียนนะ สุสุครับทุกคน
ปล.ถึงใครบางคนที่บอกว่าจะไม่โทรหาเราTT เราอัพแล้วนร้า
อย่าเปี่ยนนะ ขอโทดที่อัพช้า งี๊ดๆๆ ก้อคอมมันเสียนี่!!~
ความคิดเห็น