คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไม่มีชื่อตอนครับ ซอร์รี่อย่างเเรง คิดไม่ออก
เฮ้อออ อ ออ อ อ..... ข้าน้อยต้องขอโทดท่านผู้อ่าน
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
กึก กึก กึก
เสียงรองเท้าที่กระทบกับพื้นไม้ของเรือนศาลา ที่ยกระดับสูงขึ้น.....เรือนกล้วยไม้.....เป็นเรือนศาลาแปดเหลี่ยม เสาทั้งแปดต้นนั้นจะมีดอกสีเหลืองสดใสของดอกกล้วยไม้พันธุ์รองเท้านารี ที่นำเข้าจากประเทศไทย ตั้งอยู่ริมบ่อเลี้ยงปลาขนาดใหญ่ตรงกลางบ่อมีสะพานไม้สีเข้มไว้คอยให้เดินข้ามไปมา หรือขึ้นไปชมปลาก็ได้ด้วย รอบๆเรือนศาลานั้นเป็นพื้นที่สวนส่วนที่ใช้เพาะชำกล้วยไม้หลากหลายสายพันธุ์ แต่ส่วนใหญ่นั้นเป็นพันธุ์ที่นำเข้าจากประเทศไทย สีสันของดอกกล้วยไม้ช่วยขับให้ตัวเรือนศาลาที่มีสีอ่อนนั้นดูโดดเด่น...แต่ขึ้นชื่อว่าดอกไม้ก็ต้องมีช่วงเวลาร่วงโรย โดยเฉพาะเมื่ออากาศหนาวมาเยือนศาลาแห่งนี้จะเงียบเหงานัก เนื่องจากดอกไม้หลากสีที่เคยอวดดอกสะพรั่งนั้นต่างพากันร่วงโรย
ลีทึกหย่อนก้นพิงกับระเบียงของเรือนมือเล็กๆนั้นเอื้อมขึ้นไปโน้มกิ่งดอกไม้สีสดใสลงมา ก่อนจะสูดความหอมของมันเข้าไปจนเต็มปอด
ซีวอนมองภาพที่คนตัวเล็กกำลังทำนั้นด้วยสายตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึก
...แค่ได้มองก็สุขใจ
...ถึงจะได้แค่มองอยู่ในที่ๆแสนไกล
...แต่แค่นี้...กับผม
...มันก็ดีมากแล้วสำหรับผม
...ที่เป็นเพียงแค่คนธรรมดา
...คนธรรมดา .. ก็มีสิทธิได้แค่นี้แหละ
“ดอกกล้วยไม้สวยจังฮะ”หันไปยิ้มจนตาปิดให้กับพี่ชายเพื่อนอีกครั้ง
“สวยสู้ลีทึกไม่ได้หรอก”เผลอหลุดปาก
“ห๋าาา!!”ลีทึกร้องเสียงหลง....เมื่อกี้ว่าไงนะ...พี่ซีวอนชมว่าเค้าสวยอย่างนั้นหรอ!!!???...ถะ..แถม...แถมยังเรียกเราว่าลีทึกเฉยๆอีก...อ๋าาา~~อะไรกันเนี่ย...ทำไมแก้มมันร้อนไปหมดเลยอ่า...อ๊ากๆๆๆ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะสุขแล้วเลย...
