ลำดับตอนที่ #32
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : ตอนที่ 30 : ทวงกล่อง [ใช่! ทวงกล่อง]
แฮ่กๆ
มาลงแต่เช้าเลยคร้าบบบบ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนที่ 30 : ทวงกล่อง [ใช่! ทวงกล่อง]
“...”
“ท่าทางน่าสนใจแฮะ”ราเอลมองดูคนกลุ่มนั้นค่อยๆแยกย้ายกันไปอย่างช้าๆ พวกเด็กปีสามก็เที่ยวในงานเลี้ยง น้องสาวเฟรเซียโดนคนรักลากตัวไป วินเซนต์ ฮาเดส เฟรเซีย และเซฟิวรอธกลับเข้าไปในปราสาท และคนอื่นๆก็แยกย้ายกันไปตามหน้าที่ โดยมีเลนเน่ หนึ่งในสิบสองขุนพลเทพ เพื่อนของเขา แอบตามโรเวนไปแบบลับๆ
“อะไรน่าสนใจเหรอคะ ท่านราเอล”เพิร์ลถาม
“พวกยมฑูตแยกๆทางกันไปแล้วแน่ะ”ราเอลชี้ลงไปเบื้องล่าง
“ไปเที่ยว แล้วบางส่วนก็ไปตามหาจักรพรรดินีน้อยสินะคะ”เพิร์ลเสนอความเห็น
“อืม ถึงได้บอกว่าน่าสนใจไง...”
ชิ้ง!
“...ว่ามั๊ย ฮาเดส วินเซนต์ และก็เจ้าหญิงเฟรเซีย”
“ท่านราเอล!!!”เพิร์ลกรีดร้อง เมื่อดาบเล่มยาวของวินเซนต์มาทาบทับลำคอของราเอลตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้
แกร๊ก!
และในขณะเดียวกัน เคียวขนาดใหญ่ของฮาเดสก็จ่อลำคอของเธอเอาไว้เช่นกันแบบไม่รู้ตัวเลย
“เธอคือเพิร์ลสินะ”ฮาเดสกดเสียง “ชั้นจำกระแสจิตได้ ตอนที่เธอมาช่วยราเอลออกไปครั้งก่อน”
“ใจกล้าเหลือเกินนะ กล้าเข้ามาในเฮลโดยไม่มีองครักษ์แบบนี้น่ะ”วินเซนต์แสยะยิ้ม
“เชือดคอแล้วส่งไปให้ไอ้แก่อัลเซเชียซะดีมั๊ยเนี่ย”เฟรเซียกอดอก
“จุ๊ๆๆๆๆๆๆ ไม่เอาน่า ข้าไม่ได้มาก่อสงครามซักหน่อย”ราเอลเอ่ย
“ชั้นไม่สนว่าแกจะมีธุระอะไร แต่แกเป็นศัตรู ราเอล”วินเซนต์กดดาบลงไปใกล้กว่าเดิม จนเฉือนเส้นผมสีทองนั้นออกไปนิดๆ
“แหงะ ผมข้าแหว่งหมด”ราเอลโอดครวญ
“เดี๋ยวกลับไปให้เลนเน่เล็มให้ก็แล้วกันค่ะ”เพิร์ลที่ใจเย็นลงแล้ว กลับมานิ่งเฉยดังเดิม ไม่สนใจเคียวด้ามยาวที่รอจะตัดคอเธออยู่เลย
“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแหละ”ราเอลพูด
“ใจเย็นเหลือเกินนะ”เฟรเซียกดเสียงต่ำ
“ไม่เอาน่า โกรธง่ายเดี๋ยวแก่เร็วนะ ขอบอก”ราเอลแขวะ
ปึ๊ด!
