Fic บารามอส : จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเฟรินมีพี่ ภาค 2 ป่วนนรก[แตก]

ลำดับตอนที่ #31 : ตอนที่ 29 : งานส่งวิญญาณ [3] ผู้เปิดพิธี

โย่

มาแล้วคร้าบบบบ

กับอีก 1 ตอนสุดเลิฟลี่ อี้ อี้ อี้ อี้...

โป๊ก! [โดนคนอ่านหมั่นใส้ เอาค้อนทุบหัวก่อนจะนั่งอ่านอย่างสบายใจ]

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ตอนที่ 29 : งานส่งวิญญาณ [3] ผู้เปิดพิธี

 

“เอาล่ะ วันนี้เป็นวันกำหนดส่งวิญญาณของพวกเรา และอย่างที่รู้ๆกันว่า ในพิธีนี้ต้องมีอะไรหลายๆอย่างมาเพื่อเป็นการเลี้ยงส่ง”เซฟิวรอธพูด

“จะใช้คำให้เป็นทางการหน่อยก็ไม่ได้เนาะ”ฮาเดสพึมพำ

เพี๊ยะ!

“โอ๊ยยยยยยยยยย”

“โทษที วิญญาณทั้งหลาย พอดีไล่แมลงน่ะ”เซฟิวรอธเอ่ย พลางมองดูมือตัวเองที่แดงนิดๆจากการเอาไปฟาด [เน้น! ฟาด!!!] หน้าลูกชายตัวดี

“คุคุ”การ์รินกลั้นหัวเราะ

“วันนี้ เราได้รับเกียรติจากคนสำคัญของพวกเรา มาเป็นผู้เริ่มพิธีในการร่ายรำครั้งนี้”เซฟิวรอธมองมาทางพวกเขา

“นักทำนายแห่งราชอาณาจักรยมฑูต คีตา”

วิ้ง!

จบคำ วิญญาณเด็กสาวที่พวกเราเพิ่งรู้จักก็ก้าวเท้าลงไปยังทะเลสาป แสงสีเขียวอ่อนสว่างวาบขึ้นจากผิวน้ำทันที

“หรือที่ทุกคนรู้จักกัน ในนามของคีย์”เซฟิวรอธเสริม

“คีย์!!!”คราวนี้เป็นพวกคาโลนี่แหละที่ได้ตะลึงอึ้งค้าง เพราะไม่มีใครเชื่อว่าเด็กผู้หญิงบอบบางคนนี้ จะเป็นคนเดียวที่กำจุดอ่อนของเฟริส หัวหน้าหน่วยล่าสังหารเอาไว้

พรึ่บ!

คีตาหรือคีย์ กระโดดพรวดเดียวก็ไปอยู่ใจกลางแม่น้ำเรียบร้อย ร่างเล็กสะบัดพัดทั้งสองในมือพร้อมกันเป็นการเตรียมพร้อม

...และแล้ว...ดนตรีก็เริ่มบรรเลง...

เด็กสาวทำการร่ายรำไปอย่างช้าๆ และงดงาม พัดทั้งสองในมือถูกโบกสะบัดเป็นท่วงท่าที่อ่อนช้อยตามจังหวะ และยังมีเรื่องน่าประหลาดใจคือ เมื่อคีตาเริ่มการร่ายรำ ก็ราวกับว่ามีใครโปรยกลีบดอกไม้ลงมาจากฟากฟ้าตั้งแต่เริ่มบทเพลง ทั้งๆที่บนท้องฟ้าก็ไม่มีอะไรเลยแท้ๆ แต่สีชมพูจางๆของกลีบดอกไม้ ก็ตัดกับสีน้ำเงินเข้มจัดของทะเลสาปได้อย่างงดงาม

วิ้ง

เมื่อเพลงบรรเลงถึงช่วงท้ายๆเพลง คาโลก็สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงน้อยๆจากพัดทั้งคู่

......มันเปล่งแสงได้...แม้จะจางมากกตามเถอะ......

“มาแล้วๆ ทีเด็ดของคีย์”เซียร์ยิ้ม

“พัดมารีมรกต...เบิกทางวารี!!!”

