ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Fic[SJ&TVXQ]my chicken little...(yaoi)

    ลำดับตอนที่ #15 : Speacail Part 3: HBD 2 Sungmin

    • อัปเดตล่าสุด 3 เม.ย. 52


    post 21/2/51

    edit 03/4/52

     

     

    Speacail Part 3:   HBD  2  Sungmin

     

    .......

     

    ฉัน คนที่เธอบอกว่ารัก 

    ฉัน คนที่ต้องการเพียงเธอ


    ฉัน คนที่ต้องการการเข้าใจ 

    ฉัน คนที่ต้องการบอกความรู้สึก 

    ฉัน คนที่ไม่เข้าใจคำว่ารัก


    แค่ ฉันต้องการเธอดูแล 

    เธอ ที่บอกว่ารักฉัน


    แต่ ไม่เคยเข้าใจกัน ไม่เคยดูแลกัน 

    ฉัน อยากเชื่อในทุกสิ่งที่เป็นเธอ


    แต่ มันขัดกับความเป็นจริงเหลือเกิน 

    สิ่งที่นายทำ กับสิ่งที่นายบอก


    รู้ไหมฉันคิดถึงนายตลอดเวลา 

    แต่สิ่งที่ฉันได้คือกลับมาคือความว่างเปล่า

     

    ……..….



    ...........................


     

    …………………………..



    หิมะสีขาวโปรยปรายลงมาอย่างอ้อยอิ่งจากท้องฟ้าสีหม่น...ชวนหม่นหมอง เหมือนกับจิตใตใครบางคน...

     


    ก๊อกๆ

     

    “ฉันเข้าไปนะ ฮยอกแจ”เสียงของซองมินร้องบอกก่อนจะเปิดประตูเข้าไปทั้งที่ยังไม่มีเสียงตอบรับ

    หลายวันมานี้ ฮยอกแจ แถบจะไม่พูดเลยซักคำก้อว่าได้

    จากคนที่เคยร่าเริง   สดใสราวกับพระอาทิตย์

    บัดนี้กับหมองเส้ายิ่งกว่าสีของฟ้ายามนี้เสียอีก....

     

     

    ..........นาย  ทำอะไรลงไปกับเพื่อนฉัน นายรู้ตัวรึป่าว??  ว่านาย...ทำลายดวงอาทิตย์ ทำลายหัวใจ

    .....ของนายไปซะแล้ว   นานแค่ไหนกัน  กว่านายจะได้เค้ากลับคืนมา   จะมีวันรึป่าว??



    ......”ฮันคยอง”......

     




    “นายลงไปทานข้าวหน่อยเถอะนะ ฮยอกแจ”ซองมินพยายามพูดเกลี้ยกล่อมฮยอกแจ  หลายวันมานี้ฮยอกแจแถบจะไม่กระดิกตัวเลยก้อว่าได้  วันๆก้อไม่ทำอะไรนอกจากนั่งเหม่อลอย..

     

    บอกให้กินข้าวเท่าไหร่ก้อไม่ยอมกิน  ขนาดเค้ายกมาถวายถึงที่แล้วยังกินแค่ 2-3 คำแล้วก้อรวบช้อนบอกว่าอิ่ม..

     


    นั่นแถบเป็นคำแรกในรอบวันที่ฮยอกแจพูดหลังจากที่ปล่อยโฮออกมาเรื่องฮันคยอง

    และอีกหนึ่งประโยคสั้นๆที่ฮยอกแจพูดก้อคือ...”บอกให้เค้ากลับไป”

     


    ....

    ...........

     

     

    จะว่าไป...หน้าหนาวนี้  คงมีใครหลายคนที่ต้องทนเจ็บปวดเหมือนผม...ใช่ไหมฮะ..แม่ พ่อ

     

    ....( ~you are the one โอ จิก นอ มา นี แน ซารัง you are the sun ตา ซือ ฮี คัม ซา โอน มี โซ you are my love~ )....

     

    “ฮัลโหล  ซองมินพูดครับ”มือบางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงและกรอกเสียงลงไป

     

    ///ซะ...ซองมินครับ  ยะ..แย่แล้วๆๆ ไอ้ฮัน   ไอฮันมัน....///ปลายสายเอ่ยตะกุกตะกัก

     

    “เกิดอะไรขึ้นคยูฮยอน  พูดให้รู้เรื่องหน่อยซิ  แล้วทำไมเสียงอะไรมันดังอย่างนั้นหละ”ซองมินพูดเสียงดังขึ้นเมื่อเสียงคล้ายหว๋อรถพยาบาลดังมาจากอีกฝากหนึ่งของปลายสาย

     

    “ไอฮันๆ  ไอฮันมันถูกรถชนครับ”ปลายสายกล่าวมาอย่างตื่นตระหนก  แต่มันก้อคงไม่มีมากเท่าอีกฝากของผู้ร่วมสนทนา

     

    “อะไรนะ!!!! ฮันคยองถูกรถชน!!!   มันเกิดขึ้นดะ....”