“อะ..เอ่อ...”ซีวอนได้แต่ติดอ่างไม่รู้จะพูยังไงดี ส่วนร่างบางก็หน้าแดงจนลามไปถึงใบหู สองมือขาวบิดชายเสื้อไปมา
“มาแล้ววววว~~ รอนานมั้ย”เสียงไก่ๆของฮยอกแจดังแหวกอากาศมาก่อนตัว ซีวอนหันไปมองต้นเสียงก็พบว่าน้องชายสุดเอ็นดูของเค้านั้นถือขนมมาซะเต็มไม้เต็มมือ จนต้องเข้าไปช่วยถือ
“ว้าว..นั้นมันเค้กสตอเบอร์รี่ของโปรดฉันเลยนินา”ลีทึกแทบจะกระโจนเข้าหาเค้กสตอเบอร์รี่นั่นทันทีที่เห็น
“อ๊าๆๆ ลีทึกๆ ใจเย็นไว้แม่คู้ณณ เห็นมั้ยว่าฉันถือมาตั้งสามชิ้นหนะ เพราะฉะนั้นไม่มีใครแย่งนายกินหรอกน่า...”บ่นอย่างเอือมๆ เค้กสตอเบอร์รี่หนะ ก็ของโปรดเค้าเหมือนกันนั่นแหละน่า
“เอ่อ...พี่ขอบายดีกว่านะ”ซีวอนต้องแอบทำหน้าเบ้ในใจ เมื่อนึกถึงรสชาติเปรี้ยวๆหวานๆของเจ้าผลไม้มีแดงนั่น แล้วไหนจะครีมเลี่ยนๆนั่นอีก..บรึ๋ย แค่คิดก้อไม่เอาแล่ว
“555 ...งั้นก็เสร็จเรา!!”สองร่างบางประสานเสียงกันก่อนจะพากันหัวเราะเสียงใส ทั้งสองมะรุมมุตุ้มแย่งเค้กอีกชิ้นกันอย่างสนุกสนาน
.
.
.
.
“บ๊าย บายยยย....”ฮยอกแจโบกมือส่งเพื่อนรักอยู่ตรงหน้าเทอเรซจนรถ benz slk 200 สีเงินประกายมุขแล่นพ้นอาณาเขตรั้วตะกูลฮัน
ร่างของฮยอกแจรีบตรงขึ้นห้องของตัวเองทันที กะว่าจะไปหยิบของก่อนจะไปนั่งเล่นอ่านหนังสือที่ห้องสมุดสาธารณะ ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกันนักกับตัวคฤหาสน์ ไม่ว่าจะปั่นจักรยานไปหรือเดินไปเองก็ไม่ใช่เรื่องอยาก
ฮยอกแจสะพายกระเป๋าเป้ใบเก่งเดินเร็วๆลงมาจากห้องนอนชั้นบน แต่ยังไม่ทันจะก้าวขาพ้นประตูคฤหาสน์ก็เป็นอันต้องชะงักซะก่อน
“จะไปไหน?”ฮยอกแจแอบคิดในใจว่า น้ำเสียงกระด้างกับประโยคช่างแสนจะราบเรียบนั่นเป็นประโยคแบบไหนกันแน่ ระหว่าง คำถาม กับ คำสั่ง...??
“เอ่อ...จะออกไปข้างนอกครับ”ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ก็ทำได้แต่เพียงก้มหน้าจนเกือบจะชิดอกและตอบกลับเสียงอ้อมแอ้ม
“แล้วจะไปไหน?”คนถามยังคงรักษาความแข็งกระด้างในน้ำเสียงได้เป็นอย่างดี
“หะ..ห้องสมุดเฮงบกฮะ”
“สองชั่วโมง..”
“ฮะ?”ร่างบางเงยหน้าขึ้นถามอย่างงุนงง เผลอสบตากับร่างสูงก่อนจะต้องลรีบก้มหน้าลงตามเดิม
“ฉันให้เวลาสองชั่วโมง....ห้ามขาดห้ามเกิน...”ใบหน้าของฮันคยองก้มกระซิบจนติดใบหูเล็กก่อนจะกดสัมผัสร้อนลงกับหูบางราวกับย้ำเดิมและส่งความนัยถึงคำสั่งนั้น ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงคนอีกคที่แก้มแดงระเรื่อด้วยความอาย
.
.
.
“แห่กๆๆ”ฮยอกแจหอบน้อยๆหลังจากที่พยายามวิ่งมาให้ถึงห้องสมุดเร็วที่สุด ตอนแรกว่าจะขี่จักรยานออกมาซักหน่อย แต่สาวใช้ในบ้านดั๊นนน..เอาออกไปซื้อของข้างนอกอีก
“อื้อ...อ๊ะ”เดินอยู่ดีๆก็ไปชนคนเข้าซะแน่ะ
“ขอโทษฮะ ผมช่วยเก็บ”ฮยอกแจรีบช่วยเก็บตำรับตำราเล่มหนาหลายเล่มก่อนจะส่งคืนให้เจ้าของ “ผมต้องขอโทษนะฮะที่ไม่ทันมองจนชนคุณเข้า”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองก็ไม่ทันระวังเหมือนกัน”ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งตอบ ชายหนุ่มสวมแว่นเรย์แบรนด์สีชาที่ฮยอกแจจำได้ว่าเค้าเห็นมันเพิ่งจะออกวางขายเมื่อ2-3วันที่แล้วนี่เอง....ท่าทางจะเป็นคนในหมู่บ้านเศรษฐีที่อยู่ห่างจากที่นี่ไป 4 ถนน แต่จะว่าไปหน้าตาของหมอนี่มันก็คุ้นๆอยู่นา...