ซ่า!

ทันทีที่โน๊ตดนตรีตัวสุดท้ายถูกบรรเลง คีตาก็ตวัดพัดขึ้นท้องฟ้าทันที แสงจางๆจากพัดเปล่งประกายวาบ พร้อมกับทางเดินสีทองที่ทอดยาวจากชายฝั่งมายังกลางทะเลสาป

แปะ แปะ แปะ แป แปะ

“ฝีมือดีกว่าครั้งที่แล้วอีกนะ คีย์”เซฟิวรอธเอ่ยชม “ชักเหมือนเข้าไปทุกทีแล้วนะ”

“หามิได้ค่ะ พลังแค่นี้ยังไม่ได้แม้แต่เศษเสี้ยวของท่านแม่ด้วยซ้ำ”คีตาถ่อมตน

“เอาล่ะๆ ถ้างั้นก็ถึงช่วงสำคัญของงานซะที”เซฟิวรอธเข้าเรื่อง

“ในครั้งนี้ ผู้ทำหน้าที่นำดวงวิญญาณเข้าสู่จุดกำเนิดนั้น ไม่ใช่พวกเรายมฑูตนะ เหล่าดวงวิญญาณทั้งหลาย”

แซ่ด แซ่ด

“อะไรนะ?”

“ทุกครั้งจะเป็นหนึ่งในยมฑูตชั้นสูงไม่ใช่เหรอ?”

“คิดเปลี่ยนวิธีอีกแล้วเหรอ?”

ฯลฯ

“เงียบ!!!”ฮาเดสตวาด

ชิ้ง~~~

“ชั้นอยากให้คนอื่นทำแทน มีปัญหามั๊ย?”เซฟิวรอธเอ่ยนุ่ม แต่วาจา...สุดเย็นยะเยือก

“ไม่มีคร้าบ / ค่า”วิญญาณทั้งหลายตอบ

“เห็นมั๊ยว่าไม่มีปัญหา”ฮาเดสนิ่วหน้า “งั้นก็ออกมาได้แล้ว ไม่ต้องมามัวทำอายอยู่เชียว เฟลิโอน่า”

“หา!?!”ทโมนแห่งป้อมอัศวินอ้าปากค้าง

“ไม่อาว”เสียงครางอ่อยๆที่คุ้นเคยของเฟริน และเมื่อทั้งหมดหันกลับไปก็ทันเห็นแค่ผมสีน้ำตาลไหม้ที่หลบอยู่มุมตึก

“ถ้าไม่ออกไปดีๆ พี่จับลากนะจ๊ะ”เฟรเซียยิ้ม

“พี่เฟรใจร้ายที่สุด แง~~~~~”เฟรินค่อยๆโผล่หน้าออกมาช้าๆ

ร่างบาง ถูกเฟรเซียจับแต่งตัวอย่างสนุกสนาน [โดยมีพวกซิลเรียเป็นลูกมือเลือกชุด หึหึ] จนตอนนี้ แทบไม่มีใครจำได้ว่าเป็นเธอ หากไม่ได้ยินเสียงนั่น ชุดประโปรงยาวกรอมเท้าสีน้ำเงิน และมีเสื้อแขนยาวสีขาวคลุมเอาไว้ด้านนอก เพื่อปกปิดไหล่โค้งมน [ไม่งั้นอาจมีการเกิดหิมะหลงฤดูโดยไม่ทราบสาเหตุ] ผมถูกมัดรวบไว้ด้านหลังอย่างเรียบร้อย ปักด้วยปิ่นปักผมมุข ไข่มุขแสงจันทร์ [ที่ก็รู้ๆกันอยู่ว่าของใคร] ถูกเฟรเซียเอาไปร้อยกับเชือกสีแดง แล้วเอามามัดเป็นโบว์อย่างหลวมๆที่ลำคอขาวผ่อง ข้อมือเล็กมีกำไลเงินอยู่ที่ข้างขวา ดวงหน้าหวานถูกแต่งเติมจางๆ ไม่เข้มเกินไป ดูร่าเริงสมกับนิสัยของเธอ

