Fic บารามอส : จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเฟรินมีพี่ ภาค 2 ป่วนนรก[แตก]

ลำดับตอนที่ #66 : ตอนที่ 57 : บุตรีแห่งพิภพ

ตอนที่ 57 : บุตรีแห่งพิภพ

 

......กลิ่นเลือด!!!......

ครูเอลเบิกตากว้าง ชะงักฝีเท้าทันที

“บ้าชิบ”ครูเอลสบถ

......ใช่ยัยรีเนลรึเปล่า......

.....ไม่มั๊ง...แต่......

“ปล่อยเรื่องยัยรีเนลไปก่อนละกัน”ครูเอลคำรามในลำคอ ก่อนจะพุ่งถลาออกไป

......กำลัง...ใกล้เข้ามา......

......แต่ทำไม...ถึงได้มีไอเวทย์นี้ปะปนมาด้วยนะ......

“กรร!!!!!”

สิงโตปิศาจพุ่งพรวดเข้าหาครูเอลด้วยความเร็วสูง แต่ครูเอลก็สมกับเป็นราชายมฑูต เด็กหนุ่มเพียงกระโดดวูบเดียวก็พ้นรัศมีโจมตีของศัตรูแล้ว

“ตัวอะไรเนี่ย?”ครูเอลมองตาค้าง

......ไม่ใช่เดมอส...แต่ก็ไม่ใช่วิญญาณ......

......นี่มันตัวอะไรฟระ!!!......

“กรร...ข้านี่โชคดีจริง”สิงโตคำราม “ได้เหยื่อดีๆตั้งสองตัวในคืนเดียว หึๆๆๆๆๆ”

“เสียใจด้วยนะที่ชั้นคงไม่ใช่เหยื่อแก”ครูเอลเรียกคทาออกมาตั้งรับ

“กรร...เหยื่อ...อาหาร...น่ากิน...กรร...แฮ่!!!!!”สิงโตกระโจนเข้าใส่ครูเอลในชั่วพริบตา

“ตัวใหญ่แต่ไวเป็นลิง”ครูเอลแบะปาก ยมฑูตหนุ่มกระโดดขึ้นไปเหนือหัวเจ้าสิงโต พร้อมเล็งพลังเวทย์ตอบโต้

“เวทย์ทำลายล้างที่ห้า คลื่นวายุ!!!”

สายลมแปรสภาพเป็นคมมีดล่องหน พุ่งแหวกอากาศเข้าจู่โจม แต่...

“คิดว่าจะทำได้เหรอ กรร”สิงโตสลัดขนแผงคอออก ทำให้ครูเอลสังเกตว่าที่คอของมันมีปลอกคอ ติดอัญมณีสีฟ้าน้ำทะเลอยู่ด้วย

วิ้ง!!!

อัญมณีที่ต้นคอของสิงโตเปล่งแสงวาบ เพียงครั้งเดียวเท่านั้น เวทย์ “คลื่นวายุ” ของครูเอลก็สลายสิ้น ไม่เหลือแม้กระทั่งไอเวทย์

“อะไร...”ครูเอลชะงักคำพูด ไอเวทย์ประหลาดที่แผ่ซ่านมากับแสงจากอัญมณีนั่น ทำให้ครูเอลถึงกับเบิกตากว้าง

“นี่แก...ทำอะไรกับแม่หัวขโมยรีเนลนั่น”ครูเอลเค้นเสียง

“อะไร? แกรู้ได้ยังไง?”เจ้าสิงโตผงะถอยหลัง

......ใครจะไม่รู้......

......ก็ยาที่เรากรอกปากยัยรีเนลนั่น...เราปรุงมากับมือ แถมใส่ไอเวทย์ของเราเข้าไปด้วย......

......แล้วไอ้ไอเวทย์ที่แผ่ออกมานี่...มันมาจากยานั่นชัดๆ......

