[fanfic baramos]บารามอส เมื่อคิลได้เป็นคิงแห่งซาเรส

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่5:ติวเข้มสุดโหดจากรุ่นพี่ที่แสนดี?!(ยังไม่เสร็จดีงับ)

                 เช้าวันใหม่อันแสนสดใส.....

                     ทุกคนตื่นมารับรุ่งอรุณอย่างเบิกบาน ยกเว้นแต่ใครบางคนที่.....

                 มันหลับเป็บตาย!!!

                     คิลคิดอย่างสังเวชใจ...ไอ้บ้านี่...มันจะนอนไปถึงไหน ขนาดกลับร่างที่เป็นผู้หญิงแล้วมันก็ไม่เคยจะทำตัวสมกับฐานะมันสักที ไอ้พระคู่หมั้นสุดที่รักมันก็พอกัน ไม่เคยบ่นไม่เคยว่าหรืออาจจะเป็นเพราะไอ้น้ำแข็งมันชอบของมันแบบนี้ก็ได้ แต่อย่าให้มันโกรธหล่ะ... ไอ้นี่มันจับขึ้นห้องลูกเดียว....หุๆๆ

                "เฮ้.. คาโล แกจะทำยังไงกับมันดีอ่ะ?"คิลถามเจ้าชายน้ำแข็งที่บัดนี่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย รออย่างเดียวแค่ให้ยัยขี้เซานี่ตื่นแล้วไปกินข้าวด้วยกัน

               "นายไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวฉันจะปลุกมันเอง"คาโลตอนเรียบๆตามแบบฉบับของตัวเอง..

             สงสัยเช้านี้มีหนังสดแน่ๆ....คิลคิดอย่างสนุกสนานแล้วรีบหยิบเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป...

                ขณะที่เขาอาบน้ำอยู่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงตะโกนอย่างตกใจของเพื่อนรักตัวแสบ..

                "ไอ้บ้าคาโล!ออกไปเดี๋ยวนี้น้ะ!!"

               ......................

               เมือเขาอาบน้ำเสร็จ ยังไม่ทันได้ทักทายยามเช้า ยัยเจ้าหญิงอารมณ์แปรปรวนก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำโดยไปพูดไม่จา..

            แต่เมื่อหันไปหาไอ้เจ้าชายคนสำคัญที่ยอมเสียสละเวลาอันมีค่าไปปลุกมันให้ เขาก็เจอกับคำตอบที่ชวนฮาตรงหน้า

                     .....เพราะบัดนี้ใบหน้าที่ขาวซีดกลับถูกแต่งแต้มสีสันสีแดงพร้อมกับรอยนิ้วมือทั้งห้าที่ไม่ขาดไม่เกิน!!!....

               เมือ่ยัยตัวยุ่งอาบน้ำเสร็จ พวกเราก็รีบลงไปทำกิจวัตรประจำวันที่ขาดไม่ได้(โดนเฉพาะเฟรินกับสโลแกนที่ว่า"กองทัพต้องเดินด้วยท้อง")

              แล้วทำไม!!!!

               ทำไม!!!!

               ทำไมรุ่นพี่ต้องมาใจดีกับผมด้วยฟร้ะ!!!!

                ก็เมือตอนที่กำลังนั่งรับประทานอาหารเช้าอย่างยิ้มแย้มอยู่นั้น... รุ่นพี่คู่หูนักบวชซาตานก็ยังไม่วายเดินเข้ามาที่โต๊ะพร้อมพูดว่า...

              "พอเรียนวิชาสุดท้ายของวันเสร็จแล้วเจอกันที่สวนหลังป้อมน้ะ..คิลลี่..."พี่ลูคัสพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินจากไป

            ..................

            นั่นเป็นเหตุที่ทำให้ผมกลุ้มจนถึงบัดนี้หล่ะครับ!!!!

            และ ณ.ตอนนี้ผมก็กำลังยืนอยู่ที่สวนหลังป้อมเพื่อรอคอยการมาของรุ่นพี่อันเป็นที่รักที่ใจดีอุส่าห์ยอมเปลืองเวลาอังมีค่ามาสอนวิชาให้กับผม(ทั้งๆที่ไม่มีใครขอ)

            แต่ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงไม่หนีไป

            หรือบางที....

            คำพูดของรุ่นพี่เค้าอาจมีวาจาสิทธิ์ที่ทำให้ผมขัดขืนไม่ได้ก็เป็นได้.....

           ขณะที่คิลกำลังคืออะไรเพลินๆอยู่นั่นเอง.....

            "ไงคิลลี่.. มาตรงเวลาดีจังเลยน้ะ!!!"

           "หง่า...ก็ผมอดใจรอไม่ไหวนี่ครับ"คิลตอนแบบปัดๆ แต่ในใจเขากำลังร้อนรุ่ม....

           "งั้นนายได้ตามที่นายต้องการแน่ๆ คิลมัส ฟิวมัส"ลอเลนซ์พูด แล้วชับพลัน!ดาบเล่มยาวก็ปรากฏบนมือรุ่นพี่หน้าหมดอายุ(บูดสนิท) 

            "วันนี้ฉันจะเป็นคู่มือนายเอง"ไม่พูดปล่าวลอเลนซ์ก็วิ่งเข้ามาในระยะประชิดโดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัว!!!