ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 : คู่หูตัวแอล...คู่หูป่วนประสาท [ตลอดกาล]
โอ้เย~~~
ภาค 1 จบไปเป็นที่เรียบร้อย
หลังจากนี้จะได้ทุ่มเทกับภาค 2 อย่างเต็มที่แล้ว
เฮ้อ
โล่งครับ โล่งจริงๆ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนที่ 8 : คู่หูตัวแอล...คู่หูป่วนประสาท [ตลอดกาล]
“แต่ท่าทางเราจะไม่ได้เที่ยวกันหรอกนะ...โซมี่”ลูคัสแอบพึมพำ
“ทำไมล่ะลูคัส นายมีอะไรรึไง”ไธนอสถาม
“หูไวนะไธนี่”ลูคัสยิ้มแป้น
“แล้วทำไมล่ะ”ไธนอสถาม
“ไม่มีอะไรหรอก แค่เปรยๆเฉยๆ”ลูคัสฮัมเพลง
......ขอโทษนะ ชั้นบอกใครไม่ได้ทั้งนั้น......
......แม้กระทั่งลอรี่ก็ตาม......
- โหมดย้อนความ -
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
“...ว่าแล้วว่าเจ้าต้องมา ลูคัส...”ลูน่ายิ้มอย่างอ่อนโยน
“ทำไมต้องให้ไปตลาดด้วย ทั้งๆที่ท่านก็น่าจะรู้ว่าวันนี้...”ลูคัสทำท่าจะคัดค้าน แต่...
ปุ
“อ๊ะ”ลูคัสชะงัก คำพูดทั้งหมดที่คิดจะพูดเป็นอันกลืนลงลำคอไป เมื่อจู่ๆราชินีลูน่าก็ลูบหัวเขาเบาๆด้วยความเอ็นดู
“เจ้าก็มองเห็นสินะ ลูคัส”ลูน่ายิ้ม
“...ครับ...”ลูคัสยอมรับ
“สายเลือดของเจ้าเข้มข้นขึ้นทุกวันแล้วนะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คงต้องแย่แน่ๆ”ลูน่าถอนหายใจ
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะครับ แต่ท่านก็รู้ดีว่าวันนี้มันมีอะไร ท่านน่าจะเห็นยิ่งกว่าที่ผมเห็นเสียอีก แล้วทำไมถึง...”ลูคัสค้าน
“อนาคตไม่ใช่สิ่งแน่นอนนะลูคัส”ลูน่าขัด
“...หมายความว่ายังไงครับ...”ลูคัสถาม
“อย่ามาปิดบังเลย เจ้าเองก็น่าจะเห็นอนาคตของเฟลิโอน่าแล้ว”ลูน่าว่า “อันที่จริง...นางต้องสิ้นชีพในการต่อสู้เมื่ออาทิตย์ก่อน แล้วทำไมนางถึงรอด ไม่ใช่เพราะอนาคตได้เปลี่ยนแปลงไปหรอกหรือ”
“...จริงครับ...”ลูคัสยอมรับ
“ใช่แล้ว ลูคัส อนาคตไม่ใช่สิ่งที่แน่นอน อย่างที่เจ้ากับเราเห็นมากับตา”ลูน่ายิ้ม “ทั้งชะตากรรม ทั้งกาลเวลา ปล่อยให้มันเป็น อย่างที่มันสมควรจะเป็นนั่นแหละดีแล้ว”
“ท่านไม่ห่วงหลานชายของตัวเองเลยรึไงครับเนี่ย”ลูคัสถาม
“เราแก่แล้ว...ลูคัส”ลูน่าเอ่ย “เราในตอนนี้...ไม่มีพลังในการเปลี่ยนแปลงอะไรได้อีกแล้ว...สิ่งที่ทำได้ คือเชื่อ และรอคอยเท่านั้น”
“...”
“ความเชื่อมั่น...นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เราจะทำได้แล้ว ลูคัส”ลูน่าเอ่ย “เรื่องอื่นๆ คงต้องปล่อยให้รุ่นของพวกเจ้าจัดการกันเองแล้ว”
“ไม่ใช่สิ่งเดียวหรอกครับ”ลูคัสแย้ง
“เอ๋?”
“ท่านลูน่า ท่านก็เห็นอยู่ว่า หากเมื่อใดที่เสียงขอความช่วยเหลือของพวกเราดังขึ้น เมื่อนั้น...จะต้องมีใครซักคนแน่ ที่ยินดีไปช่วยเรา”ลูคัสยิ้ม “ท่านจ้าวเอวิเดส คิงบาโร ท่านเซฟิวรอธ หรือแม้แต่วิญญาณอย่างท่านวิลเลี่ยมก็ตาม...พวกเขารู้แจ้งในความจริงนี้อยู่แล้ว”
“...”คราวนี้เป็นลูน่าเสียเองที่เงียบกริบ
“ท่านสัญญาได้มั๊ยครับ...ว่าเมื่อใดที่ “เสียง” ของพวกเราส่งมาถึงท่าน...ท่านจะไป”ลูคัสถาม
“......”