“เฟรเซีย ใจเย็นๆหน่อย”วินเซนต์ปราม
“ไม่กลัวเลยรึไง ราเอล”เฟรเซียกำมือแน่น
“ไม่เลย เพราะของแค่นี้ อย่างมากก็ทำได้แค่บาดเจ็บ เอาเป็นท่าเผด็จศึกไม่ได้หรอก”ราเอลพูด
......จริงอย่างที่มันว่า...พลังของมันสูงพอๆกับเรา แม้จะระยะใกล้แค่นี้ มันก็ต้องหาทางหลบได้อยู่แล้ว อย่างมากก็อาจจะได้แค่แผลถากๆเท่านั้น......ฮาเดสประเมิน
......อ๊ะ! นั่นมัน!!!......ฮาเดสเหลือบไปเห็นของบางอย่างในมือของจอมตลบแตลง
“เลิกเล่นแล้วบอกมาซะ แกมาที่นี่ทำไม”ฮาเดสผละออกจากเพิร์ลทันที
“ฮาเดส?”วินเซนต์และเฟรเซียมุ่นหัวคิ้ว
“พลังของมันแข็งแกร่งพอๆกับผม ของแค่นั้นทำให้มันตายในดาบเดียวไม่ได้หรอกพี่วินซ์”ฮาเดสเอ่ย “และนอกจากนั้น พี่จะเป็นฝ่ายเจ็บตัวเอาเองด้วย ถ้ามันปล่อยกงจักรนั่นออก”
“หา!!!”วินเซนต์ก้มลงมองมือขวาของราเอลที่ใช้ค้ำลำตัวจากด้านหลัง จึงเห็นว่าตอนนี้ ในมือนั้นมีกงจักรวงกลมบางๆที่คมกริบอยู่ในมือของราเอลแล้ว
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!”วินเซนต์รีบผละออกจากราเอลทันที
“ก็ข้ามันจอมหลอกลวงอยู่แล้วนา วินเซนต์”ราเอลยืนขึ้นอย่างสบายๆ ไม่หยี่ระกับสถานการณ์ตรงหน้าเลย “ไหวมั๊ย เพิร์ล?”
“ไหวค่ะ”เพิร์ลลุกขึ้นยืนช้าๆ
“ข้าบอกแล้วไงว่าตอนนี้ขอพักรบ ไม่ได้มาก่อสงครามกับยมฑูตหรอก”ราเอลยืดตัวบิดขี้เกียจ
“แล้วนายมาทำอะไรที่ดินแดนเฮลนี่ไม่ทราบ”เฟรเซียถาม
“แค่มาดูเพื่อนรัก...ว่ามีความสุขดีมั๊ย มันก็แค่นั้นเอง”
“ไอริสน่ะเหรอ”วินเซนต์เอ่ยปาก
“แหงล่ะ”แววตาของราเอลมีประกายเศร้านิดๆ ซึ่งก็ไม่พ้นสายตาของฮาเดสไปได้
“แล้วเรื่องเพลิงวิญญาณนั่น...”วินเซนต์เอ่ย
“อ้อ นั่นข้าขโมยมาเองแหละ”ราเอลเอ่ย “คิดเหรอว่าถ้าอยู่ในมือท่านพ่อแล้วมันจะปลอดภัย ไม่มีทางซะหรอก”
“...”
“แล้วก็ไม่ต้องคิดว่าเป็นหนี้บุญคุณอะไรด้วย ข้าไม่ได้ทำเพื่อพวกนาย แต่ทำเพื่อเพื่อนรักอย่างไอริสต่างหาก”ราเอลหาวหวอด
“จะเชื่อได้แน่เหรอเนี่ย?”เฟรเซียยังมีท่าทีไม่ไว้วางใจ
“เชื่อหรือไม่มันเรื่องของพวกยมฑูต เราไม่คิดจะอธิบายอะไรมากไปกว่านี้อีก”เพิร์ลขัด
“ไม่เอาน่า เพิร์ล”ราเอลปราม
“แต่ท่านคะ พวกมันสบประมาทท่านนะคะ!”เพิร์ลร้อง
วูบ!
