don’t [neglectful] love,,yaoi[sj+tvxq]

ลำดับตอนที่ #6 : part 3 : i'm late!!!...

อ่า...เพื่อนๆหลายคนคงจะงงกันเรื่องนามสกุลอิตาไก่ปาร์ค

อยากบอกว่าถูกแล้วนะฮับ เพราะเด๋วมิกกะแจเปงเพ่น้องกัน อะเค๊นร้า

มาต่อๆ

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

......จุนซู......

จุนซูหรอ  คิมจุนซู อืมม ม ม...ชื่อคล้ายเจ้าโลมาเลยแหะ

ใบหน้ากลมใสผุดขึ้นมาจากความทรงจำครั้งเด็ก แม้จะเลือนรางไปบ้างแต่ก็ยังจำได้ดี เสียงหัวเราะสูงๆคล้ายปลาโลมาที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัว แถมยังกริยาท่าทางที่ช่างพูด ช่างจำนันจาแสนเจื้อยแจ้วนั่นอีก....คิดถึงนายจังเลยจุนซู สิบกว่าปีแล้วนะที่ไม่ได้เจอนาย

คิดถึง....เหลือเกิน....

เค้าจำได้ว่าตอนเด็กๆนั้นเค้าจะโดนเจ้าเด็กอ้วนนิสัยไม่ดีแถวบ้านแกล้งอยู่เสมอ แต่ทุกครั้งก็จะมีจุนซูคอยมาช่วยเค้าเอาไว้เสมอ  ถึงจะตัวเล็กแต่หมัดหนักใช่เล่นนะจุนซูหนะเพราะเจ้าตัวเป็นคนที่ชอบเล่นกีฬา โดยเฉพาะฟุตบอลหนะ ไม่ต้องบอก  เรียกว่าคลั่งไคล้เลยจะดีกว่า  

ภาพจางๆในความทรงจำที่จำได้เกี่ยวกับเพื่อนเสียงโลมาคนนี้ ก็คือรอยยิ้มที่สดใส เหมือนดวงตะวัน รอยยิ้มของจุนซูมักจะมอบพลังแล้วก็ความอบอุ่นให้แก่เค้าเสมอ ไม่ว่าจะโดนแกล้งจนเจ็บยังไง ขอแค่จุนซูเดินเข้ามาปลอบ ลูบหัวเบาๆ กอดเค้าแน่นๆพร้อมบอกว่าอย่าร้องไห้นะแล้วก็ยิ้มให้เค้า มันจะทำให้เค้าหยุดร้องไห้ไปเสียทุกครั้ง

เข็มนาฬิกาเดินต่อไปอีกไม่เท่าไหร่เครื่องดื่มที่ถูกสั่งก่อนหน้านี้ก็ถูกยกมาเสิร์ฟ

“เอ่อ ขอโทดนะครับ ผมขอสั่งอะไรเพิ่มนิดหน่อยได้มั้ยครับ?”ยูชอนถามกับพนักงานที่ยกเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ  พนักงานหนุ่มพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมคลี่ยิ้มก่อนจะเดินไปหยิบเมนูมาส่งให้ร่างสูงที่นั่งตรงข้ามเค้า ร่างสูงพลิกดูมันไม่กี่ทีก่อนเอ่ยสั่ง

“ขอเค้กแยมส้มแล้วก็ออเร้นจ์สมูท เพิ่มวิปครีมด้วยนะครับ”

ฮยอกแจแอบแปลกใจที่คุณจุนซูซึ่งเค้าคิดว่าคงเป็นคนพิเศษของนักร้องชื่อดังตรงหน้านั้น มีความคล้ายกันมากกับจุนซูเพื่อนวัยเด็กของเค้า

.........ชอบกินส้มเหมือนเจ้าโลมาเลยแหะ..........

