ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3:อ้ากกทำไงดี!! ...ทำใจ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++
เฮะๆๆๆ
ที่กระผมได้อัพมาชาติเศษเพราะจำpasswordตัวเองไม่ได้-_-"
ประกอบกับการคิดพล็อตไม่ออก(ใช้เวลาคิดแรมปี)
และยังต้องไปซ้อมดนตรีที่ร.ร.เกือบทุกวัน(ปิดเทอมเหมือนไม่ปิดตลอด)
ขอโต้ดงับTT^TT
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ซักพักใหญ่ๆที่คิลทำใจได้แล้ว เขาเดินลงไปชั้นล่างเพื่อหาอาหารเข้าปากเข้าท้องของตน....
แอ๊ด!!!!(เสียงประตูบ่งบอกถึงอายุขัยอันเก่าแก่ของประตูแห่งป้อมฯได้อย่างดี...)
คิลเดินเข้าโรงอาหารเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณและไม่นาน.....เขาก็ได้รู้ว่า......
ความลับ.....ไม่ควรให้ยัยว่าที่ราชินีแห่งคาโนวาลรู้เด็ดขาด!!!!
เมื่อยัยตัวดีเล่นเอาความลับอันน่าปวดหัวของคิลไปป่าวประกาศให้ทุกคนในโรงอาหารได้รับรู้!!!!!
คิลรีบเดินไปลากคอเฟรินออกมาจากวงล้อมที่เต็มไปด้วยผู้สอดรู้สอดเห็นมากมาย
"เฮ้ย!!!เฟริน นี่แกคิดจะป่าวปรธกาศให้คนทั้งโลกรู้ไปเลยหรือไง"คิลพูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
"อ่าว.....ก็ฉันคิดว่า......ถ้ามีคนรู้หลายๆคนก็ดีจะได้ช่วยกันคิดแกจะได้ไม่ต้องกลุ้มมากไง"เฟรินพูดยิ้มๆ คิลเลยกะจะตบกบาลเฟรินไปด้วยความซาบซึ้งในมิตรภาพ แต่เฟรินเร็วกว่าไหวตัวได้ทันแล้วรีบวิ่งไปต่อคิวเอาอาหารทันทีโดยไม่รีรอ
".....แล้วคาโลหล่ะ??"คิลพึมพำพร้อมกับมองไปรอบๆ และเมื่อเขาหันหลังไป....เขาก็พบ.....
"ไง..คิลลี่"เสียงทักอันแสนจะสดใสนี้ไม่ใช่ของใครอื่น...รุ่นพี่ผู้น่ารักลูคัส ซาโดเรียนั่นเอง
และแน่นอนเมือมีลูคัสที่ไหนย่อมต้องมีลอเลนซ์ที่นั่น...
"ได้ข่าวว่านายต้องไปแข่งชิงตำแหน่งคิงใช่ไหม"ลอเลนซ์พูด แม้หน้าตาจะยังบูดบึ้งแต่นัยตาก็แสดงถึงความตื่นเต้นอย่างปิดไม่อยู่
"หง่า.......ครับ"คิลพูดเบาๆพร้อมกับมองหาคนปล่อยข่าวตัวดีที่ตอนนี้หนีไปนั่งกินข้าวแอนด์จู๋จี๋กับคาโลอยู่(หวานกันจจ๊างง....อิจฉาโว้ย)
"แล้วเป็นไงบ้างหล่ะตอนนี้ ฟิตร่างกายให้พร้อมยังเอ่ย?"ลูคัสถามอย่างตื่นเต้นไม่แพ้กัน
"เออ....."คิลกำลังจะพูด
"ยังครับพี่!!ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ในช่วงใกล้สอบจึงไม่มีเวลาไปฝึกสมรรถภาพทางร่างกายกันฮะ"ครี้น ธันเดอร์กล่าวแทน
"อ่าว!อย่างนี้ก็แย่ซิคิลลี่.. เนอะลอรี่..."ลูคัสทำหน้าตกใจแบบโอเวอร์เเอ็คติ้ง และหันไปพูดกับลอเลนซ์
ฟิ้วๆๆๆๆๆ!!!!