“อย่างนั้นก็เถอะฮะยังไงผมก็ต้องขอโทษจริงๆนะฮะ”ฮยอกแจก้มหัวขอโทษบุรุษผู้นั้น แต่พอเงยหน้าขึ้นก็เหลือบไปเห็นนิตยสารวัยรุ่นที่วางอยู่ที่ชั้นใกล้ๆนี่ซะก่อน ถ้าแค่หนังสือธรรมดาหนะคงไม่เป็นไร แต่...คนที่อยู่บนปกนี่ มันดันหน้าตาเหมือนกับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเค้า...อย่างกับจะหลุดออกมาจากหนังสือเอง
“อ๊ะ...คุณ...คุณ คิม ยูชอน นี่!!”ฮยอกแจเผลอตะโกนซะเต็มเสียง ก่อนจะโดนเจ้าของชื่อเอามืออุดปากเข้าให้
“ผมเอาคาปูชิโนครับ”ร่างสูงที่สวมแว่นเรย์แบรนด์สั่งก่อนจะส่งเมนูคืนให้พนักงานแล้วหันไปถามอีกคนที่นั่งด้วยกัน
“อืม...ขอ สตอเบอร์รี่ มิ้ลค์เชคคลับ”ร่างเล็กส่งเมนูคืนพนักงานก่อนจะยิ้มขอบคุณคนที่พาเค้ามาเลี้ยง
“ขอบคุณคุณยคิม มากนะครับ ไหนจะเรื่องลายเซ็น เรื่องหนังสือ แล้วยังพาผมมาเลี้ยงอีก”ฮยอกแจยิ้มอายๆ
“ไม่เป็นไรหรอก ยังไงฮยอกแจก็แฟนคลับผมคนนึงนี่ครับ เรียกยูชอนหรือ มิคกี้ดีกว่าครับ”ชายหนุ่มโปรยยิ้มเท่ห์จนฮยอกแจหน้าแดง “ว่าแต่ ฮยอกแจอายุเท่าไหร่แล้วหละ?”
“ 19 ครับ”
“อืม...เข้ามหาลัยแล้วซิเนอะ อยู่ปี่หนึ่งซินะ”
“ฮะ...ได้ข่าวว่าคุณยูชอนก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว..เอ่อ..ไม่ทราบว่าจะพอบอกได้มั้ยฮะ ว่าที่ไหน...แล้วก็.....ปีอะไรฮะ”
“ฉันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยโซลหนะ แต่ว่าแผนกอินเตอร์นะ วิศวะฯ นาโนหน่ะ ปี2เอง ยังไม่แก่เท่าไหร่ 555”
~someday I’ll lay my love on you . baby i don’t wanna lose in now ~
“โยบอโยเซโย” เสียงทุ้มมีเสน่ห์กรอกลงไปตามสาย
-..........-
“ครับ จุนซู มีอะไรรึป่าว?”
-...........-
“ผมอยู่ร้านเดิมครับ ยังไม่ต้องเลี้ยวรถเข้าบ้านผมนะครับ มาที่นี่ก่อนดีกว่า”
-...........-
“โอเคครับ แล้วเจอกัน”
-...........-
“บ๊าย บายครับที่รัก”ยูชอนวางสายโทรศัพท์ก่อนจะเก็บเครื่องสื่อสารสุดทันสมัยของเค้าลงกระเป๋ากางเกงยีนส์
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
โอเคครับ เอาไปแค่นี้ก่อน กะตอนไร้สาระ และไร้ชื่อ
ขอบคุนครับ
เม้นท์หน่อยนะฮะ
บะบายยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น