ครูเอลเองก็ไม่คาดคิดว่า ไอเวทย์ที่ตนเองจงใจใส่ลงไปในตัวยา เพื่อจะได้ตามรอยตัวรีเนลได้ง่ายเผื่อเธอคิดจะหนีไป จะเอามาใช้ประโยชน์แบบนี้ได้เช่นกัน

“อัญมณีนั่น...ใส่เวทย์อะไรซักอย่างเอาไว้ แล้วจับตัวยัยรีเนลเข้าไปขังอยู่ในนั้นสินะ”ครูเอลจ้องอัญมณีสีฟ้าน้ำทะเลนิ่ง

“กรร...ไหนๆก็รู้แล้ว...ดี”เจ้าสิงโตสลัดขนไปมา เรียกให้ใบไม้ที่ปลิวว่อนอยู่รอบๆลอยขึ้นจากพื้น

“งั้นก็หลบมีดใบไม้พวกนี้ให้หมดเถอะ!!!”

ฟุ่บๆๆๆๆๆ

ใบไม้ทั้งหมดคล้ายถูกเหลาจนแหลมคมยิ่งกว่าใบมีด พร้อมพุ่งเข้าหาราชาหนุ่มน้อยทันควัน

“หึ~”

......ความเร็วแค่นี้ได้ไม่ถึงครึ่งของพี่วินซ์ด้วยซ้ำ......

ครูเอลไม่แม้แต่จะเสียเวลาหลบ เพราะแค่พริบตาก่อนที่คมมีดใบไม้จะถูกตัว ครูเอลก็หายวูบไปจากสายตาของศัตรูเสียแล้ว

“ข้างบน!”สิงโตเงยหน้าขึ้น พร้อมกับซัดขนของตนที่เป็นหนามแหลมคมออกไปด้วย

“จมูกหมาอีกนะแก”ครูเอลแสยะยิ้ม เขากวาดตาแวบเดียวก็รู้แล้วว่าหนามแหลมๆพวกนี้อาบยาพิษร้ายแรงเอาไว้ด้วย

“เวทย์ปกปักษ์ที่หก โล่สายลม”ครูเอลตวัดคทา เกิดเป็นคลื่นลมสีขาวจางๆเป็นเส้นๆโอบล้อมรอบตัวของจอมเวทย์หนุ่มไว้

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว

เมื่อหนามแหลมต้องถูกคลื่นลมสีขาว ก็เบนทิศออกจากทิศเดิม ผ่านร่างของครูเอลไป

“มีอะไรจะงัดมาใช้อีกมั๊ย”ครูเอลแสยะยิ้ม

“...ฮื่อ...”สิงโตคำรามในลำคอ

“หนึ่ง สอง สาม เอาล่ะ แกไม่มี”ครูเอลไม่ปล่อยโอกาสให้อีกฝ่ายทันได้ตอบ “งั้นตาชั้นบ้างล่ะนะ เวทย์ทำลายล้างที่หนึ่ง ทลายภูผา!!!”

โครม!!!

จบคำ หินใต้ฝ่าเท้าของสิงโตปิศาจก็แตกกระจาย เป็นการบีบบีงคับให้สัตว์ประหลาดจำเป็นต้องกระโดดขึ้นไปอย่างช่วยไม่ได้

“เวทย์ทำลายล้างที่เจ็ด วารีจุติ!”ครูเอลซัดคลื่นน้ำเข้าใส่เป้าหมายที่อยู่กลางอากาศ ไม่สามารถหลบพ้นได้

“เวทย์ธรรมชาติใช้กับข้าไม่ได้ผลหรอก!!!”สิงโตสลัดอัญมณีอีกครั้ง สายน้ำเชี่ยวกรากก็สลายไปเป็นคำรบสอง

“...”คราวนี่ครูเอลไม่มีทีท่าว่าจะตกใจ กลับขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด

“...ว่าแล้ว...”ครูเอลพึมพำ

“อะไร?”

“ที่แกจับรีเนลไป...เพราะเธอเป็น “บุตรีแห่งพิภพ” ใช่มั๊ยล่ะ”ครูเอลเอ่ย

“!!!”