“...โหย...”คิลเองยังแทบไม่เชื่อว่า นั่นคือเพื่อนหัวขโมยสาวสุดแสบของเขาจริงๆ

“แต่งตัวได้เก่งมากนะเฟรเซีย”อาเธอร์เองยังเอ่ยปากชม

“ของมันแหงอยู่แล้ว”เฟรเซียขยิบตาให้ พลางหันมาทางเฟริน

“เอ้า ทำตามอย่างที่ซ้อมกันไว้นั่นแหละ อย่าพลาดนะน้องรักY”เฟรเซียฉีกยิ้ม

“ฮือ~~~”เฟรินครางอย่างน่าสงสาร

กริ้ง

เฟรินชูดาบปฐพีของตนขึ้น พลางร่ายมนต์

“ในนามแห่งเทพผู้ปกปักษ์รักษา และผู้ครอบครองห้วงเวลาแห่งชีวันต์ เซฟิวรอธ”

เซฟิรอธชักดาบเล่มยาวออกจากฝักเมื่อเฟรินร่ายเวทย์มาถึงช่วงนี้

“ได้โปรดมอบพลังให้กับข้า ปลดปล่อยพันธนาการแห่งวิญญาณผู้หลงทางเหล่านี้ด้วยเทอญ!!!”

วิ้ง!!!

จบคำ ดวงจิตของเหล่าวิญญาณทั้งหลายก็เปล่งแสงสว่างวาบ ก่อนจะค่อยๆสลายกลายเป็นเกล็ดละอองแสงเล็กๆทีละดวงๆ ลอยเข้าสู่ศูนย์กลางของทะเลสาปที่ยมฑูตทั้งหลายยืนอยู่ทันที

“เอาล่ะนะ”ฮาเดสแสยะยิ้ม แล้วกระโดดจากแท่นพิธีลงสู่ทางเดินที่คีตาสร้างเอาไว้

วาบ!

แสงสีดำทมิฬพุ่งขึ้นทันทีที่ฮาเดสกระโดดลงไป ทั้งๆที่เท้าของเขายังไม่สัมผัสน้ำเลยแท้ๆ

“เหล่าดวงวิญญาณผู้หลงทางเอย ข้า ในนามแห่งราชาผู้ปกครองโลกหลังความตาย จะส่งวิญญาณพวกเจ้า ณ บัดนี้!”ฮาเดสเรียกเคียวออกมา แล้วชี้ขึ้นไปบนฟ้า

แกร๊ก แกร๊ก

เหล่ายมฑูตทั้งหลายต่างพากันชูอาวุธของตัวเองขึ้น

“1…2…3!”เฟรินให้สัญญาณ

“เวทย์ปกปักษ์ที่สี่ ส่งวิญญาณ!!!!!”ยมฑูตทั้งหมดตะโกนพร้อมๆกัน

ฟิ้ว~

ละอองแสงทั้งหมดค่อยๆลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าสีดำสนิทช้าๆจนหมด

“แค่นี้ เป็นอันจบพิธี”ฮาเดสยิ้ม เขาก้าวพรวดเดียวก็เข้ามาถึงตัวเฟรินแล้ว ก่อนจะลูบหัวเบาๆ

“แต่งตัวเฟรินได้สวยดีนี่ พี่เฟร”ฮาเดสเอ่ยชม

“หึๆ ของมันแน่อยู่แล้ว”เฟรเซียยิ้ม

“แต่งให้ไอริสด้วยล่ะสิ”ฮาเดสรู้ทัน

“ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ”เฟรเซียไม่ปฏิเสธ หลังจากหัวเราะจนสะใจแล้ว หญิงสาวก็ผลักเฟรินให้เซไปทางคาโลทันที

“เอ้า คืนนะปรินซ์คาโล”

เฟรินที่ไม่ถนัดการใส่กระโปรงยาวลากพื้น ทำให้ซวนเซเจียนจะล้ม คาโลเลยต้องรีบมารับตัวเฟรินก่อนที่แม่ตัวดีจะล้มลงไปจริงๆ

