ลำดับตอนที่ #63
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #63 : ตอนที่ 54 : ปะทะฝีปาก
ตอนที่ 54 : ปะทะฝีปาก
“จ...เจ้าหญิงรีนาลีส!!!
“ความจำเสื่อมกันรึไง? บอกกี่รอบแล้วว่ารีเนล รีเนลน่ะรีเนล เข้าใจมะ?”รีนาลีส หรือ รีเนลแบะปากอย่างหน่ายใจ ก่อนจะเสไปทางราเอลที่นอนไร้สติอยู่นั่น
“ไมออส เลนเน่ พวกนายสองคนไปดูแลเพิร์ลซะ”รีเนลสั่งการเฉียบขาด
“ค...ครับ / ค่ะ”ทั้งสองตะกุกตะกักตอบรับ รีเนลในตอนนี้ราวกับมีรังสีอำนาจแห่งราชนิกุลแผ่ออกมาแบบที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน
“ท่านโฟร์เลส ข้าขอมีดสั้นหน่อย”รีเนลพูดกับโฟร์เลส
“ท่าน! หรือว่าท่านจะ!!!”โฟร์เลสเบิกตากว้าง
“หุบปากแล้วเอามา”รีเนลเอ่ยเสียงเย็น
“...ครับ...”โฟร์เลสก้มหน้านิ่ง เขารู้ดีว่ารีเนลคิดอะไรถึงได้ไล่ทั้งสองคนออกไป และยังมาขอมีดสั้นจากเขาอีกแบบนี้ และเขาไม่ชอบความคิดนี้ของรีเนลเอาซะเลย แต่ทางเลือกก็มีไม่มากนักเมื่อราเอลเองก็อาการร่อแร่ใกล้เป็นใกล้ตายเสียขนาดนี้
ฉัวะ!!!
รีเนลเอามีดสั้นกรีดข้อมือตัวเอง ก่อนจะค่อยๆเอาข้อมือไปประกบกับปากแผลที่แขนซ้ายของพี่ชาย
วิ้ง...วิ้ง...
ราวกับเป็นปาฏิหาริย์ เมื่อร่างของผู้เป็นพี่ชายได้รับการถ่ายเลือดจากน้องสาว บาดแผลที่มีก็ค่อยๆสมานตัวเข้าหากันอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่เขาเป็นดวงวิญญาณ และบาดแผลขนาดนี้เป็นร้อยปีก็ไม่มีวันหายขาด แต่เมื่อเลือดของเด็กสาวที่ถ่ายให้พี่ชายเข้าไปทำการเยียวยา บาดแผลก็หายไป
“...อุ๊ก...”รีเนลเริ่มหน้าซีด เพราะราเอลเสียเลือดไปมาก ร่างของเขาต้องการเลือดมากพอสมควร และเด็กสาวก็ไม่สามารถถ่ายเลือดมากขนาดนั้นได้
“ท่านรีเนล ท่านต้องหยุด!”โฟร์เลสค้าน
“ขอ...ขออีกหน่อย”รีเนลเอ่ยอย่างอ่อนแรง
ฮวบ
ร่างบางของเด็กสาวทรุดลงกับพื้นเพราะหมดแรงยืน แต่รีเนลก็ยังถ่ายเลือดให้พี่ชายอยู่อย่างนั้น
“พอได้แล้วครับ!!!”โฟร์เลสกระชากข้อมือของรีเนลมา ก่อนจะเริ่มทำการรักษา ห้านาทีต่อมา บาดแผลที่ข้อมือก็เชื่อมต่อกัน แม้จะเหลือรอยแดงๆเอาไว้ก็ตาม
“...อือ...”รีเนลคราง