“อุ...อึ๊ก”เพิร์ลสะดุ้งเฮือก เมื่อราเอลจ้องเขม็งมาทางเธอ ก็ราวกับมีอะไรหนักๆทับตัวเธอจนแทบจมดิน
“อย่าลืมว่าเราไม่ได้มาเพื่อก่อสงคราม บางครั้งคำพูดก็เป็นชนวนได้เช่นกัน จำไว้ เพิร์ล”ราเอลยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวจริงๆ
“ค...ค่ะ”เพิร์ลรับคำเสียงสั่น
“ฮึ สมกับเป็นเจ้าชายแห่งเฮฟเว่นดีนี่ ราเอล”ฮาเดสเก็บเคียวของตัวเองไป เมื่อรู้แน่แล้วว่าราเอลไม่ได้มาเพื่อก่อสงครามแน่นอน
“ไม่อยากให้เจ้าชมเลยว่ะ ฮาเดส”ราเอลแสยะยิ้ม “เอาเถอะ ยังไงก็ตาม คราวนี้เรายังไม่มาเพื่อก่อสงคราม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะมาหาไอริสอย่างเดียว”
“หมายความว่ายังไง?”วินเซนต์ถาม
“ข้ากะจะมาหาเจ้าไงล่ะ ฮาเดส”ราเอลเอ่ย
“มีธุระอะไรกับชั้น ไอ้เจ้าชายปัญญาอ่อน”ฮาเดสพูดอย่างระแวง
“ก็ไม่มีอะไร นอกจาก...”
“...เอากล่องใส่ของของข้าคืนมาซะทีดิ”
โครม!!!!!
วินเซนต์ปล่อยดาบร่วงจากมือจนด้ามดาบหนักๆไปกระแทกเท้าอย่างจัง เฟรเซียลื่นวืดหัวโขกต้นไม้ข้างๆ และฮาเดสสบถพรืด
“นี่แกเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาเพื่อไอ้กล่องนั่นอ่ะนะ?”ฮาเดสย้อน
“ก็ของมันแพง”ราเอลยักไหล่อย่างไม่ปรารม “ไอ้กล่องนั่น มันเป็นกล่องที่น้องข้าเลือกให้เองโดยเฉพาะเชียวนะ ไม่มีทางที่ข้าจะให้มันฟรีๆหรอก”
“แกมีน้องด้วยรึไง ไม่ยักรู้?”ฮาเดสยักคิ้ว
“นั่นสิ ไม่เคยได้ยินว่าแกมีพี่น้องเลยนะไอ้ราเอล”วินเซนต์เอามือกุมเท้าตัวเองไปพลาง
“อย่าพูดถึงเด็กคนนั้นแบบนี้นะ!”เพิร์ลตวาดอย่างเหลืออด
“ก็ของที่น้องสุดที่รักซื้อให้ทั้งที คนเป็นพี่ก็ต้องดูแลดีๆสิถึงจะถูก”ราเอลเอ่ย
“เออ เอาคืนไป”ฮาเดสโยน [เน้น! โยน!!!] กล่องสีขาวคืนให้
“ขอบใจ”ราเอลรับกล่องมาทันที
“ไปกันเถอะเพิร์ล รีบตามเลนเน่แล้วกลับรังกันดีกว่า”ราเอลยิ้มร่าเมื่อได้ของสำคัญคืน
“อย่าเรียกรังได้มั๊ยคะ”เพิร์ลทำหน้าปุเลี่ยน
“งั้นที่ซุกหัวล่ะ”ราเอลถาม
“จะอะไรก็ไม่เอาทั้งนั้นค่ะ”เพิร์ลเอ่ย
“อ้อ สำรวจตัวเองดีๆนะฮาเดส บาย!”ราเอลทิ้งถ้อยคำปริศนาไว้ ก่อนจะรีบเผ่นหายไปเลย
“สำรวจตัวเอง?”ฮาเดส เฟรเซีย และวินเซนต์ได้แต่งงงวยกับคำพูดพิลึกของราเอล
“กลับมาแล้วคร้าบบบ”ราเอลลากเสียงยาว
“กลับมาแล้วเหรอ ราเอล”
“ไง ไมออส”ราเอลยิ้ม “งานที่ให้ไปเป็นไงบ้าง”
“เรื่อยๆ ไม่ไงหรอก”ไมออสยักไหล่
“รีเนลยังคิดแค้นพวกยมฑูตฝังใจอยู่เหมือนเดิมใช่มั๊ยล่ะ ไมออส”ราเอลถาม
“ก็ของมันชัวร์ พี่ชายตัวเองโดนเล่นงานนะไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน”ไมออสยักไหล่
“เฮ้อ...อยากให้เด็กคนนั้นลดความโกรธลงบ้างจังเลยน้า”เลนเน่นอนฟุบโต๊ะ เอามือซ้ายหนุนต่างหมอน ส่วนอีกมือก็ควงปากกาขนนกเล่นไปมาแบบคนไม่มีอะไรทำ
“ช่วยไม่ได้ รีเนลก็เป็นคนแบบนี้แหละ”ราเอลยิ้ม “เพราะงั้นข้าถึงได้สั่งงานไปกับไมออสไง”
“แต่ที่จริงท่านน่าจะไปทำเสียเองนะคะ ท่านราเอล”เพิร์ลแบะปากนิดๆ
“ไม่เอาหรอก ก็ข้า...”
