คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พี่ชายที่แสนดี...
post 17/10/50
edit 3/4/52
“มาอยู่นี่เอง” เสียงใสๆของฮีชอลทำให้ฮยอกแจหลุดจากภวังค์
“ฮยอกแจ...นาย...ร้อไห้อีกแล้ว”ตามมาด้วยเสียงไม่สู้ดีของอีทึก เมื่อเห็นใบหน้าของฮยอกแจชัดๆ
“ผมป่าว...”ยังพูดไม่ทันจบก้อรู้สึกถึงสายน้ำเล็กๆที่ไหลจากดวงตาของตัวเอง นิ้วเรียวค่อยๆยกขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองช้าๆ รอยยิ้มเศร้าๆปรากฏบนใบหน้าได้รูปของเค้า
“ฮยอก...”
“ผมไม่เป็นไรฮะฮยอง” (ฮยองเป็นคำที่เด็กผู้ชายใช้เรียกพี่ชายนะฮะ เพื่อไม่ทราบ^^)
“แต่...”
“จริงๆคับ...ผม...ฮึก..ฮือ..ฮึก...ไม่เป็น...ฮึก...ไรฮะ...ฮือๆๆๆ”
“ฮยอกๆๆ อย่าร้องซี่ ฮื๊อ.....”
“นายทำพวกพี่ใจไม่ดีนะฮยอก”
“ถูกทึกกี้ นายหยุดร้องเถอะนะ อย่าร้องเลย”
“ฮือๆๆๆๆๆ”
“...............”
“ฮึก...ฮยองฮะ...ขอบคุณฮะ...ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ที่มีให้ผม ฮึก..เสมอมา...ฮือๆๆ...ขอบคุณสำหรับเวลาที่ผมไม่มีใคร ขอบคุณที่มาอยู่เป็นเพื่อน ...อึก...ฮึก ขอบคุณจริงๆฮะ”
“ไม่เป็นไรฮยอก ไม่เป็นไร ฮึกๆ”
“ใช่ฮอยอกแจ นายก้อเหมือนน้องแท้ๆของพี่ พวกเราทุกคนก้อเหมือนครอบครัวเดียวกัน แล้วทุกคนในครอบครัวนี้ก้อรักนายทุกคนนะฮยอกแจ...”
“ทุกคนแต่ไม่ใช่เค้า...ไม่ใช่ฮันคยอง”เพียงแค่ชื่อของคนที่เป็นต้อนเหตุของการเสียน้ำตาครั้งนี้หลุดออกจากปากเท่านั้น คนตัวเล็กก้อตั้งท่าจะร้องไห้อีกครั้ง จนอีทึกหน้าเสียที่ไปสะกิดต่อมคนตัวเล็กเข้า
...ถึงฮยอกแจจะไม่เคยแสดงออกถึงความรักให้คนคนนั้นได้รับรู้แต่เค้าเองก้อรู้ดีว่าฮยอกแจรักคนคนนั้นแค่ไหน...
...เมื่อหลายเดือนก่อน เค้าบังเอิญไปเจอไดอารี่ของฮยอกแจเข้าและแอบอ่านไปเพราะความอยากรู้ ใครๆในบ้านก้อรู้ว่าฮยอกแจหวงไดอารี่มากแค่ไหน เคยมีหลายครั้งที่พวกเค้าพยายามจะไปแอบเอามาอ่าน แต่ก้อไม่เคยสำเร็จ เพาะหาเจอบ้างไม่เจอบ้างถ้าเจอ ฮยอกแจก้อจะมาเห็นเข้าพอดี แล้วก้อพาลทะเลาะกันไปเสียทุกครั้ง...