“เฮอะ”ฮาเดสแยกเขี้ยว

“ไม่เอาน่าฮาเดส”ไอริสปราม

“...”ฮาเดสแบะปาก เพราะยังไงก็คงขัดไอริสไม่ได้แหงๆ

“งานจบแค่นี้เหรอครับ”คาโลถาม

“ยังหรอกๆ นอกจากงานส่งวิญญาณแล้ว ยังมีงานเลี้ยงของพวกยมฑูตด้วยนะ”เซรอสก้าวออกจากทะเลสาป

“งานเลี้ยง?”คิลตาเป็นประกาย

“ก็เหมือนเป็นวันพักผ่อนของพวกยมฑูตชั้นธรรมดานั่นแหละ”เฟียร์สเอ่ย “ถ้าไม่พักกันบ้างก็แย่สิ เนาะ”

“ช่ายยยย”เซียร์รับ

“คิกๆ ก็เห็นชอบพักอยู่ทุกที”เครสหัวเราะคิก

“เอ้อ เครส”เซรอสทำท่าเหมือนเพิ่งคิดได้ “แล้ววิเวียนกับโรล่ะ”

“วิเวียนหายไปไหนไม่รู้ ส่วนโรกลับไปทำงานน่ะ”เฟรเซียรีบตอบจนน่าแปลกใจ

......ขืนให้อยู่ต่อ มีหวังได้เป็น ก.ข.ค. ของวิเวียนน่ะสิ หึๆๆๆๆๆๆๆ......

“ช่วยไม่ได้ งั้นเครส เอเธียร่า เดี๋ยวเราไปตามหาวิเวียนกันเหอะ”เซรอสเอ่ยชวน พลางลากแขนของเครสอย่างเคยชิน แต่...

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้นพาไปหาเอง”อาเธอร์ดึงเครสออกจากเซรอสทันที แล้วลากเธอไปก่อนที่ใครจะทันได้โต้ตอบซะอีก

“อ้าว? อะไรกันว้า~~~”เซรอสอ้าปากค้าง

“เอ๋อซะไม่มีนะ เซรอส”เอเธียร่าถอนหายใจ แล้วรีบๆลากเซรอสที่กำลังเอ๋อรับประทานไปตามหาวิเวียนด้วยคน

“ท่านพ่อนี่น้า~”เซียร์ส่ายหัวอย่างหน่ายๆ

“ไม่เจอกันนาน ท่านเซรอสก็ยังเป็นท่านเซรอสจริงๆ”คีตาหัวเราะเบาๆ

“เอ จะว่าไปแล้ว”เด็กหนุ่มหัวม่วงเดินเข้ามาด้อมๆมองๆพวกเฟริน

“พวกมนุษย์นี่ใครกันเหรอครับ ท่านฮาเดส?”การ์รินชี้หน้าเฟริน

ป๊าบ!!!

จบคำ ผ่ามือทั้งสองก็พร้อมใจกันเล่นงานเจ้าหัวหน้าไม่รู้ความทันที [แน่นอนว่าเป็นมือของเฟริสและทีน่า]

“โอ๊ย! ชั้นทำอะไรผิดเนี่ย”การ์รินกระพริบตาปริบๆ

“นั่นน่ะ มันน้องสาวของท่านเฟรเซียโอล่าเชียวนะ อย่ามาพูดจาพล่อยๆ”ทีน่าแยกเขี้ยว

“วันๆเอาแต่เล่นเกม หัดรู้อะไรกับใครเขามั่งฮะ?”เซียร์สบถ

“เป็นหัวหน้าที่ไร้ความรับผิดชอบสิ้นดี”เฟริสเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“เฮ้อ ไม่เอาน่า”วินเซนต์ปราม “เอ้อ ไหนๆเธอก็มาแล้ว แนะนำตัวกันหน่อยซิทั้งสองคน”

“คีตาค่ะ เรียกคีย์เฉยๆก็ได้”คีตายิ้ม

“การ์ริน เคนน์ไจน์คร้าบบบบ”การ์รินลากเสียงยาว พลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ

“แต่...แต่...”โซมาเนียอ้าปากค้าง

“ไหนบอกว่าตาบอดไงเฟียร์ส”คิลรีบกระซิบถาม

“ก็แหงดิ”เฟียร์สยืนยัน “คีย์อ่ะ ตาบอดจริงๆนะ ยืนยัน นั่งยัน นอนยันเลยเอ้า!”