“ท่านไม่สมควรออกมาจากโรงเรียน ยิ่งไม่สมควรทำแบบนี้”โฟร์เลสคราง เขาไม่อยากคิดเลยว่าถ้าราเอลฟื้นขึ้นมารู้เรื่องเข้า ทั้งหมดจะถูกลงโทษยังไง
“ราเอลเป็น...พี่ชาย...ของชั้น”รีเนลยิ้มอย่างอ่อนแรง เธอชูแขนซ้ายที่มีรอยแดงเป็นแนวยาวขึ้นมา “พอแผลนี่ปรากฎ...ชั้นก็รู้แล้ว...ว่าพี่...อยู่ในอัน...ต...ราย”
“แต่ท่านก็ไม่สมควรออกมา พวกเราจัดการเรื่องทั้งหมดเองได้ครับ!!!”โฟร์เลสค้าน
“แน่ใจเหรอ...ที่...พูดน่ะ”รีเนลย้อนถาม
“......”โฟร์เลสหลบสายตาของเจ้าหญิงของพวกเขา เพราะขนาดตัวเขาเองยังรู้ดีแก่ใจว่าหากรีเนลไม่เข้ามาช่วย ราเอลเองก็คงไม่รอด เพราะในพวกเขามีแต่ไอริสที่เก่งด้านพลังรักษา แต่ตอนนี้เจ้าตัวก็ออกจากเฮฟเว่นไปแล้ว
“พา...ชั้นกลับ...ที”รีเนลปรือตาคล้ายคนใกล้จะหลับ “ชั้น...เหนื่อย”
“รับบัญชาครับ...เจ้าหญิง”โฟร์เลสครางเสียงอ่อน
- เช้าวันต่อมา -
“รีเนล! วันนี้เธอดูแย่กว่าเมื่อวานอีก!!!”เฟริสแทบจ๊าก เมื่อหัวขโมยสาวแทบจะเดินพิงกำแพงเข้ามาในห้องอาหาร
“...แหะๆ...”รีเนลฝืนยิ้ม
“แบบนี้เรียนไม่ไหวหรอก”คิลเสนอความเห็น เพราะถึงเขาจะไม่ชอบหน้ารีเนล แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าต้องการให้เธอมาเป็นลมเป็นแล้งต่อหน้าต่อตาแบบนี้
“ไปห้องพยาบาลซะ”คาโลเอ่ยเสียงเย็น
“ไม่เอา...ไม่ไป”รีเนลคราง เด็กสาวเอาหน้าฟุบโต๊ะอย่างอ่อนระโหยโรยแรง “เกลียด...ห้องพยาบาล”
“แต่เธอต้องไปนะรีเนล แบบนี้เธอเรียนไม่ไหวหรอก!”เฟรินร้อง
“ไม่เอา”เด็กสาวยังดื้อ
“แต่พี่ว่าเธอไปห้องพยาบาลดีกว่านะรีนี่”ลูคัสเดินเข้ามาดูอาการด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ส่วนเพื่อนคนอื่นๆก็มองรีเนลด้วยสายตาแปลกๆ แต่รีเนลตอนนี้เบลอจนไม่ได้สังเกตอะไรแล้ว
เพราะเมื่อวานลูคัสสารภาพกับพวกเพื่อนๆอย่างหมดเปลือก แม้กระทั่งเรื่องของรีเนล หรือเรื่องแผนการขั้นต่อๆไปของราชินีจันทรา
“แต่พี่คะ...”รีเนลคราง
“ไปเถอะน่า”ชิวาสคะยั้นคะยอ
“...ค่ะ...”เมื่อไม่มีทางเลือก รีเนลจำต้องตอบรับคำของรุ่นพี่อย่างเสียไม่ได้
ตึก ตึก
“ฮ้าว...วันนี้ตื่นสายไปหน่อยแฮะเรา”ครูเอลหาวหวอด ขณะเดินตรงไปยังห้องอาหารดราก้อน ที่คิดว่าน้องสาวน่าจะยังกินข้าวอยู่ แต่...