"อย่าเรียกชื่อฉันอย่างนั้น!!!!"ลอเลนซ์พูดพร้อมกับเเจกมีดบินอันเป็นอาวุธโปรดแต่ด้วยการฝึกมาอย่างช่ำชองลูคัสจึงหลบมีดบินได้อย่างง่ายดายมิวายโชว์ลวดลายการหลบด้วยทวงท่าบัลเลต์แบบน่าขนลุกซู่(ลอเลนซ์สยิวกิ้ว)
แล้วคู่หูดูโอ่ทั้งสองก็วิ่งไล่จับกันออกไป......
"เฮ้อ.....คิลถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เขาเดินไปเอาอาหารในที่สุดและเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับคาโลและเฟริน
"หง่ำๆๆๆเฮ้คิล รุ่นพี่เค้าคุยอะไรกับแกมั่งอ่ะ?"เฟรินถามด้วยความอยากรู้พลางเคี้ยวข้าวเต็มปาก
"ไม่บอกเว้ย"คิลตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย
"โถ่เว้ย!!เป็นเพื่อนกันภาษาอะไรฟร่ะเนี่ย แจ๊บๆๆๆๆ"เฟรินโวยพร้อมกับก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเเค้นเคือง
"เออ.....คุณคิลคะ...เรนอนขอพูดด้วยเป็นนึงไปไหมค่ะ?"เรนอนที่เดินเข้ามาหาจากไหนก็ไม่ทราบเข้ามาทักคิล ทำให้เฟรินที่งอนอยู่หูเริ่มมีปฏิกริยาโต้ตอบทันที
"ค..ครับ ได้ครับ"คิลพูดพร้อมกับลุกขึ้นตามเรนอนไป
"คือ...เรนอนทราบข่าวจากคุณเฟรินมาว่าคุณคิลต้องไปแข่งชิงตำแหน่งคิงมาจากเจ้าชายอาเธอร์ใช่ไหมค่ะ?"เรนอนพูดหลังจากที่ทั้งสองคนเดินออกมาหยุดอยู่นอกโรงอาหารแล้ว
"ใช่ครับ"คิลตอบเบาๆ
"เรนอนอยากจะบอกว่า แม้เราทั้งสองจะรักกันแต่ยศเรามันต่างกันคุณก็ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลยนี่คะ"เรนอนพูดตัวเริ่มสั่น
"เออ....."
"เรนอนรู้ค่ะว่าคุณคงต้องการให้เรามีศักดิ์เท่ากันสินะคะ แต่คุณไม่เห็นต้องถึงกับไปสู้กับเจ้าชายอาเธอร์เพื่อเรนอนเลยนี่คะ"เรนอนพูด เริ่มมีน้ำตาอาบข้างแก้ม
"คือ......"
"อย่าพูดค่ะ!เรนอนเข้าใจ ในเมื่อคุณคิลเลือกที่จะทำแล้ว เรนอนก็ขอให้คุณคิลทำให้ดีที่สุดค่ะ"
"...."
"เรนอนจะอยู่เป็นกำลังใจให้คุณคิลจน......จนวินาทีสุดท้ายค่ะ....ฮือๆๆๆๆๆ"เรนอนพูดพลางร้องไห้โฮ แล้ววิ่งหนีจากไป
"อะไรฟร่ะเนี่ย......"คิลที่แทบจะไม่ได้พูดอะไรเลยยืนงง ก็คุณเธอเล่นพูดเองเออเองแล้ววิ่งหนีจากไปแบบนี้ใครไม่งงก็บร้าแล้วละครับ.....