“สงสัยเหรอคะ?”คีตาหันมาทางคิล

“...อ่า...”คิลอ้ำอึ้ง

“ชั้นตาบอดมานานแล้วล่ะค่ะ เลยฝึกฝนตนเอง จนได้รับพลังสัมผัสที่หกมา ทำให้สามารถ “รู้สึก” ได้ แม้จะมองไม่เห็นก็ตาม”คีตาตอบ

“สัมผัสที่หก...เหรอครับ”ไธนอสพยักหน้าหงึกๆ

“ค่ะ ซึ่งบางครั้ง ชั้นก็คิดว่ามันดีกว่าสายตาคนทั่วไปเสียอีก”คีตายิ้ม “เพราะขนาดเพื่อนข้างๆตัวหายไป คุณยังไม่รู้สึกเลยนี่คะ”

“หา!?!”ไธนอสหันไปทางข้างตัว และก็เพิ่งรู้ตัวว่า...

“โรเวนหายไปไหน???”

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

อ๋อยยยย

คนอ่านใจร้ายย เกิดสมองเสื่อมขึ้นมาทำไง

แต่งต่อไม่ได้ล่ะอดอ่านเลยน้า ขอบอก

สำหรับตอนนี้อาจจะงงๆ ว่าทำไมเฟรินทำตัวเป็นคนเปิดพิธีได้ แล้วซ้อมกันจากไหน

เพราะงั้น ไปถามกันเลยดีกว่าครับว่ามันเป็นไงมาไง

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

- โรงละครหลังม่าน [ภาคเฟรเซียอยากแฉ] -

นายไซกิ : ทำไมคราวนี้ถึงได้เป็นคนเปิดพิธีซะงั้นล่ะครับ เฟริน

เฟริน : เหอะๆ จะบอกอะไรให้เอามั๊ยไอ้คนแต่ง ตอนเย็น หลังจากถูกพี่เฟรจับแต่งตัวเหมือนตุ๊กตา...

เฟรเซีย [เสียงแทรก] : ใครบอกเหมือน พี่เฟ็นเธอเป็นตุ๊กตาแต่งตัวเลยต่างหาก

เฟริน : ง่า...

นายไซกิ : แล้วไงต่อครับ [รีบเข้าเรื่อง]

เฟริน : หลังจากนั้น พี่เฟรเขาก็สอนวิธีการเปิดน่ะสิ ถามได้

นายไซกิ : โห คุณเฟรินจะอัจฉริยะขนาดเรียนไม่ถึงสองชั่วโมงก็ทำได้เลยเหรอครับ

เฟริน : ของหมูๆ [ยืดอกตอบ]

เฟรเซีย [เสียงแทรกรอบ 2] : ไม่จริงหรอก บอกให้เอามั๊ยว่าทำไม

นายไซกิ [หันไปทางเฟรเซียทันที] : ทำไมล่ะครับ

เฟรเซีย : ก็ลิปซิงค์ไง [ชูไมค์แบบไร้สายกับลำโพงเล็กๆที่ติดเป็นเข็มกลัดติดเสื้อได้]

เฟรเซีย [ต่อ] : เนี่ย ไปซื้อมาจากเจ้าชายโรคจิตราเอลเชียวนะ ของประหลาดๆเนี่ย หมอนั่นมีเพียบ พอชั้นพูดใส่นี่ เสียงก็ไปออกที่เข็มกลัด สบายจะตาย ไม่งั้น คนที่อ่อนเวทย์จนเสกอะไรไม่ได้เลยอย่างเฟลิโอน่าคงทำพิธีล่มมากกว่าจะสำเร็จสิ จริงมั๊ย?

เฟริน : ง่า...

นายไซกิ : อ๋อ...เช่นโกงกันซึ่งๆหน้าแบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะ หึหึ

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@