คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 : The Differ 100%
Part 2 : The Differ
พาร์ทสอง – ความเหมือนที่แตกต่าง
ปัจจุบัน เกาหลีใต้
ก๊อกๆๆๆ...
“เข้ามา”เสียงขานรับจากภายในก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดออกคนที่เพิ่งก้าวมาในห้องนั้นก้มหัวอย่างนอบน้อม ก่อนจะยกถ้วยชาและกาน้ำชาที่ภายในบรรจุน้ำชาอย่างดีจากเมืองจีนบ้านเกิดของผู้เป็นนายวางลงบนโต๊ะไม้ ทุกอย่างในชุกน้ำชานั้นสะท้อนถึงราคาของมันได้เป็นอย่างดีว่าไม่ใช่ถูกๆแน่นอน
แขนยาวเอื้อมหยิบถ้วยชาที่มีของเหลวสีน้ำตาลใสกระเพื่อมอยู่ไม่น้อยไปกว่าครึ่งแก้ว
“ไปเล่นกู่เจิ้งให้ฉันฟังที่ซิ....ฮยอกแจ”เสียงทุ้มเอ่ยออกเสียง ร่างบางรับคำก่อนจะเดินไปยังเครื่องดนตรีไม้ที่ถูกวางไว้ชิดด้านหนึ่งของห้อง
ภายในห้องนั้นถูกตกแต่งสไตล์จีนแท้ที่มุมห้องข้างหน้าต่างถูกประดับตกแต่งด้วยช่อกฤษณาช่อสวยที่ถูกจัดแต่งอย่างประณีตบรรจง พรมพืนหนาถูกทักทอด้วยเส้นไหมชั้นดีถูกวางรองได้เครื่องดนตรีไม้ มือบางค่อยๆกรีดกรายลงสายของเครื่องดนตรี เสียงใสของเครื่องดนตรีกังวานไปทั่วจนใครที่ก็ตามที่ได้ยินถึงต้องหยุดฟังเสียงไพเราะนั้น
เนิ่นนานที่ทั่วบริเวณปกคลุมด้วยเสียงใสของกู่เจิ้ง ในที่สุด...ท้วงทำนองอันยาวนานก็ค่อยๆช้าลงจนหยุดนิ่งในที่สุด...
ไพเราะ.....
ราวกับถูกรังสรรค์ด้วย...
ท่วงทำนองแห่งชาวสวรรค์...
แต่หน้าเสียดาย...
ที่พระเจ้ามิได้สดับซึ่งเสียงนั้น...
เพราะไม่ว่ายังไง...
นางฟ้าตัวน้อยนี้คงไม่มีวันได้กลับขึ้นสวรรค์...
เพราะไม่ว่ายังไง...
ซาตานอย่างเค้า...
ก็จะทำทุกวิถีทาง...ที่จะชุดรั้ง
นางฟ้าตนนี้เอาไว้ในอ้อมกอด...
ไม่ว่าวิธีใดก็ตาม...
นางฟ้าตนนี้จะไม่มีวันจากเค้าไป...
ไม่มีวัน....
ร่างบางยังคงนั่งนิ่งอยู่กับที่ไม่มีทีท่าว่าจะขยับเขยื้อนไปไหน จนเสียงทุ้มเอ่ยเรียกให้เข้าไปหานั่นแหละจึงได้ขยับตัว กายนั้นมาหยุดยืนด้านข้างของร่างสูง
ก่อนจะทันตั้งตัวร่างทั้งร่างก็เซถลาไปนั่งอยู่บนตักของคนที่นั่งอยู่ก่อนเสียแล้ว
“อ๊ะ” ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ และคงจะไม่แดงมากขึ้นถ้าคนตัวใหญ่ไม่เอาใบหน้าคมมาซุกไซร้ซอกคอขาวๆของตน “เอ่อ....คุณฮันคยองครับ”