“กระหม่อมไม่อาจบีบบังคับท่าน แต่ท่านก็น่าจะเข้าใจว่า “ความสูญเสีย” ไม่ว่าจะเป็นของฝ่ายเราหรือศัตรู ย่อมไม่ใช่เรื่องดีทั้งนั้น”ลูคัสว่า
“...ก็ได้...”ลูน่าแย้มรอยยิ้มอย่างจริงใจ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำที่ลูคัสต้องการจะได้ยินว่า...
“เราตกลง...ลูคัส”
- จบโหมดย้อนความ กลับเข้าสู่ปัจจุบัน -
“เอ้า อย่าเอาแต่เหม่อสิลูคัส”
“อ๊ะ มีอะไรเหรอโรเวน”ลูคัสสะดุ้ง
“มีอะไรรึเปล่า เหม่อแบบนี้ไม่สมกับเป็นนายเลย”ชิวาสถาม
“อา...ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดเรื่องไร้สาระน่ะ”ลูคัสหัวเราะแหะๆ
“เออ ก็หัวแกก็คิดได้แต่เรื่องไร้สาระอยู่ทุกที”ลอเรนซ์ว่า
“แหมๆ เรื่องไร้สาระก็ยังได้ประโยชน์ไม่ใช่เหรอลอรี่”ลูคัสยิ้มแป้น
ฟิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ปากแกนี่ไม่เคยอยู่สุขเลยใช่มั๊ยลูคัส!!!”
“จ๊ากกกกก”ลูคัสวิ่งวนหลบไปๆมาๆอย่างชำนิชำนาญ [แต่ชาวจันทราไม่ได้ชำนาญด้วยนี่หว่า]
ฟิ้ว!
มีดสั้นเล่มหนึ่งของลอเรนซ์ปาพลาด ดันส่งปลิวขึ้นฟ้าไป และ...
ปึ๊ด!
“เฮ่ย”โรเวนชักสังหรณ์ใจไม่ดี
“สายชักธงขาดแล้ว ระวัง!!!”อาเธอร์เบิกตากว้าง เมื่อเสาค้ำธงสีขาวลายพระจันทร์ของเมืองจันทรากำลังร่วงลงมาทางพวกเขา!
“อันตราย!”
ฟ้าว!
กึ๊ด!!!
“อะไร...กัน”ชิวาสกระพริบตาปริบๆ เมื่อจู่ๆก็ได้ยินเสียงของใครซักคนร้อง และเสาค้ำก็หยุดค้างกลางอากาศซะอย่างนั้น
“นั่นมัน...”โรเวนพิจารณา “ด้าย...สีเขียว”
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว
ยังไม่ทันที่ใครจะได้เห็น ด้ายสีเขียวอีก 3 เส้นก็พุ่งเข้ามารัดเสาต้นนั้นไว้แน่น พร้อมกับพยายามดึงมันให้กลับไปอยู่ที่เดิม
“นี่ อย่ามัวแต่ยืนเหม่อสิ มาช่วยกันหน่อยได้มั๊ยเล่า!”เสียงเดิมเอะอะ
“อ๊ะ ขอโทษๆ”ครูเอลได้สติ “เขตอาคมมนตราที่แปด สายลมโอบอุ้ม”
ฟิ้ว...
สายลมพัดมาเบาๆ ราวกับเป็นโซ่ที่มองไม่เห็น ผลักเสาต้นยักษ์ให้กลับไปตั้งอยู่ที่เดิม
“ชั้นเอง”โรเวนชักดาบออกมา “ดาบผ่ามิติ!”
ฟุ่บ
โรเวนตวัดดาบ ทำให้เกิดหลุมมิติ ดูดเสาต้นนั้นให้จมลึกลงไปในดินนิดหน่อย ก่อนที่โรเวนจะปิดมัน ทำให้เสาส่วนที่ยังไม่จมสามารถตั้งอยู่ได้ราวกับถูกฝังฐานอยู่ตรงนั้นมาตั้งนานแล้ว
“เอ้า ทำกันเองก็ได้ แล้วยังต้องมาให้ชั้นช่วยอีก”เสียงนั้นบ่นอุบอิบ
“ใครน่ะ ออกมาหน่อยสิ”โซมาเนียหันไปมองรอบๆตัว
“อะไรกัน ชั้นอยู่นี่ต่างหากเล่า”เสียงนั้นว่า
“ตรงไหนล่ะ?”ชิวาสงง เพราะเขายังไม่เห็นต้นเสียงแม้แต่เงา
“นี่ๆ บนหลังคานี้ต่างหาก”เสียงนั้นเรียก
“เอ๊ะ?”ทั้งหมดหันขวับ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น