    ยังพูดไม่ทันจบ  เครื่องมือสื่อสารบางเชียบก้อถูกคนที่นั่งเหม่อมาตลอดหลายวันคว้าไปซะก่อน

     

    “คะ...คยูฮยอน  ฮันคยองเปนอะไร กะ..เกิดอะไรขึ้น”น้ำเสียงเบาหวิวอย่างถามอย่างสั่นระริก

     

    .......

     

    ................

     

    ...........................

     



    โรงพยาบาลโซล

     

    ฮยอกแจและซองมินก้าวเท้าอย่างเร่งรีบไปตามทางเดินจนเกิดเสียงดัง  นางพยาบาลบางคนหันมามองด้วยสายตาตำหนิ  แต่ร่างบางทั้งสองก้อไม่ได้ใส่ใจกับสายตาหลายคู่นั้น

     

    “นะ.. นั่นไง  ห้องนั้น”ซองมินกวาดตามองไปตามป้ายห้องก่อนจะรีบวิ่งไปยังห้องนั้น

     


    ฮยอกแจวิ่งตามด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ขาเรียวสั่นระริกอย่างห้ามไม่อยู่

     

    ตั้งแต่ในรถที่นั่งมาร่างกายบอบบางนั้นสั่นอย่างห้ามไม่อยู่  มือบางสอดประสานกันไว้ที่หน้าอกตลอกเวลา ราวกับสวดอ้อนวอน ของร้องต่อพระผู้เป็นเจ้า

     

     

    ....ขอร้องเถอะฮะ  พระองค์  ได้โปรดอย่าพรากฮันคยองไปจากผม  ได้โปรดอย่าพรากคนที่ผมรักไปจากผม  อย่าพรากเค้าไปจากผม  ขอร้องหละฮะ  พระองค์....

     

    ฮยอกแจได้แต่อ้อนวอนพระผู้เป็นเจ้า  เมื่อขาเพรียวก้าวเข้ามาในห้องสีขาวขนาดใหญ่  ร่างสูงของใครบางคนนอนสงบนิ่งอยู่บนเตียงนอนขนาดไม่ใหญ่นักมีสายระโยงรยางค์เต็มตัวไปหมด 

    ร่างของใครบางคนที่ทำให้เค้าเจ็บปวดแถบลืมหายใจ

    ร่างของใครบางคนที่ทำให้เค้าคิดถึงแทบขาดใจ ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมา



    .........

     

    …………

    คยูฮยอนค่อยๆดึงซองมินออกมาจากห้องสีเหลี่ยมกว้างๆนั้น  โดยที่ซองมินก้อไม่ได้ขัดคืนแต่อย่างใด  ทั้งสองร่างพากันมานั่งที่ ค๊อฟฟี่ ช้อป ในชั้นล่างของโรงพยาบาล

     

    “เอ่อ..ซองมินครับ ถ้าผมบอกอะไรไป  ซองมินจะโกรธผมมั้ยครับ??”คยูฮยอนบอกด้วยน้ำเสียงที่ติดจะมีแววลังเลและกังวล

     

    “มีอะไรหรอ คยูฮยอน??”ซองมินถามเอียงคอ 45 องศาเล็กน้อยพอน่ารัก....



    “เอ่อ คือว่า.........”

     

     

    *-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

    แหะๆอิตาคยูมีเรื่องอะไรจะบอกนู๋มินนร้า....

    อิอิ

    เอาไว้ติดตามตอนหน้านะเคอะ 5555+

    อ่านะตอนของซองมินไม่จบซักที(ยิ่งแต่งยิ่งยาว เซงเปด(ว่ะ))

    เราเลยไม่รู้ว่าจะทำไงดี  คือจะถามว่า จะลบทิ้งไปเลยมั้ย???

    คือจิงๆตอนของอิตาป๋าฮันก้อรอจ่อคิวอยู่เหมือนกันอ่ะนะ

    ก้อกัวว่ามันจะเลยไปเรื่อยๆและไม่ได้แต่งกันซักที

    ก้อเลยอยากถามความเห็นกันหน่อย

    แล้วก้อที่มีคนมาเม้นท์บอกว่า”ใช้ภาษาเอ็มเยอะไปหน่อย”

    ก้อขอโทดด้วยนะฮะเดี๋ยวจะพยายามปรับปรุงนะฮะ

    ขอโทดจิงๆฮะ

     

    ปล.ไม่มีใครเม้นท์เลย  เส้าอ่ะ  ช่วยๆเม้นท์กันหน่อยซินะๆๆๆ

    เอาแบบประโยคสั้นๆก้อได้นะคุนคนสวยทั้งหลาย  แบบว่า

    “อ่า  อัพๆมาต่อไวๆ”แค่เน้ก้อด้าคร๊าบบบบ

    **คนเขียนกระหายเม้นท์ -*-

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×