“หือ?? มีอะไรอย่างนั้นหรอ?”ว่าไปปากหนาก็ไม่อยู่สุข ดูดเลียเสียจนซอกคอขาวเปลี่ยนสีเรื่อยจนขึ้นมาถึงติ่งหูเล็ก ฟันคมกัดเนื้อเล็กตรงนั้นอย่างไม่ออมแรง จนร่างบางต้องกัดปากแน่เพื่อไม่ให้เสียงร้องของตนสร้างความรำคาญให้แก่นายเหนือหัว มือบางกำขากางเกงจนแถบจะขาดออกจากกันเมื่อ มือหยาบเริ่มบีบเฟ้นแท่งเนื้อกลางลำตัว
“อยะ...อย่าครับ”เสียงเล็กๆพยายามเอ่ยห้าม
“หึ ..นายลืมอะไรไปมั้ง ฮยอกแจ”ยิ้มเหยียดหยามถูกแต่งแต้มบนใบหน้าหล่อ
“ว่านายไม่มีสิทธิ์..ไม่มีสิทธิ์ ใดใดทั้งนั้น แม้ตัวของนายก็เป็นของฉัน จำไม่ได้รึไง!!!!!”ว่าพลางกดย้ำส่วนปลายของแท่งเล็กนั้นอย่างแรง
“อื๊อออออ..”เสียงลากยาวในลำคอ ร่างบางบิดเร่าต่อความเจ็บกระสันที่ได้รับ ปากบางเผยอหอบแฮ่กอย่างคนขาดอากาศ
“อ๊ะ..อ๊ะ อืม..”เมื่อจังหวะมือถูกเร่งขึ้น เอวบางส่ายไหวตามจังหวะมือใหญ่อย่างบลิดพลิ้วคุ้นชิน หน้าหวานเริดขึ้น สะโพกบางที่ส่ายไหวบดเบียดเข้ากับแกนกายของอีกคน
ร่างบางรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ตื่นตัวอยู่ภายใต้
“อึก.. อะ คะ..คุณฮันคยองครับ..ผะ..ผมไม่ไหวละ..แล้ว ขะ..ขอ..”ได้แต่กล่าวค้างคาไว้ ได้แต่ใช้การกระทำเป็นตัวบ่งบอก สะโพกบางแนบชิดลงไปกับหน้าตักหนา บดเบียดอย่างถึงพริกถึงขิง...ไม่กล้าขอ...ไม่กล้าเรียกร้อง...เพราะเค้ามันไม่มีสิทธิ์!!
“หึ..นายนี่ร่านจริงๆนะ”ยิ้มถากถางถูกแต่งแต้มบนใบหน้าหล่อร้ายนั้นอีกครั้ง
“แต่ก็นะ..ในเมื่อคนร่านๆอย่างนาย อุตส่าห์ขอฉันทั้งที..จะไม่จัดให้ ฉันก็คง.......ใจร้ายไปหน่อยมั้ง?? จริงมั้ย? หึ”มือใหญ่ปลดซิปกางเกงชั้นดีลงอย่างไม่รีรอ แท่งสีสดโผล่ออกมาทักทายอากาศภายนอก ช่องทางร้อนถูกนิ้วยาวส่งเข้าไปภายใน ความคับแน่นที่ไม่ว่ากี่ทีก็ยังคงทำให้หฤหรรษ์ทุกครั้งที่สอดใส่
*-*-*-*-*-*-*-*50%*-*-*-*-*-*-*
นิ้วยาวนำทางเข้าไปในโพรงร้อน พลางแหวกพลางหุบ แหวกว่ายอยู่ภายในอย่างคุ้นชิ้น
“อ๊ะ....อ๊า..อ๊ะ..อื้ม... อ๊ะ...คุณ..คุณฮัน...คยอง..อึก”ร่างเล็กครางกระเส่าเมื่อนิ้วของอีกฝ่ายไปกระตุ้นโดนจุดกระสันต์ภายในอย่างแรง ใบหน้าหวานซบลงกับอกแกร่งอย่างไร้แรงต่อต้าน
“อื้มมมมม......”เสียงต่ำดังออกมาเบาๆจากลำคอร่างสูง
“อ่าห์...ของนายก้อยัง...ร้อนแล้ว...แน่น เหมือนเคยเลยนะ..............ฮยอกแจ”ฮันคยองกล่าวก่อนจะกระชากนิ้วออกก่อนจะใส่เข้าไปใหม่ถึงสี่นิ้ว
“อ๊าาาา...ฮ๊าห์...อะ..คุณ..”