“ขี้เกียจ!!!”ทั้งสามคนตอบแทนราเอลทันที
“น่าน เดาถูกอีกนะพวกเจ้า”ราเอลฉีกยิ้ม
“เออดิ ก็คนอย่างนายมันก็คิดได้แต่เรื่องอู้งานเท่านั้นแหละ”ไมออสว่า
“ไม่เอาน่า อย่างน้อยบางเรื่องข้าก็ยังทำนา”ราเอลเอ่ย
“เรื่องไหนล่ะคะ?”เลนเน่ถาม
“ก็อย่างคราวก่อนที่ข้าไปคุมเหล่าสิบสองขุนพลเทพไง”ราเอลเอ่ย
“นั่นเพราะท่านจงใจจะกำจัดเชลล์กับเวย์นตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอคะ ท่านราเอล”เพิร์ลย้อน
“เฮ้ย รู้ได้ไง”ราเอลแสร้งทำท่าตกใจได้อย่างเหมือนจริง
“ทำไมจะไม่รู้ ก็ทั้งสองคนเป็นตัวต้นเหตุทำให้ไอริสตาย ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แล้วยิ่งทั้งสองคนเป็นสิบสองขุนพลเทพใต้บังคับบัญชาของพี่ชายของท่านยิ่งแล้วใหญ่”เพิร์ลอธิบายเป็นฉากๆ “ส่วนเจเนส ท่านอาจไม่ได้คิดจะกำจัดเขาในตอนนี้ คิดจะไปกำจัดภายหลัง แต่ในเอโดนจัดการไปซะก่อนท่านก็เลยถือว่าเลยตามเลยไปน่ะสิ”
“ใช่ๆ ท่านราเอลน่ะชอบคิดแผนลึกๆให้พวกเราคิดตามแทบไม่ทันอยู่แล้วนี่”เลนเน่เอ่ยเสียงใส
“ชะ รู้ไปหมดเลยนะ”ราเอลสะบัดหน้าหนี
“ก็พวกเราคบกันมานานแล้วนี่ ราเอล”ไมออสตบหัวราเอลอย่างหยอกๆ
“เฮ้ย ถึงคบกันมานาน แต่ข้าเป็นเจ้านายของพวกเจ้านะเว๊ย”ราเอลอ้าปากค้าง
“ก็ไม่เคยเห็นจะทำตัวเป็นเจ้านายที่ดีได้ซักทีเล้ยยยยยย”ไมออสและเลนเน่ประสานเสียง โดยมีเพิร์ลพยักหน้าเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง
“ไอ้พวกบ้าเอ๊ย!!!!!”ราเอลวิ่งไล่เตะรายคน
“ไอ้เจ้าชายมันบ้าไปแล้ว หนีเร็ว!!!”ไมออสตะโกน
...และแล้ว ก็เลยกลายเป็นการวิ่งไล่ [เตะ] ของเหล่าวิญญาณชั้นสูงของเฮฟเว่นทั้งสาม ที่ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตไปซะได้...
“อย่าหนีนะ!!!”ราเอลตวาด
“แน่จริงก็ไล่ให้ทันสิ ท่านราเอลลลล”เลนเน่แลบลิ้นปลิ้นตาหลอก
“ช่าย ไล่ให้ทันเซ่”ไมออสแสยะยิ้ม
“เฮ้อ”เพิร์ล [ที่ไม่ได้ร่วมบ้าไปกับคนอื่นด้วย] ถอนหายใจ
......คำว่าเพื่อน มันก็ดีอย่างนี้แหละนะ......ราเอลคิดในใจ
......ช่างสรรหาเรื่องมาทำให้เราหายเศร้าได้ดีจริงๆ......
......ขอบใจนะ...ทุกคน......
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น