“บุตรแห่งพิภพ คือผู้มีความสามารถพิเศษที่หาได้ยาก...นั่นคือผู้มีพลังธาตุมากกว่า 1 ธาตุในตัวเอง ถึงจะมีผลกระทบตรงที่ไม่สามารถใช้พลังเวทย์ได้ แต่ก็จะไม่มีพลังเวทย์จากธาตุที่ตัวเองประจำอยู่ทำอะไรได้เช่นกัน”ครูเอลแสยะยิ้มอย่างเป็นต่อ “จากที่เห็น...พลังที่ยัยนั่นมีคือสายวายุ พฤกษา ธารา และสรรพสัตว์...ใช่มั๊ยล่ะ”

“แก...แกรู้ได้ยังไง”สิงโตก้าวถอยหลังอย่างหวาดหวั่น การต่อสู้เพียงครั้งเดียวสามารถทำให้ครูเอลมองได้ทะลุประโร่งขนาดนี้ ถือว่าเป็นตัวอันตรายอย่างยิ่ง

“คลื่นวายุ คือการใช้ลม วารีจุติ คือการใช้น้ำ ซึ่งสองพลังนี้สามารถถูกแกแก้ต่างได้อย่างง่ายๆ ส่วนอีก 2 ส่วนที่เหลือ...ชั้นรู้ได้ยังไงน่ะเหรอ”ครูเอลก้าวไปยังจุดที่สิงโตยืนอยู่เมื่อครู่

“เถาวัลย์?”

“ตอนที่ชั้นใช้  “ทลายภูผา” ชั้นแอบใส่พลังของ “พฤกษาร้อยรัด” เข้าไปด้วย เพื่อที่แกจะได้หลบไม่พ้น แต่เถาวัลย์พวกนี้กลับไม่ยอมรัดตัวแก...มันไม่ฟังคำสั่งของชั้น”ครูเอลว่า “นั่นเพราะแกกักตัวรีเนลเอาไว้ ใช่มั๊ยล่ะ”

“อึก”

“ส่วนพลังสุดท้าย สรรพสัตว์ ดูได้จากรอบๆตัวเลย”ครูเอลยิ้มเย็น

ฮื่อ...แง่ง...

แง้ว...

บรรดาหมาแมวจรจัดแถวๆนี้ต่างมารวมตัวกันอยู่ที่วงนอกของการต่อสู้ และยังจ้องสิงโตปิศาจอย่างกระหายเลือด หากครูเอลปลดอัญมณีจากสิงโตได้เมื่อไหร่ มีหวัมนไม่พ้นโดนสิงสาราสัตว์ทั้งหลายรอบๆกายรุมแน่

“ถือว่าแกโชคร้ายเอง...ที่มาเจอชั้น”ครูเอลชูคทาขึ้นช้าๆ “ถึงแกจะเร็วแค่ไหน แต่มาเจอกับพลังนี้ก็หมดความหมาย”

“เวทย์ทำลายล้างที่สิบสาม ปฐพีวินาศ!!!!!”

 

 

 

- ป้อมอัศวิน -

“ฮ้าววววว ง่วงแล้วล่ะ”ครี๊ดบิดขี้เกียจ

“จะเที่ยงคืนแล้วนี่”เฟริสเงยหน้ามองนาฬิกา

“อะไร? เล่นนานขนาดนั้นเชียวเหรอ?”เฟียร์สเงยหน้าขึ้นจากกระดานหมากรุก

“ก็แกเอาแต่แพ้ แพ้ แพ้ แล้วก็แพ้ นี่นา”เฟริสยิ้มเยาะ แน่นอนว่าเขาฉลาดพอจะไม่ท้าในเรื่องที่เฟรินเก่งหรอก

“รอบที่สิบห้าแล้วค่ะ”สเฟียร์หาวหวอด

“งั้นเลิกๆ เบื่อจะแย่แล้ว”เฟรินยิ้ม

ปัง!!!

“ใคร!”เฟียร์สรีบชักเคียวโซ่ขึ้นมา แต่...

