ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 : นกต่อ
ฮือๆๆๆๆๆๆ
ทำไมใครๆก็ว่าเราอู้งาน~~~~~~~
งั้นมาลงก็ได้
แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนที่ 3 : นกต่อ
ซ่า...ซ่า...
“ฝนตกแบบนี้ไม่ค่อยดีเลยแฮะ”เสียงงึมงำดังมาจากอุทยานหลวง [พอดีรวยพอจะสร้างอุทยานในปราสาทไงครับ หึหึ]
“ไม่ดียังไงล่ะคะ ยังไงก็ไม่เกี่ยวกับพวกเราอยู่แล้ว ไม่เกี่ยวกับท่านด้วย”เสียงใสๆของเด็กสาวผมทองพูดไปหัวเราะไป
“ชะ หัวเราะไปเถอะวิเวียน”ชายหนุ่มทำหน้ามุ่ย
วิเวียนนานิย่า โบแด็งค์ องค์จักรพรรดินีแห่งเวนอลกำลังหัวเราะ หัวเราะแบบที่ไม่ได้ทำมานานมากแล้ว หลังจากเข้ารับตำแหน่ง เธอหัวเราะอย่างผ่อนคลาย และสามารถทำอะไรๆได้อย่างใจ ในแบบที่เธอต้องการมานาน เพราะตอนนี้เธอรู้ดี ว่า ณ ที่นี่ เธอไม่ใช่จักรพรรดินี แต่เป็นเพียงเด็กสาวตัวเล็กๆ เป็นน้องสาว และเป็นหมากให้ราชาทั้งสองเรียกใช้เท่านั้น แต่เธอก็พอใจในชีวิตแบบนี้ดีอยู่แล้ว เพราะเธอมีทั้งพี่ ทั้งพ่อ และก็เพื่อน ไม่จำเป็นต้องแบกรับอะไรให้หนักใจเปล่าๆอีกแล้ว
“นั่นสินะครับ ผมเองก็เห็นว่าฝนจะตก ฟ้าจะร้อง หรือจะยังไง ท่านก็ยังคงหาเรื่องอู้งานมาหลับที่นี่ได้อยู่ดี”หนุ่มน้อยผมสีชาที่นั่งข้างๆวิเวียนว่า
มองเผินๆอาจจะไม่มีใครรู้ แต่เมื่อพินิจพิจารณาดูให้ดีๆแล้ว ดวงตาสีเขียวสดของเขานั้น แทบจะเรียกได้ว่าเหมือนกับของวิเวียนทุกกระเบียดนิ้ว แถมยังไข่มุขแสงจันทร์และตราของจักรพรรดิ์แห่งเวนอสที่ห้อยคออยู่นั้น ก็บ่งบอกฐานะได้ดีพอแล้ว
ชาเบรียน โบแด็งค์ พี่ชายแท้ๆของวิเวียน ที่ถึงจะต้องพลัดพรากจากกันไปนานแสนนานร่วมสิบปี แต่ตอนนี้ ทั้งสองได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ถึงจะไม่ใช่ในฐานะของเจ้าชายเจ้าหญิง แต่เป็นฐานะของสี่จตุรฑูตแห่งเฮลก็ตาม แต่แค่นั้นทั้งเขาทั้งเธอต่างก็มีความสุขมากพอแล้ว
“ไอ้ชาเบรียน แกนี่จะเข้าข้างน้องมากไปหน่อยแล้วมั๊ง”ชายหนึ่มที่นอนเอกขเนกบนต้นไม้ว่า
“อย่างกับว่าท่านไม่เข้าข้างเฟรินเลยล่ะครับ”โรตอบยิ้มๆ
“นั่นมันน้องสาวชั้น”ชายหนุ่มออกตัว
“นี่ก็น้องสาวผมเหมือนกันครับ”โรตอบ
“โว๊ย!!! พอๆ ขี้เกียจเถียงแล้ว นับวันจะยิ่งเหมือนท่านอาวิลเลี่ยมเข้าไปทุกที”ชายหนุ่มถอนหายใจ “ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ”
ร่างสูงโปร่ง ดวงตาคมกริบสีแดงเข้มราวกับสีโลหิตนั้นมีรอยดำคล้ำอันเกิดมาจากการนอนมากเกินไป [เน้นว่านอนมากเกินไป ไม่ใช่นอนไม่พอนะครับ ขอบอก : คนแต่ง] ผมยาวถึงกลางหลังสีดำมัดไว้ แล้วพาดลงมาทางไหล่ เสื้อแขนยาวปิดคางแบบที่เจ้าตัวชอบใส่เป็นประจำยับยู่ยี่เล็กน้อยเพราะการนอน แต่อย่างกับว่าเจ้าตัวเขาสนอย่างนั้นแหละ [อาเมนให้นะครับ -_-;]
“ท่านวินเซนต์ก็พูดเกินไป ผมยังได้ไม่ถึงครึ่งของท่านพ่อเลย”โรตอบยิ้มๆ
วินเซนต์ ดีมอร์นิค ราชาเงาแห่งดินแดนยมฑูต ทั้งๆที่ความสามารถของเขานั้นก็มีมากพอจะเข้ารับตำแหน่งราชาได้ แต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมรับ โยนตำแหน่งราชาให้กับฝาแฝดทั้งสองแทน เพราะเฮล จะมีราชาได้แค่ 2 พระองค์เท่านั้น ราชารุ่นก่อนจึงมักจะมีบุตรแค่ 2 คนก็จะสละตำแหน่งทันที เขาที่เป็นพี่คนโต เดิมทีก็ต้องรับตำแหน่งราชา แต่ในเมื่อน้องที่คลอดออกมาดันได้เป็นฝาแฝด เลยถือโอกาสโยนตำแหน่งให้น้องๆรับไปทำแทนซะอย่างนั้น [พี่แกอยากอู้ ว่างั้นเหอะ]