หลังพนักงานหนุ่มโค้มตัวไปไม่นานเสียงประตูร้านเปิดก็ดังขึ้น พร้อมการมาถึงของบุคคลอีกคน

ร่างเล็กในสไตล์ชุดที่ทะมัดทะแมง ดูคล่องแคล่วเดินเข้ามา มองซ้ายมองขวาไม่กี่ทีก็เดินตรงเข้ามาที่โต๊ะของพวกเค้า

“HI ! Yoochunny~…”เมื่อมาถึงที่โต๊ะก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงนั่งลงข้างร่างสูงทันที

“หวัดดีค่ะคนเก่ง เป็นยังไงบ้างคะ เมื่อคืนคงนอนดึกซิท่า เมื่อเช้าผมเห็นหนังสือพิมพ์ในห้องสมุดลงข่าวเรื่องการชนะของทีมโปรดคุณแหนะ”ว่าพลางจับจมูกอีกคนส่ายไปส่ายมา

“ใช่ฮะๆ ยูชอนเมื่อคืนผมอุตส่าห์ถ่างตานั่งกินกาแฟดูแหนะ...”พูดพลางทำสีหน้าจริงจังซึ่งมันดูน่ารักน่าขันเสียมากกว่าในสายตาผู้มอง

~you are the one โอ จิก นอ มา นี แน ซารัง you are the sun ตา ซือ ฮี คัม ซา โอน มี โซ you are my love~

เสียงโทรศัพท์ของคนที่นั่งไร้ตัวตนอยู่นานดังขึ้น ฮยอกแจยิ้มแหยๆที่ไปขัดช่วงเวลาแห่งความหวานของคู่รักเข้า ก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตาค้นมือถือที่ใส่ไว้ในกระเป๋า ก่อนจะพงกหัวอย่างลวกๆแล้วเดินห่างออกไปเพื่อรับโทรศัพท์

จุนซูมองตามบุคคลปริศนาที่นั่งฝั่งตรงข้ามเค้าที่เดินเร็วๆออกไปรับโทรศัพท์นัยน์ตาเล็กเพ่งมองไปยังร่างบางนั้นอย่างหนัก

.....คุ้นชะมัด ใครนะ??.....

ไม่นานร่างบางนั้นก็เดินกลับมาที่โต๊ะอีกครั้ง คราวนี้จุนซูได้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้เต็มตา ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาเพ่งอะไรอีก ปากเล็กอ้าค้างอย่างตกใจ

....ใช่......ใช่จริงๆด้วย.....

.

.

“ฮยอกแจ.........”เสียงใสนั้นแผ่วเบาจนคล้ายปุยนุ่น ฮยอกแจที่มัวแต่เก็บเครื่องมือสื่อสารลงกระเป๋าก็เงยหน้าขึ้น...ได้เห็นไปหน้าใสนั้นชัดเจน

“จะ...จุนซู.......”ครางชื่ออีกฝ่ายแผ่วเบาไม่ต่างกัน รู้สึกเหมือนมีอะไรมาตีบตันที่ลำคอ ปากคอสั่นไปหมด น้ำใสๆมันรื้นขึ้นมาที่ดวงตา

“ฮยอกแจ!!..คนนิสัยไม่ดีหายไปไหนมาห๊ะ!....ฮึก....อึก....ฮืออออ...นายหายไปไหนมา...แง๊ๆ”จุนซูผุดลุกจากเก้าอี้เดินตรงมาหาฮยอกแจผลักไหล่บางแรงๆเข้าให้ทีนึงก่อนจะปล่อยโฮออกมาแล้วกอดเพื่อนรักไว้แน่น

“นาย...นายรู้มั้ย ฉันคิดถึงนายทุกวันเลยนะ....ฮือ..แล้ว..ละ..แล้วก็....เตรียมของขวัญให้นายทุกปีเลยด้วย....แต่นายก็ให้ฉัน....ระ...รอเก้อทุกปี...ฮึก...ฮือ....คนใจร้าย..ฮือๆ...หายไปไหนมาหนะ....ฮือๆ...อึก...นายรู้มั้ยไม่มีใครเล่นฟุตบอลกะฉันเลย....ฮึก.....แล้วก็ไม่มีใคร.....คอยซื้อส้มอร่อยๆมาฝากฉันด้วย....ไม่มีใครคอยสอนการบ้านฉัน...มะ...ไม่มี....ใครคอยเค้าข้างฉันด้วย...ไม่มีใครคอยปลอบเวลาถูกคุณแม่ตี...คุณแม่ดุด้วย....ฮึก...แง๊....ไอ่ไก้บ้า....ฮือๆๆ....ไม่มีใครไปเล่นน้ำทะเลกะฉันด้วย...โฮๆๆ...คนใจร้ายๆๆๆๆ....ฮึก...แง๊~~~”

.

.