...และเมื่อเค้าได้อ่านเนื้อความในไดอารี่เค้าถึงได้รู้ว่าเพาะเหตุใดฮยอกแจถึงได้ดูหวงไดอารี่เล่มนั้นมากมายขนาดนี้
ก้อเพาะข้างในไดอารี่เล่มธรรมดาเล่มหนึ่งกับอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมายที่มีต่อคนคนนึง ไม่ว่าจะเป็นยินดีเมื่อเค้ามีความสุขหรือจะเสียใจเมื่อเค้าเสียใจ ไปจนถึงเสียใจที่ไม่สามารถบอกความรู้สึกนี้ให้คนคนนั้นได้รับรู้ ทุกครั้งไม่มีครั้งไหนเลยที่จะขาดคำลงท้ายอย่าง
รักนายนะ...รู้บ้างซิ...
“ฮยองเองก้อรู้ว่า...ฮันหนะรักแต่พี่ฮีชอล! พี่คนเดียว! ที่เค้ารักตลอดมา และผมก้อเชื่อว่า...มันจะเป็นอย่างนั้น ตลอดไป” ประโยคท้ายที่เปล่งออกมาช่างแผ่วเบานัก
ยิ่งพูดก้อยิ่งเจ็บ...เจ็บแบบนี้มาตั้งเท่าไหร่ก้อไม่เคยชินสักที
สายตาที่นายมองเค้า...ฮัน...สายตาที่นายมองพี่ฮีชอล
ชั้นอยากได้...อยากได้สายตาแบบนั้นบ้าง...ซักนิดก้อยังดี
เสียงเวลานายพูดกับเค้า...ฮัน...เสียงเวลานายพูดกับพี่ฮีชอล
มันทั้งอ่อนหวาน...อ่อนโยน...นุ่มนวล
ไม่ว่าใครฟังก้อต้องรู้...ว่านายรักใคร
ชั้นอยากได้เสียงแบบนั้น...เสียงที่แสดงถึงความรัก...ห่วงหาอาทร...ให้กำลังใจ
อยู่ข้างกันเสมอ...ไม่ใช่น้ำเสียงสะบัด...รำคาญ...หรือตะวาดใส่อย่างทุกวันนี้
“พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษนะฮยอกแจ เอาหละ พี่จะไปบอกฮันเดี๋ยวนี้เลยว่าพี่ไม่ได้ชอบเค้า พี่รักซีวอน”ฮีชอลพูดและทำท่าจะลุกออกไป
“อย่าฮะ”ฮยอกแจคว้าข้อมือของฮีชอลไว้ก่อน
“เห็นแก่ผม อย่าทำร้ายเค้าอีกเลย ได้โปรดเถอะฮะ ผมขอร้อง”ฮีชอลเม้มปากแน่นหันหน้าหนีไปทางอื่น
“แล้วนายจะเอายังไงต่อฮยอก...ทำไมไม่พูดไปหละ ความรู้สึกของนายหนะ”อีทึกที่ปาดน้ำตาอยู่หันมาถาม
“พี่ถามแบบนี้ทุกครั้ง ผมเองก้อจะตอบแบบเดิมทุกครั้ง เหมือนกันครับ”
“ช่างมันเถอะ อย่างนั้นหนะหรอ...ฮยอกแจ?”
“คับฮยอง....เฮ้อ!~...”
“...........”
“แล้วผมจะทำไงกับสาระรูปตัวเองตอนนี้หละคับ ผมเชื่อว่า...มันต้องดูไม่จืดเลยแน่ๆ”ว่าแล้วก้อทำหน้าบู่ทู่
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเลย...นี่ แทนๆ พี่คว้ามาจากห้องตอนไปเดินตามหาเราหนะ”ฮีชอลชูกระปุกครีมให้ฮยอกแจดู
“มาๆเดี๋ยวพี่ทาให้นะ...หลับตาๆ”ฮีชอลพูดเสียงกระตือรือร้น
“คร๊าบๆ..”ฮยอกแจพูดเสียงล้อเลียนก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นฮีชอลทำหน้ายู่ จึงยอมหลับตาดีๆ
เนื้อครีมบางเบาถูกทาลงที่ใต้ตาของฮยอแจ เค้ารุสึกถึงนิ้วมือที่ค่อยๆทาครีมให้เค้าอย่างแผ่วเบา
...พี่ฮีชอลหนะ ถึงจะขี้วีนแค่ไหน
เอาแต่ใจมากมายเท่าไหร่
ทุกคนก้อพร้อมจะเอาใจ
เพราะเมื่อถึงเวลาอย่างนี้
พี่ฮีชอลจะอ่อนโยนได้จนไม่น่าเชื่อ
ว่าบางทีคนที่ยืนแว้ดๆอยู่เมื่อกี้
จะมาเป็นคนนั่งปลอบเราเลย...