“ไม่ถึงครึ่ง แน่ใจเหรอที่พูดน่ะ”วินเซนต์หรี่ตามองเด็กหนุ่มอย่างไม่ไว้วางใจ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ”โรยิ้ม
“เฮอะ แกลองมาโดนพ่อจับไปพนันมั๊ยล่ะ ท่านอาวิลเลี่ยม...คิดอะไรของเค้ากันแน่นะตอนนั้น”วินเซนต์พึมพำ “พ่อยังขนาดนั้น แล้วจะให้ไว้ใจลูกไหวเราะ”
“โธ่...ใจร้ายจังนะครับ มองโลกในแง่ร้ายจริงๆ”โรเอ่ย
“ชั้นแค่มองในสายตาของคนที่เคยมีประสบการณ์แย่ๆแบบนั้นมาแล้ว”วินเซนต์แก้ตัว
แกร๊ก
“หือ?”วินเซนต์ โร และวิเวียนหันไปมองผู้เข้ามาใหม่ ทั้งๆที่เป็นเวลาทำงาน ไม่ค่อยมีใครเข้ามาเลยแท้ๆ
“พี่วินเซนต์”
“ครูเอล? มีอะไร???”วินเซนต์ถาม เพราะมันไม่ใช่เรื่องปรกตินักหรอกที่คนอย่างครูเอลจะโดดงานมาที่นี่น่ะ
“ไม่ต้องมาแกล้งถามเลยครับ พี่ก็รู้อยู่แล้วว่าผมมาทำไม”ครูเอลเอ่ย “ระดับพี่น่ะ ต่อให้ไม่ออกจากที่นี่ก็รู้ดีอยู่แล้วนี่ครับ”
“เฮอะ จะแอบหลบพ่อไปไหนไม่ทราบล่ะคราวนี้”วินเซนต์แค่นเสียง
“ไปเดมอสน่ะครับ”ครูเอลเข้าประเด็น
“ไปเดมอส?”
“ไปหาไอริสเขาน่ะครับ คงต้องเร่งให้กลับมาซะที ไม่งั้นมีหวังน้ำท่วมแดนเฮลกันก็คราวนี้ล่ะ”ครูเอลว่า
“พูดอีกที พี่ว่าต้องเปลี่ยนเป็นไปอธิบายแก้ไขความเข้าใจผิดมากกว่ามั๊ง”วินเซนต์อมยิ้ม
“แล้วจะไม่ให้ผมพูดได้ยังไงครับว่าพี่น่ะรู้ไปหมด”ครูเอลพูดยิ้มๆ
“ชริ แล้วจะให้ชั้นเป็นนกต่อพ่อให้แกเนี่ยนะ คิดอะไรบ้าๆ ไม่มีทางซะหรอก”วินเซนต์เอนตัวลงนอนต่อ “เรื่องไร้สาระแบบนี้ไม่อยากยุ่งด้วยหรอกเฟ้ย”
“แต่พี่วินซ์...”
“เรื่องอะไรชั้นต้องเอาตัวไปยุ่งกับเรื่องไร้สาระของแกกับไอ้ฮาเดสฟระ? เสียเวลานอนเปล่าๆ”วินเซนต์ตัดบท
“งั้นถ้ามีข้อแลกเปลี่ยนล่ะครับ”ครูเอลถาม
“ข้อแลกเปลี่ยน? ชั้นไม่ใช่เฟรินที่จะชอบแกล้งคนกับข้อแลกเปลี่ยนของแกนะ ครูเอล”วินเซนต์ย้อน
“แล้วใครบอกว่าจะเป็นข้อแลกเปลี่ยนอย่างนั้นล่ะครับ ผมแค่จะแลกกับข่าวดีๆซักข่าวเท่านั้นเอง”ครูเอลตอบ
“ข่าว?”วินเซนต์ชักสนใจขึ้นมาบ้างแล้ว
“ครับ ข่าวสารภายในเกี่ยวกับร้านตีเหล็กของพวกพ่อมดดำโดยตรงเลยล่ะครับ”ครูเอลตอบ
“นี่แกไป...”วินเซนต์ชะงัก
“คิดว่าผมไม่รู้เหรอว่าพี่กำลังหาที่ซ่อมดาบจักรพรรดิ์ขาวที่พี่ทำหักเป็นสองท่อนในตอนนั้นอยู่น่ะ แล้วร้านก็หายากแสนยาก แถมคนตีเหล็กยังไม่ค่อยจะอยู่อีก”ครูเอลร่ายยาว “ผมเลยหาตารางเวลาเบ็ดเสร็จทั้งปีนี้ของช่างตีเหล็กที่พี่ต้องการอยู่ด้วยนะเนี่ย ถ้าพี่รับเป็นนกต่อให้ผม ผมก็จะให้ตารางนี่ก็ได้นะครับ พี่จะได้เลือกเวลาไปพบช่างตีเหล็กคนนั้นได้ไง”
“แกนี่มัน...”วินเซนต์กุมขมับ “ให้ตายสิวะ!!!”
“ฮะๆ ท่านแพ้แล้วล่ะค่ะท่านวินเซนต์”วิเวียนหัวเราะ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
อู้งาน...อู้งาน...อู้งาน [เสียงแอคโค่ดังก้องอยู่ในหูน้อยๆของคนแต่ง]
ทำไมใครๆก็หาว่าเราอู้งาน~~~ โอ้เย~
[คนแต่งบ้าไปแล้วแหง]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น