“พี่ยูริซิส!!!”เฟรินอ้าปากค้าง ไม่ใช่เพราะครูเอลมาในตอนดึกๆดื่นๆ ไม่ใช่เพราะสภาพเปื้อนฝุ่นไปทั่วของพี่ชาย แต่เพราะครูเอลอุ้มรีเนลมาด้วย!!!

“เฟริน พี่พาเพื่อนเธอมาส่งแน่ะ”ครูเอลถอนหายใจ วางร่างของหัวขโมยตัวแสบไว้กับโซฟา “ยัยนี่หนีออกมาจากห้องพยาบาล แล้วจะให้พากลับไปนอนห้องพยาบาลมันก็ไกลไปหน่อย เดี๋ยวพี่โดนเฉ่งเอา”

“รีเนลหนีออกมาจากห้องพยาบาล???”เรนอนงง

“คงเกลียดห้องพยาบาลจัดน่ะสิ โรคแบบนี้เป็นกันเยอะ”ครูเอลยิ้มบางให้เรนอน “เอาเป็นว่าฝากดูแลด้วยแล้วกันนะ พี่ง่วงจะแย่แล้ว อยากอาบน้ำนอนเต็มทน”

“ฮ...ฮะ ได้เลยฮะ”เฟรินเพิ่งจะหาเสียงของตัวเองเจอ

“งั้นฝันดีนะทุกคน”ครูเอลยิ้มให้ ก่อนจะออกไปอย่างรีบเร่ง

 

 

 

......”รีเนล”...นี่คงไม่ใช่ชื่อจริงของหล่อน......

......ถึงจะรู้ว่าเธอเป็น “บุตรแห่งพิภพ” แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำให้การตามหาตัวง่ายขึ้นมาเล้ย......

ครูเอลกุมขมับอย่างหงุดหงิด หลังจากกลับมาอาบน้ำแต่งตัวอีกรอบ แต่กลับตาค้างจนนอนไม่หลับเพราะมีเรื่องให้คิดมากเกินไป

‘ปิ๊บ’

เสียงเบาๆมาจากกางเขนของครูเอล เจ้าตัวกระพริบตาอย่างงงๆนิดหน่อยก่อนจะเดินไปเปิดสัญญาณ

“ครูเอลพูด”

“ท่านครูเอล”ภาพของเอเธียร่าลอยขึ้นมาจากกางเขน

“อ้อ เธอเองเหรอ”ครูเอลเลื่อนเก้าอี้มานั่ง “มีธุระอะไรถึงติดต่อมาดึกๆดื่นๆเอาป่านนี้”

“เรื่อง “รีเนล โฮลีส” ค่ะ”เอเธียร่ารายงาน “เราหาทุกรายชื่อที่มีแล้ว ปรากฎว่าไม่มีคนชื่อนี้อยู่ใน ยุคปัจจุบันเลยค่ะ”

“...เธอหมายความว่า...เคยมีชื่อนี้อยู่ใน “อดีต” งั้นเหรอ...”ครูเอลถาม

“ฮึๆ สมแล้วที่เป็นท่าน”เอเธียร่าหัวเราะน้อยๆ “เคยมีค่ะ เมื่อราวๆ 17 ปีก่อน มีเด็กผู้หญิงชื่อนี้เกิดขึ้นมาบนแผ่นดินสโนว์แลนด์”

“สโนว์แลนด์!?!”

“ค่ะ แต่ว่า...”

“แต่อะไรรึ เอเธียร่า”ครูเอลถามเสียงเคร่ง

“เด็กผู้หญิงคนนั้น...หายตัวไปจากบัญชีรายชื่อเมื่อ 15 ปีก่อน...เธอหายไปตอนอายุได้เพียง 2 ขวบเท่านั้นค่ะ”เอเธียร่าถอนหายใจ

“เดี๋ยวก่อน เอเธียร่า “หายไป” หมายความว่า...”

“ค่ะ...เธอเป็นเหมือนเครส เป็น “วิญญาณนอกเหนือทะเบียน” ค่ะ”เอเธียร่าถอนหายใจ

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@