“อ่ะเสดเรียบร้อย ลืมตาได้”
ฮยอกแจค่อยลืมตาขึ้น กระพิบตาถี่ๆเพื่อปรับสายตา
“เป็นไงบ้างคับ”หันไปถามอีทึก
“ก้อ...ท่าเทียบกับเมื่อกี้ก้อดูดีกว่าเดิมแหละ แต่ท่าเป็นมาตรฐานปกติหละก้อ...ถือว่าต้องปรับปรุงแหละ แหะๆ ^^” “อีทึยิ้มแหยๆให้อน้องชายหน้าไก่
“เฮ้อ...หรอคับ อะไรกันเนี่ย ว่าแต่พวกพี่ก้อเหมือนกันมาเนี่ยไม่โดนเจ้าหมีควายคังอินกับซิมบ้าบ้าพลังอย่างซีวอนโกดเอาหรอคับ”
“ก้อคงจะโกดอยู่เหมือนกันแหละนะ”อีทึกทำน่าคิดหนักอีกครั้ง
“ช่างซิ! -*- ท่ามีปัญหาหละก้อเก็บของออกไปนอนนอกห้องเลยไป๊...”ฮีชอลพูดอย่างใส่อารมณ์
“555+ ท่าเป็นอย่างนั้นจริงเจ้าซีวอนมันต้องมาค่าผมเเน่ๆเลยคับฮยอง”
“ก้อลองซิ แม่จะตบกะบาลให้แยกเลย”
“ผมสงสัยอย่างฮะพี่ฮีชอล”
“อะไรหรอ?”
“พี่โหดขนาดนี้พี่ซีวอนอยู่รอดมาถึง ณ บัดnowได้ไงอ่ะ”
“เดี๋ยวเหอะไอ้ฮยอก แก๊....”
“ง่าส์.....ขอโต๊ดกั๊ฟ~”
“นี่ฮยอก ซิน พวกเราออกมานานแล้ว กลับกันดีกว่านะ”อีทึกออกโรงห้ามทัพไว้ก่อน
“ดีเหมือนกัน จะได้ลงไปกินข้าวเย็นด้วย”
“ผมไม่ลงไปทานข้าวนะฮะฮยอง...ช่วยบอกให้ เมด ยกอาหารข้อมาให้ผมที่ห้องด้วยได้ไหมฮะ”
“จะเอาอะไรหละ”ฮีชอลถามอย่างเข้าใจ
“อะไรก้อได้ฮะ อ้อ แล้วท่าคัยถามก้อบอกไปว่าผมเหนื่อยแล้วกันนะฮะ”
“อื้อ งั้นลงกันเลยดีกว่านะ”อีทึกเอ่ยก่อนจะเดินนำออกไป
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
อ๊าาาาา...มีคนหลงเข้ามาในฟิคเราด้วย ดีจัยจังเลยอิอิ
ขอบคุนนะฮับที่เม้นท์.....เด๋วจะเอาลงอีกตอนในช่วงเย็นนะฮับท่าปั่นทัน
แหะๆ...-_-“”ขอบคุนอีกทีสำหรับเม้นท์นะฮับ
ปล. รักฮยอก ปลื้มฮัน555+
ไปแว้วคร่า..บะบาย...อัน-ย้ง-ฮี-กาเซ-โย(ลาก่อน)
ความคิดเห็น