“เรียกชื่อฉัน...เดี๋ยวนี้!!”กระชากเสียงสั่งคนตัวเล็กอย่างมีน้ำโหก่อนจะกระแทกนิ้วของตนเข้าไปในช่องทางนั้นแรงๆราวกับจะลงโทษที่อีกคนอึกอักชักช้า
“อึก..อะ...ฮัน..ฮัน..ฮันคยอง”ร่างเล็กครางชื่ออีกฝ่ายเสียงสั่น ตอนนี้ภายในถูกอัดกระแทกด้วยนิ้วของร่างสูง จนเจ็บไปหมด แต่ในความเจ็บปวดนั้น เค้าก็ไม่ปิเสธด้วยว่ามันมีความสุขอยู่ด้วย
สุข........ที่เกิดจาก...........คนที่เค้ารัก
.....เกิดจาก.........ฮันคยอง
คนที่รัก................สุดหัวใจ
.........
.........
ผมรักคุณฮะ......คุณฮันยอง
“อ๊ะ..ฮัน”ร่างของฮยอกแจเป็นอันต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อนิ้วในกายนั้นถูกกระชากออกก่อนจะถูกแทนที่ด้วยสิ่งที่ใหญ่โตกว่านั้น ใหญ่จนทำให้รู้สึกอึดอัด
“อึด...อัด..”พูดเบาๆราวกับคนเพ้อ ฮันคยองจับฮยอกแจให้นั่งหันหน้ามาทางเค้าแทนที่จะตะแคงข้าง
“อื้อออออออออออ.........”ฮยอกแจครางเบาๆราวกับลูกแมวช่างออดอ้อน แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอร่างสูงก่อนจะสบตากับอีกฝ่าย แล้วก็ต้องเบือนสายตาหนีเมื่อพบกระความกระหายในดวงตานั้น ร่างเล็กค่อยๆยกตัวขึ้นก่อนจะทิ้งตัวลงมา ทำอย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมา ก่อนที่จังหวะจะถูกเร่งขึ้นด้วยฝ่ามือหนาที่มารั้งสะโพกเข้าไว้และจัดการเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
“อ๊ะ...อึก....อ่าาาห์...อ๊ะ...อ๊า..งฮันคยอง...อึก”ร่างบางครางกระเซ่าเริดหน้าขึ้นหอบหายใจถี่ๆ
ร่างสูงก้มลงกัดยอดอกสีหวานที่ส่ายไปมาล่อตาล่อปากเค้าให้อยากจะกัดแรงๆซักที สองที
“อึก...อะ..อ๊า”อยอกแจบดเบียดหน้าอกเข้ากับริมฝีปากร้อนนั้นอย่างจงใจ
ปลายลิ้นร้อนกำลังทำให้เค้าลุ่มหลงในกิเลสครั้งนี้
ปลายลิ้นร้อนๆนั้นที่ทำให้เค้าลุ่มหลงในกามรมณ์จนถอนตัวไม่ขึ้น
ปลายลิ้นร้อนทำให้เค้าแทบจะคลั่งตายเพราะความหวาบหวามของมัน
ฮันคยองละออกจากเจ้าตุ่มเล็กที่แข็งสู้ลิ้น ก่อนจะประกบปากแนบเนื้อลงกับริมฝีปากบาง ในขณะที่ช่วงล่างก็เร่งซอยถี่ยิบเพื่อปลดปล่อยความต้องการ
“อ่าาาาาห์...ฮยอกแจ....อืมมม”เสียงครางกระหึ่มในลำคอของคนตัวโต มือหนาเร่งจังหวะรักขึ้นเรื่อยๆตามปรารถนาของใจตัว
“อ๊ะ....จะ..จะ...ปะ.......อ๊าาาาาา..”น้ำนมสายยาวถูกฉีดเลอะเปรอะปื้นเสื้อราคาแพง ฮัคยองเองก็อปลดปล่อยจนของเหลวนั้นเอ่อล้นออกมาจากโพรงร้อนนั้น
“นานเท่าไหร่แล้วนะ...ฮยอกแจ”ปากหนากดจูบหนักที่ใบหูขาวก่อนที่ลิ้นร้อนจะโลมเลียมันจนเปียกชุ่มไปด้วยน้ำใสๆ
“ที่ฉัน....ไม่ได้แตะต้อง...ร่างกายของนาย”จงใจเน้นคำอีกฝ่ายต้องหน้าร้อน