ตึก...ตึก
เสียงฝีเท้านั่น ทำให้ครูเอลแน่ใจได้เลยว่าใครกำลังเดินสวนทางกับเขา หากเป็นเวลาปรกติเขาจะไม่สงสัยอะไรเลยเพราะคนที่เดินสวนไปสวนมามีมากมาย แต่เสียงนี้กลับเป็นเสียงที่แผ่วเบา ราวกับเป็นเสียงฝีเท้าของคนที่ถูกฝึกมาอย่างดี
ยังไม่ทันจะหายสงสัย ร่างบางของรีเนลก็เลี้ยวหัวมุมมาประจันหน้ากับเขาเสียก่อนนี่สิ
“อ้อ เจ้านี่เอง”รีเนลยังคงร้ายกับเขาได้อย่างเสมอต้นเสมอปลาย เด็กสาวทำหน้ายู่พร้อมกับสะบัดหน้าหนี
“ชั้นสิที่ควรจะพูดแบบนั้น”ครูเอลกดเสียงต่ำ เขาเองก็ไม่ชอบเด็กสาวตรงหน้าอยู่แล้ว หากไม่ใช่ว่าแม่หัวขโมยตัวแสบนี่เกรงใจน้องสาวเขา เวลาเขามาหาเฟรินคงได้มีการเฉาะหัวกันไปข้างล่ะ
“มาทำธุระอะไรที่นี่ไม่ทราบล่ะเจ้าคะ ท่านราชาผู้สูงศักดิ์”รีเนลประชด
“ธุระอะไรก็เรื่องของชั้น ไม่เกี่ยวกับเธอ”ครูเอลเถียงกลับ
“อ้อ งั้นก็ต้องรู้ด้วยนะว่าตอนนี้ชั้นเป็นเด็กป้อมอัศวิน แล้วนายเป็นคนของปราสาทขุนนางคู่ปรับน่ะ”รีเนลข่มสภาพร่างกายที่ไม่ค่อยดี ฝืนยืนต่อปากต่อคำกับครูเอล
“งั้นก็รู้ซะด้วยว่าชั้นเป็นข้อยกเว้น ใครๆก็ชอบชั้นทั้งนั้นแหละไม่เหมือนกับเธอนี่”ครูเอลสวนกลับด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“แล้วไง ชั้นไม่ค่อยมีคนชอบก็ไม่เห็นเดือดร้อน เพราะถึงเวลาจริงๆก็แค่เอาความลับของแต่ละคนมาแฉ สุดท้ายเดี๋ยวก็ยอมแพ้เองแหละน่า”รีเนลเองก็ยังแสบได้เหมือนเดิม
“นิสัยแย่แบบนี้นี่แหละทำให้ไม่มีใครชอบหน้าไงล่ะ ยัยเด็กนิสัยไม่ดี”ครูเอลตวาดกลับอย่าเหลืออด “ไม่มีใครชอบหรอกนะที่มีคนมาสืบเสาะล้วงประวัติของตัวเองขึ้นมาขุดคุ้ยน่ะ บางเรื่องมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวที่เราไม่ควรเข้าไปยุ่ง คนอย่างเธอที่เอาแต่ใช้จุดอ่อนคนอื่นเข้าข่มขู่น่ะ ยังไงๆก็ไม่มีทางหาเพื่อนดีๆได้หรอก!!!”
“แล้วนายเห็นชั้นต้องการนักเหรอ~”รีเนลจงใจลากเสียงยาวเพื่อยั่วโมโห “มีก็ได้ ไม่มีก็ดี เพื่อนน่ะมันก็แค่ตัวเกะกะเท่านั้นเอ๊ง ไม่เหมือนท่านหรอกนะที่มีเพื่อนรายล้อมมากมาย แต่สุดท้ายก็เป็นตัวถ่วง หึๆๆๆๆๆ”
“เธอ!!!”ครูเอลโกรธจัดจนไม่สนแล้วว่าคนตรงหน้าเป็นรุ่นน้อง ครูเอลกระชากคอเสื้อรีเนลขึ้นหมายจะสั่งสอน แต่ก็พบว่าเด็กสาวกลับไม่มีแม้แต่แรงจะตอบโต้!