“จะ...จุนซู...ฉันขอโทด..ขอโทดๆๆๆ..ฉันขอโทด ที่ไม่กลับมาฉลองวันเกิดกับนาย  ฉันขอโทดที่ทำให้นายต้องรอเก้อทุกปี....ขอโทดทีไม่อยู่เล่นฟุตบอลกะนาย....ขอโทดที่ไม่ได้อยู่คอยปลอบนาย...ฉันขอโทด...ขอโทด...ฮึก...อึก..ฮืออ อ อ...ฮึก...ขอโทดจุนซู ฉันขอโทดๆ”

คุณชายยูชอนได้แต่แอบอมยิ้มงงๆกับภาพตรงหน้า ถ้าจะให้คิดเอาเองก็คงจะเป็นว่า ที่รักของเค้ากะเจ้าเด็กตัวเล็กนี่คงเป็นเพื่อนกันมาก่อนอ่ะนะ แล้วก็คงพลัดพรากจากกันเป็นแรมปี พอกลับมาเจอกันก็เลยปล่อยโฮกันทั้งคู่

.....ในที่สุดเค้าก็เจอแล้วซินะ...สาเหตุที่จุนซูต้องนั่งทำหน้าเศร้าตลอดเดือนเมษายนของทุกๆปี แล้วก็กล่องของขวัญมากมายที่ถูกเก็บอย่างดีในห้องนอนของจุนซูนั่นอีก  เพราะเด็กคนนี้หรอกเหรอเนี่ย...เพื่อนตัวน้อยๆที่จุนซูเคยเปรยๆให้เค้าฟัง

.....ก้อนะ....หน้าเหมือนลิงผสมไก่อย่างที่จุนซูพูดจริงๆนั่นแหละ!!....

“หึๆๆๆ  ดูจมูกนายซิ แดงหมดแล้ว”มือกลมๆยกขึ้นบีบจมูกแดงๆของเพื่อนหน้าไก่ผสมลิงตามที่เคยบอกยูชอน

“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ!”พูดพลางเอื้อมมือไปบีบจมูกอีกฝ่ายแรง

“โอ้ย เจ็บนะ  ฮยอกบ้า”มือน้อยยกขึ้นลูบจมูกตัวเองป้อยๆ

ฮยอกแจอมยิ้มกับเสียงเล็กแหลมๆของจุนซูที่ไม่ได้ฟังเสียนาน  เวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็วจนไม่มีใครทันสังเกตุเข็มนาทีที่หมุนวนผ่านเลขสิบสองไปหลายรอบแล้ว

~someday I’ll lay my love on you . baby i don’t wanna lose in now ~

“ครับ...ผู้จัดการ”ยูชอนรับโทรศัพท์อีกครั้ง

-.................-

“ครับๆ  โอเคครับ ไม่เกินชั่วโมงผมจะไปถึงครับ...ครับสวัสดีครับ”

-..................-

“มีอะไรหรอยูชอน??”จุนซูเอียงคอถามอย่างน่ารัก

“พอดี ถึงเวลาที่ต้องไปถ่ายรายการ X-MAN  แล้วหน่ะค่ะ  บ่ายสองโมงครึ่งแล้ว ผมคงเข้าบ้านอีกทีตอนเย็นๆเลยหนะจุนซูจะเข้าไปที่ผมรึป่าวคะ?”แต่ยังไม่ทันที่จุนซูจะได้ตอบอะไร

“ห๊ะ!!สะ...สองโมงครึ่ง  ตายแล้ว!!! แย่แล้วฉันๆ...จุนซูฉันต้องไปก่อนนะส่วนนี่เบอร์ฉัน”หยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าแล้วจดลงใส่เศษกระดาษแถวนั้นอย่างรวดเร็ว

“ฉันมีธุระหนะ  ไปก่อนนะ ขอโทดที ไว้เจอกันใหม่นะ”พูดรัวใส่ก่อนจะรีบวิ่งออกจากร้านไป

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

อ่า........ตายหละซิ

ฮยอกแจกลับบ้านสาย ยย ย ย

เหอๆๆๆ  ๆ  จะเป็นอารายม๊ายเนี่ย??

คุคุ ม่ายรุ ติดตามต่อไปนะคับ

ขอบคุนที่เม้นท์นะคร๊าบ บ บบ บ

โหวตด้วยจะดีมากกก   ก ก ก ก