“คงตั้งแต่นายเตรียมตัวสอบหละมั้ง....ใช่มั้ย?”ไม่ว่าปล่าว ใบหน้าคมเลื่อนลงไปซุกไซร้ซอกคอขาวก่อนจะคบเม้มทับรอยกุหลาบตามลำคอขาวให้มันเด่นชัดขึ้นมาอีก
“อ๊ะ...คะ..คุณฮันคยอง” ร่างเล็กพยายามจะทำให้สัมผัสจาบจ้วงนั้นหยุดลง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงคำรามต่ำในลำคออย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางประตู
“ใคร!!!”ตะโกนเสียงดังอย่างไม่เกรงใจคนที่มาเคาะประตูแม้ซักนิด
“อะ..เอ่อ...ผมจีซาง เองครับนายน้อย”จีซางพ่อบ้านชาวจีนเก่าแก่ประจำตระกูล จีซางทำงานให้กับบ้านตั้งแต่ผมยังไม่เกิด เพราะงั้นผมจึงถูกป๊าสอนบ่อยๆว่าให้นับถือจีซางเป็นเหมือนญาติผู้ใหญ่คนนึงในบ้าน
ฮันคยองสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะปล่อยลมหายใจออกช้าๆ ท่อนแขนแกร่งปล่อยให้ร่างเล็กหลุดจากอ่อมกอด ฮยอกแจรีบลนลานแต่งตัวให้เรียบร้อย
“แปบนึงนะจีซาง”ฮันคยองเอ่ยบอก จากน้ำเสียงทำให้พ่อบ้านรู้ว่าเจ้านายเค้าคงอารมณ์เย็นลงแล้ว ฮันคยองหันไปดูฮยอกแจที่กำลังแต่ตัวอยู่ ก็ต้องแอบส่ายหัว เพราะว่าความรีบร้อนทำให้แต่งตัวไม่เรีบยร้อยเสียที ร่างบางถูกดึงตัวไปใกล้ๆร่างสูงอีกครั้ง ฮันคยองค่อยๆติดกระดุมให้อีกฝ่ายและจัดเสื้อเข้ากางเกงให้เรียบร้อย
ร่างสูงเงยหน้าขึ้น จองมองอีกฝ่ายราวกับจะถามว่าโอเค.หรือยัง ฮยอกแจพยักหน้าน้อยๆ ก่อนที่ฮันคยองจะเอ่ยปากให้พ่อบ้านของตนเข้ามาในห้องได้
“มีอะไรรึป่าว คุณพ่อบ้าน”ฮยอกแจเอ่ยถามแทนคนอีกคนที่นั่งอยู่เก้าอี้ โดยที่เค้าเลือกที่จะยืนห่างออกมาเล็กน้อย เพื่อความเหมาะสมที่ควรจะเป็น
“คุณยุนโฮ แล้วก็ คุณลีทึก มาหานายน้อย แล้วก็คุณฮยอกแจหนะครับ พวกคุณๆรออยู่ที่เรือนรับรองในสวนหนะครับ”พ่อบ้านจีซางรายงานถึงแขกที่มาเยี่ยมเยือนคุณหนูของตน
“อ๊ะ! หรอครับ?...งั้นเอ่อ...”ฮยอกแจตั้งท่าจะขออนุญาติฮันคยองเพื่อนที่จะลงไปพบกับลีทึกเพื่อนสนิทของตน
“รู้แล้ว ฉันจะลงไป”ฮันคยองเอ่ย
“ครับ”จีซางรับคำก่อนจะเดินออกไป ฮยอกแจทำท่าละล้าละลังไม่กล้าเดินออกไป ฮันคยองลุกขึ้นก่อนจะถือวิสาสะรวบมือของอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนจะออกเดินนำไป
ทางเดินทอดยาวมีซุ้มไม้เลื้อยเป็นตัวกำบังแสงแดดไม่ให้มาสร้างความรำคาญแก่คนที่สัญจรผ่านร่มไม้นั้น
....มือที่กอบกุมกันไว้..ช่างอบอุ่นเหลือเกิน
ภายใต้หน้ากากแสนเย็นชา...ใครจะรู้บ้าง...............
..............ว่าคนใจร้ายบางคน..........กำลังยิ้มอย่างมีความสุข
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
โฮกกกกกกกกกกกกกกก....
มาต่อแล้วคร๊าบบบบบบบบบบบบ บ บบ บ
ช้ามากไปโข
โทดฮะๆๆๆๆ
เปงไงบ้างฮะ
50%ที่เหลือชอบป่ะ??
อย่าลืมๆๆ เม้นท์ๆๆๆๆๆ โหวตด้วยก้อดีฮะ
ไปและบะบายยยยยย
ความคิดเห็น