“ปล่อย”รีเนลเอ่ย แต่ใบหน้าซีดๆเพราะขาดเลือดนั้นก็ทำให้ครูเอลผิดสังเกตได้
“เธอไปทำอะไรมา”ครูเอลหรี่ตาลงอย่างจับผิด
“เรื่องของชั้น ไม่เกี่ยวกับนาย”รีเนลโต้กลับด้วยคำพูดเดียวกันกับเขา
......ให้ตายสิ!...เขาอยากจะจัดการยัยเด็กนิสัยเสียคนนี้ซะเหลือเกิน ถ้าไม่ติดที่ว่าเธอเป็นเพื่อนของน้องสาว และยังเป็นผู้หญิง เขาไม่ใช่คนที่จะรังแกผู้หญิง โดยเฉพาะเด็กที่อายุน้อยกว่าเขาเป็นร้อยๆปีแบบนี้!!!
“ฮึ ชั้นก็ไม่อยากจะสนยัยเด็กนิสัยเสียแบบเธอนักหรอก”ครูเอลปล่อยคอเสื้อของรีเนลออก
“ช่ายยย และยิ่งคนที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับท่านด้วยล่ะน้า ท่านราชายมฑูตตตตตต”รีเนลลากเสียงยานคางอย่างน่าหมั่นใส้
“นี่เธออยากให้ชั้นจัดการเธอจริงๆใช่มั๊ย”ครูเอลเริ่มหมดความอดทนอีกคำรบ
“หึๆ ถ้ากล้าพอก็เข้ามาเล้ย รีเนลคนนี้ไม่เคยกลัวอยู่แล้ว”รีเนลยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่อ่อนระโหยโรยแรงสิ้นดี
“ฮึ เสียใจด้วยที่ชั้นไม่นิยมรังแกผู้หญิง โดยเฉพาะกับคนป่วย”ครูเอลส่งสายตาเย็นชามาให้ และก็เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปแวบหนึ่งของรีเนล
......เขารู้...รู้ได้ยังไงว่าเราไม่พร้อมจะต่อสู้......
“อ้อ...ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ ทั้งๆที่แย่งชิงอะไรต่อมิอะไรที่ไม่ควรเป็นของพวกนายไปตั้งมากมาย พรากชีวิตคนไปก็เยอะแยะ ยังจะมาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษอีกเหรอเนี่ย”รีเนลรีบปรับสีหน้าแล้วยิ้มสู้
“ชั้นไม่ต้องการให้เด็กนิสัยเสียแบบเธอเอาเรื่องความถูกต้องมาพูดหรอกนะ”ครูเอลขมวดคิ้วกับคำพูดของรีเนล
“คำก็นิสัยเสีย สองคำก็นิสัยเสีย อย่าน้อยๆชั้นคนนี้ก็ยังดีกว่ายมฑูตผู้หลอกลวงคนทั้วโลกก็แล้วกัน”รีเนลแสยะยิ้ม แน่นอนว่าคนอย่างครูเอลย่อมรู้ในทันทีว่าเธอหมายถึงเขา
“บางครั้งการโกหกก็เป็นสิ่งจำเป็น หากเรามีเจตนาที่จะทำเพื่อปกป้อง แม้จะรู้ว่าผิดก็ต้องทำ”ครูเอลอบรม
“โอ๊ย ทำเป็นพูดดี เฮลน่ะแหละที่แย่ที่สุด เพราะ...แค่ก!!!”รีเนลไอออกมาระหว่างที่พูด เด็กสาวเบิกตากว้างเมื่อเห็นสิ่งในมือ ก่อนจะรีบกำแน่นเพื่อไม่ให้คู่อาฆาตตรงหน้าเห็น แต่ครูเอลก็ตาไวเกินกว่าที่เด็กสาวคาดไว้มาก
“เลือด เห็นมั๊ยว่ากรรมตามทันแล้ว”ครูเอลยิ้ม ทั้งๆที่ในใจสงสัยระคนตกใจไม่น้อย
“เฮอะ บาปกรรมมันมีจริงกับใครเขาที่ไหน ถ้ามีจริงแล้วทำไมคนผิดไม่ได้รับการลงโทษซะทีล่ะยะ”รีเนลแหว ก่อนจะรีบเดินเลี่ยงครูเอลไปเพราะรู้ตัวว่าร่างกายนี้จะทนไม่ไหวแล้ว
...แต่เด็กสาวคาดผิด...ร่างของเธอหมดแรงเร็วกว่าที่คิดไว้เยอะ...