"ทำให้ผู้หญิงร้องไห้ไม่ดีน้ะคิลลี่....."ลูคัสที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้(อีกแระ)พูดขึ้นเล่นเอาคิลสะดุ้งตกใจ
"หง่า...."คิลเกาหัวแกร็กๆ เขาทำอะไรผิดเนี่ย.....
"พี่มาคิดดูแล้วน้ะ คิลลี่ยังไม่ได้ฝึกซ้อมร่างกายเลยใช่ป่ะ?เพราะฉะนั้นพี่เลยคิดว่า......"ลูคัสพูดเสียงยานคางพร้อมกับมองไปที่ลอเลนซ์เหมือนเป็นการขอให้ต่อคำ
"พวกเราจะฝึกให้นายเอง"ลอเลนซ์พูดเรียบๆเเต่แฝงไปด้วยความน่าหวาดหวั่น
"เฮ้ย!!!!!"คิลตะโกน
"และโรเวนเองก็จะมาช่วยฝึกเข้นพิเศษให้ด้วยน้ะนี่"ลูคัสบอกอย่างอารมณ์ดี
"นายต้องเริ่มฝึกกับเราตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป"ลอเลนซ์พูดปิดท้ายแล้วลากลูคิสจากไป....
"......."คิลที่ยืนช็อกไปเรียบร้อยแล้วก็ยังคงยืนตากลมตากฝนอยู่อย่างนั้นพลางคิดว่า.....
ทำไมมันซวยอย่างนี้!!!!!!
สักพักใหญ่ๆเฟรินและคาโลก็เดินมาลากรูปปั้นคิลไปยังห้องนั่งเล่นรวมที่ตอนนี้เพื่อนๆนั่งกบด่านกันอยู่(เเน่นอนว่าเฟรินได้ยินหมดทุกฉากทุกตอนและพร้อมที่จะเล่าให้เพื่อนฟังนะบัดนาวเมื่อไปถึง)
เมื่อเดินเข้าไปเสร็จเฟรินก็รีบจัดเเจงเล่าสิ่งที่รุ่นพี่บอกกับคิลให้เพื่อนๆฟังทันทีโดยขอร้องคาโลให้แช่แข็งคิลไม่ให้ขยับไปไหนไว้ก่อน
"คิลน้อยเอ๋ย.....ตายแน่ๆหุๆๆๆๆ"ครี้ดพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอันเจ้าเลห์คนแรกเมื่อฟังจบ
"แต่ก็ดีน้ะครับ คุณคิลจะได้เก่งขึ้นไงหล่ะ"ซีบิลพูด
แล้วหลายๆความเห็นก็ออกมาจากปากแต่ละคนไม่ยั้ง
กร็อบ!!แพร้ง!!!!
"ถ้าฉันจะตาย พวกแกก็ต้องไปด้วยกัน!!!!!"คิลที่ตอนนี้น็อตหลุดเต็มที่จนสามารถออกจากน้ำแข็งของคาโลได้เริ่มชาจ์ตไฟฟ้าทันทีโดยไม่รีรอ
"เฮ้ย!!!!"เพื่อนๆทุกคนพากันเบิ่งตาโต
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"แล้วทุกคนก็ตายอนาดด้วยพลังไฟฟ้าแสนโวล์ตที่คิลสร้างขึ้น
"ฮึๆๆๆ"คิลหัวเราะในลำคอแล้วเดินออกไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอโทษทีที่หายไปนานครับ^^"
คือว่ากระผมต้องคอยคิดโน่นคิดนี่ตลอด
แถมพล็อตเรื่องก็มาชงักกึ้ก!!กลายคัน
ทำใจอยู่นาน พอจะแต่งก็จำพาสเวิร์ดตัวเองไม่ได้
ตอนนี้จำได้แระ^^เหะๆๆ
ขอโทษที่ดองไว้นานงับ^_^
แล้วอย่าลืมเม้นให้ด้วยน้า>O<จุ๊ฟๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น