ตุบ!
สติของรีเนลขาดผึงลงซะก่อนที่จะเดินหลบครูเอลมาพ้นเสียอีก
ฟิ้ว...
สายลมเย็นๆพัดจากนอกหน้าต่างข้ามาในห้อง ปลุกรีเนลให้ตื่นจากภวังค์
“...ที่...ที่นี่...”รีเนลขยี้ตาน้อยๆ
“ห้องพยาบาล”
“นายอีกแล้ว”รีเนลสบถ เธอไม่พอใจเอาซะเลยที่คนที่ตัวเองเกลียดขี้หน้าที่สุดกลับเป็นคนมาเห็นสภาพแย่ๆของเธอซะได้
“คิดว่าชั้นอยากพาเธอมารึไง ยัยเด็กนิสัยไม่ดี”ครูเอลแบะปากด้วยอารมณ์หงุดหงิดพอๆกัน
“งั้นก็ปล่อยชั้นทิ้งไว้แถวๆนั้นสิยะ”รีเนลสะบัดหน้าหนี
“ตอนแรกก็กะว่าจะทำอยู่”ครูเอลว่า “ถ้าไม่ติดที่ว่าพี่โรเวนบังคับล่ะก็นะ”
“พี่โรเวน? แล้วพี่เขาไปไหน?”
“คิดเอาเองสิ”
“อย่ามากวน ตอบมาซะว่ารุ่นพี่โรเวนไปไหน”รีเนลคาดคั้น
พลั่ก!
“คนป่วยก็หัดทำตัวให้สมกับเป็นคนป่วยหน่อย”ครูเอลได้ทีขี่แพะไล่ เอามือกดหัวของเด็กสาวลงกับเตียงอีกครั้ง
“ปล่อยนะ!”รีเนลเริ่มพยศ
“หุบปากแล้วอยู่นิ่งๆซะยัยหัวขโมยตัวดี ไม่งั้นชั้นโดนอาจารย์เล่นงานแน่”ครูเอลแสยะยิ้ม “ตอนนี้อาจารย์มีสอนพวกปีสี่ เพราะงั้นชั้นเลยเป็นคนอยู่เฝ้าเธอ ดังนั้นก็จงอยู่เงียบๆแล้วทำตัวให้น่ารักหน่อย ไม่งั้นโดนดีแน่”
“ตลกตายล่ะ~”รีเนลลากเสียงยาว
“อ้อ อยากโดนดีล่ะสิ”ครูเอลแสยะยิ้มเหี้ยม เขาเขย่าขวดยาแปลกๆในมือ ก่อนจะเดินไปนั่งที่ริมเตียงของรีเนล โดยที่เจ้าของเตียงรีบกระเถิบหนี
“อ้าปาก”
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
กร๊ากกกกก
กรอกยารีเนลซะงั้นเลยเน้อ
เอายั่วๆกับตอนต่อไปดีกว่า [มีเวลาว่าง + นิยายในคลังแต่งถึงตอนที่ 57 แล้ว]
“ขอข้อมูลของหัวขโมย รีเนล โฮลีส เอาตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่เลย ซักประวัติเอาให้ละเอียดยิบ ยิ่งเจาะลึกแค่ไหนยิ่งดี”
“ขอข้อมูลของหัวขโมย รีเนล โฮลีส เอาตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่เลย ซักประวัติเอาให้ละเอียดยิบ ยิ่งเจาะลึกแค่ไหนยิ่งดี”
หึๆๆๆๆๆๆๆๆ
ยั่วให้อยาก แล้วจากปายยยยยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น